psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.503
- Likes
- 59.912
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Μην αγνοείς τα σημάδια (για νιοστή φορά)
- Η προσεκτική και ιδιαίτερη προετοιμασία
- SKG – ATH – IST – SIN – SAI. Μια μικρή Οδύσσεια
- Επιτέλους Ασία!
- Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης
- Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη & πίσω στη βάση
- Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ
- Ώρα Angkor Wat
- Εξερευνώντας το Krong Siem Reap
- Καμπότζη, για λίγο ακόμα
- Πάμε για αλλαγή χώρας;
- Τα μαγικά τοπία του Λάος
- Δειλινό στον ποταμό Mekong!
- Ανακαλύπτοντας την Luang Prabang
- Στη σκιά του Βούδα
- Τι γίνεται, πάλι πετάμε;
- Στην πλωτή αγορά και το τρένο
- Η άλλη όψη της πόλης
- Λίγοι (λέμε τώρα) ακόμα ναοί…
- Πλέοντας την Bangkok
- Ασία κιόλας τέλος
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Επιτέλους Ασία!
Μια ώρα πάνω – κάτω κράτησε η διαδρομή από το νέο αεροδρόμιο μέχρι την Πόλη του Siem Reap καθώς η απόσταση που χωρίζει αυτά τα δύο είναι 50+ χιλιόμετρα. Αντικρύζαμε με χαρά τις πρώτες εικόνες της Ασίας με τις άνυδρες εκτάσεις και τις καλύβες με τα ψητά, διαπιστώνοντας παράλληλα την πολύ πιο ήσυχη και αρκετά καλύτερη οδηγική συμπεριφορά σε σχέση με αυτή που θυμόμασταν στο Βιετνάμ.
Θα ήταν περίπου έντεκα όταν φτάναμε στο όμορφο ξενοδοχείο μας, με το δωμάτιο να μην είναι ακόμη έτοιμο, κάτι όμως που δε μας χάλασε καθόλου. Αφού συνδεθήκαμε με τον υπόλοιπο κόσμο μέσω αγοράς κάρτας sim από τη reception κόστους 6$ έκαστος, αφήσαμε τα πράγματα και βγήκαμε για την πρώτη αναγνωριστική στους δρόμους του Siem Reap, χρησιμοποιώντας τα πόδια μας και όχι κάποιο από τα διάσημα τουκ – τουκ της Καμπότζης:
Έτσι κατηφορίσαμε για κανένα χιλιόμετρο περίπου με στόχο το κέντρο της πόλης στο οποίο ήμασταν αρκετά κοντά, βλέποντας την πόλη με τις χαρακτηριστικές πρώτες παραστάσεις της Ινδοκίνας:
Ήταν επίσης η πρώτη φορά που περνούσαμε τη γέφυρα Old Market, κάτι που θα κάναμε αρκετές ακόμη τις επόμενες ημέρες, που περνάει πάνω από τον ποταμό με το όνομα Siem Reap, σε μια ταύτιση με αυτό της πόλης:
Η πρώτη εντύπωση από το κέντρο πέρα από την αγορά που ήταν δίπλα μας ήταν πως υπάρχει μια προσπάθεια δυτικοποίησης, προφανώς για τουριστικούς λόγους. Ας είναι, θα είχαμε το χρόνο να το εξερευνήσουμε περισσότερο, προείχε το να κάνουμε τις επίσημες διαδικασίες για την άφιξη μας στη χώρα, κάτι που δε μπορούσε παρά να γίνει στο «Beatnik Speakeasy» μπαρ, ένα σημείο που θα μας φιλοξενούσε κι άλλες φορές όπως αποδείχτηκε.
Ήταν η πρώτη μας επαφή με την τιμολογιακή πολιτική του Siem Reap, διαπιστώνοντας πως οι μπύρες στα μαγαζιά κόστιζαν 1 κι 1,5 δολάριο, σε αρκετές περιπτώσεις και λιγότερο. Ωραία, καλά θα πήγαινε αυτό…
Ήταν δεδομένο πως η κούραση αλλά και η αφόρητη ζέστη είχε αρχίσει σιγά – σιγά να μας καταβάλει, οπότε αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω, αφού περάσαμε μια σύντομη βόλτα από κάποια καταστήματα της αγοράς αλλά και από το Ελληνικό (!) ρεστοράν που βρήκαμε φάτσα κάρτα, σ’ ένα ακόμα σημείο αυτού του κόσμου!
Θα γυρίζαμε από τον πάνω δρόμο για αλλαγή παρατηρώντας -επιτέλους- κι αυτή την πολυπόθητη Ασιατική υπερβολή, προχωρώντας για μερικά μέτρα παράλληλα με το ποτάμι:
Κάπως έτσι φτάσαμε ακόμη πιο κουρασμένοι και αρκετά ιδρωμένοι στο ξενοδοχείο, παραλαμβάνοντας το πολύ ωραίο δωμάτιο αφού πρώτα μάθαμε τις διαδικασίες, το υποχρεωτικό βγάλσιμο των παπουτσιών δηλαδή στην είσοδο του χώρου των δωματίων, κανόνας απαράβατος σε αρκετά μέρη της Ινδοκίνας όπως ήδη ξέραμε.
Σωστά υποθέτετε ότι πήγαμε για ξεκούραση και σε καμία περίπτωση δε φορέσαμε μαγιό, δε κατεβήκαμε στην πισίνα και δεν ήπιαμε τις μπύρες μας στο μισό-υποβρύχιο μπαρ κάνοντας τις βουτιές μας και χαλαρώνοντας μιας και δεν είμαστε τέτοιοι τύποι…
Η κατάσταση δε σήκωνε πολύ ύπνο παρά λίγες μόνο ώρες, τόσο όσο για να συνέλθουμε μερικώς και να βγούμε ανανεωμένοι για τη βραδινή βόλτα μας, αφού πρώτα ικανοποιήσαμε την πείνα μας στο πολύ ωραίο και οικονομικό εστιατόριο του ξενοδοχείου (θα γινόταν και αυτό στέκι), ξεκινώντας τις δοκιμές στην τοπική κουζίνα:
Βγήκαμε λοιπόν πριν τις δέκα με σκοπό τη νυχτερινή αναγνώριση του τόπου περπατώντας προς το κέντρο διαπιστώνοντας πως ο δρόμος «27» στον οποίο βρισκόταν το hostel μας ήταν πολύ πιο ζωντανός τέτοιες ώρες. Τα τοπικά εστιατόρια κυριαρχούσαν, άλλα κυριλέ και άλλα ακόμη πιο όμορφα και ζωντανά με τους ντόπιους και τις ψησταριές πάνω στο δρόμο. Φίλε ας κάτσουμε στο μπαράκι απέναντι, τιμής ένεκεν πρέπει να ξεκινήσουμε με μια Tiger όπως τότε στο Βιετνάμ, να θυμηθούμε τα νιάτα μας.
(Η μπύρα σερβιρίστηκε μαζί με ψημένα φυστίκια αναμεμειγμένα με ένα γνωστό μυρωδικό που μου ήταν πολύ οικείο αλλά δε μπορούσα να προσδιορίσω).
Δε μας πήρε πολύ χρόνο μέχρι να ξαναφτάσουμε ως το ποτάμι, σ’ ένα πολύ διαφορετικό κι ωραίο βραδινό σκηνικό. Άνθρωποι, εικόνες, χρώματα κι αρώματα, ή όπως κατέληξα εκείνη την ώρα, «Καταλαβαίνεις πόσο σου ‘χει λείψει η Ασία μόνο όταν επιστρέφεις στην Ασία»
Χωρίς να μας κυνηγάει καμία υποχρέωση αποφασίσαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα παραπλεύρως του ποταμού, δίχως να προχωρήσουμε ακόμη απέναντι παρά μόνο στην επόμενη γέφυρα, κάνοντας κι ένα μικρό πέρασμα από τη νυχτερινή αγορά που ήταν δίπλα μας:
Αυτό που έβλεπες στην πλευρά του ποταμού ήταν τα μικρά αλλά και μεγαλύτερα υπαίθρια εστιατόρια με τις γραφικές πολύχρωμες πλαστικές καρέκλες, όπως και οι μικρές καντίνες φαγητού, άλλοτε δελεαστικού, άλλοτε όχι.
Κατευθυνόμασταν ήδη προς το κέντρο μέσω της άλλης όχθης πάνω στο πεζοδρόμιο, όταν ένας πολύ ευγενικός πιτσιρικάς μας «ενόχλησε» προκειμένου να περάσει κουβαλώντας ένα τελάρο μπύρες. Πάμε ρε φίλε να του ελαφρύνουμε λίγο το φορτίο, ωραία φάση δείχνει το μαγαζί παρόλο που είμαστε οι μόνοι μη Καμποτζιανοί. Εννοείται και πάμε!
Ήπιαμε από δύο ακούγοντας και μερικά τραγούδια ζωντανά, με τον τυπάκο που ήταν τελικά της οικογενειακής επιχείρησης να έρχεται να μας ζητάει συγγνώμη (!) που δε τραγούδησε και ο ίδιος γιατί δε προλάβαινε λόγω δουλειάς, αλλά και τον τραγουδιστή να έρχεται σε σπαστά Αγγλικά για να μας γνωρίσει λέγοντας ότι είναι χαρά του (!) που τον ακούσαμε. Σιγά τις προσωπικότητες του είπα στα Ελληνικά, κάνοντας λίγο χιούμορ ανάμεσα σε πολύ όμορφες ομολογουμένως στιγμές.
Αφού χαιρετήσαμε τα παιδιά κάναμε λίγα μόνο βήματα όταν το έμπειρο μάτι του Νίκου έπεσε στο απέναντι μπαράκι. Όταν μπήκα κι εγώ κατάλαβα το γιατί. Αφενός ήμασταν οι μικρότεροι ανάμεσα σε μια πλειοψηφία μη Ασιατών πελατών. Αφετέρου αν έβλεπες τα μούτρα τους θα καταλάβαινες. Αρκούσε μόνο ο πρώτος έξω – έξω, κοντά στα 60, με φανέλα Manchester City, ξυδοκοιλιά και μισά δόντια. Αυθεντικό στέκι με αυθεντικά μπεκρόμουτρα δηλαδή, στο οποίο δε γινόταν να μη σταματήσουμε για ένα.
Το ένα έγινε δύο, τα δύο τέσσερα και μάλιστα με αλληλοκεράσματα, μιας και οι θαμώνες (Αυστραλοί, Καναδοί κτλ) σπεύσανε να γνωρίσουν τους καινούριους του μπαρ δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μικρή γωνιά του κόσμου που ονομάζεται Ελλάδα, μη πιστεύοντας στ’ αυτιά τους με όσα τους λέγαμε για την οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας, σε σημείο που μας λυπήθηκαν κιόλας οι άνθρωποι. Μέχρι και στον Καναδά μας πρότειναν να πάμε, με πειστικά μάλιστα επιχειρήματα: Όμορφες γυναίκες, ωραία μπαρ κι άφθονο weed σε περίπτωση που πίνετε.
- Άμα δε σας κάνει ο τύπος με την πορτοκαλί περούκα 51η πολιτεία απαντήσαμε εν είδει αστεϊσμού, κάτι μπορεί να γίνει και γι’ αυτό!
Ωραίες συζητήσεις πιάνω με τα Αγγλικά μου τελικά να βελτιώνονται όσο περισσότερο πίνω, σκέφτηκα όσο χάιδευα τη γατούλα – μασκότ του μαγαζιού που είχε λάβει τη θέση της στη μπάρα:
Δε χωρούσε συζήτηση πως θα μέναμε ως το κλείσιμο όπως ίσως θα περιμένατε, συνεχίζοντας προς τα ενδότερα του κέντρου ως οφείλαμε, αρκετά χαρούμενοι ήδη από την όλη εξέλιξη της βραδιάς και τις συναρπαστικές γνωριμίες. Σ’ ένα μικρό άνοιγμα και πάνω ακριβώς το δρόμο (δίπλα στο ξενοδοχείο IBIS) βρήκαμε και μια μικρή ανοικτή αγορά με tuk-tuk bar που μας άρεσε πολύ, πλαισιωμένα με καντίνες και τα σχετικά:
Ήταν νομοτελειακό να πιούμε ένα – δύο παρατηρώντας τον κόσμο που πήγαινε κι ερχότανε, με το έμπειρο μάτι κάποιου να μπορεί να ξεχωρίσει ίσως τις λίγες ντόπιες που ενδεχομένως να είχαν περισσότερο πονηρούς σκοπούς:
Η ώρα ήταν κατάλληλη για την πρώτη γνωριμία μας με τον δρόμο 08, ή «Pub Street» όπως είναι ευρύτερα γνωστός και δε χρειάζεται νομίζω να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται. Βασικά όχι μόνο η ώρα αλλά και το κεφάλι μας, μιας και είχαμε πιει τόσο όσο να μπορούμε να ανεχτούμε την υπερβολική βαβούρα του.
Μπήκαμε σε ένα – δύο μπαρ/κλαμπ, παραγγείλαμε μπύρες κόστους 0,75$ όχι μόνο μια φορά και συνδεθήκαμε με Ελλάδα σε βίντεο κλήση με κάτι φίλες μας, όπου σε μια δόση υπερβολής κι ευτυχίας είδαν σε ζωντανή σύνδεση ένα ψηλό τύπο με γένια και πουκάμισο Aloha να χορεύει σε μια πίστα με Ασιάτες. Ευτυχώς για καλό όλων δεν υπάρχει σχετικό βίντεο:
Αποφεύγοντας μερικούς ενοχλητικούς τουτουκατζήδες (ποιος ψάχνει ταξί αλήθεια σ' ένα πεζόδρομο
φύγαμε προς το ξενοδοχείο κάνοντας μια τελευταία στάση, για ένα τελευταίο στο μπαρ με το ευφάνταστο όνομα «ubuntu» που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά, ενός Νοτιοαφρικανού παρακαλώ που γνωρίσαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Εντάξει, μπορεί να ήταν και παραπάνω από ένα τα τελευταία, δε παίρνω όρκο….
Δεν είχαμε καταλάβει πόσο πεινούσαμε παρά μόνο όταν περάσαμε έξω απ’ το φούρνο που βλέπετε στην εικόνα, όπου δίχως αναστολές ψωνίσαμε δύο αφράτα και πεντανόστιμα αρτοποιήματα για να κόψουν τη πείνα μας από τα πολύ χαμογελαστά παιδιά που δούλευαν εκεί, σε νοηματική ασφαλώς συνεννόηση, κάτι που τέτοιες δύσκολες ώρες θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα:
Έτσι λοιπόν καταλήξαμε πριν κοιμηθούμε να μετράμε τον πάκο με τα τοπικά χαρτονομίσματα, καθώς ο καλύτερος τρόπος για να τα αποκτήσει κανείς είναι να πληρώνει με δολάρια και να παίρνει ρέστα σε riel, όπως είναι και η επίσημη ονομασία του. Είχαμε γυρίσει τόσα μπαρ, ήπιαμε κι εγώ δε ξέρω πόσα, ξοδεύοντας εν τέλει ούτε 30 ευρώ και οι δύο μαζί, είχαμε και υπόλοιπο… Καλή η Καμπότζη!
Η πρώτη μέρα ήταν όπως αντιλαμβάνεστε της άφιξης, της ταλαιπωρίας και της αναγνώρισης, καταλήγοντας στην ώρα του παιδιού. Από την επόμενη κιόλας ξεκινούσαν τα ωραία και τα πολύ, πολύ ενδιαφέροντα!
Μια ώρα πάνω – κάτω κράτησε η διαδρομή από το νέο αεροδρόμιο μέχρι την Πόλη του Siem Reap καθώς η απόσταση που χωρίζει αυτά τα δύο είναι 50+ χιλιόμετρα. Αντικρύζαμε με χαρά τις πρώτες εικόνες της Ασίας με τις άνυδρες εκτάσεις και τις καλύβες με τα ψητά, διαπιστώνοντας παράλληλα την πολύ πιο ήσυχη και αρκετά καλύτερη οδηγική συμπεριφορά σε σχέση με αυτή που θυμόμασταν στο Βιετνάμ.
Θα ήταν περίπου έντεκα όταν φτάναμε στο όμορφο ξενοδοχείο μας, με το δωμάτιο να μην είναι ακόμη έτοιμο, κάτι όμως που δε μας χάλασε καθόλου. Αφού συνδεθήκαμε με τον υπόλοιπο κόσμο μέσω αγοράς κάρτας sim από τη reception κόστους 6$ έκαστος, αφήσαμε τα πράγματα και βγήκαμε για την πρώτη αναγνωριστική στους δρόμους του Siem Reap, χρησιμοποιώντας τα πόδια μας και όχι κάποιο από τα διάσημα τουκ – τουκ της Καμπότζης:
Έτσι κατηφορίσαμε για κανένα χιλιόμετρο περίπου με στόχο το κέντρο της πόλης στο οποίο ήμασταν αρκετά κοντά, βλέποντας την πόλη με τις χαρακτηριστικές πρώτες παραστάσεις της Ινδοκίνας:
Ήταν επίσης η πρώτη φορά που περνούσαμε τη γέφυρα Old Market, κάτι που θα κάναμε αρκετές ακόμη τις επόμενες ημέρες, που περνάει πάνω από τον ποταμό με το όνομα Siem Reap, σε μια ταύτιση με αυτό της πόλης:
Η πρώτη εντύπωση από το κέντρο πέρα από την αγορά που ήταν δίπλα μας ήταν πως υπάρχει μια προσπάθεια δυτικοποίησης, προφανώς για τουριστικούς λόγους. Ας είναι, θα είχαμε το χρόνο να το εξερευνήσουμε περισσότερο, προείχε το να κάνουμε τις επίσημες διαδικασίες για την άφιξη μας στη χώρα, κάτι που δε μπορούσε παρά να γίνει στο «Beatnik Speakeasy» μπαρ, ένα σημείο που θα μας φιλοξενούσε κι άλλες φορές όπως αποδείχτηκε.
Ήταν η πρώτη μας επαφή με την τιμολογιακή πολιτική του Siem Reap, διαπιστώνοντας πως οι μπύρες στα μαγαζιά κόστιζαν 1 κι 1,5 δολάριο, σε αρκετές περιπτώσεις και λιγότερο. Ωραία, καλά θα πήγαινε αυτό…
Ήταν δεδομένο πως η κούραση αλλά και η αφόρητη ζέστη είχε αρχίσει σιγά – σιγά να μας καταβάλει, οπότε αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω, αφού περάσαμε μια σύντομη βόλτα από κάποια καταστήματα της αγοράς αλλά και από το Ελληνικό (!) ρεστοράν που βρήκαμε φάτσα κάρτα, σ’ ένα ακόμα σημείο αυτού του κόσμου!
Θα γυρίζαμε από τον πάνω δρόμο για αλλαγή παρατηρώντας -επιτέλους- κι αυτή την πολυπόθητη Ασιατική υπερβολή, προχωρώντας για μερικά μέτρα παράλληλα με το ποτάμι:
Κάπως έτσι φτάσαμε ακόμη πιο κουρασμένοι και αρκετά ιδρωμένοι στο ξενοδοχείο, παραλαμβάνοντας το πολύ ωραίο δωμάτιο αφού πρώτα μάθαμε τις διαδικασίες, το υποχρεωτικό βγάλσιμο των παπουτσιών δηλαδή στην είσοδο του χώρου των δωματίων, κανόνας απαράβατος σε αρκετά μέρη της Ινδοκίνας όπως ήδη ξέραμε.
Σωστά υποθέτετε ότι πήγαμε για ξεκούραση και σε καμία περίπτωση δε φορέσαμε μαγιό, δε κατεβήκαμε στην πισίνα και δεν ήπιαμε τις μπύρες μας στο μισό-υποβρύχιο μπαρ κάνοντας τις βουτιές μας και χαλαρώνοντας μιας και δεν είμαστε τέτοιοι τύποι…
Η κατάσταση δε σήκωνε πολύ ύπνο παρά λίγες μόνο ώρες, τόσο όσο για να συνέλθουμε μερικώς και να βγούμε ανανεωμένοι για τη βραδινή βόλτα μας, αφού πρώτα ικανοποιήσαμε την πείνα μας στο πολύ ωραίο και οικονομικό εστιατόριο του ξενοδοχείου (θα γινόταν και αυτό στέκι), ξεκινώντας τις δοκιμές στην τοπική κουζίνα:
Βγήκαμε λοιπόν πριν τις δέκα με σκοπό τη νυχτερινή αναγνώριση του τόπου περπατώντας προς το κέντρο διαπιστώνοντας πως ο δρόμος «27» στον οποίο βρισκόταν το hostel μας ήταν πολύ πιο ζωντανός τέτοιες ώρες. Τα τοπικά εστιατόρια κυριαρχούσαν, άλλα κυριλέ και άλλα ακόμη πιο όμορφα και ζωντανά με τους ντόπιους και τις ψησταριές πάνω στο δρόμο. Φίλε ας κάτσουμε στο μπαράκι απέναντι, τιμής ένεκεν πρέπει να ξεκινήσουμε με μια Tiger όπως τότε στο Βιετνάμ, να θυμηθούμε τα νιάτα μας.
(Η μπύρα σερβιρίστηκε μαζί με ψημένα φυστίκια αναμεμειγμένα με ένα γνωστό μυρωδικό που μου ήταν πολύ οικείο αλλά δε μπορούσα να προσδιορίσω).
Δε μας πήρε πολύ χρόνο μέχρι να ξαναφτάσουμε ως το ποτάμι, σ’ ένα πολύ διαφορετικό κι ωραίο βραδινό σκηνικό. Άνθρωποι, εικόνες, χρώματα κι αρώματα, ή όπως κατέληξα εκείνη την ώρα, «Καταλαβαίνεις πόσο σου ‘χει λείψει η Ασία μόνο όταν επιστρέφεις στην Ασία»
Χωρίς να μας κυνηγάει καμία υποχρέωση αποφασίσαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα παραπλεύρως του ποταμού, δίχως να προχωρήσουμε ακόμη απέναντι παρά μόνο στην επόμενη γέφυρα, κάνοντας κι ένα μικρό πέρασμα από τη νυχτερινή αγορά που ήταν δίπλα μας:
Αυτό που έβλεπες στην πλευρά του ποταμού ήταν τα μικρά αλλά και μεγαλύτερα υπαίθρια εστιατόρια με τις γραφικές πολύχρωμες πλαστικές καρέκλες, όπως και οι μικρές καντίνες φαγητού, άλλοτε δελεαστικού, άλλοτε όχι.
Κατευθυνόμασταν ήδη προς το κέντρο μέσω της άλλης όχθης πάνω στο πεζοδρόμιο, όταν ένας πολύ ευγενικός πιτσιρικάς μας «ενόχλησε» προκειμένου να περάσει κουβαλώντας ένα τελάρο μπύρες. Πάμε ρε φίλε να του ελαφρύνουμε λίγο το φορτίο, ωραία φάση δείχνει το μαγαζί παρόλο που είμαστε οι μόνοι μη Καμποτζιανοί. Εννοείται και πάμε!
Ήπιαμε από δύο ακούγοντας και μερικά τραγούδια ζωντανά, με τον τυπάκο που ήταν τελικά της οικογενειακής επιχείρησης να έρχεται να μας ζητάει συγγνώμη (!) που δε τραγούδησε και ο ίδιος γιατί δε προλάβαινε λόγω δουλειάς, αλλά και τον τραγουδιστή να έρχεται σε σπαστά Αγγλικά για να μας γνωρίσει λέγοντας ότι είναι χαρά του (!) που τον ακούσαμε. Σιγά τις προσωπικότητες του είπα στα Ελληνικά, κάνοντας λίγο χιούμορ ανάμεσα σε πολύ όμορφες ομολογουμένως στιγμές.
Αφού χαιρετήσαμε τα παιδιά κάναμε λίγα μόνο βήματα όταν το έμπειρο μάτι του Νίκου έπεσε στο απέναντι μπαράκι. Όταν μπήκα κι εγώ κατάλαβα το γιατί. Αφενός ήμασταν οι μικρότεροι ανάμεσα σε μια πλειοψηφία μη Ασιατών πελατών. Αφετέρου αν έβλεπες τα μούτρα τους θα καταλάβαινες. Αρκούσε μόνο ο πρώτος έξω – έξω, κοντά στα 60, με φανέλα Manchester City, ξυδοκοιλιά και μισά δόντια. Αυθεντικό στέκι με αυθεντικά μπεκρόμουτρα δηλαδή, στο οποίο δε γινόταν να μη σταματήσουμε για ένα.
Το ένα έγινε δύο, τα δύο τέσσερα και μάλιστα με αλληλοκεράσματα, μιας και οι θαμώνες (Αυστραλοί, Καναδοί κτλ) σπεύσανε να γνωρίσουν τους καινούριους του μπαρ δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μικρή γωνιά του κόσμου που ονομάζεται Ελλάδα, μη πιστεύοντας στ’ αυτιά τους με όσα τους λέγαμε για την οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας, σε σημείο που μας λυπήθηκαν κιόλας οι άνθρωποι. Μέχρι και στον Καναδά μας πρότειναν να πάμε, με πειστικά μάλιστα επιχειρήματα: Όμορφες γυναίκες, ωραία μπαρ κι άφθονο weed σε περίπτωση που πίνετε.
- Άμα δε σας κάνει ο τύπος με την πορτοκαλί περούκα 51η πολιτεία απαντήσαμε εν είδει αστεϊσμού, κάτι μπορεί να γίνει και γι’ αυτό!
Ωραίες συζητήσεις πιάνω με τα Αγγλικά μου τελικά να βελτιώνονται όσο περισσότερο πίνω, σκέφτηκα όσο χάιδευα τη γατούλα – μασκότ του μαγαζιού που είχε λάβει τη θέση της στη μπάρα:
Δε χωρούσε συζήτηση πως θα μέναμε ως το κλείσιμο όπως ίσως θα περιμένατε, συνεχίζοντας προς τα ενδότερα του κέντρου ως οφείλαμε, αρκετά χαρούμενοι ήδη από την όλη εξέλιξη της βραδιάς και τις συναρπαστικές γνωριμίες. Σ’ ένα μικρό άνοιγμα και πάνω ακριβώς το δρόμο (δίπλα στο ξενοδοχείο IBIS) βρήκαμε και μια μικρή ανοικτή αγορά με tuk-tuk bar που μας άρεσε πολύ, πλαισιωμένα με καντίνες και τα σχετικά:
Ήταν νομοτελειακό να πιούμε ένα – δύο παρατηρώντας τον κόσμο που πήγαινε κι ερχότανε, με το έμπειρο μάτι κάποιου να μπορεί να ξεχωρίσει ίσως τις λίγες ντόπιες που ενδεχομένως να είχαν περισσότερο πονηρούς σκοπούς:
Η ώρα ήταν κατάλληλη για την πρώτη γνωριμία μας με τον δρόμο 08, ή «Pub Street» όπως είναι ευρύτερα γνωστός και δε χρειάζεται νομίζω να εξηγήσω περί τίνος πρόκειται. Βασικά όχι μόνο η ώρα αλλά και το κεφάλι μας, μιας και είχαμε πιει τόσο όσο να μπορούμε να ανεχτούμε την υπερβολική βαβούρα του.
Μπήκαμε σε ένα – δύο μπαρ/κλαμπ, παραγγείλαμε μπύρες κόστους 0,75$ όχι μόνο μια φορά και συνδεθήκαμε με Ελλάδα σε βίντεο κλήση με κάτι φίλες μας, όπου σε μια δόση υπερβολής κι ευτυχίας είδαν σε ζωντανή σύνδεση ένα ψηλό τύπο με γένια και πουκάμισο Aloha να χορεύει σε μια πίστα με Ασιάτες. Ευτυχώς για καλό όλων δεν υπάρχει σχετικό βίντεο:
Αποφεύγοντας μερικούς ενοχλητικούς τουτουκατζήδες (ποιος ψάχνει ταξί αλήθεια σ' ένα πεζόδρομο
φύγαμε προς το ξενοδοχείο κάνοντας μια τελευταία στάση, για ένα τελευταίο στο μπαρ με το ευφάνταστο όνομα «ubuntu» που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά, ενός Νοτιοαφρικανού παρακαλώ που γνωρίσαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Εντάξει, μπορεί να ήταν και παραπάνω από ένα τα τελευταία, δε παίρνω όρκο….
Δεν είχαμε καταλάβει πόσο πεινούσαμε παρά μόνο όταν περάσαμε έξω απ’ το φούρνο που βλέπετε στην εικόνα, όπου δίχως αναστολές ψωνίσαμε δύο αφράτα και πεντανόστιμα αρτοποιήματα για να κόψουν τη πείνα μας από τα πολύ χαμογελαστά παιδιά που δούλευαν εκεί, σε νοηματική ασφαλώς συνεννόηση, κάτι που τέτοιες δύσκολες ώρες θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα:
Έτσι λοιπόν καταλήξαμε πριν κοιμηθούμε να μετράμε τον πάκο με τα τοπικά χαρτονομίσματα, καθώς ο καλύτερος τρόπος για να τα αποκτήσει κανείς είναι να πληρώνει με δολάρια και να παίρνει ρέστα σε riel, όπως είναι και η επίσημη ονομασία του. Είχαμε γυρίσει τόσα μπαρ, ήπιαμε κι εγώ δε ξέρω πόσα, ξοδεύοντας εν τέλει ούτε 30 ευρώ και οι δύο μαζί, είχαμε και υπόλοιπο… Καλή η Καμπότζη!
Η πρώτη μέρα ήταν όπως αντιλαμβάνεστε της άφιξης, της ταλαιπωρίας και της αναγνώρισης, καταλήγοντας στην ώρα του παιδιού. Από την επόμενη κιόλας ξεκινούσαν τα ωραία και τα πολύ, πολύ ενδιαφέροντα!
Last edited by a moderator:
