kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Τελειώνουν οι εικόνες. τελειώνει η περιγραφή του εκάστοτε χωριού, πόλης, κτιρίου ή βουνού. Πλέον μπορώ να προχωρήσω παραπέρα...
Κοιτάς γύρω σου και η εικόνα είναι λυπηρή. Και τα κριτήρια που την κατατάσσουν εκεί δεν είναι τίποτα δυτικά που αιτούνται καθαρούς δρόμους, ευπαρουσίαστα σπιτάκια όμορφα στοιχημένα με τον κήπο τους, αυτοκινητοδρόμους κλπ. Ή ούτε πιο ξιπασμένα, τα malls, το γρήγορο internet ή τα γυαλιστερά αμάξια ή οτιδήποτε άλλο. Έχει να κάνει με βασικές αιτήσεις καθαριότητας. Τα πάντα είναι μιασματικά. Το ποτάμι από τον λόφο, το ρυάκι στην πόλη, τα σπίτια, οι δρόμοι, όλα. Όταν όμως αυτή η γενική εικόνα αφομοιώνεται, εμφανίζεται και η πιο ειδική από άνθρωπο σε άνθρωπο. Παρατηρείς πλέον κάθε μικρή κίνηση, κάθε ενέργεια και την απομακρύνεις από το γενικό πλαίσιο. Τότε δίνεται μια άλλη αξία. Η μαγεία αυτής της διαφοράς.
Πάνω στα βουνά 60 χλμ βόρεια της Ακκρά, αρχίζει η βροχή και όλοι οι Γκανέζοι τρέχουν κάτω από μια στέγη. Όσοι είναι σπίτι, βγάζουν τους κουβάδες και τις λεκάνες για να συλλέξουν νερό. Σε μια αυλή καταστήματος μια γυναίκα έχει ακόμα δεμένο στην πλάτη το ένα της παιδί. Το άλλο βυζαίνει από το γυμνό της στήθος. Δεν υπάρχει πελάτης στο μαγαζί της αλλά υπάρχει ένας λόφος σκουπίδια στα 10 μέτρα από την είσοδό της. Τρεις νεαροί ξαπλωμένοι κάτω από σταματημένη νταλίκα για να μην βραχούν. Σε μια παύση της βροχής, παιδιά κάθονται στην μέση του δρόμου, πάνω από μεγάλη λακκούβα και προειδοποιούν τους οδηγούς (με απώτερο σκοπό να σταματήσεις και να τους δώσει κανά cediγια να πιουν νερό). Παραπέρα, νεαρός φέρει στο κεφάλι του κλουβί με κοτόπουλα τα οποία όλα μαζί κουνούνε ρυθμικά το κεφάλι τους με τον βηματισμό. Η βροχή ξανά αρχίζει. Όλη η χώρα την δέχεται ως αυτό που είναι. Ως βροχή που ορίζει την ημέρα τους, την ζωή τους. Όχι ως ένα φαινόμενο- κομπάρσος που δεν επηρεάζει και τόσο την προκαθορισμένη πορεία προς το γραφείο, την υπηρεσία, το κομμωτήριο. Όλη η χώρα στους δρόμους. Έτσι ζούνε. Και κάθε ένας από αυτούς είναι ένα μνημείο για αυτή την χώρα. Οι άνθρωποί της είναι τα μνημεία της εν αντιθέσει με εμάς (γενικότερα) που αναζητούμε τα μνημεία, τα αναδεικνύουμε και τα στριφογυρίζουμε χωρίς να έχουμε να επιδείξουμε τίποτα σαν άνθρωποι παρά μόνο το φευγαλέο της εκάστοτε ρουτίνας. Είμαστε γεμάτοι εικόνες, αυτές όμως τις ανθρώπινες εμπειρίες δεν μπορούμε να τις προσφέρουμε. Και κανείς δεν ζητάει να γίνουμε Γκάνα. Απλώς να πατήσουμε μια παύση κάποια στιγμή στο λεωφορείο και να κοιτάξουμε λίγο γύρω μας.
Pause....
Κοιτάς γύρω σου και η εικόνα είναι λυπηρή. Και τα κριτήρια που την κατατάσσουν εκεί δεν είναι τίποτα δυτικά που αιτούνται καθαρούς δρόμους, ευπαρουσίαστα σπιτάκια όμορφα στοιχημένα με τον κήπο τους, αυτοκινητοδρόμους κλπ. Ή ούτε πιο ξιπασμένα, τα malls, το γρήγορο internet ή τα γυαλιστερά αμάξια ή οτιδήποτε άλλο. Έχει να κάνει με βασικές αιτήσεις καθαριότητας. Τα πάντα είναι μιασματικά. Το ποτάμι από τον λόφο, το ρυάκι στην πόλη, τα σπίτια, οι δρόμοι, όλα. Όταν όμως αυτή η γενική εικόνα αφομοιώνεται, εμφανίζεται και η πιο ειδική από άνθρωπο σε άνθρωπο. Παρατηρείς πλέον κάθε μικρή κίνηση, κάθε ενέργεια και την απομακρύνεις από το γενικό πλαίσιο. Τότε δίνεται μια άλλη αξία. Η μαγεία αυτής της διαφοράς.
Πάνω στα βουνά 60 χλμ βόρεια της Ακκρά, αρχίζει η βροχή και όλοι οι Γκανέζοι τρέχουν κάτω από μια στέγη. Όσοι είναι σπίτι, βγάζουν τους κουβάδες και τις λεκάνες για να συλλέξουν νερό. Σε μια αυλή καταστήματος μια γυναίκα έχει ακόμα δεμένο στην πλάτη το ένα της παιδί. Το άλλο βυζαίνει από το γυμνό της στήθος. Δεν υπάρχει πελάτης στο μαγαζί της αλλά υπάρχει ένας λόφος σκουπίδια στα 10 μέτρα από την είσοδό της. Τρεις νεαροί ξαπλωμένοι κάτω από σταματημένη νταλίκα για να μην βραχούν. Σε μια παύση της βροχής, παιδιά κάθονται στην μέση του δρόμου, πάνω από μεγάλη λακκούβα και προειδοποιούν τους οδηγούς (με απώτερο σκοπό να σταματήσεις και να τους δώσει κανά cediγια να πιουν νερό). Παραπέρα, νεαρός φέρει στο κεφάλι του κλουβί με κοτόπουλα τα οποία όλα μαζί κουνούνε ρυθμικά το κεφάλι τους με τον βηματισμό. Η βροχή ξανά αρχίζει. Όλη η χώρα την δέχεται ως αυτό που είναι. Ως βροχή που ορίζει την ημέρα τους, την ζωή τους. Όχι ως ένα φαινόμενο- κομπάρσος που δεν επηρεάζει και τόσο την προκαθορισμένη πορεία προς το γραφείο, την υπηρεσία, το κομμωτήριο. Όλη η χώρα στους δρόμους. Έτσι ζούνε. Και κάθε ένας από αυτούς είναι ένα μνημείο για αυτή την χώρα. Οι άνθρωποί της είναι τα μνημεία της εν αντιθέσει με εμάς (γενικότερα) που αναζητούμε τα μνημεία, τα αναδεικνύουμε και τα στριφογυρίζουμε χωρίς να έχουμε να επιδείξουμε τίποτα σαν άνθρωποι παρά μόνο το φευγαλέο της εκάστοτε ρουτίνας. Είμαστε γεμάτοι εικόνες, αυτές όμως τις ανθρώπινες εμπειρίες δεν μπορούμε να τις προσφέρουμε. Και κανείς δεν ζητάει να γίνουμε Γκάνα. Απλώς να πατήσουμε μια παύση κάποια στιγμή στο λεωφορείο και να κοιτάξουμε λίγο γύρω μας.
Pause....
