kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Αλλαγή παραγράφου: (...) τελικός σταθμός: Fadama. Κατεβαίνουμε στον περιφερειακό όπου επικρατεί το αδιαχώρητο. Εικόνες που μου θυμίζουν την είσοδο των Τιράνων από το Zogu i Zi ή περιφερειακό Βουκουρεστίου από A1 σε Otopeni. (μάλλον σας απογοήτευσα λίγο, δεν περιμένατε ότι θα υπάρχει τίποτα συγκρίσιμο με Βαλκάνια!!). Εδώ όμως προσθέτουμε την κινούμενη αγορά. Σε πλησιάζουν, σου χτυπάνε με το δάκτυλο τα παράθυρα και σου πουλάνε ό,τι μπορείς να φανταστείς (πήραμε από ένα πιτσιρικάκι αυτοκόλλητα “Jesus loves you”). Κάποια στιγμή αφήνουμε τον δρόμο- powerplate, για να μπούμε στο προάστιο (τρόμος!!!). Μια στιγμή να ανοίξω τις φωτογραφίες για να μπορέσω να περιγράψω καλύτερα: δρόμοι χωμάτινοι, σπίτια μονώροφα αλλά χαμένα μεταξύ τσίγκινων κατασκευών, μισογκρεμισμένων τοίχων και φραχτών από οριζόντιες σάπιες σανίδες. Στην πορεία καταλαβαίνω ότι κάποια σπίτια είναι οι τσίγκινες προχειροκατασκευές, άλλα οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι ή οι σάπιες σανίδες. Στους δρόμους κυκλοφορούν πέρα από τους ανθρώπους, μικρά κοτόπουλα. Ανάμεσα από δύο δρόμους, υπάρχει αλάνα όπου γκανέζοι έπαιζαν ποδόσφαιρο. Η βλάστηση είναι λιγοστή και αποτελείται από φοίνικες, μανγκόδεντρα και κάτι που μοιάζει με ακακία όλα τους στριμωγμένα σε μικρές αυλές των ιδιοκτησιών. Σε μια γωνιά του δρόμου έχουν πεταχτεί 5-6 άδεια ψυγεία προς πώληση. Λίγο πιο πίσω το κυρίως κατάστημα (ένα ανοιχτό container) με τραπεζάκι γεμάτο σίδερα, μια 14άρα τηλεόραση από κάτω του και πλειάδα από ηχεία σε ράφια και πάγκους. Ανάμεσα στους παράλληλους δρόμους υπάρχουν μικρά στενά από όπου περνάνε οι κάτοικοι αλλά και η αποχέτευση, ένα ανοιχτό αυλάκι όπου όλα είναι σε κοινή θέα («ρε Pat, βλέπω πάλι εντερικά ο Martin, πήγαινε του καμιά πιπερόριζα με βολβό ματιού από βόδι και τρίχες αντιλόπης να ιάνει»). Ένα δύσοσμο λευκό υγρό κυλάει για να βρει την κεντρική τάφρο στους παράλληλους. Η μυρωδιά παραπέμπει ξεκάθαρα σε βιολογικό καθαρισμό ή καλύτερα, σε στραγγίδια σκουπιδιών. Οι τοίχοι όλων των σπιτιών, φαγωμένοι και μαυρισμένοι από την υγρασία. Χώμα, σκουπίδια, πράσινο πουθενά. Απειλητικά κουνούπια παντού. Και η αποθέωση: μέσα σε όλη αυτή την δυσωδία, ζωγραφισμένη πινακίδα με ξαπλωμένο νέγρο και ένα χέρι με νυστέρι πάνω από τα γεννητικά του όργανα. Ο γιατρός Mahomet είναι υπεύθυνος της περιοχής για τις περιτομές (όπως προείπα, είμαστε σε μουσουλμανική κοινότητα).
Το ίδιο βράδυ πήγαμε και στο μεγαλύτερο mall της χώρας. Κάπως ξεχνάς που βρίσκεσαι. Όλα είναι πιο γυαλιστερά εδώ μέσα και πιο θελκτικά στα μάτια των δυτικών ή και των ντόπιων που πέσανε θύματα. Πάμε να μπούμε σε κατάστημα με σουβενίρ το οποίο ήταν κλειστό αλλά με την πωλήτρια μέσα. Ο Λιβανέζος φέρνει το μια του παλάμη στο ύψος του στήθους. Στην συνέχεια με την άλλη του παλάμη χτύπησε ρυθμικά δυο φορές την πρώτη. Η κοπέλα γνεύει αρνητικά. Η κίνηση του σημαίνει «σε παρακαλώ». Συνεχίζουμε προς το supermarket παρατηρώντας πολύ κόσμο να φεύγει με πίτσες καθώς η αλυσίδα pizzainn προσφέρει 1+1 δώρο μόνο κάθε Τρίτη. Καθόμαστε σε εστιατόριο. Όλα τα φαγητά είναι καυτερά. Παίρνουμε αρχικά ένα κατασκεύασμα που έμοιαζε με πατάτα αλλά είχε γεύση κάστανου συνοδευόμενο από καυτερές σάλτσες (κάτι σαν το κυπριακό Κολοκάσι πρέπει να είναι). Στον κατάλογο, το βοδινό είναι κατά 2cedi φθηνότερο από το κοτόπουλο το οποίο εισάγεται. Παίρνω redred βοδινό μέσα σε κόκκινα φασόλια και plantain(άγλυκη μπανάνα, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τους φαγητά, που την τηγανίζουν). Για καλή μου τύχη, το στομάχι μου τα κατάφερε να το χωνέψει!
Και φτάσαμε αισίως στην ημέρα των κηδειών, την Παρασκευή. Οι κηδείες εδώ ξεκινούν το βράδυ της Παρασκευής ενώ η ταφή πραγματοποιείται την Κυριακή το μεσημέρι. Η τελετή συνοδεύεται από άφθονο αλκοόλ, χορούς και τραγούδι. Όλα καλά μέχρι εδώ. Για πάμε πιο πίσω: δεν μπορεί εύκολα ο κάθε Γκανέζος να ανταπεξέλθει στο οικονομικό βάρος της προετοιμασίας την κηδείας (καθώς μιλάμε για υπερπαραγωγή). Άρα όταν πεθαίνει κάποιος, τον βάζουν σε μεγάλα ψυγεία μαζί με όλους τους υπόλοιπους νεκρούς της περιοχής, δίνοντας σου έτσι χρόνο να συγκεντρώσεις το τίμημα. Αυτό συνήθως διαρκεί 1-2 μήνες. Όταν λοιπόν είσαι έτοιμος, μπαίνεις στον φρικιαστικό αυτό χώρο για να αναγνωρίσεις τον νεκρό σου. Και μετά.. τον θάβεις σε φέρετρα που βγαίνουν σε διάφορα χρώματα και με πολλά στολίδια.
Το ίδιο βράδυ πήγαμε και στο μεγαλύτερο mall της χώρας. Κάπως ξεχνάς που βρίσκεσαι. Όλα είναι πιο γυαλιστερά εδώ μέσα και πιο θελκτικά στα μάτια των δυτικών ή και των ντόπιων που πέσανε θύματα. Πάμε να μπούμε σε κατάστημα με σουβενίρ το οποίο ήταν κλειστό αλλά με την πωλήτρια μέσα. Ο Λιβανέζος φέρνει το μια του παλάμη στο ύψος του στήθους. Στην συνέχεια με την άλλη του παλάμη χτύπησε ρυθμικά δυο φορές την πρώτη. Η κοπέλα γνεύει αρνητικά. Η κίνηση του σημαίνει «σε παρακαλώ». Συνεχίζουμε προς το supermarket παρατηρώντας πολύ κόσμο να φεύγει με πίτσες καθώς η αλυσίδα pizzainn προσφέρει 1+1 δώρο μόνο κάθε Τρίτη. Καθόμαστε σε εστιατόριο. Όλα τα φαγητά είναι καυτερά. Παίρνουμε αρχικά ένα κατασκεύασμα που έμοιαζε με πατάτα αλλά είχε γεύση κάστανου συνοδευόμενο από καυτερές σάλτσες (κάτι σαν το κυπριακό Κολοκάσι πρέπει να είναι). Στον κατάλογο, το βοδινό είναι κατά 2cedi φθηνότερο από το κοτόπουλο το οποίο εισάγεται. Παίρνω redred βοδινό μέσα σε κόκκινα φασόλια και plantain(άγλυκη μπανάνα, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τους φαγητά, που την τηγανίζουν). Για καλή μου τύχη, το στομάχι μου τα κατάφερε να το χωνέψει!
Και φτάσαμε αισίως στην ημέρα των κηδειών, την Παρασκευή. Οι κηδείες εδώ ξεκινούν το βράδυ της Παρασκευής ενώ η ταφή πραγματοποιείται την Κυριακή το μεσημέρι. Η τελετή συνοδεύεται από άφθονο αλκοόλ, χορούς και τραγούδι. Όλα καλά μέχρι εδώ. Για πάμε πιο πίσω: δεν μπορεί εύκολα ο κάθε Γκανέζος να ανταπεξέλθει στο οικονομικό βάρος της προετοιμασίας την κηδείας (καθώς μιλάμε για υπερπαραγωγή). Άρα όταν πεθαίνει κάποιος, τον βάζουν σε μεγάλα ψυγεία μαζί με όλους τους υπόλοιπους νεκρούς της περιοχής, δίνοντας σου έτσι χρόνο να συγκεντρώσεις το τίμημα. Αυτό συνήθως διαρκεί 1-2 μήνες. Όταν λοιπόν είσαι έτοιμος, μπαίνεις στον φρικιαστικό αυτό χώρο για να αναγνωρίσεις τον νεκρό σου. Και μετά.. τον θάβεις σε φέρετρα που βγαίνουν σε διάφορα χρώματα και με πολλά στολίδια.
