kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Πως τα κατάφερα και στρίμωξα τελευταία στιγμή Kakum και Elmina στο πρόγραμμα, ούτε που ξέρω (ή μπορεί και να μην θυμάμαι από τα lexotanil που κατέβαζα για να βγάλω την δουλειά on time). Αν μετρήσω τα εμπόδια που βγήκαν μπροστά μπορεί να ‘ταν και δέκα. Εδώ είμαι όμως, να ξυπνάω έξι παρά Σαββάτου (15 ώρες πριν την φυγή). Κάτω με περίμενε ο Wisdom (και γ..ώ τα ονόματα, έ? Καλά βέβαια ο τύπος είναι μπάζο) με την μεσαία, 12χρονη κόρη του. Φεύγουμε κατευθείαν για το Cape Coast 4, τον σταθμό, αιτία κι αφορμή για τούτο το ταξίδι. Δυσκολευτήκαμε να βγούμε από την πόλη μέσω του περιφερειακού. Όλοι μας νηστικοί αλλά με τον Wisdom να βρίσκει λύση: είχα σταμπάρει κάποιους πλανόδιους που πουλούσανε ματσάκι με μικρά κομματάκια ξύλου. Ενός ανοιχτόχρωμου συνηθισμένου ξύλου. Αγοράζει ματσάκι και βάζει ξυλάκι στο στόμα. Αρχίζει και το μασουλάει. Δεν το καταπίνει, το κάνει χυλό μέσα στο στόμα, σε σημείο που αρχίζει και ψευδίζει, μέχρι να αρχίσει η διαδικασία του φτυσίματος κομμάτι κομμάτι. «Καθαρίζουν τα ούλα και τα δόντια» μου δηλώνει και τα πετάει στο ρυπαρό (όσο δεν παίρνει) παρμπρίζ ενώ μετά από κάνα μισάωρο ξαναχρησιμοποιεί ένα. Κάτι σχολίασα ότι τα ξυλάκια μάλλον έχουν την ιδιότητα να καθαρίζουν ό,τι έρθει σε επαφή μαζί τους αλλά δεν το πιάνει το φλέγμα. Κάπου έξω από το Wineba φτάνουμε σε γεφυράκι με φουσκωμένα νερά. Με ενημερώνει ότι κατά τις δυνατές βροχές (παρεμπιπτόντως μια τέτοια έπληξε την περιοχή την προηγούμενη του ταξιδίου) αυτός ο κεντρικότατος άξονας μεταξύ πρωτεύουσας και δυτικών παραλιών αλλά και σημαντικών πόλεων (Takoradi, Secondi, Cape Coast) κλείνει. Σε τούτες τις περιπτώσεις, αυτοκίνητα περιμένουν από τις δυο πλευρές της «όχθης» και μικρή βάρκα μεταφέρει τον κόσμο από όχθη σε όχθη. Τώρα πως μπορεί μια βάρκα να ανταπεξέλθει στα ισχυρά ρεύματα που δημιουργούν οι βροχές, δεν είχα καμιά διάθεση να τον ρωτήσω. Επίσης στις άκρες των δρόμων είδα για πρώτη φορά, ντόπιους να εμπορεύονται νεκρές μικρές αντιλόπες. Ξανά μπαίνουμε στα γνώριμα από το Eastern Region, χωριουδάκια. Εδώ όλα τα σπίτια διαθέτουν μια κεραία τηλεόρασης στερεωμένη σε ένα πανύψηλο κορμό μπαμπού (το θέαμα είναι ιδιαίτερο, ένα σπίτι μια σταλιά με μια αντένα στο ύψος 5 ορόφων). Κατά την διαδρομή ρωτάω την μικρή αν γνωρίζει το Kakum στο οποίο πάμε. Δεν έχει έρθει ποτέ της στο γειτονικό region της πρωτεύουσας και δεν έχει ιδέα του τι την περιμένει. Ενημέρωση μηδέν.
Προσπερνάμε το Cape Coast και ανηφορίζουμε προς Kakum. Το χωριό ακριβώς έξω από το τουριστικότατο Kakum δεν έχει καμία μα καμία διαφορά με όλα τα υπόλοιπα χωριά! Οι άνθρωποι συνεχίζουν την ζωή τους χωρίς να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τούτο το μεγαθήριο στην δίπλα πόρτα. Μεγάλο παρκινγκ, 5-6 λεωφορεία με Γκανέζους που έχουν κατεβεί στον δρόμο και έχουν στήσει αυτοσχέδια μπάντα με κρουστά. Τραγουδάνε και χορεύουν. Συνεχίζουμε εντός του πάρκου σε έναν αξιοπρεπέστατο χώρο με ένα μικρό μουσείο, κατάστημα με σουβενίρ, εστιατόριο- καφετέρια. Το εισιτήριο για ντόπιους ενήλικες είναι 12 cedi όταν οι ξένοι καλούνται να καταβάλλουν ένα ποσό πιο κοντά στο αναμενόμενο! 30 cedi λοιπόν εμείς οι obruni!! Ο ξεναγός πιτσιρικάς ντόπιος. Μας μιλάει αργά και καθαρά με μεγάλες παύσεις. Αγκού. Ξεκινάμε την διαδρομή μας μέσα στην ζούγκλα. Πρώτα βλέπουμε ξύλινο πινακιδάκι με το εξής θαυμάσιο μήνυμα «Take nothing but photographs, leave nothing but footprints». Μετά από δεκάλεπτη ανάβαση στον λόφο, σταματάμε οι περισσότεροι ξεθεωμένοι σε ένα κατάφυτο ξέφωτο- σύνορο του πάρκου. Εκεί ο ξεναγός μας έδωσε μερικά στοιχεία για το πάρκο όπως ότι ζει ένας τύπος πεταλούδας ο οποίος παρατηρήθηκε πρώτη φορά εδώ (εξ’ ου και το όνομα Kakumius (ή κάπως έτσι)), ότι τέτοια canopy walkways υπάρχουν άλλα τρία σε όλο τον κόσμο (Κίνα, Μαλαισία και Περού) ενώ είχε μια εμμονή να μας επισημάνει ότι θα επιβιώσουμε από το canopy! Ρε τι μας έλεγε ότι δεν έχει συμβεί κανένα ατύχημα, ότι θα επιβιώσουμε, να ξεχάσουμε κάθε φοβία, θα επιβιώσουμε, το ελέγχουν καθημερινά και θα επιβιώσουμε, τόσο πολύ δηλαδή που και φοβία να μην είχες την αποκτούσες. Άλλο ένα 5λεπτο και βλέπουμε την πρώτη γέφυρα να ξεκινάει από μια υπερυψωμένη εξέδρα. Ανεβαίνουμε και καθόμαστε μπροστά της...
Έβλεπα στα video τους επισκέπτες να κρατάνε με τα δύο τους χέρια, σφιχτά τα σχοινιά (γιωτάδες!), έβλεπα φωτογραφίες από δικούς μας ανθρώπους να περπατάνε διστακτικά στην γέφυρα (φοβητσιάρηδες!) και έρχεται ο ξεναγός να σου πει ότι αν διαπιστώσεις πως δεν μπορείς να συνεχίσεις σε τούτη την πρώτη γέφυρα, μετά το πέρας της, στρίψε αριστερά (μην ακούω σάχλες!). Σειρά μου και ορμάω... Μωρέ καλά κρατιόντουσαν όλοι τους!! Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα άβολη! Η σανίδα είναι πολύ στενή, οι ταλαντώσεις ακίνδυνες μεν, υπαρκτές δε, τα ύψη δυσθεώρητα (40 μέτρα σε σημεία) τα γεφύρια δεν είναι παίξε γέλασε. Κρατιέσαι και με τα δύο γιατί χάνοντας την ισορροπία σου πέφτεις στο ισχυρότατο δίκτυ το οποίο όμως σου δίνει ένα close encounter με το χάος από κάτω σου.. και δεν το θες αυτό.. βήμα βήμα λοιπόν μέχρι να τελειώσουν και οι 7 γέφυρες συνολικού μήκους 350 μέτρων με τα μπαλκονάκια- στάσεις τους στις κορυφές των δέντρων. νομίζω ότι δεν αξίζει να σας κουράσω παραπάνω, μπορείτε να παρακολουθήσετε το ποσταρισμένο video. (http://www.travelstories.gr/193148-post281.html)
ΠΡΟΣΕΧΩΣ: «Αθήνα – Elmina ακόμα και αυθημερόν (μια εμπειρία ζωής)» και μετά επισήμως: τέλος
Προσπερνάμε το Cape Coast και ανηφορίζουμε προς Kakum. Το χωριό ακριβώς έξω από το τουριστικότατο Kakum δεν έχει καμία μα καμία διαφορά με όλα τα υπόλοιπα χωριά! Οι άνθρωποι συνεχίζουν την ζωή τους χωρίς να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τούτο το μεγαθήριο στην δίπλα πόρτα. Μεγάλο παρκινγκ, 5-6 λεωφορεία με Γκανέζους που έχουν κατεβεί στον δρόμο και έχουν στήσει αυτοσχέδια μπάντα με κρουστά. Τραγουδάνε και χορεύουν. Συνεχίζουμε εντός του πάρκου σε έναν αξιοπρεπέστατο χώρο με ένα μικρό μουσείο, κατάστημα με σουβενίρ, εστιατόριο- καφετέρια. Το εισιτήριο για ντόπιους ενήλικες είναι 12 cedi όταν οι ξένοι καλούνται να καταβάλλουν ένα ποσό πιο κοντά στο αναμενόμενο! 30 cedi λοιπόν εμείς οι obruni!! Ο ξεναγός πιτσιρικάς ντόπιος. Μας μιλάει αργά και καθαρά με μεγάλες παύσεις. Αγκού. Ξεκινάμε την διαδρομή μας μέσα στην ζούγκλα. Πρώτα βλέπουμε ξύλινο πινακιδάκι με το εξής θαυμάσιο μήνυμα «Take nothing but photographs, leave nothing but footprints». Μετά από δεκάλεπτη ανάβαση στον λόφο, σταματάμε οι περισσότεροι ξεθεωμένοι σε ένα κατάφυτο ξέφωτο- σύνορο του πάρκου. Εκεί ο ξεναγός μας έδωσε μερικά στοιχεία για το πάρκο όπως ότι ζει ένας τύπος πεταλούδας ο οποίος παρατηρήθηκε πρώτη φορά εδώ (εξ’ ου και το όνομα Kakumius (ή κάπως έτσι)), ότι τέτοια canopy walkways υπάρχουν άλλα τρία σε όλο τον κόσμο (Κίνα, Μαλαισία και Περού) ενώ είχε μια εμμονή να μας επισημάνει ότι θα επιβιώσουμε από το canopy! Ρε τι μας έλεγε ότι δεν έχει συμβεί κανένα ατύχημα, ότι θα επιβιώσουμε, να ξεχάσουμε κάθε φοβία, θα επιβιώσουμε, το ελέγχουν καθημερινά και θα επιβιώσουμε, τόσο πολύ δηλαδή που και φοβία να μην είχες την αποκτούσες. Άλλο ένα 5λεπτο και βλέπουμε την πρώτη γέφυρα να ξεκινάει από μια υπερυψωμένη εξέδρα. Ανεβαίνουμε και καθόμαστε μπροστά της...
Έβλεπα στα video τους επισκέπτες να κρατάνε με τα δύο τους χέρια, σφιχτά τα σχοινιά (γιωτάδες!), έβλεπα φωτογραφίες από δικούς μας ανθρώπους να περπατάνε διστακτικά στην γέφυρα (φοβητσιάρηδες!) και έρχεται ο ξεναγός να σου πει ότι αν διαπιστώσεις πως δεν μπορείς να συνεχίσεις σε τούτη την πρώτη γέφυρα, μετά το πέρας της, στρίψε αριστερά (μην ακούω σάχλες!). Σειρά μου και ορμάω... Μωρέ καλά κρατιόντουσαν όλοι τους!! Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα άβολη! Η σανίδα είναι πολύ στενή, οι ταλαντώσεις ακίνδυνες μεν, υπαρκτές δε, τα ύψη δυσθεώρητα (40 μέτρα σε σημεία) τα γεφύρια δεν είναι παίξε γέλασε. Κρατιέσαι και με τα δύο γιατί χάνοντας την ισορροπία σου πέφτεις στο ισχυρότατο δίκτυ το οποίο όμως σου δίνει ένα close encounter με το χάος από κάτω σου.. και δεν το θες αυτό.. βήμα βήμα λοιπόν μέχρι να τελειώσουν και οι 7 γέφυρες συνολικού μήκους 350 μέτρων με τα μπαλκονάκια- στάσεις τους στις κορυφές των δέντρων. νομίζω ότι δεν αξίζει να σας κουράσω παραπάνω, μπορείτε να παρακολουθήσετε το ποσταρισμένο video. (http://www.travelstories.gr/193148-post281.html)
ΠΡΟΣΕΧΩΣ: «Αθήνα – Elmina ακόμα και αυθημερόν (μια εμπειρία ζωής)» και μετά επισήμως: τέλος
Attachments
-
168,7 KB Προβολές: 4.092