kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Play...
Στις 27/05, ο μεσημεριανός ουρανός ήταν μαύρος (δεν ξεχώριζε από την γη....
). Το νερό που έριξε δεν το έχω ξαναδεί. Το μυστήριο είναι ότι η απορροή των υδάτων σε όλη την πόλης ήταν άρτια. Ούτε πλημμύρες, ούτε δρόμοι ποτάμια. Μια μικρή διακοπή τ’ απομεσήμερο, μας βρήκε στην κεντρική ψαραγορά της πόλης που βρίσκεται στην Tema. Πως οι δρόμοι γέμισαν αυτόματα με ανθρώπους δεν το κατάλαβα. Επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τα πλάνα ήταν να χανόμασταν λίγο μέσα στην αγορά. Με τόσο κόσμο όμως θα ήταν κουραστικό (όλοι, ασχολούνται με τους Obruni (έκανα και ρίμα)). Έξω από την αγορά περιμένανε αρκετά ταξί. Όλα τους και εδώ αλλά και σε όλη την χώρα που έχω δει (Αντώνη ακόμα σου χρωστάω χάρτη) είναι μοβ με μια κόκκινη λωρίδα γύρω τους ενώ στο πίσω παράθυρο έχουν κολλημένα (με συγκεκριμένη γραμματοσειρά) διάφορα χριστιανικά αποφθέγματα (God is the answer, God knows, Sweet Jesus rules κ.α.). Και μιας και το έθιξα, η χώρα είναι γεμάτη με εκκλησίες (Χριστιανικές, Μουσουλμανικές, Μεθοδιστών, Ευαγγελιστών, Καθολικές (αν τα πήγαινα καλά με τις θρησκείες θα σας αράδιαζα καμία δεκαριά ακόμα)). Τις περισσότερες φορές είναι... δυσδιάκριτες καθώς μπορεί να είναι ένα απλό σπίτι ή μια τέντα που καλύπτει ένα πλήθος ξύλινων πάγκων. Τις Κυριακές υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες που ακούγονται σε όλο το χωριό ή την περιοχή. Τραγούδια, παλαμάκια, κρουστά και ζητωκραυγές αποτελούν μέρος της λειτουργίας. Το ίδιο θα επικρατεί και το απόγευμα των Παρασκευών κατά τις προετοιμασίες της ημέρας κηδειών.
Στις 30/05, ο ουρανός ήταν γκρίζος με μικρά διαλείμματα ηλιοφάνειας. Ας πάμε λοιπόν στην παραλία να δούμε λίγο θαλασσινό νερό οι άνθρωποι. Φτάνουμε στην παραλία Bojoλίγο πριν το Kokrobite, καμιά 20αριά χλμ από την Accra. Και αυτή δεν είναι η παραλία που είχα λιγουρευτεί μέσω google earth(φοίνικες ως την παραλία και δε συμμαζεύεται). Είναι σαφώς καλύτερη! Μόλις φτάνουμε, υπάρχει είσοδος μπροστά μας όπου πληρώνουμε (πληρώνει καλύτερα. Ο Ινδός που ήταν μαζί μας. Ά, άσχετο: μέσα στο σπίτι μας αυτή την στιγμή διαμένουν 2 Έλληνες, 1 Λιβανέζος, 1 Ινδός, η Marian από Γουινέα, 1 Γκανέζα και 1 από Ρουάντα!)), από το γκισέ ξεκινάει μικρό ξύλινο γεφυράκι πάνω από διακλάδωση δέλτα ποταμού, στην συνέχεια ένα τμήμα γης όπου εδώ βρίσκεται ένα ανεκμετάλλευτο ευπρεπέστατο εστιατόριο στα δεξιά ενώ στα αριστερά και στο βάθος, απλώνεται το ποτάμι. Μπροστά μας τώρα περνάει ο κύριος όγκος του ποταμιού, καμιά 300αρά μέτρα φάρδος ενώ, τέλος, στο βάθος μια λωρίδα γης. Ένας αμμώδης μακρόστενος λόφος που κρύβει την παραλία (αν βρίσκετε ότι δεν είμαι αρκετά περιγραφικός, δείτε την εικόνα στο τέλος για να πάρετε συμπυκνωμένη την γεύση). Το ποτάμι το περνάμε με ποταμόπλοιο (σαν τα καρυδότσουφλα του Νείλου στο Κάιρο ένα πράμα) με ντόπιους και τουρίστες (η παραλία είναι γεμάτη obruni). Η αποβάθρα στην απέναντι πλευρά είναι αρκούντως σοφιστικέ και στιβαρή (μια ξύλινη σκαλίτσα τριών σκαλοπατιών, άντε 50εκ. ύψους). Αριστερά υπάρχει μεγάλο κιόσκι με κουζίνα και τραπέζια. Ευλογημένοι από τον Κύριο όσοι Γκανέζοι αποφάσισαν να μην φέρουν ηχοσυστήματα των 1.000 PMPO στον χώρο. Η ηρεμία είναι απόλυτη. Και μπροστά μας η παραλία. Panorama: Από αριστερά δεν υπάρχει όριο... Από δεξιά βλέπεις στο βάθος (4-5 χλμ) έναν βράχο γεμάτο φοίνικες ο οποίος κόβει την πορεία της ακάθεκτης παραλίας. Κάπου στην πορεία αδειάζει και το ποτάμι αλλά δεν φαίνεται. Η αμμουδιά με ψηλή άμμο η οποία στα σημεία που γλύφει η θάλασσα έχει μαύρες ραβδώσεις και μαύρες σακούλες (σας την χάλασα...). Η θάλασσα ρηχή προκαλώντας το μόνιμο βουητό του ωκεανού από το σκάσιμο των κυμάτων. Σκόρπιες ψαρόβαρκες στην θάλασσα και άλλες τέσσερις αραγμένες στην κορυφή της αμμώδους «οροσειράς» με τις πρίμες και τις πλώρες να αιωρούνται. Από δω έχει καλύτερη θέα και προς το τμήμα γης που μόλις εγκαταλείψαμε. Υπάρχει ένα χωριό απέναντί μας κοντά στην αποβάθρα. Είναι ψαροχώρι με λιμανάκι γεμάτο βάρκες. Λίγα σπίτια αλλά το λιμάνι γεμάτο κόσμο. Από εδώ παίρνουν τα ψάρια και βγαίνουν στους δρόμους για να πουλήσουν. Πολλές βάρκες ξεκινούσαν και από εκεί με προορισμό την παραλία μας γεμάτες αποκλειστικά με ντόπιους. Πίσω στο λοφάκι μας που διαθέτει διάσπαρτα ξύλινα τραπεζάκια με καλαμωτή ομπρέλα και κορμούς δέντρων για σκαμπό. Σε όλη την τεράστια παραλία να μέτρησα καμιά δεκαπενταριά. Αυτή η παραλία δεν έχει ποτέ ιδιαίτερα πολύ κόσμο. Εξ ου και οι εκπληκτικές τουαλέτες με την λιγοστή κίνηση, κατασκευές από ελενίτ πάνω από το ποτάμι αλλά και στην μέση της παραλίας. Το αποχετευτικό τους? Παντού. Καλά το κόβεις το ποταμάκι με την μια ότι υποφέρει. Έτσι και βουτήξεις μάλλον προς digimon σε κόβω να βγαίνεις. Άραγμα όμως τώρα στις ξαπλώστρες έως τις 15:00. δεν πρέπει να μας πιάσει κίνηση επιστρέφοντας (δεν πρέπει!)
Φυγή με τον ίδιο τρόπο. Κάνουμε και ένα πέρασμα από το Κokrobite (μου είχε κάτσει η παραλία, έπρεπε να την δω). Το χωρίο είναι όπως ΌΛΑ όσα έχω δει ως τώρα. Στις αρχές του, νεαροί νέγροι έμπαιναν στην μέση του δρόμου κάνοντας άγαρμπες κινήσεις με τα χέρια τους και δείχνανε προς την θάλασσα. Είναι κράχτες της εκάστοτε παραλίας (η οποία στην ουσία είναι μια αλλά οι προσβάσεις διάφορες). Παντού γυναίκες πουλάνε ψάρια. Σε αυτό το χωριό είχα την ατυχία να δω κάτι σκυλιά στα οποία θα μπορούσε να εξασκηθεί κτηνίατρος στον προσδιορισμό του σκελετού τους. Άσχημο θέαμα.
Η κίνηση όντως λιγοστή. Όπου υπήρχε, υπήρχε και εμπόριο, μην επαναλαμβάνομαι.. Περνάμε από τις, μοναδικού κάλους, σιδηροδρομικές γραμμές όπου ο Eli κατεβάζει το παράθυρο και ρωτάει πότε περνάει το τρένο για να το ζήσουμε κι αυτό. Ο μαυρούκος δεν καταλαβαίνει τι τον ρωτάει τούτος ο παλαβός και προσφέρεται να του πουλήσει βραχιολάκια: «έχεις από τρίχες λιονταριού» ρωτάει ο Eli, «όχι», «έ γεια σου τότε» (μας εξηγεί στην συνέχεια ότι αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να τους ξεφορτωθείς. Ζήτα τους διαμάντια, δεν έχουν, διώξε τους). Θα φάμε σήμερα στην Ιρλανδική pub Ryan’s επάνω στον Ring Road Central. Ο χώρος δεν θυμίζει Αφρική λόγω των τηλεοράσεων που έπαιζαν αθλητικά, των λευκών που είχαν κάνει κατάληψη ή απλώς επειδή τέτοιου τύπου καταγώγια είναι αχαρακτήριστα στα πέρατα του κόσμου. Διαλέγω ένα τοπικό γεύμα, με διαβεβαιώνουν ότι δεν είναι αρκετά καυτερό, έρχεται, τρώω τρεις μετρημένες (άντε καλά, πέντε) πιρουνιές, βλέπω σκηνές από το «Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας» μπροστά στα μάτια μου (φλόγες από παντού), το σπρώχνω προς το παμφάγο τον Ινδό και παραγγέλνω ένα safe cheeseburger (μπλιαχ!)
Στις 31/05, ξεκινάμε από την πόλη με προορισμό δύο σταθμούς προς Volta πλευρά. Άλλη μια φορά λοιπόν σε περιοχές γεμάτες νερό. Έρχονται έντονες εικόνες.....
Στις 27/05, ο μεσημεριανός ουρανός ήταν μαύρος (δεν ξεχώριζε από την γη....
). Το νερό που έριξε δεν το έχω ξαναδεί. Το μυστήριο είναι ότι η απορροή των υδάτων σε όλη την πόλης ήταν άρτια. Ούτε πλημμύρες, ούτε δρόμοι ποτάμια. Μια μικρή διακοπή τ’ απομεσήμερο, μας βρήκε στην κεντρική ψαραγορά της πόλης που βρίσκεται στην Tema. Πως οι δρόμοι γέμισαν αυτόματα με ανθρώπους δεν το κατάλαβα. Επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τα πλάνα ήταν να χανόμασταν λίγο μέσα στην αγορά. Με τόσο κόσμο όμως θα ήταν κουραστικό (όλοι, ασχολούνται με τους Obruni (έκανα και ρίμα)). Έξω από την αγορά περιμένανε αρκετά ταξί. Όλα τους και εδώ αλλά και σε όλη την χώρα που έχω δει (Αντώνη ακόμα σου χρωστάω χάρτη) είναι μοβ με μια κόκκινη λωρίδα γύρω τους ενώ στο πίσω παράθυρο έχουν κολλημένα (με συγκεκριμένη γραμματοσειρά) διάφορα χριστιανικά αποφθέγματα (God is the answer, God knows, Sweet Jesus rules κ.α.). Και μιας και το έθιξα, η χώρα είναι γεμάτη με εκκλησίες (Χριστιανικές, Μουσουλμανικές, Μεθοδιστών, Ευαγγελιστών, Καθολικές (αν τα πήγαινα καλά με τις θρησκείες θα σας αράδιαζα καμία δεκαριά ακόμα)). Τις περισσότερες φορές είναι... δυσδιάκριτες καθώς μπορεί να είναι ένα απλό σπίτι ή μια τέντα που καλύπτει ένα πλήθος ξύλινων πάγκων. Τις Κυριακές υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες που ακούγονται σε όλο το χωριό ή την περιοχή. Τραγούδια, παλαμάκια, κρουστά και ζητωκραυγές αποτελούν μέρος της λειτουργίας. Το ίδιο θα επικρατεί και το απόγευμα των Παρασκευών κατά τις προετοιμασίες της ημέρας κηδειών.Στις 30/05, ο ουρανός ήταν γκρίζος με μικρά διαλείμματα ηλιοφάνειας. Ας πάμε λοιπόν στην παραλία να δούμε λίγο θαλασσινό νερό οι άνθρωποι. Φτάνουμε στην παραλία Bojoλίγο πριν το Kokrobite, καμιά 20αριά χλμ από την Accra. Και αυτή δεν είναι η παραλία που είχα λιγουρευτεί μέσω google earth(φοίνικες ως την παραλία και δε συμμαζεύεται). Είναι σαφώς καλύτερη! Μόλις φτάνουμε, υπάρχει είσοδος μπροστά μας όπου πληρώνουμε (πληρώνει καλύτερα. Ο Ινδός που ήταν μαζί μας. Ά, άσχετο: μέσα στο σπίτι μας αυτή την στιγμή διαμένουν 2 Έλληνες, 1 Λιβανέζος, 1 Ινδός, η Marian από Γουινέα, 1 Γκανέζα και 1 από Ρουάντα!)), από το γκισέ ξεκινάει μικρό ξύλινο γεφυράκι πάνω από διακλάδωση δέλτα ποταμού, στην συνέχεια ένα τμήμα γης όπου εδώ βρίσκεται ένα ανεκμετάλλευτο ευπρεπέστατο εστιατόριο στα δεξιά ενώ στα αριστερά και στο βάθος, απλώνεται το ποτάμι. Μπροστά μας τώρα περνάει ο κύριος όγκος του ποταμιού, καμιά 300αρά μέτρα φάρδος ενώ, τέλος, στο βάθος μια λωρίδα γης. Ένας αμμώδης μακρόστενος λόφος που κρύβει την παραλία (αν βρίσκετε ότι δεν είμαι αρκετά περιγραφικός, δείτε την εικόνα στο τέλος για να πάρετε συμπυκνωμένη την γεύση). Το ποτάμι το περνάμε με ποταμόπλοιο (σαν τα καρυδότσουφλα του Νείλου στο Κάιρο ένα πράμα) με ντόπιους και τουρίστες (η παραλία είναι γεμάτη obruni). Η αποβάθρα στην απέναντι πλευρά είναι αρκούντως σοφιστικέ και στιβαρή (μια ξύλινη σκαλίτσα τριών σκαλοπατιών, άντε 50εκ. ύψους). Αριστερά υπάρχει μεγάλο κιόσκι με κουζίνα και τραπέζια. Ευλογημένοι από τον Κύριο όσοι Γκανέζοι αποφάσισαν να μην φέρουν ηχοσυστήματα των 1.000 PMPO στον χώρο. Η ηρεμία είναι απόλυτη. Και μπροστά μας η παραλία. Panorama: Από αριστερά δεν υπάρχει όριο... Από δεξιά βλέπεις στο βάθος (4-5 χλμ) έναν βράχο γεμάτο φοίνικες ο οποίος κόβει την πορεία της ακάθεκτης παραλίας. Κάπου στην πορεία αδειάζει και το ποτάμι αλλά δεν φαίνεται. Η αμμουδιά με ψηλή άμμο η οποία στα σημεία που γλύφει η θάλασσα έχει μαύρες ραβδώσεις και μαύρες σακούλες (σας την χάλασα...). Η θάλασσα ρηχή προκαλώντας το μόνιμο βουητό του ωκεανού από το σκάσιμο των κυμάτων. Σκόρπιες ψαρόβαρκες στην θάλασσα και άλλες τέσσερις αραγμένες στην κορυφή της αμμώδους «οροσειράς» με τις πρίμες και τις πλώρες να αιωρούνται. Από δω έχει καλύτερη θέα και προς το τμήμα γης που μόλις εγκαταλείψαμε. Υπάρχει ένα χωριό απέναντί μας κοντά στην αποβάθρα. Είναι ψαροχώρι με λιμανάκι γεμάτο βάρκες. Λίγα σπίτια αλλά το λιμάνι γεμάτο κόσμο. Από εδώ παίρνουν τα ψάρια και βγαίνουν στους δρόμους για να πουλήσουν. Πολλές βάρκες ξεκινούσαν και από εκεί με προορισμό την παραλία μας γεμάτες αποκλειστικά με ντόπιους. Πίσω στο λοφάκι μας που διαθέτει διάσπαρτα ξύλινα τραπεζάκια με καλαμωτή ομπρέλα και κορμούς δέντρων για σκαμπό. Σε όλη την τεράστια παραλία να μέτρησα καμιά δεκαπενταριά. Αυτή η παραλία δεν έχει ποτέ ιδιαίτερα πολύ κόσμο. Εξ ου και οι εκπληκτικές τουαλέτες με την λιγοστή κίνηση, κατασκευές από ελενίτ πάνω από το ποτάμι αλλά και στην μέση της παραλίας. Το αποχετευτικό τους? Παντού. Καλά το κόβεις το ποταμάκι με την μια ότι υποφέρει. Έτσι και βουτήξεις μάλλον προς digimon σε κόβω να βγαίνεις. Άραγμα όμως τώρα στις ξαπλώστρες έως τις 15:00. δεν πρέπει να μας πιάσει κίνηση επιστρέφοντας (δεν πρέπει!)
Φυγή με τον ίδιο τρόπο. Κάνουμε και ένα πέρασμα από το Κokrobite (μου είχε κάτσει η παραλία, έπρεπε να την δω). Το χωρίο είναι όπως ΌΛΑ όσα έχω δει ως τώρα. Στις αρχές του, νεαροί νέγροι έμπαιναν στην μέση του δρόμου κάνοντας άγαρμπες κινήσεις με τα χέρια τους και δείχνανε προς την θάλασσα. Είναι κράχτες της εκάστοτε παραλίας (η οποία στην ουσία είναι μια αλλά οι προσβάσεις διάφορες). Παντού γυναίκες πουλάνε ψάρια. Σε αυτό το χωριό είχα την ατυχία να δω κάτι σκυλιά στα οποία θα μπορούσε να εξασκηθεί κτηνίατρος στον προσδιορισμό του σκελετού τους. Άσχημο θέαμα.
Η κίνηση όντως λιγοστή. Όπου υπήρχε, υπήρχε και εμπόριο, μην επαναλαμβάνομαι.. Περνάμε από τις, μοναδικού κάλους, σιδηροδρομικές γραμμές όπου ο Eli κατεβάζει το παράθυρο και ρωτάει πότε περνάει το τρένο για να το ζήσουμε κι αυτό. Ο μαυρούκος δεν καταλαβαίνει τι τον ρωτάει τούτος ο παλαβός και προσφέρεται να του πουλήσει βραχιολάκια: «έχεις από τρίχες λιονταριού» ρωτάει ο Eli, «όχι», «έ γεια σου τότε» (μας εξηγεί στην συνέχεια ότι αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να τους ξεφορτωθείς. Ζήτα τους διαμάντια, δεν έχουν, διώξε τους). Θα φάμε σήμερα στην Ιρλανδική pub Ryan’s επάνω στον Ring Road Central. Ο χώρος δεν θυμίζει Αφρική λόγω των τηλεοράσεων που έπαιζαν αθλητικά, των λευκών που είχαν κάνει κατάληψη ή απλώς επειδή τέτοιου τύπου καταγώγια είναι αχαρακτήριστα στα πέρατα του κόσμου. Διαλέγω ένα τοπικό γεύμα, με διαβεβαιώνουν ότι δεν είναι αρκετά καυτερό, έρχεται, τρώω τρεις μετρημένες (άντε καλά, πέντε) πιρουνιές, βλέπω σκηνές από το «Πώς να εκπαιδεύσετε τον δράκο σας» μπροστά στα μάτια μου (φλόγες από παντού), το σπρώχνω προς το παμφάγο τον Ινδό και παραγγέλνω ένα safe cheeseburger (μπλιαχ!)
Στις 31/05, ξεκινάμε από την πόλη με προορισμό δύο σταθμούς προς Volta πλευρά. Άλλη μια φορά λοιπόν σε περιοχές γεμάτες νερό. Έρχονται έντονες εικόνες.....
