kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Φτάνουμε Akim Aperad ένα χωριό στα δυτικά βάθη του ανατολικού region, περίπου 4 ώρες από την πρωτεύουσα. Με το βολτόμετρό μας χαλασμένο, δανειζόμαστε από ντόπιο ένα, χωρίς βέβαια εγγυήσεις ή αντίτιμα. Στην κεραία, ενώ παίρνω φωτογραφίες, ο Jonas αγοράζει έναν κουβά Kasawa από μικρό κοριτσάκι αλλά φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσπαθεί αρκετές φορές να επιβεβαιώσει το αντίτιμο καθώς το βρίσκει πολύ χαμηλό. Όπως μου λέει, η αντίστοιχη ποσότητα στην πόλη κάνει 5 cedi όχι 1 που τα πουλάει η μικρή. Πιστεύει ότι η μικρή μπερδεύτηκε με τα οικονομικά και τις ποσότητες, ένα σφάλμα το οποίο θα της δώσει ένα γερό ξύλο από τους γονείς της και άλλη μια γεμάτη λεκάνη στο κεφάλι ώσπου να καταφέρει να την ξεπουλήσει. Καθώς δεν θέλει να είναι η αιτία για τούτη την πιθανή εξέλιξη, απευθύνεται σε περαστική γυναίκα που περπατούσε ξυπόλητη στον δρόμο με τα σανδάλια της τοποθετημένα στο κεφάλι της. Εκείνη επιβεβαιώνει την τιμή, οι kasawa μένουν στο αμάξι και η μικρή τρέχει με 1,5 cedi στην τσέπη και μπερδεμένο βλέμμα προς το σπίτι της. Ακολουθούν τα χωριά Ayeribi και Bawdua.
Εδώ θα ήθελα να δώσω μερικά εντυπωσιακά ανθρωπογεωγραφικά στοιχεία για την χώρα: τα χωριά είναι γεμάτα παιδιά και νεολαία ενώ οι ηλικιωμένοι είναι σαφώς λιγότεροι. Βλέπετε, στην Γκάνα οι νέοι προτιμούν να μεγαλώνουν στα χωριά ενώ οι γηραιότεροι αποτραβιούνται στην πόλη όπου έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε νοσοκομεία και γιατρούς. Άλλοι γηραιοί φεύγουν καθώς δεν έχουν παρέα συνομήλικων τους στο χωριό και κατεβαίνουν στα προάστια της Accra! Πως είμαστε στην Ελλάδα δηλαδή? Καμία σχέση!
Φεύγουμε βράδυ από το Bawdua. Γεμάτοι οι δρόμοι κόσμο. Απορείς που πάνε και τους συγκρατούν μονίμως έτσι γεμάτους. Το θυμάμαι αυτό και στην Ρουμάνικη Μολδαβία. Μουσική παίζει εκκωφαντικά από διάφορα κιόσκια, σε άλλα βλέπεις στο αχνό φως μιας σκονισμένης λάμπας, παιδιά ξαπλωμένα στα πατώματα και άλλα παραταγμένα στους τοίχους να παρακολουθούν μουντιάλ ενώ στα σκαλοπάτια των καταστημάτων επικρατεί το αδιαχώρητο. Νεαροί και νεαρές κάθονται σαν να βρίσκονται σε σινεμά με αποψινή παράσταση, τον κεντρικό δρόμο του χωριού (και χθεσινή, και αυριανή, και και...). Τα παιδιά, όπως και το πρωί, βρίσκονται κι εκείνα στους δρόμους. Μάλιστα κάποια τα βλέπεις ενώ έχεις αφήσει αρκετά πίσω σου το χωριό, να περπατάνε στις άκρες των δρόμων. Το βράδυ στους στενούς επαρχιακούς δρόμους, οι οδηγοί εφαρμόζουν ένα σύστημα όπου ανάβουν το φλας που βρίσκεται στο εσωτερικό του δρόμου για να ορίσουν πιο ευδιάκριτα τα όρια των οχημάτων τους. Ιδιαίτερα βοηθητικό γιατί κυριολεκτικά δεν βλέπεις τα στραβά σου.
Δύο πράγματα μου μείνανε τούτες τις μέρες: Στην εξοχή της Γκάνας μπορείς να αναγνωρίσεις και να δεις όλες τις ηλικίες με τις γηγενείς και «αυτονόητες» συνήθειές τους. Θα δεις τα μωρά δεμένα στις πλάτες των μανάδων, τα μικρά παιδιά που παίζουν με τροχούς (όχι internet), τα νεαρά που αρχίζουν να δουλεύουν στα χωράφια (όχι internet), τους έφηβους να φλερτάρουν (όχι internet), τους νέους γονείς, όλους, όλοι βρίσκονται μπροστά σου, μεταπηδάς από ύπαρξη σε ύπαρξη και γνωρίζεις ότι οι μικροί έχουν μια προκαθορισμένη πορεία την οποία την βλέπεις γύρω σου. Οι δυτικοί βλέπουμε ένα παιδί και αναρωτιόμαστε πόσο εύρωστο μπορεί να γίνει, αν θα έχει επιτυχημένη εργασιακή πορεία και αν θα έχει χαρούμενο γάμο. Εδώ απλώς βλέπεις γύρω σου και ξέρεις πάνω κάτω την γραμμή της ζωής του μέσω ζωντανών παραδειγμάτων.
Δεύτερο, λίγο καθυστερημένα, σκαρφίστηκα τρόπο να τραβάω φωτογραφίες: οι ντόπιοι δεν συμπαθούν όλοι τους τις φωτογραφικές. Πρέπει να είστε προσεκτικοί καθώς οι παρεξηγήσεις είναι πιθανές. Όταν όμως κινείσαι στον δρόμο δεν έχεις χρόνο να πιάσεις συζήτηση αλλά ούτε θες να προκαλείς όταν σε βλέπουν με τον φακό σηκωμένο. Λύση: κάποιες φωτογραφικές έχουν λειτουργία συνεχόμενης λήψης φωτογραφιών. Επιλέξτε το, βάλτε όσο πιο γρήγορη ταχύτητα επιτρέπει ο φωτισμός (εγώ λειτουργούσα σταθερά στα 800) για να μη βγαίνουνε τρεμάμενες από την κίνηση του αυτοκινήτου και κρατήστε αδιάφορα την μηχανή πάνω στο ανοιχτό παράθυρο. Όταν βλέπετε κάτι ενδιαφέρον, πατήστε, όλο και κάποια θα βγει. Βέβαια αυτό που μου έμεινε δεν είναι η παραπάνω «ανακάλυψη» αλλά το γεγονός ότι όλες οι τραβηγμένες φωτογραφίες είχαν ενδιαφέρον! Όπως είχα αναφέρει ξανά, εδώ δεν φωτογραφίζουμε μνημεία αλλά ανθρώπους, ζωή, καθημερινότητα. Άρα η όποια φωτογραφία είναι μια ανταμοιβή. Φανταστείτε τι γίνεται λοιπόν με την αυτοπροσώπως θέαση...

Εδώ θα ήθελα να δώσω μερικά εντυπωσιακά ανθρωπογεωγραφικά στοιχεία για την χώρα: τα χωριά είναι γεμάτα παιδιά και νεολαία ενώ οι ηλικιωμένοι είναι σαφώς λιγότεροι. Βλέπετε, στην Γκάνα οι νέοι προτιμούν να μεγαλώνουν στα χωριά ενώ οι γηραιότεροι αποτραβιούνται στην πόλη όπου έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε νοσοκομεία και γιατρούς. Άλλοι γηραιοί φεύγουν καθώς δεν έχουν παρέα συνομήλικων τους στο χωριό και κατεβαίνουν στα προάστια της Accra! Πως είμαστε στην Ελλάδα δηλαδή? Καμία σχέση!
Φεύγουμε βράδυ από το Bawdua. Γεμάτοι οι δρόμοι κόσμο. Απορείς που πάνε και τους συγκρατούν μονίμως έτσι γεμάτους. Το θυμάμαι αυτό και στην Ρουμάνικη Μολδαβία. Μουσική παίζει εκκωφαντικά από διάφορα κιόσκια, σε άλλα βλέπεις στο αχνό φως μιας σκονισμένης λάμπας, παιδιά ξαπλωμένα στα πατώματα και άλλα παραταγμένα στους τοίχους να παρακολουθούν μουντιάλ ενώ στα σκαλοπάτια των καταστημάτων επικρατεί το αδιαχώρητο. Νεαροί και νεαρές κάθονται σαν να βρίσκονται σε σινεμά με αποψινή παράσταση, τον κεντρικό δρόμο του χωριού (και χθεσινή, και αυριανή, και και...). Τα παιδιά, όπως και το πρωί, βρίσκονται κι εκείνα στους δρόμους. Μάλιστα κάποια τα βλέπεις ενώ έχεις αφήσει αρκετά πίσω σου το χωριό, να περπατάνε στις άκρες των δρόμων. Το βράδυ στους στενούς επαρχιακούς δρόμους, οι οδηγοί εφαρμόζουν ένα σύστημα όπου ανάβουν το φλας που βρίσκεται στο εσωτερικό του δρόμου για να ορίσουν πιο ευδιάκριτα τα όρια των οχημάτων τους. Ιδιαίτερα βοηθητικό γιατί κυριολεκτικά δεν βλέπεις τα στραβά σου.
Δύο πράγματα μου μείνανε τούτες τις μέρες: Στην εξοχή της Γκάνας μπορείς να αναγνωρίσεις και να δεις όλες τις ηλικίες με τις γηγενείς και «αυτονόητες» συνήθειές τους. Θα δεις τα μωρά δεμένα στις πλάτες των μανάδων, τα μικρά παιδιά που παίζουν με τροχούς (όχι internet), τα νεαρά που αρχίζουν να δουλεύουν στα χωράφια (όχι internet), τους έφηβους να φλερτάρουν (όχι internet), τους νέους γονείς, όλους, όλοι βρίσκονται μπροστά σου, μεταπηδάς από ύπαρξη σε ύπαρξη και γνωρίζεις ότι οι μικροί έχουν μια προκαθορισμένη πορεία την οποία την βλέπεις γύρω σου. Οι δυτικοί βλέπουμε ένα παιδί και αναρωτιόμαστε πόσο εύρωστο μπορεί να γίνει, αν θα έχει επιτυχημένη εργασιακή πορεία και αν θα έχει χαρούμενο γάμο. Εδώ απλώς βλέπεις γύρω σου και ξέρεις πάνω κάτω την γραμμή της ζωής του μέσω ζωντανών παραδειγμάτων.
Δεύτερο, λίγο καθυστερημένα, σκαρφίστηκα τρόπο να τραβάω φωτογραφίες: οι ντόπιοι δεν συμπαθούν όλοι τους τις φωτογραφικές. Πρέπει να είστε προσεκτικοί καθώς οι παρεξηγήσεις είναι πιθανές. Όταν όμως κινείσαι στον δρόμο δεν έχεις χρόνο να πιάσεις συζήτηση αλλά ούτε θες να προκαλείς όταν σε βλέπουν με τον φακό σηκωμένο. Λύση: κάποιες φωτογραφικές έχουν λειτουργία συνεχόμενης λήψης φωτογραφιών. Επιλέξτε το, βάλτε όσο πιο γρήγορη ταχύτητα επιτρέπει ο φωτισμός (εγώ λειτουργούσα σταθερά στα 800) για να μη βγαίνουνε τρεμάμενες από την κίνηση του αυτοκινήτου και κρατήστε αδιάφορα την μηχανή πάνω στο ανοιχτό παράθυρο. Όταν βλέπετε κάτι ενδιαφέρον, πατήστε, όλο και κάποια θα βγει. Βέβαια αυτό που μου έμεινε δεν είναι η παραπάνω «ανακάλυψη» αλλά το γεγονός ότι όλες οι τραβηγμένες φωτογραφίες είχαν ενδιαφέρον! Όπως είχα αναφέρει ξανά, εδώ δεν φωτογραφίζουμε μνημεία αλλά ανθρώπους, ζωή, καθημερινότητα. Άρα η όποια φωτογραφία είναι μια ανταμοιβή. Φανταστείτε τι γίνεται λοιπόν με την αυτοπροσώπως θέαση...
Attachments
-
168,7 KB Προβολές: 4.092