kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Επιστροφή στην λίμνη. Τούτη όμως την φορά, ξεκινάμε 08:00 από Ακκρά γιατί έπρεπε να προλάβουμε το καράβι για το νησί Dodi. Η συγκεκριμένη εκδρομή συγκαταλέγεται σε ένα από τα must see της Γκάνας όπως μας έχουν πει. Φτάνουμε λοιπόν στο λιμάνι πίσω από το φράγμα όπου μας περιμένει παλιό μεν, ευπρεπέστατο δε καράβι τριών επιπέδων. Στην πλώρη του πρώτου υπάρχει πισίνα σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ (ίσα για να πλατσουρίζεις την πατούσα!) με ξύλινες πολυθρόνες και τραπέζια γύρω της. Στην συνέχεια έχεις έναν εσωτερικό κλιματιζόμενο χώρο που δεν τον τιμήσαμε καθόλου καθώς η μέρα ήταν εκπληκτική. Στην πλώρη του δεύτερου επίπεδου βρισκόντουσαν τα μουσικά όργανα και τα ηχεία. Η μπάντα ακόμα όχι. Τέλος το τρίτο επίπεδο εκτινόταν από τα μέσα του καραβιού ως την πρύμνη. Όλα τα μέρη του καραβιού εκτός από την κολυμπήθρα ήταν καλυμμένα. Ξεκινάμε την δίωρη πορεία προς το νησί. Το landscape είναι όσο όμορφο όσο κάθε λίμνης πνιγμένης στο πράσινο αν και η δυτική πλευρά ήταν σαφώς πιο «καραφλή» από την ανατολική. Μέχρι τα μέσα του ταξιδίου, ακούγαμε από το τρίτο κατάστρωμα την μπάντα να επαναλαμβάνει νούμερα. Όταν με το καλό πήρε μπρος, το ρίξε στα reggae και στην παραδοσιακή μουσική τους. (παρένθεση (προφανώς) ας μου ρίξει με pm κανείς καμιά ιδέα για το πώς μπορώ να ποστάρω στο internet και κατ επέκταση στο travelstories, βίντεο τα οποία δεν θα είναι στην κοινή θέα του youtube αλλά κάπου πιο ελεγχόμενα! Ευχαριστώ!!) Η διαδρομή είναι κουραστική αν δεν κάνεις τίποτα. Άρα η μονοτονία σπάει λίγο πριν την άφιξη όπου ανοίγει ο μπουφές. Ήδη από την στιγμή που ξεκινήσαμε, η ψησταριά στην γωνιά του τελευταίου καταστρώματος λειτουργούσε πυρετωδώς προετοιμάζοντας ψάρια και κοτόπουλα (Λίτσα..... έχω φωτό!!!). Ρύζι λοιπόν με λίγα μακαρόνια και κοτόπουλο. Καυτερή σάλτσα? Βεβαίως. Γευστικότατα όλα τους. Ακόμα να τα χωνέψω!! Άφιξη.
Η ίδια αποβάθρα, κίτρινα αναποδογυρισμένα κούφια μεταλλικά τελάρα. Πλησιάζοντας αρχίζουν να συγκεντρώνονται τα πιτσιρίκια. Κάποια τσίτσιδα που κολυμπούσαν στην λίμνη, βγαίνανε και φορούσαν τα σορτσάκια και τα μπλουζάκια τους για να υποδεχθούν τους τουρίστες (ένα 70% λευκοί, τα 30cedi δεν είναι και εύκολο ποσό για ντόπιους τουρίστες). Από την αποβάθρα ξεκινάει ανηφορικό λιθόχτιστο μονοπάτι. Στα 50 μέτρα από την αποβάθρα, αρχίζουν να μαζεύονται άντρες, γυναίκες και παιδιά. Συνολικά να ήταν κάπου στους 7. Λίγο πιο πίσω το ίδιο σκηνικό. Όταν πλέον αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες, ακούμε παραδοσιακά μουσικά όργανα και τραγούδια. Περνάμε δίπλα τους όπου όλοι μαζί χτυπάνε τα κρουστά, τραγουδάνε και χορεύουν. Καθαρά για τέρψη του τουρίστα και για να μαζέψουν κάνα ψιλό. Κάποια από τα μικρά που μας περιμένανε στην αποβάθρα, συνόδευαν ήδη λευκές γυναίκες κρατώντας τες με τα μικρά τους χέρια. Συνεχίζουμε και ανηφορίζουμε εν μέσω δύσκολης και υγρής ζέστης. Το τοπίο δεν είναι καταπράσινο σαν τους λόφους (βγαλμένους απευθείας απ’ το lost) που βλέπαμε ερχόμενοι. Τα, μεσαίου μεγέθους, δέντρα καλύπτουν περίπου το μισό του νησιού και όλο το υπόλοιπο είναι απλό γρασίδι και όχι η συνηθισμένη ψηλή πόα. Η ανάβαση καλά κρατεί όπως και οι μικρότερες πλέον μπάντες που αποτελούνται από τρία παιδιά με κυλινδρικά ξύλα που τα χτυπάνε σε πέτρες αλλά και με μικρά ραβδάκια. Ο ήχος τους ακούγεται απλός και στακάτο μόνο όταν εστιάσεις στα μουσικά όργανα γιατί αλλιώς γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Φτάνουμε στην κορυφογραμμή των λόφων και κατηφορίζουμε πολύ πιο απότομα προς έναν κολπίσκο όπου ψαράδες με τις βάρκες τους (δύο όλες κι όλες) προσφέρονται να σε κάνουν βόλτα. Μεταβολή. Παίρνουμε το ανηφορικό μονοπάτι προς της κορυφή του νησιού (μέγεθος νησιού περίπου 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο) απ’ όπου βλέπεις τριγύρω την λίμνη. Ξανακατεβαίνουμε στο καράβι. Αγορά από ψάρια σε άθλια κατάσταση έχουν στηθεί μπροστά από την είσοδο. Τελευταίες αγοραπωλησίες πριν αφήσουμε το νησί πίσω μας.
Στα μείον της εκδρομής, το ελάχιστο μισάωρο που μας άφησαν στο νησί. Μόνο μισή ώρα χρειαζόσουν στους οργανοπαίχτες όταν η βαβούρα της πολυκοσμίας θα αναζητά βαρκάρηδες και κορυφές. Μόνο η κορυφή ήθελε ρεμβασμό για κάνα τέταρτο. Και οι ψαράδες που θα σε κάνουν μια βόλτα? Όχι λοιπόν μόνο ένα μισάωρο! Βέβαια όσοι προλάβετε. Αυστραλοί πήραν έγκριση για ανοικοδόμηση ξενοδοχείου στο νησί... Και καλό είναι να προλάβετε γιατί αξίζει. Μη φεύγετε, έχουμε την επιστροφή...
Κατά καιρούς ο Λιβανέζος (Elie) μας ρωτούσε για ελληνικές λέξεις. Τις μεταφράζαμε και εκεί τελείωνε όλο (το κρατάμε αυτό)..... Δεν καθόμαστε στο πάνω κατάστρωμα. Τούτη την φορά ας μην βαρεθούμε. Αράζουμε απέναντι από την μπάντα. Το ρεπερτόριο για άλλη μια φορά το ίδιο κεφάτο και ευχάριστο. Παραδοσιακοί αφρικανικοί χοροί που δεν χόρταινες να βλέπεις και καλοκαιρινοί ρυθμοί στην τιμητική τους (όπως προείπα, video υπάρχουν πολλά.. Please pm me with the answer!!). Στήνετε και ο Elie δίπλα στην μπάντα, δώστου τα επιφωνήματα και τα back vocals! Οι μαύροι, η καλή τους η χαρά. Κάποιες στιγμές όμως τον πιάναμε να τους λέει κάτι στο αυτί. Όταν ενημερωθήκαν πλέον και οι τρεις τραγουδιστές, όταν είχαμε εναποθέσει τους οβολούς μας, φτάναμε στον τελικό προορισμό. Και να σου ξαφνικά όλη την μπάντα μαζί με τον Elie να τραγουδάνε σε reggae ρυθμούς «Τώρα ξέρω σ’ αγαπώ, τώρα ξέρω σ’ αγαπώ» σε άπταιστα Ελληνικά! Χαιρετάμε το πλήρωμα εν μέσω κοιλόπονων από τα γέλια και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Η ίδια αποβάθρα, κίτρινα αναποδογυρισμένα κούφια μεταλλικά τελάρα. Πλησιάζοντας αρχίζουν να συγκεντρώνονται τα πιτσιρίκια. Κάποια τσίτσιδα που κολυμπούσαν στην λίμνη, βγαίνανε και φορούσαν τα σορτσάκια και τα μπλουζάκια τους για να υποδεχθούν τους τουρίστες (ένα 70% λευκοί, τα 30cedi δεν είναι και εύκολο ποσό για ντόπιους τουρίστες). Από την αποβάθρα ξεκινάει ανηφορικό λιθόχτιστο μονοπάτι. Στα 50 μέτρα από την αποβάθρα, αρχίζουν να μαζεύονται άντρες, γυναίκες και παιδιά. Συνολικά να ήταν κάπου στους 7. Λίγο πιο πίσω το ίδιο σκηνικό. Όταν πλέον αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες, ακούμε παραδοσιακά μουσικά όργανα και τραγούδια. Περνάμε δίπλα τους όπου όλοι μαζί χτυπάνε τα κρουστά, τραγουδάνε και χορεύουν. Καθαρά για τέρψη του τουρίστα και για να μαζέψουν κάνα ψιλό. Κάποια από τα μικρά που μας περιμένανε στην αποβάθρα, συνόδευαν ήδη λευκές γυναίκες κρατώντας τες με τα μικρά τους χέρια. Συνεχίζουμε και ανηφορίζουμε εν μέσω δύσκολης και υγρής ζέστης. Το τοπίο δεν είναι καταπράσινο σαν τους λόφους (βγαλμένους απευθείας απ’ το lost) που βλέπαμε ερχόμενοι. Τα, μεσαίου μεγέθους, δέντρα καλύπτουν περίπου το μισό του νησιού και όλο το υπόλοιπο είναι απλό γρασίδι και όχι η συνηθισμένη ψηλή πόα. Η ανάβαση καλά κρατεί όπως και οι μικρότερες πλέον μπάντες που αποτελούνται από τρία παιδιά με κυλινδρικά ξύλα που τα χτυπάνε σε πέτρες αλλά και με μικρά ραβδάκια. Ο ήχος τους ακούγεται απλός και στακάτο μόνο όταν εστιάσεις στα μουσικά όργανα γιατί αλλιώς γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Φτάνουμε στην κορυφογραμμή των λόφων και κατηφορίζουμε πολύ πιο απότομα προς έναν κολπίσκο όπου ψαράδες με τις βάρκες τους (δύο όλες κι όλες) προσφέρονται να σε κάνουν βόλτα. Μεταβολή. Παίρνουμε το ανηφορικό μονοπάτι προς της κορυφή του νησιού (μέγεθος νησιού περίπου 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο) απ’ όπου βλέπεις τριγύρω την λίμνη. Ξανακατεβαίνουμε στο καράβι. Αγορά από ψάρια σε άθλια κατάσταση έχουν στηθεί μπροστά από την είσοδο. Τελευταίες αγοραπωλησίες πριν αφήσουμε το νησί πίσω μας.
Στα μείον της εκδρομής, το ελάχιστο μισάωρο που μας άφησαν στο νησί. Μόνο μισή ώρα χρειαζόσουν στους οργανοπαίχτες όταν η βαβούρα της πολυκοσμίας θα αναζητά βαρκάρηδες και κορυφές. Μόνο η κορυφή ήθελε ρεμβασμό για κάνα τέταρτο. Και οι ψαράδες που θα σε κάνουν μια βόλτα? Όχι λοιπόν μόνο ένα μισάωρο! Βέβαια όσοι προλάβετε. Αυστραλοί πήραν έγκριση για ανοικοδόμηση ξενοδοχείου στο νησί... Και καλό είναι να προλάβετε γιατί αξίζει. Μη φεύγετε, έχουμε την επιστροφή...
Κατά καιρούς ο Λιβανέζος (Elie) μας ρωτούσε για ελληνικές λέξεις. Τις μεταφράζαμε και εκεί τελείωνε όλο (το κρατάμε αυτό)..... Δεν καθόμαστε στο πάνω κατάστρωμα. Τούτη την φορά ας μην βαρεθούμε. Αράζουμε απέναντι από την μπάντα. Το ρεπερτόριο για άλλη μια φορά το ίδιο κεφάτο και ευχάριστο. Παραδοσιακοί αφρικανικοί χοροί που δεν χόρταινες να βλέπεις και καλοκαιρινοί ρυθμοί στην τιμητική τους (όπως προείπα, video υπάρχουν πολλά.. Please pm me with the answer!!). Στήνετε και ο Elie δίπλα στην μπάντα, δώστου τα επιφωνήματα και τα back vocals! Οι μαύροι, η καλή τους η χαρά. Κάποιες στιγμές όμως τον πιάναμε να τους λέει κάτι στο αυτί. Όταν ενημερωθήκαν πλέον και οι τρεις τραγουδιστές, όταν είχαμε εναποθέσει τους οβολούς μας, φτάναμε στον τελικό προορισμό. Και να σου ξαφνικά όλη την μπάντα μαζί με τον Elie να τραγουδάνε σε reggae ρυθμούς «Τώρα ξέρω σ’ αγαπώ, τώρα ξέρω σ’ αγαπώ» σε άπταιστα Ελληνικά! Χαιρετάμε το πλήρωμα εν μέσω κοιλόπονων από τα γέλια και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.
