kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Κατά της επίσκεψη στο Atiankama αλλά και στις επόμενες τρεις εξορμήσεις στο eastern region, πολλά πράγματα είδα και έμαθα. Κάποια θα μείνουν για τον επίλογο. Τα υπόλοιπα είναι εδώ:
Γενικά η κίνηση μέσα στην πόλη δεν παλεύεται. Δεν είναι μόνο τα αυτοκίνητα πολλά, είναι που οι βασικότεροι άξονες της πόλης καταλήγουν σε έργα (ο περιφερειακός Nkruman και οι κύριοι άξονες προς Kumasi και Aburi), ένα συνονθύλευμα λακκουβών, απύθμενων τρυπών, χώματος, ανθρώπων και καταστημάτων. Τα αυτοκίνητα παραμένουν σχεδόν παρκαρισμένα για πολλές ώρες. Οι οδηγοί μας δεν υποβάλλονται σε τέτοιου είδους βασανιστήρια άρα διαλέγουν κάτι κακομίζερα στενοσόκακα τα οποία όμως μας βγάζουν γρήγορα στον προορισμό μας. Σε έναν από τούτους τους δρόμους, περνάμε δίπλα από το πανεπιστήμιο πυρηνικής φυσικής της Γκάνας. Λίγο πιο δίπλα υπάρχει το πυρηνικό πάρκο της χώρας, εξοπλισμένο από τους Ρώσους επί Nkruman το οποίο θα ηλεκτροδοτούσε τώρα την χώρα αν δεν τον είχαν πετάξει κακήν κακώς από την εξουσία. Έκτοτε ο εξοπλισμός παραμένει εκεί ως αντικείμενο μελέτης του παρακείμενου πανεπιστημίου. Λίγο μετά, μπαίνουμε στην Kwabenia, περιοχή της Ακκρά και από κει εθνικό για eastern.
Στα πρώτα χωριά που συναντήσαμε, οι δρόμοι ήταν στενοί αλλά τα σπίτια και τα καταστήματα να βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από αυτούς. Κάπου ανάμεσα στα χώματα διακρίνω ένα μικρό κοριτσάκι κάπου στα έξι, καθισμένο κάτω και αφόδευε κρατώντας το φουστανάκι του ψηλά. Τριγύρω κυκλοφορούσε κόσμος, άντρες και γυναίκες με χαντζάρες στα χέρια για τις αγροτικές δουλειές, χωρίς να δίνει σημασία στην μικρή. Στο κέντρο του χωριού μας πιάνει κίνηση. Ανάμεσα στα σπίτια υπήρχε μια αλάνα με πέντε ψηλά, μαύρα βαρέλια πάνω στην φωτιά. Πυκνός λευκός καπνός αναδυόταν από μέσα τους. Δεξιά από την αλάνα, σε ένα παράπηγμα που χρησιμοποιείται σαν σπίτι, ακούγονται κλάματα μωρού. Ένα πρόβατο ανεβαίνει διστακτικά τα σκαλοπάτια και εισέρχεται στον χώρο απ’ όπου ακούστηκε το κλάμα. Από την άλλη πλευρά του δρόμου, παρατηρώ για πρώτη φορά μεταλλικές πινακίδες μεσαίου μεγέθους. Δεν διαφημίζουν κάποιο προϊόν αλλά ανακοινώνουν τον θάνατο κάποιου χωριανού διαθέτοντας και γραμμένους διθυράμβους με καλλιτεχνικές γραμματοσειρές. Οι κατασκευές έχουν μόνιμο χαρακτήρα και τελικά υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα χωριά. Από κάτω της και παράπλευρα του δρόμου, περνάει βαθιά τάφρος όμβριων υδάτων. Τα καταστήματα, θέλοντας να εκμεταλλευτούν το πρόσωπο στον δρόμο, τοποθετούνται τα μισά σε στέρεο έδαφος ενώ τα άλλα μισά στερεώνονται σε πασσάλους βαλμένους μέσα στην τάφρο. Ξανά ξεκινάει βέβαια ο τρελός χαβαλές με το obruni που ακούγεται σαφώς περισσότερο στα χωριά παρά στις πόλεις. Σταματάμε σε βενζινάδικο. Μπαίνω στο κατάστημα όπου υπάρχει μια γηραιά κυρία και μια εικοσάχρονη η οποία δήλωσε ερωτευμένη μαζί μου εντός 5 λεπτών. Μέχρι να διαλέξω τι θα πάρω, οι ατάκες πήγαιναν κι έρχονταν. Βγαίνω από το μαγαζί. Δύο νεαροί παίζουν ντάμα και γελάνε με άλλους τρεις που κάθονται από πάνω τους, πιτσιρίκια που κυνηγιόνται βρίσκουν χρόνο να πετάξουν ένα φευγαλέο obruni, ο καιρός συννεφιασμένος και γλυκός, οι άνθρωποι στο δρόμοι αμέτρητοι, όλοι έχουν κάτι στο κεφάλι από λεκάνες, βάζα, κουβάδες μέχρι κορμούς δέντρων και χαμόγελα με καλή διάθεση παντού. Η Αφρική που αγάπησα, θα θυμάμαι και θα μου λείπει.
Έχουμε βγει από το χωριό και εκτός από τα συχνά «μπλόκα» παιδιών πάνω από λακκούβες, υπάρχουν κάποια άλλα που πουλάνε τεράστιους αρουραίους (οι λεγόμενοι grasscutters). Με διαβεβαιώνουν ότι το κρέας τους είναι γλυκό και εύγευστο.. Να λείπει.. Υπάρχουν όμως και τα πραγματικά μπλόκα αστυνομικών. Σταματάνε κυρίως ΙΧ και όχι διπλοκάμπινα σαν το δικό μας καθώς αυτά είθισται να είναι εταιρικά, νόμιμα και με λευκούς που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο ή διάθεση να πετάνε λεφτά. Να όμως που μας σταματάει φρενιασμένος αστυνομικός καθώς δεν ακινητοποιήσαμε το αμάξι στο μπλόκο. Ορμάει κατά πάνω μας από την πλευρά μου. Με το που κατεβαίνει το παράθυρο και με βλέπει, αλλάζει πρόσωπο και με συγκαταβατική έκφραση με καλημερίζει και μου ζητάει συγνώμη για τον θυμό του. Κοιτάει τον οδηγό και εκρήγνυται ξανά. Με τα πολλά, φτάνουμε να είμαστε όλοι έξω με τον αστυνομικό να μου ζητάει μίζα, τον οδηγό από πίσω να κάνει νοήματα του στιλ «ούτε που να το διανοηθείς» και εμένα να το παίζω πάπια και να τον παραπέμπω στον Jonas. Αποχωρούμε εμείς με τις τσέπες μας ανέπαφες και εκείνος με μια πλειάδα υποσχέσεων ότι θα επιστρέψουμε να τον πληρώσουμε.
Γενικά η κίνηση μέσα στην πόλη δεν παλεύεται. Δεν είναι μόνο τα αυτοκίνητα πολλά, είναι που οι βασικότεροι άξονες της πόλης καταλήγουν σε έργα (ο περιφερειακός Nkruman και οι κύριοι άξονες προς Kumasi και Aburi), ένα συνονθύλευμα λακκουβών, απύθμενων τρυπών, χώματος, ανθρώπων και καταστημάτων. Τα αυτοκίνητα παραμένουν σχεδόν παρκαρισμένα για πολλές ώρες. Οι οδηγοί μας δεν υποβάλλονται σε τέτοιου είδους βασανιστήρια άρα διαλέγουν κάτι κακομίζερα στενοσόκακα τα οποία όμως μας βγάζουν γρήγορα στον προορισμό μας. Σε έναν από τούτους τους δρόμους, περνάμε δίπλα από το πανεπιστήμιο πυρηνικής φυσικής της Γκάνας. Λίγο πιο δίπλα υπάρχει το πυρηνικό πάρκο της χώρας, εξοπλισμένο από τους Ρώσους επί Nkruman το οποίο θα ηλεκτροδοτούσε τώρα την χώρα αν δεν τον είχαν πετάξει κακήν κακώς από την εξουσία. Έκτοτε ο εξοπλισμός παραμένει εκεί ως αντικείμενο μελέτης του παρακείμενου πανεπιστημίου. Λίγο μετά, μπαίνουμε στην Kwabenia, περιοχή της Ακκρά και από κει εθνικό για eastern.
Στα πρώτα χωριά που συναντήσαμε, οι δρόμοι ήταν στενοί αλλά τα σπίτια και τα καταστήματα να βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από αυτούς. Κάπου ανάμεσα στα χώματα διακρίνω ένα μικρό κοριτσάκι κάπου στα έξι, καθισμένο κάτω και αφόδευε κρατώντας το φουστανάκι του ψηλά. Τριγύρω κυκλοφορούσε κόσμος, άντρες και γυναίκες με χαντζάρες στα χέρια για τις αγροτικές δουλειές, χωρίς να δίνει σημασία στην μικρή. Στο κέντρο του χωριού μας πιάνει κίνηση. Ανάμεσα στα σπίτια υπήρχε μια αλάνα με πέντε ψηλά, μαύρα βαρέλια πάνω στην φωτιά. Πυκνός λευκός καπνός αναδυόταν από μέσα τους. Δεξιά από την αλάνα, σε ένα παράπηγμα που χρησιμοποιείται σαν σπίτι, ακούγονται κλάματα μωρού. Ένα πρόβατο ανεβαίνει διστακτικά τα σκαλοπάτια και εισέρχεται στον χώρο απ’ όπου ακούστηκε το κλάμα. Από την άλλη πλευρά του δρόμου, παρατηρώ για πρώτη φορά μεταλλικές πινακίδες μεσαίου μεγέθους. Δεν διαφημίζουν κάποιο προϊόν αλλά ανακοινώνουν τον θάνατο κάποιου χωριανού διαθέτοντας και γραμμένους διθυράμβους με καλλιτεχνικές γραμματοσειρές. Οι κατασκευές έχουν μόνιμο χαρακτήρα και τελικά υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα χωριά. Από κάτω της και παράπλευρα του δρόμου, περνάει βαθιά τάφρος όμβριων υδάτων. Τα καταστήματα, θέλοντας να εκμεταλλευτούν το πρόσωπο στον δρόμο, τοποθετούνται τα μισά σε στέρεο έδαφος ενώ τα άλλα μισά στερεώνονται σε πασσάλους βαλμένους μέσα στην τάφρο. Ξανά ξεκινάει βέβαια ο τρελός χαβαλές με το obruni που ακούγεται σαφώς περισσότερο στα χωριά παρά στις πόλεις. Σταματάμε σε βενζινάδικο. Μπαίνω στο κατάστημα όπου υπάρχει μια γηραιά κυρία και μια εικοσάχρονη η οποία δήλωσε ερωτευμένη μαζί μου εντός 5 λεπτών. Μέχρι να διαλέξω τι θα πάρω, οι ατάκες πήγαιναν κι έρχονταν. Βγαίνω από το μαγαζί. Δύο νεαροί παίζουν ντάμα και γελάνε με άλλους τρεις που κάθονται από πάνω τους, πιτσιρίκια που κυνηγιόνται βρίσκουν χρόνο να πετάξουν ένα φευγαλέο obruni, ο καιρός συννεφιασμένος και γλυκός, οι άνθρωποι στο δρόμοι αμέτρητοι, όλοι έχουν κάτι στο κεφάλι από λεκάνες, βάζα, κουβάδες μέχρι κορμούς δέντρων και χαμόγελα με καλή διάθεση παντού. Η Αφρική που αγάπησα, θα θυμάμαι και θα μου λείπει.
Έχουμε βγει από το χωριό και εκτός από τα συχνά «μπλόκα» παιδιών πάνω από λακκούβες, υπάρχουν κάποια άλλα που πουλάνε τεράστιους αρουραίους (οι λεγόμενοι grasscutters). Με διαβεβαιώνουν ότι το κρέας τους είναι γλυκό και εύγευστο.. Να λείπει.. Υπάρχουν όμως και τα πραγματικά μπλόκα αστυνομικών. Σταματάνε κυρίως ΙΧ και όχι διπλοκάμπινα σαν το δικό μας καθώς αυτά είθισται να είναι εταιρικά, νόμιμα και με λευκούς που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο ή διάθεση να πετάνε λεφτά. Να όμως που μας σταματάει φρενιασμένος αστυνομικός καθώς δεν ακινητοποιήσαμε το αμάξι στο μπλόκο. Ορμάει κατά πάνω μας από την πλευρά μου. Με το που κατεβαίνει το παράθυρο και με βλέπει, αλλάζει πρόσωπο και με συγκαταβατική έκφραση με καλημερίζει και μου ζητάει συγνώμη για τον θυμό του. Κοιτάει τον οδηγό και εκρήγνυται ξανά. Με τα πολλά, φτάνουμε να είμαστε όλοι έξω με τον αστυνομικό να μου ζητάει μίζα, τον οδηγό από πίσω να κάνει νοήματα του στιλ «ούτε που να το διανοηθείς» και εμένα να το παίζω πάπια και να τον παραπέμπω στον Jonas. Αποχωρούμε εμείς με τις τσέπες μας ανέπαφες και εκείνος με μια πλειάδα υποσχέσεων ότι θα επιστρέψουμε να τον πληρώσουμε.
