kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Τρίτη πολυπληθέστερη επαρχία της Γκάνας είναι η Ανατολική (Eastern) μετά την δεύτερη- Greater Accra και την πρώτη- Ashanti. Βλέποντας τον χάρτη δεν την λες ακριβώς ανατολική καθώς η επαρχία της Volta είναι εκείνη που μοιράζεται το μεγαλύτερο μέρος με τα σύνορα του Ανατολικού Togo. Πρωτεύουσά της είναι η σχετικά μικρή Koforidua στους πρόποδες ενός ψηλού λόφου. Η σημερινή πορεία μας θέλει να επισκεπτόμαστε μέσω του κεντρικού οδικού άξονα προς Kumasi (δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα των Ashanti) δύο χωριά, το Asafo και το Bososo ενώ πείθω τον Jonas να επιστρέψουμε από Koforidua και το Aburi.
Ξεκινάμε αρκετά νωρίς. Ο δρόμος γεμάτος κίνηση και ανθρώπους. Περνάμε από τμήματα της Accra τα οποία δεν τα είχα δει αλλά μου φαίνονται γνώριμα καθώς πλέον η πόλη με έχει «ποτίσει» και εύκολα φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν μέρος της. Σκούρα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό προμηνύοντας σφοδρές βροχές. Δεν προλάβαμε να τον ανατείλουμε και τον ξανά κρύβουμε. Μικρά κοντέινερ- μπουτίκ στην ακριβή περιοχή που βρισκόμαστε, έχουν ανάψει την neon επιγραφή open λόγω της σκοτεινιάς που επικρατεί. Πλέον έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την πόλη αλλά συνεχίζουμε να κινούμαστε σε στενούς δρόμους για να αποφύγουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον άξονα Accra- Kumasi και την κίνησή του. Όταν με τα πολλά τον συναντάμε, η κίνηση είναι ανεκτή. Φουλ πορεία γα Asafo.
Οι Γκανέζοι δίνουν σεμινάρια οδοποιίας. Αυτός ο άξονας ίσως να είναι από τους πιο σημαντικούς υπερτοπικούς της χώρας. Άρα βρισκόμαστε για αρκετά χιλιόμετρα σε ένα συνεχές εργοτάξιο καθώς η καινούρια χάραξη περνάει πάνω από την παλιά. Επιδιδόμαστε σε ένα δυσβάστακτο camel trophy σε κάθε σημείο που οι δυο γραμμές τέμνονται. Και καλά εκεί. Σε άλλα μέρη που είναι παράλληλες? Δράμα! Με λίγη «ατυχία», σε καλωσορίζει η μετατόπιση σπονδύλου. Το πεδίο είναι λοφώδες και γεμάτο δέντρα. Πολύ πυκνή βλάστηση αλλά όχι ζούγκλα (αν και μια από τις τελευταίες εναπομείνασες της χώρας είναι σε αυτή την επαρχία).
Υπάρχουν βέβαια άρτια τμήματα, μόλις παραδομένα με εξαιρετική ποιότητα (αν και όλοι στο αυτοκίνητο παραπονιόντουσαν για την κινέζικη εργολαβία.) Το Asafo βρίσκεται δίπλα στον κεντρικό. Τον αφήνουμε, πιάνουμε επαρχιακό και μετά από κανά χιλιόμετρα, φτάνουμε. Τούτος ο δρόμος που θα μας οδηγήσει και στο Bososo, το διαπερνά μονόπαντα. Για να φτάσουμε στην κεραία, εισερχόμαστε στο χωριό μέσω του κεντρικού χωματόδρομου, συναντάμε πάρα πολύ κόσμο στους, συγκριτικά, στενούς δρόμους (μάλιστα ένας πιτσιρικάς obibini μου ζήτησε να του βρω δουλειά ως obruni που είμαι), περνάμε από την κεντρική πλατεία όπου έχουν στήσει εξέδρες σε σχήμα Π ενώ ηχεία παίζουν παραδοσιακή μουσική και συνεχίζουμε προς την έξοδο του χωριού. Ο Jonas ξανά κατεβαίνει στο χωριό για να μας φέρει κάτι εργαλεία Ο φύλακας που μας ανοίγει μας ενημερώνει ότι δεν έχουν προετοιμαστεί όλα αυτά για κηδεία (όπως υπέθεσαν αρχικά όλοι οι συνταξιδιώτες μου) αλλά για την αποφοίτηση των παιδιών του δημοτικού. Πραγματικά θα ήθελα να ζούσα για λίγο αυτή την εμπειρία!
Η δουλειά στην κεραία τελείωσε αλλά ο Jonas δεν έχει επιστρέψει. Τον παίρνουμε τηλέφωνο και μας ενημερώνει ότι τον έπιασε λάστιχο στο κέντρο του χωριού και θα χρειαστεί να κατεβούμε με τα πόδια ως εκεί και να περιμένουμε για την αποκατάσταση της ζημιάς...... μαζεύουμε τα πράγματα και χαιρετούμε τον φύλακα.....
(μιάμιση ώρα μετά......)
Η βλάστηση παραμένει το ίδιο πυκνή αλλά τώρα ο δρόμος είναι σαφέστατα πιο στενός άρα όλα τα δέντρα σε περικυκλώνουν. Το Bososo το προσεγγίζουμε μετά από 20 λεπτά. Στην κεραία δεν υπάρχει φύλακας αλλά οι κυρίες που έχουν τα καταστήματά τους απέναντί της, μπορούν να μας βοηθήσουν. Ο Jonas ξανά φεύγει για να συναντήσει τον κλειδοκράτορα. Μέχρι να γίνει αυτό, ετοιμαζόμαστε να πηδήξουμε την περίφραξη όταν βλέπω την μικρή obibinaki και κόρη της ευγενέστατης κυρίας που μας ενημέρωσε, να αφήνει το πλεκτό με το οποίο ασχολείτο και να μας προσφέρει βραστά καλαμπόκια από τα χέρια της μαμάς. Τις ευχαριστήσαμε και τις δύο και τα τσακίζουμε. Ή είχα χρόνια να φάω καλαμπόκι και δεν θυμόμουν τι εστί, ή απλώς αυτά τα καλαμπόκια ήταν τα καλύτερα που έχω γευτεί (κλίνω προς το δεύτερο). Βρισκόμαστε εντός του σταθμού και ένα δεύτερο πιτσιρίκι κάνει βόλτες γύρω από την περίφραξη. Το βλέπω με την άκρη του ματιού μου αλλά δεν ασχολούμαι καθώς δεν υπήρχε αρκετός χρόνος. Ο μικρός πιάνει όμως κουβέντα με το συνεργείο. Ρωτάει αν είμαι λευκός και για να το διαπιστώσει, προσπαθεί να με δει στα μάτια. Όταν με ενημερώνουν για τις προθέσεις του, είχε ήδη φύγει.
Αποχωρούμε όταν αρχίζει ο κατακλυσμός του Defkalion.... Ο Jonas ήταν ενοχλημένος με το αμάξι μας. «το δικό μου αμάξι» μου εξηγούσε «έχει τέσσερις διακυμάνσεις στον χρονισμό των υαλοκαθαριστήρων!! Τέσσερις!! Το καταλαβαίνεις? Αυτό το σαράβαλο έχει μόνο on και off!» Χαμογέλασα χωρίς να θέλω για κανένα λόγο να τον δασκαλέψω ότι εκείνος ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Στον δρόμο για Koforidua είδα αρκετά παιδιά σε παράγκες στην άκρη του δρόμου με τυμπανισμό. Σε μια χώρα με τόσο πράσινο και φυσικές πηγές, δεν μπορώ να αντιληφθώ πως μια οικογένεια απλώς δεν έχει τίποτα να φάει. Φτάνουμε στην εντελώς αδιάφορη Koforidua που σώνεται μόνο από τον επιβλητικό καταπράσινο λόφο της. Στους δρόμους τα αυτοκίνητα είναι σχεδόν παρκαρισμένα από την κίνηση. Σε κάθε διασταύρωση υπάρχουν άνθρωποι στον ρόλο τροχονόμου. Κανείς δεν τους έβαλε εκεί απλώς θέλουν να προσφέρουν και να μαζέψουν και κανά cedi. Βρίσκουν έτσι την αφορμή οι συνταξιδιώτες να εκφράσουν την άποψή τους για το πόσο τεμπέληδες είναι σαν λαός. Για λίγη ώρα προσπαθούμε να βρούμε μαγαζί με foufou για τον Jonas. Κατά την αναζήτηση αυτήν, αφήνουμε τους κεντρικούς και μπαίνουμε στα στενά. Από μια αυλή μυρίζει ψάρι στα κάρβουνα. Μια γνώριμη μυρωδιά από τον Ζαρό, από το σπίτι μου αλλά και από τα τραπέζια που μας έκανε ο Relu στην Ρουμανία. Μέσα από μια μυρωδιά, ταξίδι στις αναμνήσεις σου, θύμηση για το που ήσουν και πως ήσουν τότε. Τώρα μπροστά σου, οι obibini ετοιμάζουν το γεύμα τους και μέσα από αυτό τον παραλληλισμό αλλά και μια ανάγκη κατανόησης και αντίληψης της ζωής τους, δημιουργείτε η ψευδαίσθηση ότι παρατηρείς κατιτίς περισσότερο για εκείνους και τα βήματα που ακολουθούν. Μέσα από ένα γεύμα όπως όλα τα άλλα που έχεις πάρει κι εσύ.
Επιστροφή στην πόλη εν μέσω καταρρακτώδους βροχής όπου οφείλω να διορθώσω μια παραπάνω δήλωση: μια χαρά πλημμυρίζουν και οι δρόμοι της Accra. Και το διαπίστωσα με άσχημο τρόπο... (κάτι ώρες ακίνητος στο ίδιο σημείο να βλέπω ανήμπορος την βροχή και το λασπωμένο ποτάμι- δρόμος κάθετο στην λεωφόρο μας, να τροφοδοτεί ακατάπαυστα με νερό αυτή την τρέλα)
Ξεκινάμε αρκετά νωρίς. Ο δρόμος γεμάτος κίνηση και ανθρώπους. Περνάμε από τμήματα της Accra τα οποία δεν τα είχα δει αλλά μου φαίνονται γνώριμα καθώς πλέον η πόλη με έχει «ποτίσει» και εύκολα φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν μέρος της. Σκούρα σύννεφα καλύπτουν τον ουρανό προμηνύοντας σφοδρές βροχές. Δεν προλάβαμε να τον ανατείλουμε και τον ξανά κρύβουμε. Μικρά κοντέινερ- μπουτίκ στην ακριβή περιοχή που βρισκόμαστε, έχουν ανάψει την neon επιγραφή open λόγω της σκοτεινιάς που επικρατεί. Πλέον έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την πόλη αλλά συνεχίζουμε να κινούμαστε σε στενούς δρόμους για να αποφύγουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον άξονα Accra- Kumasi και την κίνησή του. Όταν με τα πολλά τον συναντάμε, η κίνηση είναι ανεκτή. Φουλ πορεία γα Asafo.
Οι Γκανέζοι δίνουν σεμινάρια οδοποιίας. Αυτός ο άξονας ίσως να είναι από τους πιο σημαντικούς υπερτοπικούς της χώρας. Άρα βρισκόμαστε για αρκετά χιλιόμετρα σε ένα συνεχές εργοτάξιο καθώς η καινούρια χάραξη περνάει πάνω από την παλιά. Επιδιδόμαστε σε ένα δυσβάστακτο camel trophy σε κάθε σημείο που οι δυο γραμμές τέμνονται. Και καλά εκεί. Σε άλλα μέρη που είναι παράλληλες? Δράμα! Με λίγη «ατυχία», σε καλωσορίζει η μετατόπιση σπονδύλου. Το πεδίο είναι λοφώδες και γεμάτο δέντρα. Πολύ πυκνή βλάστηση αλλά όχι ζούγκλα (αν και μια από τις τελευταίες εναπομείνασες της χώρας είναι σε αυτή την επαρχία).
Υπάρχουν βέβαια άρτια τμήματα, μόλις παραδομένα με εξαιρετική ποιότητα (αν και όλοι στο αυτοκίνητο παραπονιόντουσαν για την κινέζικη εργολαβία.) Το Asafo βρίσκεται δίπλα στον κεντρικό. Τον αφήνουμε, πιάνουμε επαρχιακό και μετά από κανά χιλιόμετρα, φτάνουμε. Τούτος ο δρόμος που θα μας οδηγήσει και στο Bososo, το διαπερνά μονόπαντα. Για να φτάσουμε στην κεραία, εισερχόμαστε στο χωριό μέσω του κεντρικού χωματόδρομου, συναντάμε πάρα πολύ κόσμο στους, συγκριτικά, στενούς δρόμους (μάλιστα ένας πιτσιρικάς obibini μου ζήτησε να του βρω δουλειά ως obruni που είμαι), περνάμε από την κεντρική πλατεία όπου έχουν στήσει εξέδρες σε σχήμα Π ενώ ηχεία παίζουν παραδοσιακή μουσική και συνεχίζουμε προς την έξοδο του χωριού. Ο Jonas ξανά κατεβαίνει στο χωριό για να μας φέρει κάτι εργαλεία Ο φύλακας που μας ανοίγει μας ενημερώνει ότι δεν έχουν προετοιμαστεί όλα αυτά για κηδεία (όπως υπέθεσαν αρχικά όλοι οι συνταξιδιώτες μου) αλλά για την αποφοίτηση των παιδιών του δημοτικού. Πραγματικά θα ήθελα να ζούσα για λίγο αυτή την εμπειρία!
Η δουλειά στην κεραία τελείωσε αλλά ο Jonas δεν έχει επιστρέψει. Τον παίρνουμε τηλέφωνο και μας ενημερώνει ότι τον έπιασε λάστιχο στο κέντρο του χωριού και θα χρειαστεί να κατεβούμε με τα πόδια ως εκεί και να περιμένουμε για την αποκατάσταση της ζημιάς...... μαζεύουμε τα πράγματα και χαιρετούμε τον φύλακα.....
(μιάμιση ώρα μετά......)
Η βλάστηση παραμένει το ίδιο πυκνή αλλά τώρα ο δρόμος είναι σαφέστατα πιο στενός άρα όλα τα δέντρα σε περικυκλώνουν. Το Bososo το προσεγγίζουμε μετά από 20 λεπτά. Στην κεραία δεν υπάρχει φύλακας αλλά οι κυρίες που έχουν τα καταστήματά τους απέναντί της, μπορούν να μας βοηθήσουν. Ο Jonas ξανά φεύγει για να συναντήσει τον κλειδοκράτορα. Μέχρι να γίνει αυτό, ετοιμαζόμαστε να πηδήξουμε την περίφραξη όταν βλέπω την μικρή obibinaki και κόρη της ευγενέστατης κυρίας που μας ενημέρωσε, να αφήνει το πλεκτό με το οποίο ασχολείτο και να μας προσφέρει βραστά καλαμπόκια από τα χέρια της μαμάς. Τις ευχαριστήσαμε και τις δύο και τα τσακίζουμε. Ή είχα χρόνια να φάω καλαμπόκι και δεν θυμόμουν τι εστί, ή απλώς αυτά τα καλαμπόκια ήταν τα καλύτερα που έχω γευτεί (κλίνω προς το δεύτερο). Βρισκόμαστε εντός του σταθμού και ένα δεύτερο πιτσιρίκι κάνει βόλτες γύρω από την περίφραξη. Το βλέπω με την άκρη του ματιού μου αλλά δεν ασχολούμαι καθώς δεν υπήρχε αρκετός χρόνος. Ο μικρός πιάνει όμως κουβέντα με το συνεργείο. Ρωτάει αν είμαι λευκός και για να το διαπιστώσει, προσπαθεί να με δει στα μάτια. Όταν με ενημερώνουν για τις προθέσεις του, είχε ήδη φύγει.
Αποχωρούμε όταν αρχίζει ο κατακλυσμός του Defkalion.... Ο Jonas ήταν ενοχλημένος με το αμάξι μας. «το δικό μου αμάξι» μου εξηγούσε «έχει τέσσερις διακυμάνσεις στον χρονισμό των υαλοκαθαριστήρων!! Τέσσερις!! Το καταλαβαίνεις? Αυτό το σαράβαλο έχει μόνο on και off!» Χαμογέλασα χωρίς να θέλω για κανένα λόγο να τον δασκαλέψω ότι εκείνος ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Στον δρόμο για Koforidua είδα αρκετά παιδιά σε παράγκες στην άκρη του δρόμου με τυμπανισμό. Σε μια χώρα με τόσο πράσινο και φυσικές πηγές, δεν μπορώ να αντιληφθώ πως μια οικογένεια απλώς δεν έχει τίποτα να φάει. Φτάνουμε στην εντελώς αδιάφορη Koforidua που σώνεται μόνο από τον επιβλητικό καταπράσινο λόφο της. Στους δρόμους τα αυτοκίνητα είναι σχεδόν παρκαρισμένα από την κίνηση. Σε κάθε διασταύρωση υπάρχουν άνθρωποι στον ρόλο τροχονόμου. Κανείς δεν τους έβαλε εκεί απλώς θέλουν να προσφέρουν και να μαζέψουν και κανά cedi. Βρίσκουν έτσι την αφορμή οι συνταξιδιώτες να εκφράσουν την άποψή τους για το πόσο τεμπέληδες είναι σαν λαός. Για λίγη ώρα προσπαθούμε να βρούμε μαγαζί με foufou για τον Jonas. Κατά την αναζήτηση αυτήν, αφήνουμε τους κεντρικούς και μπαίνουμε στα στενά. Από μια αυλή μυρίζει ψάρι στα κάρβουνα. Μια γνώριμη μυρωδιά από τον Ζαρό, από το σπίτι μου αλλά και από τα τραπέζια που μας έκανε ο Relu στην Ρουμανία. Μέσα από μια μυρωδιά, ταξίδι στις αναμνήσεις σου, θύμηση για το που ήσουν και πως ήσουν τότε. Τώρα μπροστά σου, οι obibini ετοιμάζουν το γεύμα τους και μέσα από αυτό τον παραλληλισμό αλλά και μια ανάγκη κατανόησης και αντίληψης της ζωής τους, δημιουργείτε η ψευδαίσθηση ότι παρατηρείς κατιτίς περισσότερο για εκείνους και τα βήματα που ακολουθούν. Μέσα από ένα γεύμα όπως όλα τα άλλα που έχεις πάρει κι εσύ.
Επιστροφή στην πόλη εν μέσω καταρρακτώδους βροχής όπου οφείλω να διορθώσω μια παραπάνω δήλωση: μια χαρά πλημμυρίζουν και οι δρόμοι της Accra. Και το διαπίστωσα με άσχημο τρόπο... (κάτι ώρες ακίνητος στο ίδιο σημείο να βλέπω ανήμπορος την βροχή και το λασπωμένο ποτάμι- δρόμος κάθετο στην λεωφόρο μας, να τροφοδοτεί ακατάπαυστα με νερό αυτή την τρέλα)
