kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Πιο πάνω, το χωριό Asafo είχε την τιμητική του. Εδώ θα εστιάσουμε σε ακόμα μικρότερη κλίμακα. Όλα όσα περιγράφω παρακάτω εθεάθην από ένα σημείο...
Κι άλλα τυχερά: το χωριό Atiankama δεν υπάρχει ούτε στον χάρτη, ούτε στο google earth. Αυτό όμως δεν λέει και πολλά. Συνεχίζω να πρεσβεύω ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές μεταξύ χωριών. Καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδίου προς εκεί, προσπαθούσα να απαθανατίσω με την φωτογραφική, καθημερινές στιγμές της ζωής των ντόπιων για να βρεθώ στην κεραία τούτου του χωριού, η οποία βρίσκεται ακριβώς μπροστά από μια μικρή αλάνα με δύο σπίτια γύρω της και τους ανυποψίαστους κατοίκους τους, στην αυλή με την καθημερινότητα τους. Υπάρχουν δύο γυναίκες (μια ηλικιωμένη και μια κοντά στα 30) που επί δύο ώρες που ήμουν εκεί, έπλεναν ρούχα ακατάπαυστα μέσα σε τσίγκινες λεκάνες κάτω από ένα κοντό φοίνικα πηγμένο στις φτέρες. Η τρίτη με το κίτρινο αεράτο παρεό, τα άπλωνε. Στο δίκτυ που φορούσε στο κεφάλι της υπήρχαν καμιά δεκαριά μανταλάκια που τα χρησιμοποιούσε. Έξι με επτά πιτσιρίκια κάπου στα 8 με 10 παίζανε μεταξύ τους. Ούτε ρόδες εδώ αλλά ούτε καν ενδιαφέρον για τα κατσικάκια που δε λέγανε να κάτσουν ήρεμα ή τα κοτόπουλα και τις κότες. Ένα από τα παιδιά θα ήταν καμιά 15άρα και απλώς με παρατηρούσε όποτε του βρισκόταν η ευκαιρία. Μάλιστα του πρόσφερα να κοιτάξει μέσα από τον χωροβάτη (τοπογραφικό όργανο) όταν ήμουν κοντά μου. δεν κούνησε ούτε βλέφαρο παρά συνέχισε να με παρατηρεί. Το συνεργείο τον επιβεβαίωσε ότι ήμουν φίλος αλλά και πάλι τίποτα. Όλοι οι μεγαλύτεροι ντόπιοι, πολύ φιλικοί και γελαστοί (όπως όλοι οι Γκανέζοι) δεν ρωτούσαν αλλά δέχονταν ότι ήμουν φίλος και ξανά προέτρεψαν τον μικρό.
Παρατήρησα κάτι λοφάκια, σαν τα πυργάκια που κάνουμε στην παραλία, από πυλό. Βρίσκονταν ανά τρία κοντά κοντά. Πάνω βάζουν τις κατσαρόλες και από κάτω ξύλα. Ενώ πλένουν ρούχα, σταματάνε και πάνε στις κατσαρόλες που βρίσκονται όλα σε ακτίνα 3-4 μέτρων. Μέσα σε τούτη την ακτίνα με τις κατσαρόλες, τις κότες και τις λεκάνες, βρίσκεται ένα μωρό που κοιμάται ξαπλωμένο πάνω σε κουβερτί. Κατά διαστήματα, κότες το πλησιάζουν και το κοιτάνε. Ανηφορίζει τον λόφο ένα ποδήλατο με έναν πιτσιρικά. Μιλάει με την γηραιότερη της αλάνας η οποία ανοίγει την κατσαρόλα και βάζει σε μικρό μεταλλικό μπολάκι, το πράσινο ζουμί με λαχανικά που ετοιμάζει. Ο μικρός της δίνει 1 cedi και χάνεται μαζί με το μπολ. Οι κότες πλησιάζουν τον πάγκο με τα φαγητά και τσιμπολογάνε ό,τι έπεσε από την διαδικασία όταν τα κατσικάκια βουτάνε το κεφάλι τους σε κάποιες άδειες κατσαρόλες, ψάχνοντας φαγητό ή γλύφοντας σταγόνες νερού. Μετά από λίγο, οι ίδιες κατσαρόλες θα χρησιμοποιηθούν για το βράσιμο των καλαμποκιών. Το πλύσιμο συνεχίζεται. Οι γυναίκες παίρνουν μια περίεργη στάση σώματος στις περισσότερες περιπτώσεις. Δεν θα τις δεις να σπάνε τα γόνατά τους και να κάθονται κάτω. Τα πόδια παραμένουν άκαμπτα και όλος ο κορμός γέρνει μέχρι τα χέρια να πιάσουν έδαφος (για να πλύνουν, να σκουπίσουν, να σηκώσουν κάτι βαρύ...) τουρλώνοντας με αυτό τον τρόπο τα, ήδη γιγαντιαία, οπίσθιά τους (τα οποία σύμφωνα με επιπλέον αδιαμφισβήτητες πηγές, χρησιμοποιούνται για να στηρίζουν και τα μωρά τους που τα δένουν στην πλάτη και δεν τα βγάζουν από κει ούτε καν όταν μπαίνουν σε αμάξι!!!). Οι δύο γυναίκες γυρνάνε και μας κοιτάνε αρκετές φορές. Στην συνέχεια μας πλησιάζει η τρίτη και μιλάει σε Ga με τον Jonas. Προσφέρονται να μας μαγειρέψουν κάτι να φάμε. Αρνείται ευγενικά. (ίσως είδε τον τρόπο που κοίταγα τα κατσίκια μέσα στις κατσαρόλες).
Πίσω από τον σταθμό, από μονοπάτι πηγμένο στην ποώδεις βλάστηση, ξεπροβάλλουν αμίλητοι άντρες και γυναίκες με κουβάδες φορτωμένους με καλαμπόκια στα κεφάλια τους. Κατηφορίζουν τον λόφο. Από εδώ πάνω μπορούσες απέναντι να δεις μια πλαγιά με την χαρακτηριστική βλάστηση της Γκάνας. Τελειώνουμε, ευχαριστώ της γυναίκες στα ga μου(medase why) και γελάνε πλατιά.
Κι άλλα τυχερά: το χωριό Atiankama δεν υπάρχει ούτε στον χάρτη, ούτε στο google earth. Αυτό όμως δεν λέει και πολλά. Συνεχίζω να πρεσβεύω ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές μεταξύ χωριών. Καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδίου προς εκεί, προσπαθούσα να απαθανατίσω με την φωτογραφική, καθημερινές στιγμές της ζωής των ντόπιων για να βρεθώ στην κεραία τούτου του χωριού, η οποία βρίσκεται ακριβώς μπροστά από μια μικρή αλάνα με δύο σπίτια γύρω της και τους ανυποψίαστους κατοίκους τους, στην αυλή με την καθημερινότητα τους. Υπάρχουν δύο γυναίκες (μια ηλικιωμένη και μια κοντά στα 30) που επί δύο ώρες που ήμουν εκεί, έπλεναν ρούχα ακατάπαυστα μέσα σε τσίγκινες λεκάνες κάτω από ένα κοντό φοίνικα πηγμένο στις φτέρες. Η τρίτη με το κίτρινο αεράτο παρεό, τα άπλωνε. Στο δίκτυ που φορούσε στο κεφάλι της υπήρχαν καμιά δεκαριά μανταλάκια που τα χρησιμοποιούσε. Έξι με επτά πιτσιρίκια κάπου στα 8 με 10 παίζανε μεταξύ τους. Ούτε ρόδες εδώ αλλά ούτε καν ενδιαφέρον για τα κατσικάκια που δε λέγανε να κάτσουν ήρεμα ή τα κοτόπουλα και τις κότες. Ένα από τα παιδιά θα ήταν καμιά 15άρα και απλώς με παρατηρούσε όποτε του βρισκόταν η ευκαιρία. Μάλιστα του πρόσφερα να κοιτάξει μέσα από τον χωροβάτη (τοπογραφικό όργανο) όταν ήμουν κοντά μου. δεν κούνησε ούτε βλέφαρο παρά συνέχισε να με παρατηρεί. Το συνεργείο τον επιβεβαίωσε ότι ήμουν φίλος αλλά και πάλι τίποτα. Όλοι οι μεγαλύτεροι ντόπιοι, πολύ φιλικοί και γελαστοί (όπως όλοι οι Γκανέζοι) δεν ρωτούσαν αλλά δέχονταν ότι ήμουν φίλος και ξανά προέτρεψαν τον μικρό.
Παρατήρησα κάτι λοφάκια, σαν τα πυργάκια που κάνουμε στην παραλία, από πυλό. Βρίσκονταν ανά τρία κοντά κοντά. Πάνω βάζουν τις κατσαρόλες και από κάτω ξύλα. Ενώ πλένουν ρούχα, σταματάνε και πάνε στις κατσαρόλες που βρίσκονται όλα σε ακτίνα 3-4 μέτρων. Μέσα σε τούτη την ακτίνα με τις κατσαρόλες, τις κότες και τις λεκάνες, βρίσκεται ένα μωρό που κοιμάται ξαπλωμένο πάνω σε κουβερτί. Κατά διαστήματα, κότες το πλησιάζουν και το κοιτάνε. Ανηφορίζει τον λόφο ένα ποδήλατο με έναν πιτσιρικά. Μιλάει με την γηραιότερη της αλάνας η οποία ανοίγει την κατσαρόλα και βάζει σε μικρό μεταλλικό μπολάκι, το πράσινο ζουμί με λαχανικά που ετοιμάζει. Ο μικρός της δίνει 1 cedi και χάνεται μαζί με το μπολ. Οι κότες πλησιάζουν τον πάγκο με τα φαγητά και τσιμπολογάνε ό,τι έπεσε από την διαδικασία όταν τα κατσικάκια βουτάνε το κεφάλι τους σε κάποιες άδειες κατσαρόλες, ψάχνοντας φαγητό ή γλύφοντας σταγόνες νερού. Μετά από λίγο, οι ίδιες κατσαρόλες θα χρησιμοποιηθούν για το βράσιμο των καλαμποκιών. Το πλύσιμο συνεχίζεται. Οι γυναίκες παίρνουν μια περίεργη στάση σώματος στις περισσότερες περιπτώσεις. Δεν θα τις δεις να σπάνε τα γόνατά τους και να κάθονται κάτω. Τα πόδια παραμένουν άκαμπτα και όλος ο κορμός γέρνει μέχρι τα χέρια να πιάσουν έδαφος (για να πλύνουν, να σκουπίσουν, να σηκώσουν κάτι βαρύ...) τουρλώνοντας με αυτό τον τρόπο τα, ήδη γιγαντιαία, οπίσθιά τους (τα οποία σύμφωνα με επιπλέον αδιαμφισβήτητες πηγές, χρησιμοποιούνται για να στηρίζουν και τα μωρά τους που τα δένουν στην πλάτη και δεν τα βγάζουν από κει ούτε καν όταν μπαίνουν σε αμάξι!!!). Οι δύο γυναίκες γυρνάνε και μας κοιτάνε αρκετές φορές. Στην συνέχεια μας πλησιάζει η τρίτη και μιλάει σε Ga με τον Jonas. Προσφέρονται να μας μαγειρέψουν κάτι να φάμε. Αρνείται ευγενικά. (ίσως είδε τον τρόπο που κοίταγα τα κατσίκια μέσα στις κατσαρόλες).
Πίσω από τον σταθμό, από μονοπάτι πηγμένο στην ποώδεις βλάστηση, ξεπροβάλλουν αμίλητοι άντρες και γυναίκες με κουβάδες φορτωμένους με καλαμπόκια στα κεφάλια τους. Κατηφορίζουν τον λόφο. Από εδώ πάνω μπορούσες απέναντι να δεις μια πλαγιά με την χαρακτηριστική βλάστηση της Γκάνας. Τελειώνουμε, ευχαριστώ της γυναίκες στα ga μου(medase why) και γελάνε πλατιά.
