kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.998
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Πώς να απαντήσεις τώρα αυτή την ερώτηση? Η αλήθεια είναι ότι παρατηρείς διαφορές στις ερμηνείες και στις αποδόσεις των χαρακτήρων από χώρα σε χώρα. Διαπιστωμένο αυτό τουλάχιστον στην Κύπρο. Τώρα τι να σας πω ρε παιδιά? Φτάνουμε στο εθνικό θέατρο το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της πόλης. Μοιάζει πολύ με πλώρη καραβιού. Έχουμε πάρει, λέει, vip εισιτήρια αλλά διαπιστώνουμε ότι όλοι έχουν τα ίδια ακριβώς εισιτήρια! Το φουαγιέ γεμάτο κόσμο. Υπάλληλοι μοιράζανε τυροπιτάκια και διαφήμιζαν την εταιρία κινητής τηλεφωνίας που μας προσέφερε τα εισιτήρια. Η παράσταση, λέει, άρχιζε στις 17:30 εμείς φτάσαμε στις 18:15 και για να μην το παραζαλίζω, ξεκινήσαμε κατά τις οχτώ παρά. Μέχρι τότε περιμέναμε μέσα στην αίθουσα, πρώτη γραμμή στα αριστερά. Οι θέσεις θύμιζαν αρκετά σινεμά του 80, ξύλινες, στενές με κόκκινα μαξιλάρια. Το θέατρο ευπρεπέστατο με σημάδια όμως προχειροδουλειάς. Ο χώρος των καθισμάτων σε τρία επίπεδα με το δεύτερο και το τρίτο σε μπαλκόνι. Η οροφή έπαιζε ένα τρικ σαν κύμα με τα φώτα να τρέχουν πάνω της. Παντού γύρω μας μόνο ντόπιοι και κανά δυο obruniχαμένοι στο πλήθος. Περίπου μισή ώρα ακούγαμε μπαλάντες των nineties (δράμα, ήμουν και άυπνος λόγω της χθεσινής βλάβης στο κλιματιστικό..) με τα πολλά ανεβαίνει ένας τυπάκος στο πόντιουμ και αρχίζει να μας μιλάει για τον παροχέα, ο υπεύθυνος marketing και κόντρα και μια παρουσίαση της ιστοσελίδας (όχι που μου θέλατε και τζάμπα θέατρο). Με τα πολλά ξεκινάει η υπερπαραγωγή House of secrets.. Πως. (κάτσε να αλλάξω παράγραφο, άιντε και καλά σκατά.)
Σβήνουν τα φώτα και ακούμε από τα ηχεία το soundtrack (αν έχεις τον θεό σου) του θεατρικού και στο βάθος βλέπουμε την βαριά κόκκινη βελούδινη αυλαία να ανεβαίνει νωχελικά. Η, ομολογουμένως, τεράστια σκηνή αποτελείτε από ένα δερμάτινο σαλόνι, να, σαν αυτά που πουλάνε στους δρόμους λίγο πιο έξω από το κέντρο. Το σκηνικό μπροστά μας: η είσοδος του σπιτιού, μια κουρτίνα κρεμασμένη μπρος σε ένα άνοιγμα της γυψοσανίδας, στο βάθος η (και καλά) σκάλα προς τα πάνω δωμάτια του σπιτιού και μια τραπεζαρία όπου κάθεται η μαυρούκα και διαβάζει. Σκάει μύτη ο σύζυγος- Timbaland και ξεκινάει η παράσταση. Όλοι οι ηθοποιοί φοράνε μικρόφωνα άρα όλοι οι διάλογοι αντιλαλούν στα αυτιά σου (καθώς και οι τσιρίδες της κόρης της οικογένειας). Σε γενικές γραμμές προχωρά καλά (αλλόκοτα, όχι καλά, καθώς οι ερμηνείες είναι ανυπόφορες). Σε κάποια φάση ξεκινάει η κόρη και η γυναίκα ένα μανιφέστο άνευ προηγουμένου για το πόσο θαυμάσιες είναι: «cause I'm a woman phenomenal, phenomenal woman that's me» το οποίο κράτησε κάνα πεντάλεπτο. Σώνεται όμως κυρίως από την χαρακτηριστική κίνηση των obibini καθώς και από τον τρόπο που το αντιμετωπίζει ο κόσμος από κάτω. Ατάκες του στυλ:
-τι θα έκανα χωρίς εσένα?
-απορώ
-πως τα καταφέρνεις με δυο γυναίκες
-I'm a phenomenal man
κ.α. έχαιραν ενός απίστευτου ξεκαρδίσματος από όλο το θέατρο. Μας έκανε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας με απορία αλλά και με μια διεισδυτική διάθεση στο γιατί συνέβαινε αυτό. Υποθέσαμε ότι ίσως να μην παρακολουθούν θέατρο συχνά ή γενικά να μην μετέχουν σε τέτοιες διασκεδάσεις και να αυθυποβάλλονται για το πόσο αστείο και σημαντικό είναι αυτό που παρακολουθούν (ας πούμε μια φορά τον χρόνο) ακόμα κι ας μην είναι.
Τέλος πάντων εκεί που το πράγμα χώλαινε και έβλεπα τους δύο της παρέας να μαζεύουν τα μπογαλάκια τους, σκάει μύτη η αδερφή της γυναίκας (τρελός κόμματος με παραδοσιακή ενδυμασία σφικτή από τα οπίσθια ως την μέση των μηρών αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τις καμπύλες). Όταν όμως εμφανίζεται γνωστός ράππερ της χώρας που στην ουσία έκανε τον m.c. και τίποτ' άλλο ενώ λίγο αργότερα κωμικός (...) ηθοποιός (σκεφτείτε π.χ. Τσάκωνα στα 30 του) όπου προκαλεί παραλήρημα σε κάθε βήμα και σε κάθε λέξη που αρθρώνει, βλέπω τους δύο obruni που ήταν μαζί μου να σηκώνονται και να βγαίνουν έξω. Ακολουθώ μετά από κανά δίλεπτο με βαριά καρδιά... ό,τι κι αν ήταν θα ήθελα να το τράβαγα ως το τέλος!!
Σβήνουν τα φώτα και ακούμε από τα ηχεία το soundtrack (αν έχεις τον θεό σου) του θεατρικού και στο βάθος βλέπουμε την βαριά κόκκινη βελούδινη αυλαία να ανεβαίνει νωχελικά. Η, ομολογουμένως, τεράστια σκηνή αποτελείτε από ένα δερμάτινο σαλόνι, να, σαν αυτά που πουλάνε στους δρόμους λίγο πιο έξω από το κέντρο. Το σκηνικό μπροστά μας: η είσοδος του σπιτιού, μια κουρτίνα κρεμασμένη μπρος σε ένα άνοιγμα της γυψοσανίδας, στο βάθος η (και καλά) σκάλα προς τα πάνω δωμάτια του σπιτιού και μια τραπεζαρία όπου κάθεται η μαυρούκα και διαβάζει. Σκάει μύτη ο σύζυγος- Timbaland και ξεκινάει η παράσταση. Όλοι οι ηθοποιοί φοράνε μικρόφωνα άρα όλοι οι διάλογοι αντιλαλούν στα αυτιά σου (καθώς και οι τσιρίδες της κόρης της οικογένειας). Σε γενικές γραμμές προχωρά καλά (αλλόκοτα, όχι καλά, καθώς οι ερμηνείες είναι ανυπόφορες). Σε κάποια φάση ξεκινάει η κόρη και η γυναίκα ένα μανιφέστο άνευ προηγουμένου για το πόσο θαυμάσιες είναι: «cause I'm a woman phenomenal, phenomenal woman that's me» το οποίο κράτησε κάνα πεντάλεπτο. Σώνεται όμως κυρίως από την χαρακτηριστική κίνηση των obibini καθώς και από τον τρόπο που το αντιμετωπίζει ο κόσμος από κάτω. Ατάκες του στυλ:
-τι θα έκανα χωρίς εσένα?
-απορώ
-πως τα καταφέρνεις με δυο γυναίκες
-I'm a phenomenal man
κ.α. έχαιραν ενός απίστευτου ξεκαρδίσματος από όλο το θέατρο. Μας έκανε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας με απορία αλλά και με μια διεισδυτική διάθεση στο γιατί συνέβαινε αυτό. Υποθέσαμε ότι ίσως να μην παρακολουθούν θέατρο συχνά ή γενικά να μην μετέχουν σε τέτοιες διασκεδάσεις και να αυθυποβάλλονται για το πόσο αστείο και σημαντικό είναι αυτό που παρακολουθούν (ας πούμε μια φορά τον χρόνο) ακόμα κι ας μην είναι.
Τέλος πάντων εκεί που το πράγμα χώλαινε και έβλεπα τους δύο της παρέας να μαζεύουν τα μπογαλάκια τους, σκάει μύτη η αδερφή της γυναίκας (τρελός κόμματος με παραδοσιακή ενδυμασία σφικτή από τα οπίσθια ως την μέση των μηρών αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τις καμπύλες). Όταν όμως εμφανίζεται γνωστός ράππερ της χώρας που στην ουσία έκανε τον m.c. και τίποτ' άλλο ενώ λίγο αργότερα κωμικός (...) ηθοποιός (σκεφτείτε π.χ. Τσάκωνα στα 30 του) όπου προκαλεί παραλήρημα σε κάθε βήμα και σε κάθε λέξη που αρθρώνει, βλέπω τους δύο obruni που ήταν μαζί μου να σηκώνονται και να βγαίνουν έξω. Ακολουθώ μετά από κανά δίλεπτο με βαριά καρδιά... ό,τι κι αν ήταν θα ήθελα να το τράβαγα ως το τέλος!!
