kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Κυριακή πρωί λοιπόν, αρχίζει η βόλτα προς την λίμνη Βόλτα. Η λίμνη είναι τεχνητή, το φράγμα κατασκευάστηκε από τον Nkrumah (ποιον άλλον?) και αυτή την στιγμή, είναι η μεγαλύτερη τεχνητή λίμνη του κόσμου σε κάλυψη επιφάνειας ενώ η τέταρτη μεγαλύτερη σε χωρητικότητα υδάτων. Βρίσκεται ολόκληρη εντός Γκάνας. Ο δρόμος γνωστός ως την Tema ενώ μετά ξεκινάμε με το άγνωστο. Μέχρι να βγούμε από τις κατοικημένες περιοχές, οι εικόνες ίδιες: κάθε φανάρι ή διασταύρωση με κινούμενη αγορά, πλειάδα μαγαζιών δίπλα στο δρόμο και σε απόσταση περίπου 10 μέτρων χώματος, ροζ κοτόπουλα (!!! βαμμένα από τον εκάστοτε ιδιοκτήτη για να ξεχωρίζουν), μικρά κοντέινερ ως εστιατόρια (με διαφημιστική πινακίδα, μια κατσαρόλα φάτσα φόρα και ένα πλαστικό τραπέζι με 4 καρέκλες παράπλευρά του), μικρά κοντέινερ ως μαγαζάκια και αγορές. (οι αγορές σουβενίρ δεν υπάρχουν εδώ. Αυτές είναι μαζεμένες σε συγκεκριμένα σημεία της Ακκρά βλ. Spintex, Art center κ.α.) Μας πλησιάζουν τρεις νεαροί με χαρακιές στο πρόσωπο, ένας εκ των οποίων έφερε 8 από δαύτες (4 σε κάθε προφίλ). Τις κάνουν οι γονείς στα μωρά τους είτε επειδή ανήκουν σε συγκεκριμένη φυλή είτε ως αρίθμηση των χαμένων εγκυμοσύνων της μητέρας. Αν δηλαδή η μητέρα χάσει τρία παιδιά κατά την γέννα, το τέταρτο θα φέρει τρεις χαρακιές στο κάθε προφίλ. Οι συγκεκριμένοι πουλούσαν μεταξύ άλλων, σημαιάκια της αμερικάνικης σημαίας με τον Ομπάμα πάνω της.
Σε λίγο τελειώνουν τα σπίτια και μπαίνουμε σε ευπρεπέστατο δρόμος διπλής κατεύθυνσης με καινούρια ασφαλτικά, σωστή διαγράμμιση και άνετο φάρδος. Η βλάστηση όχι ιδιαίτερα οργιώδης. Μόνο σε κάποια τμήματα του δρόμου υπάρχουν ψηλά δέντρα με πυκνούς θάμνους που σε εμποδίζουν να δεις πιο πίσω. Χαμηλοί λόφοι ξεπροβάλουν στον ορίζοντα, πνιγμένοι στην χαμηλή βλάστηση. Κάποια απόκρημνα τμήματα τα αποκαλείς άνετα «ζούγκλες». Μη ξεχνάμε ότι περίπου το 75% των δασών και ζούγκλων της χώρας, έχουν αποψιλωθεί. Ξανά μπαίνουμε σε χωριουδάκια ίδια με εκείνα των περιχώρων της Ακκρά, ίδια με τα περισσότερα προάστια της Ακκρά. Atimpoku: σε αυτό το χωριό βρίσκεται η γέφυρα Volta όπως την βλέπετε στο φωτογραφικό άλμπουμ. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι διάσπαρτο με νησάκια- αυτόνομες ζούγκλες. Στάση για φωτογραφίες, στάση για αναψυκτικό πάνω στην λίμνη σε παρακείμενο ξενοδοχείο όπου πιτσιρίκια με την βάρκα/ κορμός δέντρου τους μας προσεγγίζουν για να μας προσφέρουν βόλτα στο ποτάμι. Πιο μακριά στο πλάνο, κάφροι obruni με ταχύπλοα ακυρώνουν την όποια εικόνα αυθεντικότητας και ηρεμίας.. Δηλαδή αυτό επιθυμούν και έρχονται σε αυτή την άκρη του κόσμου (αν και εδώ είμαστε κέντρο)? Μια ρέπλικα της συνήθεις πραγματικότητάς τους? (once and for all: Obruni=Λευκοί). Οι πιτσιρικάδες απομακρύνονται μετά την αρνητική απάντηση, αφήνοντας μας όμως πέντε λουλούδια νούφαρου. Η συνέχεια του ταξιδιού φωτογραφημένη σου θυμίζει Ευρωπαϊκό επαρχιακό δρόμο. Πριν το φράγμα μας σταματάει για πέμπτη (έκτη-...) φορά η αστυνομία. Πάντα με ξεκάθαρη ευδιάθετη διάθεση να στα φάνε αλλά με ένα Έλι να τους μιλάει την γλώσσα τους, την γλυτώναμε (προς γνώσιν: 1 με 5 cedi είναι η μίζα αν και από προχθές που κόψανε και χαρτονομίσματα των 2 cedis μάλλον θα πάμε στα 2 με 5). Εντάξει κι εδώ, ανεβαίνουμε στο Volta Hotel με θέα το φράγμα και τον υδροηλεκτρικό σταθμό. Το ξενοδοχείο ευπρεπέστατο χωρίς ικανοποιητικό κλιματισμό. Άρα αποχωρούμε. Χανόμαστε για τα καλά στο Akosombo που θυμίζει προσφυγικό οικισμό. Τα καταφέρνουμε και οδεύουμε προς το φράγμα. Χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε από πίσω του και εμπρός στην λίμνη Βόλτα. Στο λιμανάκι δεν μας περιμένει το καράβι καθώς αργήσαμε. Οδηγούμε ως την επόμενη αποβάθρα η οποία θυμίζει περισσότερο ιχθυοκαλλιέργεια. Με τα πολλά, κλείνουμε μια βάρκα να μας κάνει βόλτα στην λίμνη. Την καλέσανε από το δίπλα χωριό και σε λίγα λεπτά θα είναι μαζί μας. Ο Έλι ρωτάει καμιά δεκαριά φορές τον υπεύθυνο της συνεννόησης: έχει βενζίνη, φρόντισε μη μείνουμε στην μέση της λίμνης, έχει σίγουρα βενζίνη? Όλες οι απαντήσεις καταφατικές. Μετά από λίγα λεπτά, βαρκάκι στην μέση της λίμνης με μαυρούκο να κωπηλατεί προς το μέρος μας... μεταβολή!!
Πριν αφήσουμε την λίμνη, επισκεπτόμαστε ξενοδοχείο με παραλίμνιο ζωολογικό κήπο. Κροκόδειλοι, μαϊμούδες σε άθλια και λυπηρή κατάσταση, κάτι πουλιά, φίδια. Τέλος, από τα παράθυρα του αυτοκινήτου, φωτογραφίζουμε το πιο αυθεντικό αφρικάνικο χωριό που έχω δει ως τώρα (φώτο στο gallery). Τι να περιγράφω τώρα, δείτε: Χωριό στην Volta - Η φωτογραφική Gallery του TravelStories
Επιστροφή στην πόλη όπου γυρνάμε όλες τις αγορές της για μπιχλιμπίδια και σουβενίρ. Με τον Λιβανέζο μαζί, νομίζω πως δεν έχετε ουδεμία αμφιβολία ότι το παζάρι διαρκούσε τα 3/4 του χρόνου μας εκεί. Η λογική είναι η εξής: ότι σου πει το ρίχνεις στο 1/3 για να καταλήξεις στην μισή τιμή. Άλλες φορές δούλεψε, άλλες όχι. Το πολύ γέλιο το είχε που κατηγορούσε τους μαύρους ότι μας τα πουλάνε σε obruni τιμές!! «όχι, όχι δεν είναι obruni τιμές!!» απολογιόντουσαν! Στην αγορά: μάσκες από ξύλο, ψιλόλιγνα ανθρωπάρια, ζωγραφιές, πορτοκαλάδες Κεάν, μικρά ζώα,,, όπα! Rewind! Π-ο-ρ-τ-ο-κ-α-λ-α-δ-ε-ς ΚΕΑΝ??? Στην Γκάνα??? (η Κεάν είναι Κυπριακή εταιρία) Κι όμως ναι!! Δαιμόνιοι οι Κυπραίοι κυρίες και κύριοι!! Τελειώνουμε την μέρα με μεγάλη βόλτα στα ανατολικά προάστια και κυρίως γύρω από τις γραμμές του τρένου οι οποίες είναι ασφυκτικά τριγυρισμένες από μαγαζάκια, ανθρώπους και ζώα. Κάποιο απόγευμα τέσσερις με πέντε που έρχεται το τρένο, θα βρίσκομαι εκεί να φωτογραφίσω στιγμές που θυμίζουν Ινδίες.. εν καιρώ...
(πω πω αυτό το κομμάτι βγήκε μεγάλο)
Σε λίγο τελειώνουν τα σπίτια και μπαίνουμε σε ευπρεπέστατο δρόμος διπλής κατεύθυνσης με καινούρια ασφαλτικά, σωστή διαγράμμιση και άνετο φάρδος. Η βλάστηση όχι ιδιαίτερα οργιώδης. Μόνο σε κάποια τμήματα του δρόμου υπάρχουν ψηλά δέντρα με πυκνούς θάμνους που σε εμποδίζουν να δεις πιο πίσω. Χαμηλοί λόφοι ξεπροβάλουν στον ορίζοντα, πνιγμένοι στην χαμηλή βλάστηση. Κάποια απόκρημνα τμήματα τα αποκαλείς άνετα «ζούγκλες». Μη ξεχνάμε ότι περίπου το 75% των δασών και ζούγκλων της χώρας, έχουν αποψιλωθεί. Ξανά μπαίνουμε σε χωριουδάκια ίδια με εκείνα των περιχώρων της Ακκρά, ίδια με τα περισσότερα προάστια της Ακκρά. Atimpoku: σε αυτό το χωριό βρίσκεται η γέφυρα Volta όπως την βλέπετε στο φωτογραφικό άλμπουμ. Στο σημείο αυτό το ποτάμι είναι διάσπαρτο με νησάκια- αυτόνομες ζούγκλες. Στάση για φωτογραφίες, στάση για αναψυκτικό πάνω στην λίμνη σε παρακείμενο ξενοδοχείο όπου πιτσιρίκια με την βάρκα/ κορμός δέντρου τους μας προσεγγίζουν για να μας προσφέρουν βόλτα στο ποτάμι. Πιο μακριά στο πλάνο, κάφροι obruni με ταχύπλοα ακυρώνουν την όποια εικόνα αυθεντικότητας και ηρεμίας.. Δηλαδή αυτό επιθυμούν και έρχονται σε αυτή την άκρη του κόσμου (αν και εδώ είμαστε κέντρο)? Μια ρέπλικα της συνήθεις πραγματικότητάς τους? (once and for all: Obruni=Λευκοί). Οι πιτσιρικάδες απομακρύνονται μετά την αρνητική απάντηση, αφήνοντας μας όμως πέντε λουλούδια νούφαρου. Η συνέχεια του ταξιδιού φωτογραφημένη σου θυμίζει Ευρωπαϊκό επαρχιακό δρόμο. Πριν το φράγμα μας σταματάει για πέμπτη (έκτη-...) φορά η αστυνομία. Πάντα με ξεκάθαρη ευδιάθετη διάθεση να στα φάνε αλλά με ένα Έλι να τους μιλάει την γλώσσα τους, την γλυτώναμε (προς γνώσιν: 1 με 5 cedi είναι η μίζα αν και από προχθές που κόψανε και χαρτονομίσματα των 2 cedis μάλλον θα πάμε στα 2 με 5). Εντάξει κι εδώ, ανεβαίνουμε στο Volta Hotel με θέα το φράγμα και τον υδροηλεκτρικό σταθμό. Το ξενοδοχείο ευπρεπέστατο χωρίς ικανοποιητικό κλιματισμό. Άρα αποχωρούμε. Χανόμαστε για τα καλά στο Akosombo που θυμίζει προσφυγικό οικισμό. Τα καταφέρνουμε και οδεύουμε προς το φράγμα. Χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε από πίσω του και εμπρός στην λίμνη Βόλτα. Στο λιμανάκι δεν μας περιμένει το καράβι καθώς αργήσαμε. Οδηγούμε ως την επόμενη αποβάθρα η οποία θυμίζει περισσότερο ιχθυοκαλλιέργεια. Με τα πολλά, κλείνουμε μια βάρκα να μας κάνει βόλτα στην λίμνη. Την καλέσανε από το δίπλα χωριό και σε λίγα λεπτά θα είναι μαζί μας. Ο Έλι ρωτάει καμιά δεκαριά φορές τον υπεύθυνο της συνεννόησης: έχει βενζίνη, φρόντισε μη μείνουμε στην μέση της λίμνης, έχει σίγουρα βενζίνη? Όλες οι απαντήσεις καταφατικές. Μετά από λίγα λεπτά, βαρκάκι στην μέση της λίμνης με μαυρούκο να κωπηλατεί προς το μέρος μας... μεταβολή!!
Πριν αφήσουμε την λίμνη, επισκεπτόμαστε ξενοδοχείο με παραλίμνιο ζωολογικό κήπο. Κροκόδειλοι, μαϊμούδες σε άθλια και λυπηρή κατάσταση, κάτι πουλιά, φίδια. Τέλος, από τα παράθυρα του αυτοκινήτου, φωτογραφίζουμε το πιο αυθεντικό αφρικάνικο χωριό που έχω δει ως τώρα (φώτο στο gallery). Τι να περιγράφω τώρα, δείτε: Χωριό στην Volta - Η φωτογραφική Gallery του TravelStories
Επιστροφή στην πόλη όπου γυρνάμε όλες τις αγορές της για μπιχλιμπίδια και σουβενίρ. Με τον Λιβανέζο μαζί, νομίζω πως δεν έχετε ουδεμία αμφιβολία ότι το παζάρι διαρκούσε τα 3/4 του χρόνου μας εκεί. Η λογική είναι η εξής: ότι σου πει το ρίχνεις στο 1/3 για να καταλήξεις στην μισή τιμή. Άλλες φορές δούλεψε, άλλες όχι. Το πολύ γέλιο το είχε που κατηγορούσε τους μαύρους ότι μας τα πουλάνε σε obruni τιμές!! «όχι, όχι δεν είναι obruni τιμές!!» απολογιόντουσαν! Στην αγορά: μάσκες από ξύλο, ψιλόλιγνα ανθρωπάρια, ζωγραφιές, πορτοκαλάδες Κεάν, μικρά ζώα,,, όπα! Rewind! Π-ο-ρ-τ-ο-κ-α-λ-α-δ-ε-ς ΚΕΑΝ??? Στην Γκάνα??? (η Κεάν είναι Κυπριακή εταιρία) Κι όμως ναι!! Δαιμόνιοι οι Κυπραίοι κυρίες και κύριοι!! Τελειώνουμε την μέρα με μεγάλη βόλτα στα ανατολικά προάστια και κυρίως γύρω από τις γραμμές του τρένου οι οποίες είναι ασφυκτικά τριγυρισμένες από μαγαζάκια, ανθρώπους και ζώα. Κάποιο απόγευμα τέσσερις με πέντε που έρχεται το τρένο, θα βρίσκομαι εκεί να φωτογραφίσω στιγμές που θυμίζουν Ινδίες.. εν καιρώ...
(πω πω αυτό το κομμάτι βγήκε μεγάλο)
