kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Τελείωσε το Kakum τελειώνει και ο χρόνος. Το βράδυ ταξιδεύω και πρέπει να επιλέξω ή το κάστρο του Cape Coast ή του Elmina. Και τα δυο μου ακούγονται τα ίδια άρα επιλέγω ωθούμενος από τις εικόνες που είδα από google earth. Το Elmina είναι χτισμένο δίπλα από ένα ποτάμι γεμάτο ψαράδες και εικόνες καθημερινής ζωής. Άλλωστε οφείλω να αφήσω και κάτι για την επόμενη επίσκεψη στην χώρα, ας είναι το Cape Coast αυτό το κάτι. Πλησιάζοντας παραλιακά, βλέπουμε το κάστρο στο βάθος πίσω από εκατοντάδες φοίνικες κάποιοι εκ των οποίων ήταν βαμμένοι κίτρινοι για σκοπούς διαφήμισης εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Η παραλία αξιοπρεπέστατη ενώ η καθαρότητα των νερών, ομολογουμένως, λίγο καλύτερη από τον ναύσταθμο της Ελευσίνας. Μπαίνοντας στην κωμόπολη σου δίνεται η εντύπωση ενός τουριστικού προορισμού με μονοδρομήσεις για ευκολότερη κίνηση των οχημάτων και υποχρεωτικά περάσματα από κεντρικές πλατείες και ιδιαίτερες γειτονιές. Στην ουσία όμως του πράγματος λίγα αλλάζουν. Άλλωστε βρισκόμαστε μόλις τρεις μέρες μακριά από την κορύφωση των εορτασμών του μεγαλύτερου φεστιβάλ της περιοχής, του EdinaBakatue, άρα, λογική όλη αυτή η πυρακτωμένη ατμόσφαιρα όπου οι όχθες του ποταμού και της θάλασσας είναι ασφυκτικά γεμάτες από ανθρώπους. Πλησιάζουμε το κάστρο που δεν μαρτυράει τα 500 χρόνια ζωής του. Περνάμε το γεφύρι πάνω από το ποτάμι, σταματάμε και βγαίνοντας από το αμάξι μας ορμάει κάθε λογής επαίτης: κουτσοί γέροι, μικρά παιδιά, έφηβοι, γυναίκες. Ο οδηγός απομακρύνει όσους προλαβαίνει ενώ οι έφηβοι με ακολουθούν ως την είσοδο του κάστρου. Συστήματα Αιγυπτιακά: σου ζητάνε το όνομά σου και από πού είσαι και καλά από ενδιαφέρον. Πάνω κάτω όμως ξέρεις την εξέλιξη βγαίνοντας από το κάστρο.
Από την κεντρική είσοδο του κάστρου προχωράς έναν στενό γεφύρι πάνω από τάφρο για να φτάσεις στην εσωτερική θύρα. Πληρώνεις το εισιτήριο που είναι περίπου 6 cedi και προχωράς. Αμέσως σε προσεγγίζουν άνθρωποι του κάστρου που σου προτείνουν να περάσεις λίγη ώρα στο μουσείο του κάστρου ώσπου να συγκεντρωθεί γκρουπ. Περνάμε στην μεγάλη κεντρική αυλή του κάστρου (50x20m. περίπου) με την πρώην Πορτογαλική εκκλησία η οποία επί Δανέζικη κυριαρχία μετατράπηκε σε κέντρο αγοροπωλησιών αγαθών. Γύρω από την αυλή ορθώνονται οι δύο και σε κάποια μέρη, τρεις όροφοι του κάστρου. Το μουσείο είναι γεμάτο με ανεμιστήρες οροφής και παρουσιάζει ενδιαφέρον. Καταφθάνει άνθρωπος του κάστρου που μας ενημερώνει πολύ ευγενικά ότι θα πρέπει να φύγουμε από το μουσείο ώστε να ξεκινήσει το τουρ με το γκρουπ. Βγαίνοντας μας περιμένει ο ξεναγός, ένας πιτσιρικάς καμιά 25άρα που, όπως και ο ξεναγός του Kakum, συγκαταλέγεται στην συνομοταξία των «αγκού» καθώς μιλάει πολύ αργά πιστεύοντας πως μόνο έτσι γίνεται κατανοητός. Και ξεκινάμε:
Αρχικά αρκετά ιστορικά στοιχεία για το κάστρο και τα σκλαβοπάζαρα. Ανάγνωση της συγκινητικής πλάκας που είχα ήδη παραθέσει πιο πάνω και επίσκεψη στα κελιά. Δύο από δαύτα, αρχικά το κελί στο οποίο έκλειναν τους μεθυσμένους λευκούς. Ο ξεναγός μας βάζει όλους στο στενό κελί και κλείνει την καγκελόπορτα. Στα αριστερά του κελιού υπάρχει μεγάλο παράθυρο που δημιουργεί επαρκή εξαερισμό εντός. Μας βγάζει και μας βάζει στο κελί όπου έριχναν τους Αφρικανούς που δεν συμμορφωνόντουσαν. Κλείνει την πόρτα και ευθείς αμέσως όλες οι γυναίκες δυσανασχετούν και ζητούν να βγουν έξω. Το κελί δεν έχει παράθυρα παρά μια μικρή εγκοπή στον τοίχο στο μέγεθος δύο τούβλων που επικοινωνεί με το «καλό» κελί. Η πόρτα είναι εξολοκλήρου σιδερένια με ένα μικρό πλέγμα πάλι στο μέγεθος δυο τούβλων. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγερή και το φως ελάχιστο. Βγαίνουμε έξω. Δίπλα ακριβώς από τα κελιά, τοίχοι με ρύση και σωλήνες πακτωμένους να προεξέχουν. Απομεινάρια από την αστυνομική σχολή που λειτουργούσαν οι Βρετανοί στο κάστρο μετά την απαγόρευση των σκλαβοπάζαρων. Μεταβολή και κατεύθυνση προς την απέναντι πλευρά του κάστρου. Εκεί ήταν που είχα εντοπίσει τις πινακίδες «Male Slave Dungeon» και «Female Slave Dungeon»
Σε όλο τον κάτω όροφο διέμεναν οι άντρες σκλάβοι. Στον πρώτο όροφο οι γυναίκες, στον δεύτερο το διοικητικό προσωπικό ενώ ο τρίτος όροφος ήταν τα διαμερίσματα του κυβερνήτη. Μπαίνουμε στα αντρικά μπουντρούμια και προχωράμε μέσα στο σκοτάδι μέχρι το τέλος τους. Εκεί υπάρχει μικρή καταπακτή από την οποία σκύβουμε και περνάμε σε ένα κλειστοφοβικό δωμάτιο που επικοινωνούσε με τον πάνω όροφο. Άλλη μια φορά σκύβουμε και περνάμε στο τελευταίο δωμάτιο. Φτάσαμε στο “point of no return”. Εδώ οι Αφρικανοί και οι Αφρικανές στοιβάζονταν και περιμένανε την υπερβολικά στενή πόρτα μπροστά τους να ανοίξει και από κει να περάσουν στα καράβια. Μέσα σε τούτο το δωμάτιο, κάποιοι άνθρωποι χάσανε την ζωή τους ενώ οι υπόλοιποι έκλαιγαν καθώς συνειδητοποιούσαν ότι εγκαταλείπουν για πάντα την χώρα και την ήπειρο που τους γέννησε.
Ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο, στα μπουντρούμια γυναικών. Εκεί υπάρχει μια μικρή αυλή με ένα πηγάδι στο κέντρο. Όποτε επιθυμούσε ο κυβερνήτης «παρέα» έβγαινε στο περιμετρικό μπαλκόνι πάνω από την αυλή και επέλεγε την γυναίκα που θα τον ικανοποιούσε. Οι φρουροί την άρπαζαν και την έπλεναν μπροστά στις υπόλοιπες με τα βρόχινα νερά της δεξαμενής του πηγαδιού. Στην συνέχεια την ανέβαζαν από μια καταπακτή σε διαμορφωμένο χώρο απ’ όπου εκείνη ανέβαινε την σκάλα προς την κρεβατοκάμαρα του κυβερνήτη. Μετά το πέρας του βιασμού, την ξανά πέταγαν μέσα στα μπουντρούμια. Ο ξεναγός μας έβαλε στα μπουντρούμια και μας περιέγραψε την ζωή των σκλάβων εκεί μέσα. Καθώς όμως το forumείναι ανοιχτό προς πάσα κατεύθυνση, καλό θα ήταν να μην αναφερθώ σε αυτές τις λεπτομέρειες.
Το θαυμάσιο με τούτο τον ξεναγό ήταν ο αριστοτεχνικός τρόπος που χειρίστηκε όλη αυτή την ιστορία, παραδίνοντάς την στους λευκούς και στους μαύρους του γκρουπ με έναν τρόπο που απέρριπτε την οποιαδήποτε αιχμή προς την όποια κατεύθυνση.
«Απαραίτητη» επίσκεψη στην βιβλιοθήκη του κάστρου όπου έγινε η πρέπουσα διαφήμιση των βιβλίων και των διαθέσιμων dvdπου σχετίζονται με το κάστρο. Ένας περίπατος γύρω από τα τείχη με θέα την Elmina και είσοδος στην εκκλησία του κάστρου η οποία ουσιαστικά ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο σαν τραπεζαρία. Εκεί οι κατακτητές με γλαρά μάτια προσκυνούσαν τα θεία όταν κάτω από τα πόδια τους Αφρικανές ζούσαν ανείπωτα μαρτύρια. Περπάτημα στο μπαλκόνι του κυβερνήτη. Εδώ είδαμε και την καταπακτή αλλά και την ξύλινη ντελικάτη σκάλα προς τα διαμερίσματα του κυβερνήτη. Εδώ τελειώνει και η ξενάγηση, στην κρεβατοκάμαρα. Κατεβαίνουμε στην αυλή και αποχωρούμε με την ψυχή μαυρισμένη.
Απ’ έξω με εντοπίζει ο περίχαρος έφηβος, μου κάνει δώρο κοχύλι με το όνομά μου «SPILOS» και μου ζητάει να τους δώσω λεφτά για το σχολείο τους και την αθλητική ομάδα τους. Τα σχόλιά μου για τον προχθεσινό αγώνα πέφτουν στο κενό καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πετύχουν την απάτη τους: μου δίνουν χαρτί να υπογράψω για την δωρεά μου. παραπάνω έχουν ήδη γράψει κάποια ονόματα μαζί με τις δωρεές οι οποίες κυμαίνονται στα 40 με 50 cedi, νούμερο εξωπραγματικό για τον οποιοδήποτε τουρίστα για να το δωρίσει. Έτσι όμως σε οδηγούν να τους δώσεις κάτι παραπάνω από 1 με 2 cedi. Και όντως το πέτυχαν.
Μετά από την σημερινή επίσκεψη διαπίστωσα το εξής: η Αφρικανική φυλή πριν φτάσει στην Αμερική, πέρασε αδιανόητες κακουχίες. Εκατομμύρια πεθάνανε στην πορεία προς το κάστρο, στο κάστρο και στα καράβια. Όσοι κατάφεραν να φτάσουν, ήταν σίγουρα οι πιο δυνατοί οι οποίοι συνέχισαν μια γενιά σωματικά ισχυρή και δυνατή. Όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα και συμπεράσματα, δεν ξέρω, απλώς δεν μπορώ να τα παραθέσω ούτε να τα εκφράσω, λυπάμαι, ίσως όταν ξεθυμάνει η θύμηση. Διαφορετικά ας μαζευτούμε ένα groupάκι για μια (έστω και αυθημερόν!!) επίσκεψη στο κάστρο.
To ΤΕΛΟΣ βρίσκεται προσωρινά στην προηγούμενη σελίδα
Από την κεντρική είσοδο του κάστρου προχωράς έναν στενό γεφύρι πάνω από τάφρο για να φτάσεις στην εσωτερική θύρα. Πληρώνεις το εισιτήριο που είναι περίπου 6 cedi και προχωράς. Αμέσως σε προσεγγίζουν άνθρωποι του κάστρου που σου προτείνουν να περάσεις λίγη ώρα στο μουσείο του κάστρου ώσπου να συγκεντρωθεί γκρουπ. Περνάμε στην μεγάλη κεντρική αυλή του κάστρου (50x20m. περίπου) με την πρώην Πορτογαλική εκκλησία η οποία επί Δανέζικη κυριαρχία μετατράπηκε σε κέντρο αγοροπωλησιών αγαθών. Γύρω από την αυλή ορθώνονται οι δύο και σε κάποια μέρη, τρεις όροφοι του κάστρου. Το μουσείο είναι γεμάτο με ανεμιστήρες οροφής και παρουσιάζει ενδιαφέρον. Καταφθάνει άνθρωπος του κάστρου που μας ενημερώνει πολύ ευγενικά ότι θα πρέπει να φύγουμε από το μουσείο ώστε να ξεκινήσει το τουρ με το γκρουπ. Βγαίνοντας μας περιμένει ο ξεναγός, ένας πιτσιρικάς καμιά 25άρα που, όπως και ο ξεναγός του Kakum, συγκαταλέγεται στην συνομοταξία των «αγκού» καθώς μιλάει πολύ αργά πιστεύοντας πως μόνο έτσι γίνεται κατανοητός. Και ξεκινάμε:
Αρχικά αρκετά ιστορικά στοιχεία για το κάστρο και τα σκλαβοπάζαρα. Ανάγνωση της συγκινητικής πλάκας που είχα ήδη παραθέσει πιο πάνω και επίσκεψη στα κελιά. Δύο από δαύτα, αρχικά το κελί στο οποίο έκλειναν τους μεθυσμένους λευκούς. Ο ξεναγός μας βάζει όλους στο στενό κελί και κλείνει την καγκελόπορτα. Στα αριστερά του κελιού υπάρχει μεγάλο παράθυρο που δημιουργεί επαρκή εξαερισμό εντός. Μας βγάζει και μας βάζει στο κελί όπου έριχναν τους Αφρικανούς που δεν συμμορφωνόντουσαν. Κλείνει την πόρτα και ευθείς αμέσως όλες οι γυναίκες δυσανασχετούν και ζητούν να βγουν έξω. Το κελί δεν έχει παράθυρα παρά μια μικρή εγκοπή στον τοίχο στο μέγεθος δύο τούβλων που επικοινωνεί με το «καλό» κελί. Η πόρτα είναι εξολοκλήρου σιδερένια με ένα μικρό πλέγμα πάλι στο μέγεθος δυο τούβλων. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγερή και το φως ελάχιστο. Βγαίνουμε έξω. Δίπλα ακριβώς από τα κελιά, τοίχοι με ρύση και σωλήνες πακτωμένους να προεξέχουν. Απομεινάρια από την αστυνομική σχολή που λειτουργούσαν οι Βρετανοί στο κάστρο μετά την απαγόρευση των σκλαβοπάζαρων. Μεταβολή και κατεύθυνση προς την απέναντι πλευρά του κάστρου. Εκεί ήταν που είχα εντοπίσει τις πινακίδες «Male Slave Dungeon» και «Female Slave Dungeon»
Σε όλο τον κάτω όροφο διέμεναν οι άντρες σκλάβοι. Στον πρώτο όροφο οι γυναίκες, στον δεύτερο το διοικητικό προσωπικό ενώ ο τρίτος όροφος ήταν τα διαμερίσματα του κυβερνήτη. Μπαίνουμε στα αντρικά μπουντρούμια και προχωράμε μέσα στο σκοτάδι μέχρι το τέλος τους. Εκεί υπάρχει μικρή καταπακτή από την οποία σκύβουμε και περνάμε σε ένα κλειστοφοβικό δωμάτιο που επικοινωνούσε με τον πάνω όροφο. Άλλη μια φορά σκύβουμε και περνάμε στο τελευταίο δωμάτιο. Φτάσαμε στο “point of no return”. Εδώ οι Αφρικανοί και οι Αφρικανές στοιβάζονταν και περιμένανε την υπερβολικά στενή πόρτα μπροστά τους να ανοίξει και από κει να περάσουν στα καράβια. Μέσα σε τούτο το δωμάτιο, κάποιοι άνθρωποι χάσανε την ζωή τους ενώ οι υπόλοιποι έκλαιγαν καθώς συνειδητοποιούσαν ότι εγκαταλείπουν για πάντα την χώρα και την ήπειρο που τους γέννησε.
Ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο, στα μπουντρούμια γυναικών. Εκεί υπάρχει μια μικρή αυλή με ένα πηγάδι στο κέντρο. Όποτε επιθυμούσε ο κυβερνήτης «παρέα» έβγαινε στο περιμετρικό μπαλκόνι πάνω από την αυλή και επέλεγε την γυναίκα που θα τον ικανοποιούσε. Οι φρουροί την άρπαζαν και την έπλεναν μπροστά στις υπόλοιπες με τα βρόχινα νερά της δεξαμενής του πηγαδιού. Στην συνέχεια την ανέβαζαν από μια καταπακτή σε διαμορφωμένο χώρο απ’ όπου εκείνη ανέβαινε την σκάλα προς την κρεβατοκάμαρα του κυβερνήτη. Μετά το πέρας του βιασμού, την ξανά πέταγαν μέσα στα μπουντρούμια. Ο ξεναγός μας έβαλε στα μπουντρούμια και μας περιέγραψε την ζωή των σκλάβων εκεί μέσα. Καθώς όμως το forumείναι ανοιχτό προς πάσα κατεύθυνση, καλό θα ήταν να μην αναφερθώ σε αυτές τις λεπτομέρειες.
Το θαυμάσιο με τούτο τον ξεναγό ήταν ο αριστοτεχνικός τρόπος που χειρίστηκε όλη αυτή την ιστορία, παραδίνοντάς την στους λευκούς και στους μαύρους του γκρουπ με έναν τρόπο που απέρριπτε την οποιαδήποτε αιχμή προς την όποια κατεύθυνση.
«Απαραίτητη» επίσκεψη στην βιβλιοθήκη του κάστρου όπου έγινε η πρέπουσα διαφήμιση των βιβλίων και των διαθέσιμων dvdπου σχετίζονται με το κάστρο. Ένας περίπατος γύρω από τα τείχη με θέα την Elmina και είσοδος στην εκκλησία του κάστρου η οποία ουσιαστικά ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο σαν τραπεζαρία. Εκεί οι κατακτητές με γλαρά μάτια προσκυνούσαν τα θεία όταν κάτω από τα πόδια τους Αφρικανές ζούσαν ανείπωτα μαρτύρια. Περπάτημα στο μπαλκόνι του κυβερνήτη. Εδώ είδαμε και την καταπακτή αλλά και την ξύλινη ντελικάτη σκάλα προς τα διαμερίσματα του κυβερνήτη. Εδώ τελειώνει και η ξενάγηση, στην κρεβατοκάμαρα. Κατεβαίνουμε στην αυλή και αποχωρούμε με την ψυχή μαυρισμένη.
Απ’ έξω με εντοπίζει ο περίχαρος έφηβος, μου κάνει δώρο κοχύλι με το όνομά μου «SPILOS» και μου ζητάει να τους δώσω λεφτά για το σχολείο τους και την αθλητική ομάδα τους. Τα σχόλιά μου για τον προχθεσινό αγώνα πέφτουν στο κενό καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πετύχουν την απάτη τους: μου δίνουν χαρτί να υπογράψω για την δωρεά μου. παραπάνω έχουν ήδη γράψει κάποια ονόματα μαζί με τις δωρεές οι οποίες κυμαίνονται στα 40 με 50 cedi, νούμερο εξωπραγματικό για τον οποιοδήποτε τουρίστα για να το δωρίσει. Έτσι όμως σε οδηγούν να τους δώσεις κάτι παραπάνω από 1 με 2 cedi. Και όντως το πέτυχαν.
Μετά από την σημερινή επίσκεψη διαπίστωσα το εξής: η Αφρικανική φυλή πριν φτάσει στην Αμερική, πέρασε αδιανόητες κακουχίες. Εκατομμύρια πεθάνανε στην πορεία προς το κάστρο, στο κάστρο και στα καράβια. Όσοι κατάφεραν να φτάσουν, ήταν σίγουρα οι πιο δυνατοί οι οποίοι συνέχισαν μια γενιά σωματικά ισχυρή και δυνατή. Όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα και συμπεράσματα, δεν ξέρω, απλώς δεν μπορώ να τα παραθέσω ούτε να τα εκφράσω, λυπάμαι, ίσως όταν ξεθυμάνει η θύμηση. Διαφορετικά ας μαζευτούμε ένα groupάκι για μια (έστω και αυθημερόν!!) επίσκεψη στο κάστρο.
To ΤΕΛΟΣ βρίσκεται προσωρινά στην προηγούμενη σελίδα
