babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.052
- Likes
- 7.801
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Συμπληρωματικές Πληροφορίες
- Έσοδα-Έξοδα
- Πτήσεις][U]Θεσσαλονίκη – Αθήνα – Dubai – Colombo - Singapore[/U
- Kota Kinabalu (Sabah)][U]20.7.2009: Kota Kinabalu[/U
- Poring Hot Springs & Mt.Kinabalu][U]22.7.2009: Poring Hot Springs και Mt. Kinabalu[/U
- Miri (Sarawak)][URL='http://img11.imageshack.us/i/mapsarawak.jpg/'][attach=full]24866[/attach][/URL
- Niah National Park
- Kelabit Highlands & Bario (Sarawak))][URL='http://img62.imageshack.us/i/bariopeople.gif/'][attach=full]24891[/attach][/URL
- Kuching][U]28.7.2009: Kuching[/U
- Batang Ai][URL='http://img4.imageshack.us/i/img0257b.jpg/'][attach=full]24947[/attach][/URL
- Kuching II][U]31.7.2009: Kuching[/U
- Semenggoah Rehabilitation Center][U]1.8.2009: Semenggoh Rehabilitation Center & Cultural Village[/U
- Kota Bharu][U]3.8.2009: Kota Bharu[/U
- Perhentian Islands
- Perhentian Islands II
- Perhentian Islands III
- Ο Βέγγος στη Μαλαισία
- O Βέγγος στη Μαλαισία ΙΙ
29.7.2009: Batang Ai
Στις 8 παρά τέταρτο το πρωί βρισκόμουν ήδη στο lobby του Hilton Kuching περιμένοντας το πουλμανάκι (8+2 θέσεων) που αναχωρούσε στις 8 και μετά από περίπου 4 ώρες θα μας έφερνε κάπου 250km μακρυά, στο Εθνικό Πάρκο και την τεχνητή λίμνη Batang Ai που δημιουργήθηκαν στον ομώνυμο ποταμό το 1991, μετά την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού φράγματος.
Η κίνηση μεγάλη, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, κάποιοι απ’ αυτούς ίσως ταξίδευαν μαζί μου, αυτό ήταν σίγουρο μιάς και το ποσό που χρεώθηκα ήταν το κανονικό 145RM που ίσχυε εφόσον υπήρχαν τουλάχιστον δύο επιβάτες, διαφορετικά διπλασιάζονταν. Πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι όχι μόνον υπήρχαν κι άλλοι συνεπιβάτες αλλά το ένα βανάκι δεν έφτανε, ήρθε και δεύτερο κι άρχισαν το φόρτωμα. Μού’κανε εντύπωση που είχαν διαφορετικό όνομα εταιρίας γραμμένο στο πλάι, κανένα δεν είχε τη φίρμα του Hilton, αλλά μου εξήγησαν ότι απλά μισθώνονται από το ξενοδοχείο για την εξυπηρέτηση των πελατών τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, για οποιαδήποτε διαφωνία ή πρόβλημα, οι επιβάτες είχαν να κάνουν με το ξενοδοχείο και όχι με την εκάστοτε εταιρία για την επίλυσή τους.
Εμένα μού’λαχε για συνεπιβάτες ένα ζευγάρι πανύψηλων Ολλανδο-βρετανών, ιατρικών επιστημόνων ή κάτι τέτοιο, αγνώστων λοιπών στοιχείων. 45 λεπτά περίπου μετά την αναχώρησή μας κάναμε μια μικρή στάση σ’ ένα kampung (χωριό) για να παραλάβουμε μια ομάδα 3 ευτραφών μελών μιας οικογένειας ιδίας καταγωγής και προελεύσεως.
Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, ο δρόμος πολύ καλής κατασκευής, 2 λωρίδες στην κάθε πλευρά, με αρκετή κίνηση, περνούσε μέσα από μικρά χωριά και μεγαλύτερες κωμοπόλεις, longhouses δίπλα στο δρόμο ή χωμένα μέσα στην οργιαστική βλάστηση. Μετά από δυόμισι ώρες περίπου κάναμε μια στάση σ’ ένα σημείο ανεφοδιασμού, βενζίνης και εφοδίων, τελευταίο σταθμό πριν από τη λίμνη και – κατά κάποιον τρόπο – σημείο αναφοράς της περιοχής αφού, όπως μας είπαν, ήταν το κοντινότερο και ευκολότερα προσβάσιμο μέρος από τα σύνορα της Ινδονησίας, όπου κατέφθαναν μετά πολύωρο περπάτημα οι κάτοικοι της γειτονικής χώρας για να διαθέσουν τα προϊόντα τους σε τιμές κατά πολύ υψηλότερες από την πατρίδα τους. Στη μικρή υπαίθρια αγορά κυριαρχούσαν τα φρούτα και τα αποξηραμένα/παστά ψάρια αλλά δεν έλειπαν και τα οικιακά σκεύη και μικροαντικείμενα (απευθυνόμενα κυρίως στους διερχόμενους τουρίστες). Στα μόνιμα καταστήματα, εκτός των φαγάδικων, μπορούσε κανείς να προμηθευθεί είδη μεγαλύτερης διάρκειας, τρόφιμα, χυμούς καθώς και αλκοόλ (μπύρες δηλαδή), αφού οι κινέζοι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν θρησκευτικό πρόβλημα. Μετά από συμβουλή του οδηγού προμηθεύτηκα τα νερά και τις μπύρες που θα κατανάλωνα τις επόμενες 2 μέρες, καθώς οι τιμές εδώ ήταν – προφανώς – πολύ χαμηλότερες απ’ αυτές που θα χρέωνε αντίστοιχα το ξενοδοχείο στη λίμνη.
Πλησιάζοντας στο τέλος της διαδρομής είχαμε την ευκαιρία να δούμε σε σχετικά κοντινή απόσταση το φράγμα που δημιούργησε τη λίμνη. Λέγεται ότι η κατασκευή του έλυσε σε πολύ μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της ηλεκτροδότησης του κρατιδίου. 20 λεπτά περίπου πριν την αναχώρηση του φέρρυ φτάσαμε στο jetty. Ο ήλιος έκαιγε αλλά, ευτυχώς, υπήρχε ένα καλοφτιαγμένο κιόσκι αναμονής. Το καραβάκι εκτελεί αποκλειστικά την περίπου μισής ώρας διαδρομή από/προς το ξενοδοχείο Hilton Batang Ai Longhouse Resort που είναι το μοναδικό οργανωμένο κατάλυμα της περιοχής. Οι θαμώνες καταφθάνουν κυρίως με μικρά πουλμανάκια αλλά δε λείπουν κι αυτοί που έρχονται με δικά τους μέσα. Τα ΙΧ αυτοκίνητα παραμένουν στον (μη φυλασσόμενο) χώρο του jetty καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής των επιβατών στη λίμνη.
(Το καραβάκι που εκτελεί τη διαδρομή, μαζί με 2 άλλα μικρότερα σκάφη, στη σκάλα του ξενοδοχείου)
Η διαδρομή με το καραβάκι ήταν μια απόλαυση. Οι επιβαίνοντες δεν χόρταιναν το δροσερό αεράκι μέσα στο ντάλα μεσημέρι ενώ οι φωτογραφικές μηχανές δούλευαν συνεχώς.
(Μικρές καλύβες ή σπιτάκια βρίσκονται διάσπαρτα στις όχθες της λίμνης. Οι χρήστες τους ασχολούνται με την υλοτομία ή την αλιεία)
(Τα νερά της λίμνης είναι αρκετά πεσμένα στη διάρκεια της ξηράς περιόδου, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά στις όχθες και στους κορμούς των δένδρων που αναδύονται απ’ τον βυθό, απομεινάρια του δάσους που υπήρχε πριν την κατασκευή του φράγματος. Το αποψιλωμένο τμήμα γής που φαίνεται στη φωτογραφία εντάσσεται στα πλαίσια ενός προγράμματος για τη δημιουργία μικρών ορυζώνων)
Οι εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου πρακτικά βρίσκονται μέσα στο δάσος, τίποτα το ογκώδες ή χυδαίο, σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον αλλά με όλες τις πολυτέλειες που επιτάσσει το brand name. Από τη λίμνη, καθώς πλησιάζει κανείς, ξεχωρίζει μόνο τις στέγες των πολλών και σε διάφορα επίπεδα longhouses που φιλοξενούν τους ενοίκους. Καθώς το καραβάκι προσεγγίζει τη σκάλα φαίνονται τα ξύλινα σκαλοπάτια και το δρομάκι που οδηγεί ψηλά στους χώρους του θερέτρου.
Το welcome drink στη σκεπαστή μεν, open-air δε, ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ήταν όσο χρειαζόταν δροσιστικό για να βοηθήσει να περάσουν όσο γίνεται πιο γρήγορα τα λίγα λεπτά της αναμονής ώσπου να δοθούν τα δωμάτια στο γκρούπ που προηγείτο και να’ρθει η σειρά μας. Ευγενικό και εξυπηρετικό προσωπικό, έκανε ότι μπορούσε για να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις. Την κράτηση του δωματίου την έκανα κάπου 3 βδομάδες πριν την αναχώρηση, αρκετά καθυστερημένα λόγω αλλαγής σχεδίων, κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η τιμή του deluxe δωματίου ν’ ανέβει από τα 48 στα 68 Ευρώ. Έμενε να δούμε αν τ’άξιζε τα λεφτά του. Ας ανηφορίσουμε μαζί…
… κι ας απολαύσουμε λίγο τη θέα…
… πριν μπούμε στο longhouse…
… οι τοίχοι του οποίου είναι διακοσμημένοι με χαρακτικά ή αντικείμενα που παραπέμπουν στην ιστορία της περιοχής και των κατοίκων της…
Η Hilton Honors Club κάρτα μέλους, παρ’ όλο που την χρησιμοποιούσα πρώτη φορά, έκανε το θαύμα της: Το «δωμάτιο» είχε αναβαθμιστεί σε μια μικρή σουίτα – χωρίς μάλιστα να μου πούν τίποτε:
(Το «ισόγειο» με το σαλόνι, μπάνιο, γραφείο, κλπ.)
(Η εσωτερική σκάλα για τον «επάνω όροφο»)
(… με την κρεβατοκάμαρα, μπάνιο, κλπ. και την «χλωροφύλλη» να δίνει το δικό της χρώμα!)
Πάλι «Κώτσους» μας πιάσανε!!!
Το ξενοδοχείο είχε ένα «μενού» με διάφορες δραστηριότητες για να διατηρήσει το ενδιαφέρον των ενοίκων εκτός της πισίνας, ημερήσιες εκδρομές, μισής μέρας, αλλά και μια βόλτα μιας ώρας trekking που περιλάμβανε και ένα canopy walk σαν αυτό στο Poring Hot Springs του Sabah. Έκλεισα για το τελευταίο που έφευγε στις 16:45, αφήνοντας αρκετό χρόνο για το δείπνο που άρχιζε να σεβίρεται στις 19:00. Ώσπου να’ρθει η ώρα της αναχώρησης βρήκα το χρόνο να κλείσω ραντεβού για ένα δίωρο πλήρες μασάζ στις 20:00 στην τσουχτερή τιμή των 280 RM (54 Ευρώ) που, όμως, ερχόταν πολύ φτηνότερο από εκείνο της μιας ώρας στα 200 RM. Στο χρόνο που απέμενε πήρα τη φωτογραφική μηχανή για μια βόλτα στην τεράστια έκταση του ξενοδοχείου.
(Ένα συμπαθές δείγμα της πανίδας της περιοχής…)
(… με την πλούσια χλωρίδα…)
(… τους δενδρόβιους κατοίκους…)
(… και την υπέροχη θέα)
Στην απογευματινή βόλτα για trekking, δυστυχώς υπήρχε και μια πολυπληθής ομάδα 3 Ιταλικών οικογενειών που με την ηχορύπανση που προκαλούσαν - ως συνήθως - οι κάτοικοι της χώρας αυτής δεν επέτρεπαν ούτε τους ήχους του δάσους ν’ ακούσεις, ούτε αυτά που έλεγε ο οδηγός αλλά και, με τη διασπορά τους κατά μήκος του μονοπατιού και τις συνεχείς επικλήσεις αλλήλων, ούτε έναν ρυθμό ν’ ακολουθήσεις και μια φωτογραφία να τραβήξεις.
(… Προς το μονοπάτι που ανηφορίζει στη ζούγκλα, στην πλαγιά του λόφου που βρίσκεται το ξενοδοχείο)
Κάποια στιγμή σταματήσαμε σ’ ένα μικρό πλάτωμα όπου υπήρχε ένα ταφικό μνημείο κάποιας σημαντικής προσωπικότητας των ντόπιων ιθαγενών, στο οποίο (απ’όσα μ’άφησαν ν’ακούσω και να καταλάβω τα λατινοειδή) γίνονταν κάποιου είδους προσευχές, επικλήσεις, θυσίες για προστασία, φώτιση, καλή τύχη, τα γνωστά που επικαλούνται και οι δικοί μας με τα καντήλια στους αγίους.
(Το δοχείο είχε χαραγμένες παραστάσεις αλλά πού να ρωτάς τι και πώς με τον όχλο να αδημονεί να φτάσει στη γέφυρα για το τζέρτζελο…)
Τα μούλικα γλιστρούσαν κι έπεφταν συνεχώς αλλά οι αθλητικές μανάδες τους περί άλλων ετύρβαζαν: Μη σπάσουν κανά νύχι ή χαλάσει καμιά μπούκλα. Σε λίγο φάνηκε και η γέφυρα…
Αυτή μάλιστα! Ήταν γέφυρα! 150 μέτρα μήκος, στενότερη, στηρίγματα μόνο στην αρχή και στο τέλος, τίποτα στη μέση, τό χάος κάτω, κανένας περιορισμός στο πόσοι και ποιοι θα περνούσαν απέναντι, βούρ όλοι μαζί. Καμμία σχέση με το άλλο, στο Sabah, που έμοιαζε με παιδική χαρά μπροστά σ’αυτό!
Οι μικροί διάβολοι τα χρειάστηκαν… σχεδόν όσο και οι γονείς τους! Κατάπιαν τη γλώσσα τους. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να περάσουν απέναντι όσο γίνεται γρηγορότερα. Ένοιωσα μιαν αγαλλίαση μέσα μου. «Υπάρχει και Θεός» σκέφτηκα κι… ο θρυλικός μαρκήσιος ξύπνησε μέσα μου. Άρχισα να κουνάω με τρόπο τη γέφυρα, λίγο, όσο χρειαζόταν για να πανικοβληθούν και να κάνουν την υπόλοιπη δουλειά μόνοι τους. Κάποιοι απ’ τους πατεράδες που προσπαθούσαν να τραβήξουν φωτογραφίες τα παράτησαν κι έσπευσαν να πιάσουν τα βλαστάρια τους απ’το χεράκι για να τα οδηγήσουν με ασφάλεια στην απέναντι πλευρά…
Ο οδηγός που περίμενε να περάσουν όλοι για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής με κοίταξε με νόημα και χαμογέλασε. Τού’κλεισα το μάτι και χαμογέλασα και γώ. Η χαρά μας κράτησε λίγο. Ήδη, την ώρα που φτάναμε πίσω είχαν ανακτήσει όλα τα ντεσιμπέλ τους… Παρ’ όλ’ αυτά, τα 10RM (!!!) που κόστιζε η βόλτα τ’ άξιζε και με το παραπάνω μόνο και μόνο για τη γέφυρα…
Πίσω, στη ρεσεψιόν, έπρεπε να κανονίσω για την εκδρομή της επόμενης μέρας. Είχε βαρκάδα, επίσκεψη σε longhouse των Iban, trekking, γεύμα σε καταρράκτη… 180RM το μαλλί + 50RM για το γεύμα (που θα ετοίμαζαν επί τόπου), κομματάκι ακριβούτσικο αλλά δε βαριέσαι, και τι άλλο να κάνεις; Το θέμα ήταν… Το θέμα ήταν ότι δεν υπήρχε βάρκα! Αυτές που υπήρχαν είχαν κλειστεί ήδη για τις διαθέσιμες εκδηλώσεις! Γι’ αυτήν που ήθελα εγώ είχαν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους και μια οικογένεια Γάλλων με 2 παιδιά, 4 άτομα, και η μόνη πιθανότητα ήταν να βρεθούμε όλοι μαζί, στην ίδια βάρκα που ήταν για 4 άτομα, υπό την προϋπόθεση να δεχτούν οι Γάλλοι και ο βαρκάρης…
Η προοπτική, έστω και μικρή, να τη βγάλω στην πισίνα «παρέα» με τις ορδές των λατίνων (που ήδη είχαν κάνει κατάληψη ξανά της περιοχής), μόνο τρόμο μου γεννούσε. Ο υπεύθυνος μου έδειξε μια μελαχρινή κυρία σε μια ξαπλώστρα, μακριά απ’ τα στίφη. Την πλησίασα…
Ευγενέστατη και συμπαθέστατη η Νάντια, εκδηλωτική, σε κέρδιζε αμέσως με τη συμπεριφορά της. Καπνίσαμε ένα τσιγάρο, ήπιαμε μια μπύρα, σχολιάσαμε τους Ιταλούς και σε λίγο ήρθε και ο Ντομινίκ με τις δυό κόρες τους από τη δεύτερη, μικρότερη πισίνα. Η μεγαλύτερη κόρη τους, η Σοφία, 14 ετών, είχε λατρεία με καθετί το Ελληνικό και έμοιαζε στο χαρακτήρα με τη μητέρα της ενώ η μικρότερη (δε θυμάμαι τ’ ονομά της), 11 ετών, ήταν πιο συμμαζεμένη και ολιγόλογη, σαν τον πατέρα της. Το ζεύγος είχε γνωριστεί εκεί, στη Μαλαισία, στο πρώτο τους ταξίδι στην περιοχή, 19 χρόνια πρίν!!!
Όπως καταλαβαίνετε, δεν είχαν κανένα πρόβλημα οι άνθρωποι να είμαστε όλοι μαζί την επομένη, δώσαμε ραντεβού και στις 7 για το δείπνο και χαιρετιστήκαμε προσωρινά.
Στο δείπνο άργησαν να έλθουν… Ο μπουφές και τα μπάρμπεκιου ήταν καταπληκτικά και ανεξάντλητα (75RM το άτομο), έπρεπε όμως να συγκρατηθώ – αλλά και να βιαστώ – ένεκα του ραντεβού για μασάζ. Αρκέστηκα σε σαλάτες και γκρίλ. Με βρήκαν στη μέση του φιλέτου, τους εξήγησα γιατί δεν μπορούσα να περιμένω περισσότερο και, φεύγοντας, υποσχέθηκα να τους μεταφέρω την εμπειρία μου από το μασάζ…
… η οποία ήταν καταπληκτική! Πολύ ωραίο περιβάλλον, κατάλληλη μουσική και το τσάι με φρέσκο τζίντζερ που σου πρόσφεραν στην αρχή βοηθούσαν ν’ αρχίσεις να χαλαρώνεις. Η γεματούλα κι ασχημούλα υπεύθυνη, ένα κινεζο-μαλαισιανο-ταϋλανδικό blended ήταν πολύ ευγενική και πρόσχαρη, χρόνια στη δουλειά και δασκάλα των κοριτσιών που δούλευαν εκεί, όλα Iban της γύρω περιοχής.
Δε θα πώ πολλά γι’ αυτό. Μόνο ένα: Όσοι/ες βρεθείτε εκεί μην τσιγκουνευτείτε τα λεφτά. Κάν’τε το δίωρο. Κι ας κοστίζει τα διπλά και παραπάνω απ’ τα συνηθισμένα της ελεύθερης αγοράς. Δεν υπάρχει σύγκριση. Κι αφού βγείτε από κεί χαλαροί/ές και πανάλαφροι/ες, ό,τι και να κάνετε θά’χει διαφορετική αίσθηση και γεύση …
30.7.2009: Batang Ai
Η σημερινή μέρα προβλέπονταν συναρπαστική. Το χθεσινοβραδυνό μασάζ είχε κάνει το θαύμα του και τα φημισμένα μαξιλάρια του Hilton επιβεβαίωσαν τη φήμη τους. Σήμερα δε, το πρωινό ήταν αντάξιο των προσδοκιών και του πιο απαιτητικού πελάτη. Ήδη με είχαν ενημερώσει ότι δεν υπήρχε θέμα υπέρβαρου με τη βάρκα, απλούστατα είχε βρεθεί και δεύτερη και θα μοιραζόμασταν. Tous va bien! Ώρα αναχώρησης 9:00.
[Ο Ντομινίκ και η Νάντια μαζί με τα κορίτσια περιμένουν να επιβιβαστούν σε μια από τις longboats δεξιά. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, αυτές είναι πολύ στενές βάρκες, χωρητικότητας 4 ατόμων (+2, ο βαρκάρης και ο συνοδός), εξ ού και το πρόβλημα]
Χωριστήκαμε: Οι γυναίκες στη μία βάρκα, οι άνδρες στην άλλη. Ο καιρός ήταν θαυμάσιας, ο ήλιος δεν έκαιγε πολύ ακόμη, ξε-μπρατσωθήκαμε για ηλιοθεραπεία. Το νερό δεν ήταν κρύο και καθώς η βάρκα έσχιζε το νερό με ταχύτητα, πολλές φορές με ελιγμούς για να αποφύγουμε κάποιο κορμό που «φύτρωνε», οι σταγόνες που έπεφταν πάνω μας έδιναν μιαν ευχάριστη δροσερή αίσθηση. Δε χορταίναμε ν’ απολαμβάνουμε την ομορφιά της φύσης και, πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, είχαμε καλύψει τα 30 λεπτά της απόστασης από την πρώτη στάση μας, σ’ έναν παραλίμνιο οικισμό των Iban, όπου θα επισκεπτόμασταν ένα longhouse και θα είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί τους και να πάρουμε μια μικρή γεύση από την καθημερινότητά τους.
(Σταθμός επιβίβασης – αποβίβασης)
(Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο longhouse)
(Το εξωτερικού του σπιτιού)
(… και το εσωτερικό του)
Βγάλαμε τα παπούτσια μας και μπήκαμε μέσα στο τεράστιο κτίριο. Υπήρχαν κάποιοι κάτοικοι που ασχολούνταν με διάφορες εργασίες εδώ κι εκεί και κάποια παιδιά που έπαιζαν. Δεν ενοχλήθηκαν από την παρουσία μας, ήταν συνηθισμένοι άλλωστε στους ξένους αφού, προκειμένου να επιτραπεί από τον αρχηγό του σπιτιού η επίσκεψη, αυτός έχει υπογράψει ένα είδος συμβολαίου με κάποια κυβερνητική αρχή και, σε αντάλλαγμα, εισπράττεται ένα ελάχιστο τίμημα (1 ευρώ το άτομο), πληρωτέο στον αρχηγό. Μας χαιρέτησαν και μας χαμογέλασαν ντροπαλά, κάποιος έφτιαχνε ένα μαχαίρι, γαμψό και κοφτερό, ήθελα να τον φωτογραφίσω αλλά δεν το τόλμησα γιατί δεν ήθελα να τον κάνω να νοιώσει άσχημα, σαν «έκθεμα», σα ζώο σε ζωολογικό κήπο. Μας οδήγησαν στη μέση του σπιτιού όπου μας υποδέχτηκε η γυναίκα του αρχηγού. Καθήσαμε όλοι μαζί, γύρω-γύρω στις ψάθες στο πάτωμα.
Μια γυναίκα έφερε μια κανάτα με τσάι και η οικοδέσποινα ανέλαβε να μας σερβίρει.
Με τη βοήθεια των ανθρώπων του ξενοδοχείου που μας συνόδευαν, που λειτουργούσαν σαν μεταφραστές, πιάσαμε τη κουβέντα. Μας είπε ότι ο αρχηγός ήταν λίγο άρρωστος και ξεκουράζονταν, γι αυτό δεν εμφανίστηκε. Ήθελε να μάθει για μας, ήταν ιδιαίτερα φιλική και έκανε και χιούμορ με τα κορίτσια. Μια νεαρή γυναίκα που μόλις είχε κάνει το μπάνιο της, με την πετσέτα τυλιγμένη γύρω της εμφανίστηκε και κάθισε για λίγο μαζί μας! Μας έφεραν και το βιβλίο επισκεπτών να υπογράψουμε (παντού στη Μαλαισία υπογράφεις σε όποιο μέρος επισκέπτεσαι). Αναζήτησα στις προηγούμενες εγγραφές στοιχεία Ελλήνων επισκεπτών. 4 μόλις μέρες πριν μια ομάδα 5 Ελλήνων τους είχε επισκεφτεί. Οι αμέσως προηγούμενοι επισκέπτες από την πατρίδα ήταν κάπου 15 μήνες πριν!
Η κυρία έκανε και τσιγάρο! Με το που τελείωσε το τσάι, έκανε την εμφάνισή του ο αρχηγός. Ένοιωθε καλύτερα, είπε, και μας έκανε την τιμή. Χειραψία με όλους και παραγγελία για ρυζόκρασο! Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, δεν ήταν και εντελώς χάλια, σημασία έχει ότι το αδειάσαμε το μπουκάλι. Δική μας δαπάνη κι αυτό, 6RM.
(Το αρχηγικό ζεύγος. Προσέξτε το τατουάζ του λουλουδιού της rafflesia στους ώμους του αρχηγού)
Σε λίγο σηκωθήκαμε να γυρίσουμε λίγο το σπίτι, να δούμε τους χώρους… Κάποιες πόρτες ήταν ανοικτές και, μέσα στα δωμάτια, οι άνθρωποι ασχολούνταν με δουλειές του σπιτιού, μαγείρεμα, καθαριότητα, κλπ.
[Η σκάλα που οδηγεί στον επάνω όροφο (συνήθως αποθήκη) της οικογένειας]
Ο μακρύς κοινός τοίχος διακοσμείται με αφίσες πολιτικών αρχηγών, ποδοσφαιρικών ομάδων, φωτογραφιών των ενοίκων, μικροαντικείμενα (πολλά απ’ αυτά προς πώληση στους τουρίστες), αλλά και εργαλεία καθημερινής χρήσης.
(Δίχτυα ψαρέματος)
(Το πίσω μέρος του longhouse)
(και… το κοτέτσι)
Είχε έρθει η ώρα να την κάνουμε σιγά-σιγά. Επιβιβαστήκαμε στις βάρκες για τη συνέχιση της βαρκάδας. Αυτό το κομμάτι της διαδρομής ήταν πιο ενδιαφέρον, με περισσότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας.
[Στο απέναντι νησάκι βρίσκεται το σχολείο του χωριού (το κίτρινο κτίριο) και άλλες εγκαταστάσεις των αρχών. Η πρόσβαση με longboats]
(Ένα άλλο κατοικημένο νησάκι)
Η υδάτινη επιφάνεια στένευε και γινόταν ρηχότερη, οι ελιγμοί συχνότεροι και στην ερώτησή μου ο βαρκάρης απάντησε ότι κοντεύαμε στο τέλος της διαδρομής, στις πηγές του ποταμού που χύνονταν στη λίμνη και στις όχθες του οποίου θα κάναμε το πικ-νικ. Πράγματι, δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο τέλος, η βάρκα δεν πήγαινε άλλο, είχε άφθονη λάσπη, αλλά είχαν φροντίσει και είχαν κορμούς δένδρων για τη διάβαση και όπου χρειαζόταν και μικρά γεφυράκια για να περνάς απέναντι.
Επιτέλους, φτάσαμε στους καταρράκτες.
Εδώ υπήρχε ένα κιόσκι κι ένα τραπέζι όπου θα παίρναμε το γεύμα μας, παραδοσιακά προετοιμασμένο με τον τρόπο των Iban.
Ώσπου να ετοιμαστεί το φαγητό, ο οδηγός πρότεινε να κάνουμε trekking στην πυκνή ζούγκλα, κάπου μια ώρα, δύσκολη ανηφορική διαδρομή. Οι Γάλλοι ακολούθησαν, εγώ προτίμησα να παρακολουθήσω την προετοιμασία του γεύματος, να δροσιστώ στα κρύα νερά του καταρράκτη και να μελετήσω τη χλωρίδα και πανίδα της περιοχής. Ιδού μερικά δείγματα:
Το μπάνιο στον καταρράκτη ήταν καλύτερο από jacuzzi…
… και ότι πρέπει για ν’ ανοίξει την όρεξη! Το προσωπικό ήταν καλά προετοιμασμένο και ήξερε καλά τη δουλειά του. Μάζεψαν ξύλα, άναψαν φωτιά, βρήκαν τα κατάλληλα φύλλα, κορμούς μπαμπού, τους καθάρισαν, τύλιξαν το ρύζι με τα φύλλα και τά έβαλαν μέσα στα μπαμπού, σε άλλα έβαλαν το κοτόπουλο με τα μπαχαρικά και τά’βαλαν στη φωτιά για να σιγοβράσουν. Εν τω μεταξύ, καθάρισαν τα ψάρια, τα κάρφωσαν σε κλαδιά και τα τοποθέτησαν κι αυτά πάνω στη φωτιά.
Αφού τελείωσαν, και μέχρι να γίνει το φαγητό, πήραν κι αυτοί το μπανάκι τους!
Οι Γάλλοι επέστρεψαν καταϊδρωμένοι και λασπωμένοι. Το ευχαριστήθηκαν, όμως, κι αυτό είχε σημασία. Ωσπου να σερβιριστεί το φαγητό έκαναν κι αυτοί τη βουτιά τους.
Το γεύμα ήταν εξαιρετικό και υπερ-αρκετό. Νεράκια κι αναψυκτικά είχαμε μαζί μας αλλά οι ντόπιοι είχαν το κάτι παραπάνω. Στην αρχή κάθονταν παράμερα αλλά, μετά από επιμονή μας, κάθισαν μαζί μας και μοιράστηκαν το – έτσι κι αλλιώς – πολύ φαγητό. Και μαζί του, μοιράστηκαν μαζί μας και ένα τρί-κιλο με ρυζόκρασο, αυτή τη φορά απείρως καλύτερο από κείνο που δοκιμάσαμε στο longhouse, γνήσιο και δυνατό πράμα που έλυσε τις γλώσσες όλων και έφερε την αναμενόμενη ευθυμία. Η προσπάθεια, μετά το φαγητό, να μετριάσουμε λίγο τη θολούρα στο κεφάλι μας με νέες βουτιές στα κρύα νερά, είχε μικρότερα του αναμενομένου αποτελέσματα…
Στο δρόμο της επιστροφής στη βάρκα η ικανότητα ισορροπίας μας ήταν συζητήσιμη κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η μικρή να γλιστρήσει και να πέσει μέσα στη λάσπη. Μόνη της δεν μπορούσε να βγεί, η βοήθεια της μητέρας δεν ήταν αρκετή, χρειάστηκαν 6 χέρια για να τη βγάλουν σε στέρεο έδαφος. Η εικόνα ήταν πολύ αστεία για όλους – εκτός φυσικά απ’ το ταλαίπωρο κορίτσι!
Το αεράκι στη βαρκάδα της επιστροφής χάιδευε ευχάριστα τα νυσταγμένα κορμιά μας που λιάζονταν και τον βαρκάρη που έκανε πολύ περισσότερα «οκτάρια» απ’ ότι χρειαζόταν. Μια-δυό φορές, μάλιστα, κόλλησε και σε ξέρα. Όχι ότι είχε και ιδιαίτερη σημασία! Κατά τις 16:30 φάνηκε και το ξενοδοχείο.
Αποσυρθήκαμε στα δωμάτια για λίγη ξεκούραση και δώσαμε ραντεβού στην πισίνα για καφέ. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν Ιταλιάνοι, είχαν αντικατασταθεί από Ολλανδούς που, όμως, δεν ήταν θορυβώδεις. Η Νάντια άδραξε την ευκαιρία να δοκιμάσει τις έμφυτες (λόγω Μαροκινής καταγωγής) ικανότητές της στις διαπραγματεύσεις και κατάφερε να απολαύσει μασάζ κεφαλιού, χεριών και ρεφλεξολογία ποδών για μια ώρα, στη συνολική τιμή των 100RM !!!
Το δείπνο μας είχε εσάνς Γαλλικής φινέτσας: Λεπτές γεύσεις με συνοδεία λευκού κρασιού και ελαφρών εξωτικών γλυκών. Τα πουράκια ήρθαν σαν φυσική συνέχεια με την απόλαυση να ολοκληρώνεται. Εννοείται ότι το… κλείσαμε το μαγαζί: Ήμασταν οι τελευταίοι που φύγαμε απ’ το εστιατόριο.
Την επόμενη μέρα δεν θα βλεπόμασταν γιατί αυτοί θα έμεναν ένα ακόμη βράδυ ενώ εγώ αναχωρούσα για Kuching. Θα βρισκόμασταν όμως τη μεθεπομένη σίγουρα, όταν θα έφταναν κι αυτοί και δώσαμε από τώρα ραντεβού. Είχαμε ήδη γίνει πολύ καλοί φίλοι.
Στις 8 παρά τέταρτο το πρωί βρισκόμουν ήδη στο lobby του Hilton Kuching περιμένοντας το πουλμανάκι (8+2 θέσεων) που αναχωρούσε στις 8 και μετά από περίπου 4 ώρες θα μας έφερνε κάπου 250km μακρυά, στο Εθνικό Πάρκο και την τεχνητή λίμνη Batang Ai που δημιουργήθηκαν στον ομώνυμο ποταμό το 1991, μετά την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού φράγματος.
Η κίνηση μεγάλη, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, κάποιοι απ’ αυτούς ίσως ταξίδευαν μαζί μου, αυτό ήταν σίγουρο μιάς και το ποσό που χρεώθηκα ήταν το κανονικό 145RM που ίσχυε εφόσον υπήρχαν τουλάχιστον δύο επιβάτες, διαφορετικά διπλασιάζονταν. Πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι όχι μόνον υπήρχαν κι άλλοι συνεπιβάτες αλλά το ένα βανάκι δεν έφτανε, ήρθε και δεύτερο κι άρχισαν το φόρτωμα. Μού’κανε εντύπωση που είχαν διαφορετικό όνομα εταιρίας γραμμένο στο πλάι, κανένα δεν είχε τη φίρμα του Hilton, αλλά μου εξήγησαν ότι απλά μισθώνονται από το ξενοδοχείο για την εξυπηρέτηση των πελατών τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, για οποιαδήποτε διαφωνία ή πρόβλημα, οι επιβάτες είχαν να κάνουν με το ξενοδοχείο και όχι με την εκάστοτε εταιρία για την επίλυσή τους.
Εμένα μού’λαχε για συνεπιβάτες ένα ζευγάρι πανύψηλων Ολλανδο-βρετανών, ιατρικών επιστημόνων ή κάτι τέτοιο, αγνώστων λοιπών στοιχείων. 45 λεπτά περίπου μετά την αναχώρησή μας κάναμε μια μικρή στάση σ’ ένα kampung (χωριό) για να παραλάβουμε μια ομάδα 3 ευτραφών μελών μιας οικογένειας ιδίας καταγωγής και προελεύσεως.
Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, ο δρόμος πολύ καλής κατασκευής, 2 λωρίδες στην κάθε πλευρά, με αρκετή κίνηση, περνούσε μέσα από μικρά χωριά και μεγαλύτερες κωμοπόλεις, longhouses δίπλα στο δρόμο ή χωμένα μέσα στην οργιαστική βλάστηση. Μετά από δυόμισι ώρες περίπου κάναμε μια στάση σ’ ένα σημείο ανεφοδιασμού, βενζίνης και εφοδίων, τελευταίο σταθμό πριν από τη λίμνη και – κατά κάποιον τρόπο – σημείο αναφοράς της περιοχής αφού, όπως μας είπαν, ήταν το κοντινότερο και ευκολότερα προσβάσιμο μέρος από τα σύνορα της Ινδονησίας, όπου κατέφθαναν μετά πολύωρο περπάτημα οι κάτοικοι της γειτονικής χώρας για να διαθέσουν τα προϊόντα τους σε τιμές κατά πολύ υψηλότερες από την πατρίδα τους. Στη μικρή υπαίθρια αγορά κυριαρχούσαν τα φρούτα και τα αποξηραμένα/παστά ψάρια αλλά δεν έλειπαν και τα οικιακά σκεύη και μικροαντικείμενα (απευθυνόμενα κυρίως στους διερχόμενους τουρίστες). Στα μόνιμα καταστήματα, εκτός των φαγάδικων, μπορούσε κανείς να προμηθευθεί είδη μεγαλύτερης διάρκειας, τρόφιμα, χυμούς καθώς και αλκοόλ (μπύρες δηλαδή), αφού οι κινέζοι ιδιοκτήτες τους δεν είχαν θρησκευτικό πρόβλημα. Μετά από συμβουλή του οδηγού προμηθεύτηκα τα νερά και τις μπύρες που θα κατανάλωνα τις επόμενες 2 μέρες, καθώς οι τιμές εδώ ήταν – προφανώς – πολύ χαμηλότερες απ’ αυτές που θα χρέωνε αντίστοιχα το ξενοδοχείο στη λίμνη.
Πλησιάζοντας στο τέλος της διαδρομής είχαμε την ευκαιρία να δούμε σε σχετικά κοντινή απόσταση το φράγμα που δημιούργησε τη λίμνη. Λέγεται ότι η κατασκευή του έλυσε σε πολύ μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της ηλεκτροδότησης του κρατιδίου. 20 λεπτά περίπου πριν την αναχώρηση του φέρρυ φτάσαμε στο jetty. Ο ήλιος έκαιγε αλλά, ευτυχώς, υπήρχε ένα καλοφτιαγμένο κιόσκι αναμονής. Το καραβάκι εκτελεί αποκλειστικά την περίπου μισής ώρας διαδρομή από/προς το ξενοδοχείο Hilton Batang Ai Longhouse Resort που είναι το μοναδικό οργανωμένο κατάλυμα της περιοχής. Οι θαμώνες καταφθάνουν κυρίως με μικρά πουλμανάκια αλλά δε λείπουν κι αυτοί που έρχονται με δικά τους μέσα. Τα ΙΧ αυτοκίνητα παραμένουν στον (μη φυλασσόμενο) χώρο του jetty καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής των επιβατών στη λίμνη.
(Το καραβάκι που εκτελεί τη διαδρομή, μαζί με 2 άλλα μικρότερα σκάφη, στη σκάλα του ξενοδοχείου)
Η διαδρομή με το καραβάκι ήταν μια απόλαυση. Οι επιβαίνοντες δεν χόρταιναν το δροσερό αεράκι μέσα στο ντάλα μεσημέρι ενώ οι φωτογραφικές μηχανές δούλευαν συνεχώς.
(Μικρές καλύβες ή σπιτάκια βρίσκονται διάσπαρτα στις όχθες της λίμνης. Οι χρήστες τους ασχολούνται με την υλοτομία ή την αλιεία)
(Τα νερά της λίμνης είναι αρκετά πεσμένα στη διάρκεια της ξηράς περιόδου, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά στις όχθες και στους κορμούς των δένδρων που αναδύονται απ’ τον βυθό, απομεινάρια του δάσους που υπήρχε πριν την κατασκευή του φράγματος. Το αποψιλωμένο τμήμα γής που φαίνεται στη φωτογραφία εντάσσεται στα πλαίσια ενός προγράμματος για τη δημιουργία μικρών ορυζώνων)
Οι εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου πρακτικά βρίσκονται μέσα στο δάσος, τίποτα το ογκώδες ή χυδαίο, σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον αλλά με όλες τις πολυτέλειες που επιτάσσει το brand name. Από τη λίμνη, καθώς πλησιάζει κανείς, ξεχωρίζει μόνο τις στέγες των πολλών και σε διάφορα επίπεδα longhouses που φιλοξενούν τους ενοίκους. Καθώς το καραβάκι προσεγγίζει τη σκάλα φαίνονται τα ξύλινα σκαλοπάτια και το δρομάκι που οδηγεί ψηλά στους χώρους του θερέτρου.
Το welcome drink στη σκεπαστή μεν, open-air δε, ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ήταν όσο χρειαζόταν δροσιστικό για να βοηθήσει να περάσουν όσο γίνεται πιο γρήγορα τα λίγα λεπτά της αναμονής ώσπου να δοθούν τα δωμάτια στο γκρούπ που προηγείτο και να’ρθει η σειρά μας. Ευγενικό και εξυπηρετικό προσωπικό, έκανε ότι μπορούσε για να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις. Την κράτηση του δωματίου την έκανα κάπου 3 βδομάδες πριν την αναχώρηση, αρκετά καθυστερημένα λόγω αλλαγής σχεδίων, κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η τιμή του deluxe δωματίου ν’ ανέβει από τα 48 στα 68 Ευρώ. Έμενε να δούμε αν τ’άξιζε τα λεφτά του. Ας ανηφορίσουμε μαζί…
… κι ας απολαύσουμε λίγο τη θέα…
… πριν μπούμε στο longhouse…
… οι τοίχοι του οποίου είναι διακοσμημένοι με χαρακτικά ή αντικείμενα που παραπέμπουν στην ιστορία της περιοχής και των κατοίκων της…
Η Hilton Honors Club κάρτα μέλους, παρ’ όλο που την χρησιμοποιούσα πρώτη φορά, έκανε το θαύμα της: Το «δωμάτιο» είχε αναβαθμιστεί σε μια μικρή σουίτα – χωρίς μάλιστα να μου πούν τίποτε:
(Το «ισόγειο» με το σαλόνι, μπάνιο, γραφείο, κλπ.)
(Η εσωτερική σκάλα για τον «επάνω όροφο»)
(… με την κρεβατοκάμαρα, μπάνιο, κλπ. και την «χλωροφύλλη» να δίνει το δικό της χρώμα!)
Πάλι «Κώτσους» μας πιάσανε!!!
Το ξενοδοχείο είχε ένα «μενού» με διάφορες δραστηριότητες για να διατηρήσει το ενδιαφέρον των ενοίκων εκτός της πισίνας, ημερήσιες εκδρομές, μισής μέρας, αλλά και μια βόλτα μιας ώρας trekking που περιλάμβανε και ένα canopy walk σαν αυτό στο Poring Hot Springs του Sabah. Έκλεισα για το τελευταίο που έφευγε στις 16:45, αφήνοντας αρκετό χρόνο για το δείπνο που άρχιζε να σεβίρεται στις 19:00. Ώσπου να’ρθει η ώρα της αναχώρησης βρήκα το χρόνο να κλείσω ραντεβού για ένα δίωρο πλήρες μασάζ στις 20:00 στην τσουχτερή τιμή των 280 RM (54 Ευρώ) που, όμως, ερχόταν πολύ φτηνότερο από εκείνο της μιας ώρας στα 200 RM. Στο χρόνο που απέμενε πήρα τη φωτογραφική μηχανή για μια βόλτα στην τεράστια έκταση του ξενοδοχείου.
(Ένα συμπαθές δείγμα της πανίδας της περιοχής…)
(… με την πλούσια χλωρίδα…)
(… τους δενδρόβιους κατοίκους…)
(… και την υπέροχη θέα)
Στην απογευματινή βόλτα για trekking, δυστυχώς υπήρχε και μια πολυπληθής ομάδα 3 Ιταλικών οικογενειών που με την ηχορύπανση που προκαλούσαν - ως συνήθως - οι κάτοικοι της χώρας αυτής δεν επέτρεπαν ούτε τους ήχους του δάσους ν’ ακούσεις, ούτε αυτά που έλεγε ο οδηγός αλλά και, με τη διασπορά τους κατά μήκος του μονοπατιού και τις συνεχείς επικλήσεις αλλήλων, ούτε έναν ρυθμό ν’ ακολουθήσεις και μια φωτογραφία να τραβήξεις.
(… Προς το μονοπάτι που ανηφορίζει στη ζούγκλα, στην πλαγιά του λόφου που βρίσκεται το ξενοδοχείο)
Κάποια στιγμή σταματήσαμε σ’ ένα μικρό πλάτωμα όπου υπήρχε ένα ταφικό μνημείο κάποιας σημαντικής προσωπικότητας των ντόπιων ιθαγενών, στο οποίο (απ’όσα μ’άφησαν ν’ακούσω και να καταλάβω τα λατινοειδή) γίνονταν κάποιου είδους προσευχές, επικλήσεις, θυσίες για προστασία, φώτιση, καλή τύχη, τα γνωστά που επικαλούνται και οι δικοί μας με τα καντήλια στους αγίους.
(Το δοχείο είχε χαραγμένες παραστάσεις αλλά πού να ρωτάς τι και πώς με τον όχλο να αδημονεί να φτάσει στη γέφυρα για το τζέρτζελο…)
Τα μούλικα γλιστρούσαν κι έπεφταν συνεχώς αλλά οι αθλητικές μανάδες τους περί άλλων ετύρβαζαν: Μη σπάσουν κανά νύχι ή χαλάσει καμιά μπούκλα. Σε λίγο φάνηκε και η γέφυρα…
Αυτή μάλιστα! Ήταν γέφυρα! 150 μέτρα μήκος, στενότερη, στηρίγματα μόνο στην αρχή και στο τέλος, τίποτα στη μέση, τό χάος κάτω, κανένας περιορισμός στο πόσοι και ποιοι θα περνούσαν απέναντι, βούρ όλοι μαζί. Καμμία σχέση με το άλλο, στο Sabah, που έμοιαζε με παιδική χαρά μπροστά σ’αυτό!
Οι μικροί διάβολοι τα χρειάστηκαν… σχεδόν όσο και οι γονείς τους! Κατάπιαν τη γλώσσα τους. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να περάσουν απέναντι όσο γίνεται γρηγορότερα. Ένοιωσα μιαν αγαλλίαση μέσα μου. «Υπάρχει και Θεός» σκέφτηκα κι… ο θρυλικός μαρκήσιος ξύπνησε μέσα μου. Άρχισα να κουνάω με τρόπο τη γέφυρα, λίγο, όσο χρειαζόταν για να πανικοβληθούν και να κάνουν την υπόλοιπη δουλειά μόνοι τους. Κάποιοι απ’ τους πατεράδες που προσπαθούσαν να τραβήξουν φωτογραφίες τα παράτησαν κι έσπευσαν να πιάσουν τα βλαστάρια τους απ’το χεράκι για να τα οδηγήσουν με ασφάλεια στην απέναντι πλευρά…
Ο οδηγός που περίμενε να περάσουν όλοι για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής με κοίταξε με νόημα και χαμογέλασε. Τού’κλεισα το μάτι και χαμογέλασα και γώ. Η χαρά μας κράτησε λίγο. Ήδη, την ώρα που φτάναμε πίσω είχαν ανακτήσει όλα τα ντεσιμπέλ τους… Παρ’ όλ’ αυτά, τα 10RM (!!!) που κόστιζε η βόλτα τ’ άξιζε και με το παραπάνω μόνο και μόνο για τη γέφυρα…
Πίσω, στη ρεσεψιόν, έπρεπε να κανονίσω για την εκδρομή της επόμενης μέρας. Είχε βαρκάδα, επίσκεψη σε longhouse των Iban, trekking, γεύμα σε καταρράκτη… 180RM το μαλλί + 50RM για το γεύμα (που θα ετοίμαζαν επί τόπου), κομματάκι ακριβούτσικο αλλά δε βαριέσαι, και τι άλλο να κάνεις; Το θέμα ήταν… Το θέμα ήταν ότι δεν υπήρχε βάρκα! Αυτές που υπήρχαν είχαν κλειστεί ήδη για τις διαθέσιμες εκδηλώσεις! Γι’ αυτήν που ήθελα εγώ είχαν εκδηλώσει το ενδιαφέρον τους και μια οικογένεια Γάλλων με 2 παιδιά, 4 άτομα, και η μόνη πιθανότητα ήταν να βρεθούμε όλοι μαζί, στην ίδια βάρκα που ήταν για 4 άτομα, υπό την προϋπόθεση να δεχτούν οι Γάλλοι και ο βαρκάρης…
Η προοπτική, έστω και μικρή, να τη βγάλω στην πισίνα «παρέα» με τις ορδές των λατίνων (που ήδη είχαν κάνει κατάληψη ξανά της περιοχής), μόνο τρόμο μου γεννούσε. Ο υπεύθυνος μου έδειξε μια μελαχρινή κυρία σε μια ξαπλώστρα, μακριά απ’ τα στίφη. Την πλησίασα…
Ευγενέστατη και συμπαθέστατη η Νάντια, εκδηλωτική, σε κέρδιζε αμέσως με τη συμπεριφορά της. Καπνίσαμε ένα τσιγάρο, ήπιαμε μια μπύρα, σχολιάσαμε τους Ιταλούς και σε λίγο ήρθε και ο Ντομινίκ με τις δυό κόρες τους από τη δεύτερη, μικρότερη πισίνα. Η μεγαλύτερη κόρη τους, η Σοφία, 14 ετών, είχε λατρεία με καθετί το Ελληνικό και έμοιαζε στο χαρακτήρα με τη μητέρα της ενώ η μικρότερη (δε θυμάμαι τ’ ονομά της), 11 ετών, ήταν πιο συμμαζεμένη και ολιγόλογη, σαν τον πατέρα της. Το ζεύγος είχε γνωριστεί εκεί, στη Μαλαισία, στο πρώτο τους ταξίδι στην περιοχή, 19 χρόνια πρίν!!!
Όπως καταλαβαίνετε, δεν είχαν κανένα πρόβλημα οι άνθρωποι να είμαστε όλοι μαζί την επομένη, δώσαμε ραντεβού και στις 7 για το δείπνο και χαιρετιστήκαμε προσωρινά.
Στο δείπνο άργησαν να έλθουν… Ο μπουφές και τα μπάρμπεκιου ήταν καταπληκτικά και ανεξάντλητα (75RM το άτομο), έπρεπε όμως να συγκρατηθώ – αλλά και να βιαστώ – ένεκα του ραντεβού για μασάζ. Αρκέστηκα σε σαλάτες και γκρίλ. Με βρήκαν στη μέση του φιλέτου, τους εξήγησα γιατί δεν μπορούσα να περιμένω περισσότερο και, φεύγοντας, υποσχέθηκα να τους μεταφέρω την εμπειρία μου από το μασάζ…
… η οποία ήταν καταπληκτική! Πολύ ωραίο περιβάλλον, κατάλληλη μουσική και το τσάι με φρέσκο τζίντζερ που σου πρόσφεραν στην αρχή βοηθούσαν ν’ αρχίσεις να χαλαρώνεις. Η γεματούλα κι ασχημούλα υπεύθυνη, ένα κινεζο-μαλαισιανο-ταϋλανδικό blended ήταν πολύ ευγενική και πρόσχαρη, χρόνια στη δουλειά και δασκάλα των κοριτσιών που δούλευαν εκεί, όλα Iban της γύρω περιοχής.
Δε θα πώ πολλά γι’ αυτό. Μόνο ένα: Όσοι/ες βρεθείτε εκεί μην τσιγκουνευτείτε τα λεφτά. Κάν’τε το δίωρο. Κι ας κοστίζει τα διπλά και παραπάνω απ’ τα συνηθισμένα της ελεύθερης αγοράς. Δεν υπάρχει σύγκριση. Κι αφού βγείτε από κεί χαλαροί/ές και πανάλαφροι/ες, ό,τι και να κάνετε θά’χει διαφορετική αίσθηση και γεύση …
30.7.2009: Batang Ai
Η σημερινή μέρα προβλέπονταν συναρπαστική. Το χθεσινοβραδυνό μασάζ είχε κάνει το θαύμα του και τα φημισμένα μαξιλάρια του Hilton επιβεβαίωσαν τη φήμη τους. Σήμερα δε, το πρωινό ήταν αντάξιο των προσδοκιών και του πιο απαιτητικού πελάτη. Ήδη με είχαν ενημερώσει ότι δεν υπήρχε θέμα υπέρβαρου με τη βάρκα, απλούστατα είχε βρεθεί και δεύτερη και θα μοιραζόμασταν. Tous va bien! Ώρα αναχώρησης 9:00.
[Ο Ντομινίκ και η Νάντια μαζί με τα κορίτσια περιμένουν να επιβιβαστούν σε μια από τις longboats δεξιά. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, αυτές είναι πολύ στενές βάρκες, χωρητικότητας 4 ατόμων (+2, ο βαρκάρης και ο συνοδός), εξ ού και το πρόβλημα]
Χωριστήκαμε: Οι γυναίκες στη μία βάρκα, οι άνδρες στην άλλη. Ο καιρός ήταν θαυμάσιας, ο ήλιος δεν έκαιγε πολύ ακόμη, ξε-μπρατσωθήκαμε για ηλιοθεραπεία. Το νερό δεν ήταν κρύο και καθώς η βάρκα έσχιζε το νερό με ταχύτητα, πολλές φορές με ελιγμούς για να αποφύγουμε κάποιο κορμό που «φύτρωνε», οι σταγόνες που έπεφταν πάνω μας έδιναν μιαν ευχάριστη δροσερή αίσθηση. Δε χορταίναμε ν’ απολαμβάνουμε την ομορφιά της φύσης και, πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, είχαμε καλύψει τα 30 λεπτά της απόστασης από την πρώτη στάση μας, σ’ έναν παραλίμνιο οικισμό των Iban, όπου θα επισκεπτόμασταν ένα longhouse και θα είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί τους και να πάρουμε μια μικρή γεύση από την καθημερινότητά τους.
(Σταθμός επιβίβασης – αποβίβασης)
(Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο longhouse)
(Το εξωτερικού του σπιτιού)
(… και το εσωτερικό του)
Βγάλαμε τα παπούτσια μας και μπήκαμε μέσα στο τεράστιο κτίριο. Υπήρχαν κάποιοι κάτοικοι που ασχολούνταν με διάφορες εργασίες εδώ κι εκεί και κάποια παιδιά που έπαιζαν. Δεν ενοχλήθηκαν από την παρουσία μας, ήταν συνηθισμένοι άλλωστε στους ξένους αφού, προκειμένου να επιτραπεί από τον αρχηγό του σπιτιού η επίσκεψη, αυτός έχει υπογράψει ένα είδος συμβολαίου με κάποια κυβερνητική αρχή και, σε αντάλλαγμα, εισπράττεται ένα ελάχιστο τίμημα (1 ευρώ το άτομο), πληρωτέο στον αρχηγό. Μας χαιρέτησαν και μας χαμογέλασαν ντροπαλά, κάποιος έφτιαχνε ένα μαχαίρι, γαμψό και κοφτερό, ήθελα να τον φωτογραφίσω αλλά δεν το τόλμησα γιατί δεν ήθελα να τον κάνω να νοιώσει άσχημα, σαν «έκθεμα», σα ζώο σε ζωολογικό κήπο. Μας οδήγησαν στη μέση του σπιτιού όπου μας υποδέχτηκε η γυναίκα του αρχηγού. Καθήσαμε όλοι μαζί, γύρω-γύρω στις ψάθες στο πάτωμα.
Μια γυναίκα έφερε μια κανάτα με τσάι και η οικοδέσποινα ανέλαβε να μας σερβίρει.
Με τη βοήθεια των ανθρώπων του ξενοδοχείου που μας συνόδευαν, που λειτουργούσαν σαν μεταφραστές, πιάσαμε τη κουβέντα. Μας είπε ότι ο αρχηγός ήταν λίγο άρρωστος και ξεκουράζονταν, γι αυτό δεν εμφανίστηκε. Ήθελε να μάθει για μας, ήταν ιδιαίτερα φιλική και έκανε και χιούμορ με τα κορίτσια. Μια νεαρή γυναίκα που μόλις είχε κάνει το μπάνιο της, με την πετσέτα τυλιγμένη γύρω της εμφανίστηκε και κάθισε για λίγο μαζί μας! Μας έφεραν και το βιβλίο επισκεπτών να υπογράψουμε (παντού στη Μαλαισία υπογράφεις σε όποιο μέρος επισκέπτεσαι). Αναζήτησα στις προηγούμενες εγγραφές στοιχεία Ελλήνων επισκεπτών. 4 μόλις μέρες πριν μια ομάδα 5 Ελλήνων τους είχε επισκεφτεί. Οι αμέσως προηγούμενοι επισκέπτες από την πατρίδα ήταν κάπου 15 μήνες πριν!
Η κυρία έκανε και τσιγάρο! Με το που τελείωσε το τσάι, έκανε την εμφάνισή του ο αρχηγός. Ένοιωθε καλύτερα, είπε, και μας έκανε την τιμή. Χειραψία με όλους και παραγγελία για ρυζόκρασο! Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, δεν ήταν και εντελώς χάλια, σημασία έχει ότι το αδειάσαμε το μπουκάλι. Δική μας δαπάνη κι αυτό, 6RM.
(Το αρχηγικό ζεύγος. Προσέξτε το τατουάζ του λουλουδιού της rafflesia στους ώμους του αρχηγού)
Σε λίγο σηκωθήκαμε να γυρίσουμε λίγο το σπίτι, να δούμε τους χώρους… Κάποιες πόρτες ήταν ανοικτές και, μέσα στα δωμάτια, οι άνθρωποι ασχολούνταν με δουλειές του σπιτιού, μαγείρεμα, καθαριότητα, κλπ.
[Η σκάλα που οδηγεί στον επάνω όροφο (συνήθως αποθήκη) της οικογένειας]
Ο μακρύς κοινός τοίχος διακοσμείται με αφίσες πολιτικών αρχηγών, ποδοσφαιρικών ομάδων, φωτογραφιών των ενοίκων, μικροαντικείμενα (πολλά απ’ αυτά προς πώληση στους τουρίστες), αλλά και εργαλεία καθημερινής χρήσης.
(Δίχτυα ψαρέματος)
(Το πίσω μέρος του longhouse)
(και… το κοτέτσι)
Είχε έρθει η ώρα να την κάνουμε σιγά-σιγά. Επιβιβαστήκαμε στις βάρκες για τη συνέχιση της βαρκάδας. Αυτό το κομμάτι της διαδρομής ήταν πιο ενδιαφέρον, με περισσότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας.
[Στο απέναντι νησάκι βρίσκεται το σχολείο του χωριού (το κίτρινο κτίριο) και άλλες εγκαταστάσεις των αρχών. Η πρόσβαση με longboats]
(Ένα άλλο κατοικημένο νησάκι)
Η υδάτινη επιφάνεια στένευε και γινόταν ρηχότερη, οι ελιγμοί συχνότεροι και στην ερώτησή μου ο βαρκάρης απάντησε ότι κοντεύαμε στο τέλος της διαδρομής, στις πηγές του ποταμού που χύνονταν στη λίμνη και στις όχθες του οποίου θα κάναμε το πικ-νικ. Πράγματι, δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο τέλος, η βάρκα δεν πήγαινε άλλο, είχε άφθονη λάσπη, αλλά είχαν φροντίσει και είχαν κορμούς δένδρων για τη διάβαση και όπου χρειαζόταν και μικρά γεφυράκια για να περνάς απέναντι.
Επιτέλους, φτάσαμε στους καταρράκτες.
Εδώ υπήρχε ένα κιόσκι κι ένα τραπέζι όπου θα παίρναμε το γεύμα μας, παραδοσιακά προετοιμασμένο με τον τρόπο των Iban.
Ώσπου να ετοιμαστεί το φαγητό, ο οδηγός πρότεινε να κάνουμε trekking στην πυκνή ζούγκλα, κάπου μια ώρα, δύσκολη ανηφορική διαδρομή. Οι Γάλλοι ακολούθησαν, εγώ προτίμησα να παρακολουθήσω την προετοιμασία του γεύματος, να δροσιστώ στα κρύα νερά του καταρράκτη και να μελετήσω τη χλωρίδα και πανίδα της περιοχής. Ιδού μερικά δείγματα:
Το μπάνιο στον καταρράκτη ήταν καλύτερο από jacuzzi…
… και ότι πρέπει για ν’ ανοίξει την όρεξη! Το προσωπικό ήταν καλά προετοιμασμένο και ήξερε καλά τη δουλειά του. Μάζεψαν ξύλα, άναψαν φωτιά, βρήκαν τα κατάλληλα φύλλα, κορμούς μπαμπού, τους καθάρισαν, τύλιξαν το ρύζι με τα φύλλα και τά έβαλαν μέσα στα μπαμπού, σε άλλα έβαλαν το κοτόπουλο με τα μπαχαρικά και τά’βαλαν στη φωτιά για να σιγοβράσουν. Εν τω μεταξύ, καθάρισαν τα ψάρια, τα κάρφωσαν σε κλαδιά και τα τοποθέτησαν κι αυτά πάνω στη φωτιά.
Αφού τελείωσαν, και μέχρι να γίνει το φαγητό, πήραν κι αυτοί το μπανάκι τους!
Οι Γάλλοι επέστρεψαν καταϊδρωμένοι και λασπωμένοι. Το ευχαριστήθηκαν, όμως, κι αυτό είχε σημασία. Ωσπου να σερβιριστεί το φαγητό έκαναν κι αυτοί τη βουτιά τους.
Το γεύμα ήταν εξαιρετικό και υπερ-αρκετό. Νεράκια κι αναψυκτικά είχαμε μαζί μας αλλά οι ντόπιοι είχαν το κάτι παραπάνω. Στην αρχή κάθονταν παράμερα αλλά, μετά από επιμονή μας, κάθισαν μαζί μας και μοιράστηκαν το – έτσι κι αλλιώς – πολύ φαγητό. Και μαζί του, μοιράστηκαν μαζί μας και ένα τρί-κιλο με ρυζόκρασο, αυτή τη φορά απείρως καλύτερο από κείνο που δοκιμάσαμε στο longhouse, γνήσιο και δυνατό πράμα που έλυσε τις γλώσσες όλων και έφερε την αναμενόμενη ευθυμία. Η προσπάθεια, μετά το φαγητό, να μετριάσουμε λίγο τη θολούρα στο κεφάλι μας με νέες βουτιές στα κρύα νερά, είχε μικρότερα του αναμενομένου αποτελέσματα…
Στο δρόμο της επιστροφής στη βάρκα η ικανότητα ισορροπίας μας ήταν συζητήσιμη κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η μικρή να γλιστρήσει και να πέσει μέσα στη λάσπη. Μόνη της δεν μπορούσε να βγεί, η βοήθεια της μητέρας δεν ήταν αρκετή, χρειάστηκαν 6 χέρια για να τη βγάλουν σε στέρεο έδαφος. Η εικόνα ήταν πολύ αστεία για όλους – εκτός φυσικά απ’ το ταλαίπωρο κορίτσι!
Το αεράκι στη βαρκάδα της επιστροφής χάιδευε ευχάριστα τα νυσταγμένα κορμιά μας που λιάζονταν και τον βαρκάρη που έκανε πολύ περισσότερα «οκτάρια» απ’ ότι χρειαζόταν. Μια-δυό φορές, μάλιστα, κόλλησε και σε ξέρα. Όχι ότι είχε και ιδιαίτερη σημασία! Κατά τις 16:30 φάνηκε και το ξενοδοχείο.
Αποσυρθήκαμε στα δωμάτια για λίγη ξεκούραση και δώσαμε ραντεβού στην πισίνα για καφέ. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν Ιταλιάνοι, είχαν αντικατασταθεί από Ολλανδούς που, όμως, δεν ήταν θορυβώδεις. Η Νάντια άδραξε την ευκαιρία να δοκιμάσει τις έμφυτες (λόγω Μαροκινής καταγωγής) ικανότητές της στις διαπραγματεύσεις και κατάφερε να απολαύσει μασάζ κεφαλιού, χεριών και ρεφλεξολογία ποδών για μια ώρα, στη συνολική τιμή των 100RM !!!
Το δείπνο μας είχε εσάνς Γαλλικής φινέτσας: Λεπτές γεύσεις με συνοδεία λευκού κρασιού και ελαφρών εξωτικών γλυκών. Τα πουράκια ήρθαν σαν φυσική συνέχεια με την απόλαυση να ολοκληρώνεται. Εννοείται ότι το… κλείσαμε το μαγαζί: Ήμασταν οι τελευταίοι που φύγαμε απ’ το εστιατόριο.
Την επόμενη μέρα δεν θα βλεπόμασταν γιατί αυτοί θα έμεναν ένα ακόμη βράδυ ενώ εγώ αναχωρούσα για Kuching. Θα βρισκόμασταν όμως τη μεθεπομένη σίγουρα, όταν θα έφταναν κι αυτοί και δώσαμε από τώρα ραντεβού. Είχαμε ήδη γίνει πολύ καλοί φίλοι.
