Μαλαισία 4 βδομάδες στη Μαλαισία

[babaduma]

Σας το λέω προκαταβολικά: Η αφήγηση της σημερινής μέρας θα έχει κενά. Το γιατί θα το καταλάβετε λίγες γραμμές παρακάτω…

Τα περίφημα πουπουλένια μαξιλάρια του Hilton και ο καταπληκτικός μπουφές του πρωινού επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά τη φήμη τους και απέδειξαν ότι δικαίως η εταιρία τα διαφημίζει σαν σήματα κατατεθέντα. Και να σκεφθεί κανείς ότι ακόμη κι αν δε μένει κάποιος εκεί μπορεί να απολαύσει το πρωινό του με 10 ευρώ ή να δειπνήσει με λιγότερα από 20!!!

Με εξαιρετική διάθεση περίμενα στο χώρο του lobby το ραντεβού των 8 π.μ. για το πάρκο με τους ορανγκουτάνγκους. Κίνηση πολλή, βανάκια πολλά έρχονταν κι έφευγαν, η κυρία πουθενά. Δεν άργησε να φανεί, όμως – μόνη της. Μου εξήγησε ότι είχε μόνο 2 ακόμη πελάτες, ένοικοι κι αυτοί του ξενοδοχείου, και θα μας πήγαινε η ίδια με το αμάξι της. Ακόμη καλύτερα…

Φτάνοντας στο αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο λίγα μέτρα μακρύτερα, τις είδα… ή, μάλλον, την είδα … και κόντεψε να μου πέσει το σαγόνι! Από τη Σινγκαπούρη και οι δύο, φίλες, Τζήν το ονοματάκι της κινεζούλας με το φωτεινό πρόσωπο και το γλυκό χαμόγελο και Ανούκ αυτό του … πλάσματος. Blended προϊόν, Ολλανδός πατήρ, αυτόχθων η μήτηρ και το αποτέλεσμα αυτό που λέμε «ε, ρε μεγαλοδύναμε, τι φτιάχνεις όταν έχεις κέφια! ». Χρώμα ανοικτό σοκολατί, μάτια φωτιά κι ένα χαμόγελο ο ορισμός της άνοιξης, φωνή που ξυπνά πεθαμένους και κορμί που ονειρεύεται να συναντήσει στον παράδεισό του κάθε μουσουλμάνος που σέβεται τον εαυτό του και την πίστη του. Θεά!

Άπλωσα μηχανικά το χέρι μου και ψέλισα ένα «χαίρω πολύ». Το δέρμα της σαν πολύτιμο μετάξι! Θεέ μου έπρεπε να συνέλθω… Χέρι βοηθείας έδωσε η ξεναγός: «Εσείς καλύτερα να καθήσετε μπροστά, δίπλα σε μένα, και τα κορίτσια πίσω…». Προσπαθώντας να μαζέψω τα κομμάτια μου σύρθηκα και βούλιαξα στο κάθισμα… ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω, απ’το καθρεφτάκι. Η οδηγός μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο κατηύθυνε την κουβέντα κάνοντας καίριες ερωτήσεις σε όλους μας, χαρίζοντάς μου πολύτιμες πληροφορίες που από μόνος μου δεν θα μπορούσα να έχω τόσο άμεσα και εύκολα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να της δώσω ένα γερό φιλοδώρημα για τη συμμαχία της και ευχαρίστησα το Θεό για την … ατυχία μου να μην έχω χρόνο να ψάξω για πρακτορείο την προηγούμενη μέρα. Από την άλλη μεριά, η Ανούκ το καταδιασκέδαζε: Είχε πιάσει αμέσως τα vibes και συμμετείχε παίζοντας (; ) το ρόλο της με τον καλύτερο τρόπο. Αρωγός, κατά κάποιον τρόπο, και η φίλη της που βοηθούσε στην επαναφορά της «ουδετερότητας» της συζήτησης όταν έδειχνε ότι έμπαινε σε πιο δύσβατα μονοπάτια.

Μη ζητάτε πολλά για την 40λεπτη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε: Ούτε την πρόσεξα απασχολημένος στη «συζήτηση» και προσπαθώντας να γυρνάω το κεφάλι μου στα πίσω καθίσματα όσο γίνεται λιγότερες φορές!



Το Semenggoh Wildlife Rehabilitation Centre είναι ίσως το γνωστότερο Εθνικό Πάρκο του Sarawak όπου μπορεί ο επισκέπτης να έρθει με ασφάλεια σε όσο κοντινότερη επαφή επιτρέπεται με τους «ανθρώπους των δασών» (τους ορανγκουτάνγκους, δηλαδή) και (θεωρητικά) με το έμβλημα του Sarawak, το πουλί hornbill.



(Η φωτογραφία απ’ το Internet)

Στο κέντρο αποκατάστασης άγριας ζωής φροντίζουν κοντά μια χιλιάδα ζώων απειλούμενων με εξαφάνιση (θηλαστικά, πτηνά και ερπετά) από τις ντουζίνες ειδών της περιοχής. Αυτό για το οποίο είναι διάσημο είναι το πρόγραμμα που αφορά τους ορανγκουτάνγκους και αποτελεί λόγο επίσκεψης μεγάλου αριθμού ξένων και ντόπιων. Πρόσφατα ανακοινώθηκε η γέννηση του τρίτου μωρού εδώ, ενός θηλυκού.
Σήμερα υπάρχουν εδώ 26 απ’ αυτά τα υπέροχα ζώα, από τα οποία 14 έχουν γεννηθεί στο Πάρκο, ένα παρθένο δάσος που καταλαμβάνει μιαν έκταση 740 εκταρίων.



Στους επισκέπτες δίδονται οδηγίες να ακολουθούν τους κανόνες του κέντρου κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους. Κι αυτό γιατί μπορεί τα μεγαλόσωμα θηλαστικά να φαίνονται χαριτωμένα και να μοιάζουν ότι μπορεί κανείς να τα εμπιστευθεί, δεν παύουν όμως να είναι άγρια ζώα. Η χρήση φλάς απαγορεύεται κατά τη φωτογράφηση καθώς μπορεί να τα τρομάξει ή να τα εξαγριώσει. Έτσι, μπορούν να εκμεταλλευθούν τη μοναδική ευκαιρία που τους δίδεται να παρακολουθήσουν τα ζώα σε ημι-άγρια κατάσταση, εκπαιδευμένα να τρέφονται πριν αφεθούν ελεύθερα να συνεχίσουν την άγρια (πλέον) ζωή τους, καθώς και να δουν τα μικρά τους να απολαμβάνουν τη ζωή σε ένα ασφαλές φυσικό περιβάλλον.

Η ώρα του ταΐσματος είναι η 9η πρωινή (υπάρχει και δεύτερη το απόγευμα) και, μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο περίπτερο με τα φωτογραφικά εκθέματα που αφορούν τις δραστηριότητες του κέντρου και τα «βιογραφικά» των ενοίκων του (καθένας έχει το δικό του όνομα), οι φύλακες συγκεντρώνουν το πολυάριθμο πλήθος για να το οδηγήσουν μετά από 10-λεπτη πεζοπορία στο μονοπάτι του δάσους στον ανοικτό χώρο όπου σε διάφορα σημεία (εξέδρες, αιωρούμενα καλάθια, κλαδιά, κλπ.), σε απόσταση ασφαλείας από το κοινό, έχουν τοποθετηθεί τα τρόφιμα.

2-3 από τους φύλακες αρχίζουν να φωνάζουν τους ανθρώπους του δάσους ενώ αυτός που εκτελεί και χρέη ξεναγού λέει διάφορα μέχρι να κάνουν την εμφάνισή τους. Λίγη προσοχή του δίνω. Περισσότερο με απασχολεί να έχω την κάμερά μου έτοιμη για να αρχίσω τη βιντεοσκόπηση άμα τη εμφανίσει, τη φωτογραφική μηχανή επίσης ενώ, παράλληλα, φροντίζω να μη χάσω την «επαφή» με τις συνταξιδιώτισσές μου. Όλο δύσκολα μου τυχαίνουν σ’ αυτό το ταξίδι!

Κάποια στιγμή μας λένε να κάνουμε ησυχία γιατί οι ορανγκουτάνγκοι πλησιάζουν. Όλοι διαγκωνίζονται για να λάβουν την καταλληλότερη θέση για φωτογράφιση ή βίντεο. Καθόλου εύκολο δεν είναι: Η απόσταση είναι αρκετά μεγάλη, αν ζουμάρεις χάνεις σε σταθερότητα και τη συνολική εικόνα και οι όμορφες στιγμές διαρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα. Είναι θέμα τύχης να μη βγεί φλουταρισμένη η φωτογραφία. Ακόμη και επαγγελματίες φωτογράφοι δεν είναι πολύ περήφανοι για τα αποτελέσματα (δείτε τις φωτογραφίες στο internet και θα καταλάβετε τι εννοώ). Ακολουθούν μερικές από τις καλύτερες δικές μου (ποσοστό «επιτυχίας» 30% επί του συνόλου – και ευχαριστημένος είμαι) …









Η «παράσταση» δεν κράτησε 30 λεπτά, 3 εμφανίστηκαν, καλά ήταν γιατί λένε ότι μπορεί να μην εμφανιστεί και κανένας (σ’αυτό αμφιβάλλω). Πήραμε το μονοπάτι πίσω αλλά δεν πήγαμε για φευγιό. Βγήκαμε στον ακάλυπτο με τα κλουβιά με τους κροκόδειλους (και τις τουαλέτες παραδίπλα), όπου ο κόσμος ήταν χαλαρός, σε μικρές ομάδες, συζητούσαν αλλά δεν έφευγαν. Σίγουρα κάτι είχε πεί ο τύπος που εγώ δεν έπιασα – απασχολημένος με άλλα … ενδιαφέροντα. Η Ανούκ βάλθηκε να φωτογραφίζει πιτσιρίκια…



… κι εγώ να φωτογραφίζω την Ανούκ!

Σύντομα κατάλαβα γιατί δεν έφευγε ο κόσμος…









Αφού τελείωσε και το δεύτερο ημίχρονο, πήραμε σιγά-σιγά το δρόμο της επιστροφής. Ώσπου να φτάσουμε στο ξενοδοχείο δείχναμε ο ένας στον άλλο τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας…

Λίγο πριν αποχαιρετίσω την καλή κυρία (και αφού ενθυλάκωσε με ικανοποίηση το δώρο της) με ρώτησε με νόημα αν την επομένη θα ήθελα να ακολουθήσω στη σύντομη εκδρομή που θα έκαναν στη Damai Beach. Της είπα ότι είχα ήδη κανονίσει από χθές να πάω προς τα ‘κεί σήμερα το απόγευμα αλλά την ευχαρίστησα για την πληροφορία.

Στο ασανσέρ, κι ενώ το μυαλό μου δούλευε με χίλιες στροφές για το πώς θα χειριστώ περαιτέρω την κατάσταση, έπεσε η δεύτερη κεραμίδα: Η Ανούκ με ρώτησε αν είχα δοκιμάσει κι αν μου άρεσε η πισίνα του ξενοδοχείου… Αυτή τη φορά η απάντησή μου ήταν άμεση και προκάλεσε ένα τεράστιο χαμόγελο που μ’έστειλε…

Απ’το δωμάτιο, η θέα του ποταμού κάτω μου έδειξε ότι η δεύτερη μέρα της Regatta ήταν σε εξέλιξη…





(όλοι για ένα… τρόπαιο αγωνιζόμαστε ! )

… όμως ο μπόγος των άπλυτων μου θύμισε ένα άλλο καθήκον που είχα ξεχάσει. Τον βούτηξα παραμάσχαλα και σαν δεύτερος Γιουσέιν Μπόλτ πήγα και ήρθα απ’ του Κινέζου σε 10 λεπτά. Παραλαβή την επομένη το πρωί και συνολικό κόστος 4RM !!!!! (3RM το κιλό!) Πέταξα τα ρούχα μου και με την κατάλληλη περιβολή και εξοπλισμό έφυγα σφαίρα για την πισίνα. Στην ερώτηση γιατί άργησα έδωσα απάντηση γεμάτη μυστήριο που άφηνε υψηλές προσδοκίες. Ήταν μόλις 11 το πρωί, η μέρα προβλέπονταν μεγάλη και η νύχτα μεγαλύτερη. Το κορμί δε θα πήγαινε πουθενά πατριώτη!

Τα δρομολόγια για τη Damai Beach και το παρακείμενο Cultural Village είναι συχνά, σχεδόν κάθε μια ώρα. Στην τιμή που πληρώνεις στο Harbour View περιλαμβάνεται και το αντίτιμο του εισιτηρίου εισόδου στο χωριό. Λόγω μιας ανησυχίας που είχα, κυρίως λόγω του χαμού στη ρεσεψιόν του, έφυγα απ’το ξενοδοχείο σχεδόν μισή ώρα πριν την αναχώρηση – κι ας ήταν μόνο 5 λεπτά δρόμος. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία να τραβήξω και μερικές φωτογραφίες.



[Η περιοχή μπροστά στο Hilton είναι κάτι σαν την Πλατεία Συντάγματος, η συμβολή των οδών Jalan Tunku Abdul Rahman, Jalan Gambier (συνέχεια της προηγουμένης, κατά μήκος της «παραλίας») και της καθέτου Lebuah Temple. Στη συμβολή τους βρίσκεται ο Κινέζικος ναός Tua Pek Kong Temple, ο παλαιότερος της πόλης, που κτίστηκε το 1843 και είναι διάσημος για την εορτή του Πνεύματος των Νεκρών (στο βάθος στη φωτογραφία και, πίσω και δεξιά του, το ξενοδοχείο Harbour View Hotel).]



(Δίπλα στα συντριβανάκια, το “James Brooks Bistro & Café”, ένας ακριβός χώρος αναψυχής με Δυτική – κυρίως – πελατεία)



[Για τους κοινούς θνητούς υπάρχουν στη Waterfront τα υπαίθρια delicatessen με ποικιλία satay (σουβλάκι… ελληνιστί – και όχι «καλαμάκι» (!), όπως το αποκαλούν οι Αθηναίοι), κοτόπουλο, αρνάκι, συκωτάκι, θαλασσινά, λαχανικά, κλπ…]



(…καθώς και φυσικοί χυμοί για άμεση κατανάλωση…)



[… στα παρακείμενα κιόσκια (στο background το «Sarawak Steamship» - τύπου πολυκατάστημα, με είδη λαϊκής τέχνης και όχι μόνο)]



(Στη Jalan Gambier, εκτείνονται μαγαζάκια με αντίκες και χειροτεχνήματα, γραφικοί έως εκκεντρικοί ξενώνες, αλλά και καταστήματα όπου μπορεί κανείς να βρεί τα περίφημα «χαλιά» των Iban, ξυλόγλυπτα, υφαντά με φυσικά χρώματα και άλλα παραδοσιακά προϊόντα, καθώς και κινέζικα καταστήματα που – εκτός των άλλων – πωλούν και φθηνές μπύρες)





(Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, έχουν προστεθεί και αυτοσχέδια, προσωρινά, λόγω του εορτασμού, όπου – επιπλέον – μπορεί κανείς να βρεί έναν πλούτο προϊόντων διατροφής, από ζυμαρικά και βότανα μέχρι γλυκίσματα. Στη διάρκεια της ημέρας η κίνηση εδώ είναι περιορισμένη αλλά τη νύχτα δε μπορείς να περπατήσεις απ’ το πλήθος)



(Μεσημεριανή διακοπή των αγώνων, αλλά το κόκκινο χαλί εκεί, στρωμένο για τους επισήμους που θα επανέλθουν μετά το φαγητό…)



(… που κάποιοι φαίνεται ότι τελείωσαν ήδη και χαζεύουν στο ποτάμι…)



(… όχι μόνο τους κωπηλάτες, αλλά και τα ταξί ! )





(Απ’ την άλλη πλευρά του δρόμου, στη Lebuh Wayang, ένας άλλος Κινέζικος ναός, ο Hong San Si Temple, και η οδός L. Ewe Hai. Είδες, Έρση, ότι υπάρχουν και στα νησιά παγόδες; Δεν είναι ανάγκη να πιάνεις τα βουνά απαραιτήτως… )



(Ε, και για όσους δε βρίσκουν πού να παρκάρουν στο δρόμο, υπάρχουν και πολυώροφα πάρκινγκ! )

Στο lobby του Harbour View κανείς δε μού’δινε σημασία και η ώρα αναχώρησης πλησίαζε επικίνδυνα. Μαυρέτσκοι μπαινόβγαιναν, κόσμος με σακκίδια τους ακολουθούσε, εμένα κανείς δε με αναζητούσε. Ρωτάω στη ρεσεψιόν τι γίνεται με το βανάκι για το Cultural Village, μου λέει «τρέξε να το προλάβεις – αν δεν έχει φύγει ήδη!». Βγαίνω έξω βρίζοντας, περνάω στην απέναντι πλευρά του δρόμου, στο πρακτορείο που υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνο, ρωτάω, «αυτό εδώ είναι» μου λέει και μου δείχνει ένα τίγκα έτοιμο να φύγει. Πού να καθίσω; Ανοίγουν ένα παιδικό καθισματάκι, πλάτη στο συνοδηγό, με κοιτούν όλοι με κατανόηση αλλά κανένα μούλικο δε σηκώνεται ν’αλλάξουμε θέση. Τέλος πάντων, μια ώρα διαδρομή είναι…

Φτάνοντας στην περιοχή της Damai, περνάμε κάτι γήπεδα γκόλφ, δενδροφυτεμένες αλέες, κάνουμε και καναδυό στάσεις σε κάτι παρακμιακά “resorts”, κατεβαίνουν μερικοί ντόπιοι, οι υπόλοιποι συνεχίζουν για το χωριό, στρίβουμε, γυρίζουμε λίγο πίσω και σε 5 λεπτά είμαστε εκεί.



Στην είσοδο μας δίνουν ένα «διαβατήριο» το οποίο σφραγίζουμε σε κάθε σπίτι που επισκεπτόμαστε. Ο χώρος είναι όμορφος, προσεγμένος, με μονοπάτια σχεδιασμένα και διαμορφωμένα, περίπτερα ξεκούρασης, μια τεχνητή λίμνη και βαρκούλες που μπορεί κάποιος να κάνει βαρκάδα αν θέλει, το αντίστοιχο ιθαγενές προσωπικό σε κάθε χαρακτηριστικό σπίτι, πρόθυμο να απαντήσει σε ερωτήσεις, να δείξει διαδικασίες ή και να δώσει μίνι «παραστάσεις», χορευτικές ή τραγουδιστικές, ανάλογα με τη διάθεση – τη δική τους και των επισκεπτών (συνήθως οι επισκέπτες είναι που αδιαφορούν). Για να μπείς στο εσωτερικό κάθε σπιτιού, απαραιτήτως βγάζεις τα παπούτσια σου. Για μια γρήγορη επίσκεψη (χωρίς έκτακτες στάσεις) χρειάζεται τουλάχιστον μια ώρα, σύν μια ώρα για τη μουσικοχορευτική παράσταση που δίνεται στο θέατρο, δυό ώρες είναι το απόλυτο μίνιμουμ της επίσκεψης. Ακολουθούν φωτογραφίες από τα αντίστοιχα σπίτια-εκθέματα:



(Chinese Farmhouse)



(το εσωτερικό του Κινέζικου αγροτόσπιτου…)



(… η κουζίνα…)



(… και πώς ξεραίνουν το πιπέρι)



(Malay TownHouse – Εσωτερικό αστικού Malay σπιτιού – το σαλόνι)



(Η κρεββατοκάμαρα)



(… και λίγη αναψυχή από την κυρία στο καθιστικό)





(Εσωτερικό Melanay Tall House – Ψηλού σπιτιού)



(Orang Ulu Longhouse)





(Εσωτερικοί χώροι)



(Ζωγραφισμένοι τοίχοι με τη χαρακτηριστική τεχνοτροπία του Sarawak)



(Περίτεχνα σκαλισμένα τραπεζάκια)



(Μουσικά όργανα…)



(… και λατρευτικά τοτέμ)



(Bidayuh Longhouse)



(Καλύβα ορυζώνων)



(Παρασκευή ζάχαρης από ζαχαροκάλαμα)



(Γέφυρα από μπαμπού)



(Ο χώρος όπου δίνονται οι καλλιτεχνικές παραστάσεις)

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα απευθύνεται βέβαια στους τουρίστες (ντόπιους και ξένους), δεν είναι όμως «χυδαία» τουριστικό, αν με εννοείτε, έχει μια ποιότητα και σοβαρότητα, παρουσιάζει μια μικρή ιστορία από την παράδοση της κάθε εθνικής ομάδας και την επενδύει μουσικοχορευτικά με καλλιτέχνες ενδεδυμένους με τις παραδοσιακές τους φορεσιές. Διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Φωτογραφίες δεν υπάρχουν, μόνο βίντεο, κάποια στιγμή θα το ανεβάσω – αφού το επεξεργαστώ.

Πάει κι αυτό, άξιζε η επίσκεψη, αναμονή τώρα για το πουλμανάκι της επιστροφής, ήρθε κάποια στιγμή κι αυτό, κάθισα κανονικά αυτή τη φορά, και λίγο πριν τις 6 ήμουν πίσω στο δωμάτιο. Το ραντεβού με τους Γάλλους ήταν χαλαρά μεταξύ 7:30 – 8:00, στο Harbour View θα έμεναν, δε βρήκαν στο Hilton, στις «Γεύσεις της Μαλαισίας» θα βρισκόμασταν. Είχα λίγο χρόνο (όπως είχα υπολογίσει), ένα γρήγορο ντούς και βούρ για το «Coffee Bean» για καφέ… και όχι μόνο…

Ο καφές ήταν εξαιρετικός (κλάσεις ανώτερος από τα υπερεκτιμημένα «Starbucks») και η παρέα… τι να λέμε τώρα… αρκετά έχουμε γίνει ρεζίλι μέχρι τώρα…

Κατά τις 8 και κάτι έφτασα στις «ταβέρνες», οι φίλοι μου ήταν ήδη εκεί, πιάτα και μπύρες μπροστά τους, με ρώτησαν γιατί άργησα, πού να τους εξηγώ τώρα… Στην παρέα τους ένα δεύτερο ζευγάρι Γάλλων, μεγαλύτεροι στην ηλικία, χωρίς παιδιά, την επόμενη μέρα έφευγαν για Kota Kinabalu, τους είπα μερικά πράγματα, έδωσα και τα στοιχεία της Elly να κανονίσουν εκδρομή. Κι αυτοί στο Meridien θα έμεναν, πού αλλού; Επίσης στην παρέα και ο Philipp, κύρια απασχόληση οι υπολογιστές και τα προγράμματα αλλά και part-time κονφερασιέ, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, τύπου Άλκης Στέας δηλαδή στα νιάτα του (για Sakis δε θα το’λεγα – εξ άλλου το όλο σκηνικό θύμιζε Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης πριν από δεκαετίες, πανηγυρτζίδικο στυλ, με μουσικές, καλλιτέχνες, show, και θεματικά «περίπτερα» DETROP, PHILOXENIA, INFOSYSTEM και τα τοιαύτα).

Η Μυριάμ, η μικρή κόρη της Νάντια, με οδήγησε καθ’ υπόδειξιν του Philipp στον σέφ που έφτιαχνε τις καλύτερες canai, τσίμπησα 2, αγόρασα και μπύρες για τους ευρωπαίους από τον κινέζο απέναντι και έλαβα θέση μάχης. Εκείνη την ώρα και πριν αρχίσω να τσακίζω τις πίτες, έφθασε το πιάτο του Philipp. “What is this, my friend?” “Sarawak laksa, you want to taste it?” Όχι μόνο ήθελα να δοκιμάσω, ήθελα “the same!”. «Πάρε το δικό μου», λέει ο Philipp – που κατάλαβε, «δεν πρόλαβα να τ’ αγγίξω». «Μα δε θέλω να στο στερήσω» ψέλλισα. «Κανένα απολύτως πρόβλημα, θα παραγγείλω άλλο, εμένα το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να είναι χαρούμενοι οι φίλοι μου!».

Η laksa ήταν απλά… θεϊκή! Ένα απ’ τα καλύτερα πιάτα που έχω δοκιμάσει – ever! Εισιτήριο για τον γαστριμαργικό παράδεισο. Όταν κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο, έφαγα πρώτα τις πίτες μάνι-μάνι και συνέχισα με το έδεσμα των θεών. Την ικανοποίηση που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μου ήρθε να ολοκληρώσει ο δροσιστικός χυμός του starfruit που κέρασε η Aisha, η νεαρή μουσουλμάνα φοιτήτρια, φίλη της παρέας.

Στην ερώτησή μου για τον τρόπο παρασκευής και τα περιεχόμενα της laksa, ο Philipp απάντησε ότι απλά ήταν αδύνατο να την φτιάξω μόνος μου, χρειαζόταν ένα ειδικό συστατικό που έπρεπε να προμηθευτώ. Εκεί ήταν το πρόβλημα; Τρία σακκουλάκια πήρα! (Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν γραφτό τους να φτάσουν ποτέ στην πατρίδα – ούτε την πτήση μέχρι τη Kota Bharu δεν άντεξαν, έσκασαν και γέμισαν με το άρωμά τους το περιεχόμενο της χλωροφύλλης – ευτυχώς μόνο με το άρωμα, είχα φροντίσει να τα συσκευάσω καλά προς αποφυγήν ενός τέτοιου ατυχήματος.)

Το δίωρο που υπολόγιζα είχε περάσει ήδη, κόντευε 10:30, έριχνα λοξές ματιές στο ρολόι μου κι έψαχνα τη δικαιολογία για ν’ αποχωρήσω, αλλά η παγκόσμια συνωμοσία της φύσης δε θ’ άφηνε με τίποτα να χαλάσει η σημερινή μέρα: Η Σοφί, η μεγαλύτερη κόρη, είχε πονοκέφαλο εδώ και αρκετή ώρα και ήθελε να επιστρέψουν στα δωμάτια. Ήταν κουρασμένοι (και λίγο ζαλισμένοι – ας όψονται οι κερασμένες μπύρες) οι υπόλοιποι, δώσαμε ραντεβού για αύριο και αποχωριστήκαμε! Right on time!

H βραδυά στο club του Hilton ήταν Absolut…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[babaduma]

Μερικές συμπληρωματικές πληροφορίες

Θερμοκρασία: Απο 21-22 μέχρι 34-35 το πολύ. Η υγρασία όμως έκανε τη διαφορά (φανταστείτε, όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη, γνωστή για την υγρασία της, νόμισα ότι ήμουν στο Μπαχρέιν - τόσο ξηρό μου φάνηκε το κλίμα!). Στο Bario, χαμηλότερη κατά 4-5 βαθμούς.

Χρήματα: Άν και θεωρητικά το δολλάριο Αμερικής είναι πιο δημοφιλές, τα ευρούλια αποδεικνύονται πολύ ευκολότερα στην ανταλλαγή (στα ανταλλακτήρια - δεν έχει μαύρη αγορά). Κι αυτό γιατί στα δολλάρια, για τα χαρτονομίσματα των 1, 5, 10 δίνουν χαμηλότερη ισοτιμία και στα 100-δόλλαρα γίνεται το "έλα να δείς": Άλλοι δεν παίρνουν κάποιες συγκεκριμένες σειρές, άλλοι ψάχνουν τη χρονιά έκδοσης, άλλοι και τα 2, μύλος... Άν πάρετε μαζί σας $100, φροντίστε για σιγουριά να έχουν εκδοθεί μετά το 2003.

Προσοχή και στις πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες που θα πάρετε μαζί σας: Όχι απο μία μόνο Τράπεζα - τουλάχιστον απο δύο - για να μην βρεθείτε προ δυσάρεστης εκπλήξεως (Η χρεωστική μου κάρτα απο Αμερικάνικη Τράπεζα δεν γινόταν δεκτή απο τα ΑΤΜ για ανάληψη μετρητών απο λογαριασμό μου αλλά ούτε και σαν VISA). Για τις δικές μας Τράπεζες, ξέρω ότι η Πειραιώς το ψάχνει για όλες τις συναλλαγές απο χώρες της περιοχής (Μαλαισία, Ταυλάνδη) ενώ με την Αγροτική δεν υπάρχει πρόβλημα. Οπότε, αρκετά μετρητά μαζί σας και για έναν άλλο λόγο: Σε μικρά ή απομονωμένα μέρη, ΑΤΜ μπορεί να έχει μόνο στο αεροδρόμιο ή (όπως στα νησιά) η πληρωμή με κάρτα μπορεί να σημαίνει επιβάρυνση μέχρι και 10%.

Ξενοδοχεία: Μην σας "τρομάζουν" τα μεγάλα ονόματα: εκτός ειδικών περιπτώσεων, οι τιμές είναι πολύ καλές (καμμία σύγκριση με Ελλάδα, φυσικά, που είναι απείρως ακριβότερη) και μάλιστα, οι μεγάλες αλυσίδες όπως Hilton και Starwood (Le Meridien, Sheraton, Westin) έχουν σχεδόν πάντα προσφορές με δωρεάν διαν/σεις που κατεβάζουν το κόστος στα 50 ή και λιγότερα ευρώ τη βραδυά με μπουφέ για πρωινό οπότε... αν με 50 ευρώ μένεις σε σουίτα στο Hilton, γιατί να ψάξεις το 4-στερο με 35-40; Η διαφορά στην ποιότητα των παροχών δεν συγκρίνεται και, τελικά, βγαίνεις χαμένος.

Υπάρχει και ο... ψυχολογικός παράγοντας: Όταν λείπεις απ'το πρωί, γυρίζεις πτώμα το βράδυ (ή και το μεσημέρι) και θες να φρεσκαριστείς ή να ξεκουραστείς, αλλιώς είναι να βρίσκεις ένα καλάθι με φρέσκα φρούτα και όλα τα λοιπά ... αμαρτωλά να σε περιμένουν και αλλιώς να βογκάει το αιρ-κοντίσιον σαν γκαζοζέν και να μη βγάζει και κρύο (ή να είναι 'σιβηρία' και να μη χαμηλώνει), να μην μπορείς να βολέψεις το κρύο-ζεστό στο ντούς ή να μη δουλεύει το καζανάκι... Καταλαβαίνετε...

Το μόνο "μειονέκτημα" των ξενοδοχείων πολυτελείας είναι ότι για να πετύχεις αυτές τις χαμηλές τιμές πρέπει να κάνεις κράτηση αρκετά νωρίς: Ενάμισυ μήνα πιό μπροστά και η πληρωμή γίνεται προκαταβολικά και - κατά κανόνα - δεν επιδέχονται αλλαγές χωρίς επιβάρυνση. Στα φτηνότερα ξενοδοχεία συνήθως η πληρωμή γίνεται επι τόπου και η κράτηση δεν χρειάζεται να γίνει τόσο νωρίς.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Επισκεφθείτε τα sites των αλυσίδων και γίνετε μέλη των clubs τους - έστω κι αν πρόκειται να μείνετε μόνο ένα βράδυ σε κάποιο απ' τα ξενοδοχεία τους. Τυπώστε την κάρτα μέλους και πλαστικοποιείστε την. Καταχωρείστε τον κωδικό σας στην αντίστοιχη σελίδα τους για την κράτηση. Θα έχετε σίγουρα καλύτερη εξυπηρέτηση και μπορεί, εκεί, να σας δώσουν καλύτερο δωμάτιο απ' αυτό που έχετε κλείσει και πληρώσει (μου τό'καναν 2 φορές στα Hilton). Το ίδιο ισχύει και για την αεροπορική εταιρία που θα χρησιμοποιήσετε.

Για τους καπνιστές: Όλοι ξέρετε το πρόβλημα με τα αεροδρόμια. Για να μην ψάχνε(σ)τε, στο Dubai δεν έχει καμμιά σήμανση για τα smoking rooms, οπότε, πηγαίνετε κατ' ευθείαν στις εξόδους 121 ή 125 (στο πρώτο επίπεδο). Εκεί είναι τα κοντινότερα δωμάτια.

Στο Colombo, βρίσκονται απέναντι απο τα day-rooms και τον χώρο massage. Στη Σιγκαπούρη έχει σήμανση αλλά κάπου μπερδεύει το πράγμα: Είναι στο δεύτερο όροφο και πάνω, στην ταράτσα, ανοικτό με κήπο και bar - ωραίο και ανθρώπινο.

Στη Μαλαισία, γενικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά. Στα αεροδρόμια όπως παντού, αλλά στα εστιατόρια, μπάρ κλπ. μπορείτε γενικά να καπνίσετε. Ακόμη κι αν δεν βλέπετε τασάκι, μπορείτε να ζητήσετε και θα σας φέρουν.

Τι να (μην) πάρετε μαζί σας

Κάποιος είπε: "Όταν πρόκειται να ταξιδέψεις, άπλωσε όλα τα ρούχα που σκέφτεσαι να πάρεις πάνω σε ένα κρεββάτι. Δίπλα, βάλε τα χρήματα που σκέφτεσαι να πάρεις. Πάρε μαζί σου τα μισά ρούχα και τα διπλάσια χρήματα!"

Στη Μαλαισία είναι όλο το χρόνο καλοκαίρι. Στη χειρότερη περίπτωση ένα μπουφανάκι είναι αρκετό. Άντε και ένα ελαφρύ αδιάβροχο. Ομπρέλλα, ναί. Τα μπλουζάκια λερώνουν εύκολα αλλά πλένονται και εύκολα. Τα δίνετε σε ένα laundry και πληρώνετε 1 ευρώ για τα 10! Άν τα δώσετε πρωί, μπορεί να τα πάρετε και το απόγευμα. Στο ξενοδοχείο δεν συμφέρει - θα πληρώσετε τα 10πλάσια.

Βάλτε ένα στοίχημα με τον εαυτό σας: Να κρατήσετε το βάρος της αποσκευής κάτω απο τα 15 κιλά. Κάν'τε το και για έναν άλλο λόγο: Στην Air Asia θα πληρώσετε μόνο 1 ευρώ για αποσκευή 15 κιλών, ενώ για τα 20 κιλά το κόστος είναι 5 ευρώ. Βέβαια, η Emirates είναι η μόνη που επιτρέπει 30 κιλά αποσκευή. Το πολύ-πολύ, αγοράστε μια δεύτερη στο τέλος, στη Κουάλα Λουμπούρ, για τα ψώνια που θα κάνετε εκεί!

Μην κουβαλήσετε τα άπαντα του Lonely Planet μαζί σας. Φωτοτυπείστε τις σελίδες που σας χρειάζονται (μαζί με εκείνες με χρήσιμες διευθύνσεις, όπως Ελληνική Πρεσβεία, κλπ.). Ένας καλός χάρτης είναι πάντα χρήσιμος αλλά συνήθως άβολος λόγω μεγέθους. Κατεβάστε απ'το internet ότι χρειάζεστε και τυπώστε το σε Α4 ή Α3. Επισκεφθείτε τα επι τόπου γραφεία τουρισμού. Θα βρείτε τα περισσότερα απ'όσα χρειάζεστε. Όταν φεύγετε απο ένα μέρος, πετάτε τις αντίστοιχες σελίδες...

Τέλος, βγάλτε φωτοτυπίες του διαβατηρίου και των καρτών σας.

Όσο για φάρμακα, ένα κουτάκι imodium ή ercefuril φτάνει για να μην... τρέχετε. Νερό θα πίνετε εμφιαλωμένο φυσικά, αλλά αν χρειαστεί να πιείτε της βρύσης ή δεν γνωρίζετε την προέλευση του, δεν νομίζω ότι θα διατρέξετε κάποιο κίνδυνο. Το πολύ-πολύ έχετε μερικές κάψουλες καθαρισμού - για δύσκολες καταστάσεις. Εγώ, μέχρι και βρασμένο νερό βροχής (χωρίς καθαρισμό) ήπια χωρίς πρόβλημα (κι ας μη μου καλο-άρεσε το κιτρινωπό του χρώμα!). Μην το δένετε κόμπο, όμως, και για σας (έχω αρκετά αντισώματα απο προηγούμενες επισκέψεις μου σε 8 χώρες της Ασίας!).

Κάπου εδώ τελειώνει αυτό το κεφάλαιο. Ευχαρίστως να απαντήσω σε απορίες - πριν συνεχίσουμε (αρχίσουμε) το ταξείδι...

 

[mariath]

Πολύ χρήσιμες οι πληροφορίες σου! Περιμένω και το ταξίδι (είναι μην μας τάξεις εμάς!)

 

[ΕΡΣΗ]

Μπραβο βρε παιδι μου! Αναλυτικοτατος και κατατοπιστικοτατος. Τωρα περιμενουμε και το ψητο. (τουλαχιστον εσυ γραφεις, οχι οπως ο αλλος ο φιλος σου, που ειναι της προφορικης παραδοσης...)

 

[babaduma]

Μπραβο βρε παιδι μου! Αναλυτικοτατος και κατατοπιστικοτατος. Τωρα περιμενουμε και το ψητο. (τουλαχιστον εσυ γραφεις, οχι οπως ο αλλος ο φιλος σου, που ειναι της προφορικης παραδοσης...)

Οσονούπω φθάνει το πρόγραμμα με πτήσεις, ξενοδοχεία και κόστη. Με πετύχατε πάνω στο editing! Είναι σε αρχείο .xls και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ενσωματώσω εδώ ή σαν συνημμένο. Θα δούμε σε λίγο...

 

[babaduma]

Τελικά, έπρεπε να το μετατρέψω σε .pdf για να μπορέσω να το ανεβάσω... εξ ού και η καθυστέρηση. Περισσότερα... αύριο βράδυ...

 

[ΕΡΣΗ]

Παναγια μου! Τωρα με κουφανες! Μηπως να ασχοληθεις και με την καταρτιση του κρατικου προυπολογισμου βρε παλικαρι!

 

[GTS]

Τα έξοδα αυτά είναι χωρίς τα προσωπικά έξοδα ή όχι?

Επίσης, στο κομμάτι που γράφεις για τα χρήματα, εγώ δεν είμαι υπέρ των πολλών μετρητών και του συναλλάγματος. Βγάζεις τοπικά από ΑΤΜ χρήματα και πληρώνεις όπου μπορείς με πιστωτική κάρτα......πολύ καλύτερες ισοτιμίες και κυρίως, χωρίς το άγχος του να κουβαλάς ένα σωρό μετρητά μαζί σου...

 

[babaduma]

Παναγια μου! Τωρα με κουφανες! Μηπως να ασχοληθεις και με την καταρτιση του κρατικου προυπολογισμου βρε παλικαρι!

Ερση, καλημέρα...

Μου φαίνεται ότι υπερβάλλεις λιγάκι... Οπως είδες, οι πτήσεις και οι κρατήσεις ήταν πολλές - αντίστοιχα και οι κωδικοί τους (τους οποίους έχω σβήσει απο τη λίστα). Επειδή, όπως θα διαβάσεις αργότερα, δεν έχω και πολύ καλή μνήμη και ξεχνάω που βάζω πράγματα, έκανα μια σελίδα με όλες τις πληροφορίες που την είχα στην τσέπη μου. Τα πράγματα ήταν παστοποιημένα στα σακ βουαγιάζ, οπότε που βγάλε-βάλε. Υστερα, άν τυχόν γινόταν καμμιά στραβή και χάνονταν ή "χάνονταν" καμμιά αποσκευή, δεν θα έψαχνα για τηλέφωνα, επικοινωνίες, κλπ.

Όσο για τα κόστη, οι πληρωμές έγιναν με διαφορετικές κάρτες. Κάποιες είχαν προσφορά επιστροφή χρημάτων με την συμπλήρωση ενός ποσού και ήθελα να κοντρολάρω τις χρεώσεις. Επίσης, κάποια πληρώθηκαν μετρητά επι τόπου και ήθελα να κανονίζω το ποσό των χρημάτων που θα άλλαζα. Οπως λέει και ο/η GTS, δεν κουβαλούσα πολλά στις μετακινήσεις μου. Κάρτες και μετρητά έμεναν στο safe.

.... Προυπολογισμό; Ακούω προτάσεις και δέχομαι εισηγήσεις!!!

 

[babaduma]

Τα έξοδα αυτά είναι χωρίς τα προσωπικά έξοδα ή όχι?

Επίσης, στο κομμάτι που γράφεις για τα χρήματα, εγώ δεν είμαι υπέρ των πολλών μετρητών και του συναλλάγματος. Βγάζεις τοπικά από ΑΤΜ χρήματα και πληρώνεις όπου μπορείς με πιστωτική κάρτα......πολύ καλύτερες ισοτιμίες και κυρίως, χωρίς το άγχος του να κουβαλάς ένα σωρό μετρητά μαζί σου...

GTS έχεις δίκηο, και γώ της ίδιας άποψης είμαι. Αλλά...

Ευτυχώς που είχα αρκετά μετρητά μαζί μου. Τα ΑΤΜ δεν είναι τόσο πολλά όσο στην Ταυλάνδη ή και στο Βιετνάμ ακόμη. Σε ορισμένα μέρη είχε μόνο στο αεροδρόμιο ή και σε 1-2 σημεία ακόμη. Υστερα, όπως ανέφερα και στο εδάφιο για τα χρήματα, αντιμετώπισα πρόβλημα με τη χρεωστική κάρτα που είχα μαζί μου και δεν μπορούσα να πάρω απο το ΑΤΜ. Οι πιστωτικές δεν συμφέρουν σε καμμιά περίπτωση για ανάληψη μετρητών (σου παίρνουν το κεφάλι και τα 2 διαμεσολαβούντα μέρη), οπότε...

Εξάλλου, φυσικά και δεν κουβαλάς όλα τα χρήματα μαζί σου. Οσα χρειάζεσαι και τα υπόλοιπα στο safe μαζί με διαβατήρια, κλπ.

 

[GTS]

Αν έχεις χρηματοκιβώτιο εκεί που μένεις.....αυτό φυσικά δεν είναι απαραίτητο, αφού στα ταξίδια μας μένουμε και εκτός Hilton κτλ. Όσο για τις χρεώσεις ανάληψης από πιστωτική είναι ελάχιστες....π.χ. εμενα μου κρατούσε 5 ευρώ/ανάληψη από χρεωστική και 8 από πιστωτική. Τα 3 αυτά ευρώ δεν είναι λόγος του να κυκλοφορείς με 1000 ευρώ μετρητά μαζί σου, έτσι δεν είναι?

Πάντως όλα είναι σχετικά, ανάλογα με το μέρος που κινείσαι. Σε πιο τουριστικά μέρη δεν υπάρχει λόγος για μετρητά, αλλά και στα πιο απομακρυσμένα όπου δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα του ΑΤΜ, έχεις κάνει ήδη επί τόπου μετρητά από ΑΤΜ στο αεροδρόμιο π.χ. υπολογίζοντας περίπου πόσα θα χρειαστείς. Άλλο να κυκλοφορείς πάνω σου με 200 ευρώ και άλλο με 1000+. Εγώ προσωπικά από τότε που "ανακάλυψα" τα ΑΤΜ έχω ξεχάσει τα ανταλλακτήρια συναλλάγματος...

 

[babaduma]

Τα έξοδα αυτά είναι χωρίς τα προσωπικά έξοδα ή όχι?

Επίσης, στο κομμάτι που γράφεις για τα χρήματα, εγώ δεν είμαι υπέρ των πολλών μετρητών και του συναλλάγματος. Βγάζεις τοπικά από ΑΤΜ χρήματα και πληρώνεις όπου μπορείς με πιστωτική κάρτα......πολύ καλύτερες ισοτιμίες και κυρίως, χωρίς το άγχος του να κουβαλάς ένα σωρό μετρητά μαζί σου...

GTS, ξέχασα να σου πώ: Η επισυναπτόμενη λίστα περιλαμβάνει έξοδα κάποιον μετακινήσεων και φαγητού (όπου περιλαμβάνονταν στην τιμή, όπως στο Bario και το Redang).

Δεν περιλαμβάνει τα έξοδα ημερήσιων εκδρομών, φαγητού και κάποιων μετακινήσεων (ταξί), εισιτήρια εισόδου σε κάποια πάρκα και προσωπικά έξοδα. Μπορείς να υπολογίσεις ένα μέσο όρο 10 ευρώ την ημέρα για φαγητό και ποτά, ας πούμε σύνολο 300 ευρώ βαριά-βαριά, άλλα 200 ευρώ για τις εκδρομές και, ας πούμε 200 ευρώ για τα υπόλοιπα έξοδα (μαζί και τα... μασάζ!). Δεν γράφω περισσότερες λεπτομέρειες γιατί η Ερση τρόμαξε και φοβάμαι μην πάθει τίποτα άν δεί και δεύτερη λίστα!

Σύνολο, κάτω απο 3000 ευρώ...