babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.052
- Likes
- 7.801
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Συμπληρωματικές Πληροφορίες
- Έσοδα-Έξοδα
- Πτήσεις][U]Θεσσαλονίκη – Αθήνα – Dubai – Colombo - Singapore[/U
- Kota Kinabalu (Sabah)][U]20.7.2009: Kota Kinabalu[/U
- Poring Hot Springs & Mt.Kinabalu][U]22.7.2009: Poring Hot Springs και Mt. Kinabalu[/U
- Miri (Sarawak)][URL='http://img11.imageshack.us/i/mapsarawak.jpg/'][attach=full]24866[/attach][/URL
- Niah National Park
- Kelabit Highlands & Bario (Sarawak))][URL='http://img62.imageshack.us/i/bariopeople.gif/'][attach=full]24891[/attach][/URL
- Kuching][U]28.7.2009: Kuching[/U
- Batang Ai][URL='http://img4.imageshack.us/i/img0257b.jpg/'][attach=full]24947[/attach][/URL
- Kuching II][U]31.7.2009: Kuching[/U
- Semenggoah Rehabilitation Center][U]1.8.2009: Semenggoh Rehabilitation Center & Cultural Village[/U
- Kota Bharu][U]3.8.2009: Kota Bharu[/U
- Perhentian Islands
- Perhentian Islands II
- Perhentian Islands III
- Ο Βέγγος στη Μαλαισία
- O Βέγγος στη Μαλαισία ΙΙ
Διπλό ξυπνητήρι + αφύπνιση απ’το ξενοδοχείο στις 8 π.μ. Πρωινό δεν περιλαμβάνεται στην τιμή, θα αρκεστώ στην καφετιέρα του δωματίου. Καθώς πίνω τον καφέ μου χαζεύω έξω απ’το παράθυρο τον συννεφιασμένο ουρανό και σκέφτομαι ότι αν ήταν εδώ ο Ζώζ θα είχε ήδη γυρίσει τη μισή Σιγκαπούρη – και χαμογελώ…
Η πτήση για την Κουάλα Λουμπούρ (ΚΛ) είναι στις 11:20, οπότε στις 9 πρέπει να την κάνω… Στο lobby δεν βλέπω κανέναν από τους black – θα την πέφτουν μάλλον στο πρωινό. Το βανάκι τιγκάρει στους κίτρινους – είμαι ο μόνος ασπροκώλης! Είχαν δίκηο τα σχόλια που έλεγαν ότι το ξενοδοχείο είναι δημοφιλές στους κινέζους.
Απολαμβάνω τη διαδρομή για το αεροδρόμιο σε μια πόλη που μοιάζει με το Sim City 3000: Πεντακάθαροι δρόμοι με τέλεια σήμανση, βλάστηση, όμορφα σπίτια (επαύλεις θα τα έλεγα), περιποιημένοι κήποι, όλα σαν ψεύτικα… Όλα ωραία, δε λέω, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω για πολύ σ’ένα τέτοιο περιβάλλον…
Δυστυχώς δεν είχα κλείσει φαγητό για το αεροπλάνο και ψιλοπεινάω αλλά κάνω υπομονή για την επόμενη – εσωτερική πια – πτήση που τα έχω κανονίσει. Η πτήση είναι πολύ σύντομη (ούτε 40 λεπτά) κι ώσπου ν’ανέβει το αερόπλανο, αρχίζει να κατεβαίνει. Η θέση δίπλα στο παράθυρο αλλά δεν μπορώ να καταλάβω που είναι το αεροδρόμιο σ’αυτά που βλέπω κάτω. Μου κάνει εντύπωση πόσο μεγάλη φαίνεται (και είναι) η ευρύτερη ΚΛ. Το καινούργιο αεροδρόμιο το’χτισαν στου διαόλου τη μάνα, πάνω από 50km μακριά και κάπου μια-μιάμισυ ώρα μακρυά με το λεωφορείο (ανάλογα την κίνηση). Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι μιας και συνεχίζω κατ’ευθείαν με ανταπόκριση για Kota Kinabalu (KK).
To KLIA έχει ένα ανεξάρτητο terminal για τις εταιρίες χαμηλού κόστους (LCCT) το οποίο, στην πράξη, καλύπτει κατά 80% τουλάχιστον τις ανάγκες της Air Asia. Έχει πλάκα αυτό το terminal. Ούτε φυσούνα, ούτε λεωφορείο, με τα πόδια για το κτίριο, σαν σε σχολικό περίπατο, με τις αεροσυνοδούς με τα κόκκινα ταγιεράκια μπροστά, σαν δασκαλίτσες…. Να από πού γίνεται η περικοπή του κόστους του εισιτηρίου (και το on board service).
Η «χλωροφύλλη» πιστή στο ραντεβού, φτάνει αγκαλιά με μια ολλανδέζα. Την παίρνω απ’το χέρι και βούρ για check-in – ξανά. Πολύς κόσμος, αρκετές μαντήλες, χωρίς φερετζέ αλλά και αρκετές μάσκες υγιεινής – ένεκα η γρίπη των… χήρων. Ψιλομπέρδεμα τα counters, άλλα νούμερα δίνουν οι ηλεκτρονικοί πίνακες, σε άλλα είμαστε, αλλά τελικά όλα καλά, παρέδωσα και κατευθύνομαι στην πύλη εξόδου.
ΑΤΜ δεν βλέπω πουθενά, ούτε κανένα πίνακα σ’αυτό το τμήμα του κτιρίου αλλά τελικά το εντοπίζω σε μια γωνιά στην άκρη-άκρη της αίθουσας αναχωρήσεων, Maybank, δυστυχώς όμως ατύχησα: Δυό τύποι φτάνουν πρίν από μένα και αρχίζουν να το επισκευάζουν. Μετά από μισή ώρα φεύγουν και πλησιάζω αλλά τζίφος και πάλι. Δυό φορές η κάρτα δεν δίνει λεφτά, δεν ξέρω τι συμβαίνει, ούτε με μικρότερο ποσό δεν γίνεται αποδεκτή, δε ρισκάρω να μου την μπλοκάρει στην Τρίτη προσπάθεια. Ισως φταίει ότι είναι από Αμερικάνικη Τράπεζα…
Επιτέλους, τελευταίο κομμάτι αυτού του μαραθώνιου, έχω συμπληρώσει πάνω από 48 ώρες αλλάζοντας αεροπλάνα και αεροδρόμια. Γεμάτη κι αυτή η πτήση (όπως όλες άλλωστε της Air Asia), μια μικροσκοπική συμπαθητική γιαγιούλα δίπλα μου έχει βγάλει και τα πασούμια της, όχι όμως τη μαντήλα. Το φαγητό δε λέει πολλά, είναι όμως ζεστό και πεινάω, οπότε το κατεβάζω σε χρόνο dt. Μετά από 2,5 ώρες πτήση χωρίς απρόοπτα προσγειωνόμαστε στην ΚΚ.
Το σύστημα μεταφοράς απ’το αεροδρόμιο στις πόλεις, στη Μαλαισία είναι καλά οργανωμένο. Πας στο booth, λες που θες να πάς (δρόμο ή ξενοδοχείο), σου λένε πόσο κάνει, πληρώνεις, σου δίνουν 2 κουπόνια, δίνεις το ένα στο πρώτο ταξί που έρχεται απ’τη σειρά και σε πάει κανονικά. Ούτε παζάρια, ούτε διπλή μίσθωση, όμορφα κι ωραία. Πρέπει όμως να χαλάσω λεφτά… Ευτυχώς έχει ένα ανταλλακτήριο της Maybank που είναι ανοικτό…
Η ΚΚ δεν είναι πολύ μεγάλη (ίσως και λιγότερες από 300.000 κάτοικοι) και η διαδρομή μέχρι το κέντρο 7-8km που την κάνουμε σε 10 λεπτά. Αρκετά ευχάριστη, έχει και autobahn, και το ξενοδοχείο (Le Meridien) δεσπόζει σε μια παραλιακή λεωφόρο γεμάτη από μαγαζιά, εμπορικά κέντρα και ξενοδοχεία από τη μια πλευρά, εστιατόρια, μπάρ και πιο κάτω το λιμάνι από την άλλη (παραθαλάσσια) πλευρά.
Δωμάτιο Νο. 927, Deluxe Seaview, non-smoking, 65m², CD Player Hi-Fi & DVD system, Plasma TV 42”, κρυφούς φωτισμοί, φρούτα, εφημερίδες, ρόμπες, πιστολάκια, καραμπίνες, τα πάντα όλα. Η ανηψιά μου δε θα’βγαινε καθόλου από το μπάνιο. Εμένα μου φάνηκε λίγο “too much” το μέγεθος του δωματίου. Η minimal (αλλά όχι ελλιπής) επίπλωση έκανε το 12x5 δωμάτιο να φαίνεται άδειο. Σαν γήπεδο 5x5 έμοιαζε! Αν είχε το μισό μήκος θα ήταν απλά κούκλα. Η θέα όμως….
Απλά καταπληκτική! Ταψί όλος ο κόλπος και τα νησάκια απέναντι σε μικρή απόσταση, μέχρι και το ψαροχώρι φαίνονταν, και η θάλασσα γεμάτη καΐκια και μικρότερα σκαφάκια να πηγαινοέρχονται. Κρίμα που είχε νυκτώσει ήδη και δεν μπορούσα να τραβήξω φωτογραφία το ηλιοβασίλεμα. Στη Μαλαισία, όπως και σε όλες τις χώρες στη γραμμή του Ισημερινού, ξημερώνει στις 6 και νυχτώνει μετά 12 ώρες. Αυτό θα αποδεικνύονταν πρόβλημα για φωτό ηλιοβασιλέματος γιατί σχεδόν πάντα ήμουν σε κίνηση εκείνη την ώρα…
Η δραστηριότητα είχε ήδη αρχίσει στον ακάλυπτο δίπλα στη θάλασσα, μπροστά στο ξενοδοχείο: Πάγκοι στήνονταν, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, εμπορεύματα μεταφέρονταν και τα φώτα πλήθαιναν ολοένα και περισσότερο. Ήταν ώρα να πάω για αναγνώριση…
Πρώτα όμως, καθώς το σκηνικό αργούσε λίγο να ολοκληρωθεί, είπα να κάνω μια βόλτα στα πέριξ τετράγωνα, από την επάνω μεριά της λεωφόρου, να δω τι παίζει και κει… Πρώτα εντόπισα το γραφείο τουρισμού, όχι παραπάνω από 200μ. μακριά, προφανώς κλειστό αλλά άνοιγε στις 8 το πρωί. Από δώ θα’παιρνα αύριο πληροφορίες για τις εξορμήσεις μου. Στον αμέσως παράλληλο δρόμο η κυκλοφορία για τα τροχοφόρα είχε απαγορευτεί ελέω μικροπωλητών, όπως γίνεται σε εκατοντάδες πόλεις στην Ινδοκίνα για τις νυκτερινές αγορές. Η πραμάτεια δεν διέφερε, οι γνωστές μαϊμούδες για οτιδήποτε αφορούσε ένδυση, υπόδηση και λοιπά αξεσουάρ. Η ζέστη πολλή, άσε η υγρασία, δεν μπήκα στον κόπο να εμβαθύνω…
Στους παραπάνω δρόμους τα φαγάδικα εναλλάσσονταν με μικρά εμπορικά μαγαζάκια. Οι ντόπιοι καθιστοί απ’έξω, γνωστό σκηνικό από το Βιετνάμ, ενώ η παρουσία των κινέζικων επιγραφών ή ονομάτων δεν ήταν τόσο έντονη όσο στα άλλα μέρη του βόρειου Βόρνεο. Εδώ, η κατάληψη ήταν ακόμη υπό εξέλιξη…
Οι λίστες με τα μενού ακατάληπτες (αν και με λατινικά στοιχεία), οι τιμές όμως ιδιαίτερα χαμηλές, ακόμη και σ’αυτά που φαίνονταν πιο «αξιοπρεπή» εστιατόρια. Η λέξη που ξεχώριζε στα περισσότερα ήταν “halal”. Προφανώς είχε να κάνει με τη θρησκεία, τα φαγάδικα που την είχαν ήταν μουσουλμανικά, αλλά … τι στην ευχή ήθελε να πεί το ποιητή;
Πέρασα έτσι καμμιά ώρα, χαζεύοντας τα τεκταινόμενα και προσπαθώντας να συγκρατήσω και να συνδυάσω ονομασίες και παρασκευάσματα. Καιρός να την έκανα προς παραλία, το show θα είχε αρχίσει ήδη…
Είχα απομακρυνθεί σχετικά και, ώσπου να φτάσω στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, πέρασα μπροστά από εντυπωσιακά εστιατόρια με νέον επιγραφές, χλιδάτα τραπέζια με σερβίτσια, αρκουδίσια και … αρκούδες/ους ασπροκώλησες που χλαπάκιαζαν πάνω από τεράστια πιάτα με θαλασσινά, ψάρια, κρέατα, κλπ. και ένα γκαρσόνι να στέκεται πίσω απ’τον καθένα. Στην είσοδο, πριν από τη σάλα φαγητού, υπήρχε η βιτρίνα με τις δεξαμενές όπου, ζωντανά, τα μελλοντικά θύματα ανέμεναν το μοιραίο… Οι τιμές εφάμιλλες πολυτελούς ξενοδοχείου. Κάποια απ’αυτά είχαν πρόσοψη και στη θάλασσα – η βόλτα από κείνην την πλευρά έμοιαζε περισσότερο ελκυστική και, σίγουρα, δεν είχε και τη φασαρία του δρόμου.
Όντως ήταν καλύτερα… Τραπεζάκια έξω, πάνω σε μια όμορφη συνεχή ξύλινη εξέδρα, ομπρελίτσες από πάνω, οι κράχτες ενθουσιώδεις για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που προσέφεραν και αναγγελίες σε όσο περισσότερες γλώσσες γνώριζαν ή υπέθεταν για την καταγωγή του πελάτη. Τα μενού με τις φωτογραφίες βοηθούσαν αλλά, σίγουρα, έπειθαν λιγότερους απ’όσους θα ήθελαν. Το κοινό, βαρβαρικό στην πλειονότητά του και όχι πολυπληθές. Ντόπιοι νεαροί/ές της μεσαίας – ανώτερης τάξης απολάμβαναν καφέδες, χυμούς, μπύρες στα μπαράκια που παρεμβάλλονταν ενώ, τα 2-3 εστιατόρια χωρίς φωτογραφίες, κράχτες και με χαμηλότερες τιμές ήταν σχεδόν γεμάτα αποκλειστικά από λαϊκό πληθυσμό. Θύμιζε λίγο Ελλάδα η ιστορία, κάτι σαν Χανιά ή Χαλκίδα ή, τέλος πάντων, κάποιο παραθαλάσσιο μέρος το καλοκαίρι. Ξέρετε…
Έφτασα επιτέλους στο ξέφωτο που - πια δεν ήταν ξέφωτο – έσφυζε από ζωή:
Σε πρώτο πλάνο ήταν η λαχαναγορά, με φρέσκα ζαρζαβατικά (πολλά απ’αυτά αγνώστου σχήματος, προέλευσης και γεύσης) και φρούτα (αυτά, περισσότερο οικεία).
Ακολουθούσαν τα πουλερικά και έπονταν τα θαλασσινά.
Απ’την επάνω μεριά, προς τον δρόμο, τα καζάνια με τα νούντλς, τα γουόκ και λοιπές αμαρτίες είχαν την τιμητική τους.
Και, φυσικά, τα γλυκούλια αρούρια της Renata είχαν το δικό τους πάρτυ στις παρυφές αυτής της μάζωξης. Κανείς απ’τους πωλητές ή τους (πολλούς) επισκέπτες και θαμώνες δεν τους έδινε σημασία…
Και μετά; Μετά ήρθε ο έρωτας! Έεεε… συγγνώμη, το barbecueήθελα να πώ! Τάξη κι εδώ: Πρώτα τα chicken-οειδή… Μπουτάκια, φτερούγες, στηθάκια, τα περισσότερα σε “satay” μορφή (δηλαδή… σουβλάκι), απλή, μαριναρισμένη ή παναρισμένη. Όλα στα κάρβουνα. Και… η τσίκνα σύννεφο!
Ακολουθούν τα ψαρικά: Γαριδοειδή παντός τύπου και μεγέθους, ομοίως τα μαλάκια, αλλά και … σελάχια, ρίνες, και ψάρια – από κάτι μικρά που μοιάζουν με σαυρίδια μέχρι … μικρά καρχαριοειδή (εδώ δεν έχει barracuda– όπως Ταϊλάνδη) αλλά και πτερύγια καρχαρία, και φέτες από μεγαλύτερα θηρία.
Τι να πρωτοδιαλέξεις; Πού να πρωτοκαθήσεις; Εγώ διάλεξα αυτό…
Πρώτο βράδυ ήταν, είπα να παίξω σε πιο στέρεο έδαφος, άφησα τα ψάρια και διάλεξα 5 σουβλάκια καλαμάρια (ένα ολόκληρο στο κάθε καλαμάκι – 3 ευρά η πεντάδα!) και 2 τεράστιες tigerprawns(όπως και τα καλαμάρια, 2 ευρά η μία) μαζί με τηγανητό ρύζι και μια καρύδα ολόκληρη για drink, και πήρα τη θέση μου σ’ένα μακρύ τραπέζι όπου ήδη κάθονταν καμιά 15αριά εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια (αγοράκια, κοριτσάκια) και 3 ντόπιοι στις θέσεις απέναντί μου. Φιλικοί, στη διάρκεια της αναμονής, μου πιάσανε κουβέντα με τα γνωστά «από πού είσαι, πόσο καιρό έχεις εδώ, πόσο θα κάτσεις, πού αλλού θα πάς, σ’αρέσει;». Τα εγγλεζάκια περίμεναν κι αυτά, κι όλοι μαζί προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι τρώγανε οι ντόπιοι αλλά και ΠΩΣ το τρώγανε!
Βρήκα ευκαιρία να πιάσω κουβέντα και με την κουκλίτσα που καθόταν δίπλα μου, ένα πολύ γλυκό κορίτσι (σπάνιο για Αγγλίδα!) με υπέροχο χαμόγελο. Μόλις 17! 16-17 ήταν όλα τους, εκπαιδευτική εκδρομή (!) με 2-3 καθηγητές/τριες να κάθονται διακριτικά σε διπλανό τραπέζι… Όπως Ελλάδα, δηλαδή.. Τα παιδιά το διασκέδαζαν με την ψυχή τους με όλη τη ζωντάνια που ξεχειλίζει στην ηλικία τους! Γιατί όχι άλλωστε; Κι εγώ το διασκέδαζα εξίσου αλλά… ΠΕΙΝΟΥΣΑ και τα πιάτα αργούσαν!
Πρώτα ήρθε το ρύζι (αυτό ήταν το σίγουρο bet: αν δεν τρώγονταν τα άλλα, αυτό θα κάλυπτε ένα κενό) μαζί με ένα μπωλάκι με ένα σκούρο ζεστό υγρό και κάτι μικρά επιπλέοντα κομματάκια από λαχανικά. Το κοίταξα αμήχανα. Αυτό τώρα τι ήταν; Εγώ δεν παρήγγειλα κάτι τέτοιο. Ήταν σουπίτσα; Ή μήπως για να πλένω τα δάχτυλα στη διάρκεια του γεύματος (στη Μαλαισία, όπως και στην Ταϊλάνδη, το σερβίτσιο είναι κουτάλι-πιρούνι, μαχαίρι γιόκ) ; Σήκωσα διακριτικά το απελπισμένο βλέμμα μου και κοίταξα τους απέναντι… Τα χέρια τους τα έπλεναν από μια κανάτα που άδειαζαν νερά σε μια γαβάθα στο κέντρο. Άρα…?
Άρχισα να τρώω σιγά-σιγά το ρύζι – ικανοποιητικό, αρκετά γευστικό και όχι ιδιαίτερα πικάντικο. Το μπωλάκι στο πλάι… Μ’έτρωγε η περιέργεια όμως…. Δοκίμασα μια κουταλιά. Lightαλλά γευστικό. Έψαξα τις αντιδράσεις των απέναντι. Ο μεσαίος μ’έβγαλε απ’τη δύσκολη θέση: «Αυτό το βάζουμε λίγο λίγο πάνω στο ρύζι» μου είπε, «γίνεται πιο νόστιμο». Τον ευχαρίστησα μ’ένα πλατύ χαμόγελο.
Εν τω μεταξύ, έφτασε και η τεράστια καρύδα με 2 προυφάν και τα καλαμαράκια. Ανάσταση! Ο φίλος από απέναντι διακριτικά έσπρωξε προς το μέρος μου τις απαραίτητες σάλτσες. Τον ευχαρίστησα ξανά και … όρμηξα. Υπέροχα! Για το μόνο που μετάνιωνα ήταν που δεν είχα παρει το τσιπουράκι μαζί μου…
Στο τρίτο καλαμαράκι… κατέφθασαν 3 μαντηλοφόρες κυρίες που με ρώτησαν αν μπορούσαν να καθίσουν στις εναπομείνασες άδειες καρέκλες. Κατένευσα. Με το που κάθισαν, μου πιάσανε την κουβέντα. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Καθηγήτριες και οι 3, η μεγαλύτερη γυμνασιάρχης, όλες στο ίδιο σχολείο στην Κουάλα Λουμπούρ. Σε ολιγοήμερες διακοπές. Ευγενέστατες, ιδιαίτερα φιλικές και με πραγματικό ενδιαφέρον να μάθουν για την Ελλάδα την οποία θαύμαζαν και, φυσικά, μαζί μ’αυτήν και τον Μεγαλέξανδρο – όπως παντού!!! Κυριολεκτικά απόλαυσα την συζήτηση μαζί τους, αφού στο μεταξύ είχαν καταφθάσει και οι γαρίδες και το στομάχι μου είχε αρχίσει να γεμίζει… Οι κυρίες καταβρόχθισαν 2 μωρά με καταπληκτική δεξιοτεχνία – με τα χέρια τους – τη συνοδεία τσίλι που μοιράστηκα μαζί τους για τις γαρίδες.
Όταν ήρθε ο λογαριασμός (9 ευρά συνολικά) και σηκωθήκαμε να φύγουμε, η κίνηση είχε αραιώσει λιγάκι. Τις αποχαιρέτησα και κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο. Καθ’οδόν συνάντησα μια ομάδα από τα εγγλεζάκια (μαζί και η κουκλίτσα «μου» και καναδυό άλλες) και προσφέρθηκα (ο σάτυρος) να κεράσω μπυρίτσες στο club του ξενοδοχείου.
Προβληματίστηκαν για λίγο να δεχτούν ή όχι, μετά τα αγόρια επικαλέστηκαν ένα ραντεβού που υποτίθεται (?) ότι είχαν με την υπόλοιπη παρέα και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Όχι που θα άφηναν… 
Δε βαριέσαι, είχα βαρύνει λιγάκι απ’το φαΐ, είχα και πρωινό εγερτήριο (δικαιολογήθηκα μέσα μου), πήρα την άγουσα στον ένατο.
Σε λιγότερο από μισή ώρα είχα αποκοιμηθεί υπό τους ήχους των DeepPurpleμε τη συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου. Ας είν’ καλά η Σαββατιάτικη με το CD της…
21.7.2009: Αναζητώντας τους proboscis monkeys
Με γεμάτο το ρεζερβουάρ μ’ένα κοκτέηλ βιταμινών από τον εξαιρετικό μπουφέ του Le Meridien και δυνατό espresso για καταλύτη ξεκίνησα το πρωινό με πρώτο στόχο το γραφείο του Τουρισμού. 9 παρά 2 μπροστά στην είσοδο, η καθαρίστρια ακόμη σκούπιζε αλλά η υπάλληλος είχε πάρει ήδη τη θέση της.
Πολύ εξυπηρετική, μου έδωσε ένα πακέτο ενημερωτικά φυλλάδια με εκδρομές, αξιοθέατα, κλπ. και έναν πολύ καλό χάρτη της ΚΚ και της περιοχής, απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις και επιβεβαίωσε αυτό που είχα ψυλλιαστεί από τις πρώτες ώρες μου στον υπέροχο αυτό τόπο: Οι μέρες που είχα προγραμματίσει για την παραμονή μου στο Sabah ήταν απελπιστικά λίγες! Αυτό δεν άλλαζε, όμως, οπότε έπρεπε να επιλέξω ότι έδειχνε πιο ενδιαφέρον. Γρήγορη επιστροφή στο ξενοδοχείο για εξαρτύσεις και λοιπά.
Ημερήσια εκδρομή δεν έπαιζε, λόγω του ότι όλες αναχωρούν μέχρι τις 8:30 το αργότερο, οπότε σήμερα μάλλον θα κινούμουν αυτόνομα, πιθανότατα στο μεγάλο απέναντι νησί (Gaya) και το ψαροχώρι (με τα σπίτια μέσα στη θάλασσα) που έβλεπα απ’το παράθυρο του ξενοδοχείου – ίσως να’κανα και καμμιά βουτιά στα γειτονικά μικρότερα (Sapi, Manukan), οι παραλίες των οποίων έδειχναν μαγικές στις φωτογραφίες!
Πρίτς!!!
Ο καιρός είχε διαφορετική άποψη: Μέχρι να ξαναβγώ «του καμπλάντισ’ τ’ουρταλίκ» που λένε και στις Σέρρες (όπερ μεθερμηνευόμενον: ο ουρανός γέμισε με μαύρα σύννεφα). Γμτ…
Δεν πτοήθηκα και ξαμολήθηκα για το Jetty πού’ταν καμμιά 500μ. μακρυά, ενώ είχαν αρχίσει οι πρώτες χοντρές ψιχάλες… «Δεν είναι τίποτα, μια τροπική μπόρα που θα σταματήσει ώσπου να φτάσω…» σκέφτηκα. Και, όντως, έτσι ήταν. Όμως… όμως ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι καμπλαντισμένος. Και… κανένα βαρκάκι, μικρό ή μεγαλύτερο απ’αυτά της τακτικής συγκοινωνίας δεν πήγαινε απέναντι – απλά διότι χρειαζόταν και η σύμφωνη γνώμη της θάλασσας. Που δεν την είχαν… Ξανά γμτ…
Αλλαγή σχεδίου: Θα προσπαθήσω να πάω στο βουνό σήμερα αντί για αύριο – με ταξί. 10:15 ήδη, δυόμισι ώρες μες στο νερό μέχρι το Hot Poring Springs, 2 ώρες να μείνω εκεί, άλλες 2 ώρες μια βόλτα στο Mt. Kinabalu, νά’μαι πίσω ως τις 8 το βράδυ – παλεύονταν.
Κατευθύνομαι προς την πιάτσα των ταξί – δίπλα στη σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων. Ευτυχώς, είχα πάρει πληροφορίες απ’το γραφείο, είχα και το χάρτη… 20RM είχε πεί η κοπέλλα μέχρι εκεί (one way, το άτομο, σε ταξί με άλλους 3)… Ξανά ψιχάλες… αλλά, στο βάθος προς το βουνό είχε αρχίσει να ανοίγει…
Τους είδα… Πολλά ταξί, με μικρές ταμπελίτσες τριγύρω, ανάλογα με τους προορισμούς. Οι ταξιτζήδες μαζεμένοι σε 2-3 πηγαδάκια κάνανε χαβαλέ πίνοντας τα ζουμιά τους αλλά οι αισθητήρες τους δούλευαν! Μόλις με είδαν να πλησιάζω, άρχισαν κάποιοι να με προσεγγίζουν. 10:30. Showtime!
Χαμόγελα. «Πού θέλετε να πάτε;» «Poring Hot Springs. Πόση ώρα είναι;» «2 ½ ώρες» «Πόσο κάνει; Πήγαινε - έλα» «250RM!». Πρώτη καρδιακή προσβολή! Με κοιτάζουν αμήχανα… Κάνω ένα λεπτό να συνέλθω. «Ο μπάτλερ πού είναι;» ρωτάω. Απορία στο βλέμμα: «Ποιος μπάτλερ;» «Μ’αυτήν την τιμή, υποθέτω ότι περιλαμβάνεται και μπάτλερ στο service!». Γέλια πολλά… τους άρεσε. «ΟΚ, Sir, 230 for you!» Δεύτερη καρδιακή προσβολή! Σοβαρεύω. «Κοιτάξτε παιδιά, η ώρα κοντεύει 11, νομίζω ότι δεν θα προλάβουμε να επισκεφτούμε αυτά που θέλω». (Παρένθεση: To Hot Poring Springs είναι 40km μετά το πάρκο του Mt. Kinabalu). «Μα γιατί δεν θα προλάβουμε, σε 1 ½ ώρα εκεί θά’μαστε!» (Κινδυνεύουμε να χάσουμε τον πελάτη, το αυτοκίνητο έγινε αεροπλάνο…). «Δε θα πάμε με ταξί, με ελικόπτερο θα πάμε;». Γέλια ξανά… Τους εξηγώ τι μου είπε η υπάλληλος, καταλαβαίνω ότι θα πάνε άδειοι αλλά παραπάνω από 150RM δεν είμαι διατεθειμένος να δώσω. Ούτε αυτοί είναι διατεθειμένοι να πέσουν κάτω από 200. Χαιρετιόμαστε φιλικά, ίσως αύριο πρωί-πρωί να το μοιραστούμε με άλλους συνεπιβάτες, selamat jalan.
Τώρα τι κάνουμε;;;
Βρέχει… ξανά. Αρχίζει να γίνεται εκνευριστικό. Κάνω μια στάση σε μια … στάση λεωφορείου. Σκέπαστρα σαν τα δικά μας. Αλλά, για να καθήσεις… Μια χοντρή σωλήνα, διαμετρήματος στενότερου από … μπουρί σόμπας. Τι διάλο, οι Μαλαισιανοί είναι διαφορετικοί ανατομικά στο συγκεκριμένο μέρος του σώματος; Τα λεωφορεία τους, όμως, καλύτερα από οποιαδήποτε χώρα της περιοχής. Και όλα με A/C.
Βάλθηκα να μελετάω το χάρτη. ToSabahμπορεί να είναι μικρό σε έκταση, παρουσιάζει όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον και προσφέρει επιλογές για όλα τα γούστα: 2 μεγάλες πόλεις (Kota Kinabalu και Sandakan) και αρκετές μικρότερες (5 αεροδρόμια), εθνικά πάρκα και ζούγκλες για trekking, κέντρα επανένταξης αγρίων ζώων και, κυρίως, ουρανγκοτάνγκων (Βλ. Sepilok), το επιβλητικό όρος Mt. Kinabalu (το ψηλότερο της ΝΑ Ασίας που στην κορφή του ανεβαίνουν κάθε χρόνο χιλιάδες ορειβάτες και, προς τιμήν του, άλλαξε όνομα η πρωτεύουσα από Jesselton σε Kota Kinabalu, μετά την ανεξαρτησία), ποτάμια για κρουαζιέρες και rafting, την μοναδική σιδηροδρομική γραμμή στο Βόρνεο (που, όμως, όπως έμαθα το βράδυ είναι εκτός λειτουργίας για επισκευές – μετά από 2 ατυχήματα που έγιναν πρόσφατα), παραλίες και ψαροχώρια καθώς και χωριά ιθαγενών στην ενδοχώρα και, φυσικά, δεκάδες νησιά ή νησάκια με θαλάσσια πάρκα, περιμετρικά των ακτών, με διασημότερα αυτών το Layang-Layang δυτικά, το Turtle island και βεβαίως το Sipadan – φημισμένο για τον καταπληκτικό βυθό του – ανατολικά. Ά, και το Labuan δυτικά, κοντά στο Brunei, με πλούσια ιστορία και υποδομές, όπου μπορεί κανείς να αφιερώσει 2-3 μέρες. (Επισκεφτείτε το πολύ καλό επίσημο site του τοπικού τουρισμού: www.sabahtourism.com). Στις λιγότερο από 2 μέρες που μου έμεναν πού να πρωτοπάω;
Σε πρώτη φάση είπα να πάω στο Centre Point, ένα πολυκατάστημα απέναντι απ’το ξενοδοχείο, να ψάξω για κανένα πρακτορείο να κλείσω ημερήσια για το βουνό την επόμενη μέρα. Για σήμερα, βλέπουμε…
Στο Centre Point, όπως σε όλους τους χώρους του είδους, υπήρχαν καταστήματα για όλα τα γούστα. Από εμπορικά μέχρι φαγάδικα. … Και πρακτορεία ταξειδίων… Σ’ένα απ’αυτά, το Borneo Tropical Holidays, έκανα μια στάση για πληροφορίες. Όχι γιατί ήταν πιο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά γιατί με τράβηξε η … Elly. Τρείς υπάλληλοι, οι δύο γυναίκες, η Elly η ομορφότερη (αλλά και πιο ξύπνια). Αυτή και ο Ted καταγωγής Kadazan (από γειτονικά χωριά), χριστιανή αυτή, μουσουλμάνος ο Ted και η δεύτερη κοπέλλα κινεζούλα και βουδίστρια. Όλοι φίλοι, αρμονική συνύπαρξη θρησκειών, κανένα πρόβλημα – όπως και σε όλη τη Μαλαισία. Μια σημείωση εδώ: Οι Kadazan (η πολυπληθέστερη φυλή στο Sabah) έχουν απαλά χαρακτηριστικά, πιο ανοικτόχρωμο δέρμα από τους Malay και μια «κινέζικη» πινελιά (λόγω χρωμοσωμάτων εκ Μογγολίας).
Οι εκδρομές που είχε να προσφέρει το πρακτορείο ήταν πολλές, ολόκληρης ή μισής μέρας αλλά για Mt. Kinabalu για αύριο δεν είχε. Χρειάζονταν 2 άτομα minimum. «Έλα και σύ!» άδραξα την ευκαιρία. Δεν μπορούσε, δούλευε. «Αλλά» συμπλήρωσε, «είναι νωρίς ακόμη, μέχρι το βράδυ μπορεί να δηλώσουν συμμετοχή, υπάρχει ένα ζευγάρι που δεν έχει αποφασίσει ακόμη, μένετε στο ίδιο ξενοδοχείο» έκανε με νάζι. «Όσο για σήμερα, μπορείτε να πάτε στη νυκτερινή κρουαζιέρα στο ποτάμι, να δείτε τους μακάκους και τους proboscis monkeys, τις πυγολαμπίδες, είναι πολύ ωραία, έχω πάει!». Μπορούσα ν’αντισταθώ σ’εκείνο το βλέμμα; Συμφώνησα, πλήρωσα τα 165RM του πακέτου (με φαγητό), φόρεσα το ωραιότερο χαμόγελό μου για να αποσπάσω την υπόσχεσή της να κάνει ότι μπορεί για την πραγματοποίηση της εκδρομής αύριο και να με ειδοποιήσει το απόγευμα και έφυγα για το ξενοδοχείο, να προετοιμαστώ (αντικουνουπικό πασαλειψατέρ κλπ.). Ήταν 12:30 και η αναχώρηση για το ποτάμι ήταν στις 14:30. Στο δρόμο έκανα μια μικρή στάση για roti (πιτουλίτσες): Roti canaiμε dhal (ινδικής καταγωγής & προέλευσης προφανώς), roti telur (με τηγανητό αυγό) και roti ayam (με κοτόπουλο). 2 ευρώ μαζί μ’ένα τεράστιο ποτήρι φυσικό χυμό dragon fruit (το κόκκινο, όχι το άσπρο). Παράδεισος!
Η κρουαζιέρα θα γινόταν στον ποταμό Klias, καμμιά εκατοστή χιλιόμετρα νότια από την Kota Kinabalu, προς την κατεύθυνση του Beaufort, κοντά στην Kuala Penyu (για τους μη γνωρίζοντες, το Kota χαρακτηρίζει τις πόλεις που είναι κτισμένες δίπλα στη θάλασσα, ενώ το Kuala εκείνες πάνω στο ποτάμι). Κάπου μιάμισυ ώρα δρόμος μέχρι το χωριό και την αποβάθρα.
Το βανάκι έφτασε στην ώρα του, με 6 άλλους επιβάτες ήδη μέσα (ένα νεαρό ζευγάρι Αυστραλού – Αγγλίδας, ένα Ολλανδών και ένα μεσήλικες – μάλλον Κινέζους). Το αρκουδίσιον στο φούλ, χτυπούσε στο δόξα πατρί. Κόλλησα στο παράθυρο αλλά μικρή διαφορά είχε. Η διαδρομή ενδιαφέρουσα, περνούσε μέσα από μικρά χωριά, ο δρόμος καλός, είχε σταματήσει και η βροχή και βγήκε ο ήλιος του απογεύματος που έκανε τα χρώματα πιο γλυκά. Εντύπωση μού’κανε εδώ – αλλά και στο Sarawak – το πόσο καλή σήμανση είχαν οι εκκλησίες! Μεγάλες και ευδιάκριτες ταμπέλες μέχρι να φτάσεις και όλες περιποιημένες. Καθολικές.
Μια στάση κάπου στη μέση της διαδρομής για μίνι ξεμούδιασμα και τις λοιπές… φυσικές ανάγκες. Οι πάγκοι με τα φρούτα ο ένας δίπλα στον άλλον, άγνωστα τα πιο πολλά και οι τιμές τουριστικές. Αγόρασα ένα σκαφάκι με κάτι περίεργα πορτοκαλί καθαρισμένα που μοιάζαν με λουλούδια. Μετά έμαθα ότι είναι ο καρπός του jackfruit.
Πρόσφερα στους νεαρούς δίπλα μου για να πιάσω κουβέντα, είχα αρχίσει να βαριέμαι, οι Ολλανδοί ήταν μακριά και οι Κινέζοι μιλούσαν μανδαρίνικα με τον συνοδό μας. Μού’καναν μεγάλη χάρη (έτσι έδειξαν – Αγγλίδα, ντέ) και δοκίμασαν, ο Αυστραλός πήρε και δεύτερο, η αγγούρω ξύνισε τα μούτρα της κι αρνήθηκε ευγενικά. Φτάσαμε επιτέλους. Η ώρα ήταν 4. Η βόλτα θα διαρκούσε μια ώρα περίπου.
Ωραίο το μέρος, περιποιημένο γενικά με λουλούδια και φυτά τριγύρω από ένα ξύλινο κτίριο δίπλα στο ποτάμι και τα σκάφη, με πάρα πολλά τραπέζια, ένα βίντεο που έπαιζε ένα ντοκιμαντέρ για τους πιθήκους με μύτη σαν προβοσκίδα (τρόπος του λέγειν τώρα προβοσκίδα, εμένα πιο πολύ σαν μύτη Γάλλου αλκοολικού μου έφερνε – δείτε σχετικό βιντεάκι εδώ: Proboscis Monkey of Borneo - Save Us! που αναφέρεται στο Εθνικό Πάρκο Bako, στο Kuching, Sarawak). Ώσπου να’ρθει η ώρα να μπούμε στη βάρκα, μας φίλεψαν με καφέ ή τσάι και κάτι βουτήματα και «γλυκάκια». Δοκίμασα απ’όλα, φυσικά, αν και τα γλυκά δεν είναι στο φόρτε τους σε καμμιά απ’τις χώρες της περιοχής. Αυτό που μ’άρεσε περισσότερο ήταν ένα πράσινο συμπαγές και ελαστικό (ναι, έτσι ακριβώς!, ένα κάτι σα λουκουμάς στο πιο στέρεο) πασπαλισμένο με ινδοκάρυδο απ’έξω. Δε ρισκάρησα να επιχειρήσω να το κόψω ή να το τρυπήσω από φόβο μην το κάνω συντριβανάτο, ευτυχώς ήταν αρκετά μικρό για να χωρέσει όλο στο στόμα. Προφανώς είχε κάποια γέμιση, καλή ήταν, αλλά μη ρωτάτε περισσότερα!
Είχε και κάτι άλλα γρούπια τριγύρω, όλοι για επιβίβαση στα πλεούμενα, κάποιοι μάλιστα δοκίμαζαν την τύχη τους στο ψάρεμα γαρίδας – δεν είδα κανέναν να βγάζει τίποτα. Ήρθε η σειρά μας, βάλαμε τα σωσίβιά μας (υποχρεωτικά), το δικό μου ήταν τρουά-κάρ, το’βαλα σα γιλέκο. Γέμισε η βάρκα, ξεκινήσαμε τη βόλτα…
Τώρα, αν είχατε υψηλές προσδοκίες για το τι είδα, μάλλον θα απογοητευθείτε λιγάκι. Για να πούμε την αλήθεια, μόλις είδα πώς εξελίσσονταν το σενάριο, οι δικές μου περιορίστηκαν αρκετά. Γιατί, πώς ήταν δυνατόν να ξέρουν οι βαρκάρηδες εκ των προτέρων σε ποιο σημείο θα εμφανίζονταν οι μαϊμούδες;;!! Λες και ήταν εκεί και περίμεναν και μόλις πλησίαζαν οι βάρκες άρχιζαν τα σάλτα στα κλαδιά! Showtime!
Άρχισα να το σχολιάζω, μάλιστα, υπό το άγριο βλέμμα του υπεύθυνου, και έτυχα απρόσμενης ανταπόκρισης από αρκετούς που γελούσαν κάθε φορά και πρόσθεταν τα δικά τους σχόλια!
Άααα, όοοο, απ’το φιλοθεάμον κοινό, αλλά, κάθε φορά που επιχειρούσα να εστιάσω με την κάμερα, μόνο φύλλα έβγαζα, ή έπιανα μέρος μόνο της κίνησης, ή κουνούσε η βάρκα με όλους να προσπαθούν να τραβήξουν, ή ήταν πολύ μακριά, πίκρα γενικά και πενιχρά αποτελέσματα… Στο τέλος τραβούσα στο περίπου, με την ελπίδα νά’χω πιάσει κάτι που δεν έβλεπα δια γυμνού οφθαλμού. Πού στο διάλο τα έβλεπαν όλα αυτά τα μογγολοειδή; Εντάξει, είδαμε και προβοσκίδες και μακάκες, αλλά από τέτοια απόσταση που δεν έλεγε... Το σενάριο, βέβαια, είχε happyend αφού, στον τελευταίο σταθμό πριν την αποβίβαση στο εξοχικό, κάναμε μια στάση σ’ένα σημείο όπου και monitor lizards είχε, και ένα ολόκληρο σόι μακάκων που ασχολούνταν με τις βραδυνές τους δραστηριότητες, όλος ο θίασος επί σκηνής, πριν να πέσει η αυλαία.
Πίσω στη στεριά, τα καζάνια είχαν στηθεί και περίμεναν τους βουρβούλακες. Ρύζι ατμού και τηγανητό, ομελέτες, λαχανικά διάφορα μαγειρεμένα με δυό λογιών τρόπους, τοφου και κοτόπουλα, μοσχάρι, μέχρι και ασπόνδυλα, όλα με διάφορες σάλτσες πικάντικες ή όχι και τόσο. Και φρούτα. Φάγαμε (ή μάλλον, μπαζώσαμε) σα βασιλιάδες – όπως θα’λεγε και ο Giorgino. Σωσίβια δε βγάλαμε γιατί η παράσταση δεν είχε τελειώσει…
Μας ξαναφόρτωσαν, αυτή τη φορά για να δούμε τις πυγολαμπίδες. Είχε νυχτώσει, κόντευε 8 η ώρα, ό,τι έπρεπε. Πιο σύντομη αυτή η βόλτα, κάπου μισή ώρα, αλλά σίγουρα πιο εντυπωσιακή. Εντάξει, δεν έβλεπα πρώτη φορά πυγολαμπίδες (αν και πολλοί απ’τους συνεπιβάτες δεν ήξεραν κάν περί τίνος επρόκειτο), άλλο πράγμα όμως να βλέπεις 2-3 στο δρόμο κι άλλο χιλιάδες στα παρόχθια φυτά, να μοιάζουν μερικές φορές σα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα! Φωτογραφίες βέβαια δεν μπορούσαμε να βγάλουμε, ήταν όμως όμορφα. Με πιάσαν λίγο και οι οικολογικές τύψεις μου για την αναστάτωση που τους φέρναμε με τους φακούς των συνοδών να φέγγουν κατ’ευθείαν πάνω στα κλαδιά προκειμένου να ενεργοποιήσουν τις αντιδράσεις τους προς τέρψιν του βαρβαρικού κοινού…
Εν πάσει περιπτώσει, είδαμε και το γκράν φινάλε και χορτασμένοι πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Αυτή τη φορά οι συνταξιδιώτες μου δεν ήταν και τόσο λαλίστατοι. Ίσως σκέφτονταν αυτά που είδαν, ίσως τα κρεββατάκια τους, εγώ όμως σκεφτόμουν … την Elly!
Στο ξενοδοχείο με περίμενε το μήνυμά της ότι η αυριανή εκδρομή θα πραγματοποιούνταν! Αφορμή για να πάω να την ευχαριστήσω απέναντι. Τα καταστήματα δεν είχαν κλείσει ακόμη (στις 10 έκλειναν) αλλά εκείνη είχε σχολάσει…
Στην έξοδο με προσέγγισαν κάτι κορίτσια με φυλλάδια στα χέρια: Sweet Memory Reflexology. Full body massage με 50RM την ώρα – και ένα σωρό άλλες παραλλαγές. Τις κοίταξα από πάνω ως κάτω, έκανα μερικές συγκεκαλυμμένες ερωτήσεις για την πραγματική φύση του μασάζ, δεν τσίμπησαν, οπότε είπα «γιατί όχι, ποιος καλύτερος τρόπος να κλείσει η μέρα και να’μαι χαλαρός και αύριο», ήταν και δίπλα, πάμε.
Ωραίος χώρος, καθαρός, καλό το μασάζ, δε με σάπισε στο ξύλο, μια ώρα πλήρης, τελειώσαμε στις 11 (έκλειναν κι όλας), τους έδωσα και 10RM πουρμπουάρ, άστραψε το πρόσωπό τους, όλοι ευχαριστημένοι.
Η αυριανή μέρα θα άρχιζε στις 8…
(συνεχίζεται)
Η πτήση για την Κουάλα Λουμπούρ (ΚΛ) είναι στις 11:20, οπότε στις 9 πρέπει να την κάνω… Στο lobby δεν βλέπω κανέναν από τους black – θα την πέφτουν μάλλον στο πρωινό. Το βανάκι τιγκάρει στους κίτρινους – είμαι ο μόνος ασπροκώλης! Είχαν δίκηο τα σχόλια που έλεγαν ότι το ξενοδοχείο είναι δημοφιλές στους κινέζους.
Απολαμβάνω τη διαδρομή για το αεροδρόμιο σε μια πόλη που μοιάζει με το Sim City 3000: Πεντακάθαροι δρόμοι με τέλεια σήμανση, βλάστηση, όμορφα σπίτια (επαύλεις θα τα έλεγα), περιποιημένοι κήποι, όλα σαν ψεύτικα… Όλα ωραία, δε λέω, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω για πολύ σ’ένα τέτοιο περιβάλλον…
Δυστυχώς δεν είχα κλείσει φαγητό για το αεροπλάνο και ψιλοπεινάω αλλά κάνω υπομονή για την επόμενη – εσωτερική πια – πτήση που τα έχω κανονίσει. Η πτήση είναι πολύ σύντομη (ούτε 40 λεπτά) κι ώσπου ν’ανέβει το αερόπλανο, αρχίζει να κατεβαίνει. Η θέση δίπλα στο παράθυρο αλλά δεν μπορώ να καταλάβω που είναι το αεροδρόμιο σ’αυτά που βλέπω κάτω. Μου κάνει εντύπωση πόσο μεγάλη φαίνεται (και είναι) η ευρύτερη ΚΛ. Το καινούργιο αεροδρόμιο το’χτισαν στου διαόλου τη μάνα, πάνω από 50km μακριά και κάπου μια-μιάμισυ ώρα μακρυά με το λεωφορείο (ανάλογα την κίνηση). Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι μιας και συνεχίζω κατ’ευθείαν με ανταπόκριση για Kota Kinabalu (KK).
To KLIA έχει ένα ανεξάρτητο terminal για τις εταιρίες χαμηλού κόστους (LCCT) το οποίο, στην πράξη, καλύπτει κατά 80% τουλάχιστον τις ανάγκες της Air Asia. Έχει πλάκα αυτό το terminal. Ούτε φυσούνα, ούτε λεωφορείο, με τα πόδια για το κτίριο, σαν σε σχολικό περίπατο, με τις αεροσυνοδούς με τα κόκκινα ταγιεράκια μπροστά, σαν δασκαλίτσες…. Να από πού γίνεται η περικοπή του κόστους του εισιτηρίου (και το on board service).
Η «χλωροφύλλη» πιστή στο ραντεβού, φτάνει αγκαλιά με μια ολλανδέζα. Την παίρνω απ’το χέρι και βούρ για check-in – ξανά. Πολύς κόσμος, αρκετές μαντήλες, χωρίς φερετζέ αλλά και αρκετές μάσκες υγιεινής – ένεκα η γρίπη των… χήρων. Ψιλομπέρδεμα τα counters, άλλα νούμερα δίνουν οι ηλεκτρονικοί πίνακες, σε άλλα είμαστε, αλλά τελικά όλα καλά, παρέδωσα και κατευθύνομαι στην πύλη εξόδου.
ΑΤΜ δεν βλέπω πουθενά, ούτε κανένα πίνακα σ’αυτό το τμήμα του κτιρίου αλλά τελικά το εντοπίζω σε μια γωνιά στην άκρη-άκρη της αίθουσας αναχωρήσεων, Maybank, δυστυχώς όμως ατύχησα: Δυό τύποι φτάνουν πρίν από μένα και αρχίζουν να το επισκευάζουν. Μετά από μισή ώρα φεύγουν και πλησιάζω αλλά τζίφος και πάλι. Δυό φορές η κάρτα δεν δίνει λεφτά, δεν ξέρω τι συμβαίνει, ούτε με μικρότερο ποσό δεν γίνεται αποδεκτή, δε ρισκάρω να μου την μπλοκάρει στην Τρίτη προσπάθεια. Ισως φταίει ότι είναι από Αμερικάνικη Τράπεζα…
Επιτέλους, τελευταίο κομμάτι αυτού του μαραθώνιου, έχω συμπληρώσει πάνω από 48 ώρες αλλάζοντας αεροπλάνα και αεροδρόμια. Γεμάτη κι αυτή η πτήση (όπως όλες άλλωστε της Air Asia), μια μικροσκοπική συμπαθητική γιαγιούλα δίπλα μου έχει βγάλει και τα πασούμια της, όχι όμως τη μαντήλα. Το φαγητό δε λέει πολλά, είναι όμως ζεστό και πεινάω, οπότε το κατεβάζω σε χρόνο dt. Μετά από 2,5 ώρες πτήση χωρίς απρόοπτα προσγειωνόμαστε στην ΚΚ.
Το σύστημα μεταφοράς απ’το αεροδρόμιο στις πόλεις, στη Μαλαισία είναι καλά οργανωμένο. Πας στο booth, λες που θες να πάς (δρόμο ή ξενοδοχείο), σου λένε πόσο κάνει, πληρώνεις, σου δίνουν 2 κουπόνια, δίνεις το ένα στο πρώτο ταξί που έρχεται απ’τη σειρά και σε πάει κανονικά. Ούτε παζάρια, ούτε διπλή μίσθωση, όμορφα κι ωραία. Πρέπει όμως να χαλάσω λεφτά… Ευτυχώς έχει ένα ανταλλακτήριο της Maybank που είναι ανοικτό…
Η ΚΚ δεν είναι πολύ μεγάλη (ίσως και λιγότερες από 300.000 κάτοικοι) και η διαδρομή μέχρι το κέντρο 7-8km που την κάνουμε σε 10 λεπτά. Αρκετά ευχάριστη, έχει και autobahn, και το ξενοδοχείο (Le Meridien) δεσπόζει σε μια παραλιακή λεωφόρο γεμάτη από μαγαζιά, εμπορικά κέντρα και ξενοδοχεία από τη μια πλευρά, εστιατόρια, μπάρ και πιο κάτω το λιμάνι από την άλλη (παραθαλάσσια) πλευρά.
Δωμάτιο Νο. 927, Deluxe Seaview, non-smoking, 65m², CD Player Hi-Fi & DVD system, Plasma TV 42”, κρυφούς φωτισμοί, φρούτα, εφημερίδες, ρόμπες, πιστολάκια, καραμπίνες, τα πάντα όλα. Η ανηψιά μου δε θα’βγαινε καθόλου από το μπάνιο. Εμένα μου φάνηκε λίγο “too much” το μέγεθος του δωματίου. Η minimal (αλλά όχι ελλιπής) επίπλωση έκανε το 12x5 δωμάτιο να φαίνεται άδειο. Σαν γήπεδο 5x5 έμοιαζε! Αν είχε το μισό μήκος θα ήταν απλά κούκλα. Η θέα όμως….
Απλά καταπληκτική! Ταψί όλος ο κόλπος και τα νησάκια απέναντι σε μικρή απόσταση, μέχρι και το ψαροχώρι φαίνονταν, και η θάλασσα γεμάτη καΐκια και μικρότερα σκαφάκια να πηγαινοέρχονται. Κρίμα που είχε νυκτώσει ήδη και δεν μπορούσα να τραβήξω φωτογραφία το ηλιοβασίλεμα. Στη Μαλαισία, όπως και σε όλες τις χώρες στη γραμμή του Ισημερινού, ξημερώνει στις 6 και νυχτώνει μετά 12 ώρες. Αυτό θα αποδεικνύονταν πρόβλημα για φωτό ηλιοβασιλέματος γιατί σχεδόν πάντα ήμουν σε κίνηση εκείνη την ώρα…
Η δραστηριότητα είχε ήδη αρχίσει στον ακάλυπτο δίπλα στη θάλασσα, μπροστά στο ξενοδοχείο: Πάγκοι στήνονταν, κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, εμπορεύματα μεταφέρονταν και τα φώτα πλήθαιναν ολοένα και περισσότερο. Ήταν ώρα να πάω για αναγνώριση…
Πρώτα όμως, καθώς το σκηνικό αργούσε λίγο να ολοκληρωθεί, είπα να κάνω μια βόλτα στα πέριξ τετράγωνα, από την επάνω μεριά της λεωφόρου, να δω τι παίζει και κει… Πρώτα εντόπισα το γραφείο τουρισμού, όχι παραπάνω από 200μ. μακριά, προφανώς κλειστό αλλά άνοιγε στις 8 το πρωί. Από δώ θα’παιρνα αύριο πληροφορίες για τις εξορμήσεις μου. Στον αμέσως παράλληλο δρόμο η κυκλοφορία για τα τροχοφόρα είχε απαγορευτεί ελέω μικροπωλητών, όπως γίνεται σε εκατοντάδες πόλεις στην Ινδοκίνα για τις νυκτερινές αγορές. Η πραμάτεια δεν διέφερε, οι γνωστές μαϊμούδες για οτιδήποτε αφορούσε ένδυση, υπόδηση και λοιπά αξεσουάρ. Η ζέστη πολλή, άσε η υγρασία, δεν μπήκα στον κόπο να εμβαθύνω…
Στους παραπάνω δρόμους τα φαγάδικα εναλλάσσονταν με μικρά εμπορικά μαγαζάκια. Οι ντόπιοι καθιστοί απ’έξω, γνωστό σκηνικό από το Βιετνάμ, ενώ η παρουσία των κινέζικων επιγραφών ή ονομάτων δεν ήταν τόσο έντονη όσο στα άλλα μέρη του βόρειου Βόρνεο. Εδώ, η κατάληψη ήταν ακόμη υπό εξέλιξη…
Οι λίστες με τα μενού ακατάληπτες (αν και με λατινικά στοιχεία), οι τιμές όμως ιδιαίτερα χαμηλές, ακόμη και σ’αυτά που φαίνονταν πιο «αξιοπρεπή» εστιατόρια. Η λέξη που ξεχώριζε στα περισσότερα ήταν “halal”. Προφανώς είχε να κάνει με τη θρησκεία, τα φαγάδικα που την είχαν ήταν μουσουλμανικά, αλλά … τι στην ευχή ήθελε να πεί το ποιητή;
Πέρασα έτσι καμμιά ώρα, χαζεύοντας τα τεκταινόμενα και προσπαθώντας να συγκρατήσω και να συνδυάσω ονομασίες και παρασκευάσματα. Καιρός να την έκανα προς παραλία, το show θα είχε αρχίσει ήδη…
Είχα απομακρυνθεί σχετικά και, ώσπου να φτάσω στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, πέρασα μπροστά από εντυπωσιακά εστιατόρια με νέον επιγραφές, χλιδάτα τραπέζια με σερβίτσια, αρκουδίσια και … αρκούδες/ους ασπροκώλησες που χλαπάκιαζαν πάνω από τεράστια πιάτα με θαλασσινά, ψάρια, κρέατα, κλπ. και ένα γκαρσόνι να στέκεται πίσω απ’τον καθένα. Στην είσοδο, πριν από τη σάλα φαγητού, υπήρχε η βιτρίνα με τις δεξαμενές όπου, ζωντανά, τα μελλοντικά θύματα ανέμεναν το μοιραίο… Οι τιμές εφάμιλλες πολυτελούς ξενοδοχείου. Κάποια απ’αυτά είχαν πρόσοψη και στη θάλασσα – η βόλτα από κείνην την πλευρά έμοιαζε περισσότερο ελκυστική και, σίγουρα, δεν είχε και τη φασαρία του δρόμου.
Όντως ήταν καλύτερα… Τραπεζάκια έξω, πάνω σε μια όμορφη συνεχή ξύλινη εξέδρα, ομπρελίτσες από πάνω, οι κράχτες ενθουσιώδεις για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που προσέφεραν και αναγγελίες σε όσο περισσότερες γλώσσες γνώριζαν ή υπέθεταν για την καταγωγή του πελάτη. Τα μενού με τις φωτογραφίες βοηθούσαν αλλά, σίγουρα, έπειθαν λιγότερους απ’όσους θα ήθελαν. Το κοινό, βαρβαρικό στην πλειονότητά του και όχι πολυπληθές. Ντόπιοι νεαροί/ές της μεσαίας – ανώτερης τάξης απολάμβαναν καφέδες, χυμούς, μπύρες στα μπαράκια που παρεμβάλλονταν ενώ, τα 2-3 εστιατόρια χωρίς φωτογραφίες, κράχτες και με χαμηλότερες τιμές ήταν σχεδόν γεμάτα αποκλειστικά από λαϊκό πληθυσμό. Θύμιζε λίγο Ελλάδα η ιστορία, κάτι σαν Χανιά ή Χαλκίδα ή, τέλος πάντων, κάποιο παραθαλάσσιο μέρος το καλοκαίρι. Ξέρετε…
Έφτασα επιτέλους στο ξέφωτο που - πια δεν ήταν ξέφωτο – έσφυζε από ζωή:
Σε πρώτο πλάνο ήταν η λαχαναγορά, με φρέσκα ζαρζαβατικά (πολλά απ’αυτά αγνώστου σχήματος, προέλευσης και γεύσης) και φρούτα (αυτά, περισσότερο οικεία).
Ακολουθούσαν τα πουλερικά και έπονταν τα θαλασσινά.
Απ’την επάνω μεριά, προς τον δρόμο, τα καζάνια με τα νούντλς, τα γουόκ και λοιπές αμαρτίες είχαν την τιμητική τους.
Και, φυσικά, τα γλυκούλια αρούρια της Renata είχαν το δικό τους πάρτυ στις παρυφές αυτής της μάζωξης. Κανείς απ’τους πωλητές ή τους (πολλούς) επισκέπτες και θαμώνες δεν τους έδινε σημασία…
Και μετά; Μετά ήρθε ο έρωτας! Έεεε… συγγνώμη, το barbecueήθελα να πώ! Τάξη κι εδώ: Πρώτα τα chicken-οειδή… Μπουτάκια, φτερούγες, στηθάκια, τα περισσότερα σε “satay” μορφή (δηλαδή… σουβλάκι), απλή, μαριναρισμένη ή παναρισμένη. Όλα στα κάρβουνα. Και… η τσίκνα σύννεφο!
Ακολουθούν τα ψαρικά: Γαριδοειδή παντός τύπου και μεγέθους, ομοίως τα μαλάκια, αλλά και … σελάχια, ρίνες, και ψάρια – από κάτι μικρά που μοιάζουν με σαυρίδια μέχρι … μικρά καρχαριοειδή (εδώ δεν έχει barracuda– όπως Ταϊλάνδη) αλλά και πτερύγια καρχαρία, και φέτες από μεγαλύτερα θηρία.
Τι να πρωτοδιαλέξεις; Πού να πρωτοκαθήσεις; Εγώ διάλεξα αυτό…
Πρώτο βράδυ ήταν, είπα να παίξω σε πιο στέρεο έδαφος, άφησα τα ψάρια και διάλεξα 5 σουβλάκια καλαμάρια (ένα ολόκληρο στο κάθε καλαμάκι – 3 ευρά η πεντάδα!) και 2 τεράστιες tigerprawns(όπως και τα καλαμάρια, 2 ευρά η μία) μαζί με τηγανητό ρύζι και μια καρύδα ολόκληρη για drink, και πήρα τη θέση μου σ’ένα μακρύ τραπέζι όπου ήδη κάθονταν καμιά 15αριά εγγλεζάκια με κοντά παντελονάκια (αγοράκια, κοριτσάκια) και 3 ντόπιοι στις θέσεις απέναντί μου. Φιλικοί, στη διάρκεια της αναμονής, μου πιάσανε κουβέντα με τα γνωστά «από πού είσαι, πόσο καιρό έχεις εδώ, πόσο θα κάτσεις, πού αλλού θα πάς, σ’αρέσει;». Τα εγγλεζάκια περίμεναν κι αυτά, κι όλοι μαζί προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι τρώγανε οι ντόπιοι αλλά και ΠΩΣ το τρώγανε!
Βρήκα ευκαιρία να πιάσω κουβέντα και με την κουκλίτσα που καθόταν δίπλα μου, ένα πολύ γλυκό κορίτσι (σπάνιο για Αγγλίδα!) με υπέροχο χαμόγελο. Μόλις 17! 16-17 ήταν όλα τους, εκπαιδευτική εκδρομή (!) με 2-3 καθηγητές/τριες να κάθονται διακριτικά σε διπλανό τραπέζι… Όπως Ελλάδα, δηλαδή.. Τα παιδιά το διασκέδαζαν με την ψυχή τους με όλη τη ζωντάνια που ξεχειλίζει στην ηλικία τους! Γιατί όχι άλλωστε; Κι εγώ το διασκέδαζα εξίσου αλλά… ΠΕΙΝΟΥΣΑ και τα πιάτα αργούσαν!
Πρώτα ήρθε το ρύζι (αυτό ήταν το σίγουρο bet: αν δεν τρώγονταν τα άλλα, αυτό θα κάλυπτε ένα κενό) μαζί με ένα μπωλάκι με ένα σκούρο ζεστό υγρό και κάτι μικρά επιπλέοντα κομματάκια από λαχανικά. Το κοίταξα αμήχανα. Αυτό τώρα τι ήταν; Εγώ δεν παρήγγειλα κάτι τέτοιο. Ήταν σουπίτσα; Ή μήπως για να πλένω τα δάχτυλα στη διάρκεια του γεύματος (στη Μαλαισία, όπως και στην Ταϊλάνδη, το σερβίτσιο είναι κουτάλι-πιρούνι, μαχαίρι γιόκ) ; Σήκωσα διακριτικά το απελπισμένο βλέμμα μου και κοίταξα τους απέναντι… Τα χέρια τους τα έπλεναν από μια κανάτα που άδειαζαν νερά σε μια γαβάθα στο κέντρο. Άρα…?
Άρχισα να τρώω σιγά-σιγά το ρύζι – ικανοποιητικό, αρκετά γευστικό και όχι ιδιαίτερα πικάντικο. Το μπωλάκι στο πλάι… Μ’έτρωγε η περιέργεια όμως…. Δοκίμασα μια κουταλιά. Lightαλλά γευστικό. Έψαξα τις αντιδράσεις των απέναντι. Ο μεσαίος μ’έβγαλε απ’τη δύσκολη θέση: «Αυτό το βάζουμε λίγο λίγο πάνω στο ρύζι» μου είπε, «γίνεται πιο νόστιμο». Τον ευχαρίστησα μ’ένα πλατύ χαμόγελο.
Εν τω μεταξύ, έφτασε και η τεράστια καρύδα με 2 προυφάν και τα καλαμαράκια. Ανάσταση! Ο φίλος από απέναντι διακριτικά έσπρωξε προς το μέρος μου τις απαραίτητες σάλτσες. Τον ευχαρίστησα ξανά και … όρμηξα. Υπέροχα! Για το μόνο που μετάνιωνα ήταν που δεν είχα παρει το τσιπουράκι μαζί μου…
Στο τρίτο καλαμαράκι… κατέφθασαν 3 μαντηλοφόρες κυρίες που με ρώτησαν αν μπορούσαν να καθίσουν στις εναπομείνασες άδειες καρέκλες. Κατένευσα. Με το που κάθισαν, μου πιάσανε την κουβέντα. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Καθηγήτριες και οι 3, η μεγαλύτερη γυμνασιάρχης, όλες στο ίδιο σχολείο στην Κουάλα Λουμπούρ. Σε ολιγοήμερες διακοπές. Ευγενέστατες, ιδιαίτερα φιλικές και με πραγματικό ενδιαφέρον να μάθουν για την Ελλάδα την οποία θαύμαζαν και, φυσικά, μαζί μ’αυτήν και τον Μεγαλέξανδρο – όπως παντού!!! Κυριολεκτικά απόλαυσα την συζήτηση μαζί τους, αφού στο μεταξύ είχαν καταφθάσει και οι γαρίδες και το στομάχι μου είχε αρχίσει να γεμίζει… Οι κυρίες καταβρόχθισαν 2 μωρά με καταπληκτική δεξιοτεχνία – με τα χέρια τους – τη συνοδεία τσίλι που μοιράστηκα μαζί τους για τις γαρίδες.
Όταν ήρθε ο λογαριασμός (9 ευρά συνολικά) και σηκωθήκαμε να φύγουμε, η κίνηση είχε αραιώσει λιγάκι. Τις αποχαιρέτησα και κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο. Καθ’οδόν συνάντησα μια ομάδα από τα εγγλεζάκια (μαζί και η κουκλίτσα «μου» και καναδυό άλλες) και προσφέρθηκα (ο σάτυρος) να κεράσω μπυρίτσες στο club του ξενοδοχείου.
Προβληματίστηκαν για λίγο να δεχτούν ή όχι, μετά τα αγόρια επικαλέστηκαν ένα ραντεβού που υποτίθεται (?) ότι είχαν με την υπόλοιπη παρέα και την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Όχι που θα άφηναν… Δε βαριέσαι, είχα βαρύνει λιγάκι απ’το φαΐ, είχα και πρωινό εγερτήριο (δικαιολογήθηκα μέσα μου), πήρα την άγουσα στον ένατο.
Σε λιγότερο από μισή ώρα είχα αποκοιμηθεί υπό τους ήχους των DeepPurpleμε τη συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου. Ας είν’ καλά η Σαββατιάτικη με το CD της…
21.7.2009: Αναζητώντας τους proboscis monkeys
Με γεμάτο το ρεζερβουάρ μ’ένα κοκτέηλ βιταμινών από τον εξαιρετικό μπουφέ του Le Meridien και δυνατό espresso για καταλύτη ξεκίνησα το πρωινό με πρώτο στόχο το γραφείο του Τουρισμού. 9 παρά 2 μπροστά στην είσοδο, η καθαρίστρια ακόμη σκούπιζε αλλά η υπάλληλος είχε πάρει ήδη τη θέση της.
Πολύ εξυπηρετική, μου έδωσε ένα πακέτο ενημερωτικά φυλλάδια με εκδρομές, αξιοθέατα, κλπ. και έναν πολύ καλό χάρτη της ΚΚ και της περιοχής, απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις και επιβεβαίωσε αυτό που είχα ψυλλιαστεί από τις πρώτες ώρες μου στον υπέροχο αυτό τόπο: Οι μέρες που είχα προγραμματίσει για την παραμονή μου στο Sabah ήταν απελπιστικά λίγες! Αυτό δεν άλλαζε, όμως, οπότε έπρεπε να επιλέξω ότι έδειχνε πιο ενδιαφέρον. Γρήγορη επιστροφή στο ξενοδοχείο για εξαρτύσεις και λοιπά.
Ημερήσια εκδρομή δεν έπαιζε, λόγω του ότι όλες αναχωρούν μέχρι τις 8:30 το αργότερο, οπότε σήμερα μάλλον θα κινούμουν αυτόνομα, πιθανότατα στο μεγάλο απέναντι νησί (Gaya) και το ψαροχώρι (με τα σπίτια μέσα στη θάλασσα) που έβλεπα απ’το παράθυρο του ξενοδοχείου – ίσως να’κανα και καμμιά βουτιά στα γειτονικά μικρότερα (Sapi, Manukan), οι παραλίες των οποίων έδειχναν μαγικές στις φωτογραφίες!
Πρίτς!!!
Ο καιρός είχε διαφορετική άποψη: Μέχρι να ξαναβγώ «του καμπλάντισ’ τ’ουρταλίκ» που λένε και στις Σέρρες (όπερ μεθερμηνευόμενον: ο ουρανός γέμισε με μαύρα σύννεφα). Γμτ…
Δεν πτοήθηκα και ξαμολήθηκα για το Jetty πού’ταν καμμιά 500μ. μακρυά, ενώ είχαν αρχίσει οι πρώτες χοντρές ψιχάλες… «Δεν είναι τίποτα, μια τροπική μπόρα που θα σταματήσει ώσπου να φτάσω…» σκέφτηκα. Και, όντως, έτσι ήταν. Όμως… όμως ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι καμπλαντισμένος. Και… κανένα βαρκάκι, μικρό ή μεγαλύτερο απ’αυτά της τακτικής συγκοινωνίας δεν πήγαινε απέναντι – απλά διότι χρειαζόταν και η σύμφωνη γνώμη της θάλασσας. Που δεν την είχαν… Ξανά γμτ…
Αλλαγή σχεδίου: Θα προσπαθήσω να πάω στο βουνό σήμερα αντί για αύριο – με ταξί. 10:15 ήδη, δυόμισι ώρες μες στο νερό μέχρι το Hot Poring Springs, 2 ώρες να μείνω εκεί, άλλες 2 ώρες μια βόλτα στο Mt. Kinabalu, νά’μαι πίσω ως τις 8 το βράδυ – παλεύονταν.
Κατευθύνομαι προς την πιάτσα των ταξί – δίπλα στη σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων. Ευτυχώς, είχα πάρει πληροφορίες απ’το γραφείο, είχα και το χάρτη… 20RM είχε πεί η κοπέλλα μέχρι εκεί (one way, το άτομο, σε ταξί με άλλους 3)… Ξανά ψιχάλες… αλλά, στο βάθος προς το βουνό είχε αρχίσει να ανοίγει…
Τους είδα… Πολλά ταξί, με μικρές ταμπελίτσες τριγύρω, ανάλογα με τους προορισμούς. Οι ταξιτζήδες μαζεμένοι σε 2-3 πηγαδάκια κάνανε χαβαλέ πίνοντας τα ζουμιά τους αλλά οι αισθητήρες τους δούλευαν! Μόλις με είδαν να πλησιάζω, άρχισαν κάποιοι να με προσεγγίζουν. 10:30. Showtime!
Χαμόγελα. «Πού θέλετε να πάτε;» «Poring Hot Springs. Πόση ώρα είναι;» «2 ½ ώρες» «Πόσο κάνει; Πήγαινε - έλα» «250RM!». Πρώτη καρδιακή προσβολή! Με κοιτάζουν αμήχανα… Κάνω ένα λεπτό να συνέλθω. «Ο μπάτλερ πού είναι;» ρωτάω. Απορία στο βλέμμα: «Ποιος μπάτλερ;» «Μ’αυτήν την τιμή, υποθέτω ότι περιλαμβάνεται και μπάτλερ στο service!». Γέλια πολλά… τους άρεσε. «ΟΚ, Sir, 230 for you!» Δεύτερη καρδιακή προσβολή! Σοβαρεύω. «Κοιτάξτε παιδιά, η ώρα κοντεύει 11, νομίζω ότι δεν θα προλάβουμε να επισκεφτούμε αυτά που θέλω». (Παρένθεση: To Hot Poring Springs είναι 40km μετά το πάρκο του Mt. Kinabalu). «Μα γιατί δεν θα προλάβουμε, σε 1 ½ ώρα εκεί θά’μαστε!» (Κινδυνεύουμε να χάσουμε τον πελάτη, το αυτοκίνητο έγινε αεροπλάνο…). «Δε θα πάμε με ταξί, με ελικόπτερο θα πάμε;». Γέλια ξανά… Τους εξηγώ τι μου είπε η υπάλληλος, καταλαβαίνω ότι θα πάνε άδειοι αλλά παραπάνω από 150RM δεν είμαι διατεθειμένος να δώσω. Ούτε αυτοί είναι διατεθειμένοι να πέσουν κάτω από 200. Χαιρετιόμαστε φιλικά, ίσως αύριο πρωί-πρωί να το μοιραστούμε με άλλους συνεπιβάτες, selamat jalan.
Τώρα τι κάνουμε;;;
Βρέχει… ξανά. Αρχίζει να γίνεται εκνευριστικό. Κάνω μια στάση σε μια … στάση λεωφορείου. Σκέπαστρα σαν τα δικά μας. Αλλά, για να καθήσεις… Μια χοντρή σωλήνα, διαμετρήματος στενότερου από … μπουρί σόμπας. Τι διάλο, οι Μαλαισιανοί είναι διαφορετικοί ανατομικά στο συγκεκριμένο μέρος του σώματος; Τα λεωφορεία τους, όμως, καλύτερα από οποιαδήποτε χώρα της περιοχής. Και όλα με A/C.
Βάλθηκα να μελετάω το χάρτη. ToSabahμπορεί να είναι μικρό σε έκταση, παρουσιάζει όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον και προσφέρει επιλογές για όλα τα γούστα: 2 μεγάλες πόλεις (Kota Kinabalu και Sandakan) και αρκετές μικρότερες (5 αεροδρόμια), εθνικά πάρκα και ζούγκλες για trekking, κέντρα επανένταξης αγρίων ζώων και, κυρίως, ουρανγκοτάνγκων (Βλ. Sepilok), το επιβλητικό όρος Mt. Kinabalu (το ψηλότερο της ΝΑ Ασίας που στην κορφή του ανεβαίνουν κάθε χρόνο χιλιάδες ορειβάτες και, προς τιμήν του, άλλαξε όνομα η πρωτεύουσα από Jesselton σε Kota Kinabalu, μετά την ανεξαρτησία), ποτάμια για κρουαζιέρες και rafting, την μοναδική σιδηροδρομική γραμμή στο Βόρνεο (που, όμως, όπως έμαθα το βράδυ είναι εκτός λειτουργίας για επισκευές – μετά από 2 ατυχήματα που έγιναν πρόσφατα), παραλίες και ψαροχώρια καθώς και χωριά ιθαγενών στην ενδοχώρα και, φυσικά, δεκάδες νησιά ή νησάκια με θαλάσσια πάρκα, περιμετρικά των ακτών, με διασημότερα αυτών το Layang-Layang δυτικά, το Turtle island και βεβαίως το Sipadan – φημισμένο για τον καταπληκτικό βυθό του – ανατολικά. Ά, και το Labuan δυτικά, κοντά στο Brunei, με πλούσια ιστορία και υποδομές, όπου μπορεί κανείς να αφιερώσει 2-3 μέρες. (Επισκεφτείτε το πολύ καλό επίσημο site του τοπικού τουρισμού: www.sabahtourism.com). Στις λιγότερο από 2 μέρες που μου έμεναν πού να πρωτοπάω;
Σε πρώτη φάση είπα να πάω στο Centre Point, ένα πολυκατάστημα απέναντι απ’το ξενοδοχείο, να ψάξω για κανένα πρακτορείο να κλείσω ημερήσια για το βουνό την επόμενη μέρα. Για σήμερα, βλέπουμε…
Στο Centre Point, όπως σε όλους τους χώρους του είδους, υπήρχαν καταστήματα για όλα τα γούστα. Από εμπορικά μέχρι φαγάδικα. … Και πρακτορεία ταξειδίων… Σ’ένα απ’αυτά, το Borneo Tropical Holidays, έκανα μια στάση για πληροφορίες. Όχι γιατί ήταν πιο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά γιατί με τράβηξε η … Elly. Τρείς υπάλληλοι, οι δύο γυναίκες, η Elly η ομορφότερη (αλλά και πιο ξύπνια). Αυτή και ο Ted καταγωγής Kadazan (από γειτονικά χωριά), χριστιανή αυτή, μουσουλμάνος ο Ted και η δεύτερη κοπέλλα κινεζούλα και βουδίστρια. Όλοι φίλοι, αρμονική συνύπαρξη θρησκειών, κανένα πρόβλημα – όπως και σε όλη τη Μαλαισία. Μια σημείωση εδώ: Οι Kadazan (η πολυπληθέστερη φυλή στο Sabah) έχουν απαλά χαρακτηριστικά, πιο ανοικτόχρωμο δέρμα από τους Malay και μια «κινέζικη» πινελιά (λόγω χρωμοσωμάτων εκ Μογγολίας).
Οι εκδρομές που είχε να προσφέρει το πρακτορείο ήταν πολλές, ολόκληρης ή μισής μέρας αλλά για Mt. Kinabalu για αύριο δεν είχε. Χρειάζονταν 2 άτομα minimum. «Έλα και σύ!» άδραξα την ευκαιρία. Δεν μπορούσε, δούλευε. «Αλλά» συμπλήρωσε, «είναι νωρίς ακόμη, μέχρι το βράδυ μπορεί να δηλώσουν συμμετοχή, υπάρχει ένα ζευγάρι που δεν έχει αποφασίσει ακόμη, μένετε στο ίδιο ξενοδοχείο» έκανε με νάζι. «Όσο για σήμερα, μπορείτε να πάτε στη νυκτερινή κρουαζιέρα στο ποτάμι, να δείτε τους μακάκους και τους proboscis monkeys, τις πυγολαμπίδες, είναι πολύ ωραία, έχω πάει!». Μπορούσα ν’αντισταθώ σ’εκείνο το βλέμμα; Συμφώνησα, πλήρωσα τα 165RM του πακέτου (με φαγητό), φόρεσα το ωραιότερο χαμόγελό μου για να αποσπάσω την υπόσχεσή της να κάνει ότι μπορεί για την πραγματοποίηση της εκδρομής αύριο και να με ειδοποιήσει το απόγευμα και έφυγα για το ξενοδοχείο, να προετοιμαστώ (αντικουνουπικό πασαλειψατέρ κλπ.). Ήταν 12:30 και η αναχώρηση για το ποτάμι ήταν στις 14:30. Στο δρόμο έκανα μια μικρή στάση για roti (πιτουλίτσες): Roti canaiμε dhal (ινδικής καταγωγής & προέλευσης προφανώς), roti telur (με τηγανητό αυγό) και roti ayam (με κοτόπουλο). 2 ευρώ μαζί μ’ένα τεράστιο ποτήρι φυσικό χυμό dragon fruit (το κόκκινο, όχι το άσπρο). Παράδεισος!
Η κρουαζιέρα θα γινόταν στον ποταμό Klias, καμμιά εκατοστή χιλιόμετρα νότια από την Kota Kinabalu, προς την κατεύθυνση του Beaufort, κοντά στην Kuala Penyu (για τους μη γνωρίζοντες, το Kota χαρακτηρίζει τις πόλεις που είναι κτισμένες δίπλα στη θάλασσα, ενώ το Kuala εκείνες πάνω στο ποτάμι). Κάπου μιάμισυ ώρα δρόμος μέχρι το χωριό και την αποβάθρα.
Το βανάκι έφτασε στην ώρα του, με 6 άλλους επιβάτες ήδη μέσα (ένα νεαρό ζευγάρι Αυστραλού – Αγγλίδας, ένα Ολλανδών και ένα μεσήλικες – μάλλον Κινέζους). Το αρκουδίσιον στο φούλ, χτυπούσε στο δόξα πατρί. Κόλλησα στο παράθυρο αλλά μικρή διαφορά είχε. Η διαδρομή ενδιαφέρουσα, περνούσε μέσα από μικρά χωριά, ο δρόμος καλός, είχε σταματήσει και η βροχή και βγήκε ο ήλιος του απογεύματος που έκανε τα χρώματα πιο γλυκά. Εντύπωση μού’κανε εδώ – αλλά και στο Sarawak – το πόσο καλή σήμανση είχαν οι εκκλησίες! Μεγάλες και ευδιάκριτες ταμπέλες μέχρι να φτάσεις και όλες περιποιημένες. Καθολικές.
Μια στάση κάπου στη μέση της διαδρομής για μίνι ξεμούδιασμα και τις λοιπές… φυσικές ανάγκες. Οι πάγκοι με τα φρούτα ο ένας δίπλα στον άλλον, άγνωστα τα πιο πολλά και οι τιμές τουριστικές. Αγόρασα ένα σκαφάκι με κάτι περίεργα πορτοκαλί καθαρισμένα που μοιάζαν με λουλούδια. Μετά έμαθα ότι είναι ο καρπός του jackfruit.
Πρόσφερα στους νεαρούς δίπλα μου για να πιάσω κουβέντα, είχα αρχίσει να βαριέμαι, οι Ολλανδοί ήταν μακριά και οι Κινέζοι μιλούσαν μανδαρίνικα με τον συνοδό μας. Μού’καναν μεγάλη χάρη (έτσι έδειξαν – Αγγλίδα, ντέ) και δοκίμασαν, ο Αυστραλός πήρε και δεύτερο, η αγγούρω ξύνισε τα μούτρα της κι αρνήθηκε ευγενικά. Φτάσαμε επιτέλους. Η ώρα ήταν 4. Η βόλτα θα διαρκούσε μια ώρα περίπου.
Ωραίο το μέρος, περιποιημένο γενικά με λουλούδια και φυτά τριγύρω από ένα ξύλινο κτίριο δίπλα στο ποτάμι και τα σκάφη, με πάρα πολλά τραπέζια, ένα βίντεο που έπαιζε ένα ντοκιμαντέρ για τους πιθήκους με μύτη σαν προβοσκίδα (τρόπος του λέγειν τώρα προβοσκίδα, εμένα πιο πολύ σαν μύτη Γάλλου αλκοολικού μου έφερνε – δείτε σχετικό βιντεάκι εδώ: Proboscis Monkey of Borneo - Save Us! που αναφέρεται στο Εθνικό Πάρκο Bako, στο Kuching, Sarawak). Ώσπου να’ρθει η ώρα να μπούμε στη βάρκα, μας φίλεψαν με καφέ ή τσάι και κάτι βουτήματα και «γλυκάκια». Δοκίμασα απ’όλα, φυσικά, αν και τα γλυκά δεν είναι στο φόρτε τους σε καμμιά απ’τις χώρες της περιοχής. Αυτό που μ’άρεσε περισσότερο ήταν ένα πράσινο συμπαγές και ελαστικό (ναι, έτσι ακριβώς!, ένα κάτι σα λουκουμάς στο πιο στέρεο) πασπαλισμένο με ινδοκάρυδο απ’έξω. Δε ρισκάρησα να επιχειρήσω να το κόψω ή να το τρυπήσω από φόβο μην το κάνω συντριβανάτο, ευτυχώς ήταν αρκετά μικρό για να χωρέσει όλο στο στόμα. Προφανώς είχε κάποια γέμιση, καλή ήταν, αλλά μη ρωτάτε περισσότερα!
Είχε και κάτι άλλα γρούπια τριγύρω, όλοι για επιβίβαση στα πλεούμενα, κάποιοι μάλιστα δοκίμαζαν την τύχη τους στο ψάρεμα γαρίδας – δεν είδα κανέναν να βγάζει τίποτα. Ήρθε η σειρά μας, βάλαμε τα σωσίβιά μας (υποχρεωτικά), το δικό μου ήταν τρουά-κάρ, το’βαλα σα γιλέκο. Γέμισε η βάρκα, ξεκινήσαμε τη βόλτα…
Τώρα, αν είχατε υψηλές προσδοκίες για το τι είδα, μάλλον θα απογοητευθείτε λιγάκι. Για να πούμε την αλήθεια, μόλις είδα πώς εξελίσσονταν το σενάριο, οι δικές μου περιορίστηκαν αρκετά. Γιατί, πώς ήταν δυνατόν να ξέρουν οι βαρκάρηδες εκ των προτέρων σε ποιο σημείο θα εμφανίζονταν οι μαϊμούδες;;!! Λες και ήταν εκεί και περίμεναν και μόλις πλησίαζαν οι βάρκες άρχιζαν τα σάλτα στα κλαδιά! Showtime!
Άρχισα να το σχολιάζω, μάλιστα, υπό το άγριο βλέμμα του υπεύθυνου, και έτυχα απρόσμενης ανταπόκρισης από αρκετούς που γελούσαν κάθε φορά και πρόσθεταν τα δικά τους σχόλια!
Άααα, όοοο, απ’το φιλοθεάμον κοινό, αλλά, κάθε φορά που επιχειρούσα να εστιάσω με την κάμερα, μόνο φύλλα έβγαζα, ή έπιανα μέρος μόνο της κίνησης, ή κουνούσε η βάρκα με όλους να προσπαθούν να τραβήξουν, ή ήταν πολύ μακριά, πίκρα γενικά και πενιχρά αποτελέσματα… Στο τέλος τραβούσα στο περίπου, με την ελπίδα νά’χω πιάσει κάτι που δεν έβλεπα δια γυμνού οφθαλμού. Πού στο διάλο τα έβλεπαν όλα αυτά τα μογγολοειδή; Εντάξει, είδαμε και προβοσκίδες και μακάκες, αλλά από τέτοια απόσταση που δεν έλεγε... Το σενάριο, βέβαια, είχε happyend αφού, στον τελευταίο σταθμό πριν την αποβίβαση στο εξοχικό, κάναμε μια στάση σ’ένα σημείο όπου και monitor lizards είχε, και ένα ολόκληρο σόι μακάκων που ασχολούνταν με τις βραδυνές τους δραστηριότητες, όλος ο θίασος επί σκηνής, πριν να πέσει η αυλαία.
Πίσω στη στεριά, τα καζάνια είχαν στηθεί και περίμεναν τους βουρβούλακες. Ρύζι ατμού και τηγανητό, ομελέτες, λαχανικά διάφορα μαγειρεμένα με δυό λογιών τρόπους, τοφου και κοτόπουλα, μοσχάρι, μέχρι και ασπόνδυλα, όλα με διάφορες σάλτσες πικάντικες ή όχι και τόσο. Και φρούτα. Φάγαμε (ή μάλλον, μπαζώσαμε) σα βασιλιάδες – όπως θα’λεγε και ο Giorgino. Σωσίβια δε βγάλαμε γιατί η παράσταση δεν είχε τελειώσει…
Μας ξαναφόρτωσαν, αυτή τη φορά για να δούμε τις πυγολαμπίδες. Είχε νυχτώσει, κόντευε 8 η ώρα, ό,τι έπρεπε. Πιο σύντομη αυτή η βόλτα, κάπου μισή ώρα, αλλά σίγουρα πιο εντυπωσιακή. Εντάξει, δεν έβλεπα πρώτη φορά πυγολαμπίδες (αν και πολλοί απ’τους συνεπιβάτες δεν ήξεραν κάν περί τίνος επρόκειτο), άλλο πράγμα όμως να βλέπεις 2-3 στο δρόμο κι άλλο χιλιάδες στα παρόχθια φυτά, να μοιάζουν μερικές φορές σα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα! Φωτογραφίες βέβαια δεν μπορούσαμε να βγάλουμε, ήταν όμως όμορφα. Με πιάσαν λίγο και οι οικολογικές τύψεις μου για την αναστάτωση που τους φέρναμε με τους φακούς των συνοδών να φέγγουν κατ’ευθείαν πάνω στα κλαδιά προκειμένου να ενεργοποιήσουν τις αντιδράσεις τους προς τέρψιν του βαρβαρικού κοινού…
Εν πάσει περιπτώσει, είδαμε και το γκράν φινάλε και χορτασμένοι πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Αυτή τη φορά οι συνταξιδιώτες μου δεν ήταν και τόσο λαλίστατοι. Ίσως σκέφτονταν αυτά που είδαν, ίσως τα κρεββατάκια τους, εγώ όμως σκεφτόμουν … την Elly!
Στο ξενοδοχείο με περίμενε το μήνυμά της ότι η αυριανή εκδρομή θα πραγματοποιούνταν! Αφορμή για να πάω να την ευχαριστήσω απέναντι. Τα καταστήματα δεν είχαν κλείσει ακόμη (στις 10 έκλειναν) αλλά εκείνη είχε σχολάσει…
Στην έξοδο με προσέγγισαν κάτι κορίτσια με φυλλάδια στα χέρια: Sweet Memory Reflexology. Full body massage με 50RM την ώρα – και ένα σωρό άλλες παραλλαγές. Τις κοίταξα από πάνω ως κάτω, έκανα μερικές συγκεκαλυμμένες ερωτήσεις για την πραγματική φύση του μασάζ, δεν τσίμπησαν, οπότε είπα «γιατί όχι, ποιος καλύτερος τρόπος να κλείσει η μέρα και να’μαι χαλαρός και αύριο», ήταν και δίπλα, πάμε.
Ωραίος χώρος, καθαρός, καλό το μασάζ, δε με σάπισε στο ξύλο, μια ώρα πλήρης, τελειώσαμε στις 11 (έκλειναν κι όλας), τους έδωσα και 10RM πουρμπουάρ, άστραψε το πρόσωπό τους, όλοι ευχαριστημένοι.
Η αυριανή μέρα θα άρχιζε στις 8…
(συνεχίζεται)
