babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.082
- Likes
- 8.007
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Συμπληρωματικές Πληροφορίες
- Έσοδα-Έξοδα
- Πτήσεις][U]Θεσσαλονίκη – Αθήνα – Dubai – Colombo - Singapore[/U
- Kota Kinabalu (Sabah)][U]20.7.2009: Kota Kinabalu[/U
- Poring Hot Springs & Mt.Kinabalu][U]22.7.2009: Poring Hot Springs και Mt. Kinabalu[/U
- Miri (Sarawak)][URL='http://img11.imageshack.us/i/mapsarawak.jpg/'][attach=full]24866[/attach][/URL
- Niah National Park
- Kelabit Highlands & Bario (Sarawak))][URL='http://img62.imageshack.us/i/bariopeople.gif/'][attach=full]24891[/attach][/URL
- Kuching][U]28.7.2009: Kuching[/U
- Batang Ai][URL='http://img4.imageshack.us/i/img0257b.jpg/'][attach=full]24947[/attach][/URL
- Kuching II][U]31.7.2009: Kuching[/U
- Semenggoah Rehabilitation Center][U]1.8.2009: Semenggoh Rehabilitation Center & Cultural Village[/U
- Kota Bharu][U]3.8.2009: Kota Bharu[/U
- Perhentian Islands
- Perhentian Islands II
- Perhentian Islands III
- Ο Βέγγος στη Μαλαισία
- O Βέγγος στη Μαλαισία ΙΙ
23.7.2009: Miri
Για σήμερα έλεγα αρχικά να επισκεφτώ το Cultural Village, 15-20km απ’το κέντρο της ΚΚ, όπου είχε και παράσταση με τοπικούς χορούς και τέτοια, τα γνωστά, στις 10:30, διάρκειας μιάς ώρας, ταμάμ με ταξί απ’το ξενοδοχείο κι από κεί κατ’ευθείαν αεροδρόμιο για την πτήση της 1:30 για Miri. Όμως….
Όμως, μετά το πρωινό, η Elly ήθελε να μάθει Ελληνικά – μπορούσα να της χαλάσω το χατήρι;
Φροντιστήριο λοιπόν, καλή μαθήτρια – δεν μπορώ να πώ, υψηλό επίπεδο αντίληψης και δίψα για μάθηση! Έτσι πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε, ματς-μουτς αποχαιρετισμοί και υπόσχεση για συνέχιση των μαθημάτων next time, selamat jalang και σφαίρα για το αεροδρόμιο.
Στιγμές περισυλλογής και θλίψης συνάμα στην αίθουσα αναμονής, χαζεύοντας το σουλάτσο της φυλής των αεροδρομίων. Κρίμα που είχα αφιερώσει τόσο λίγο χρόνο σ’αυτήν την όμορφη περιοχή με τους υπέροχους ανθρώπους, κρυφή υπόσχεση στον εαυτό μου την επόμενη φορά να πάω παντού (!)…
Ανεξήγητα ενθουσιώδες το κοινό στο αεροπλάνο, δεν είχα και μεγάλη όρεξη για κουβέντα με τον νεαρό κινέζο δίπλα μου που επέστρεφε στο Miri για τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο – κάτι σχετικό με τα πετρέλαια. Σοφά πράτων είχα επιλέξει θέση στο αριστερό παράθυρο, πράγμα που βοήθησε σημαντικά να μου φύγει η θλίψη μιας και η θέα κάτω ήταν όλα τα λεφτά: Πρώτα οι δαντελένιες ακτές και τα διάσπαρτα νησάκια, μετά το Labuan, ύστερα το Brunei με τις πετρελαιοπηγές και τις δεξαμενές να φαίνονται ως ψηλά και μετά, ξανά, το πυκνό δάσος του Βόρνεο, στις χίλιες αποχρώσεις του πράσινου να εξαπλώνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι, διακοπτόμενες από συνεχή φιδογυριστά ποτάμια και ποταμάκια, στέγες που μόλις διακρίνονταν κοντά στις όχθες, κι όλα αυτά να διακόπτονται ξαφνικά σε μια γραμμή, σαν κάποιος να τη χάραξε με μαχαίρι, κι ύστερα το καφέ της αποψιλωμένης ζώνης και οι καλλιέργειες των φοινικόδενδρων, συνεχείς, ατέλειωτες, μέχρι τις παρυφές των οικισμών δίπλα στη θάλασσα.
Δυστυχώς η πτήση ήταν σύντομη (μόλις 50 λεπτά) και έγινε ακόμη συντομότερη όταν η αεροσυνοδός μας ανήγγειλε με απερίγραπτη χαρά ότι φτάσαμε 20 λεπτά νωρίτερα! Το Miri δε μού’λεγε και πολλά από ψηλά, το αεροδρόμιο ελαφρά καλύτερο (και νεότερο) από της ΚΚ, οι γνωστές διαδικασίες με τα ταξί μετά την άφιξη, το κόστος στα ίδια σχεδόν επίπεδα με τα άλλα μέρη (20RM=4 Eυρώ), ήμουν στο Mega Hotel πριν τις 3.
Για 4* πλασάρεται αλλά μάλλον για καλό 3* πρόκειται, «απαγορεύονται τα durian» στο ασανσέρ, όχι κανένα ιδιαίτερο παράπονο από το δωμάτιο, καλή η θέα απ’το παράθυρο. 40 Ευρώ η βραδυά με πρωινό μπουφέ, not the best value for money, ίσως όμως η καλύτερη επιλογή (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων), στο κέντρο της πόλης, για μια διαμονή 1-2 ημερών.
Έχοντας μιαν ανεξήγητη ανησυχία βγήκα έξω αμέσως σε αναζήτηση πρακτορείου για να κανονίσω τα της αυριανής μέρας. Απ’το παράθυρο του δωματίου φαίνονταν ένα-δυό στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ήταν όμως αμφότερα κλειστά. Έκανα το γύρο του τετραγώνου του ξενοδοχείου και βρήκα ένα ανοικτό. Είχε κανα-δυό γαλλάκια εκεί που θα πήγαιναν στo Mulu National Park. Μεγάλο, οργανωμένο και πολυδιαφημισμένο, κάτι σαν tourist-trap υποψιαζόμουν, με τη διαμονή να κοστίζει ένα σκασμό λεφτά (όπως έλεγαν κάποιες αναφορές) χωρίς να τ’αξίζει, και με μοναδική πρόσβαση από αέρος. Ποταμοπλοϊκώς κάτι μέρες. Προσπάθησε να με πείσει για εκεί ο υπάλληλος, του εξήγησα ότι δε μού’φταναν οι μέρες, η μόνη επιλογή που είχα (και ήθελα) ήταν μια ημερήσια στα Niah Caves.
“OK, Sir, special price for you 180RM” (υποτίθεται, τιμή κατ’άτομο σε γκρούπ 10 ατόμων, για 2 άτομα 230RM ο καθένας). Κολοκύθια, αυτή είναι η τιμή όσοι και να’ναι – το κάνουν για να χαρείς ότι σού’κανε έκπτωση. Αφού το κανόνισα κι αυτό, ησύχασα κάπως, ας κάνουμε καμμιά βόλτα να δούμε τι παίζει, μικρή πόλη είναι (αλλά θαυματουργή – λέει ο Lonely Planet!!!).
Το Miri, από ψαροχώρι στα μέσα του 19ου αιώνα εξελίχτηκε και αναπτύχθηκε στη σημερινή του μορφή μετά την ανακάλυψη πετρελαίου στην περιοχή – με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο LP λέει ότι είναι πόλη των εργατών στην πετρελαϊκή βιομηχανία και των ξυλοκόπων. Τώρα αν αυτό σας φέρνει εικόνες Τέξας ή Γουαϊόμινγκ, λυπάμαι χάσαμε. Ούτε καπέλα, ούτε μπότες ούτε τζήν και πουκάμισα τύπου κλασικού γουέστερν. Η πόλη απλά κινεζοκρατείται. Για την ακρίβεια, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι κατά κάποιον τρόπο ανήκει στην ίδια πολύυυυυ μεγάλη οικογένεια, μιας και οι μισές πινακίδες στα εμπορικά φέρουν το όνομα Lee – something! Σίγουρα οι κινέζοι εργάτες στα πετρέλαια απετέλεσαν την πρώτη κοινότητα που στη συνέχεια κυριάρχησε.
Κάτι άλλο που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό είναι ότι η έκτασή της δεν δικαιολογεί την αναφορά της ως της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Sarawak με πληθυσμό κοντά στις 300.000 – κάτι σαν την ΚΚ, δηλαδή, η οποία, όμως, εκτείνεται σε σχεδόν διπλάσια έκταση. Βάλτε και το γεγονός ότι εκτός από 3 ξενοδοχεία που υψώνονται μέχρι τους 20 ορόφους πάνω-κάτω και κάτι καινούργια κτίρια γραφείων κοντά στο ποτάμι, τα υπόλοιπα κτίρια στην πλειονότητά τους δεν ξεπερνούν τους 3 ορόφους – άντε 4-5 κάτι λίγα. Πού μένει όλος αυτός ο κόσμος;
Ξεκίνησα τη βόλτα μου κλασσικά, με τον χάρτη στο χέρι δηλαδή. Η ώρα κόντευε 4, χάραξα μια νοητή διαδρομή που, στην ολοκλήρωσή της, την έκοβα για ένα τρίωρο στο χαλαρό της και περιλάμβανε όλα τα «αξιοθέατα», ούτως ειπείν δηλαδή 2-3 λατρευτικά μνημεία, ένα τεράστιο (όπως φαινόταν στο χάρτη) πάρκο «διασκέδασης» - όπως αναφέρονταν – και μια βιβλιοθήκη, τερματίζοντας στις αγορές και τις αποβάθρες, όπου ήλπιζα να δώ νυκτερινές εικόνες και να βρώ έναν χώρο για φαγητό. Άφηνα έξω μόνο την «πρώτη πετρελαιοπηγή» που ήταν λίγο εκτός διαδρομής. Δείτε εδώ Miri - Wikipedia, the free encyclopedia μια πανοραμική άποψη της πόλης: Σε πρώτο πλάνο το πάρκο, το κτίριο αριστερά, στην αρχή του πάρκου είναι η βιβλιοθήκη, το πλησιέστερο ψηλό κτίριο είναι το ξενοδοχείο Imperial (καινούργιο και με shopping mall) και το μπλέ κτίριο στο βάθος είναι το Mega Hotel.
Σαν νέα σχετικά πόλη, το Miri έχει καλή ρυμοτομία, με μερικούς φαρδείς δρόμους με νησίδα στη μέση και αρκετή κίνηση – τροχοφόρων. Γιατί πεζών … τσού. Λίγοι, κάποιοι στα καφέ, λιγότεροι στα μαγαζιά ή στα φαγάδικα. Είχε ένα σχετικό συννεφόκαμα, οπότε ο ήλιος δε βαρούσε και πολύ, έφτασα σχετικά γρήγορα στη βιβλιοθήκη. Εκεί, στην είσοδο του κτιρίου που οι όροφοί του υψώνονται από τον πρώτο, σε λίγες εκατοντάδες τ.μ. είχαν αραδιάσει πάγκους με ντάνες από χιλιάδες βιβλία προς πώληση, ένα παζάρι δηλαδή. Η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν, φυσικά, στα κινέζικα. Κόσμος ελάχιστος (κι εδώ), διέσχισα το χώρο και προχώρησα προς το πάρκο. Το αναφερόμενο συντριβάνι εκεί, μεγάλο και … χωρίς νερό. Το αμφιθέατρο, άδειο και βρώμικο. Οι κήποι φτωχοί και τα φυτά χωρίς ταμπελίτσες. Οι χώροι αναψυχής, μαγική εικόνα. Κανα-δυό κιόσκια, ένα βρωμοκάναλο τό’παιζε ποταμάκι – τα 2 γεφυράκια το μάραναν. Δε μού’κανε καρδιά ούτε μια φωτογραφία να τραβήξω. Και (surprise, surprise!) ψυχή πουθενά! Ένας – δυό φρουροί μονάχα με κοίταζαν σαν το πιο ενδιαφέρον ζωντανό στο οπτικό τους πεδίο. Ένα μυστήριο πράγμα. Τη διάθεσή μου δεν την άλλαξαν ούτε μια μικρή παρέα από έφηβα, αγόρια – κορίτσια που έπαιζαν και φλέρταραν καθισμένα στο γρασίδι – στο έβγα του πάρκου…
Πήρα έναν παράλληλο δρόμο για επιστροφή. Οι μέχρι τώρα ενδείξεις δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικές – αναρωτιόμουν που στην ευχή ήταν οι περιοχές της νυκτερινής διασκέδασης που έγραφε ο LP. Η τελευταία μου ελπίδα ήταν η περιοχή δίπλα στο ποτάμι – εκτός κι αν εννοούσε τα μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία που, όμως, ήταν κάτι χιλιόμετρα έξω απ’το κέντρο της πόλης – τρέχα γύρευε δηλαδή.
Το καινούργιο κτίριο του Imperial μου κίνησε την περιέργεια, είπα να ρίξω μια ματιά και στα εμπορικά στη βάση του – να δροσιστώ και λιγάκι.
Πίκρα κι εδώ. Λίγα καταστήματα με τζίτζιλα – μίτζιλα, τα άλλα με πλήρη γκάμα της κινέζικης τριτοκλασάτης παραγωγής, λίγος κόσμος.
Μόνο στο KFC είχε κόσμο, ήταν ήδη 6 η ώρα, ο νεαρόκοσμος έτρωγε το βραδυνό του.
Ενεργοποιήθηκαν και οι δικοί μου σιελογόνοι αδένες και πήρα μια μικρή δόση φαρμάκου.
Συνέχισα προς τη άλλη άκρη της πόλης, μετά το ξενοδοχείο μου. Στο δρόμο πέρασα από το Κέντρο χειροτεχνημάτων – που φυσικά ήταν κλειστό. Είχε αραιώσει και η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Έφτασα στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων – νέκρα κι εδώ. Εκεί, απέναντι υποτίθεται ότι ήταν η κινεζική (τι κινεζική; όλα κινέζικα ήταν) αγορά, τα λαχανικά δηλαδή. Σκούπιζαν οι τελευταίοι… Δίπλα ο κινέζικος ναός (αξιοθέατο) και από κεί άρχιζε μια άλλη αγορά – κατά μήκος του δρόμου και σε μια απόσταση καμιά πενηνταριά μέτρα από την όχθη του ποταμού. Εδώ βρήκα ένα κάποιο ενδιαφέρον: Βάλθηκα να συγκρίνω το μέγεθος των αρουραίων που έκοβαν περήφανες βόλτες αγνοώντας επιδεικτικά πεζούς και τροχοφόρα. Τα μάζευαν κι εδώ. Στην απέναντι μεριά του δρόμου, ω ναι, άπαντα κλειστά.
Έφτασα στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, με τις πύλες του λιμανιού, όπου υπήρχαν δείγματα διαμόρφωσης του χώρου (που δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη) και μερικά κτίρια γραφείων (υποθέτω ότι τινά εξ αυτών δεν είχαν επανδρωθεί εισέτι) και κάποια άλλα, παλαιότερα, με εμφανή ίχνη εγκατάλειψης, σπασμένα παράθυρα, και λοιπά. Εδώ, ούτε φρουροί. Σουρούπωσε, άρχισα να σκιάζομαι. Πού βρίσκομαι; Αυτή η πόλη έμοιαζε ιδανικό σκηνικό για επεισόδιο του Twilight Zone!
Πλησίασα προς τις όχθες – δέλτα του ποταμού. Ένα δυό εμπορικά φαίνονταν στο βάθος, στη θάλασσα. Σκουριασμένα, εγκαταλελειμμένα εργαλεία και μηχανήματα εδώ και κεί και σκουπίδια. Πολλά σκουπίδια. Ιδανικός χώρος για βόλτα, πασαρέλα και νυφοπάζαρο. Στο βάθος μια τεράστια γαρίδα από νέον αναβόσβηνε δίπλα στο όνομα του εστιάτορα – Lee, φυσικά. Δεκάδες τραπεζάκια έξω, παρέα μόνο μία 5 ατόμων, κατανάλωνε μπύρες. Στην άλλη άκρη ένα άλλο κατ’ ευφημισμόν εστιατόριο με θλιβερές ταμπέλες και (προφανώς) προϊόντα μεταξύ θανάτου και μετεμψύχωσης.
Έσκυψα το κεφάλι και πήρα απελπισμένος το δρόμο του γυρισμού για το ξενοδοχείο. Δύσκολο βράδυ. Κάπου 100μ. πριν φτάσω είδα ένα κινέζικο σουπερμάρκετ ανοικτό! Αγόρασα νερά, μπύρες, αναψυκτικά και chips διαφόρων σχημάτων και γεύσεων και το πήρα απόφαση ότι σήμερα θα την έβγαζα στο δωμάτιο με τιβούλα.
Άπλωσα την κορμάρα μου στο κρεββάτι κι άρχισα να γουρουνιάζω χαζεύοντας ένα ντοκυμανταίρ για τις φυλές της νότιας Κίνας (πολύ καλό), κάνοντας ζάπινγκ σε μαλαισιανές σαπουνόπερες όταν έκανε διάλειμμα. Αυτές οι τελευταίες ήταν σκέτη απόλαυση – ανώτερες από τις ημέτερες κολομβιανές ή μεξικάνικες! Μιλάμε για πολύ γέλιο! Κάποια στιγμή σηκώθηκα και πήγα προς το παράθυρο…
Oh My God! Τι ήταν τούτο; Άρπαξα τη βιντεοκάμερα και ζουμάρισα: 4 διαφορετικά εστιατόρια, ολόφωτα, με κόσμο που ντερλίκωνε στα τραπεζάκια έξω! Τα 3 απ’ αυτά αναφέρονταν στον οδηγό, θαλασσινά, halal και ινδικό. Κι ένα τεράστιο supermarket στο βάθος. Ανοικτό κι αυτό! Στις 10:30. Έκανα πάνω από 6km ποδαρόδρομο κι άφησα έξω το τετράγωνο πίσω απ’ το ξενοδοχείο μου. Τι ειρωνεία ήταν αυτή! Μες στην τσαντίλα, ήπια μια tiger μονοκοπανιά και γύρισα στο κρεββάτι να δώ CSI. Κοιμήθηκα με την υπόσχεση στον εαυτό μου να επισκεφτώ αύριο τουλάχιστον ένα απ’ αυτά και ελπίζοντας η εκδρομή να αξίζει τον κόπο – είχα υψηλές προσδοκίες για τις σπηλιές….
(συνεχίζεται)
Για σήμερα έλεγα αρχικά να επισκεφτώ το Cultural Village, 15-20km απ’το κέντρο της ΚΚ, όπου είχε και παράσταση με τοπικούς χορούς και τέτοια, τα γνωστά, στις 10:30, διάρκειας μιάς ώρας, ταμάμ με ταξί απ’το ξενοδοχείο κι από κεί κατ’ευθείαν αεροδρόμιο για την πτήση της 1:30 για Miri. Όμως….
Όμως, μετά το πρωινό, η Elly ήθελε να μάθει Ελληνικά – μπορούσα να της χαλάσω το χατήρι;
Φροντιστήριο λοιπόν, καλή μαθήτρια – δεν μπορώ να πώ, υψηλό επίπεδο αντίληψης και δίψα για μάθηση! Έτσι πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε, ματς-μουτς αποχαιρετισμοί και υπόσχεση για συνέχιση των μαθημάτων next time, selamat jalang και σφαίρα για το αεροδρόμιο.
Στιγμές περισυλλογής και θλίψης συνάμα στην αίθουσα αναμονής, χαζεύοντας το σουλάτσο της φυλής των αεροδρομίων. Κρίμα που είχα αφιερώσει τόσο λίγο χρόνο σ’αυτήν την όμορφη περιοχή με τους υπέροχους ανθρώπους, κρυφή υπόσχεση στον εαυτό μου την επόμενη φορά να πάω παντού (!)…
Ανεξήγητα ενθουσιώδες το κοινό στο αεροπλάνο, δεν είχα και μεγάλη όρεξη για κουβέντα με τον νεαρό κινέζο δίπλα μου που επέστρεφε στο Miri για τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο – κάτι σχετικό με τα πετρέλαια. Σοφά πράτων είχα επιλέξει θέση στο αριστερό παράθυρο, πράγμα που βοήθησε σημαντικά να μου φύγει η θλίψη μιας και η θέα κάτω ήταν όλα τα λεφτά: Πρώτα οι δαντελένιες ακτές και τα διάσπαρτα νησάκια, μετά το Labuan, ύστερα το Brunei με τις πετρελαιοπηγές και τις δεξαμενές να φαίνονται ως ψηλά και μετά, ξανά, το πυκνό δάσος του Βόρνεο, στις χίλιες αποχρώσεις του πράσινου να εξαπλώνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι, διακοπτόμενες από συνεχή φιδογυριστά ποτάμια και ποταμάκια, στέγες που μόλις διακρίνονταν κοντά στις όχθες, κι όλα αυτά να διακόπτονται ξαφνικά σε μια γραμμή, σαν κάποιος να τη χάραξε με μαχαίρι, κι ύστερα το καφέ της αποψιλωμένης ζώνης και οι καλλιέργειες των φοινικόδενδρων, συνεχείς, ατέλειωτες, μέχρι τις παρυφές των οικισμών δίπλα στη θάλασσα.
Δυστυχώς η πτήση ήταν σύντομη (μόλις 50 λεπτά) και έγινε ακόμη συντομότερη όταν η αεροσυνοδός μας ανήγγειλε με απερίγραπτη χαρά ότι φτάσαμε 20 λεπτά νωρίτερα! Το Miri δε μού’λεγε και πολλά από ψηλά, το αεροδρόμιο ελαφρά καλύτερο (και νεότερο) από της ΚΚ, οι γνωστές διαδικασίες με τα ταξί μετά την άφιξη, το κόστος στα ίδια σχεδόν επίπεδα με τα άλλα μέρη (20RM=4 Eυρώ), ήμουν στο Mega Hotel πριν τις 3.
Για 4* πλασάρεται αλλά μάλλον για καλό 3* πρόκειται, «απαγορεύονται τα durian» στο ασανσέρ, όχι κανένα ιδιαίτερο παράπονο από το δωμάτιο, καλή η θέα απ’το παράθυρο. 40 Ευρώ η βραδυά με πρωινό μπουφέ, not the best value for money, ίσως όμως η καλύτερη επιλογή (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων), στο κέντρο της πόλης, για μια διαμονή 1-2 ημερών.
Έχοντας μιαν ανεξήγητη ανησυχία βγήκα έξω αμέσως σε αναζήτηση πρακτορείου για να κανονίσω τα της αυριανής μέρας. Απ’το παράθυρο του δωματίου φαίνονταν ένα-δυό στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ήταν όμως αμφότερα κλειστά. Έκανα το γύρο του τετραγώνου του ξενοδοχείου και βρήκα ένα ανοικτό. Είχε κανα-δυό γαλλάκια εκεί που θα πήγαιναν στo Mulu National Park. Μεγάλο, οργανωμένο και πολυδιαφημισμένο, κάτι σαν tourist-trap υποψιαζόμουν, με τη διαμονή να κοστίζει ένα σκασμό λεφτά (όπως έλεγαν κάποιες αναφορές) χωρίς να τ’αξίζει, και με μοναδική πρόσβαση από αέρος. Ποταμοπλοϊκώς κάτι μέρες. Προσπάθησε να με πείσει για εκεί ο υπάλληλος, του εξήγησα ότι δε μού’φταναν οι μέρες, η μόνη επιλογή που είχα (και ήθελα) ήταν μια ημερήσια στα Niah Caves.
“OK, Sir, special price for you 180RM” (υποτίθεται, τιμή κατ’άτομο σε γκρούπ 10 ατόμων, για 2 άτομα 230RM ο καθένας). Κολοκύθια, αυτή είναι η τιμή όσοι και να’ναι – το κάνουν για να χαρείς ότι σού’κανε έκπτωση. Αφού το κανόνισα κι αυτό, ησύχασα κάπως, ας κάνουμε καμμιά βόλτα να δούμε τι παίζει, μικρή πόλη είναι (αλλά θαυματουργή – λέει ο Lonely Planet!!!).
Το Miri, από ψαροχώρι στα μέσα του 19ου αιώνα εξελίχτηκε και αναπτύχθηκε στη σημερινή του μορφή μετά την ανακάλυψη πετρελαίου στην περιοχή – με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο LP λέει ότι είναι πόλη των εργατών στην πετρελαϊκή βιομηχανία και των ξυλοκόπων. Τώρα αν αυτό σας φέρνει εικόνες Τέξας ή Γουαϊόμινγκ, λυπάμαι χάσαμε. Ούτε καπέλα, ούτε μπότες ούτε τζήν και πουκάμισα τύπου κλασικού γουέστερν. Η πόλη απλά κινεζοκρατείται. Για την ακρίβεια, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι κατά κάποιον τρόπο ανήκει στην ίδια πολύυυυυ μεγάλη οικογένεια, μιας και οι μισές πινακίδες στα εμπορικά φέρουν το όνομα Lee – something! Σίγουρα οι κινέζοι εργάτες στα πετρέλαια απετέλεσαν την πρώτη κοινότητα που στη συνέχεια κυριάρχησε.
Κάτι άλλο που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό είναι ότι η έκτασή της δεν δικαιολογεί την αναφορά της ως της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Sarawak με πληθυσμό κοντά στις 300.000 – κάτι σαν την ΚΚ, δηλαδή, η οποία, όμως, εκτείνεται σε σχεδόν διπλάσια έκταση. Βάλτε και το γεγονός ότι εκτός από 3 ξενοδοχεία που υψώνονται μέχρι τους 20 ορόφους πάνω-κάτω και κάτι καινούργια κτίρια γραφείων κοντά στο ποτάμι, τα υπόλοιπα κτίρια στην πλειονότητά τους δεν ξεπερνούν τους 3 ορόφους – άντε 4-5 κάτι λίγα. Πού μένει όλος αυτός ο κόσμος;
Ξεκίνησα τη βόλτα μου κλασσικά, με τον χάρτη στο χέρι δηλαδή. Η ώρα κόντευε 4, χάραξα μια νοητή διαδρομή που, στην ολοκλήρωσή της, την έκοβα για ένα τρίωρο στο χαλαρό της και περιλάμβανε όλα τα «αξιοθέατα», ούτως ειπείν δηλαδή 2-3 λατρευτικά μνημεία, ένα τεράστιο (όπως φαινόταν στο χάρτη) πάρκο «διασκέδασης» - όπως αναφέρονταν – και μια βιβλιοθήκη, τερματίζοντας στις αγορές και τις αποβάθρες, όπου ήλπιζα να δώ νυκτερινές εικόνες και να βρώ έναν χώρο για φαγητό. Άφηνα έξω μόνο την «πρώτη πετρελαιοπηγή» που ήταν λίγο εκτός διαδρομής. Δείτε εδώ Miri - Wikipedia, the free encyclopedia μια πανοραμική άποψη της πόλης: Σε πρώτο πλάνο το πάρκο, το κτίριο αριστερά, στην αρχή του πάρκου είναι η βιβλιοθήκη, το πλησιέστερο ψηλό κτίριο είναι το ξενοδοχείο Imperial (καινούργιο και με shopping mall) και το μπλέ κτίριο στο βάθος είναι το Mega Hotel.
Σαν νέα σχετικά πόλη, το Miri έχει καλή ρυμοτομία, με μερικούς φαρδείς δρόμους με νησίδα στη μέση και αρκετή κίνηση – τροχοφόρων. Γιατί πεζών … τσού. Λίγοι, κάποιοι στα καφέ, λιγότεροι στα μαγαζιά ή στα φαγάδικα. Είχε ένα σχετικό συννεφόκαμα, οπότε ο ήλιος δε βαρούσε και πολύ, έφτασα σχετικά γρήγορα στη βιβλιοθήκη. Εκεί, στην είσοδο του κτιρίου που οι όροφοί του υψώνονται από τον πρώτο, σε λίγες εκατοντάδες τ.μ. είχαν αραδιάσει πάγκους με ντάνες από χιλιάδες βιβλία προς πώληση, ένα παζάρι δηλαδή. Η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν, φυσικά, στα κινέζικα. Κόσμος ελάχιστος (κι εδώ), διέσχισα το χώρο και προχώρησα προς το πάρκο. Το αναφερόμενο συντριβάνι εκεί, μεγάλο και … χωρίς νερό. Το αμφιθέατρο, άδειο και βρώμικο. Οι κήποι φτωχοί και τα φυτά χωρίς ταμπελίτσες. Οι χώροι αναψυχής, μαγική εικόνα. Κανα-δυό κιόσκια, ένα βρωμοκάναλο τό’παιζε ποταμάκι – τα 2 γεφυράκια το μάραναν. Δε μού’κανε καρδιά ούτε μια φωτογραφία να τραβήξω. Και (surprise, surprise!) ψυχή πουθενά! Ένας – δυό φρουροί μονάχα με κοίταζαν σαν το πιο ενδιαφέρον ζωντανό στο οπτικό τους πεδίο. Ένα μυστήριο πράγμα. Τη διάθεσή μου δεν την άλλαξαν ούτε μια μικρή παρέα από έφηβα, αγόρια – κορίτσια που έπαιζαν και φλέρταραν καθισμένα στο γρασίδι – στο έβγα του πάρκου…
Πήρα έναν παράλληλο δρόμο για επιστροφή. Οι μέχρι τώρα ενδείξεις δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικές – αναρωτιόμουν που στην ευχή ήταν οι περιοχές της νυκτερινής διασκέδασης που έγραφε ο LP. Η τελευταία μου ελπίδα ήταν η περιοχή δίπλα στο ποτάμι – εκτός κι αν εννοούσε τα μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία που, όμως, ήταν κάτι χιλιόμετρα έξω απ’το κέντρο της πόλης – τρέχα γύρευε δηλαδή.
Το καινούργιο κτίριο του Imperial μου κίνησε την περιέργεια, είπα να ρίξω μια ματιά και στα εμπορικά στη βάση του – να δροσιστώ και λιγάκι.
Πίκρα κι εδώ. Λίγα καταστήματα με τζίτζιλα – μίτζιλα, τα άλλα με πλήρη γκάμα της κινέζικης τριτοκλασάτης παραγωγής, λίγος κόσμος.
Μόνο στο KFC είχε κόσμο, ήταν ήδη 6 η ώρα, ο νεαρόκοσμος έτρωγε το βραδυνό του.
Ενεργοποιήθηκαν και οι δικοί μου σιελογόνοι αδένες και πήρα μια μικρή δόση φαρμάκου.
Συνέχισα προς τη άλλη άκρη της πόλης, μετά το ξενοδοχείο μου. Στο δρόμο πέρασα από το Κέντρο χειροτεχνημάτων – που φυσικά ήταν κλειστό. Είχε αραιώσει και η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Έφτασα στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων – νέκρα κι εδώ. Εκεί, απέναντι υποτίθεται ότι ήταν η κινεζική (τι κινεζική; όλα κινέζικα ήταν) αγορά, τα λαχανικά δηλαδή. Σκούπιζαν οι τελευταίοι… Δίπλα ο κινέζικος ναός (αξιοθέατο) και από κεί άρχιζε μια άλλη αγορά – κατά μήκος του δρόμου και σε μια απόσταση καμιά πενηνταριά μέτρα από την όχθη του ποταμού. Εδώ βρήκα ένα κάποιο ενδιαφέρον: Βάλθηκα να συγκρίνω το μέγεθος των αρουραίων που έκοβαν περήφανες βόλτες αγνοώντας επιδεικτικά πεζούς και τροχοφόρα. Τα μάζευαν κι εδώ. Στην απέναντι μεριά του δρόμου, ω ναι, άπαντα κλειστά.
Έφτασα στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, με τις πύλες του λιμανιού, όπου υπήρχαν δείγματα διαμόρφωσης του χώρου (που δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη) και μερικά κτίρια γραφείων (υποθέτω ότι τινά εξ αυτών δεν είχαν επανδρωθεί εισέτι) και κάποια άλλα, παλαιότερα, με εμφανή ίχνη εγκατάλειψης, σπασμένα παράθυρα, και λοιπά. Εδώ, ούτε φρουροί. Σουρούπωσε, άρχισα να σκιάζομαι. Πού βρίσκομαι; Αυτή η πόλη έμοιαζε ιδανικό σκηνικό για επεισόδιο του Twilight Zone!
Πλησίασα προς τις όχθες – δέλτα του ποταμού. Ένα δυό εμπορικά φαίνονταν στο βάθος, στη θάλασσα. Σκουριασμένα, εγκαταλελειμμένα εργαλεία και μηχανήματα εδώ και κεί και σκουπίδια. Πολλά σκουπίδια. Ιδανικός χώρος για βόλτα, πασαρέλα και νυφοπάζαρο. Στο βάθος μια τεράστια γαρίδα από νέον αναβόσβηνε δίπλα στο όνομα του εστιάτορα – Lee, φυσικά. Δεκάδες τραπεζάκια έξω, παρέα μόνο μία 5 ατόμων, κατανάλωνε μπύρες. Στην άλλη άκρη ένα άλλο κατ’ ευφημισμόν εστιατόριο με θλιβερές ταμπέλες και (προφανώς) προϊόντα μεταξύ θανάτου και μετεμψύχωσης.
Έσκυψα το κεφάλι και πήρα απελπισμένος το δρόμο του γυρισμού για το ξενοδοχείο. Δύσκολο βράδυ. Κάπου 100μ. πριν φτάσω είδα ένα κινέζικο σουπερμάρκετ ανοικτό! Αγόρασα νερά, μπύρες, αναψυκτικά και chips διαφόρων σχημάτων και γεύσεων και το πήρα απόφαση ότι σήμερα θα την έβγαζα στο δωμάτιο με τιβούλα.
Άπλωσα την κορμάρα μου στο κρεββάτι κι άρχισα να γουρουνιάζω χαζεύοντας ένα ντοκυμανταίρ για τις φυλές της νότιας Κίνας (πολύ καλό), κάνοντας ζάπινγκ σε μαλαισιανές σαπουνόπερες όταν έκανε διάλειμμα. Αυτές οι τελευταίες ήταν σκέτη απόλαυση – ανώτερες από τις ημέτερες κολομβιανές ή μεξικάνικες! Μιλάμε για πολύ γέλιο! Κάποια στιγμή σηκώθηκα και πήγα προς το παράθυρο…
Oh My God! Τι ήταν τούτο; Άρπαξα τη βιντεοκάμερα και ζουμάρισα: 4 διαφορετικά εστιατόρια, ολόφωτα, με κόσμο που ντερλίκωνε στα τραπεζάκια έξω! Τα 3 απ’ αυτά αναφέρονταν στον οδηγό, θαλασσινά, halal και ινδικό. Κι ένα τεράστιο supermarket στο βάθος. Ανοικτό κι αυτό! Στις 10:30. Έκανα πάνω από 6km ποδαρόδρομο κι άφησα έξω το τετράγωνο πίσω απ’ το ξενοδοχείο μου. Τι ειρωνεία ήταν αυτή! Μες στην τσαντίλα, ήπια μια tiger μονοκοπανιά και γύρισα στο κρεββάτι να δώ CSI. Κοιμήθηκα με την υπόσχεση στον εαυτό μου να επισκεφτώ αύριο τουλάχιστον ένα απ’ αυτά και ελπίζοντας η εκδρομή να αξίζει τον κόπο – είχα υψηλές προσδοκίες για τις σπηλιές….
(συνεχίζεται)
