Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
Κάπως έτσι λοιπόν η καλοκαιρινή άδεια μας βρήκε όχι με 1 αλλά με 2 δουλειές. Εθελοντές στο σχολείο τα πρωινά και επίτιμοι φωτογράφοι τα απογεύματα του υπέροχου Zan View Hotel (assistant photographer ο σύντροφος) καθώς και προσωπικοί βοηθοί για τον φίλο μας τον Γιάκομπ. Μελετήσαμε με τις ώρες καινούργιες ιδέες για το μενού, του κάναμε προτάσεις για την λειτουργία των τμημάτων, ετοιμάσαμε μια μικρή εκπαίδευση στο προσωπικό, γενικά όπου μπορούσαμε βάζαμε το χεράκι μας. Όλοι ανεξαιρέτως εκτίμησαν πολύ την βοήθεια μας και έτσι αποκαταστήσαμε και το όνομα του βασανισμένου λαού μας που όλοι κατηγορούν για τεμπελιά. Ανάμεσα από τις ασχολίες μας βέβαια πάντα βρίσκαμε τον χρόνο για βουτιές στον Ινδικό Ωκεανό, παιχνίδια, τραγούδια και χορούς με τα πιτσιρίκια του χωριού, μαθήματα ζωγραφικής, απόπειρες συνεννόησης στα σουαχίλι, βολτάδες και δημιουργία φιλικών δεσμών με τους ανθρώπους του χωριού και τα παιδιά της ομάδας. Την ενέργεια την αντλούσαμε από το υπέροχο τοπίο, τα φαφούτικα παιδικά χαμόγελα και το κλίμα πενταήμερης που μας ετεροχρόνισε, γυρίζοντας μας πίσω στα φοιτητικά, μετεφηβικά μας χρόνια.
Το αίσθημα της προσφοράς μαζί με όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που βιώσαμε κατά τη διάρκεια του εθελοντισμού, αποτέλεσε για εμάς μια πραγματική ένεση ζωής αλλά και ένα σημείο αναφοράς πλέον, καθώς μάλλον κάτι λάθος κάνουμε όλοι μας στον άχαρο τρόπο που έχουμε επιλέξει να ζούμε.
Ίσως να φταίει που το φαγητό μετά από ένα πρωινό σκληρής εργασίας ποτέ δε είχε μας φανεί νοστιμότερο και οι μπυρίτσες τα δροσερά βράδια της Ζανζιβάρης, η πιό γλυκιά ανταμοιβή για τους κόπους μας. Βράδυ πια, καθόμασταν και χαζεύαμε τις παρέες από τους εθελοντές να παίζουνε beer pong (κολεγιακό παιχνίδι με μπαλάκι του πινγκ πονγκ και μπύρες) ενώ από το χωριό έφταναν στα αυτιά μας παιδικές φωνές που τραγουδούσανε πριν κοιμηθούνε. Έπειτα ρίχναμε στρωματσάδα στην ταράτσα παρακολουθώντας το νεφέλωμα του Milky Way και τα άπειρα πεφταστέρια από τον θόλο του ουρανού με την βοή του ωκεανού να μας νανουρίζει. Κάθε λίγα δευτερόλεπτα ένα αστέρι ξεκολλούσε και κυλούσε προς τον ορίζοντα αφήνοντας πίσω του μια φωτεινή γραμμή. "Έκανες ευχή;" με ρώταγε η Αλεξάνδρα. Μα δεν έβρισκα τίποτα για να ευχηθώ... Ήμουν ευτυχισμένη...
Το χωριό Κάιρο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Το χωριό Κάιρο
Το χωριό Κάιρο
Υπαίθρια μαθήματα ζωγραφικής από τους ντόπιους
Υπαίθρια μαθήματα ζωγραφικής από τους ντόπιους
Μια μέρα που δεν είχε προγραμματισμένες εργασίες στο σχολείο, ακολουθήσαμε την ομάδα στην εκδρομή τους στο Kizimkazi για μια βουτιά με τα δελφίνια. Φορτωθήκαμε όλοι μαζί στη καρότσα του οργανισμού Give και ξεκινήσαμε. Σε όλη τη διαδρομή ο κόσμος μας χαιρετούσε, παιδάκια τρεχαλάγανε πίσω από την καρότσα τσιρίζοντας και οι νεαροί ντόπιοι εθελοντές στο φορτηγό μαζί μας τραγουδούσανε ρίμες από τανζανική χιπ χοπ.
Στο δρόμο για το Kizimkazi
Η εμπειρία με τα δελφίνια ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα. Ακολουθούσαμε με ένα σκαφάκι το κοπάδι και βουτάγαμε ανάμεσα τους. Κάποιοι προλαβαίνανε και να τα αγγίξουνε αλλά τις περισσότερες φορές ίσα που πρόφταινες να τα δεις να απομακρύνονται μέσα από τον αφρό και τις φυσαλίδες που προκάλεσε η βουτιά σου. Μέχρι που σε μια βουτιά βρέθηκα να κολυμπάω δίπλα δίπλα με ένα δελφίνι το οποίο με κοίταξε, αντιλαμβανόμενο την παρουσια μου στο χώρο, και πορευτήκαμε μαζί μερικά μέτρα μέχρι που μου τελείωσε η ανάσα και οι πορείες μας δεν ξανάδιασταυρώθηκαν ...
Φυσικά δεν έλειψαν και τα ευτράπελα, καθώς μια κοπελίτσα κόντεψε να πνιγεί αφού βούτηξε χωρίς το σωσίβιο και πανικοβλήθηκε στην θέα του απέραντου άβαθου μπλε που έφεγγε κάτω από τα πόδια της. Για καλή της τύχη επενέβη ο σύντροφος a.k.a. Mits Diakopares Bucannon και την επέστρεψε στην ασφάλεια της βάρκας μας. Η εκδρομή συνεχίστηκε στο Jambiani Forest μέχρι που αργά το απόγευμα επιστρέψαμε χαρωποί και κουρασμένοι στο ξενοδοχείο μας.
Αναζητώντας τα δελφίνια
Kizimkazi village
Kizimkazi village
Kizimkazi village
Jambiani forest
Jambiani forest
Jambiani forest
Οι μέρες όμως πέρασαν γεμάτες και γρήγορα και εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Αφού ανταλάξαμε email, facebook, skype, διευθύνσεις και τηλέφωνα, αποχαιρετήσαμε έναν τους εθελοντές, ενώ στους κοντινούς, εκείνους που νιώσαμε σαν αληθινούς φίλους, δεν έλειψαν οι συγκινήσεις και οι σφιχταγγαλιασμοί. Για ανθρώπους που γνώριζα μόλις ελάχιστα εικοσιτετράωρα δεν θα περίμενα ποτέ ότι θα νιώθαμε έτσι αλλά να που η φωνή μου έπιασε γρέζι και τα μάτια μου υγρασία την ώρα που τους λέγαμε να φτιάξουν ένα γερό σχολείο για τους μαθητές του χωριού που τόσο είχαμε αγαπήσει...
Έχε το νου σου στο παιδί... Γιατί αν γλυτώσει το παιδί... υπάρχει Ελπίδα
Κάπως έτσι λοιπόν η καλοκαιρινή άδεια μας βρήκε όχι με 1 αλλά με 2 δουλειές. Εθελοντές στο σχολείο τα πρωινά και επίτιμοι φωτογράφοι τα απογεύματα του υπέροχου Zan View Hotel (assistant photographer ο σύντροφος) καθώς και προσωπικοί βοηθοί για τον φίλο μας τον Γιάκομπ. Μελετήσαμε με τις ώρες καινούργιες ιδέες για το μενού, του κάναμε προτάσεις για την λειτουργία των τμημάτων, ετοιμάσαμε μια μικρή εκπαίδευση στο προσωπικό, γενικά όπου μπορούσαμε βάζαμε το χεράκι μας. Όλοι ανεξαιρέτως εκτίμησαν πολύ την βοήθεια μας και έτσι αποκαταστήσαμε και το όνομα του βασανισμένου λαού μας που όλοι κατηγορούν για τεμπελιά. Ανάμεσα από τις ασχολίες μας βέβαια πάντα βρίσκαμε τον χρόνο για βουτιές στον Ινδικό Ωκεανό, παιχνίδια, τραγούδια και χορούς με τα πιτσιρίκια του χωριού, μαθήματα ζωγραφικής, απόπειρες συνεννόησης στα σουαχίλι, βολτάδες και δημιουργία φιλικών δεσμών με τους ανθρώπους του χωριού και τα παιδιά της ομάδας. Την ενέργεια την αντλούσαμε από το υπέροχο τοπίο, τα φαφούτικα παιδικά χαμόγελα και το κλίμα πενταήμερης που μας ετεροχρόνισε, γυρίζοντας μας πίσω στα φοιτητικά, μετεφηβικά μας χρόνια.
Το αίσθημα της προσφοράς μαζί με όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που βιώσαμε κατά τη διάρκεια του εθελοντισμού, αποτέλεσε για εμάς μια πραγματική ένεση ζωής αλλά και ένα σημείο αναφοράς πλέον, καθώς μάλλον κάτι λάθος κάνουμε όλοι μας στον άχαρο τρόπο που έχουμε επιλέξει να ζούμε.
Ίσως να φταίει που το φαγητό μετά από ένα πρωινό σκληρής εργασίας ποτέ δε είχε μας φανεί νοστιμότερο και οι μπυρίτσες τα δροσερά βράδια της Ζανζιβάρης, η πιό γλυκιά ανταμοιβή για τους κόπους μας. Βράδυ πια, καθόμασταν και χαζεύαμε τις παρέες από τους εθελοντές να παίζουνε beer pong (κολεγιακό παιχνίδι με μπαλάκι του πινγκ πονγκ και μπύρες) ενώ από το χωριό έφταναν στα αυτιά μας παιδικές φωνές που τραγουδούσανε πριν κοιμηθούνε. Έπειτα ρίχναμε στρωματσάδα στην ταράτσα παρακολουθώντας το νεφέλωμα του Milky Way και τα άπειρα πεφταστέρια από τον θόλο του ουρανού με την βοή του ωκεανού να μας νανουρίζει. Κάθε λίγα δευτερόλεπτα ένα αστέρι ξεκολλούσε και κυλούσε προς τον ορίζοντα αφήνοντας πίσω του μια φωτεινή γραμμή. "Έκανες ευχή;" με ρώταγε η Αλεξάνδρα. Μα δεν έβρισκα τίποτα για να ευχηθώ... Ήμουν ευτυχισμένη...
Το χωριό Κάιρο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Επάνω στον ύφαλο
Το χωριό Κάιρο
Το χωριό Κάιρο
Υπαίθρια μαθήματα ζωγραφικής από τους ντόπιους
Υπαίθρια μαθήματα ζωγραφικής από τους ντόπιους
Μια μέρα που δεν είχε προγραμματισμένες εργασίες στο σχολείο, ακολουθήσαμε την ομάδα στην εκδρομή τους στο Kizimkazi για μια βουτιά με τα δελφίνια. Φορτωθήκαμε όλοι μαζί στη καρότσα του οργανισμού Give και ξεκινήσαμε. Σε όλη τη διαδρομή ο κόσμος μας χαιρετούσε, παιδάκια τρεχαλάγανε πίσω από την καρότσα τσιρίζοντας και οι νεαροί ντόπιοι εθελοντές στο φορτηγό μαζί μας τραγουδούσανε ρίμες από τανζανική χιπ χοπ.
Στο δρόμο για το Kizimkazi
Η εμπειρία με τα δελφίνια ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα. Ακολουθούσαμε με ένα σκαφάκι το κοπάδι και βουτάγαμε ανάμεσα τους. Κάποιοι προλαβαίνανε και να τα αγγίξουνε αλλά τις περισσότερες φορές ίσα που πρόφταινες να τα δεις να απομακρύνονται μέσα από τον αφρό και τις φυσαλίδες που προκάλεσε η βουτιά σου. Μέχρι που σε μια βουτιά βρέθηκα να κολυμπάω δίπλα δίπλα με ένα δελφίνι το οποίο με κοίταξε, αντιλαμβανόμενο την παρουσια μου στο χώρο, και πορευτήκαμε μαζί μερικά μέτρα μέχρι που μου τελείωσε η ανάσα και οι πορείες μας δεν ξανάδιασταυρώθηκαν ...
Φυσικά δεν έλειψαν και τα ευτράπελα, καθώς μια κοπελίτσα κόντεψε να πνιγεί αφού βούτηξε χωρίς το σωσίβιο και πανικοβλήθηκε στην θέα του απέραντου άβαθου μπλε που έφεγγε κάτω από τα πόδια της. Για καλή της τύχη επενέβη ο σύντροφος a.k.a. Mits Diakopares Bucannon και την επέστρεψε στην ασφάλεια της βάρκας μας. Η εκδρομή συνεχίστηκε στο Jambiani Forest μέχρι που αργά το απόγευμα επιστρέψαμε χαρωποί και κουρασμένοι στο ξενοδοχείο μας.
Αναζητώντας τα δελφίνια
Kizimkazi village
Kizimkazi village
Kizimkazi village
Jambiani forest
Jambiani forest
Jambiani forest
Οι μέρες όμως πέρασαν γεμάτες και γρήγορα και εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Αφού ανταλάξαμε email, facebook, skype, διευθύνσεις και τηλέφωνα, αποχαιρετήσαμε έναν τους εθελοντές, ενώ στους κοντινούς, εκείνους που νιώσαμε σαν αληθινούς φίλους, δεν έλειψαν οι συγκινήσεις και οι σφιχταγγαλιασμοί. Για ανθρώπους που γνώριζα μόλις ελάχιστα εικοσιτετράωρα δεν θα περίμενα ποτέ ότι θα νιώθαμε έτσι αλλά να που η φωνή μου έπιασε γρέζι και τα μάτια μου υγρασία την ώρα που τους λέγαμε να φτιάξουν ένα γερό σχολείο για τους μαθητές του χωριού που τόσο είχαμε αγαπήσει...
Έχε το νου σου στο παιδί... Γιατί αν γλυτώσει το παιδί... υπάρχει Ελπίδα
