Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
"Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;"
Η μέρα μας ξεκινούσε με το λάλημα του κόκορα πριν καν ανατείλει ο ήλιος. Παίρναμε το πρωινό μας και στη συνέχεια φορτωνόμασταν όλοι μαζί με εργαλεία, πινέλα, βούρτσες, κουβάδες με μπογιές και κατεβαίναμε στο σχολείο. Εκεί χωριζόμασταν σε ομάδες. Μα την αλήθεια από μία άποψη ήταν σαν να ήμασταν κομμάτι από αμερικάνικο φοιτητικό σίριαλ σε εξωτερικά γυρίσματα. Είχαμε τους jocks, τις sorority sisters, τα φυτά, τα πρωτάκια, τους exchange students και διάφορες άλλες υποκατηγορίες ομάδων που σίγουρα έχουμε συναντήσει στα φοιτητικά μας χρόνια. Ο σύντροφος συνήθως έπιανε πόστο στα τσιμέντα (με τους jocks κοινώς, που πριν αρχίσει το χτίσιμο κάνανε πους - άπς τα αγόρια μας για να διατηρούνται φιτ). Οι sorority sisters ως κορασίδες με καλλιτεχνικές ανησυχίες, μετά απο 34 πόζες και 28 σέλφις με το σήμα της αδερφότητας, πιάνανε τα πινέλα, ενώ τα πρωτάκια της τάξης τις ακολουθούσαν ωσάν ινδάλματα. Εγώ κόλλησα με μία Έλληνοαμερικανίδα, την κοπέλα που με είχε καληνυχτίσει στην γλώσσα μου από την πρώτη νύχτα, και με τις υπόλοιπες εναλλακτικές, free spirits της ομάδας αναλάβαμε το λατομείο. Εκεί σπάγαμε ή μαζεύαμε πέτρες, τις οποίες τις φορτώναμε σε καρότσια και σε συνεργασία με τα τσιμέντα και τους μαστόρους χτίζαμε το εξωτερικό πεζούλι και τα σκαλοπάτια μπροστά από τις αίθουσες.
Σήκωσα λοιπόν και εγώ την τσάπα για να σπάσω κανένα κοτρόνι. Μετά από πολλά πολλά απανωτά χτυπήματα είχα γίνει λούτσα στον ιδρώτα και τα χέρια μου πονούσαν, αλλά το ρημάδι το κοτρόνι είχε παραμείνει άθικτο. Πάνω που σκέφτηκα να τα παρατήσω, να πάω να κάνω κάτι ποιο εποικοδομητικό, μου ήρθε μια σκέψη. Συγκεντρώθηκα στην πέτρα. Τοποθέτησα με το μυαλό μου πάνω της όλα όσα με ενοχλούν, όλα όσα θέλω να αφανίσω από τον κόσμο αυτό. Και ξεκίνησα να χτυπάω!
Πάνω από τις πέτρες μου παρέλασαν πολιτικοί, δικηγόροι, δικαστές, δημοσιογράφοι, εργοδότες, λαμόγια, συστήματα, επιδημίες, η ανεργία, ο φόβος, πόλεμοι, λοιμοί, ο πόνος, ο ρατσισμός, αρρώστιες, δυστυχήματα, η φτώχια, η πείνα, ο ξεριζωμός, η αδικία ... Κοπάναγα με όλη μου την δύναμη, με όλη μου την οργή και αυτές γινόντουσαν κομμάτια.
Σκεφτόμουνα και χαμογελούσα, τι όμορφα που θα ναι, αφού έχω κομματιάσει όλη αυτή την ασχήμια, όλες αυτές τις λέξεις και τις ιδιότητες τους, να τα τσιμεντώναμε όλα μαζί μέσα στο πεζούλι. Έτσι ώστε κάθε πρωί τα παιδιά να τα πατάνε με τα πατουσάκια τους για να πάνε στο σχολείο. Μα θα ήταν τόσο όμορφα μα την αλήθεια...
Η μέρα μας ξεκινούσε με το λάλημα του κόκορα πριν καν ανατείλει ο ήλιος. Παίρναμε το πρωινό μας και στη συνέχεια φορτωνόμασταν όλοι μαζί με εργαλεία, πινέλα, βούρτσες, κουβάδες με μπογιές και κατεβαίναμε στο σχολείο. Εκεί χωριζόμασταν σε ομάδες. Μα την αλήθεια από μία άποψη ήταν σαν να ήμασταν κομμάτι από αμερικάνικο φοιτητικό σίριαλ σε εξωτερικά γυρίσματα. Είχαμε τους jocks, τις sorority sisters, τα φυτά, τα πρωτάκια, τους exchange students και διάφορες άλλες υποκατηγορίες ομάδων που σίγουρα έχουμε συναντήσει στα φοιτητικά μας χρόνια. Ο σύντροφος συνήθως έπιανε πόστο στα τσιμέντα (με τους jocks κοινώς, που πριν αρχίσει το χτίσιμο κάνανε πους - άπς τα αγόρια μας για να διατηρούνται φιτ). Οι sorority sisters ως κορασίδες με καλλιτεχνικές ανησυχίες, μετά απο 34 πόζες και 28 σέλφις με το σήμα της αδερφότητας, πιάνανε τα πινέλα, ενώ τα πρωτάκια της τάξης τις ακολουθούσαν ωσάν ινδάλματα. Εγώ κόλλησα με μία Έλληνοαμερικανίδα, την κοπέλα που με είχε καληνυχτίσει στην γλώσσα μου από την πρώτη νύχτα, και με τις υπόλοιπες εναλλακτικές, free spirits της ομάδας αναλάβαμε το λατομείο. Εκεί σπάγαμε ή μαζεύαμε πέτρες, τις οποίες τις φορτώναμε σε καρότσια και σε συνεργασία με τα τσιμέντα και τους μαστόρους χτίζαμε το εξωτερικό πεζούλι και τα σκαλοπάτια μπροστά από τις αίθουσες.
Σήκωσα λοιπόν και εγώ την τσάπα για να σπάσω κανένα κοτρόνι. Μετά από πολλά πολλά απανωτά χτυπήματα είχα γίνει λούτσα στον ιδρώτα και τα χέρια μου πονούσαν, αλλά το ρημάδι το κοτρόνι είχε παραμείνει άθικτο. Πάνω που σκέφτηκα να τα παρατήσω, να πάω να κάνω κάτι ποιο εποικοδομητικό, μου ήρθε μια σκέψη. Συγκεντρώθηκα στην πέτρα. Τοποθέτησα με το μυαλό μου πάνω της όλα όσα με ενοχλούν, όλα όσα θέλω να αφανίσω από τον κόσμο αυτό. Και ξεκίνησα να χτυπάω!
Πάνω από τις πέτρες μου παρέλασαν πολιτικοί, δικηγόροι, δικαστές, δημοσιογράφοι, εργοδότες, λαμόγια, συστήματα, επιδημίες, η ανεργία, ο φόβος, πόλεμοι, λοιμοί, ο πόνος, ο ρατσισμός, αρρώστιες, δυστυχήματα, η φτώχια, η πείνα, ο ξεριζωμός, η αδικία ... Κοπάναγα με όλη μου την δύναμη, με όλη μου την οργή και αυτές γινόντουσαν κομμάτια.
Σκεφτόμουνα και χαμογελούσα, τι όμορφα που θα ναι, αφού έχω κομματιάσει όλη αυτή την ασχήμια, όλες αυτές τις λέξεις και τις ιδιότητες τους, να τα τσιμεντώναμε όλα μαζί μέσα στο πεζούλι. Έτσι ώστε κάθε πρωί τα παιδιά να τα πατάνε με τα πατουσάκια τους για να πάνε στο σχολείο. Μα θα ήταν τόσο όμορφα μα την αλήθεια...
