Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
Κοίτα κοίτα! Βλέπεις;
"Βλέπω, βλέπω από δώ." απάντησα από την άλλη μεριά του αυτοκινήτου. Είχαμε πιάσει ο καθένας ένα παράθυρο και χαζεύαμε μαγεμένοι την νυχτερινή διαδρομή προς την Stone Town. Οι σκιές από τα φοινικόδεντρα της ζούγκλας είχαν αρχίσει να αραιώνουν ενώ μικρά χωριά και αγορές με καταστήματα ξεπηδούσαν δίπλα από την άσφαλτο. Φωτιές αναμμένες σε σιδερένιους κάδους, ξύλινοι πάγκοι με φρούτα, ρούχα και αναμμένους φακούς σπαρμένους ανάμεσα, να ρίχνουν ένα ισχνό φώς στα εμπορεύματα, μαγειρεία χωρίς ηλεκτρικό που συνέχιζαν να ετοιμάζουν στα σκοτεινά φαγητό, νεαρές αντροπαρέες να κάνουν πηγαδάκια, και τανζανική μουσική να ακούγεται από τα τρανζίστορ. Μέσα από το αυτοκίνητο βλέπαμε μόνο σκιές, δεν υπήρχε αρκετό φώς, οι μυρωδιές των καμένων καρυδών μπερδευόντουσαν πικάντικα με την σκόνη που σήκωναν τα αμάξια και ακούγαμε την μουσική γεμάτη παράσιτα και τις φωνές από τις συζητήσεις των ντόπιων. Όσο πλησιάζαμε στην πόλη, η εικόνα σαν να επιμηκύνεται, ο κόσμος πολλαπλασιαζόταν και τα φώτα έμοιαζαν περισσότερα από πριν.
Αργά το βράδυ πια φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο της Stone Town. Αφού χαθήκαμε στον λαβύρινθο των δρόμων της, παίρνοντας τη γεύση μιας πραγματικά πανέμορφης περίεργης πόλης, με την βοήθεια των περαστικών αφιχθήκαμε στοξενοδοχείο μας. Αν και το πληρώσαμε ακριβότερα από οποιοδήποτε κατάλυμα διαμείναμε στην Ζανζιβάρη, δεν μετανιώσαμε για την επιλογή μας. Επιτέλους είχαμε στην διάθεση μας ένα ΑΛΗΘΙΝΟ στρώμα, ΧΩΡΙΣ ΚΟΡΙΟΥΣ, σωστό ΦΩΤΙΣΜΟ και καθαρό μπάνιο με ΖΕΣΤΟ νερό!
(σημείωση: To Zan View δεν είχε ανοίξει για το κοινό όταν μείναμε εξού και τη βγάζαμε λίγο σπαρτιάτικα. Οι κοριοί ήταν ένα αποχαιρετιστήριο δώρο του Nungwi που για καλή μας τύχη δεν μας ακολούθησαν στο υπόλοιπο του ταξιδιού μας).
Παρατήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και κατεβήκαμε στην προβλήτα, στους Forodhani Gardens για δειπνίσουμε με ζανζιβαριανό street food. Μας είχαν προειδοποιήσει να μην δοκιμάσουμε σε καμία περίπτωση θαλασσινά καθώς κάποιοι από τους εμπόρους μπορεί να έχουν το σουβλάκι με τις γαρίδες στον πάγκο για καμιά εβδομάδα και δεν ντρέπονται να στο πουλήσουν. Για καλή μας τύχη συναντήσαμε τους Γάλλους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου που μέναμε και μας συστήσανε έναν σωστό πάγκο για να πάρουμε το δείπνο μας. Αράξαμε στη προβλήτα με το φαγητό μας ανά χείρας και δύο φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου παρακολουθώντας την περατζάδα και τα φώτα της αγοράς.
Σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ζανζιβάρης, στην Stone Town νιώσαμε να καταρρίπτεται το αόρατο τοίχος μεταξύ τουριστών και ντόπιων καθώς επιτέλους συναντιόμασταν κάπου στη μέση, απολαμβάνοντας τις ίδιες υπηρεσίες και αγαθά, διασχίζαμε τους ίδιους δρόμους και χαιρόμασταν αντίστοιχα αυτή την υπέροχη βραδιά.
Forodhani Gardens
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με ένα θεσπέσιο πρωινό κάπου ανάμεσα από την Γαλλία και την Ζανζιβάρη, στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας με θέα τους τρούλους και τα αραβικά κτίρια, με τα περίεργα παράθυρα και τις επιβλητικές βεράντες.
Ο φίλος μας ο Aniva είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει στην πόλη και έτσι λίγο μετά το πρωινό κατέφθασε με έναν φίλο του να μας παραλάβουν. Κατεβήκαμε στην κεντρική αγορά της πόλης για να αγοράσουμε μπαχάρια σαν ντόπιοι, παθαίνοντας ένα όμορφο πολιτιστικό σοκ ανακαλύπτοντας πτυχές μιας ολοζώντανης πόλης, άγνωστες για τους τουρίστες. Επίσης στα πλαίσια του πολιτιστικού + οσφρητικού σοκ συνεπάγεται η κρεαταγορά καθώς η τεχνογνωσία και η τεχνολογία της ψύξης/κατάψυξης βρίσκεται ακόμα σε εισαγωγικό στάδιο στην Ζανζιβάρη.
Η ψαραγορά
Κρίμα που δεν υπάρχει τρόπος αποτύπωσης της μυρωδιάς στη συγκεκριμένη στοά...
Τα μπαχάρια της Ζανζιβάρης
Κάτι που δεν έτυχε μέχρι στιγμής να αναφέρουμε είναι οι δυσκολίες συνεννόησης με τους ντόπιους. Όλοι φαίνονται να μιλάνε αγγλικά, και ήταν πάντα πολύ θετικοί ότι κατανοούν αυτό που λες και συμφωνούν με την άποψη σου. Αλλά ο Αλλάχ και η ψυχή τους εάν κατάλαβαν ή εάν κατάλαβες εσύ τι κατάλαβαν. Έτσι και εδώ, κατά την εξόρμηση μας στις τοπικές αγορές ο καψερός ο σύντροφος ήθελε να αγοράσει έναν αφρό ξυρίσματος. Είχε γίνει χίπστερ ο άνθρωπος δυο εβδομάδες χωρίς καθρέφτη και ζεστό νερό και παρόλες τις ενστάσεις μου (γιατί του πάνε του άτιμου τα μούσια), ήθελε σώνει και ντε να ξυριστεί για να απαλλαγεί από την φαγούρα. Μεταφέρουμε την επιθυμία μας στους φίλους μας και ξεκινάνε να μας οδηγούνε μέσα στα στενά, για την ανεύρεση αφρού όπως καταλάβαμε. Μετά από κάνα τέταρτο περπάτημα και ενώ έχουμε περάσει γύρω στα πέντε σούπερ μάρκετ και καταστήματα καλλυντικών ανταλλάσσοντας βλέμματα απορίας μεταξύ μας, την έπιασα την παρανόηση.
"Ρε αυτοί δεν σε πάνε για αφρό ξυρίσματος, στον μπαρμπέρη σε πάνε ρε κακομοίρη!" με έπιασαν τα γέλια. Όντως, οι άνθρωποι τον πήγαιναν γραμμή να τον ξυρίσουν τον γαμπρό!
Αφού λύθηκε η παρεξήγηση και ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα, καθίσαμε στοLukmaan, γνωστό τοπικό φαγάδικο για το μεσημεριανό μας ενώ οι φίλοι μας εναλλάξ κατευθύνθηκαν στο κοντινότερο τζαμί γιατί είχε φθάσει η ώρα της προσευχής. Παρόλη την ειλικρινά μαγευτική πόλη και την ανακάλυψη της, εμένα με είχαν πιάσει τα διαόλια μου. Βλέπετε είχε πολύ ζέστη και από σεβασμό στην κουλτούρα των φίλων μας (και των ντόπιων κατ' επέκταση) είχα βγάλει την μπέμπελη κάτω από τη μαντίλα που είχα τυλίξει τους ώμους μου. Επίσης ήθελα να καπνίσω σαν τρελή. Γενικότερα το κάπνισμα στην Ζανζιβάρη φαίνεται να είναι συνώνυμο του Τεντιμποϊσμού γιατί μόνο τέτοιους είδαμε να καπνίζουνε, εκτός από τουρίστες δηλαδή. Για γυναίκες ούτε λόγος...
Lukmaan local restaurant
Στη πλατεία με τα περίεργα δέντρα
Μια αρχαχνούλα στο μέγεθος του χεριού μου και μία φίλη της στο βάθος!
Το ίδιο βράδυ, μπανιαρισμένοι και φρεσκοξυρισμένοι, συναντήσαμε τον φίλο μας τον Γιάκομπ για να ολοκληρώσουμε τις δουλειές με τις φωτογραφίες του και να συζητήσουμε το πως θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Μας είχανε μείνει λίγες μέρες ακόμα μέχρι την προγραμματισμένη επιστροφή μας και εγώ είχα φαγωθεί να πάμε στην Αρούσα. Είχα μάλιστα μια ελπίδα μήπως εκεί να βρίσκαμε κάποιο οικονομικό σαφάρι για να ολοκληρώναμε την Αφρικανική εμπειρία μας. Ο σύντροφος όμως ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να ξαναμπεί σε αεροπλάνο μπρελόκ και ούτε το συζητούσε να κάνουμε μια 11ωρη διαδρομή με το λεωφορείο. Εκεί λοιπόν πετάγεται ο Γιάκομπ και μας λέει:
"Έχω μια ιδέα! Θα πάτε στο Μορογκόρο!"
"Και που είναι αυτό το Μουρουμπούρου καλέ Γιάκομπ;"
Ο Γιάκομπ μας εξήγησε ότι έχει έναν πολύ καλό φίλο τον Ρίκι, εξίσου Δανό με αγαπητικιά Τανζανή, οι οποίοι μένουν σε μια κωμόπολη ονόματι Μορογκόρο - μεταξύ μας Μουρουμπούρου - στην ορεινή ενδοχώρα. Βρίσκεται μόλις 180 χιλιόμετρα από το Dar es salaam και αρκετά κοντά στο Mikumi National Park. Ο Ρίκι μάλιστα διέθετε τζιπάκι και θα αναλάμβανε τα χρέη ξεναγού εφόσον του καλύπταμε την βενζίνη και τις εισόδους στο πάρκο ώστε να κάναμε και εμείς το πολυπόθητο σαφάρι μας. Η ιδέα μας φάνηκε εξαιρετική.
Λίγο γνωρίζαμε ότι μόλις είχε πέσει το πρώτο ντόμινο στην αλυσιδωτή αντίδραση που θα μας έφερνε πρόσωπο με πρόσωπο με το Γκόλουμ και με τους χειρότερους μας εφιάλτες. Αντίθετα τσουγκρίσαμε περιχαρείς τα κοκτέιλ μας πάνω σε μια όμορφη ταράτσα ενός μοντέρνου εστιατορίου, γιορτάζοντας την συνέχεια της διαδρομής μας. Ήταν το δικό μας πάρτι αποχαιρετισμού της Ζανζιβάρης και της πολύτιμης φιλίας μας με τον Γιάκομπ που νιώθαμε πια ότι τον ξέραμε μια ζωή.
Είναι περίεργο πράγμα ο χρόνος όταν ταξιδεύεις, σαν να φουσκώνουν οι ώρες από τις πολλές στιγμές και νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου πολύ περισσότερο καιρό από ότι είσαι στην πραγματικότητα! Ίσως φταίει που τα πάντα είναι τόσο προσωρινά που κάπως το κατορθώνεις να ζεις πραγματικά ως το έπακρο το παρόν σου. Και οφείλω να ομολογήσω ότι πάνω σε εκείνη τη ταράτσα, με την αύρα της θάλασσας να νοστιμίζει την ατμόσφαιρα, την ευχάριστη παρέα ενός φίλου που ξέραμε ότι ίσως δεν θα τον ξανασυναντήσουμε ποτέ, γεμάτη από τις υπέροχες αναμνήσεις που βίωσα σε αυτό το μικρό νησί, ένιωθα επιτέλους τόσο ... ζωντανή!
Νύχτες μαγικές στο Forodhani Gardens
Κοίτα κοίτα! Βλέπεις;
"Βλέπω, βλέπω από δώ." απάντησα από την άλλη μεριά του αυτοκινήτου. Είχαμε πιάσει ο καθένας ένα παράθυρο και χαζεύαμε μαγεμένοι την νυχτερινή διαδρομή προς την Stone Town. Οι σκιές από τα φοινικόδεντρα της ζούγκλας είχαν αρχίσει να αραιώνουν ενώ μικρά χωριά και αγορές με καταστήματα ξεπηδούσαν δίπλα από την άσφαλτο. Φωτιές αναμμένες σε σιδερένιους κάδους, ξύλινοι πάγκοι με φρούτα, ρούχα και αναμμένους φακούς σπαρμένους ανάμεσα, να ρίχνουν ένα ισχνό φώς στα εμπορεύματα, μαγειρεία χωρίς ηλεκτρικό που συνέχιζαν να ετοιμάζουν στα σκοτεινά φαγητό, νεαρές αντροπαρέες να κάνουν πηγαδάκια, και τανζανική μουσική να ακούγεται από τα τρανζίστορ. Μέσα από το αυτοκίνητο βλέπαμε μόνο σκιές, δεν υπήρχε αρκετό φώς, οι μυρωδιές των καμένων καρυδών μπερδευόντουσαν πικάντικα με την σκόνη που σήκωναν τα αμάξια και ακούγαμε την μουσική γεμάτη παράσιτα και τις φωνές από τις συζητήσεις των ντόπιων. Όσο πλησιάζαμε στην πόλη, η εικόνα σαν να επιμηκύνεται, ο κόσμος πολλαπλασιαζόταν και τα φώτα έμοιαζαν περισσότερα από πριν.
Αργά το βράδυ πια φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο της Stone Town. Αφού χαθήκαμε στον λαβύρινθο των δρόμων της, παίρνοντας τη γεύση μιας πραγματικά πανέμορφης περίεργης πόλης, με την βοήθεια των περαστικών αφιχθήκαμε στοξενοδοχείο μας. Αν και το πληρώσαμε ακριβότερα από οποιοδήποτε κατάλυμα διαμείναμε στην Ζανζιβάρη, δεν μετανιώσαμε για την επιλογή μας. Επιτέλους είχαμε στην διάθεση μας ένα ΑΛΗΘΙΝΟ στρώμα, ΧΩΡΙΣ ΚΟΡΙΟΥΣ, σωστό ΦΩΤΙΣΜΟ και καθαρό μπάνιο με ΖΕΣΤΟ νερό!
(σημείωση: To Zan View δεν είχε ανοίξει για το κοινό όταν μείναμε εξού και τη βγάζαμε λίγο σπαρτιάτικα. Οι κοριοί ήταν ένα αποχαιρετιστήριο δώρο του Nungwi που για καλή μας τύχη δεν μας ακολούθησαν στο υπόλοιπο του ταξιδιού μας).
Παρατήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και κατεβήκαμε στην προβλήτα, στους Forodhani Gardens για δειπνίσουμε με ζανζιβαριανό street food. Μας είχαν προειδοποιήσει να μην δοκιμάσουμε σε καμία περίπτωση θαλασσινά καθώς κάποιοι από τους εμπόρους μπορεί να έχουν το σουβλάκι με τις γαρίδες στον πάγκο για καμιά εβδομάδα και δεν ντρέπονται να στο πουλήσουν. Για καλή μας τύχη συναντήσαμε τους Γάλλους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου που μέναμε και μας συστήσανε έναν σωστό πάγκο για να πάρουμε το δείπνο μας. Αράξαμε στη προβλήτα με το φαγητό μας ανά χείρας και δύο φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου παρακολουθώντας την περατζάδα και τα φώτα της αγοράς.
Σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ζανζιβάρης, στην Stone Town νιώσαμε να καταρρίπτεται το αόρατο τοίχος μεταξύ τουριστών και ντόπιων καθώς επιτέλους συναντιόμασταν κάπου στη μέση, απολαμβάνοντας τις ίδιες υπηρεσίες και αγαθά, διασχίζαμε τους ίδιους δρόμους και χαιρόμασταν αντίστοιχα αυτή την υπέροχη βραδιά.
Forodhani Gardens
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με ένα θεσπέσιο πρωινό κάπου ανάμεσα από την Γαλλία και την Ζανζιβάρη, στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας με θέα τους τρούλους και τα αραβικά κτίρια, με τα περίεργα παράθυρα και τις επιβλητικές βεράντες.
Ο φίλος μας ο Aniva είχε αναλάβει να μας ξεναγήσει στην πόλη και έτσι λίγο μετά το πρωινό κατέφθασε με έναν φίλο του να μας παραλάβουν. Κατεβήκαμε στην κεντρική αγορά της πόλης για να αγοράσουμε μπαχάρια σαν ντόπιοι, παθαίνοντας ένα όμορφο πολιτιστικό σοκ ανακαλύπτοντας πτυχές μιας ολοζώντανης πόλης, άγνωστες για τους τουρίστες. Επίσης στα πλαίσια του πολιτιστικού + οσφρητικού σοκ συνεπάγεται η κρεαταγορά καθώς η τεχνογνωσία και η τεχνολογία της ψύξης/κατάψυξης βρίσκεται ακόμα σε εισαγωγικό στάδιο στην Ζανζιβάρη.
Η ψαραγορά
Κρίμα που δεν υπάρχει τρόπος αποτύπωσης της μυρωδιάς στη συγκεκριμένη στοά...
Τα μπαχάρια της Ζανζιβάρης
Κάτι που δεν έτυχε μέχρι στιγμής να αναφέρουμε είναι οι δυσκολίες συνεννόησης με τους ντόπιους. Όλοι φαίνονται να μιλάνε αγγλικά, και ήταν πάντα πολύ θετικοί ότι κατανοούν αυτό που λες και συμφωνούν με την άποψη σου. Αλλά ο Αλλάχ και η ψυχή τους εάν κατάλαβαν ή εάν κατάλαβες εσύ τι κατάλαβαν. Έτσι και εδώ, κατά την εξόρμηση μας στις τοπικές αγορές ο καψερός ο σύντροφος ήθελε να αγοράσει έναν αφρό ξυρίσματος. Είχε γίνει χίπστερ ο άνθρωπος δυο εβδομάδες χωρίς καθρέφτη και ζεστό νερό και παρόλες τις ενστάσεις μου (γιατί του πάνε του άτιμου τα μούσια), ήθελε σώνει και ντε να ξυριστεί για να απαλλαγεί από την φαγούρα. Μεταφέρουμε την επιθυμία μας στους φίλους μας και ξεκινάνε να μας οδηγούνε μέσα στα στενά, για την ανεύρεση αφρού όπως καταλάβαμε. Μετά από κάνα τέταρτο περπάτημα και ενώ έχουμε περάσει γύρω στα πέντε σούπερ μάρκετ και καταστήματα καλλυντικών ανταλλάσσοντας βλέμματα απορίας μεταξύ μας, την έπιασα την παρανόηση.
"Ρε αυτοί δεν σε πάνε για αφρό ξυρίσματος, στον μπαρμπέρη σε πάνε ρε κακομοίρη!" με έπιασαν τα γέλια. Όντως, οι άνθρωποι τον πήγαιναν γραμμή να τον ξυρίσουν τον γαμπρό!
Αφού λύθηκε η παρεξήγηση και ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα, καθίσαμε στοLukmaan, γνωστό τοπικό φαγάδικο για το μεσημεριανό μας ενώ οι φίλοι μας εναλλάξ κατευθύνθηκαν στο κοντινότερο τζαμί γιατί είχε φθάσει η ώρα της προσευχής. Παρόλη την ειλικρινά μαγευτική πόλη και την ανακάλυψη της, εμένα με είχαν πιάσει τα διαόλια μου. Βλέπετε είχε πολύ ζέστη και από σεβασμό στην κουλτούρα των φίλων μας (και των ντόπιων κατ' επέκταση) είχα βγάλει την μπέμπελη κάτω από τη μαντίλα που είχα τυλίξει τους ώμους μου. Επίσης ήθελα να καπνίσω σαν τρελή. Γενικότερα το κάπνισμα στην Ζανζιβάρη φαίνεται να είναι συνώνυμο του Τεντιμποϊσμού γιατί μόνο τέτοιους είδαμε να καπνίζουνε, εκτός από τουρίστες δηλαδή. Για γυναίκες ούτε λόγος...
Lukmaan local restaurant
Στη πλατεία με τα περίεργα δέντρα
Μια αρχαχνούλα στο μέγεθος του χεριού μου και μία φίλη της στο βάθος!
Το ίδιο βράδυ, μπανιαρισμένοι και φρεσκοξυρισμένοι, συναντήσαμε τον φίλο μας τον Γιάκομπ για να ολοκληρώσουμε τις δουλειές με τις φωτογραφίες του και να συζητήσουμε το πως θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Μας είχανε μείνει λίγες μέρες ακόμα μέχρι την προγραμματισμένη επιστροφή μας και εγώ είχα φαγωθεί να πάμε στην Αρούσα. Είχα μάλιστα μια ελπίδα μήπως εκεί να βρίσκαμε κάποιο οικονομικό σαφάρι για να ολοκληρώναμε την Αφρικανική εμπειρία μας. Ο σύντροφος όμως ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να ξαναμπεί σε αεροπλάνο μπρελόκ και ούτε το συζητούσε να κάνουμε μια 11ωρη διαδρομή με το λεωφορείο. Εκεί λοιπόν πετάγεται ο Γιάκομπ και μας λέει:
"Έχω μια ιδέα! Θα πάτε στο Μορογκόρο!"
"Και που είναι αυτό το Μουρουμπούρου καλέ Γιάκομπ;"
Ο Γιάκομπ μας εξήγησε ότι έχει έναν πολύ καλό φίλο τον Ρίκι, εξίσου Δανό με αγαπητικιά Τανζανή, οι οποίοι μένουν σε μια κωμόπολη ονόματι Μορογκόρο - μεταξύ μας Μουρουμπούρου - στην ορεινή ενδοχώρα. Βρίσκεται μόλις 180 χιλιόμετρα από το Dar es salaam και αρκετά κοντά στο Mikumi National Park. Ο Ρίκι μάλιστα διέθετε τζιπάκι και θα αναλάμβανε τα χρέη ξεναγού εφόσον του καλύπταμε την βενζίνη και τις εισόδους στο πάρκο ώστε να κάναμε και εμείς το πολυπόθητο σαφάρι μας. Η ιδέα μας φάνηκε εξαιρετική.
Λίγο γνωρίζαμε ότι μόλις είχε πέσει το πρώτο ντόμινο στην αλυσιδωτή αντίδραση που θα μας έφερνε πρόσωπο με πρόσωπο με το Γκόλουμ και με τους χειρότερους μας εφιάλτες. Αντίθετα τσουγκρίσαμε περιχαρείς τα κοκτέιλ μας πάνω σε μια όμορφη ταράτσα ενός μοντέρνου εστιατορίου, γιορτάζοντας την συνέχεια της διαδρομής μας. Ήταν το δικό μας πάρτι αποχαιρετισμού της Ζανζιβάρης και της πολύτιμης φιλίας μας με τον Γιάκομπ που νιώθαμε πια ότι τον ξέραμε μια ζωή.
Είναι περίεργο πράγμα ο χρόνος όταν ταξιδεύεις, σαν να φουσκώνουν οι ώρες από τις πολλές στιγμές και νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου πολύ περισσότερο καιρό από ότι είσαι στην πραγματικότητα! Ίσως φταίει που τα πάντα είναι τόσο προσωρινά που κάπως το κατορθώνεις να ζεις πραγματικά ως το έπακρο το παρόν σου. Και οφείλω να ομολογήσω ότι πάνω σε εκείνη τη ταράτσα, με την αύρα της θάλασσας να νοστιμίζει την ατμόσφαιρα, την ευχάριστη παρέα ενός φίλου που ξέραμε ότι ίσως δεν θα τον ξανασυναντήσουμε ποτέ, γεμάτη από τις υπέροχες αναμνήσεις που βίωσα σε αυτό το μικρό νησί, ένιωθα επιτέλους τόσο ... ζωντανή!
Νύχτες μαγικές στο Forodhani Gardens
