Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
(13ο Κεφάλαιο λοιπόν, γιατί τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο! Αφιερωμένο στο μέλος Dim Kyr!)
Κάπως έτσι λοιπόν βρίσκουμε το θαρραλέο ζευγάρι των ταξιδιωτών μας μέσα σε ένα ταξί κολλημένο στην κίνηση του Dar es Salaam με κατεύθυνση τον σταθμό των λεωφορείων.
Νιώθαμε πολύ περήφανοι που είχαμε φέρει με επιτυχία εις πέρας την μεταφορά μας μέσω θαλάσσης με το Kilmantzaro ferry και την ανεύρεση ενός νόμιμου ταξιτζή στο λιμάνι ο οποίος θα μας οδηγούσε με ασφάλεια στα ΚΤΕΛ της Τανζανικής πρωτεύουσας.
Βέβαια ο σύντροφος λίγο τα έμπλεξε, καθότι ευγενικός άνθρωπος, του τις σηκώσανε τις βαλίτσες στα χέρια οι αχθοφόροι και ψαχνότανε μετά να δώσει φιλοδωρήματα. Η εμπειρία μας στην 'α θέση του πλοίου ήταν άψογη και καθόλου δεν προμήνυε τη συνέχεια του ταξιδιού μας.
Βέβαια φθάνοντας στο λιμάνι του Νταρ, μας είχαν ήδη δασκαλέψει να απευθυνόμαστε μόνο σε ανθρώπους με στολή για οποιαδήποτε απορία ή ανάγκη μας προκύψει. Εκεί τα έμπλεξα εγώ, μπαίνοντας σε ένα γραφείο να ρωτήσω που μπορώ να βρω νόμιμο ταξί και ο άνθρωπος που απευθύνθηκα μου έφερε έναν άσχετο ξάδερφο του να μας μεταφέρει στον προορισμό μας. Εμφανίστηκε ένας άλλος νέος οδηγός με άδεια ταξί, μόνο που η άδεια δεν ανήκε σε εκείνον όπως αποδείκνυε η φωτογραφία. Ευτυχώς επενέβησαν οι καθαρίστριες (γυναίκες με στολή!) και βγήκαμε στον κεντρικό όπου ένα όργανο της τάξης μας έδειξε τα νομότυπα ταξί και πειστήκαμε να επιβιβαστούμε.
Κολλημένοι στην απίστευτη κίνηση λοιπόν με ένα ασταμάτητο λεφούσι μικροπωλητών να παρελαύνει γύρω από το ταξί μας, πουλώντας οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους μας. Από σπόρια, φιστίκια, χυμούς, μπανάνες μέχρι ρούχα, παπούτσια, ανταλλακτικά αυτοκινήτου, μαξιλάρια, ποδιές για μαγείρεμα, σαν ένα κινούμενο υπέρ-πολυκατάστημα να έχει βγάλει τα προϊόντα του παγανιά! Οι μικροπωλητές ερχόντουσαν στο τζάμι σου και το χτυπούσανε δυνατά, τρομάζοντας σε εκεί που καθόσουνα αφηρημένος, για να τραβήξουν την προσοχή σου. Έπειτα σου παρουσιάζανε το προϊόν τους. Για να τραβήξουν επίσης την προσοχή σου, σου στέλνανε παρατεταμένα φιλάκια (σκεφτείτε: σμουοουουουουτς) κλείνοντας σου το μάτι, κάτι που μας φάνηκε αστείο στην αρχή, και άκρως εκνευριστικό στην συνέχεια. Είχε απίστευτη ζέστη αλλά κρατούσαμε τα τζάμια κλειστά όχι μόνο λόγω των μικροπωλητών αλλά και για τη σκόνη και την απίστευτη καυσαερίλα.
Μετά από μια ώρα είχαμε φτάσει στον σταθμό. Μην φανταστείτε κτίρια αλλά μια μεγάλη χωμάτινη αλάνα με πολλά λεωφορεία και ακόμα περισσότερους πάγκους με ότι πάλι μπορεί να βάλει ο νους σου ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΡΥΟ ΝΕΡΟ! Βρήκαμε το σωστό λεωφορείο και βγάλαμε εισιτήρια στην πόρτα του (3,50 ευρώ το άτομο). Εκείνη τη στιγμή ο σύντροφος είχε ανάγκη από 2 πράγματα. 1ο) Να πάρει 1 μπουκάλι (κρύο) νερό και 2ο) Να κατουρήσει. Για το πρώτο έτρεξε σε 45 πάγκους αλλά τελικά αρκέστηκε σε χλιαρό. Για το 2ο του είπαν ότι δεν προλαβαίνει με τίποτα καθότι το λεωφορείο αναχωρεί αμέσως.
Το λεωφορείο λοιπόν αναχώρησε τελικά μετά από μιάμιση ώρα (δεν αστειεύομαι-μιάμιση ώρα ακριβώς) κατά τη διάρκεια της οποίας ανεβοκατέβηκαν μέσα στο λεωφορείο περίπου 50 μικροπωλητές με νερά, χυμούς, φιστίκια, παπούτσια ενώ άλλοι τόσοι μικροπωλητές τριγυρνάγανε πέριξ του οχήματος κοπανώντας το τζάμι και στέλνοντας ασταμάτητα φιλάκια στην μοναδική ασπρουλιάρα ξανθιά στόχο του λεωφορείου. Μέσα σε εκείνη τη μιάμιση ώρα οι προτεραιότητες στον σύντροφο είχαν αλλάξει αλλά δεν κοτούσε να κατέβει από το λεωφορείο σε αναζήτηση τουαλέτας. Εγώ πάλι είχα κολλήσει στο τζάμι και κλώσσαγα το άνοιγμα που είχαμε τοποθετήσει τις βαλίτσες μας μη δω κανένα περίεργο να χαρχαλεύει. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι αλλά δεν τολμούσα να βγάλω το φούτερ μου. Είχαμε και τα μπακπακ αγκαλιά μας γιατί δεν θέλαμε να τα αφήσουμε στον χώρο των αποσκευών. Έρχεται λοιπόν κάποιος και μας λέει ότι καθίσαμε λάθος και μας σηκώνει. Περπατάμε στο βάθος του λεωφορείου, εντοπίζουμε τις σωστές θέσεις μας που βρισκόντουσαν ακριβώς μπροστά από τον μοναδικό βαριά κρυωμένο επιβάτη του λεωφορείου μας. Μύξες, βήχες και φτερνίσματα θα ήταν η μουσική υπόκρουση της διαδρομής μας. Του συντρόφου που είναι και μικροφοβιακός σε βαθμό "Κατακουζινού" πήγε να του 'ρθει κόλπος. Ανοίξαμε λοιπόν διάπλατα το παράθυρο αγνοώντας τα ασώματα προϊόντα που έμοιαζαν να πλέουν δίπλα μας.
Με τα πολλά εδέησε το λεωφορείο να ξεκινήσει. Περάσαμε άλλη μια ώρα κολλημένοι στην κίνηση με κοπανήματα στα τζάμια (κοπανήματα όχι αστεία - και μην σε δούνε να τους φωτογραφίζεις, τρώς ελεεινό βρισίδι), μακρόσυρτα φιλάκια στα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης και αποπνικτική ζέστη. Με τα πολλά τα καταφέραμε και απομακρυνθήκαμε από την πόλη. Αυτή δεν ήταν εθνική οδός αλλά γηροκομείο οχημάτων. Πάνω στην άσφαλτο ψυχορραγούσαν πόσα φορτηγά με έτος κατασκευής λίγο μετά τον πόλεμο. Κάθε λίγο έβλεπες και ένα να τα φτύνει και να παραμένει εκεί καταμεσής του δρόμου. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, το λεωφορείο μας έκανε σλάλομ ανάμεσα από τα σταματημένα φορτηγά, ένα μάλιστα είχε ντελαπάρει, ενώ όσο ανεβαίναμε τόσο έπεφτε η θερμοκρασία. Κολλημένη δίπλα από το ορθάνοιχτο παράθυρο είχα αρχίσει να κρυώνω αλλά οι θορυβώδεις προσπάθειες απόφραξης της ρινικής οδού του πισινού μας δεν μας άφηναν το περιθώριο να το κλείσουμε. Κάπου εκεί ξεκινάνε και κάτι αστραπόβροντα και να σου και ξεσπάει και η καταιγίδα. Η βροχή να με μαστιγώνει στο πρόσωπο, να βάζω μπροστά την κουρτίνα, εκείνη να μου σκάει βρεγμένη στη μούρη από τον αέρα. "Πνευμονία ή Έμπολα" παζάρευε το κουρασμένο μου μυαλό! "Πνευμονία!!!!" ασυζήτητη. Το μπάκπακ είχε αρχίσει να μου κόβει τα πόδια, είχα γίνει μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, στο δρόμο φορτηγά και λεωφορεία αφήναν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, ο οδηγός να γκαζώνει, το λεωφορείο μας να βγάζει κάτι ακατάληπτους ήχους, ο ουρανός να ρίχνει καρέκλες, ο σύντροφος να κατουριέται και να καταριέται, και εγώ να σκέφτομαι:
Μα ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ;;;
(13ο Κεφάλαιο λοιπόν, γιατί τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο! Αφιερωμένο στο μέλος Dim Kyr!)
Κάπως έτσι λοιπόν βρίσκουμε το θαρραλέο ζευγάρι των ταξιδιωτών μας μέσα σε ένα ταξί κολλημένο στην κίνηση του Dar es Salaam με κατεύθυνση τον σταθμό των λεωφορείων.
Νιώθαμε πολύ περήφανοι που είχαμε φέρει με επιτυχία εις πέρας την μεταφορά μας μέσω θαλάσσης με το Kilmantzaro ferry και την ανεύρεση ενός νόμιμου ταξιτζή στο λιμάνι ο οποίος θα μας οδηγούσε με ασφάλεια στα ΚΤΕΛ της Τανζανικής πρωτεύουσας.
Βέβαια ο σύντροφος λίγο τα έμπλεξε, καθότι ευγενικός άνθρωπος, του τις σηκώσανε τις βαλίτσες στα χέρια οι αχθοφόροι και ψαχνότανε μετά να δώσει φιλοδωρήματα. Η εμπειρία μας στην 'α θέση του πλοίου ήταν άψογη και καθόλου δεν προμήνυε τη συνέχεια του ταξιδιού μας.
Βέβαια φθάνοντας στο λιμάνι του Νταρ, μας είχαν ήδη δασκαλέψει να απευθυνόμαστε μόνο σε ανθρώπους με στολή για οποιαδήποτε απορία ή ανάγκη μας προκύψει. Εκεί τα έμπλεξα εγώ, μπαίνοντας σε ένα γραφείο να ρωτήσω που μπορώ να βρω νόμιμο ταξί και ο άνθρωπος που απευθύνθηκα μου έφερε έναν άσχετο ξάδερφο του να μας μεταφέρει στον προορισμό μας. Εμφανίστηκε ένας άλλος νέος οδηγός με άδεια ταξί, μόνο που η άδεια δεν ανήκε σε εκείνον όπως αποδείκνυε η φωτογραφία. Ευτυχώς επενέβησαν οι καθαρίστριες (γυναίκες με στολή!) και βγήκαμε στον κεντρικό όπου ένα όργανο της τάξης μας έδειξε τα νομότυπα ταξί και πειστήκαμε να επιβιβαστούμε.Κολλημένοι στην απίστευτη κίνηση λοιπόν με ένα ασταμάτητο λεφούσι μικροπωλητών να παρελαύνει γύρω από το ταξί μας, πουλώντας οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους μας. Από σπόρια, φιστίκια, χυμούς, μπανάνες μέχρι ρούχα, παπούτσια, ανταλλακτικά αυτοκινήτου, μαξιλάρια, ποδιές για μαγείρεμα, σαν ένα κινούμενο υπέρ-πολυκατάστημα να έχει βγάλει τα προϊόντα του παγανιά! Οι μικροπωλητές ερχόντουσαν στο τζάμι σου και το χτυπούσανε δυνατά, τρομάζοντας σε εκεί που καθόσουνα αφηρημένος, για να τραβήξουν την προσοχή σου. Έπειτα σου παρουσιάζανε το προϊόν τους. Για να τραβήξουν επίσης την προσοχή σου, σου στέλνανε παρατεταμένα φιλάκια (σκεφτείτε: σμουοουουουουτς) κλείνοντας σου το μάτι, κάτι που μας φάνηκε αστείο στην αρχή, και άκρως εκνευριστικό στην συνέχεια. Είχε απίστευτη ζέστη αλλά κρατούσαμε τα τζάμια κλειστά όχι μόνο λόγω των μικροπωλητών αλλά και για τη σκόνη και την απίστευτη καυσαερίλα.
Μετά από μια ώρα είχαμε φτάσει στον σταθμό. Μην φανταστείτε κτίρια αλλά μια μεγάλη χωμάτινη αλάνα με πολλά λεωφορεία και ακόμα περισσότερους πάγκους με ότι πάλι μπορεί να βάλει ο νους σου ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΡΥΟ ΝΕΡΟ! Βρήκαμε το σωστό λεωφορείο και βγάλαμε εισιτήρια στην πόρτα του (3,50 ευρώ το άτομο). Εκείνη τη στιγμή ο σύντροφος είχε ανάγκη από 2 πράγματα. 1ο) Να πάρει 1 μπουκάλι (κρύο) νερό και 2ο) Να κατουρήσει. Για το πρώτο έτρεξε σε 45 πάγκους αλλά τελικά αρκέστηκε σε χλιαρό. Για το 2ο του είπαν ότι δεν προλαβαίνει με τίποτα καθότι το λεωφορείο αναχωρεί αμέσως.
Το λεωφορείο λοιπόν αναχώρησε τελικά μετά από μιάμιση ώρα (δεν αστειεύομαι-μιάμιση ώρα ακριβώς) κατά τη διάρκεια της οποίας ανεβοκατέβηκαν μέσα στο λεωφορείο περίπου 50 μικροπωλητές με νερά, χυμούς, φιστίκια, παπούτσια ενώ άλλοι τόσοι μικροπωλητές τριγυρνάγανε πέριξ του οχήματος κοπανώντας το τζάμι και στέλνοντας ασταμάτητα φιλάκια στην μοναδική ασπρουλιάρα ξανθιά στόχο του λεωφορείου. Μέσα σε εκείνη τη μιάμιση ώρα οι προτεραιότητες στον σύντροφο είχαν αλλάξει αλλά δεν κοτούσε να κατέβει από το λεωφορείο σε αναζήτηση τουαλέτας. Εγώ πάλι είχα κολλήσει στο τζάμι και κλώσσαγα το άνοιγμα που είχαμε τοποθετήσει τις βαλίτσες μας μη δω κανένα περίεργο να χαρχαλεύει. Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι αλλά δεν τολμούσα να βγάλω το φούτερ μου. Είχαμε και τα μπακπακ αγκαλιά μας γιατί δεν θέλαμε να τα αφήσουμε στον χώρο των αποσκευών. Έρχεται λοιπόν κάποιος και μας λέει ότι καθίσαμε λάθος και μας σηκώνει. Περπατάμε στο βάθος του λεωφορείου, εντοπίζουμε τις σωστές θέσεις μας που βρισκόντουσαν ακριβώς μπροστά από τον μοναδικό βαριά κρυωμένο επιβάτη του λεωφορείου μας. Μύξες, βήχες και φτερνίσματα θα ήταν η μουσική υπόκρουση της διαδρομής μας. Του συντρόφου που είναι και μικροφοβιακός σε βαθμό "Κατακουζινού" πήγε να του 'ρθει κόλπος. Ανοίξαμε λοιπόν διάπλατα το παράθυρο αγνοώντας τα ασώματα προϊόντα που έμοιαζαν να πλέουν δίπλα μας.
Με τα πολλά εδέησε το λεωφορείο να ξεκινήσει. Περάσαμε άλλη μια ώρα κολλημένοι στην κίνηση με κοπανήματα στα τζάμια (κοπανήματα όχι αστεία - και μην σε δούνε να τους φωτογραφίζεις, τρώς ελεεινό βρισίδι), μακρόσυρτα φιλάκια στα όρια της σεξουαλικής παρενόχλησης και αποπνικτική ζέστη. Με τα πολλά τα καταφέραμε και απομακρυνθήκαμε από την πόλη. Αυτή δεν ήταν εθνική οδός αλλά γηροκομείο οχημάτων. Πάνω στην άσφαλτο ψυχορραγούσαν πόσα φορτηγά με έτος κατασκευής λίγο μετά τον πόλεμο. Κάθε λίγο έβλεπες και ένα να τα φτύνει και να παραμένει εκεί καταμεσής του δρόμου. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, το λεωφορείο μας έκανε σλάλομ ανάμεσα από τα σταματημένα φορτηγά, ένα μάλιστα είχε ντελαπάρει, ενώ όσο ανεβαίναμε τόσο έπεφτε η θερμοκρασία. Κολλημένη δίπλα από το ορθάνοιχτο παράθυρο είχα αρχίσει να κρυώνω αλλά οι θορυβώδεις προσπάθειες απόφραξης της ρινικής οδού του πισινού μας δεν μας άφηναν το περιθώριο να το κλείσουμε. Κάπου εκεί ξεκινάνε και κάτι αστραπόβροντα και να σου και ξεσπάει και η καταιγίδα. Η βροχή να με μαστιγώνει στο πρόσωπο, να βάζω μπροστά την κουρτίνα, εκείνη να μου σκάει βρεγμένη στη μούρη από τον αέρα. "Πνευμονία ή Έμπολα" παζάρευε το κουρασμένο μου μυαλό! "Πνευμονία!!!!" ασυζήτητη. Το μπάκπακ είχε αρχίσει να μου κόβει τα πόδια, είχα γίνει μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, στο δρόμο φορτηγά και λεωφορεία αφήναν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, ο οδηγός να γκαζώνει, το λεωφορείο μας να βγάζει κάτι ακατάληπτους ήχους, ο ουρανός να ρίχνει καρέκλες, ο σύντροφος να κατουριέται και να καταριέται, και εγώ να σκέφτομαι:Μα ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ;;;
