Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Nungwi#3 - The local party
"Πως πας έτσι μωρή σαν τον κάβουρα; Τι έπαθες και κουτσαίνεις;" με ρωτάει ο σύντροφος με το που μπήκα στο δωμάτιο, αναμαλλιασμένη και με τις σαγιονάρες ανά χείρας.
"Άσε με και περπάτησα ξυπόλητη το μισό Nungwi. Κοίτα, κοίτα έκανα τατού χένα." του μοστράρισα περήφανη τον πόδα.
"Ωραίο είναι, μπράβο σου, πως το ‘παθες και δεν το χάλασες μέχρι να φτάσεις;"(πάντα με επιβραβεύει το αγόρι μου, και όταν γυρνάω από τη λαϊκή χωρίς να έχω σπάσει τα αυγά τα ίδια μου λέει!)
"Εμ αφού πέρασα όλη τη παραλία κουτσό και έκαιγε και η άμμος! Θα με πετύχεις σε βιντεάκι στο youtube να σαι σίγουρος..."
"Εγώ έκανα ένα φίλο σήμερα"
"Τι φίλο; Ντόπιο"
"Ναι, τον ράσταμαν στο στενό της αγοράς"
"Αυτόν με την μπλούζα του Μπομπ Μάρλει;"
"Όχι"
"Αυτόν με την μπλούζα με τη κάνναβη;"
"Όχι, όχι, λέω αυτόν με την Τζαμαϊκανή σημαία στη πλάτη."
"Μπράβο σου, φαίνεται σοβαρό παιδί" τον ειρωνεύτηκα.
"Με κάλεσε και σε ένα πάρτι. Local reagge party. Μόνο για ... ντόπιους!" μου απάντησε με ύφος: δεν-καλούν-τον-καθένα-σε-αυτά-αλλά-είμαι-τόσο-απίθανος- που-με-κάνανε-δικό-τους-μα-τι-να-μας-πεις-και-εσύ-βλαχοτουριστάκι!
Η αλήθεια είναι ότι η ευαίσθητη πλευρά μου τον λυπήθηκε λιγάκι. Η άλλη πλευρά, η σκοτεινή που λένε, φυσικά υπερίσχυσε!
"Σιγά ρε μαν, ο αδελφοποιητός! 5 διαφορετικά άτομα με καλέσανε σήμερα σε αυτό το πάρτι, αυτό που γίνεται πάνω στα χωράφια δεν λες;" βγήκαν τα σαρδόνια ένστικτα μου παγανιά, ενώ ξάπλωνα στο κρεβάτι.
"Εεεε μωρό μου..."
"Και που σαι, δεν είναι καν ρέγγε πάρτι - χιπ χοπ και r&b θα παίζει" συνέχισα θριαμβευτικά στο ύφος είμαι-πιο-διάσημη-πιο-απίθανη-και-πιο-ενημερωμένη-απο-σένα-αγόρι-μου!
"Μωρό μου;"
"Τι; Έχεις κάτι να πεις;"
"Το τατού σου ... ακουμπάει πάνω στο σεντόνι"
Ανασηκώνομαι απότομα αλλά ήταν ήδη αργά. Το λευκό σεντόνι έφερε πλέον την σφραγίδα μου. Στην Ζανζιβάρη ακόμα τρίβουν...
Ηλιοβασίλεμα στο Nungwi 
Ηλιοβασίλεμα στο Nungwi
Έφτασε λοιπόν και το βραδύ και σκάμε στο δρομάκι που τέρμα στο βάθος του βρισκόταν το χωράφι - εξέδρα που φιλοξενούσε το πάρτι. Ήταν από εκείνα τα θεοσκότεινα στενά, αυτά που περνάει ο κόσμος αμέριμνα μπροστά τους ενώ μέσα εσένα σε σφάζουνε και τις κραυγές σου τις καλύπτει η δυνατή μουσική, μέχρι που το αίμα σου κυλάει στο φωτεινό δρόμο, κάποια το βλέπει και τσιρίζει και κάπως έτσι ανακαλύπτουν το πτώμα σου.
"Ας μην πάμε από δω" μουρμούρισα στο σύντροφο.
"Ναι καλύτερα, ας κάνουμε τον κύκλο." συμφώνησε και αρχίσαμε να περπατάμε περιμετρικά του χώρου. Δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να το χάσουμε καθώς από τη μουσική έτριζε ολάκερη η περιοχή. Βγαίνουμε λοιπόν σε ένα χλιδάτο resort και ξεκινάμε να περπατάμε μέσα από τις τεράστιες εγκαταστάσεις του, ακολουθώντας την βοή της μουσικής. Μετά από κάνα χιλιόμετρο - μιλάμε για resort μεγαλύτερο από ίδιο το χωριό, φτάσαμε στην πύλη της εξόδου. Η πύλη είχε τρία μέτρα ύψος, εφοδιασμένη στην κορυφή και στους τοίχους με συρματοπλέγματα και σπασμένα γυαλιά και με απροσπέλαστες ατσαλένιες πόρτες λες και από πίσω της θα συναντούσες τον Κινγκ Κονγκ. Παράλληλα φρουρούταν και από έναν Μασάι με παραδοσιακή ενδυμασία, i phone κινητό και σύγχρονο φακό κεφαλής δεμένο στο κούτελο του, ο οποίος δεν μιλούσε γρι αγγλικά.
"Local Party?" τον ρωτάει ο σύντροφος και ο Μασάι μας έδειξε πίσω από τη πύλη.
Του γνέφουμε καταφατικά και πάει και μας ανοίγει την ατσαλένια πόρτα. Έξω, από την μεριά του Κινγκ Κόνγκ, φάνηκε το χωράφι, τα φώτα και ο κόσμος που διασκέδαζε.
Ο σύντροφος προχώρησε και πέρασε μέσα στο σκοτάδι. Εμένα τα πόδια μου έβγαλαν ρίζες.
"Is it safe?" ρώτησα τον Μασάι. Ο τύπος με κοίταξε προβληματισμένος.
"Τι θα γίνει θα έρθεις;" μου φώναξε ο σύντροφος από το δρόμο.
Παιδιά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μου έβγαινε να πάω. Λίγο το έκτρωμα κατασκεύασμα για πύλη, λίγο τα μαύρα τα σκοτάδια, λίγο ο προβληματισμός στο βλέμμα του Μασάι, λίγο η σκέψη ότι οι μόνες ντόπιες γυναίκες που θα διασκεδάζουν εκεί μάλλον εκτελούν και ένα επάγγελμα, μη σας πω λειτούργημα, ήταν αρκετά για να μην στέλνει ο εγκέφαλος εντολή στα πόδια να συνεχίσουν.
"Μα τι θα γίνει επιτέλους;" ακούω ξανά τον σύντροφο να μου φωνάζει από την άλλη μεριά.
Και μείναμε εκεί, εκείνος απ' έξω εγώ από μέσα και στη μέση ο Μασάι να προβληματίζεται:
"Θα πάνε ή δεν θα πάνε τελικά στο local party...?"
"Πως πας έτσι μωρή σαν τον κάβουρα; Τι έπαθες και κουτσαίνεις;" με ρωτάει ο σύντροφος με το που μπήκα στο δωμάτιο, αναμαλλιασμένη και με τις σαγιονάρες ανά χείρας.
"Άσε με και περπάτησα ξυπόλητη το μισό Nungwi. Κοίτα, κοίτα έκανα τατού χένα." του μοστράρισα περήφανη τον πόδα.
"Ωραίο είναι, μπράβο σου, πως το ‘παθες και δεν το χάλασες μέχρι να φτάσεις;"(πάντα με επιβραβεύει το αγόρι μου, και όταν γυρνάω από τη λαϊκή χωρίς να έχω σπάσει τα αυγά τα ίδια μου λέει!)
"Εμ αφού πέρασα όλη τη παραλία κουτσό και έκαιγε και η άμμος! Θα με πετύχεις σε βιντεάκι στο youtube να σαι σίγουρος..."
"Εγώ έκανα ένα φίλο σήμερα"
"Τι φίλο; Ντόπιο"
"Ναι, τον ράσταμαν στο στενό της αγοράς"
"Αυτόν με την μπλούζα του Μπομπ Μάρλει;"
"Όχι"
"Αυτόν με την μπλούζα με τη κάνναβη;"
"Όχι, όχι, λέω αυτόν με την Τζαμαϊκανή σημαία στη πλάτη."
"Μπράβο σου, φαίνεται σοβαρό παιδί" τον ειρωνεύτηκα.
"Με κάλεσε και σε ένα πάρτι. Local reagge party. Μόνο για ... ντόπιους!" μου απάντησε με ύφος: δεν-καλούν-τον-καθένα-σε-αυτά-αλλά-είμαι-τόσο-απίθανος- που-με-κάνανε-δικό-τους-μα-τι-να-μας-πεις-και-εσύ-βλαχοτουριστάκι!
Η αλήθεια είναι ότι η ευαίσθητη πλευρά μου τον λυπήθηκε λιγάκι. Η άλλη πλευρά, η σκοτεινή που λένε, φυσικά υπερίσχυσε!
"Σιγά ρε μαν, ο αδελφοποιητός! 5 διαφορετικά άτομα με καλέσανε σήμερα σε αυτό το πάρτι, αυτό που γίνεται πάνω στα χωράφια δεν λες;" βγήκαν τα σαρδόνια ένστικτα μου παγανιά, ενώ ξάπλωνα στο κρεβάτι.
"Εεεε μωρό μου..."
"Και που σαι, δεν είναι καν ρέγγε πάρτι - χιπ χοπ και r&b θα παίζει" συνέχισα θριαμβευτικά στο ύφος είμαι-πιο-διάσημη-πιο-απίθανη-και-πιο-ενημερωμένη-απο-σένα-αγόρι-μου!
"Μωρό μου;"
"Τι; Έχεις κάτι να πεις;"
"Το τατού σου ... ακουμπάει πάνω στο σεντόνι"
Ανασηκώνομαι απότομα αλλά ήταν ήδη αργά. Το λευκό σεντόνι έφερε πλέον την σφραγίδα μου. Στην Ζανζιβάρη ακόμα τρίβουν...
Ηλιοβασίλεμα στο Nungwi 
Ηλιοβασίλεμα στο NungwiΈφτασε λοιπόν και το βραδύ και σκάμε στο δρομάκι που τέρμα στο βάθος του βρισκόταν το χωράφι - εξέδρα που φιλοξενούσε το πάρτι. Ήταν από εκείνα τα θεοσκότεινα στενά, αυτά που περνάει ο κόσμος αμέριμνα μπροστά τους ενώ μέσα εσένα σε σφάζουνε και τις κραυγές σου τις καλύπτει η δυνατή μουσική, μέχρι που το αίμα σου κυλάει στο φωτεινό δρόμο, κάποια το βλέπει και τσιρίζει και κάπως έτσι ανακαλύπτουν το πτώμα σου.
"Ας μην πάμε από δω" μουρμούρισα στο σύντροφο.
"Ναι καλύτερα, ας κάνουμε τον κύκλο." συμφώνησε και αρχίσαμε να περπατάμε περιμετρικά του χώρου. Δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να το χάσουμε καθώς από τη μουσική έτριζε ολάκερη η περιοχή. Βγαίνουμε λοιπόν σε ένα χλιδάτο resort και ξεκινάμε να περπατάμε μέσα από τις τεράστιες εγκαταστάσεις του, ακολουθώντας την βοή της μουσικής. Μετά από κάνα χιλιόμετρο - μιλάμε για resort μεγαλύτερο από ίδιο το χωριό, φτάσαμε στην πύλη της εξόδου. Η πύλη είχε τρία μέτρα ύψος, εφοδιασμένη στην κορυφή και στους τοίχους με συρματοπλέγματα και σπασμένα γυαλιά και με απροσπέλαστες ατσαλένιες πόρτες λες και από πίσω της θα συναντούσες τον Κινγκ Κονγκ. Παράλληλα φρουρούταν και από έναν Μασάι με παραδοσιακή ενδυμασία, i phone κινητό και σύγχρονο φακό κεφαλής δεμένο στο κούτελο του, ο οποίος δεν μιλούσε γρι αγγλικά.
"Local Party?" τον ρωτάει ο σύντροφος και ο Μασάι μας έδειξε πίσω από τη πύλη.
Του γνέφουμε καταφατικά και πάει και μας ανοίγει την ατσαλένια πόρτα. Έξω, από την μεριά του Κινγκ Κόνγκ, φάνηκε το χωράφι, τα φώτα και ο κόσμος που διασκέδαζε.
Ο σύντροφος προχώρησε και πέρασε μέσα στο σκοτάδι. Εμένα τα πόδια μου έβγαλαν ρίζες.
"Is it safe?" ρώτησα τον Μασάι. Ο τύπος με κοίταξε προβληματισμένος.
"Τι θα γίνει θα έρθεις;" μου φώναξε ο σύντροφος από το δρόμο.
Παιδιά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μου έβγαινε να πάω. Λίγο το έκτρωμα κατασκεύασμα για πύλη, λίγο τα μαύρα τα σκοτάδια, λίγο ο προβληματισμός στο βλέμμα του Μασάι, λίγο η σκέψη ότι οι μόνες ντόπιες γυναίκες που θα διασκεδάζουν εκεί μάλλον εκτελούν και ένα επάγγελμα, μη σας πω λειτούργημα, ήταν αρκετά για να μην στέλνει ο εγκέφαλος εντολή στα πόδια να συνεχίσουν.
"Μα τι θα γίνει επιτέλους;" ακούω ξανά τον σύντροφο να μου φωνάζει από την άλλη μεριά.
Και μείναμε εκεί, εκείνος απ' έξω εγώ από μέσα και στη μέση ο Μασάι να προβληματίζεται:
"Θα πάνε ή δεν θα πάνε τελικά στο local party...?"
