Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Karibu Zanzibar
Ξύπνησα από το λάλημα του κόκορα! Έξω ο ήλιος ακόμα δεν είχε ανατείλει, μα 1η μέρα στην δουλειά πάντα μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς. Ποιά δουλειά, θα μου πείτε. Μα την καινούργια μας δουλειά! Μα ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Μετά την σύντομη μα αγωνιώδη πτήση μας και την ατυχή παρεξήγηση του συντρόφου για την διαδικασία παραλαβής αποσκευών σε αεροδρόμια, συναντήσαμε τον Γιάκομπ, τον φίλο του Μπίλι, και ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που θα μέναμε, ο οποίος είχε έρθει να μας παραλάβει. Φορτώνουμε τα πράγματα μας στο αμάξι του και πάμε να βγούμε από το παρκινγκ του αεροδρομίου. Στην μπάρα εξόδου μας σταματάνε και ζητάνε από τον Γιάκομπ το αντίτιμο για την έξοδο. Όμως δεν δέχονται τα χρήματα του, παρά μόνο τον στέλνουν σε ένα αυτόματο μηχάνημα για να πληρώσει και να παραλάβει την απόδειξη εξόδου. Ευρωπαϊκά πράγματα δηλαδή! Βγάζουμε λοιπόν το χαρτάκι-απόδειξη, το βάζουμε στην σχισμή της μπάρας εξόδου, ανοίγει η μπάρα και βγαίνουμε ... στο χώμα. Τι δεν καταλαβαίνετε; Χωματόδρομοι. Μπανανιές. Πλινθόσπιτα. Κατσίκες. Πηγάδια. Εν ολίγης: Karibu Zanzibar!
Αφού βγήκαμε να κάνουμε το απαραίτητο συνάλλαγμα σε ένα ανταλλακτήριο στην Stone Town, περάσαμε και από το σπίτι του Γιάκομπ και γνωρίσαμε την όμορφη οικογένεια του. Εκεί του παραδώσαμε και τα παραδοσιακά ελαιόλαδα, τα οποία μεταφέραμε για ακόμα μια φορά ως ευχαριστήριο δώρο για την γνωριμία μας.
Ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, για την όμορφη παραλία της Kiwengwa, με τα μάτια μας να πλημμυρίζουν εικόνες μιας άλλης εποχής, μιας άλλης πραγματικότητας. Πολλοί δρόμοι ήταν χωμάτινοι, τα μαγαζιά έφεραν επάνω τους ζωγραφισμένες ταμπέλες με την επωνυμία τους, ζωγραφισμένοι τοίχοι με τα λογότυπα της Coca-cola, πάγκοι με φρούτα και λαχανικά παντού, και ένας πολύχρωμος κόσμος να ανεβοκατεβαίνει. Άντρες ντυμένοι με λευκά Kaftan και Taqiyah, γυναίκες τυλιγμένες με τεράστια πολύχρωμα sarong να ισορροπούν καφάσια και τσάντες στο κεφάλι τους, αγοράκια με γαλανόλευκες στολές σχολείου και μικρές μαθητριούλες με μπλε φορέματα και ολόλευκες Hijabs.
Κάπου εδώ συνήθως όλοι μας διακόπτουνε και μας ρωτάνε την ερώτηση highlight της επιστροφής μας.
"Δηλαδή εκεί είναι όλοι ... μαύροι;"
"Ε ναι, στην Αφρική βρισκόμαστε."
"Και ... πόσο μαύροι δηλαδή;"
"Μαύροι, μαύροι"
"Ααα (εντυπωσιασμός) ... τόσο μαύροι!
Μέσα σε όλο αυτό το λεφούσι είδαμε πολλά φορτηγάκια που χρονολογούνται από το 1950, να ξεφορτώνουν ψυγεία, πλυντήρια, κουζίνες και άλλα ηλεκτρικά είδη σε μοντέλα που έχουμε να τα συναντήσουμε τουλάχιστον μία εικοσαετία στην Ελλάδα.
"Εδώ είναι η ανακύκλωση του δυτικού κόσμου" μας πληροφόρησε ο Γιάκομπ. "Όλα τα ηλεκτρικά είδη που φτάνουν εδώ, επισκευάζονται και πωλούνται δεύτερο χέρι."
Έξω από τα μαγαζιά ο κόσμος μαζευότανε, τσακωνότανε και έτρεχε να προλάβει να αγοράσει τα καλύτερα κομμάτια από την καινούργια παραλαβή.
Βγαίνοντας από την πόλη το φυσικό τοπίο υπερίσχυε της ανθρώπινης επέμβασης, αλλά πολύς κόσμος εξακολουθούσε να βρίσκεται παρόντας, άλλοι με τα πόδια, άλλοι με ποδήλατα, άλλοι κρεμασμένοι από τα ντάλα-ντάλα (τοπικά λεωφορεία), ενώ παράλληλα του κεντρικού δρόμου (άσφαλτος ευτυχώς) ξεφύτρωναν μέσα από την οργιώδη βλάστηση μικρά χωριουδάκια, σχολεία και τεράστια γήπεδα ποδοσφαίρου.
Στην διαδρομή ο Γιάκομπ μας είχε πάρει τα αυτιά για το ξενοδοχείο του, το οποίο ήθελε ακόμα πολύ δουλειά και για αυτό δεν είχε ανοίξει μέχρι στιγμής για το κοινό, αλλά φιλοξενούσε μόνο κατά καιρούς ομάδες εθελοντών. Με αυτή την αφορμή ενημερώσαμε τον φίλο μας ότι τυχαίνει να είμαστε αμφότεροι ξενοδοχοϋπάλληλοι και με μεγάλη χαρά θα τον βοηθήσουμε σε ότι χρειάζεται. Το παλικάρι ενθουσιάστηκε, ειδικά όταν έμαθε ότι διαθέτω επαγγελματική κάμερα και κατά καιρούς έχω κάνει φωτογραφίσεις για το ξενοδοχείο που εργάζομαι. Και ενώ ο Γιάκομπ συνέχιζε τον ασταμάτητο μονόλογο για το ξενοδοχείο του, άφησα τον σύντροφο να τον παρακολουθεί και αφέθηκα στην μαγεία των εικόνων που περνούσαν μπροστά μου. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί και μόλις ξεκίναγε μια τροπική καταιγίδα. Οι μεγάλοι έτρεχαν να καλυφτούν κάτω από τα πλατιά φύλλα από τις μπανανιές και τα φοινικόδεντρα, κάτι αγελάδες φοβισμένες χωνόντουσαν μέσα στα χωράφια, ενώ τα πιτσιρίκια τσιρίζανε και χοροπηδάγανε σηκώνοντας τα χεράκια τους ψηλά στον ουρανό.
Αυτή λοιπόν θα ήταν η Αφρική μου...!
Ξύπνησα από το λάλημα του κόκορα! Έξω ο ήλιος ακόμα δεν είχε ανατείλει, μα 1η μέρα στην δουλειά πάντα μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς. Ποιά δουλειά, θα μου πείτε. Μα την καινούργια μας δουλειά! Μα ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Μετά την σύντομη μα αγωνιώδη πτήση μας και την ατυχή παρεξήγηση του συντρόφου για την διαδικασία παραλαβής αποσκευών σε αεροδρόμια, συναντήσαμε τον Γιάκομπ, τον φίλο του Μπίλι, και ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου που θα μέναμε, ο οποίος είχε έρθει να μας παραλάβει. Φορτώνουμε τα πράγματα μας στο αμάξι του και πάμε να βγούμε από το παρκινγκ του αεροδρομίου. Στην μπάρα εξόδου μας σταματάνε και ζητάνε από τον Γιάκομπ το αντίτιμο για την έξοδο. Όμως δεν δέχονται τα χρήματα του, παρά μόνο τον στέλνουν σε ένα αυτόματο μηχάνημα για να πληρώσει και να παραλάβει την απόδειξη εξόδου. Ευρωπαϊκά πράγματα δηλαδή! Βγάζουμε λοιπόν το χαρτάκι-απόδειξη, το βάζουμε στην σχισμή της μπάρας εξόδου, ανοίγει η μπάρα και βγαίνουμε ... στο χώμα. Τι δεν καταλαβαίνετε; Χωματόδρομοι. Μπανανιές. Πλινθόσπιτα. Κατσίκες. Πηγάδια. Εν ολίγης: Karibu Zanzibar!
Αφού βγήκαμε να κάνουμε το απαραίτητο συνάλλαγμα σε ένα ανταλλακτήριο στην Stone Town, περάσαμε και από το σπίτι του Γιάκομπ και γνωρίσαμε την όμορφη οικογένεια του. Εκεί του παραδώσαμε και τα παραδοσιακά ελαιόλαδα, τα οποία μεταφέραμε για ακόμα μια φορά ως ευχαριστήριο δώρο για την γνωριμία μας.
Ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, για την όμορφη παραλία της Kiwengwa, με τα μάτια μας να πλημμυρίζουν εικόνες μιας άλλης εποχής, μιας άλλης πραγματικότητας. Πολλοί δρόμοι ήταν χωμάτινοι, τα μαγαζιά έφεραν επάνω τους ζωγραφισμένες ταμπέλες με την επωνυμία τους, ζωγραφισμένοι τοίχοι με τα λογότυπα της Coca-cola, πάγκοι με φρούτα και λαχανικά παντού, και ένας πολύχρωμος κόσμος να ανεβοκατεβαίνει. Άντρες ντυμένοι με λευκά Kaftan και Taqiyah, γυναίκες τυλιγμένες με τεράστια πολύχρωμα sarong να ισορροπούν καφάσια και τσάντες στο κεφάλι τους, αγοράκια με γαλανόλευκες στολές σχολείου και μικρές μαθητριούλες με μπλε φορέματα και ολόλευκες Hijabs.
Κάπου εδώ συνήθως όλοι μας διακόπτουνε και μας ρωτάνε την ερώτηση highlight της επιστροφής μας.
"Δηλαδή εκεί είναι όλοι ... μαύροι;"
"Ε ναι, στην Αφρική βρισκόμαστε."
"Και ... πόσο μαύροι δηλαδή;"
"Μαύροι, μαύροι"
"Ααα (εντυπωσιασμός) ... τόσο μαύροι!
Μέσα σε όλο αυτό το λεφούσι είδαμε πολλά φορτηγάκια που χρονολογούνται από το 1950, να ξεφορτώνουν ψυγεία, πλυντήρια, κουζίνες και άλλα ηλεκτρικά είδη σε μοντέλα που έχουμε να τα συναντήσουμε τουλάχιστον μία εικοσαετία στην Ελλάδα.
"Εδώ είναι η ανακύκλωση του δυτικού κόσμου" μας πληροφόρησε ο Γιάκομπ. "Όλα τα ηλεκτρικά είδη που φτάνουν εδώ, επισκευάζονται και πωλούνται δεύτερο χέρι."
Έξω από τα μαγαζιά ο κόσμος μαζευότανε, τσακωνότανε και έτρεχε να προλάβει να αγοράσει τα καλύτερα κομμάτια από την καινούργια παραλαβή.
Βγαίνοντας από την πόλη το φυσικό τοπίο υπερίσχυε της ανθρώπινης επέμβασης, αλλά πολύς κόσμος εξακολουθούσε να βρίσκεται παρόντας, άλλοι με τα πόδια, άλλοι με ποδήλατα, άλλοι κρεμασμένοι από τα ντάλα-ντάλα (τοπικά λεωφορεία), ενώ παράλληλα του κεντρικού δρόμου (άσφαλτος ευτυχώς) ξεφύτρωναν μέσα από την οργιώδη βλάστηση μικρά χωριουδάκια, σχολεία και τεράστια γήπεδα ποδοσφαίρου.
Στην διαδρομή ο Γιάκομπ μας είχε πάρει τα αυτιά για το ξενοδοχείο του, το οποίο ήθελε ακόμα πολύ δουλειά και για αυτό δεν είχε ανοίξει μέχρι στιγμής για το κοινό, αλλά φιλοξενούσε μόνο κατά καιρούς ομάδες εθελοντών. Με αυτή την αφορμή ενημερώσαμε τον φίλο μας ότι τυχαίνει να είμαστε αμφότεροι ξενοδοχοϋπάλληλοι και με μεγάλη χαρά θα τον βοηθήσουμε σε ότι χρειάζεται. Το παλικάρι ενθουσιάστηκε, ειδικά όταν έμαθε ότι διαθέτω επαγγελματική κάμερα και κατά καιρούς έχω κάνει φωτογραφίσεις για το ξενοδοχείο που εργάζομαι. Και ενώ ο Γιάκομπ συνέχιζε τον ασταμάτητο μονόλογο για το ξενοδοχείο του, άφησα τον σύντροφο να τον παρακολουθεί και αφέθηκα στην μαγεία των εικόνων που περνούσαν μπροστά μου. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί και μόλις ξεκίναγε μια τροπική καταιγίδα. Οι μεγάλοι έτρεχαν να καλυφτούν κάτω από τα πλατιά φύλλα από τις μπανανιές και τα φοινικόδεντρα, κάτι αγελάδες φοβισμένες χωνόντουσαν μέσα στα χωράφια, ενώ τα πιτσιρίκια τσιρίζανε και χοροπηδάγανε σηκώνοντας τα χεράκια τους ψηλά στον ουρανό.
Αυτή λοιπόν θα ήταν η Αφρική μου...!
