Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
Ίσως εδώ θα ήταν χρήσιμο να δώσω μερικές πληροφορίες για τον τόπο που διαδραματίζεται η ιστορία μας. Η Ζανζιβάρη είναι μια χώρα με έντονο μουσουλμανικό στοιχείο καθώς το 99% του πληθυσμού της είναι μουσουλμάνοι. Οι ντόπιες κυκλοφορούν καλυμμένες και φυσικά για κάπνισμα ούτε λόγος, μόνο λίγοι άντρες καπνίζουν οι οποίοι είναι συνήθως και "αλάνια". Επίσης στην Ζανζιβάρη δεν πωλήται καπνός παρά μόνο εργοστασιακά τσιγάρα. Όποτε λοιπόν εγώ ξαπόσταινα και έστριβα το τσιγαράκι μου, τα σερνικά του περίγυρου ανταλλάσσανε αγκωνιές και με κοιτάζανε καλά καλά. Τι να τους δείχνω την συσκευασία του καπνού για να αναγνωρίσουν την φίρμα, τι τους έδινα τον καπνό να τον μυρίσουνε και προσφερόμουνα να τους στρίψω ένα να καταλάβουνε ότι δεν έχει ganja μέσα το ρημάδι, άδικος κόπος. Για εκείνους ήμουνα η μετενσάρκωση του Μπόμπ Μάρλει με τη ξανθιά τη τζίβα (μία τζίβα!). Επίσης εάν στην Kiwengwa οι beach boys ήταν ασταμάτητοι, στο Nungwi σου σκάγανε κατά ομάδες και κατά ριπάς, και δεν ήταν και τόσο καλόπαιδα.
Μεσημεράκι λοιπόν, ο σύντροφος είχε αποφασίσει να το ρίξει στην μεσημεριανή σιέστα. Στο μεταξύ είχαμε μετακομίσει από το δωμάτιο "ο εφιάλτης της παλέτας" και διαμέναμε πλέον σε ένα οικονομικό μεν, αξιοπρεπές δε κατάλυμα. Αποφάσισα λοιπόν να κατέβω στην παραλία για να κάνω μια βουτιά. Δεν πρόλαβα να πατήσω το πατουσάκι μου στην άμμο, με περικυκλώσανε οι Καζανόβες με τα ράστα. "Σίστερ" ο ένας "Σίστερ" ο άλλος, "τι κάνεις μόνη σου", "θέλεις παρέα", "θέλεις μια ξύλινη επιγραφή", "θέλεις να σε πάω εκδρομή", "θέλεις σνόρκλινγκ", "θέλεις χόρτο", "I love your hair" (άσχετο - κομμωτής θα ήταν αυτός ή εντόπισε την αδελφική τζίβα), "θέλεις κόσμημα αυθεντικό Μασάι", "θέλεις παρεό", "θέλεις i phone κινητό (!)", "θες μια μπλούζα" από παντού μου σκάγανε τα ερωτήματα. Με γρήγορο βηματισμό έστριψα στο πρώτο σοκάκι που οδηγούσε σε ένα resort αφήνοντας έτσι πίσω μου τα τριάντα παλικάρια από την Τανζανιά (τριάντα ήταν, δεν κάνω πλάκα).
Οπότε η παραλία απορρίπτεται. Καταστρώνω επιτόπου το πλαν μπι (plan B) και κατευθύνομαι προς τα resort και αρχίζω την ζητιανιά για μια θέση στον ήλιο.
"Είναι μόνο για ενοίκους η πισίνα" έπαιρνα για απάντηση όποια πόρτα και εάν χτυπούσα.
"Μα να σας πληρώσω, να την νοικιάσω την ξαπλώστρα, θα πάρω και καφέ, χυμό, νεράκι, σεφτέ θα σας κάνω, μια ωρίτσα μόνο..." μάταια κλαψούριζα.
"Λυπάμαι, είναι μόνο για τους ενοίκους" μου επαναλάμβαναν.
Εννοείται ότι το ξενοδοχείο που διαμέναμε ΔΕΝ είχε πισίνα (είχε ένα σιντριβάνι βέβαια...).
Αφού έφαγα πόρτα από όλα τα resort του Nungwi, όπως γύρναγα προς το ξενοδοχείο μας ακούω πίσω μου ένα συνωμοτικό "Πσσσστ".
Γυρνάω και βλέπω έναν νεαρό με ξενοδοχειακή στολή να μου κάνει νόημα.
"You want swim in pool? (Θέλεις κολυμπήσει σε πισίνα
" με ρώτησε με άκρα μυστικότητα, σαν τον άνθρωπο κλειδί που έχει όλες τις πληροφορίες που χρειάζομαι.
"Ναι, ναι θέλω!" αποκρίθηκα ειλικρινέστατα.
"You pay? (πληρώνεις)"
"Πληρώνω όσο όσο."
"How much you give? (πόσα δίνεις"
"How much you take? (πόσα θες"
"10 bucks (10 δολάρια)"
"10 δολάρια;;; Πας καλά αγόρι μου, μια βουτιά στην πισίνα θέλω να κάνω. Μη βλέπεις αυτούς τους φραγκάτους εδώ που κυκλοφοράνε, εγώ είμαι από Ελλάδα. Greek Crisis you know?" του βαλα τις φωνές. "Πάνω μου έχω μόνο 5.000 tzs (~2,50 ευρώ). Take it or leave it."
Πάει να μου κάνει παζάρι αλλά του δείχνω το πορτοφόλι, για δει με τα μάτια του ότι όντως πάνω μου είχα μόνο αυτά (είχα και άλλα 5.000 μέσα στο βιβλίο μου για να πάρω και ένα εσπρεσσάκι).
Εκείνη την ώρα κάποιος μεγάλος (μάλλον προϊστάμενος του) πλησίασε εκεί που στεκόμασταν και ο νεαρός πανικοβλήθηκε. Μου έκανε σιωπηλό νόημα να κάτσω σε κάτι καρέκλες και να περιμένω. Αφού αναχώρησε ο προϊστάμενος, ξαναέρχεται κοντά μου και μου λέει:
"Ok we have deal. Κάτσε στην πισίνα για μία ώρα και μετά έλα να με βρεις να με πληρώσεις"
"Οκ" του λέω τρισευτυχισμένη. "Εάν όμως κάποιος με ρωτήσει ποιό είναι το δωμάτιο μου ή από ποιόν πήρα άδεια να είμαι στην πισίνα, εγώ τι να πω;"
"Εεεε, εντάξει μωρέ πες ψέματα, πες ότι ήρθες να δεις μια φίλη σου ή κάτι τέτοιο."
"Καλά ρε φίλε πας καλά;!;! Αν ήταν να πω ψέματα δεν θα το έκανα εξαρχής;"
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ ότι γιατί να σε πληρώσω ρε μεγάλε; Και δεν πήγαινα κατευθείαν στην πισίνα από μόνη μου;"
Με κοίταξε λυπημένος που δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω για μένα (εκτός από το να με ληστέψει μες στα μούτρα μου δηλαδή).
Πάνω που κίνησα να αναχωρήσω με σταματάει.
"Τουλάχιστον θα μου δώσεις το email σου;"!!!!!
Έφυγα ρίχνοντας του χαμογελαστά σιχτίρια Ελληνικότατα ενώ η πισίνα ακολουθούσε την πορεία της πισινογκαντεμιάς που ξεκίνησε από την Αίγυπτο και μόνο ο σύντροφος μπορούσε να λύσει αυτά τα μάγια!
Ίσως εδώ θα ήταν χρήσιμο να δώσω μερικές πληροφορίες για τον τόπο που διαδραματίζεται η ιστορία μας. Η Ζανζιβάρη είναι μια χώρα με έντονο μουσουλμανικό στοιχείο καθώς το 99% του πληθυσμού της είναι μουσουλμάνοι. Οι ντόπιες κυκλοφορούν καλυμμένες και φυσικά για κάπνισμα ούτε λόγος, μόνο λίγοι άντρες καπνίζουν οι οποίοι είναι συνήθως και "αλάνια". Επίσης στην Ζανζιβάρη δεν πωλήται καπνός παρά μόνο εργοστασιακά τσιγάρα. Όποτε λοιπόν εγώ ξαπόσταινα και έστριβα το τσιγαράκι μου, τα σερνικά του περίγυρου ανταλλάσσανε αγκωνιές και με κοιτάζανε καλά καλά. Τι να τους δείχνω την συσκευασία του καπνού για να αναγνωρίσουν την φίρμα, τι τους έδινα τον καπνό να τον μυρίσουνε και προσφερόμουνα να τους στρίψω ένα να καταλάβουνε ότι δεν έχει ganja μέσα το ρημάδι, άδικος κόπος. Για εκείνους ήμουνα η μετενσάρκωση του Μπόμπ Μάρλει με τη ξανθιά τη τζίβα (μία τζίβα!). Επίσης εάν στην Kiwengwa οι beach boys ήταν ασταμάτητοι, στο Nungwi σου σκάγανε κατά ομάδες και κατά ριπάς, και δεν ήταν και τόσο καλόπαιδα.
Μεσημεράκι λοιπόν, ο σύντροφος είχε αποφασίσει να το ρίξει στην μεσημεριανή σιέστα. Στο μεταξύ είχαμε μετακομίσει από το δωμάτιο "ο εφιάλτης της παλέτας" και διαμέναμε πλέον σε ένα οικονομικό μεν, αξιοπρεπές δε κατάλυμα. Αποφάσισα λοιπόν να κατέβω στην παραλία για να κάνω μια βουτιά. Δεν πρόλαβα να πατήσω το πατουσάκι μου στην άμμο, με περικυκλώσανε οι Καζανόβες με τα ράστα. "Σίστερ" ο ένας "Σίστερ" ο άλλος, "τι κάνεις μόνη σου", "θέλεις παρέα", "θέλεις μια ξύλινη επιγραφή", "θέλεις να σε πάω εκδρομή", "θέλεις σνόρκλινγκ", "θέλεις χόρτο", "I love your hair" (άσχετο - κομμωτής θα ήταν αυτός ή εντόπισε την αδελφική τζίβα), "θέλεις κόσμημα αυθεντικό Μασάι", "θέλεις παρεό", "θέλεις i phone κινητό (!)", "θες μια μπλούζα" από παντού μου σκάγανε τα ερωτήματα. Με γρήγορο βηματισμό έστριψα στο πρώτο σοκάκι που οδηγούσε σε ένα resort αφήνοντας έτσι πίσω μου τα τριάντα παλικάρια από την Τανζανιά (τριάντα ήταν, δεν κάνω πλάκα).Οπότε η παραλία απορρίπτεται. Καταστρώνω επιτόπου το πλαν μπι (plan B) και κατευθύνομαι προς τα resort και αρχίζω την ζητιανιά για μια θέση στον ήλιο.
"Είναι μόνο για ενοίκους η πισίνα" έπαιρνα για απάντηση όποια πόρτα και εάν χτυπούσα.
"Μα να σας πληρώσω, να την νοικιάσω την ξαπλώστρα, θα πάρω και καφέ, χυμό, νεράκι, σεφτέ θα σας κάνω, μια ωρίτσα μόνο..." μάταια κλαψούριζα.
"Λυπάμαι, είναι μόνο για τους ενοίκους" μου επαναλάμβαναν.
Εννοείται ότι το ξενοδοχείο που διαμέναμε ΔΕΝ είχε πισίνα (είχε ένα σιντριβάνι βέβαια...).
Αφού έφαγα πόρτα από όλα τα resort του Nungwi, όπως γύρναγα προς το ξενοδοχείο μας ακούω πίσω μου ένα συνωμοτικό "Πσσσστ".
Γυρνάω και βλέπω έναν νεαρό με ξενοδοχειακή στολή να μου κάνει νόημα.
"You want swim in pool? (Θέλεις κολυμπήσει σε πισίνα
" με ρώτησε με άκρα μυστικότητα, σαν τον άνθρωπο κλειδί που έχει όλες τις πληροφορίες που χρειάζομαι."Ναι, ναι θέλω!" αποκρίθηκα ειλικρινέστατα.
"You pay? (πληρώνεις)"
"Πληρώνω όσο όσο."
"How much you give? (πόσα δίνεις
""How much you take? (πόσα θες
""10 bucks (10 δολάρια)"
"10 δολάρια;;; Πας καλά αγόρι μου, μια βουτιά στην πισίνα θέλω να κάνω. Μη βλέπεις αυτούς τους φραγκάτους εδώ που κυκλοφοράνε, εγώ είμαι από Ελλάδα. Greek Crisis you know?" του βαλα τις φωνές. "Πάνω μου έχω μόνο 5.000 tzs (~2,50 ευρώ). Take it or leave it."
Πάει να μου κάνει παζάρι αλλά του δείχνω το πορτοφόλι, για δει με τα μάτια του ότι όντως πάνω μου είχα μόνο αυτά (είχα και άλλα 5.000 μέσα στο βιβλίο μου για να πάρω και ένα εσπρεσσάκι).
Εκείνη την ώρα κάποιος μεγάλος (μάλλον προϊστάμενος του) πλησίασε εκεί που στεκόμασταν και ο νεαρός πανικοβλήθηκε. Μου έκανε σιωπηλό νόημα να κάτσω σε κάτι καρέκλες και να περιμένω. Αφού αναχώρησε ο προϊστάμενος, ξαναέρχεται κοντά μου και μου λέει:
"Ok we have deal. Κάτσε στην πισίνα για μία ώρα και μετά έλα να με βρεις να με πληρώσεις"
"Οκ" του λέω τρισευτυχισμένη. "Εάν όμως κάποιος με ρωτήσει ποιό είναι το δωμάτιο μου ή από ποιόν πήρα άδεια να είμαι στην πισίνα, εγώ τι να πω;"
"Εεεε, εντάξει μωρέ πες ψέματα, πες ότι ήρθες να δεις μια φίλη σου ή κάτι τέτοιο."
"Καλά ρε φίλε πας καλά;!;! Αν ήταν να πω ψέματα δεν θα το έκανα εξαρχής;"
"Τι εννοείς;"
"Εννοώ ότι γιατί να σε πληρώσω ρε μεγάλε; Και δεν πήγαινα κατευθείαν στην πισίνα από μόνη μου;"
Με κοίταξε λυπημένος που δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω για μένα (εκτός από το να με ληστέψει μες στα μούτρα μου δηλαδή).
Πάνω που κίνησα να αναχωρήσω με σταματάει.
"Τουλάχιστον θα μου δώσεις το email σου;"!!!!!
Έφυγα ρίχνοντας του χαμογελαστά σιχτίρια Ελληνικότατα ενώ η πισίνα ακολουθούσε την πορεία της πισινογκαντεμιάς που ξεκίνησε από την Αίγυπτο και μόνο ο σύντροφος μπορούσε να λύσει αυτά τα μάγια!
