Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Η επέλαση των τρακτέρ
Έχω χωθεί στο διάκενο ανάμεσα στο τοίχο και το κρεβάτι και βρίσκομαι μπροστά σε ένα φοβερό δίλλημα: Να κρυφτώ κάτω από το κρεβάτι και να αρχίσω τις μετάνοιες ή να αρχίσω να τρέχω προς την πίσω πόρτα της κουζίνας, να φύγω από το καταραμένο σπίτι να σωθώ. Η β' επιλογή μου φάνηκε με καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης, μα ενώ ξεκίνησα να μπουσουλάω προς το διάδρομο, ακούω έναν ήχο που μου πάγωσε το αίμα.
"Η πόρτα... Άνοιξαν τη πόρτα του κήπου..."
Με κάθε επιφύλαξη κινήθηκα προς το παράθυρο μας, που έβλεπε την είσοδο. Ανασήκωσα μια άκρη της κουρτίνας και κοίταξα έξω. Η σιδερένια πόρτα του κήπου ήταν ανοιχτή, ο σύντροφος είχε εξαφανιστεί και οι εισβολείς έμπαιναν μέσα με κάτι τρακτέρ, τα οποία μούγκριζαν και βρυχόντουσαν σαν άγρια προϊστορικά ζώα.
"Παναγίτσα μου, ήρθαν να κατεδαφίσουν το σπίτι. Το χωριό οργίστηκε από την άφιξη των τρομερών Μουζούνγκου που καπηλεύονται τα εδάφη τους και προσβάλλουν τα ήθη τους. Σε λίγο θα σκάσουν και οι χωρικοί με αναμμένες τις δάδες να κάψουν το σπίτι και μένα μέσα σε αυτό." ήταν μερικές από τις σκέψεις που πέρασαν αστραπιαία από το θολωμένο από το πυρετό μυαλό μου... Κάπου εκεί παρέδωσα, έμεινα ακινητοποιημένη από τον φόβο, αποχαιρετώντας κάθε ελπίδα διαφυγής. να κοιτάζω έντρομη την επέλαση των τρακτέρ. Και τότε ακούω την φωνή του συντρόφου!!!
"Έλα, έλα πίσω, as you are, as you are ρε, πάρτο όλο αριστερά τώρα, πρόσεχε, ΠΡΟΣΕΧΕ το παρτέρι, φιλαράκο."
Και να σου εμφανίζεται ο σύντροφος με χειρονομίες και φωνές να κάνει τον παρκαδόρο των Τρακτέρ!
Έχω μείνει σύξυλη από τον σουρεαλισμό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου, τόσο που ξέχασα την κάλυψη μου και έμεινα να χάσκω γονατιστή μπροστά στο τζάμι με ένα ηλιθιώδες βλέμμα απορίας. Ο σύντροφος με εντοπίζει και περιχαρής με χαιρετάει δείχνοντας μου ενθουσιασμένος τα τρακτέρ. Τον χαιρετάω και εγώ, εξακολουθώντας να μην καταλαβαίνω τίποτα. Με βλέπουνε οι άνθρωποι απάνω στα τρακτέρ και αρχίζουν και εκείνοι να με χαιρετάνε. Σηκώνομαι λοιπόν όρθια και ανταποδίδω τους χαιρετισμούς. "My wife" τους ανακοίνωνε περήφανα ο σύντροφος!
Τα τρακτέρ έχουν παρκαριστεί, κάτι μηχανήματα έχουν τοποθετηθεί περιμετρικά του κήπου και ο σύντροφος από την σιδερένια πόρτα χαιρετάει την ομάδα που μας τάραξε τον ύπνο νυχτιάτικα. Έρχεται στην κρεβατοκάμαρα μας, πάει κάτι να μου πει, πάω και εγώ κάτι να πω, και μας πιάνει και τους δυο ένα νευρικό γέλιο, όμοιο του δεν έχουμε ξαναζήσει.
"Τι ήταν και αυτό ε;" γυρνάει προς το μέρος μου με δάκρυα στα μάτια από τα πολλά γέλια. "Καλά δεν θα με ρωτήσεις τι έγινε;"
Η αλήθεια είναι αφού είχαμε σωθεί, ελάχιστα με ενδιέφερε τι είχε συμβεί αλλά έκατσα να τα άκουσα για εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Λοιπόν ο λόγος που ο Ρίκι με την Γιούλη είχαν αναχωρήσει το πρωί για το Νταρ Ες Σαλααμ, ήταν για να παραλάβουν μερικά τρακτέρ και κάποια άλλα αγροτικά μηχανήματα. Ένα όμως τρακτέρ τα έφτυσε λίγο πριν βγούνε από το Νταρ, και μάλιστα σε μια από τις χειρότερες περιοχές της πρωτεύουσας. Ο Ρίκι με την Γιούλη είχαν μείνει να προσέχουν το σαραβαλιασμένο όχημα μέχρι να έρθει τεχνική βοήθεια ενώ τα υπόλοιπα τρακτέρ συνέχισαν αγκομαχώντας τον δρόμο τους και κάπως έτσι εισέβαλαν στην ιστορία μας στις 3 τα ξημερώματα χωρίς καμία προειδοποίηση.
Το επόμενο πρωινό ξυπνήσαμε από το ένα σκυλάκι - φύλακα που ρουθούνιζε στο παράθυρο μας. Ο αλήτης το είχε σκάσει από το σπιτάκι του. Μετά ακούσαμε τα παιδιά να γυρίζουν από το Νταρ και τον Ρίκι να κυνηγάει τον σκύλο του. Τον sweety να γαυγίζει χαρούμενος. Τον άλλο σκύλο φύλακα να έρχεται να μυρίζει το παράθυρο μας. Σηκωθήκαμε λοιπόν και κινηθήκαμε προς το σαλόνι που είχαν αράξει οι ξενυχτισμένοι μας φίλοι.
"Καλημέρα! Τι έγινε ρε παιδιά; Είστε καλά;" ρωτάμε κάπως τσιριχτά, υπερβολικά χαρούμενοι που τους βλέπουμε.
"Καλά είμαστε. Ήταν μια δύσκολη νύχτα για όλους χθες έ;" μας απαντάει στο ίδιο ύφος ο Ρίκι, με τη ταλαιπωρία να φέγγει στο πρόσωπο του.
"Δε βαριέσαι βρε Ρίκι τέλος καλό όλα καλά..." πάει να πει ο σύντροφος μα σταματάει απότομα, φέρνει το χέρι του στο στόμα του και καρφώνει το βλέμμα του σε κάτι ... που κείτονταν πάνω στο καναπέ δίπλα στο Ρίκι.
Και οι δύο μας στην αρχή σκεφτήκαμε ότι είναι ... πτώμα! Ανθρώπινο, φασκιωμένο σαν μούμια με τα χέρια του δεμένα σταυρωτά. Ο Ρίκι μας έκανε "Μη του δίνεται σημασία" με μια κίνηση του χεριού του.
"Τι έγινε ρε παιδιά;" κοιταχτήκαμε με τον σύντροφο "What happens in Tanzania stays in Tanzania?"
Μας πήρε λίγο χρόνο να καταλάβουμε ότι το πτώμα αναπνέει. Οπότε δεν ήτο πτώμα αλλά ένας κοιμισμένος άνθρωπος. Κακοφορμισμένος, μυστήριος και περίεργα καμωμένος, μα άνθρωπος!
"Σου θυμίζει τίποτα;" μου ψιθύρισε στο αυτί ο σύντροφος.
"Μα στο μυαλό μου είσαι! Δεν είναι ίδιος;;;"
"My precious..."
Κάπως έτσι λοιπόν γνωρίσαμε εκείνον που θα μείνει στην ιστορία μας ως "το Γκόλουμ"!
Έχω χωθεί στο διάκενο ανάμεσα στο τοίχο και το κρεβάτι και βρίσκομαι μπροστά σε ένα φοβερό δίλλημα: Να κρυφτώ κάτω από το κρεβάτι και να αρχίσω τις μετάνοιες ή να αρχίσω να τρέχω προς την πίσω πόρτα της κουζίνας, να φύγω από το καταραμένο σπίτι να σωθώ. Η β' επιλογή μου φάνηκε με καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης, μα ενώ ξεκίνησα να μπουσουλάω προς το διάδρομο, ακούω έναν ήχο που μου πάγωσε το αίμα.
"Η πόρτα... Άνοιξαν τη πόρτα του κήπου..."
Με κάθε επιφύλαξη κινήθηκα προς το παράθυρο μας, που έβλεπε την είσοδο. Ανασήκωσα μια άκρη της κουρτίνας και κοίταξα έξω. Η σιδερένια πόρτα του κήπου ήταν ανοιχτή, ο σύντροφος είχε εξαφανιστεί και οι εισβολείς έμπαιναν μέσα με κάτι τρακτέρ, τα οποία μούγκριζαν και βρυχόντουσαν σαν άγρια προϊστορικά ζώα.
"Παναγίτσα μου, ήρθαν να κατεδαφίσουν το σπίτι. Το χωριό οργίστηκε από την άφιξη των τρομερών Μουζούνγκου που καπηλεύονται τα εδάφη τους και προσβάλλουν τα ήθη τους. Σε λίγο θα σκάσουν και οι χωρικοί με αναμμένες τις δάδες να κάψουν το σπίτι και μένα μέσα σε αυτό." ήταν μερικές από τις σκέψεις που πέρασαν αστραπιαία από το θολωμένο από το πυρετό μυαλό μου... Κάπου εκεί παρέδωσα, έμεινα ακινητοποιημένη από τον φόβο, αποχαιρετώντας κάθε ελπίδα διαφυγής. να κοιτάζω έντρομη την επέλαση των τρακτέρ. Και τότε ακούω την φωνή του συντρόφου!!!
"Έλα, έλα πίσω, as you are, as you are ρε, πάρτο όλο αριστερά τώρα, πρόσεχε, ΠΡΟΣΕΧΕ το παρτέρι, φιλαράκο."
Και να σου εμφανίζεται ο σύντροφος με χειρονομίες και φωνές να κάνει τον παρκαδόρο των Τρακτέρ!
Έχω μείνει σύξυλη από τον σουρεαλισμό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου, τόσο που ξέχασα την κάλυψη μου και έμεινα να χάσκω γονατιστή μπροστά στο τζάμι με ένα ηλιθιώδες βλέμμα απορίας. Ο σύντροφος με εντοπίζει και περιχαρής με χαιρετάει δείχνοντας μου ενθουσιασμένος τα τρακτέρ. Τον χαιρετάω και εγώ, εξακολουθώντας να μην καταλαβαίνω τίποτα. Με βλέπουνε οι άνθρωποι απάνω στα τρακτέρ και αρχίζουν και εκείνοι να με χαιρετάνε. Σηκώνομαι λοιπόν όρθια και ανταποδίδω τους χαιρετισμούς. "My wife" τους ανακοίνωνε περήφανα ο σύντροφος!
Τα τρακτέρ έχουν παρκαριστεί, κάτι μηχανήματα έχουν τοποθετηθεί περιμετρικά του κήπου και ο σύντροφος από την σιδερένια πόρτα χαιρετάει την ομάδα που μας τάραξε τον ύπνο νυχτιάτικα. Έρχεται στην κρεβατοκάμαρα μας, πάει κάτι να μου πει, πάω και εγώ κάτι να πω, και μας πιάνει και τους δυο ένα νευρικό γέλιο, όμοιο του δεν έχουμε ξαναζήσει.
"Τι ήταν και αυτό ε;" γυρνάει προς το μέρος μου με δάκρυα στα μάτια από τα πολλά γέλια. "Καλά δεν θα με ρωτήσεις τι έγινε;"
Η αλήθεια είναι αφού είχαμε σωθεί, ελάχιστα με ενδιέφερε τι είχε συμβεί αλλά έκατσα να τα άκουσα για εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Λοιπόν ο λόγος που ο Ρίκι με την Γιούλη είχαν αναχωρήσει το πρωί για το Νταρ Ες Σαλααμ, ήταν για να παραλάβουν μερικά τρακτέρ και κάποια άλλα αγροτικά μηχανήματα. Ένα όμως τρακτέρ τα έφτυσε λίγο πριν βγούνε από το Νταρ, και μάλιστα σε μια από τις χειρότερες περιοχές της πρωτεύουσας. Ο Ρίκι με την Γιούλη είχαν μείνει να προσέχουν το σαραβαλιασμένο όχημα μέχρι να έρθει τεχνική βοήθεια ενώ τα υπόλοιπα τρακτέρ συνέχισαν αγκομαχώντας τον δρόμο τους και κάπως έτσι εισέβαλαν στην ιστορία μας στις 3 τα ξημερώματα χωρίς καμία προειδοποίηση.
Το επόμενο πρωινό ξυπνήσαμε από το ένα σκυλάκι - φύλακα που ρουθούνιζε στο παράθυρο μας. Ο αλήτης το είχε σκάσει από το σπιτάκι του. Μετά ακούσαμε τα παιδιά να γυρίζουν από το Νταρ και τον Ρίκι να κυνηγάει τον σκύλο του. Τον sweety να γαυγίζει χαρούμενος. Τον άλλο σκύλο φύλακα να έρχεται να μυρίζει το παράθυρο μας. Σηκωθήκαμε λοιπόν και κινηθήκαμε προς το σαλόνι που είχαν αράξει οι ξενυχτισμένοι μας φίλοι.
"Καλημέρα! Τι έγινε ρε παιδιά; Είστε καλά;" ρωτάμε κάπως τσιριχτά, υπερβολικά χαρούμενοι που τους βλέπουμε.
"Καλά είμαστε. Ήταν μια δύσκολη νύχτα για όλους χθες έ;" μας απαντάει στο ίδιο ύφος ο Ρίκι, με τη ταλαιπωρία να φέγγει στο πρόσωπο του.
"Δε βαριέσαι βρε Ρίκι τέλος καλό όλα καλά..." πάει να πει ο σύντροφος μα σταματάει απότομα, φέρνει το χέρι του στο στόμα του και καρφώνει το βλέμμα του σε κάτι ... που κείτονταν πάνω στο καναπέ δίπλα στο Ρίκι.
Και οι δύο μας στην αρχή σκεφτήκαμε ότι είναι ... πτώμα! Ανθρώπινο, φασκιωμένο σαν μούμια με τα χέρια του δεμένα σταυρωτά. Ο Ρίκι μας έκανε "Μη του δίνεται σημασία" με μια κίνηση του χεριού του.
"Τι έγινε ρε παιδιά;" κοιταχτήκαμε με τον σύντροφο "What happens in Tanzania stays in Tanzania?"
Μας πήρε λίγο χρόνο να καταλάβουμε ότι το πτώμα αναπνέει. Οπότε δεν ήτο πτώμα αλλά ένας κοιμισμένος άνθρωπος. Κακοφορμισμένος, μυστήριος και περίεργα καμωμένος, μα άνθρωπος!
"Σου θυμίζει τίποτα;" μου ψιθύρισε στο αυτί ο σύντροφος.
"Μα στο μυαλό μου είσαι! Δεν είναι ίδιος;;;"
"My precious..."
Κάπως έτσι λοιπόν γνωρίσαμε εκείνον που θα μείνει στην ιστορία μας ως "το Γκόλουμ"!
