Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
Είχε αισίως ξημερώσει η μέρα της επιστροφής. Μόλις μερικές ώρες μας χώριζαν από την επιβίβαση μας στο αεροπλάνο και όλα έδειχναν ότι η περιπέτεια μας έφτανε στο τέλος της.
Την προηγούμενη ακριβώς, ήταν η πιο απογοητευτική μέρα του ταξιδιού μας, η μέρα του σαφάρι. Οι προγραμματισμένοι οδηγοί μας, το αγαπητό ζεύγος Ρίκι & Γιούλη, ξενυχτισμένοι λόγω της νυχτερινής τους περιπέτειας με το τρακτέρ, δεν μπορούσαν όχι για σαφάρι, αλλά ούτε μέχρι το κρεβάτι τους να συρθούνε. Δεν μας άφησαν βέβαια έτσι. Κάλεσαν τον Αζίζ, τον ταρίφα φάντασμα για να μας μεταφέρει και να μας ξεναγήσει στο εθνικό πάρκο ο ίδιος. Παρόλο που είχαμε πάρα πολλές απορίες σχετικά με το πως θα κάνουμε σαφάρι με ταξί (!), δεν θέλαμε να τους ζαλίσουμε με τις ερωτήσεις μας και αποφασίσουμε να μιλήσουμε κατευθείαν με τον Αζίζ για το τι ακριβώς θα κάνουμε. Τα παιδιά έπεσαν για ύπνο και εμείς αράξαμε στην είσοδο περιμένοντας το ταξί μας, το οποίο δεν άργησε να εμφανιστεί στο βάθος του χωματόδρομου.
“Ο Αζίζ;” ρωτάμε τον οδηγό , ο οποίος μας παρέλαβε με μια αντίκα μερσεντές στολισμένη με λευκά κουρτινάκια! Δεν το έλεγες και εξάρτημα για σαφάρι, αλλά τέλος πάντων.
“Αζίζ, Αζίζ” μας απαντάει καταφατικά.
“Τέλεια, επιτέλους γνωρίζουμε αυτόν τον Αζίζ.” χαρήκαμε και επιβιβαστήκαμε στο ταξί και ξεκινήσαμε.
“Λοιπόν ποιό είναι το πρόγραμμα Αζίζ, τι κάνουμε;” τον ρωτάει ο σύντροφος, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενα των παιδιών, ο Αζίζ, εκτός από το καλύτερο τιμόνι της Αφρικής, ήξερε και άπταιστα αγγλικά.
“Καρίμ, Καρίμ” γυρνάει το παλικάρι να τον διορθώσει δείχνοντας τον εαυτό του με το δάχτυλο.
“Τι είπε αυτός;;;” γυρνάει ο σύντροφος σε μένα.
“Μάλλον ότι τον λένε Καρίμ…”
“Και ο Αζίζ που είναι;;;”
Δυστυχώς ο Καρίμ δεν μπορούσε να μας εξηγήσει που ακριβώς βρίσκεται ο Αζίζ και γιατί δεν εμφανίστηκε, που ακριβώς πηγαίνουμε, πόσο μάλλον το ποιό θα είναι το πρόγραμμα της εκδρομής μας. Δεν γινόταν να συνεννοηθούμε ούτε και να εμπιστευτούμε τις οδηγικές του ικανότητες. Αναγκαστήκαμε να το ακυρώσουμε επιτόπου, πληρώσαμε την ελάχιστη ταρίφα μαζί με ένα ευγενικό φιλοδώρημα και επιστρέψαμε απογοητευμένοι και κατάσκασμένοι στο σπίτι.
Απομεσήμερο πια, οι οικοδεσπότες μας παραξενεύτηκαν όταν μας είδανε αραχτούς στην αυλή να ρεμβάζουμε κάτω από δεντράκια. Καθίσαμε όλοι μαζί με αχνιστές κουπίτσες αφρικάνικου καφέ και τους εξηγήσαμε τι συνέβη. Η Γιούλη είχε φορτώσει με τον φίλο της τον Αζίζ ενώ ο Ρίκι είχε μια νηφάλια έκφραση στο πρόσωπο του. “Στην Αφρική όλα να τα περιμένεις” μας έλεγε το βλέμμα του και συμφώνησε ότι κάναμε την σωστή επιλογή να μην συνεχίσουμε με τον φίλο οδηγό Καρίμ.
Με αυτή την αφορμή ζητήσαμε την συνδρομή των παιδιών καθώς την επόμενη μέρα επιστρέφαμε για Ελλάδα και δεν θέλαμε επ’ ουδενί να ξανά επιβιβαστούμε στο λεωφορείο ο “γολγοθάς” για το Νταρ Ες Σαλαάμ. Αφού μας είχαν περισσέψει τα χρήματα από το ακυρωμένο σαφάρι, είχαμε αποφασίσει να δώσουμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να επιστρέψουμε άνετα και κατευθείαν για το αεροδρόμιο. Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε μια σφυριχτή και απόκοσμη φωνή πίσω μας να μας καλησπερίζει. Γυρνάμε και τί να δούμε: ο Λάζαρος είχε αναστηθεί! Το Γκόλουμ είχε ξεφασκιωθεί από το σεντόνι που τον τύλιγε και είχε εμφανιστεί από το πουθενά ολοζώντανο στην παρέα μας! Στο χέρι του κρατούσε ένα μακρύ τσιγάρο και στο παράμεσο δάχτυλο του έφεγγε ένα τεράστιο λαμέ δαχτυλίδι. “My precius…”
Η μέρα θα είχε πάει εντελώς στράφι, εάν πιο αργά το ίδιο απόγευμα, η Γιούλη δεν μου είχε προτείνει να πάμε παρέα οι δυο μας να ψωνίσουμε κάτι πράγματα που χρειαζόταν. Πήραμε και τον sweety μαζί και ξεκινήσαμε με τα πόδια μέσα από τα φιδωτά στενάκια της ζούγκλας για την αγορά. Ο ήλιος μόλις έδυε, ντύνοντας με πορτοκαλί πινελιές το δρόμο μας ενώ ένας χρυσός ουρανός έφεγγε πάνω από τον θόλο των δέντρων. Φτάσαμε σε ένα πλάτωμα της ζούγκλας περικυκλωμένο από μικρά πλίθινα σπιτάκια που στέγαζαν ψιλικατζίδικα, κουρεία, κομμωτήρια, ξυλουργεία και καταστήματα αδιευκρίνιστης πραμάτειας. Μια λαϊκή αγορά από ξύλινους πάγκους, τσίγκινα σκέπαστρα και πανιά, γεμάτη πληθωρικά φρούτα και λαχανικά έστεκε στην άκρη του δρόμου. Ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα και εκεί που νόμιζα ότι θα παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής, η Γιούλη δρασκέλισε το χαγιάτι ενός πλίθινου σπιτιού και έκατσε σε μια από τις πολλές πλαστικές καρέκλες που έστεκαν στον περιορισμένο χώρο. Μια εύσωμη γυναίκα καθόταν ήδη εκεί, με πολύχρωμα ρούχα και ένα περίεργα δεμένο τουρμπάνι στο κεφάλι, και έπλεκε τα μαλλιά μιας νεαρής κοπέλας σε κοτσιδάκια.
“Κάτσε” μου έκανε νόημα και έκατσα απορημένη, για το λόγο που κάνουμε αυτή τη στάση. “Πίνεις Κιλιμάντζαρο;” με ρώτησε.
Πριν προλάβω να αποκριθώ, η εύσωμη γυναίκα σηκώθηκε και μας έφερε 2 μπύρες από έναν καταψύκτη στο εσωτερικό του σπιτιού.
“Βρίσκομαι σε καφενείο” σκέφτηκα.
Τσουγκρίσαμε τις μπύρες μας, άναψα και ένα τσιγάρο και αρχίσαμε να τα λέμε. Σαν γυναίκες. Όπως θα τα έλεγα με μια φίλη μου σε ένα καφενείο στην Αθήνα, πίνοντας μπύρες ή ρακές. Μόνο που βρισκόμουνα στην Τανζανία, σε ένα σημείο που δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη. Ήταν εξωπραγματικό! Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος μας διέκοπτε για να την χαιρετήσει. Με σύστηνε κάθε φορά και όλοι ευγενικοί χαιρόντουσαν μου λέγανε που με γνωρίζουνε. Μιλήσαμε πολύ ώρα, είχε πάει αργά , μέχρι που ο Ρίκι την πήρε τηλέφωνο να δει που είμαστε. Τελειώσαμε την μπύρα μας και φύγαμε, παίρνοντας τα ψώνια μας παραμάσχαλα και μέσα στο σκοτάδι μπήκαμε στη ζούγκλα και κινήσαμε για το σπίτι.
Το καλό ήταν ότι όσο λείπαμε η επιστροφή μου με τον σύντροφο για το Νταρ είχε κανονιστεί. Το Γκόλουμ είχε μεσολαβήσει προτείνοντας έναν φίλο του που μπορούσε να έρθει να μας παραλάβει την επόμενη μέρα για να μας πάει στο αεροδρόμιο με ένα άνετο τζιπάκι και σε πολύ καλή τιμή. Επίσης πρόσφερε τον εαυτό του σαν συνοδό μας. Είχε ήδη τσεπώσει την προκαταβολή όταν γυρίσαμε με την Γιούλη. “Να τον εμπιστευτώ;” είχε ρωτήσει με το βλέμμα του ο σύντροφος τον Ρίκι. “Στην Αφρική όλα να τα περιμένεις” του απάντησε ο Ρίκι σηκώνοντας τους ώμους του ψηλά.
Αργά καταλάβαμε τελικά ότι το Γκόλουμ δεν ήταν ιδιαίτερα συμπαθές στους οικοδεσπότες μας, μάλλον ως λύση ανάγκης προέκυψε στην πανωλεθρία του τρακτέρ, καθώς δεν τους είδαμε καθόλου ενθουσιασμένους που θα περνούσαν ακόμα μια νύχτα συντροφιά του …
Είχε αισίως ξημερώσει η μέρα της επιστροφής. Μόλις μερικές ώρες μας χώριζαν από την επιβίβαση μας στο αεροπλάνο και όλα έδειχναν ότι η περιπέτεια μας έφτανε στο τέλος της.
Την προηγούμενη ακριβώς, ήταν η πιο απογοητευτική μέρα του ταξιδιού μας, η μέρα του σαφάρι. Οι προγραμματισμένοι οδηγοί μας, το αγαπητό ζεύγος Ρίκι & Γιούλη, ξενυχτισμένοι λόγω της νυχτερινής τους περιπέτειας με το τρακτέρ, δεν μπορούσαν όχι για σαφάρι, αλλά ούτε μέχρι το κρεβάτι τους να συρθούνε. Δεν μας άφησαν βέβαια έτσι. Κάλεσαν τον Αζίζ, τον ταρίφα φάντασμα για να μας μεταφέρει και να μας ξεναγήσει στο εθνικό πάρκο ο ίδιος. Παρόλο που είχαμε πάρα πολλές απορίες σχετικά με το πως θα κάνουμε σαφάρι με ταξί (!), δεν θέλαμε να τους ζαλίσουμε με τις ερωτήσεις μας και αποφασίσουμε να μιλήσουμε κατευθείαν με τον Αζίζ για το τι ακριβώς θα κάνουμε. Τα παιδιά έπεσαν για ύπνο και εμείς αράξαμε στην είσοδο περιμένοντας το ταξί μας, το οποίο δεν άργησε να εμφανιστεί στο βάθος του χωματόδρομου.
“Ο Αζίζ;” ρωτάμε τον οδηγό , ο οποίος μας παρέλαβε με μια αντίκα μερσεντές στολισμένη με λευκά κουρτινάκια! Δεν το έλεγες και εξάρτημα για σαφάρι, αλλά τέλος πάντων.
“Αζίζ, Αζίζ” μας απαντάει καταφατικά.
“Τέλεια, επιτέλους γνωρίζουμε αυτόν τον Αζίζ.” χαρήκαμε και επιβιβαστήκαμε στο ταξί και ξεκινήσαμε.
“Λοιπόν ποιό είναι το πρόγραμμα Αζίζ, τι κάνουμε;” τον ρωτάει ο σύντροφος, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενα των παιδιών, ο Αζίζ, εκτός από το καλύτερο τιμόνι της Αφρικής, ήξερε και άπταιστα αγγλικά.
“Καρίμ, Καρίμ” γυρνάει το παλικάρι να τον διορθώσει δείχνοντας τον εαυτό του με το δάχτυλο.
“Τι είπε αυτός;;;” γυρνάει ο σύντροφος σε μένα.
“Μάλλον ότι τον λένε Καρίμ…”
“Και ο Αζίζ που είναι;;;”
Δυστυχώς ο Καρίμ δεν μπορούσε να μας εξηγήσει που ακριβώς βρίσκεται ο Αζίζ και γιατί δεν εμφανίστηκε, που ακριβώς πηγαίνουμε, πόσο μάλλον το ποιό θα είναι το πρόγραμμα της εκδρομής μας. Δεν γινόταν να συνεννοηθούμε ούτε και να εμπιστευτούμε τις οδηγικές του ικανότητες. Αναγκαστήκαμε να το ακυρώσουμε επιτόπου, πληρώσαμε την ελάχιστη ταρίφα μαζί με ένα ευγενικό φιλοδώρημα και επιστρέψαμε απογοητευμένοι και κατάσκασμένοι στο σπίτι.
Απομεσήμερο πια, οι οικοδεσπότες μας παραξενεύτηκαν όταν μας είδανε αραχτούς στην αυλή να ρεμβάζουμε κάτω από δεντράκια. Καθίσαμε όλοι μαζί με αχνιστές κουπίτσες αφρικάνικου καφέ και τους εξηγήσαμε τι συνέβη. Η Γιούλη είχε φορτώσει με τον φίλο της τον Αζίζ ενώ ο Ρίκι είχε μια νηφάλια έκφραση στο πρόσωπο του. “Στην Αφρική όλα να τα περιμένεις” μας έλεγε το βλέμμα του και συμφώνησε ότι κάναμε την σωστή επιλογή να μην συνεχίσουμε με τον φίλο οδηγό Καρίμ.
Με αυτή την αφορμή ζητήσαμε την συνδρομή των παιδιών καθώς την επόμενη μέρα επιστρέφαμε για Ελλάδα και δεν θέλαμε επ’ ουδενί να ξανά επιβιβαστούμε στο λεωφορείο ο “γολγοθάς” για το Νταρ Ες Σαλαάμ. Αφού μας είχαν περισσέψει τα χρήματα από το ακυρωμένο σαφάρι, είχαμε αποφασίσει να δώσουμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να επιστρέψουμε άνετα και κατευθείαν για το αεροδρόμιο. Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε μια σφυριχτή και απόκοσμη φωνή πίσω μας να μας καλησπερίζει. Γυρνάμε και τί να δούμε: ο Λάζαρος είχε αναστηθεί! Το Γκόλουμ είχε ξεφασκιωθεί από το σεντόνι που τον τύλιγε και είχε εμφανιστεί από το πουθενά ολοζώντανο στην παρέα μας! Στο χέρι του κρατούσε ένα μακρύ τσιγάρο και στο παράμεσο δάχτυλο του έφεγγε ένα τεράστιο λαμέ δαχτυλίδι. “My precius…”
Η μέρα θα είχε πάει εντελώς στράφι, εάν πιο αργά το ίδιο απόγευμα, η Γιούλη δεν μου είχε προτείνει να πάμε παρέα οι δυο μας να ψωνίσουμε κάτι πράγματα που χρειαζόταν. Πήραμε και τον sweety μαζί και ξεκινήσαμε με τα πόδια μέσα από τα φιδωτά στενάκια της ζούγκλας για την αγορά. Ο ήλιος μόλις έδυε, ντύνοντας με πορτοκαλί πινελιές το δρόμο μας ενώ ένας χρυσός ουρανός έφεγγε πάνω από τον θόλο των δέντρων. Φτάσαμε σε ένα πλάτωμα της ζούγκλας περικυκλωμένο από μικρά πλίθινα σπιτάκια που στέγαζαν ψιλικατζίδικα, κουρεία, κομμωτήρια, ξυλουργεία και καταστήματα αδιευκρίνιστης πραμάτειας. Μια λαϊκή αγορά από ξύλινους πάγκους, τσίγκινα σκέπαστρα και πανιά, γεμάτη πληθωρικά φρούτα και λαχανικά έστεκε στην άκρη του δρόμου. Ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα και εκεί που νόμιζα ότι θα παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής, η Γιούλη δρασκέλισε το χαγιάτι ενός πλίθινου σπιτιού και έκατσε σε μια από τις πολλές πλαστικές καρέκλες που έστεκαν στον περιορισμένο χώρο. Μια εύσωμη γυναίκα καθόταν ήδη εκεί, με πολύχρωμα ρούχα και ένα περίεργα δεμένο τουρμπάνι στο κεφάλι, και έπλεκε τα μαλλιά μιας νεαρής κοπέλας σε κοτσιδάκια.
“Κάτσε” μου έκανε νόημα και έκατσα απορημένη, για το λόγο που κάνουμε αυτή τη στάση. “Πίνεις Κιλιμάντζαρο;” με ρώτησε.
Πριν προλάβω να αποκριθώ, η εύσωμη γυναίκα σηκώθηκε και μας έφερε 2 μπύρες από έναν καταψύκτη στο εσωτερικό του σπιτιού.
“Βρίσκομαι σε καφενείο” σκέφτηκα.
Τσουγκρίσαμε τις μπύρες μας, άναψα και ένα τσιγάρο και αρχίσαμε να τα λέμε. Σαν γυναίκες. Όπως θα τα έλεγα με μια φίλη μου σε ένα καφενείο στην Αθήνα, πίνοντας μπύρες ή ρακές. Μόνο που βρισκόμουνα στην Τανζανία, σε ένα σημείο που δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη. Ήταν εξωπραγματικό! Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος μας διέκοπτε για να την χαιρετήσει. Με σύστηνε κάθε φορά και όλοι ευγενικοί χαιρόντουσαν μου λέγανε που με γνωρίζουνε. Μιλήσαμε πολύ ώρα, είχε πάει αργά , μέχρι που ο Ρίκι την πήρε τηλέφωνο να δει που είμαστε. Τελειώσαμε την μπύρα μας και φύγαμε, παίρνοντας τα ψώνια μας παραμάσχαλα και μέσα στο σκοτάδι μπήκαμε στη ζούγκλα και κινήσαμε για το σπίτι.
Το καλό ήταν ότι όσο λείπαμε η επιστροφή μου με τον σύντροφο για το Νταρ είχε κανονιστεί. Το Γκόλουμ είχε μεσολαβήσει προτείνοντας έναν φίλο του που μπορούσε να έρθει να μας παραλάβει την επόμενη μέρα για να μας πάει στο αεροδρόμιο με ένα άνετο τζιπάκι και σε πολύ καλή τιμή. Επίσης πρόσφερε τον εαυτό του σαν συνοδό μας. Είχε ήδη τσεπώσει την προκαταβολή όταν γυρίσαμε με την Γιούλη. “Να τον εμπιστευτώ;” είχε ρωτήσει με το βλέμμα του ο σύντροφος τον Ρίκι. “Στην Αφρική όλα να τα περιμένεις” του απάντησε ο Ρίκι σηκώνοντας τους ώμους του ψηλά.
Αργά καταλάβαμε τελικά ότι το Γκόλουμ δεν ήταν ιδιαίτερα συμπαθές στους οικοδεσπότες μας, μάλλον ως λύση ανάγκης προέκυψε στην πανωλεθρία του τρακτέρ, καθώς δεν τους είδαμε καθόλου ενθουσιασμένους που θα περνούσαν ακόμα μια νύχτα συντροφιά του …
