Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Πετώντας με μια χρονομηχανή
Ένα κοιμισμένο αεροσκάφος διέσχιζε κάθετα την γραμμή του ισημερινού. Μια χρονομηχανή με προορισμό έναν άχρονο τόπο της μαύρης ηπείρου. Στην Αφρική οι αιώνες συναντιούνται, μπερδεύονται και συνυπάρχουν. Ο δυτικός πολιτισμός μπαινοβγαίνει στους δρόμους της, τριγυρνάει ξυπόλητος, τα λέει με την ιστορία και κρύβεται με το που πέσει ο ήλιος. Οι άνθρωποι αποτελούν τα σπουδαιότερα κειμήλια του πολιτισμού της, ζωές που ανατέλλουν και δύουν πάνω στην εύφορη γη, χαράσσοντας την ίδια πορεία με τους προγόνους τους, κληροδοτώντας την ίδια διαδρομή στους επόμενους για να τη διασχίσουν.
Τα ξημερώματα το αεροσκάφος μας προσγειώθηκε στο Νταρ Ες Σαλαάμ. Κατεβήκαμε 10 άνθρωποι όλοι και όλοι. Οι υπόλοιποι συνέχισαν το ταξίδι τους για εκείνο το άγνωστο μυθικό μέρος το οποίο παραμένει ακόμα μυστήριο. Από την φυσούνα τη μυρίσαμε, αυτή τη μυρωδιά της Αφρικής που κανένας δεν μπορεί στα αλήθεια να την περιγράψει. Μοιάζει σαν να τρως μπουκιές από ολοκάθαρο αέρα, τόσο που λιγώνεσαι από την καθαρότητα του, γεμάτος μυρωδιές πληθωρικής βλάστησης και παραγινωμένων φρούτων, πασπαλισμένος πικάντικα με την γεύση της αφρικανικής σκόνης.
Στην έξοδο είχε έλεγχο για πιστοποιητικά εμβολιασμού κατά του κίτρινου πυρετού. Εμείς αντί του πιστοποιητικού (που δεν διαθέταμε ούτως ή άλλως) δείξαμε τα διαβατήρια μας. Άδικα πήγε όλη η αγωνία που τραβήξαμε τόσες μέρες πριν, καθως περάσαμε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Με τα πολλά καταλήξαμε στη ράμπα αποσκευών όπου επανενωθήκαμε με τον κούτσαβλο, τον ιστορικό ταξιδιώτη (βαλίτσα 1) και τον γαλανό μα καλομαθημένο traveller2 (βαλίτσα 2). Τον traveller2 μάλιστα τον είχαμε τυλίξει πατόκορφα με σελοφάν συσκευασίας και στολίσει με fragile φλούο κορδέλες γιατί τον είχαμε τιγκάρει τον καψερό, και το φερμουάρ του δεν αντέχει. Είναι λεπτεπίλεπτος χαρακτήρας, εάν τον παραφορτώσεις αρχίζει και ξερνάει μανίκια και κάλτσες ο άτιμος.
Εκεί ρωτήσαμε κατά που παν για το αεροδρόμιο των εσωτερικών πτήσεων και όλοι μας έδειξαν την έξοδο και απάντησαν μονολεκτικά "ταξί". Η απόσταση του ενός αεροδρομίου με το άλλο είναι περίπου 500 μέτρα και σύμφωνα με μαρτυρίες που είχα διαβάσει, η απόσταση περπατιέται εύκολα. Τους πρώτους 8 ταξιτζήδες που μας πλησίασαν τους απορρίψαμε με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά όταν φτάσαμε στην πύλη της εξόδου... μασήσαμε. Ο δρόμος έβγαινε σε μια κεντρική λεωφόρο αλλά τίποτα στο οπτικό μας πεδίο δεν μαρτυρούσε την ύπαρξη ενός άλλου αεροδρομίου. Θυσιάσαμε ένα πεντοδόλαρο που είχαμε πάνω μας, μετά από ένα γρήγορο παζάρι με έναν ταξιτζή και επιβιβαστήκαμε. Παρόλο που μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει, δεν μετανιώσαμε την επιλογή μας. Οι εικόνες γύρω μας ήταν τόσο διαφορετικές από οτιδήποτε άλλο έχουμε γνωρίσει, που ειλικρινά νιώσαμε ότι δεν άξιζε να το ρισκάρουμε.
Οι εγκαταστάσεις του τοπικού αεροδρομίου πάντως θα μπορούσαν αισίως να φιλοξενήσουν τα γυρίσματα προπολεμικής ταινίας. Έμοιαζε με ελληνική δημόσια υπηρεσία - οι ουρές και ο κόσμος της λείπανε. Ζύγισαν τους συνοδοιπόρους μας σε μια τεράστια σκουριασμένη αναλογική ζυγαριά. Καταγράψανε το βάρος και μας έστειλαν για το check in. Το οποίο διαδραματίστηκε σε ένα δωμάτιο γραφείο με ξύλινα έπιπλα και δερμάτινες πολυθρόνες. Μας έδωσαν χειρόγραφα boarding pass και το απόκομμα για τις αποσκευές μας.
Αφού λοιπόν πραγματοποιήσαμε αυτό το παράδοξο check in και φορτώσαμε τις αποσκευές μας σε μια καρότσα (!), βγήκαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων. Εκεί από έναν γκισέ οι υπάλληλοι φωνάζανε στα μεγάφωνα ποιά πτήση αναχωρεί. Μέσα στην αίθουσα υπήρχε μία τουαλέτα, ένα ψιλικατζίδικο, ένα μαγαζί με είδη δώρων και ένα καφέ. Έχετε πάει στο σταθμό των ΚΤΕΛ στη Πάτρα; Φανταστείτε αντί για λεωφορεία να είχε αεροπλάνα και το 'χετε το πλάνο.
Στο καφέ καταλύσαμε και εμείς μετά από αρκετή ώρα, γιατί η πτήση μας είχε καθυστέρηση και δεν τους βλέπαμε αγχωμένους. Πριν προλάβουμε όμως να καθίσουμε, μπήκε στο καφέ ένας υπάλληλος και μας ανακοίνωσε (σε εμάς προσωπικά) ότι η πτήση μας αναχωρεί. Μην ξεγελιέστε από το περιτύλιγμα φίλοι μου, τέτοιο προσωποποιημένο σέρβις σε αεροδρόμιο δεν έχουμε ματαδεί!
Ενώ περπατούσαμε λοιπόν στον αεροδιάδρομο ακολουθώντας τον υπάλληλο ακούω τον σύντροφο να βαρυγκομάει.
"Τι έγινε;"
"Καλά δεν βλέπεις, αυτό είναι το αεροπλάνο μας;"
"Ποιό καλέ, δεν βλέπω;"
"Καλά βρε κοπέλα μου όταν κλείνεις εισιτήρια δεν κοιτάς τι ακριβώς κλείνεις;"
"Σε διαβεβαιώ ότι στην φωτογραφία έδειχνε ένα ολάκερο αεροπλά... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ;"
Δε λέω το αεροπλάνο έμοιαζε με αεροπλάνο, μόνο που είχε μπει στο πλύσιμο. Ήταν το αεροπλάνο μπρελόκ!
"Στο ορκίζομαι στο στεφάνι μας, 30 παράθυρα τουλάχιστον μέτρησα στη φωτογραφία, αυτό το πράγμα δεν το αναγνωρίζω..."
"Ποιά 30, ούτε τέσσερα δεν έχει αυτό. Παναγίτσα μου σώσε μας."
Η αλήθεια είναι ότι εγώ αρχικά ενθουσιάστηκα. Πάντα ήθελα να πετάξω με ένα τέτοιο. Βλέποντας όμως ότι ο καλός μου έχει ασπρίσει λιγάκι, λίγο έλειψε να βγάλω τα έντερα μου καταμεσής του διαδρόμου Μου μπήκε η ιδέα της πρόσκρουσης, και αυτόματα μου κόπηκαν τα γόνατα. Ο σύντροφος από την άλλη είχε βρει πολύ αστείο να κάνει επικλήσεις στην Παναγία που ήταν και επίκαιρη, ανήμερα δεκαπενταύγουστου.
Παρατηρήσαμε του συνεπιβάτες μας, με τους οποίους ίσως διασχίζαμε στις πύλες του Αγίου Πέτρου ωσάν μια όμορφη παρέα.
Εννιά άτομα μετρηθήκαμε, μαζί με τον πιλότο. Επιβιβαστήκαμε και μας διαμοίρασαν σύμφωνα με τα κιλά μας. Ένας επιβάτης δε, επειδή δεν υπήρχε χώρος να καθίσει, θρονιάστηκε στην θέση του co-pilot! Τώρα θα μου πεις: Αυτό σε μάρανε...;. Ο ανθρωπάκος που έκατσε στο πιλοτήριο; Ένα όνειρο μπορεί να το 'χε και αυτός να γίνει συμπιλότος. Στην στερνή του ώρα θέλεις να του το στερήσεις;
Αφήσαμε τις τσάντες μας στο διάδρομο (φυσικά και δεν υπήρχε χώρος αποθήκευσης πάνω από τις θέσεις μας) και οι πόρτες έκλεισαν.
"Ρε τι κάνεις; Πάς καλά αγόρι μου, σε αεροπλάνο βρίσκεσαι!" μάλωσα τον σύντροφο που είχε βγάλει το κινητό του με σκοπό να κινηματογραφήσει όλη την απογείωση. "Δεν ξέρεις ότι οι ψηφιακές συσκευές επηρεάζουν τα όργανα. Εξαιτίας σου δηλαδή θα πέσουμε;"
"Γιατί, εσύ πιστεύεις ότι τα όργανα αυτού του αεροπλάνου λειτουργούν ψηφιακά;" ήταν η αποστομωτική απάντηση του συντρόφου μου.
Γύρισα την κάμερα προς το μέρος μου, τον ρώτησα εάν γράφει, και αποχαιρέτισα την οικογένεια μου. Σε περίπτωση που εκ θαύματος διασωθεί το κινητό, να γνωρίζουν ότι βρίσκονταν στις στερνές μου σκέψεις. Ο πιλότος έβαλε τις μηχανές μπροστά. Οι επιβάτες αντάλλαξαν έναν αλληλέγγυο χαιρετισμό. Ο σύντροφος κινηματογραφούσε. Κιχ δεν ακουγόταν. Πήραμε φόρα, πήραμε και άλλη φόρα, και... Παναγιά μου βόηθα ... απογειωθήκαμε!
Είκοσι λεπτά αργότερα, με ένα ακόμα Παναγιά μου βόηθα ... προσγειωθήκαμε. Ένας αέρας ανακούφισης φύσηξε μέσα στο αεροπλανάκι.
Όταν κατεβήκαμε, ο σύντροφος προφανώς μπερδεύτηκε καθώς μάλλον θεώρησε ότι μόλις αποβιβαστήκαμε από ΚΤΕΛ. Πήγε στον χώρο αποσκευών που φιλοξενούσε τις βαλίτσες μας, ο οποίος βρισκόταν κάτω από το φτερό, και με την βαλίτσα ανά χείρας έκανε να αναχωρήσει μέχρι που τον σταμάτησαν οι άνθρωποι του αεροδρομίου...
Ένα κοιμισμένο αεροσκάφος διέσχιζε κάθετα την γραμμή του ισημερινού. Μια χρονομηχανή με προορισμό έναν άχρονο τόπο της μαύρης ηπείρου. Στην Αφρική οι αιώνες συναντιούνται, μπερδεύονται και συνυπάρχουν. Ο δυτικός πολιτισμός μπαινοβγαίνει στους δρόμους της, τριγυρνάει ξυπόλητος, τα λέει με την ιστορία και κρύβεται με το που πέσει ο ήλιος. Οι άνθρωποι αποτελούν τα σπουδαιότερα κειμήλια του πολιτισμού της, ζωές που ανατέλλουν και δύουν πάνω στην εύφορη γη, χαράσσοντας την ίδια πορεία με τους προγόνους τους, κληροδοτώντας την ίδια διαδρομή στους επόμενους για να τη διασχίσουν.
Τα ξημερώματα το αεροσκάφος μας προσγειώθηκε στο Νταρ Ες Σαλαάμ. Κατεβήκαμε 10 άνθρωποι όλοι και όλοι. Οι υπόλοιποι συνέχισαν το ταξίδι τους για εκείνο το άγνωστο μυθικό μέρος το οποίο παραμένει ακόμα μυστήριο. Από την φυσούνα τη μυρίσαμε, αυτή τη μυρωδιά της Αφρικής που κανένας δεν μπορεί στα αλήθεια να την περιγράψει. Μοιάζει σαν να τρως μπουκιές από ολοκάθαρο αέρα, τόσο που λιγώνεσαι από την καθαρότητα του, γεμάτος μυρωδιές πληθωρικής βλάστησης και παραγινωμένων φρούτων, πασπαλισμένος πικάντικα με την γεύση της αφρικανικής σκόνης.
Στην έξοδο είχε έλεγχο για πιστοποιητικά εμβολιασμού κατά του κίτρινου πυρετού. Εμείς αντί του πιστοποιητικού (που δεν διαθέταμε ούτως ή άλλως) δείξαμε τα διαβατήρια μας. Άδικα πήγε όλη η αγωνία που τραβήξαμε τόσες μέρες πριν, καθως περάσαμε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Με τα πολλά καταλήξαμε στη ράμπα αποσκευών όπου επανενωθήκαμε με τον κούτσαβλο, τον ιστορικό ταξιδιώτη (βαλίτσα 1) και τον γαλανό μα καλομαθημένο traveller2 (βαλίτσα 2). Τον traveller2 μάλιστα τον είχαμε τυλίξει πατόκορφα με σελοφάν συσκευασίας και στολίσει με fragile φλούο κορδέλες γιατί τον είχαμε τιγκάρει τον καψερό, και το φερμουάρ του δεν αντέχει. Είναι λεπτεπίλεπτος χαρακτήρας, εάν τον παραφορτώσεις αρχίζει και ξερνάει μανίκια και κάλτσες ο άτιμος.
Εκεί ρωτήσαμε κατά που παν για το αεροδρόμιο των εσωτερικών πτήσεων και όλοι μας έδειξαν την έξοδο και απάντησαν μονολεκτικά "ταξί". Η απόσταση του ενός αεροδρομίου με το άλλο είναι περίπου 500 μέτρα και σύμφωνα με μαρτυρίες που είχα διαβάσει, η απόσταση περπατιέται εύκολα. Τους πρώτους 8 ταξιτζήδες που μας πλησίασαν τους απορρίψαμε με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά όταν φτάσαμε στην πύλη της εξόδου... μασήσαμε. Ο δρόμος έβγαινε σε μια κεντρική λεωφόρο αλλά τίποτα στο οπτικό μας πεδίο δεν μαρτυρούσε την ύπαρξη ενός άλλου αεροδρομίου. Θυσιάσαμε ένα πεντοδόλαρο που είχαμε πάνω μας, μετά από ένα γρήγορο παζάρι με έναν ταξιτζή και επιβιβαστήκαμε. Παρόλο που μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει, δεν μετανιώσαμε την επιλογή μας. Οι εικόνες γύρω μας ήταν τόσο διαφορετικές από οτιδήποτε άλλο έχουμε γνωρίσει, που ειλικρινά νιώσαμε ότι δεν άξιζε να το ρισκάρουμε.
Οι εγκαταστάσεις του τοπικού αεροδρομίου πάντως θα μπορούσαν αισίως να φιλοξενήσουν τα γυρίσματα προπολεμικής ταινίας. Έμοιαζε με ελληνική δημόσια υπηρεσία - οι ουρές και ο κόσμος της λείπανε. Ζύγισαν τους συνοδοιπόρους μας σε μια τεράστια σκουριασμένη αναλογική ζυγαριά. Καταγράψανε το βάρος και μας έστειλαν για το check in. Το οποίο διαδραματίστηκε σε ένα δωμάτιο γραφείο με ξύλινα έπιπλα και δερμάτινες πολυθρόνες. Μας έδωσαν χειρόγραφα boarding pass και το απόκομμα για τις αποσκευές μας.
Αφού λοιπόν πραγματοποιήσαμε αυτό το παράδοξο check in και φορτώσαμε τις αποσκευές μας σε μια καρότσα (!), βγήκαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων. Εκεί από έναν γκισέ οι υπάλληλοι φωνάζανε στα μεγάφωνα ποιά πτήση αναχωρεί. Μέσα στην αίθουσα υπήρχε μία τουαλέτα, ένα ψιλικατζίδικο, ένα μαγαζί με είδη δώρων και ένα καφέ. Έχετε πάει στο σταθμό των ΚΤΕΛ στη Πάτρα; Φανταστείτε αντί για λεωφορεία να είχε αεροπλάνα και το 'χετε το πλάνο.
Στο καφέ καταλύσαμε και εμείς μετά από αρκετή ώρα, γιατί η πτήση μας είχε καθυστέρηση και δεν τους βλέπαμε αγχωμένους. Πριν προλάβουμε όμως να καθίσουμε, μπήκε στο καφέ ένας υπάλληλος και μας ανακοίνωσε (σε εμάς προσωπικά) ότι η πτήση μας αναχωρεί. Μην ξεγελιέστε από το περιτύλιγμα φίλοι μου, τέτοιο προσωποποιημένο σέρβις σε αεροδρόμιο δεν έχουμε ματαδεί!
Ενώ περπατούσαμε λοιπόν στον αεροδιάδρομο ακολουθώντας τον υπάλληλο ακούω τον σύντροφο να βαρυγκομάει.
"Τι έγινε;"
"Καλά δεν βλέπεις, αυτό είναι το αεροπλάνο μας;"
"Ποιό καλέ, δεν βλέπω;"
"Καλά βρε κοπέλα μου όταν κλείνεις εισιτήρια δεν κοιτάς τι ακριβώς κλείνεις;"
"Σε διαβεβαιώ ότι στην φωτογραφία έδειχνε ένα ολάκερο αεροπλά... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ;"
Δε λέω το αεροπλάνο έμοιαζε με αεροπλάνο, μόνο που είχε μπει στο πλύσιμο. Ήταν το αεροπλάνο μπρελόκ!
"Στο ορκίζομαι στο στεφάνι μας, 30 παράθυρα τουλάχιστον μέτρησα στη φωτογραφία, αυτό το πράγμα δεν το αναγνωρίζω..."
"Ποιά 30, ούτε τέσσερα δεν έχει αυτό. Παναγίτσα μου σώσε μας."
Η αλήθεια είναι ότι εγώ αρχικά ενθουσιάστηκα. Πάντα ήθελα να πετάξω με ένα τέτοιο. Βλέποντας όμως ότι ο καλός μου έχει ασπρίσει λιγάκι, λίγο έλειψε να βγάλω τα έντερα μου καταμεσής του διαδρόμου Μου μπήκε η ιδέα της πρόσκρουσης, και αυτόματα μου κόπηκαν τα γόνατα. Ο σύντροφος από την άλλη είχε βρει πολύ αστείο να κάνει επικλήσεις στην Παναγία που ήταν και επίκαιρη, ανήμερα δεκαπενταύγουστου.
Παρατηρήσαμε του συνεπιβάτες μας, με τους οποίους ίσως διασχίζαμε στις πύλες του Αγίου Πέτρου ωσάν μια όμορφη παρέα.
Εννιά άτομα μετρηθήκαμε, μαζί με τον πιλότο. Επιβιβαστήκαμε και μας διαμοίρασαν σύμφωνα με τα κιλά μας. Ένας επιβάτης δε, επειδή δεν υπήρχε χώρος να καθίσει, θρονιάστηκε στην θέση του co-pilot! Τώρα θα μου πεις: Αυτό σε μάρανε...;. Ο ανθρωπάκος που έκατσε στο πιλοτήριο; Ένα όνειρο μπορεί να το 'χε και αυτός να γίνει συμπιλότος. Στην στερνή του ώρα θέλεις να του το στερήσεις;
Αφήσαμε τις τσάντες μας στο διάδρομο (φυσικά και δεν υπήρχε χώρος αποθήκευσης πάνω από τις θέσεις μας) και οι πόρτες έκλεισαν.
"Ρε τι κάνεις; Πάς καλά αγόρι μου, σε αεροπλάνο βρίσκεσαι!" μάλωσα τον σύντροφο που είχε βγάλει το κινητό του με σκοπό να κινηματογραφήσει όλη την απογείωση. "Δεν ξέρεις ότι οι ψηφιακές συσκευές επηρεάζουν τα όργανα. Εξαιτίας σου δηλαδή θα πέσουμε;"
"Γιατί, εσύ πιστεύεις ότι τα όργανα αυτού του αεροπλάνου λειτουργούν ψηφιακά;" ήταν η αποστομωτική απάντηση του συντρόφου μου.
Γύρισα την κάμερα προς το μέρος μου, τον ρώτησα εάν γράφει, και αποχαιρέτισα την οικογένεια μου. Σε περίπτωση που εκ θαύματος διασωθεί το κινητό, να γνωρίζουν ότι βρίσκονταν στις στερνές μου σκέψεις. Ο πιλότος έβαλε τις μηχανές μπροστά. Οι επιβάτες αντάλλαξαν έναν αλληλέγγυο χαιρετισμό. Ο σύντροφος κινηματογραφούσε. Κιχ δεν ακουγόταν. Πήραμε φόρα, πήραμε και άλλη φόρα, και... Παναγιά μου βόηθα ... απογειωθήκαμε!
Είκοσι λεπτά αργότερα, με ένα ακόμα Παναγιά μου βόηθα ... προσγειωθήκαμε. Ένας αέρας ανακούφισης φύσηξε μέσα στο αεροπλανάκι.
Όταν κατεβήκαμε, ο σύντροφος προφανώς μπερδεύτηκε καθώς μάλλον θεώρησε ότι μόλις αποβιβαστήκαμε από ΚΤΕΛ. Πήγε στον χώρο αποσκευών που φιλοξενούσε τις βαλίτσες μας, ο οποίος βρισκόταν κάτω από το φτερό, και με την βαλίτσα ανά χείρας έκανε να αναχωρήσει μέχρι που τον σταμάτησαν οι άνθρωποι του αεροδρομίου...
