Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Η Απαγωγή!
"Ααααα..." ξεστόμισε ο σύντροφος μην γνωρίζοντας πως να το χειριστεί.
"Αχ ... εμείς είμαστε;" αναφώνησα και εγώ χαμογελώντας αμήχανα.
"Εσείς είστε" επιβεβαίωσε το Γκόλουμ.
Στην οθόνη του κινητού του Γκόλουμ προς μεγάλη μας έκπληξη, αναγνωρίσαμε τους εαυτούς μας. Σε φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί χωρίς την αντίληψη και τη συγκατάθεση μας. Στην πρώτη ήμουνα εγώ με τις πιζάμες μου, το ίδιο ακριβώς πρωινό πριν αναχωρήσουμε, να πίνω καφέ στο σαλόνι. Στην άλλη πάλι εγώ όρθια κάτι να λέω στον σύντροφο. Τρίτη φωτογραφία: ο σύντροφος στον κήπο να παίζει με τον sweety. Τέταρτη: εγώ στο κήπο να χαϊδεύω τον Sweety. Πέμπτη: Εγώ και ο σύντροφος σε τρυφερό τετ-α-τετ σε μια γωνιά του κήπου. Το Γκόλουμ μας κοίταζε χαμογελαστό καμαρώνοντας.
"Ναι, είμαστε φίλοι!" του λέει ο σύντροφος, προσπαθώντας να δώσει μια νότα λογικής στο παράλογο ατόπημα του παπαράτσι Γκόλουμ.
"Οι καλύτεροι φίλοι!" αποφάνθηκε το κατάπλασμα.
Έπεσε μια αμήχανη σιωπή και το Γκόλουμ γύρισε μπροστά. Εμείς είχαμε απομείνει σοκαρισμένοι με όλες μας τις αισθήσεις σε συναγερμό καθότι είναι προφανές ότι βρισκόμαστε σε ένα αυτοκίνητο με έναν ψυχοπαθή! Το αμάξι έτρεχε γκαζώνοντας με χιλιόμετρα μέσα στο μονοπάτι χωρίς σήμανση, φωτισμό και ψυχή ζώσα στον μικρό μας ορίζοντα. Ο δρόμος ήταν τόσο κακοτράχαλος που πασχίζαμε να κρατηθούμε ενώ το κεφάλι μας κοπανούσε μέχρι και στην οροφή από τις αναπηδήσεις. Η αλήθεια είναι ότι παρόλο που διαθέτω μεγάλη φαντασία, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι αυτό θα ήταν το τέλος μας. Κάπου σε ένα δάσος στην Τανζανία...
Πως συνεχίζεται δηλαδή τώρα η ιστορία; Λύτρα από την οικογένεια με εμάς δεμένους και φιμωμένους να κρατάμε στα χέρια μας Τανζανικές εφημερίδες. Πώληση σε διεθνές κύκλωμα σωματεμπορίας. Κύκλωμα εμπορίας οργάνων ίσως λόγω ηλικιακών περιορισμών. Η Τανζανική εκδοχή του Hostel, ίσως; ... Μπα! Μάλλον ξαφρισμένους και νεκρούς σε κανένα χαντάκι. Χωρίς ταυτότητες ή διαβατήρια ... Όσο και εάν ήθελα να διατηρήσω τις ελπίδες μου με λογικά επιχειρήματα, ότι όλα αυτά είναι στο μυαλό μας και δεν μας συμβαίνει τίποτα περίεργο, τα πειστήρια ήταν εναντίων μας. Το λάπτοπ, η ανοιχτή πόρτα του δωματίου μας, το σήκωμα των ώμων του Ρίκι, η αντιπάθεια και η επιφυλακτικότητα τους απέναντι στο Γκόλουμ, η τελευταία θέση στο τζιπ που δεν έχει ούτε παράθυρα ή πόρτες, τα συνωμοτικά τηλέφωνα, τα relax relax από τους συνεπιβάτες μας, η παράκαμψη στο μέση του πουθενά από δρόμο που μόνο ανέβαινε και δεν έμοιαζε να καταλήγει κάπου. Αν και δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε πως οι φωτογραφίες ανταποκρίνονται στα παραπάνω σενάρια, η αποκάλυψη τους ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Η ασύμμετρη απειλή που δεν γνωρίζαμε πως θα χτυπούσε εναντίων μας. Η ψυχοπάθεια του απαγωγέα μας! Μα τι τα σκέφτομαι όλα αυτά τώρα; Όπου να ναι θα μας χώσουν σε κάποια αποθήκη ή κάποιο παράπηγμα και θα τελειώσουμε. Μπορούσα να νιώσω τις σκέψεις του συντρόφου δίπλα μου να το παλεύει το πράγμα ο καψερός. Σκέψεις μάχης και διαφυγής ίσως... Για εμένα η ετυμηγορία είχε καταλήξει. Είχα ήδη παραδοθεί αμαχητί στο αναπόφευκτο. Σύντομα κάτι πολύ κακό θα μας συμβεί ... Με εξόργιζε μόνο ο χρόνος αναμονής, να μην γνωρίζω το πότε και το πώς θα τελειώσουμε, καθώς ακροβατούσα ανάμεσα από την τελευταία ελπίδα και την βεβαιότητα του τέλους. Ότι είναι να γίνει, να γίνει γρήγορα. Αυτό ήθελα μόνο, να τελειώσει γρήγορα...
"Φτάνουμε στο Νταρ" γύρισε να μας πληροφορήσει το Γκόλουμ μετά από ένα εφιαλτικό μισάωρο χαμένοι σε ζοφερές σκέψεις. Κοιτάξαμε γύρω μας, μα είδαμε μόνο δέντρα και σκοτάδια. Ούτε ένα φως, ούτε κανένα σημάδι να μας προμηνύει ότι φτάνουμε στην πρωτεύουσα. Οι αμφιβολίες μας είχαν καταλήξει σε μια απρόσμενη πραγματικότητα ... Ο σύντροφος δεν άντεξε και στραβοκοίταξε το Γκόλουμ. "Μας δουλεύεις και από πάνω;;;" έλεγε το βλέμμα του.
Και όμως σε λιγότερο από 10 λεπτά πιάσαμε άσφαλτο. Μια ελπίδα αναπήδησε από τα βάθη των ψυχών μας. Γύρω μαύρα σκοτάδια και λιγοστή κίνηση. Άνθρωποι σκιές που πηγαινοέρχονταν στο λεπτό πεζοδρόμιο στις παρυφές του δρόμου. Δεν επαναπαυτήκαμε μέχρι που τα φώτα του αεροδρομίου άρχισαν να αναφαίνονται στο βάθος της διαδρομής μας. Βρε λες τελικά να τη σκαπουλάραμε;
Όταν το αμάξι πάρκαρε, ένας αέρας ελευθερίας έμοιαζε να πνέει μέσα στο μικρό τζιπάκι. Αγκαλιάσαμε τον οδηγό μας και τον ευχαριστήσαμε με τόση θέρμη που απόρησε ο άνθρωπος. Μόνο που δεν βουρκώσαμε! Τελικά τα καταφέραμε: Θα γυρίσουμε σπίτι μας!!!
Αφού ξεφορτώσαμε τις βαλίτσες και πληρώσαμε τα οδοιπορικά μας το Γκόλουμ ήρθε από κοντά σαν τη νυφίτσα και μας ζήτησε το κατιτίς του.
" Πάρε ρε παπ*ρα να 'χεις να καπνίζεις" του αποκρίθηκε ο σύντροφος (στα ελληνικά) δίνοντας του ένα γενναίο φιλοδώρημα. Εκείνη την στιγμή κάλεσε η Γιούλη, η οποία ήθελε να βεβαιωθεί ότι φτάσαμε στο αεροδρόμιο με ασφάλεια. Τους ευχαριστήσαμε ξανά για την ευγενική φιλοξενία τους και κλείσαμε με υποσχέσεις να ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή σε κάποια γωνιά του κόσμου. Αποχαιρετήσαμε το Γκόλουμ και του οδηγούς μας και σπεύσαμε να χωθούμε μέσα στο αεροδρόμιο... Μπουκάραμε τόσο γρήγορα που μετά θυμηθήκαμε ότι δεν κάτσαμε να κάνουμε ούτε ένα τσιγάρο!
Επίλογος
"Ποπό, πόσο ανυπομονώ να κάνω ένα μπάνιο όταν φτάσουμε σπίτι." αναφώνησα ενώ μετρούσα τις ημέρες της απλυσιάς μου. Τις τελευταίες μέρες, η ντουζιέρα στο σπιτάκι της ζούγκλας, εκτός από παγωμένο νερό με τύφο, ξερνούσε χώματα και σκουριές λόγω μιας τροπικής καταιγίδας που ήρθε σε επαφή με πολύ κακές υδρευτικές εγκαταστάσεις.
"Μπα, θέλεις να πάς σπίτι τώρα;" με κορόιδεψε ο σύντροφος. "Για κοίτα τον πίνακα ανακοινώσεων, μπορεί να έχεις όρεξη να "πεταχτούμε" κάπου αλλού;"
"Όχι, όχι, σπίτι πάμε." έστρεψα το βλέμμα μου από την οθόνη. Σπιτάκι με καθαρό, ζεστό νεράκι και κυρίως πόσιμο! Στην ασφάλεια και την θαλπωρή του καναπέ μας χωρίς τρακτέρ που εισβάλλουν μέσα στην άγρια νύχτα. Χωρίς ενοχλητικούς Καζανόβες με ράστα και επικριτικά βλέμματα σε κάθε μου τσιγάρο. Χωρίς πίτσες από τη κόλαση, χυμούς λύση στη δυσκοιλιότητα και μυστήριους αλαλαγμούς στα στομάχια μας. "Χόρτασ..." πήγα να πω μα δάγκωσα την γλώσσα μου πριν ολοκληρώσω.
Χόρτασα;;; Δηλαδή αυτό ήταν; Πάει η κατάρα; Λύθηκαν τα μάγια; Τι απέγινε το"Κάθε τελείωμα πλέον θα σημαίνει μια καινούργια αρχή, έναν καινούργιο προορισμό για να ανακαλύψουμε, ένα καινούριο σημάδι στον ορίζοντα για να ακολουθήσουμε." Βουβάθηκαν οι θαλασσοπόροι, έπαψε η γη να είναι στρογγυλή; Αυτό παίζει να είναι δηλαδή το ... τελευταίο μας ταξίδι;;;
Η σκέψη μου ταξίδεψε μερικά χιλιόμετρα, στο διάφανο τιρκουάζ του Ινδικού ωκεανού. Στα δελφίνια που έπλεαν μέσα στο άβαθο μπλε. Στα παιδικά φαφούτικα χαμόγελα και τις τρυφερές αγκαλιές τους. Στο σχολείο που μέσα στα θεμέλια του έκρυβε και την μικρή, απειροελάχιστη μα αληθινή συνεισφορά μας. Στους δεκάδες φίλους που γνωρίσαμε. Στα στενοσόκακα της Στόουν Τάουν γεμάτα χρώματα και προσευχές. Στην παράλληλη διάσταση του χρόνου του Μορογκόρο. Στους ευγενικούς και περήφανους ανθρώπους και τις συνεννοήσεις με νοήματα. Στα άπειρα πεφταστέρια της ταράτσας του zan view.
Σιώπησα μερικά δευτερόλεπτα, έκλεισα το μάτι στις μοίρες που είχαν σκύψει παιχνιδιάρικα από πάνω μας και γύρισα προς το μέρος του:
"Το Νεπάλ πως το βλέπεις;;; Ψήνεσαι;;;"
Τι νομίζετε δηλαδή, έτσι απλά τελειώνουν τα ταξίδια...;
Τα μάτια σας στους αιθέρες παιδιά! Σε μερικές μέρες απογειωνόμαστε για την επόμενη μας περιπέτεια! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
Υ.Γ. Δωράκι μια φωτογραφία του Γκόλουμ που ακόμα φαίνεται να έχει τις φωτογραφίες μας ...
"Ααααα..." ξεστόμισε ο σύντροφος μην γνωρίζοντας πως να το χειριστεί.
"Αχ ... εμείς είμαστε;" αναφώνησα και εγώ χαμογελώντας αμήχανα.
"Εσείς είστε" επιβεβαίωσε το Γκόλουμ.
Στην οθόνη του κινητού του Γκόλουμ προς μεγάλη μας έκπληξη, αναγνωρίσαμε τους εαυτούς μας. Σε φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί χωρίς την αντίληψη και τη συγκατάθεση μας. Στην πρώτη ήμουνα εγώ με τις πιζάμες μου, το ίδιο ακριβώς πρωινό πριν αναχωρήσουμε, να πίνω καφέ στο σαλόνι. Στην άλλη πάλι εγώ όρθια κάτι να λέω στον σύντροφο. Τρίτη φωτογραφία: ο σύντροφος στον κήπο να παίζει με τον sweety. Τέταρτη: εγώ στο κήπο να χαϊδεύω τον Sweety. Πέμπτη: Εγώ και ο σύντροφος σε τρυφερό τετ-α-τετ σε μια γωνιά του κήπου. Το Γκόλουμ μας κοίταζε χαμογελαστό καμαρώνοντας.
"Ναι, είμαστε φίλοι!" του λέει ο σύντροφος, προσπαθώντας να δώσει μια νότα λογικής στο παράλογο ατόπημα του παπαράτσι Γκόλουμ.
"Οι καλύτεροι φίλοι!" αποφάνθηκε το κατάπλασμα.
Έπεσε μια αμήχανη σιωπή και το Γκόλουμ γύρισε μπροστά. Εμείς είχαμε απομείνει σοκαρισμένοι με όλες μας τις αισθήσεις σε συναγερμό καθότι είναι προφανές ότι βρισκόμαστε σε ένα αυτοκίνητο με έναν ψυχοπαθή! Το αμάξι έτρεχε γκαζώνοντας με χιλιόμετρα μέσα στο μονοπάτι χωρίς σήμανση, φωτισμό και ψυχή ζώσα στον μικρό μας ορίζοντα. Ο δρόμος ήταν τόσο κακοτράχαλος που πασχίζαμε να κρατηθούμε ενώ το κεφάλι μας κοπανούσε μέχρι και στην οροφή από τις αναπηδήσεις. Η αλήθεια είναι ότι παρόλο που διαθέτω μεγάλη φαντασία, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι αυτό θα ήταν το τέλος μας. Κάπου σε ένα δάσος στην Τανζανία...
Πως συνεχίζεται δηλαδή τώρα η ιστορία; Λύτρα από την οικογένεια με εμάς δεμένους και φιμωμένους να κρατάμε στα χέρια μας Τανζανικές εφημερίδες. Πώληση σε διεθνές κύκλωμα σωματεμπορίας. Κύκλωμα εμπορίας οργάνων ίσως λόγω ηλικιακών περιορισμών. Η Τανζανική εκδοχή του Hostel, ίσως; ... Μπα! Μάλλον ξαφρισμένους και νεκρούς σε κανένα χαντάκι. Χωρίς ταυτότητες ή διαβατήρια ... Όσο και εάν ήθελα να διατηρήσω τις ελπίδες μου με λογικά επιχειρήματα, ότι όλα αυτά είναι στο μυαλό μας και δεν μας συμβαίνει τίποτα περίεργο, τα πειστήρια ήταν εναντίων μας. Το λάπτοπ, η ανοιχτή πόρτα του δωματίου μας, το σήκωμα των ώμων του Ρίκι, η αντιπάθεια και η επιφυλακτικότητα τους απέναντι στο Γκόλουμ, η τελευταία θέση στο τζιπ που δεν έχει ούτε παράθυρα ή πόρτες, τα συνωμοτικά τηλέφωνα, τα relax relax από τους συνεπιβάτες μας, η παράκαμψη στο μέση του πουθενά από δρόμο που μόνο ανέβαινε και δεν έμοιαζε να καταλήγει κάπου. Αν και δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε πως οι φωτογραφίες ανταποκρίνονται στα παραπάνω σενάρια, η αποκάλυψη τους ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Η ασύμμετρη απειλή που δεν γνωρίζαμε πως θα χτυπούσε εναντίων μας. Η ψυχοπάθεια του απαγωγέα μας! Μα τι τα σκέφτομαι όλα αυτά τώρα; Όπου να ναι θα μας χώσουν σε κάποια αποθήκη ή κάποιο παράπηγμα και θα τελειώσουμε. Μπορούσα να νιώσω τις σκέψεις του συντρόφου δίπλα μου να το παλεύει το πράγμα ο καψερός. Σκέψεις μάχης και διαφυγής ίσως... Για εμένα η ετυμηγορία είχε καταλήξει. Είχα ήδη παραδοθεί αμαχητί στο αναπόφευκτο. Σύντομα κάτι πολύ κακό θα μας συμβεί ... Με εξόργιζε μόνο ο χρόνος αναμονής, να μην γνωρίζω το πότε και το πώς θα τελειώσουμε, καθώς ακροβατούσα ανάμεσα από την τελευταία ελπίδα και την βεβαιότητα του τέλους. Ότι είναι να γίνει, να γίνει γρήγορα. Αυτό ήθελα μόνο, να τελειώσει γρήγορα...
"Φτάνουμε στο Νταρ" γύρισε να μας πληροφορήσει το Γκόλουμ μετά από ένα εφιαλτικό μισάωρο χαμένοι σε ζοφερές σκέψεις. Κοιτάξαμε γύρω μας, μα είδαμε μόνο δέντρα και σκοτάδια. Ούτε ένα φως, ούτε κανένα σημάδι να μας προμηνύει ότι φτάνουμε στην πρωτεύουσα. Οι αμφιβολίες μας είχαν καταλήξει σε μια απρόσμενη πραγματικότητα ... Ο σύντροφος δεν άντεξε και στραβοκοίταξε το Γκόλουμ. "Μας δουλεύεις και από πάνω;;;" έλεγε το βλέμμα του.
Και όμως σε λιγότερο από 10 λεπτά πιάσαμε άσφαλτο. Μια ελπίδα αναπήδησε από τα βάθη των ψυχών μας. Γύρω μαύρα σκοτάδια και λιγοστή κίνηση. Άνθρωποι σκιές που πηγαινοέρχονταν στο λεπτό πεζοδρόμιο στις παρυφές του δρόμου. Δεν επαναπαυτήκαμε μέχρι που τα φώτα του αεροδρομίου άρχισαν να αναφαίνονται στο βάθος της διαδρομής μας. Βρε λες τελικά να τη σκαπουλάραμε;
Όταν το αμάξι πάρκαρε, ένας αέρας ελευθερίας έμοιαζε να πνέει μέσα στο μικρό τζιπάκι. Αγκαλιάσαμε τον οδηγό μας και τον ευχαριστήσαμε με τόση θέρμη που απόρησε ο άνθρωπος. Μόνο που δεν βουρκώσαμε! Τελικά τα καταφέραμε: Θα γυρίσουμε σπίτι μας!!!
Αφού ξεφορτώσαμε τις βαλίτσες και πληρώσαμε τα οδοιπορικά μας το Γκόλουμ ήρθε από κοντά σαν τη νυφίτσα και μας ζήτησε το κατιτίς του.
" Πάρε ρε παπ*ρα να 'χεις να καπνίζεις" του αποκρίθηκε ο σύντροφος (στα ελληνικά) δίνοντας του ένα γενναίο φιλοδώρημα. Εκείνη την στιγμή κάλεσε η Γιούλη, η οποία ήθελε να βεβαιωθεί ότι φτάσαμε στο αεροδρόμιο με ασφάλεια. Τους ευχαριστήσαμε ξανά για την ευγενική φιλοξενία τους και κλείσαμε με υποσχέσεις να ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή σε κάποια γωνιά του κόσμου. Αποχαιρετήσαμε το Γκόλουμ και του οδηγούς μας και σπεύσαμε να χωθούμε μέσα στο αεροδρόμιο... Μπουκάραμε τόσο γρήγορα που μετά θυμηθήκαμε ότι δεν κάτσαμε να κάνουμε ούτε ένα τσιγάρο!
Επίλογος
"Ποπό, πόσο ανυπομονώ να κάνω ένα μπάνιο όταν φτάσουμε σπίτι." αναφώνησα ενώ μετρούσα τις ημέρες της απλυσιάς μου. Τις τελευταίες μέρες, η ντουζιέρα στο σπιτάκι της ζούγκλας, εκτός από παγωμένο νερό με τύφο, ξερνούσε χώματα και σκουριές λόγω μιας τροπικής καταιγίδας που ήρθε σε επαφή με πολύ κακές υδρευτικές εγκαταστάσεις.
"Μπα, θέλεις να πάς σπίτι τώρα;" με κορόιδεψε ο σύντροφος. "Για κοίτα τον πίνακα ανακοινώσεων, μπορεί να έχεις όρεξη να "πεταχτούμε" κάπου αλλού;"
"Όχι, όχι, σπίτι πάμε." έστρεψα το βλέμμα μου από την οθόνη. Σπιτάκι με καθαρό, ζεστό νεράκι και κυρίως πόσιμο! Στην ασφάλεια και την θαλπωρή του καναπέ μας χωρίς τρακτέρ που εισβάλλουν μέσα στην άγρια νύχτα. Χωρίς ενοχλητικούς Καζανόβες με ράστα και επικριτικά βλέμματα σε κάθε μου τσιγάρο. Χωρίς πίτσες από τη κόλαση, χυμούς λύση στη δυσκοιλιότητα και μυστήριους αλαλαγμούς στα στομάχια μας. "Χόρτασ..." πήγα να πω μα δάγκωσα την γλώσσα μου πριν ολοκληρώσω.
Χόρτασα;;; Δηλαδή αυτό ήταν; Πάει η κατάρα; Λύθηκαν τα μάγια; Τι απέγινε το"Κάθε τελείωμα πλέον θα σημαίνει μια καινούργια αρχή, έναν καινούργιο προορισμό για να ανακαλύψουμε, ένα καινούριο σημάδι στον ορίζοντα για να ακολουθήσουμε." Βουβάθηκαν οι θαλασσοπόροι, έπαψε η γη να είναι στρογγυλή; Αυτό παίζει να είναι δηλαδή το ... τελευταίο μας ταξίδι;;;
Η σκέψη μου ταξίδεψε μερικά χιλιόμετρα, στο διάφανο τιρκουάζ του Ινδικού ωκεανού. Στα δελφίνια που έπλεαν μέσα στο άβαθο μπλε. Στα παιδικά φαφούτικα χαμόγελα και τις τρυφερές αγκαλιές τους. Στο σχολείο που μέσα στα θεμέλια του έκρυβε και την μικρή, απειροελάχιστη μα αληθινή συνεισφορά μας. Στους δεκάδες φίλους που γνωρίσαμε. Στα στενοσόκακα της Στόουν Τάουν γεμάτα χρώματα και προσευχές. Στην παράλληλη διάσταση του χρόνου του Μορογκόρο. Στους ευγενικούς και περήφανους ανθρώπους και τις συνεννοήσεις με νοήματα. Στα άπειρα πεφταστέρια της ταράτσας του zan view.
Σιώπησα μερικά δευτερόλεπτα, έκλεισα το μάτι στις μοίρες που είχαν σκύψει παιχνιδιάρικα από πάνω μας και γύρισα προς το μέρος του:
"Το Νεπάλ πως το βλέπεις;;; Ψήνεσαι;;;"
Τι νομίζετε δηλαδή, έτσι απλά τελειώνουν τα ταξίδια...;
Τα μάτια σας στους αιθέρες παιδιά! Σε μερικές μέρες απογειωνόμαστε για την επόμενη μας περιπέτεια! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
Υ.Γ. Δωράκι μια φωτογραφία του Γκόλουμ που ακόμα φαίνεται να έχει τις φωτογραφίες μας ...
