Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
Το ταξίδι μας ξεκίνησε με την ευλογία του Αλλάχ κατά την απογείωση, ως ευγενική ... όπα, όπα, πάμε πάλι! Ξέχασα να αναφέρω κάτι πολύ σημαντικό:
Μερικές ώρες πριν, εκεί που προσπαθούσαμε να πείσουμε τον μουτρωμένο γάτο μας να βγει κάτω από τον καναπέ που είχε βρει άσυλο, και του φιλάγαμε σταυρό ότι ΔΕΝ θα τον πάρουμε μαζί μας, έπιασα με την άκρη του ματιού μου κάτι που ανέμιζε ανέμελα στο μπαλκόνι. Ήτο το μαγιό του συντρόφου ξεχασμένο στην απλώστρα. Άρχισα λοιπόν να τον κράζω: "Καλά ρε χαμένο, το μαγιό σου ξέχασες;" βγαίνω στο μπαλκόνι να το μαζέψω, βγαίνει και ο γάτος και τρυπώνει κάτω από ένα ραντζάκι, με κράζει ο σύντροφος "Που πάς μωρή, ο γάτος βγήκε έξω" και άλλα χαρούμενα που μάλλον δεν σας αφοράνε.
Το κλου της υπόθεσης είναι ότι ο σύντροφος έβαλε τελευταία στιγμή το μαγιό του στο σακίδιο της πλάτης του, και αναχωρήσαμε κακήν κακώς για το αεροδρόμιο.
Το ταξίδι μας λοιπόν ξεκίνησε με την ευλογία του Αλλάχ κατά την απογείωση, ως ευγενική χορηγία της Egypt Air, που από τις οθόνες του αεροσκάφους μετέφερε σε εμάς τους άπιστους, την προσευχή του Ιμάμη. Μέσα σε δύο ωρίτσες προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Καΐρου όπου μας περίμενε μια χαρούμενη αναμονή διάρκειας 11 ωρών! Βγήκαμε λοιπόν από το αεροπλάνο, πήραμε και μια μεσήλικη Νεοζηλανδέζα, με αντίστοιχη διάρκεια αναμονής, παραμάσχαλα και κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί στον γκισέ των εκδρομών για να σκοτώσουμε εποικοδομητικά την ώρα μας. Εκεί όμως μας περίμενε μια άσχημη έκπληξη. Λόγω επεισοδίων και αναταραχών στο κέντρο του Καΐρου, όπως μας ενημέρωσαν, όλα τα τουρ είχαν ακυρωθεί.
"Και τι θα κάνουμε άνθρωπε μου 11 ώρες εδώ μέσα;" διαμαρτυρήθηκε έντονα ο σύντροφος. Διαμαρτυρήθηκα και εγώ, πήρε μπρος και η Νεοζηλανδέζα και τελικά καταλήξαμε ... με δωρεάν διαμονή αμφότεροι, μέχρι να αναχωρήσουν οι πτήσεις μας!!!
Ουδείς μέχρι εκείνη την ώρα δεν μας είχε επιβεβαιώσει ότι δικαιούμαστε ξενοδοχείο, διατροφή και τα τοιαύτα αλλά ανήκουμε σε μια κατηγορία ανθρώπων που ποτέ δεν θα διαμαρτυρηθεί για τέτοια πράγματα. (Για το αντίθετο μάλιστα, και σαματά να κάνουμε!)
Στον γκισέ των διαμονών, μαθαίνουμε ότι το ξενοδοχείο μας βρίσκεται εντός των εγκαταστάσεων του αεροδρομίου.
"Ωχ να δούμε σε τι τρύπα θα μας χώσουνε", μουρμούρισε ο σύντροφος αφού το αεροδρόμιο δεν τον είχε εντυπωσιάσει καθόλου. Απαισιόδοξος άνθρωπος...
Αφού διασχίσαμε το μισό αεροδρόμιο, καταλήξαμε μπροστά από μία μικρή πορτούλα στο τέλος ενός γυάλινου διαδρόμου.
"Το ξενοδοχείο σας βρίσκεται πίσω από αυτή τη πόρτα." ανακοίνωσε ο υπάλληλος που μας οδήγησε μέχρι εκεί, και μας άφησε να χάσκουμε και οι τρείς. Ήταν μια απλή πόρτα! Εάν είχε πάνω της ένα σήμα με ανθρωπάκι δεν θα είχε καμία διαφορά με ένα αποχωρητήριο.
Ανταλλάξαμε δύσπιστα βλέμματα μεταξύ μας. Ο σύντροφος είχε και αυτό το βλέμμα, το "στα 'λεγα εγώ... ΤΡΥΠΑ!", ενώ εγώ σήκωσα τους ώμους αδιάφορα.
"Μπαίνουμε;" ρώτησα.
"Μπαίνουμε." μου απάντησε ο σύντροφος και άνοιξε την πόρτα ...
Το ταξίδι μας ξεκίνησε με την ευλογία του Αλλάχ κατά την απογείωση, ως ευγενική ... όπα, όπα, πάμε πάλι! Ξέχασα να αναφέρω κάτι πολύ σημαντικό:
Μερικές ώρες πριν, εκεί που προσπαθούσαμε να πείσουμε τον μουτρωμένο γάτο μας να βγει κάτω από τον καναπέ που είχε βρει άσυλο, και του φιλάγαμε σταυρό ότι ΔΕΝ θα τον πάρουμε μαζί μας, έπιασα με την άκρη του ματιού μου κάτι που ανέμιζε ανέμελα στο μπαλκόνι. Ήτο το μαγιό του συντρόφου ξεχασμένο στην απλώστρα. Άρχισα λοιπόν να τον κράζω: "Καλά ρε χαμένο, το μαγιό σου ξέχασες;" βγαίνω στο μπαλκόνι να το μαζέψω, βγαίνει και ο γάτος και τρυπώνει κάτω από ένα ραντζάκι, με κράζει ο σύντροφος "Που πάς μωρή, ο γάτος βγήκε έξω" και άλλα χαρούμενα που μάλλον δεν σας αφοράνε.
Το κλου της υπόθεσης είναι ότι ο σύντροφος έβαλε τελευταία στιγμή το μαγιό του στο σακίδιο της πλάτης του, και αναχωρήσαμε κακήν κακώς για το αεροδρόμιο.
Το ταξίδι μας λοιπόν ξεκίνησε με την ευλογία του Αλλάχ κατά την απογείωση, ως ευγενική χορηγία της Egypt Air, που από τις οθόνες του αεροσκάφους μετέφερε σε εμάς τους άπιστους, την προσευχή του Ιμάμη. Μέσα σε δύο ωρίτσες προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Καΐρου όπου μας περίμενε μια χαρούμενη αναμονή διάρκειας 11 ωρών! Βγήκαμε λοιπόν από το αεροπλάνο, πήραμε και μια μεσήλικη Νεοζηλανδέζα, με αντίστοιχη διάρκεια αναμονής, παραμάσχαλα και κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί στον γκισέ των εκδρομών για να σκοτώσουμε εποικοδομητικά την ώρα μας. Εκεί όμως μας περίμενε μια άσχημη έκπληξη. Λόγω επεισοδίων και αναταραχών στο κέντρο του Καΐρου, όπως μας ενημέρωσαν, όλα τα τουρ είχαν ακυρωθεί.
"Και τι θα κάνουμε άνθρωπε μου 11 ώρες εδώ μέσα;" διαμαρτυρήθηκε έντονα ο σύντροφος. Διαμαρτυρήθηκα και εγώ, πήρε μπρος και η Νεοζηλανδέζα και τελικά καταλήξαμε ... με δωρεάν διαμονή αμφότεροι, μέχρι να αναχωρήσουν οι πτήσεις μας!!!
Ουδείς μέχρι εκείνη την ώρα δεν μας είχε επιβεβαιώσει ότι δικαιούμαστε ξενοδοχείο, διατροφή και τα τοιαύτα αλλά ανήκουμε σε μια κατηγορία ανθρώπων που ποτέ δεν θα διαμαρτυρηθεί για τέτοια πράγματα. (Για το αντίθετο μάλιστα, και σαματά να κάνουμε!)
Στον γκισέ των διαμονών, μαθαίνουμε ότι το ξενοδοχείο μας βρίσκεται εντός των εγκαταστάσεων του αεροδρομίου.
"Ωχ να δούμε σε τι τρύπα θα μας χώσουνε", μουρμούρισε ο σύντροφος αφού το αεροδρόμιο δεν τον είχε εντυπωσιάσει καθόλου. Απαισιόδοξος άνθρωπος...
Αφού διασχίσαμε το μισό αεροδρόμιο, καταλήξαμε μπροστά από μία μικρή πορτούλα στο τέλος ενός γυάλινου διαδρόμου.
"Το ξενοδοχείο σας βρίσκεται πίσω από αυτή τη πόρτα." ανακοίνωσε ο υπάλληλος που μας οδήγησε μέχρι εκεί, και μας άφησε να χάσκουμε και οι τρείς. Ήταν μια απλή πόρτα! Εάν είχε πάνω της ένα σήμα με ανθρωπάκι δεν θα είχε καμία διαφορά με ένα αποχωρητήριο.
Ανταλλάξαμε δύσπιστα βλέμματα μεταξύ μας. Ο σύντροφος είχε και αυτό το βλέμμα, το "στα 'λεγα εγώ... ΤΡΥΠΑ!", ενώ εγώ σήκωσα τους ώμους αδιάφορα.
"Μπαίνουμε;" ρώτησα.
"Μπαίνουμε." μου απάντησε ο σύντροφος και άνοιξε την πόρτα ...
