Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
Μέσα στις αποσκευές μας είχαμε ακόμα τις παιδικές οδοντόκρεμες και οδοντόβουρτσες που μας δώρισε ο οδοντίατρος Μιχάλης. Μαζί με αυτές είχανε προστεθεί δεκάδες τετράδια, πολύχρωμες κηρομπογιές, μπαντάνες για τα μαλλιά, στυλό, σαπουνόφουσκες, πακέτα με μολύβια, ξύστρες και γόμες, αρκετές για να ικανοποιήσουν μια ολάκερη τάξη μαθητών. Η σκέψη μας να τα αφήσουμε στο νεόκτιστο σχολείο απορρίφθηκε καθώς λόγω του Give τα παιδάκια αυτά είχαν ήδη μια αποθήκη γεμάτη με σχολικές δωρεές. Απευθυνθήκαμε στον Γιάκομπ ο οποίος αρχικά μας υπέδειξε μια οικογένεια με δυο παιδάκια που ζούσαν στην απόλυτη φτώχεια σε ένα καλυβάκι κοντά στο μέρος που μέναμε. Η επίσκεψη μας όμως μας αποκάλυψε ότι δυστυχώς αυτά τα παιδιά χρειάζονται πολλά περισσότερα από κηρομπογιές... Επρόκειτο για δυο μικρά ηλικίας 3 και 2 χρόνων που μεγαλώνουν σχεδόν ολομόναχα, ημίγυμνα από κάτω για να μην λερώνονται, σε ένα ετοιμόρροπο καλύβι και χωρίς να μπορούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους, πόσο μάλλον μια προοπτική να μορφωθούνε. Τους αφήσαμε καραμέλες και ένα τετράδιο και επιστρέψαμε απογοητευμένοι στον Γιάκομπ, παρακαλώντας τον να μας βρει έναν παραλήπτη που τα λιγοστά μας δώρα θα πιάνανε τόπο.
Και ο παραλήπτης βρέθηκε στο πρόσωπο ενός χήρου πατέρα ο οποίος εκτός από τα δικά του παιδιά, φρόντιζε τα ορφανά της αδερφής του και άλλα ορφανά του χωριού που έμενε, ζώντας με ένα μικρό επίδομα από το κράτος. Βραδάκι πια, ξωκείλαμε από τον δρόμο για την Στόουν Τάουν και πήραμε το μονοπάτι της ζούγκλας. Ο Γιάκομπ μας οδήγησε μέσα από μια μισάωρη διαδρομή, χωμένοι μέσα στην πληθωρική βλάστηση όπου χανόμαστε όλο και πιο βαθιά στην άγρια ζούγκλα. Ο αέρας ήταν γεμάτος μυρωδιές από φρούτα, χώμα και καρύδες που καίγονται. Μέσα από τις άγριες φυλλωσιές αχνοφαινότανε ο θόλος του ουρανού με άπειρα άπειρα αστέρια.
Και φτάσαμε εκεί που χτυπούσε η καρδιά της Αφρικής μας, σε ένα μικρούτσικο οικισμό, μυστικό και ξεχασμένο από τον χρόνο. Με το που κατεβήκαμε στο αμάξι εμφανίστηκαν τα πρώτα πιτσιρίκια γεμάτα περιέργεια. Όσο προχωρούσαμε μαζευόντουσαν όλο και περισσότερα παιδάκια, με τα μεγαλύτερα να σέρνουν από κοντά τα μικρότερα αδέρφια τους, και μας περιτρυγυρίζανε εξεταστικά με ψιθύρους, γκριμάτσες και χαμόγελα. Μας υποδέχθηκε ο πατέρας ο οποίος μας μάζεψε τους προστατευόμενους του σε μια σειρά και εμείς με μεταφραστή τον Γιάκομπ και τον Aniva ξεκινήσαμε την διανομή των δώρων δίκαια και ξεχωριστά για το κάθε παιδί. Ο πατέρας αυτός είχε υπό την προστασία του 17 παιδιά... Δεκαεφτά παιδιά... τα οποία μας κοίταγαν με ένα βλέμμα ρε γαμώτο.. ένα βλέμμα καθαρό, ταπεινό μα και γεμάτο περηφάνια που σε τρύπαγε σαν σφαίρα όταν το συναντούσες. Για να μας ευχαριστήσει για την προσφορά μας, ο πατέρας πήγε στο κοτέτσι και την ώρα που ήταν έτοιμος να αποκεφαλίσει μια κότα για να μας την προσφέρει, τον σταμάτησε ο σύντροφος εξηγώντας του ευγενικά με την βοήθεια των μεταφραστών μας ότι δεν μπορούμε να την δεχτούμε. Δεχτήκαμε όμως με μεγάλη χαρά τις καρύδες που μας πρόσφερε ως εναλλακτική. Στη συνέχεια μάζεψε τα πιτσιρίκια εξηγώντας τους τι είναι η οδοντόκρεμα και πως θα την χρησιμοποιήσουν μαζί με την οδοντόβουρτσα και πόσο κακό είναι να την φάνε.
Δεν υπάρχουν λόγια να μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα μας εκείνη τη βραδιά. Αποχωρήσαμε αμίλητοι χαιρετώντας τα παιδάκια που μας διαβεβαίωναν ότι τώρα θα γινόντουσαν οι καλύτεροι μαθητές στο σχολείο και άξιοι άνθρωποι στην κοινωνία τους καθώς χοροπηδάγανε κρατώντας αγκαλιά τα καινούργια τους πραγματάκια ... Ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά με ένα ποδήλατο μας οδήγησε πάλι έξω από την ζούγκλα και μέχρι τον κεντρικό δρόμο που θα μας οδηγούσε στην Στόουν Τάουν. Στο πίσω κάθισμα εμείς ακόμα αμίλητοι, γεμάτοι σκέψεις και δανεική αθωότητα…
Μέσα στις αποσκευές μας είχαμε ακόμα τις παιδικές οδοντόκρεμες και οδοντόβουρτσες που μας δώρισε ο οδοντίατρος Μιχάλης. Μαζί με αυτές είχανε προστεθεί δεκάδες τετράδια, πολύχρωμες κηρομπογιές, μπαντάνες για τα μαλλιά, στυλό, σαπουνόφουσκες, πακέτα με μολύβια, ξύστρες και γόμες, αρκετές για να ικανοποιήσουν μια ολάκερη τάξη μαθητών. Η σκέψη μας να τα αφήσουμε στο νεόκτιστο σχολείο απορρίφθηκε καθώς λόγω του Give τα παιδάκια αυτά είχαν ήδη μια αποθήκη γεμάτη με σχολικές δωρεές. Απευθυνθήκαμε στον Γιάκομπ ο οποίος αρχικά μας υπέδειξε μια οικογένεια με δυο παιδάκια που ζούσαν στην απόλυτη φτώχεια σε ένα καλυβάκι κοντά στο μέρος που μέναμε. Η επίσκεψη μας όμως μας αποκάλυψε ότι δυστυχώς αυτά τα παιδιά χρειάζονται πολλά περισσότερα από κηρομπογιές... Επρόκειτο για δυο μικρά ηλικίας 3 και 2 χρόνων που μεγαλώνουν σχεδόν ολομόναχα, ημίγυμνα από κάτω για να μην λερώνονται, σε ένα ετοιμόρροπο καλύβι και χωρίς να μπορούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους, πόσο μάλλον μια προοπτική να μορφωθούνε. Τους αφήσαμε καραμέλες και ένα τετράδιο και επιστρέψαμε απογοητευμένοι στον Γιάκομπ, παρακαλώντας τον να μας βρει έναν παραλήπτη που τα λιγοστά μας δώρα θα πιάνανε τόπο.
Και ο παραλήπτης βρέθηκε στο πρόσωπο ενός χήρου πατέρα ο οποίος εκτός από τα δικά του παιδιά, φρόντιζε τα ορφανά της αδερφής του και άλλα ορφανά του χωριού που έμενε, ζώντας με ένα μικρό επίδομα από το κράτος. Βραδάκι πια, ξωκείλαμε από τον δρόμο για την Στόουν Τάουν και πήραμε το μονοπάτι της ζούγκλας. Ο Γιάκομπ μας οδήγησε μέσα από μια μισάωρη διαδρομή, χωμένοι μέσα στην πληθωρική βλάστηση όπου χανόμαστε όλο και πιο βαθιά στην άγρια ζούγκλα. Ο αέρας ήταν γεμάτος μυρωδιές από φρούτα, χώμα και καρύδες που καίγονται. Μέσα από τις άγριες φυλλωσιές αχνοφαινότανε ο θόλος του ουρανού με άπειρα άπειρα αστέρια.
Και φτάσαμε εκεί που χτυπούσε η καρδιά της Αφρικής μας, σε ένα μικρούτσικο οικισμό, μυστικό και ξεχασμένο από τον χρόνο. Με το που κατεβήκαμε στο αμάξι εμφανίστηκαν τα πρώτα πιτσιρίκια γεμάτα περιέργεια. Όσο προχωρούσαμε μαζευόντουσαν όλο και περισσότερα παιδάκια, με τα μεγαλύτερα να σέρνουν από κοντά τα μικρότερα αδέρφια τους, και μας περιτρυγυρίζανε εξεταστικά με ψιθύρους, γκριμάτσες και χαμόγελα. Μας υποδέχθηκε ο πατέρας ο οποίος μας μάζεψε τους προστατευόμενους του σε μια σειρά και εμείς με μεταφραστή τον Γιάκομπ και τον Aniva ξεκινήσαμε την διανομή των δώρων δίκαια και ξεχωριστά για το κάθε παιδί. Ο πατέρας αυτός είχε υπό την προστασία του 17 παιδιά... Δεκαεφτά παιδιά... τα οποία μας κοίταγαν με ένα βλέμμα ρε γαμώτο.. ένα βλέμμα καθαρό, ταπεινό μα και γεμάτο περηφάνια που σε τρύπαγε σαν σφαίρα όταν το συναντούσες. Για να μας ευχαριστήσει για την προσφορά μας, ο πατέρας πήγε στο κοτέτσι και την ώρα που ήταν έτοιμος να αποκεφαλίσει μια κότα για να μας την προσφέρει, τον σταμάτησε ο σύντροφος εξηγώντας του ευγενικά με την βοήθεια των μεταφραστών μας ότι δεν μπορούμε να την δεχτούμε. Δεχτήκαμε όμως με μεγάλη χαρά τις καρύδες που μας πρόσφερε ως εναλλακτική. Στη συνέχεια μάζεψε τα πιτσιρίκια εξηγώντας τους τι είναι η οδοντόκρεμα και πως θα την χρησιμοποιήσουν μαζί με την οδοντόβουρτσα και πόσο κακό είναι να την φάνε.
Δεν υπάρχουν λόγια να μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα μας εκείνη τη βραδιά. Αποχωρήσαμε αμίλητοι χαιρετώντας τα παιδάκια που μας διαβεβαίωναν ότι τώρα θα γινόντουσαν οι καλύτεροι μαθητές στο σχολείο και άξιοι άνθρωποι στην κοινωνία τους καθώς χοροπηδάγανε κρατώντας αγκαλιά τα καινούργια τους πραγματάκια ... Ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά με ένα ποδήλατο μας οδήγησε πάλι έξω από την ζούγκλα και μέχρι τον κεντρικό δρόμο που θα μας οδηγούσε στην Στόουν Τάουν. Στο πίσω κάθισμα εμείς ακόμα αμίλητοι, γεμάτοι σκέψεις και δανεική αθωότητα…
