Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Η Αίγυπτος και άλλα επεισόδια
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Πετώντας με μια χρονομηχανή
- Karibu Zanzibar
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο
- Γενέθλια στην Αφρική
- Μα πως χτίζεις ένα σχολείο;
- Μα είναι ωραία στον Παράδεισο 2
- Εκεί στο Nungwi
- Nungwi#2 - Ο θηλυκός Μπόμπ Μάρλει και η συνομωσία της πισίνας
- Nungwi#3 - The local party
- Dirty Dancing με τους Μασάι
- Μα είναι ωραία στον παράδεισο 3
- Αποστολή μέσα στην καρδιά της ζούγκλας
- Οι μαγικές νύχτες της Stone Town
- Με το ΚΤΕΛ στην Τανζανία
- Περικυκλωμένοι...
- Το σπίτι μεσα στη Ζούγκλα
- Στην πόλη των 50’s
- Η εισβολή μέσα στην νύχτα
- Η επέλαση των τρακτέρ
- Το ατυχές σαφάρι και μια μπύρα στο πουθενά
- Περίεργα πράγματα
- Η Απαγωγή!
Στην πόλη των 50’s
Βρισκόμαστε λοιπόν σταματημένοι μέσα σε ένα ταξί. Παράνομο ταξί σαφώς. Κυριολεκτικά, σε ένα Ιδιωτικό Ι.Χ.1000αράκι με σπασμένο το παρμπρίζ. Με έναν άγνωστο οδηγό… Οκ, είχε φαινομενικά κάποια σχέση με τον Αζίζ, τον προγραμματισμένο ταξιτζή μας, καθώς είχε τον αριθμό για να καλέσει Γιούλη. Δεν είναι ότι μπουκάραμε σε ένα τυχαίο αμάξι που πέρναγε (ικανοί είμαστε βέβαια!)… Δεν πολύ-καταλάβαμε λοιπόν γιατί ακουγόταν έτσι αγχωμένη η Γιούλη στο τηλέφωνο, μα την παρακαλέσαμε να ζητήσει από τον ταξιτζή να μας μεταφέρει σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο για να το έχουμε σαν σημάδι σε περίπτωση που χαθούμε. Από εκεί θα κανονίζαμε και την επιστροφή μας. Ο σύντροφος έδωσε πίσω το κινητό στον οδηγό, αφήνοντας τη Γιούλη να συνεννοηθεί μαζί του, και σε 2 λεπτά μας άφηνε μπροστά στην πόρτα ενός αξιοπρεπούς ξενοδοχείου. Επειδή τον συμπαθήσαμε λιγάκι αυτόν το ταξιτζή, από ντροπή που τον κοιτάζαμε τόσο καχύποπτα τόσην ώρα ενώ εκείνος το μόνο που ήθελε ήταν να μας εξυπηρετήσει, ζητήσαμε από τον σεκιούριτι του ξενοδοχείου να του μεταφράσει ότι θέλουμε στις 5 ακριβώς να έρθει να μας πάρει. Συμφώνησε και κανονίστηκε. Είχαμε σχεδόν 5 ώρες στην διάθεση μας να δούμε τι είναι αυτό το Μορογκόρο!
Στο βάθος, πάνω στη καρότσα είναι μια κουστωδία που παίζει μουσική αναγγέλοντας ένα γάμο!
Η πόλη κάτω από τα βουνά Uluguru
Όπου και να πας, η Coca-Cola θα έχει φτάσει πριν από εσένα..
Είχανε περάσει μόλις 2 ώρες και είχαμε ήδη κυκλώσει όλη τη πόλη. Μια πόλη καθόλου τουριστική, η οποία έχει παγώσει τον χρόνο εκεί στο 1950 του δυτικού πολιτισμού. Στο δρόμο κυκλοφορούσαν γυναίκες μουσουλμάνες με τις πολύχρωμες τεράστιες μαντίλες που ονομάζονται σαρόνγκ αλλά και χριστιανές, με χτενίσματα λες και βγήκαν από vintage διαφήμιση, με τα γαντάκια τους, τα καπελάκια τους, τις κλος φούστες ως το γόνατο και με χαμηλό τακουνάκι. Τα νεαρά αγόρια έμοιαζαν όλα με μακρινούς συγγενείς του σνούπ ντόγκ. Όσο για τους κύριους, το ενδυματολογικό τους απεικόνιζε και τα θρησκευτικά τους πιστεύω. Κουστουμάκι οι χριστιανοί, παντελόνες, πουκαμίσες και καπελάκι προσευχής οι μουσουλμάνοι. Τα μαγαζιά τους μοιάζανε πολύ με τα δικά μας στην οδό Αθηνάς στο Μοναστηράκι, μόνο που οι επιγραφές ήταν ξύλινες και ζωγραφισμένες. Την πόλη διαπερνούσε ένα ρέμα που κατέβαινε από τα βουνά, με την οργιώδη βλάστηση να το ακολουθεί, μπερδεύοντας το αστικό τοπίο με άναρχα ξεσπάσματα τροπικής ζούγκλας. Υπήρχαν καφενεία, δισκάδικα, φαγάδικα, τσαγκάρικα, ραφτάδικα, υπαίθριοι ακονιστές μαχαιριών, προποτζίδικα, τράπεζες και μια υπέροχη ηρεμία. Ναι, ηρεμία, ΚΑΝΕΙΣ δεν μας μιλούσε, κανείς δεν ήθελε κάτι να μας πουλήσει, ούτε μας κοιτούσανε σαν να είμαστε εξωγήινοι! Οι νεαροί Τανζανοί κυκλοφορούσανε με τις κλασσικές μηχανές τους, που νομίζεις ότι θα δεις τον Έλβις επάνω, ή τουλάχιστον τον Τσε Γκεβάρα, και με τα κορίτσια τους από πίσω να κάθονται στο πλάι. Δεν είμαι σε θέση να διακρίνω εάν ήταν ταξιτζήδες ή όχι, αλλά στεναχωριέμαι που δεν κατάφερα να αποθανατίσω αυτήν την εικόνα …
Easy rider!
Ήτανε Σάββατο και τα μαγαζιά είχαν κλείσει, προς μεγάλη μας απογοήτευση καθώς είχαμε αποφασίσει να πάρουμε επιτέλους αυτή τη ρημάδα-κάρτα ομιλίας. Είχαμε να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειες μας από το Nungwi. Τους είχα στείλει βέβαια ένα sms με το όνομα της πόλης που βρισκόμαστε αλλά γνώριζα πολύ καλά ότι οι άνθρωποι θα κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Αρχίσαμε λοιπόν να ρωτάμε για internet cafe. Ένας κούριερ για να μας εξυπηρετήσει, άφησε στην μέση την εργασία του, και μετά από αρκετές λάθος στροφές μας οδήγησε στο internet cafe της πόλης του. Μπαίνουμε λοιπόν μέσα και βλέπουμε μια σειρά από οθόνες, ξέρετε, τις παλιές, τις τεράστιες, εκείνες παίρνουν και δισκέτα floppy disk κάτω από την οθόνη τους. Ρώτησα εάν έχουνε wifi. Δεν είχανε. Ρώτησα εάν οι υπολογιστές έχουνε skype. Δεν είχανε. Ρώτησα εάν διαθέτουν κάμερα ή τουλάχιστον ακουστικά. Δεν είχανε. Ρώτησα εάν υπάρχει άλλο internet cafe. Δεν είχανε...
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο - σημείο συνάντησης. Ούτε εκεί είχανε wifi. Μας στείλατε σε ένα φωτοτυπάδικο δίπλα που διέθετε υπολογιστή. Αντίστοιχα δεν υπήρχε ούτε skype ούτε κάμερα. Στο τέλος ένας τύπος από το φωτοτυπάδικο άρχισε να επιμένει να πάμε σπίτι του, να μας δανείσει το λάπτοπ του να βγάλουμε μια άκρη.
“Ευχαριστούμε φίλε μα δεν θέλουμε να σε ταλαιπωρήσουμε, να σε καλά για την προσφορά σου.” του είπε ο σύντροφος, που είχε συγκινηθεί από το φιλότιμο του υπαλλήλου.
“Μα για να μιλήσει με την μαμά της …” του απάντησε και με έδειξε που είχα καθίσει απογοητευμένη σε μια γωνία, κάνοντας την γκριμάτσα της στεναχώριας στο πρόσωπο του. Τελικά σε όλα τα χρώματα, θρησκεύματα, γλώσσες και πατρίδες, του κόσμου οι μανούλες στεναχωριούνται το ίδιο όταν δεν τις παίρνουν τηλέφωνο τα βλαστάρια τους …
Αφού λοιπόν το σχέδιο επικοινωνίας είχε αποτύχει, συνεχίσαμε με το σχέδιο σίτισης. Χρυσό τον έκανα τον σύντροφο να φάμε σε κάποιο τοπικό φαγάδικο αλλά δεν ήθελε με τίποτα. Καταλύσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ το οποίο διέθετε μάλιστα και ένα σταντ τύπου φούρνος, για να πάρεις ζεσταμένη πίτσα και λοιπά σφολιατοειδή στο χέρι (καταψυγμένα από κάποια πιο σύγχρονη γωνιά του κόσμου). Ο σύντροφος βλέπετε είχε τη φαεινή ιδέα να ψωνίσουμε να μαγειρέψει!!! Συγκεκριμένα ήθελε να κάνει το τραπέζι στα παιδιά που θα γυρνάγανε αργά το βράδυ ως ευχαριστώ για την φιλοξενία τους. Αφού προμηθευτήκαμε λοιπόν το μεσημεριανό μας (πίτσα στο χέρι), ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα μακαρόνια, σάλτσες ντομάτας και μανιτάρια κονσέρβα. Γενικά οι τιμές τσιμπάγανε, καθώς το 90% των προϊόντων του ήταν εισαγόμενο από πιο αναπτυγμένες χώρες. Φαίνεται μόνο οι πολύ upper class ντόπιοι μπορούσαν να προμηθεύονται τα προϊόντα αυτά, ενώ για την πλειοψηφία μάλλον υπάρχουν ποιο οικονομικά μανάβικα και αγορές.
Για λευκότερα λευκά εμπιστευτείτε το …
Παρακαλέσαμε την υποδοχή του ξενοδοχείου να καλέσει τον ταξιτζή μας, τον Μουχμέτ, που μας είχε δώσει τον αριθμό του πριν αποχωριστούμε, και να τον ενημερώσει ότι επιθυμούμε να επιστρέψουμε σπίτι. Μέχρι να εμφανιστεί, ενημερωθήκαμε για τις τιμές τους και ρίξαμε και μια ματιά στα δωμάτια, ώστε όταν επιστρέψουν με το καλό τα παιδιά να συζητήσουμε μήπως είναι προτιμότερο να μεταφερθούμε στο ξενοδοχείο για να είμαστε όλοι πιο άνετα.
Σε λίγη ώρα εμφανίστηκε το σαραβαλάκι του Μουχμέτ στην γωνία του δρόμου και περιχαρείς με τα ψώνια μας πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για στο σπιτάκι μέσα στην ζούγκλα. Εκεί λοιπόν ο σύντροφος ξεκίνησε τις διαδικασίες μαγειρέματος ενώ εγώ άραξα στον καναπέ του σαλονιού κάτω από το παράθυρο που έβλεπε στον κήπο, με το βιβλίο μου ανά χείρας. Ανά στιγμές αναδυόμουνα από τις εικόνες της Κίνας του 1880 ανακατεμένες με τον πυρετό του χρυσού στην Αμερική στις αρχές του αιώνα, παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου και χαιρόμουνα μόνη μου!
Η γειτονιά μας!
Ο σκύλος μας ο sweety!
Ξύπνησα από αλαλαγμούς και βρισιές που ερχόντουσαν από την κουζίνα. Πρέπει να με είχε πάρει ο ύπνος γιατί έξω στο κήπο είχε σχεδόν νυχτώσει. Ανασηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς τη κουζίνα να ανακαλύψω την αιτία του σπαραγμού. Ο σύντροφος στέκοντας τσαντισμένος πάνω από ένα κατσαρόλι μακαρόνια και τα έβριζε.
“Τι έπαθες ρε και βρίζεις τα μακαρόνια. Τι σου κάνανε τα καψερά;” ξεστόμισα μέσα από ένα μεγάλο χασμουρητό.
“Άσε με, άσε με.. Τι έκανα, (κοπάνημα χέρι στο πόδι) τί έκανα ρε γαμώτο (πιάνοντας το μέτωπο);”
“Τι έκανες δηλαδή;”
“Χρησιμοποίησα όλο μας το νερό για να φτιάξω τα μακαρόνια.”
“Καλά το εμφιαλωμένο έβαλες, όχι από τη βρύση;”
Προσπέρασα την φονική ματιά που μου έριξε κατανοώντας ότι μπορεί οι επιστήμονες να επιμένουν ότι όταν το νερό βράσει όλα τα μικρόβια σκοτώνονται, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
“Ένταξη μωρέ, μην κάνεις έτσι. Αλατάκι έβαλες; Μήπως εάν τα αφήναμε ανάλατα μπορεί να μην χρειαστούμε νερό.”
Δεύτερη φονική ματιά. Καλύτερα να το βουλώσω σκέφτηκα, μα συνέχισα.
“Να στείλουμε στα παιδιά μήνυμα να μας φέρουνε ένα μπουκάλι όπως έρχονται;”
“Όχι, όχι, αυτό αποκλείεται. Ξεφτίλα.” αποκρίθηκε και όχι άδικα ο σύντροφος.
“Θες να πάρω τον Μουχμέτ τηλέφωνο να έρθει να μας φέρει ένα νεράκι.”
“Μέχρι να συνεννοηθείς θα σου πάει το κινητό 100 ευρώ. 4,50 ευρώ το λεπτό που έχει το roaming, καλύτερα να διψάσουμε.” μου απέρριψε και την τελευταία μου ιδέα.
Επέστρεψα λοιπόν στο σαλόνι απογοητευμένη και μέσα σε δευτερόλεπτα με έπιασε δίψα. Δύσκολο βράδυ προβλέπεται… Και τότε βλέπω τον σύντροφο να φοράει τα παπούτσια του.
“Τι κάνεις;”
“Πάω έξω να βρω νερό.” απάντησε αποφασιστικά, ανοίγοντας το πορτοφολάκι με τα σελίνια μας. Πήρε μερικά και τα έβαλε τα στη τσέπη του.
“Πας καλά άνθρωπε μου;;;” πετάχτηκα όρθια. “Θα βγεις έξω στην ζούγκλα να βρεις νερό; Ο κεντρικός είναι τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα μακριά. Και ο δρόμος όλο διακλαδώσεις. Θα χαθείς.”
“Δεν θα πάθω τίποτα.”
“Πάρε τουλάχιστον το κινητό μου μαζί σου, εάν μπλέξεις πουθενά να πάρεις τα παιδιά…”
“Όχι, το κινητό θα το κρατήσεις εσύ. Θα πάρω το δικό μου, δεν έχει κάρτα, αλλά έχει φακό. Εάν μου συμβεί τίποτα να μπορέσεις να ειδοποιήσεις εσύ τα παιδιά.”
“Μη βγεις έξω, ρε μωρό μου, φοβάμαι…”
“Μη φοβάσαι, έχεις τον sweety για παρέα.”
Το αφρικανικός σκυλάκος – μοκέτα – μπιμπελό ονόματι sweety, ανασήκωσε το κεφαλάκι του και μας κοίταξε. Ξάπλωσε και ξανακοιμήθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα με ένα διακριτικό ροχαλητό.
“Φεύγω. Να κλειδώσεις τη πόρτα έτσι;”
Και έφυγε μέσα στα μαύρα σκοτάδια. Τον είδα να κλείνει την σιδερένια πόρτα του κήπου και χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο.
Πήρα αγκαλιά το αφρικάνικο σκυλάκι αφουγκραζόμενη την ησυχία, έτοιμη να πεταχτώ στο παραμικρό τρίξιμο. Από τον κήπο ακουγόταν ακατάληπτοι ήχοι και σκέφτηκα ότι μάλλον είναι τα δύο σκυλιά φύλακες που είχε ο Ρίκι για προστασία, τα οποία ήταν ακόμα κλεισμένα στο σπιτάκι τους και πρέπει μόλις να είχανε ξυπνήσει. Φυσικά δεν τολμούσαμε ούτε εγώ ούτε ο σύντροφος να ανοίξουμε την πορτούλα τους γιατί δεν ξέραμε πως θα αντιδράσουνε. Το ειδυλλιακό περιβάλλον που τόσο χαιρόμουνα λίγες ώρες πριν είχε μεταμορφωθεί σε εχθρικό τοπίο. Οι σκιές από τα φυτά του κήπου κουνιόντουσαν απειλητικά στο θρόισμα του αέρα. Και η ώρα περνούσε και ο σύντροφος δεν φαινόταν πουθενά…
Βρισκόμαστε λοιπόν σταματημένοι μέσα σε ένα ταξί. Παράνομο ταξί σαφώς. Κυριολεκτικά, σε ένα Ιδιωτικό Ι.Χ.1000αράκι με σπασμένο το παρμπρίζ. Με έναν άγνωστο οδηγό… Οκ, είχε φαινομενικά κάποια σχέση με τον Αζίζ, τον προγραμματισμένο ταξιτζή μας, καθώς είχε τον αριθμό για να καλέσει Γιούλη. Δεν είναι ότι μπουκάραμε σε ένα τυχαίο αμάξι που πέρναγε (ικανοί είμαστε βέβαια!)… Δεν πολύ-καταλάβαμε λοιπόν γιατί ακουγόταν έτσι αγχωμένη η Γιούλη στο τηλέφωνο, μα την παρακαλέσαμε να ζητήσει από τον ταξιτζή να μας μεταφέρει σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο για να το έχουμε σαν σημάδι σε περίπτωση που χαθούμε. Από εκεί θα κανονίζαμε και την επιστροφή μας. Ο σύντροφος έδωσε πίσω το κινητό στον οδηγό, αφήνοντας τη Γιούλη να συνεννοηθεί μαζί του, και σε 2 λεπτά μας άφηνε μπροστά στην πόρτα ενός αξιοπρεπούς ξενοδοχείου. Επειδή τον συμπαθήσαμε λιγάκι αυτόν το ταξιτζή, από ντροπή που τον κοιτάζαμε τόσο καχύποπτα τόσην ώρα ενώ εκείνος το μόνο που ήθελε ήταν να μας εξυπηρετήσει, ζητήσαμε από τον σεκιούριτι του ξενοδοχείου να του μεταφράσει ότι θέλουμε στις 5 ακριβώς να έρθει να μας πάρει. Συμφώνησε και κανονίστηκε. Είχαμε σχεδόν 5 ώρες στην διάθεση μας να δούμε τι είναι αυτό το Μορογκόρο!
Στο βάθος, πάνω στη καρότσα είναι μια κουστωδία που παίζει μουσική αναγγέλοντας ένα γάμο!
Η πόλη κάτω από τα βουνά Uluguru
Όπου και να πας, η Coca-Cola θα έχει φτάσει πριν από εσένα..
Είχανε περάσει μόλις 2 ώρες και είχαμε ήδη κυκλώσει όλη τη πόλη. Μια πόλη καθόλου τουριστική, η οποία έχει παγώσει τον χρόνο εκεί στο 1950 του δυτικού πολιτισμού. Στο δρόμο κυκλοφορούσαν γυναίκες μουσουλμάνες με τις πολύχρωμες τεράστιες μαντίλες που ονομάζονται σαρόνγκ αλλά και χριστιανές, με χτενίσματα λες και βγήκαν από vintage διαφήμιση, με τα γαντάκια τους, τα καπελάκια τους, τις κλος φούστες ως το γόνατο και με χαμηλό τακουνάκι. Τα νεαρά αγόρια έμοιαζαν όλα με μακρινούς συγγενείς του σνούπ ντόγκ. Όσο για τους κύριους, το ενδυματολογικό τους απεικόνιζε και τα θρησκευτικά τους πιστεύω. Κουστουμάκι οι χριστιανοί, παντελόνες, πουκαμίσες και καπελάκι προσευχής οι μουσουλμάνοι. Τα μαγαζιά τους μοιάζανε πολύ με τα δικά μας στην οδό Αθηνάς στο Μοναστηράκι, μόνο που οι επιγραφές ήταν ξύλινες και ζωγραφισμένες. Την πόλη διαπερνούσε ένα ρέμα που κατέβαινε από τα βουνά, με την οργιώδη βλάστηση να το ακολουθεί, μπερδεύοντας το αστικό τοπίο με άναρχα ξεσπάσματα τροπικής ζούγκλας. Υπήρχαν καφενεία, δισκάδικα, φαγάδικα, τσαγκάρικα, ραφτάδικα, υπαίθριοι ακονιστές μαχαιριών, προποτζίδικα, τράπεζες και μια υπέροχη ηρεμία. Ναι, ηρεμία, ΚΑΝΕΙΣ δεν μας μιλούσε, κανείς δεν ήθελε κάτι να μας πουλήσει, ούτε μας κοιτούσανε σαν να είμαστε εξωγήινοι! Οι νεαροί Τανζανοί κυκλοφορούσανε με τις κλασσικές μηχανές τους, που νομίζεις ότι θα δεις τον Έλβις επάνω, ή τουλάχιστον τον Τσε Γκεβάρα, και με τα κορίτσια τους από πίσω να κάθονται στο πλάι. Δεν είμαι σε θέση να διακρίνω εάν ήταν ταξιτζήδες ή όχι, αλλά στεναχωριέμαι που δεν κατάφερα να αποθανατίσω αυτήν την εικόνα …
Easy rider!
Ήτανε Σάββατο και τα μαγαζιά είχαν κλείσει, προς μεγάλη μας απογοήτευση καθώς είχαμε αποφασίσει να πάρουμε επιτέλους αυτή τη ρημάδα-κάρτα ομιλίας. Είχαμε να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειες μας από το Nungwi. Τους είχα στείλει βέβαια ένα sms με το όνομα της πόλης που βρισκόμαστε αλλά γνώριζα πολύ καλά ότι οι άνθρωποι θα κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Αρχίσαμε λοιπόν να ρωτάμε για internet cafe. Ένας κούριερ για να μας εξυπηρετήσει, άφησε στην μέση την εργασία του, και μετά από αρκετές λάθος στροφές μας οδήγησε στο internet cafe της πόλης του. Μπαίνουμε λοιπόν μέσα και βλέπουμε μια σειρά από οθόνες, ξέρετε, τις παλιές, τις τεράστιες, εκείνες παίρνουν και δισκέτα floppy disk κάτω από την οθόνη τους. Ρώτησα εάν έχουνε wifi. Δεν είχανε. Ρώτησα εάν οι υπολογιστές έχουνε skype. Δεν είχανε. Ρώτησα εάν διαθέτουν κάμερα ή τουλάχιστον ακουστικά. Δεν είχανε. Ρώτησα εάν υπάρχει άλλο internet cafe. Δεν είχανε...
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο - σημείο συνάντησης. Ούτε εκεί είχανε wifi. Μας στείλατε σε ένα φωτοτυπάδικο δίπλα που διέθετε υπολογιστή. Αντίστοιχα δεν υπήρχε ούτε skype ούτε κάμερα. Στο τέλος ένας τύπος από το φωτοτυπάδικο άρχισε να επιμένει να πάμε σπίτι του, να μας δανείσει το λάπτοπ του να βγάλουμε μια άκρη.
“Ευχαριστούμε φίλε μα δεν θέλουμε να σε ταλαιπωρήσουμε, να σε καλά για την προσφορά σου.” του είπε ο σύντροφος, που είχε συγκινηθεί από το φιλότιμο του υπαλλήλου.
“Μα για να μιλήσει με την μαμά της …” του απάντησε και με έδειξε που είχα καθίσει απογοητευμένη σε μια γωνία, κάνοντας την γκριμάτσα της στεναχώριας στο πρόσωπο του. Τελικά σε όλα τα χρώματα, θρησκεύματα, γλώσσες και πατρίδες, του κόσμου οι μανούλες στεναχωριούνται το ίδιο όταν δεν τις παίρνουν τηλέφωνο τα βλαστάρια τους …
Αφού λοιπόν το σχέδιο επικοινωνίας είχε αποτύχει, συνεχίσαμε με το σχέδιο σίτισης. Χρυσό τον έκανα τον σύντροφο να φάμε σε κάποιο τοπικό φαγάδικο αλλά δεν ήθελε με τίποτα. Καταλύσαμε σε ένα σούπερ μάρκετ το οποίο διέθετε μάλιστα και ένα σταντ τύπου φούρνος, για να πάρεις ζεσταμένη πίτσα και λοιπά σφολιατοειδή στο χέρι (καταψυγμένα από κάποια πιο σύγχρονη γωνιά του κόσμου). Ο σύντροφος βλέπετε είχε τη φαεινή ιδέα να ψωνίσουμε να μαγειρέψει!!! Συγκεκριμένα ήθελε να κάνει το τραπέζι στα παιδιά που θα γυρνάγανε αργά το βράδυ ως ευχαριστώ για την φιλοξενία τους. Αφού προμηθευτήκαμε λοιπόν το μεσημεριανό μας (πίτσα στο χέρι), ψωνίσαμε τα χρειαζούμενα μακαρόνια, σάλτσες ντομάτας και μανιτάρια κονσέρβα. Γενικά οι τιμές τσιμπάγανε, καθώς το 90% των προϊόντων του ήταν εισαγόμενο από πιο αναπτυγμένες χώρες. Φαίνεται μόνο οι πολύ upper class ντόπιοι μπορούσαν να προμηθεύονται τα προϊόντα αυτά, ενώ για την πλειοψηφία μάλλον υπάρχουν ποιο οικονομικά μανάβικα και αγορές.
Για λευκότερα λευκά εμπιστευτείτε το …
Παρακαλέσαμε την υποδοχή του ξενοδοχείου να καλέσει τον ταξιτζή μας, τον Μουχμέτ, που μας είχε δώσει τον αριθμό του πριν αποχωριστούμε, και να τον ενημερώσει ότι επιθυμούμε να επιστρέψουμε σπίτι. Μέχρι να εμφανιστεί, ενημερωθήκαμε για τις τιμές τους και ρίξαμε και μια ματιά στα δωμάτια, ώστε όταν επιστρέψουν με το καλό τα παιδιά να συζητήσουμε μήπως είναι προτιμότερο να μεταφερθούμε στο ξενοδοχείο για να είμαστε όλοι πιο άνετα.
Σε λίγη ώρα εμφανίστηκε το σαραβαλάκι του Μουχμέτ στην γωνία του δρόμου και περιχαρείς με τα ψώνια μας πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για στο σπιτάκι μέσα στην ζούγκλα. Εκεί λοιπόν ο σύντροφος ξεκίνησε τις διαδικασίες μαγειρέματος ενώ εγώ άραξα στον καναπέ του σαλονιού κάτω από το παράθυρο που έβλεπε στον κήπο, με το βιβλίο μου ανά χείρας. Ανά στιγμές αναδυόμουνα από τις εικόνες της Κίνας του 1880 ανακατεμένες με τον πυρετό του χρυσού στην Αμερική στις αρχές του αιώνα, παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου και χαιρόμουνα μόνη μου!
Η γειτονιά μας!
Ο σκύλος μας ο sweety!
Ξύπνησα από αλαλαγμούς και βρισιές που ερχόντουσαν από την κουζίνα. Πρέπει να με είχε πάρει ο ύπνος γιατί έξω στο κήπο είχε σχεδόν νυχτώσει. Ανασηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς τη κουζίνα να ανακαλύψω την αιτία του σπαραγμού. Ο σύντροφος στέκοντας τσαντισμένος πάνω από ένα κατσαρόλι μακαρόνια και τα έβριζε.
“Τι έπαθες ρε και βρίζεις τα μακαρόνια. Τι σου κάνανε τα καψερά;” ξεστόμισα μέσα από ένα μεγάλο χασμουρητό.
“Άσε με, άσε με.. Τι έκανα, (κοπάνημα χέρι στο πόδι) τί έκανα ρε γαμώτο (πιάνοντας το μέτωπο);”
“Τι έκανες δηλαδή;”
“Χρησιμοποίησα όλο μας το νερό για να φτιάξω τα μακαρόνια.”
“Καλά το εμφιαλωμένο έβαλες, όχι από τη βρύση;”
Προσπέρασα την φονική ματιά που μου έριξε κατανοώντας ότι μπορεί οι επιστήμονες να επιμένουν ότι όταν το νερό βράσει όλα τα μικρόβια σκοτώνονται, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
“Ένταξη μωρέ, μην κάνεις έτσι. Αλατάκι έβαλες; Μήπως εάν τα αφήναμε ανάλατα μπορεί να μην χρειαστούμε νερό.”
Δεύτερη φονική ματιά. Καλύτερα να το βουλώσω σκέφτηκα, μα συνέχισα.
“Να στείλουμε στα παιδιά μήνυμα να μας φέρουνε ένα μπουκάλι όπως έρχονται;”
“Όχι, όχι, αυτό αποκλείεται. Ξεφτίλα.” αποκρίθηκε και όχι άδικα ο σύντροφος.
“Θες να πάρω τον Μουχμέτ τηλέφωνο να έρθει να μας φέρει ένα νεράκι.”
“Μέχρι να συνεννοηθείς θα σου πάει το κινητό 100 ευρώ. 4,50 ευρώ το λεπτό που έχει το roaming, καλύτερα να διψάσουμε.” μου απέρριψε και την τελευταία μου ιδέα.
Επέστρεψα λοιπόν στο σαλόνι απογοητευμένη και μέσα σε δευτερόλεπτα με έπιασε δίψα. Δύσκολο βράδυ προβλέπεται… Και τότε βλέπω τον σύντροφο να φοράει τα παπούτσια του.
“Τι κάνεις;”
“Πάω έξω να βρω νερό.” απάντησε αποφασιστικά, ανοίγοντας το πορτοφολάκι με τα σελίνια μας. Πήρε μερικά και τα έβαλε τα στη τσέπη του.
“Πας καλά άνθρωπε μου;;;” πετάχτηκα όρθια. “Θα βγεις έξω στην ζούγκλα να βρεις νερό; Ο κεντρικός είναι τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα μακριά. Και ο δρόμος όλο διακλαδώσεις. Θα χαθείς.”
“Δεν θα πάθω τίποτα.”
“Πάρε τουλάχιστον το κινητό μου μαζί σου, εάν μπλέξεις πουθενά να πάρεις τα παιδιά…”
“Όχι, το κινητό θα το κρατήσεις εσύ. Θα πάρω το δικό μου, δεν έχει κάρτα, αλλά έχει φακό. Εάν μου συμβεί τίποτα να μπορέσεις να ειδοποιήσεις εσύ τα παιδιά.”
“Μη βγεις έξω, ρε μωρό μου, φοβάμαι…”
“Μη φοβάσαι, έχεις τον sweety για παρέα.”
Το αφρικανικός σκυλάκος – μοκέτα – μπιμπελό ονόματι sweety, ανασήκωσε το κεφαλάκι του και μας κοίταξε. Ξάπλωσε και ξανακοιμήθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα με ένα διακριτικό ροχαλητό.
“Φεύγω. Να κλειδώσεις τη πόρτα έτσι;”
Και έφυγε μέσα στα μαύρα σκοτάδια. Τον είδα να κλείνει την σιδερένια πόρτα του κήπου και χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο.
Πήρα αγκαλιά το αφρικάνικο σκυλάκι αφουγκραζόμενη την ησυχία, έτοιμη να πεταχτώ στο παραμικρό τρίξιμο. Από τον κήπο ακουγόταν ακατάληπτοι ήχοι και σκέφτηκα ότι μάλλον είναι τα δύο σκυλιά φύλακες που είχε ο Ρίκι για προστασία, τα οποία ήταν ακόμα κλεισμένα στο σπιτάκι τους και πρέπει μόλις να είχανε ξυπνήσει. Φυσικά δεν τολμούσαμε ούτε εγώ ούτε ο σύντροφος να ανοίξουμε την πορτούλα τους γιατί δεν ξέραμε πως θα αντιδράσουνε. Το ειδυλλιακό περιβάλλον που τόσο χαιρόμουνα λίγες ώρες πριν είχε μεταμορφωθεί σε εχθρικό τοπίο. Οι σκιές από τα φυτά του κήπου κουνιόντουσαν απειλητικά στο θρόισμα του αέρα. Και η ώρα περνούσε και ο σύντροφος δεν φαινόταν πουθενά…
