Ιορδανία Ισραήλ Κίνα Μιανμάρ (Βιρμανία) Νότια Κορέα Παλαιστίνη Αίγυπτος-Σουδάν-Ιορδανία-Ισραήλ-Σεούλ-Γουαμ-Παλάου-Μικρονησία-Χαβάη-Αυστραλία-Μυανμαρ-Η.Κοng-Λονδίνo

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.607
Likes
50.231
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα

Προσγειώθηκα πολύ αργά το βράδυ (γενικά στην Ωκεανία αυτό με τα ωράρια των πτήσεων είναι μεγάλο θέμα), βρήκα έναν τυπά στο αεροδ΄ρόμιο που με πήγε σε ένα από τα ελάχιστα καταλύματα που διαθέτει το νησί της Yap, ευτυχώς σχετικά οικονομικό (45$, το φτηνότερο στο νησί) κι έπσεα ξερός για ύπνο. Το άλλο πρωί που ξύπνησα ήταν Κυραική, ερημιά παντού. Δεν υήρχε άνθρωπος να ρωτήσω πού είναι το κέντρο της πόλης. Τελικά έμαθα... ότι ΑΥΤΟ είναι το κέντρο της πόλης. Που δεν είναι πόλη αλλά ένα σύνολο σπιτιών ατάκτως διεσπαρμένα σε ένα εντελώς χαλαρό "αστικό ιστό".


Ένα από τα αξιοθέατα της Yap είναι τα stone money, τεράστιες πέτρες που χρησιμοποιούνταν ως μοναδες ανταλλαγής, ειδικά για οικόπεδα και προϊόντα μεγάλης αξίας. Περπατώντας, ακολουθώντας έναν...πρωτότυπο οδηγό που είχα αγοράσει στο διαδίκτυο κάτι χρόνια πριν, έφτασα στο πιο κοντινό "χωριό" στην πρωτεύουσα, όπου υπάρχει μια"τράπεζα" πέτρινου χρήματος. Περιέργως οι πέτρες μέχρι σήμερα αποτελούν και χρησιμοποιούνται ως τίτλοι ιδιοκτησίας, όλοι γνωρίζουν σε ποιον ανήκει ποια. Έχουν πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, το "νομισματοκοποείο" μάλιστα βρισκόταν στο...Παλάου και τα πέτρινα θηρία μεταφέρονταν με κανώ επί πολλές ημέρες... Για όποιον θέλει να μάθει περισσότερα: https://en.wikipedia.org/wiki/Rai_stones

Σε ένα από τα παραδοσιακά δημόσια κτίρια υπήρχε θυροκολλημένο το εξής έγγραφο, που δίνει μια ιδέα περί της τοπικής γλώσσας (που διαφέρει εντελώς από τα άλλα νησιωτικά συμπλέγματα της χώρας, κάθε νησί έχει τη δική του):

Φυσικά χάθηκα.

Αλλά ωραία ήταν. Και πάνω που άρχισα να αναρωτιέμαι αν ζει κανείς σε αυτό το νησί, έπεσα σε ένα πιτσιρικά που με πήγε μέχρι το σόι του, όπου βρέθηκε μια κυρία που καταλάβαινε Αγγλικά και μου έδωσε την κόρη της για να με πάει πίσω στην "πρωτεύουσα". Τα μονοπάτια πανέμορφα.

Παντού στο οδόστρωμα βλέπει κανείς φτυσιές από betelnut... το οποίο μασάνε φανατικά οι ντόπιοι , όπως και σε άλλες χώρες τις περιοχής, πραγματική πληγή, ειδικά για τα δόντια τους:https://en.wikipedia.org/wiki/Areca_nut

Τα περισσότερα κτίσματα πια είναι σχετικά μοντέρνα, αλλά υπάρχουν και παραδοσιακές κατασκευές.

Υπάρχει κι ένα ξενοδοχείο με ειδικότητα στο diving, του οποίου το αξιοπρεπέστατο εστιατόριο είναι αυτό το πλοίο.

Ο κύριος που με φιλοξενούσε μου είχε πει ότι εκκλησιάζεται σε μια τοπική εκκλησία. Καθώς την έψαχνα (μπας και δω πού διάολο έχουν πάει όλοι), έπεσα σε έναν -προφανώς τουρίστα- με μπλουζάκι Κούβας. Πιάσαμε κουβέντα, προέκυψε πως εiναι Γερμανός diver, επέμενε να πάω μαζί τους την επομένη για diving, του είπα πως δεν έχω κάνει ποτέ μου και πολύ ευγενικά μου είπε πως θα μιλούσε με τον dive master και "σίγουρα" κανείς δε θα είχε αντίρρηση να πήγαινα μαζί τους και θα μου έβρισκαν ένα snorkelling post προκειμένου να βουτήξω και να δω αυτό για το οποίο πάει ο κόσμος στη Yap: τα manta rays. Λες;


Στο δρόμο για την εκκλησία είχε και ωραία πουλάκια, στο σούρουπο.


H "εκκλησία" ήταν ένα διαμέρισμα στο δεύτερο όροφο ενός απομονωμένου κτιρίου, στον πρώτο όρο του οποίου πωλούνταν καλάμια για ψάρεμα και γατοτροφές. Ο πάστορας ήτα ένας υπερνθουσιώδης τροφαντούλης που είχε και σλάιντς με τους στίχους των θρησκευτικών ύμνων, μια κιμπορτνίστρια που χτυπιόταν, κι ένα κοινό 20-25 πιστών που χοροπηδούσαν πάνω-κάτω ψέλνοντας στα Αγγλικά, οπότε ήταν εύκολο να συμμετάσχω κι εγώ. Ωραία μουσικούλα, εξαιρετική ατμόσφαιρα. Ελλείψει ροκάδικου, ωραίος τρόπος να περασεις ένα απόγευμα στη Yap.

Ακριβό το φαγητό στη Yap, τι ευρώ κατρακυλούσε, δεν είχα ιδέα τι θα πλήρωνα την επομένη για το snorkelling, οπότε βρήκα ένα μαγαζάκι που πουλούσε στιγμιαίες σούπες και πήρα μια για το διαμερισματάκι μου, που είχε και κανάτα για ζεστό νερό. Το μπάτζετ ειχε εκτροχιαστεί και αποφάσισα να κάνω οικονομία από το φαγητό: 2 εστιατόρια, 1 φαγητο σούπερ μάρκετ από εδώ και πέρα...

Tην επομένη, πήγα στο ξενοδοχείο των δυτών, με περίμενε ο Γερμανός μαζί με άλλους 6 και τον dive master.ΠΑρότι δεν είχαν προγραμματισμένο snorkelling trip, μου εδωσαν πέδιλα, μάσκες κλπ, ο τυπάς είπε ότι θα με χρεώνε 50$ για όλα (μαζί και το φαγητό) και αφού συμφωνούσαν και οι Γερμανοί θα κάναμε 3 στάσεις σε διαφορετικά snorkelling spots για να απολαύσω κι εγώ το βυθό. Στη διαδρομή οι Γεμρανοί -ευγενέστατοι όπως πάντα- μου εξήγησαν μπόλικα για τον κόσμο του diving, που όσο πιο πολλά μου εξηγούσαν (με απαράμιλλη υπομονή, αγαπάμε Γερμανία), τόσο πιο μεγάλη συναίσθηση αποκτούσα του πόσο άσχετος είμαι περί ενός πολύ σημαντικού τομέα του τουρισμού. Πριν πάω φοβόμουνα ότι το να πάει ένας άσχετος σε εκδρομή ανθρώπων που έχουν κάνει καταδύσεις σε πάνω από 70 χώρες ο καθένας είναι σα να έρχεται άσχετος με το μπάσκετ σε τελικούς πλέι οφ και στη μέση του ματς να σε ρωτάει τι είναι το τρίποντο και η άμυνα ζώνης. Μπα, οι άνθρωποι ήταν ακομπλεξάριστοι, ευγενέστατοι, έπεσαν μαζί μου για snorkelling (ωραίος ο βυθός, όχι Παλάου βέβαια, ούτε Ερυθρά θάλασσα, αλλά ας πούμε σαφώς ανώτερος της Κούβας) και μου είπαν να προσπαθήσω να πάω όσο πιο βαθιά γίνεται μαζί τους για να δούμε τα σαλάχια. Ο δε dive master επέμενε πως με σωστές κινήσεις κάποια από αυτά θα ανέβαιναν σε τέτοια επίπεδα (μη) βάθους που θα μπορούσα να τα αγγίξω κιόλας.

Λοιπον για να μην τα πολυλογώ, η όλη εμπειρία ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ. Τεράστια σαλάχια -το μεγαλύτερο εκ των οποίων σύμφωνα με τους άλλους έφτανε τα 9 μέτρα- να περνάνε από πάνω, δίπλα, κάτω μου, το ένα κυριολεκτικά ξύστηκε πάνω μου, εκπληκτική αίσθηση. Δυστυχώς φωτό δεν έχω... Το συγκεκριμένο σημείο είναι cleaning station, πηγαίνουν δηλαδή εκεί σαλάχια για να "καθαριστούν" επομένως είναι σχεδόν 100% σίγουρο ότι θα τα δεις και το συναίσθημα δεν περιγράφεται.

Ο δε καπετάνιος του πλοίου μεγάλη μορφή, εννοείται πως μασούσε betelnut ασταμάτητα, το οποίο και δοκίμασα. Αν η λεπτοσπίρωση έχει γεύση, αυτή είναι.


Στιλάτα καπελάκια από τους Γερμαναράδες...

Πέρασα από το ταχυδρομείο να στείλω μια κάρτα και διαπίστωσα ότι οι εξαιρετικά φιλικές σχέσεις της Μικρονησίας με τις ΗΠΑ δεν περιρίζονται μόνο στην αποστολή στρατού σε Αφγανιστάν, Ιράκ κλπ, αλλά είναι κολλητική και αντιτρομοκρατική υστερία. Αν δω πάντως κανέναν της ISIS στη... Yap να ξέρω πού να πάρω τηλέφωνο.

Ε μετά δικαιούμουν κι ένα ανθρώπινο γεύμα.


Δύο σούπερ μάρκετ διαθέτει η πόλη και η ποικιλία μικρή, αλλά σαφώς περισσότερα πράγματα από όσα βρίσκεις στο μεγαλύτερο της Κούβας.

Την άλλη μέρα βρήκαμε ένα τυπάκο στο δρόμο και τον χαρτηλικώσαμε με τους Γερμανούς για να κάνουμε το γύρο του νησιού. Ένας εξ αυτών-Πολωνικής καταγωγής, δραπέτευσε επί ανατολικού μπλοκ- είχε φέρει και μια κάμερα-θηρίο μαζί του.

Τράπεζες πέτρινου χρήματος πάντως είδαμε μπόλικες. Μερικά από τα νομσίματα είναι απλά τεράστια.

Και άλλα απλά κείτονται δίπλα στα σπίτια των ντόπιων.

Ως θέατρο του Β'Παγκοσμίου πολέμου, η Yap διαθέτει πλήθος πεσμένων αεροπλάνων. Εκτός από τα πολεμικά, υπάρχουν και τα συντρίμια ενός της πολιτικής αεροπορίας. Όρεξη να' χεις να περπατάς στο δάσος.

Φτάσαμε μέχρι την άλλη άκρη του νησιού, όπου υπάρχει μια μικρή κοινότητα και μια μέτρια παραλία.

Ο Πολωνός είχε φτάσει στο νησί πολλές μέρες πριν και πρόλαβε τους εορτασμους για τη Yap day. Είδα το βίντεο και ζήλεψα, μιλάμε για πολύ φολκλόρ στο οποίο συμμετέχει όλο το νησί:https://www.google.com.cu/search?q=...oTCJTw_v3u58YCFYkNkgod7_MHqw&biw=1024&bih=475

E κι ένα σούσι το βράδυ δεν ήταν κακή ιδέα.


Γενικά από τη Yap έφυγα ελαφρώς απογοητευμένος. Από κουλτούρα λίγα πράγματα, η φύση πολύ μέτρια, τα stone money δε δικαιολογούσαν τη μετάβαση σε τόσο ακριβό προορισμό κι αν δεν ήταν η φάση (από σπόντα) με τα σαλάχια θα ήταν μάλλον ατυχής επιλογή η Yap. Φοβήθηκα μήπως και τα δύο επόμενα νησιά είναι απογοητεύσεις, μήπως τελικώς το μόνο που αξίζει τον κόπο είναι τα outer islands για τα οποία περνάει φέρυ μια φορά το μήνα και χρειάζεσαι και άδεια εκ των προτέρων (τρέχα γύρευε δηλαδή). Ευτυχώς διαψεύστηκα, πανηγυρικά κιόλας...

Προσγειώθηκα επιτέλους για μια φορά σε αυτό το ταξιδι σε ανθρώπινη ώρα στην Πονπέι. Ως συνήθως "χώθηκα" στο τράνσφερ ενός συμπαθούς Σουηδού καθηγητή ονόματι Μπέρτελ (ήταν ο μόνος ξένος στην πτήση από τους άλλους... έξι επιβαίνοντες) και οι κυρίες που τον υποδέχθηκαν με πήγαν στο ξενοδοχειάκι που είχε κλείσει, που μου φάνηκε ακριβό για 95$. Συμφωνήσαμε να πάω να βρω εγώ κάτι πιο κοντινό στις δυνατότητές μου και μετά να πάμε στο τουριστικό γραφείο για να δούμε πώς θα πάμε την επομένη στο Nan Madol. Όσο έψαχνα για δωμάτιο, περπάτησα την όχι τεράστια πόλη της Πονπέι, που σε κάποια σημεία της προσφέρει ωραία θέα, ενώ είναι εμφανές ότι μιλάμε για βλάστηση πολύ πιο πρασινη -και υγρή- από τη Yap.


Βρήκα κατάλυμα, μάταια ψάχναμε για ενοικίαση αυτοκινήτου, αλλά χάρη στη βόλτα αυτή πέσαμε πάνω στον Ισπανικό Τοίχο, ένα από τα λίγα απομεινάρια της ισπανικής αποικιοκρατίας στο νησί, όπως και μια μάλλον στοιχειωμένη εκκλησία.

Καταλήξαμε στο τουριστικό γραφείο, όπου μια καταπληκτική κυρία μας έδωσε συμβουλές για το πού να βρούμε αμάξι, πού να πάμε και με βομβάρδισε με ερωτήσεις για την Κούβα και την Ελλάδα. Τελικώς βρήκαμε αμάξι μέσω μιας...γνωστής της, σε καλή τιμή, αλλά η αποκάλυψη ήταν ο τρίτος... ξένος που βρισκόταν στο νησί, ένας Ολλανδός ονόματι Γιαν, κι αυτός γύρω στα 65, όπως και ο Μπέρτελ. Σε αντίθεση με το Σουηδό, ως κλασικός Ολλανδός, ο Γιαν ήταν πολύ πιο εκφραστικός και γρήγορα μάθαμε πως είναι πρώην πρωταθλητής άρσης βαρών στην Ολλανδία με συμμετοχή σε διεθνείς διοργανώσεις, πως έμεινε άνεργος στα 45 του λόγω ατυχήματος και δούλεψε σκουπιδιάρης, αλλά αυτό δεν τον πτόησε κι έχει καταφέρει να ταξιδέψει σε... 178 χώρες. Βρισκόταν στη Μικρονησία επισκεπτόμενος μια από τις τελευταίες που του είχε απομείνει, ενώ θα κατευθυνόταν σε άλλες δύο. Φυσικά συμφωνήσαμε να πάμε και οι τρεις στο Nan Madol, είχε πολύ ωραίες ιστορίες να μοιρασετί και διάθεση να μάθει για το δικό μου ταξίδι.

Τον αποχαιρετίσαμε και πήγαμε προς τα ξεοδοχεία μας. Στο δρόμο ρώτησα το Μπέρτελ σε πόσες χώρες έχει ταξιδέψει αυτός. Η απάντηση ήταν σοκαριστική: 186... και από τις 6 που του έλειπαν τις 5 θα τις επισκεπτόταν σε αυτό το ταξίδι, με την τελευταία να είναι η... Μάλτα. Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε, ενημέρωσα το Γιαν ότι στο αυτοκίνητο που βρισκόταν δεν ήταν ο πιο ταξιδεμένος και εν τέλει αποδείχθηκε ότι και οι δύο αποτελούν μέλη μιας ιστοσελίδας με θέμα τους πιο ταξιδεμένους ανθρώπους στον κόσμο, στην οποία πρωταθλητής είναι ένας Έλληνας, ο κύριος Μπίζας. Ο πέρτελ δε φαινόταν να πολυνοιάζεται για... το ρεκόρ του, ο Γιαν από την άλλη το έχει βάλει στόχο ζωής να πάει κυριολεκτικά παντού (στη συγκεκριμένη σιτοσελίδα κάθονται και μετράνε μέχρι σε πόσες επαρχίες της Κίνας ή της Βραζιλίας έχει πάει ο καθένας...χαρά στο κουράγιο τους), ενώ οι ιστορίες και των δύο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Και δε μιλάω μόνο για τις ιστορίες από τα ταξίδια τους, αλλά την ιστορία της ζωής τους γενικώς. Σε χώρες σαν τη Μικρονησία λογικό είναι να συναντάς πολυταξιδεμένους και ήταν τιμή μου που τους γνώρισα και τους δύο για να μάθω πώς είναι να γίνεσαι από πρωταθλητής άστεγος και στη συνέχεια πολυταξιδεμένος ή πώς είναι από τροφική δηλητηρίαση στο Κότα Κιναμπάλου να χάνεις το 80% του εντέρου σου, να μη γνωρίζεις αν θα επιζήσεις και να παντρεύεσαι τη γιαπωνέζα νοσοκόμα που σου σώζει τη ζωή. Μη σας πλημμυρίσω με τις ιστορίες αυτών των δύο όμως, διότι και το δικό μας μυαλό πρωταρχικά, πέραν του να γνωριστούμε, ήταν στο να πάμε στο αντικείμενο του πόθου... Τον αρχαιολογικό χώρο του Nan Madol.

H διαδρομή καταπράσινη, δυστυχώς με ολίγη βροχή, αλλά από σηματοδότηση γιοκ. Τελικά βρήκαμε ένα καρόδρομο (να σημειωθεί ότι οδηγούσε ο Μπέρτελ που είχε να οδηγήσει πάνω από 10 χρόνια, αφού ούτε εγώ ούτε ο Γιαν γνωρίζουμε οδήγηση) που οδηγούσε σε...αυτό:

Δηλαδή σε μια μυστηριώδη άδεια ξύλινη καρέκλα, στο σημείο από όπου υποτίθεται ότι θα παίρναμε τη βάρκα που οδηγεί στο Nan Madol. Παραδίπλα υπήρχε ένα σπίτι, από το οποίο ακουγόταν μουσική, αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε. Οι άλλοι δύο είπαν να κάνουμε αναστροφή και να φύγουμε, εγώ δεν ήθελα να φύγω χωρίς να διαπιστώσω αν υπάρχει κανένας φιλικός ντόπιος, οπότε πήδηξα το φράχτη, σκαρφάλωσα ένα τοίχο, μπήκα από το παράθυρο και έφυγα τρέχοντας γρηγορότερα από ποτέ όταν είδα δυο μαντρόσκυλα να με παίρνουν στο κυνήγι. Τουλάχιστον τα γαβγίσματά τους έκανανα μια κοπελίτσα που θήλαζε ένα μωρό να βγει από...το δάσος, για να μας πληροφορήσει πως ο βαρκάρης δεν ήταν εκεί και μάλλον δε θα ερχόταν, μας υπέδειξε όμως ένα "δρόμο" από τον οποίο θα φτάναμε χερσαίως...σχεδόν τουλάχιστον, στον αρχαιολογικό χώρο. Ιδού ο δρόμος:

...στο τέρμα του οποίου υπήρχε άλλο ένα μισοδιαλυμένο σπίτι, ο ιδιοκτήτης του οποίου είναι ο κύριος στις οικογενειακές εκτάσεις του οποίου βρίσκεται ο -τεράστιος- αρχαιολογικός χώρος. Μας ζήτησε τα 3$ που μας είχε πει η κυρία των τουριστικών πληροφοριών πως θα μας χρέωνε και μας πήγε από ένα φανταστικό μονοπάτι:
Απέναντί μας, μετά από 10' περπατήματος, επιτέλους το πρώτο από τα άπειρα κτίρια της πόλης του Nan Madol.



Γνωρίζαμε πως αν επιλέγαμε να πάμε από το αγρόκτημα του κυρίου, θα έπρεπε να περάσουμε από ένα σημείο με μπόλικο νερό. Με την παλίρροια να είναι χαμηλή, αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολο από το αναμενόμενο.


Ναι, είχα ΚΑΙ ομπρέλα. Και ναι, ήμουν πανευτυχής να είμαι τόσο κοντά σε έναν από τους βασικότερους λόγους του ταξιδιού. Έως χαζοχαρούμενος.

Οι κοτρώνες στο ποτάμι δεν πτόησαν ούτε τον Γιαν, των άπειρων εγχειρήσεων.

Μετά από τέτοια εισαγωγή θα περιμένει κανείς αναγνώστης να δει το Μάτσου Πίτσου ή το Τικάλ. Ε, όχι. Δεν είναι τόσο το οπτικό θέμα, αλλά η ιστορία, το μυστήριο και η έκταση του μέρους. Για περισσότερες πληροφορίες, τα λέει καλύτερα η βιβλιοθήκη της Βίκυς:https://en.wikipedia.org/wiki/Nan_Madol

Φυλακή ή δωμάτιο τιμωρίας.

Σκαλισμένες πέτρες με τέτοιο τρόπο ώστε να βοηθούν στην παρασκευή αυτού του betel nut.


Δε θα επεκταθώ άλλο στα αρχαία διότι έχω συναίσθηση πως δεν προκαλούν τον ίδιο ενθουσιασμό στους περισσότερους (και μερικοί δεν τα θεωρούν καν αρχαία! παρεμπιπτόντως φίλε @Borealisβρήκα...74 μουσεία που φιλοξένησαν αρχαιολογικές εκθέσεις για τους Ίνκας...κανένα μα κανένα που να μη θεωρεί πως δεν πρόκειται για αρχαιολογία), λογικό είναι. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο νησί.


Γιαν και Μπέρτελ.

Παραδοσιακά κανό.

Στο δρόμο για τον πιο διάσημο από τους καταρράκτες του νησιού, ντόπιοι ξεπετάγονται από το πουθενά.

Μια ντεκαντάνς την έχει το νησί.



Δεν ήταν κακός ο καταρράκτης.

Είχαν κι εκλογές, ιδού ο νικητής.

Δύσκολο πράγμα να βρεις εστιατόριο εκτός της Πόνπεϊ. Τελικώς λίγο έξω από το Παλικίρ βρήκαμε αυτό:

Όπως έλγε κι ο Γιαν: να βγάλουμε μια φωτό και να βάλουμε λεζάντα "μια φωτό, 450+ χώρες".

Φοράω το ίδιο ρολόι από την πέμπτη δημοτικού. Και νόμιζα ότι ήταν παλιό, μέχρι που είδα ότι ο Μπέρτελ έχει ακόμη παλιότερο μοντέλο.

Στην Πονπέι βρίσκεται και η πρωτεύουσα της Μικρονησίας, Παλικίρ.


Kαι το οποίο βασικά έχει κάποια κυβερνητικά κτίρια, κατά τα άλλα είναι χωριό, πολύ μικρότερο από την Κολόνια, που είναι η μεγαλύτερη πόλη της Πονπέι και της χώρας.


Πάντως δεν ξέρω και πολλά κοινοβούλια που να έχουν τέτοια θέα.


Στο Παλικίρ πέσαμε και πάνω σε κάτι συμπαθείς ντόπιους. Οι οποίοι μας συστήθηκαν -ευγενέστατα- ως gangstaz. Ναι...στο Παλικίρ, ό,τι να'ναι.

Εξίσου συμπαθείς και οι ψαράδες.

Τσιπς με γεύση γαρίδας και αστακού. "Κανονικά", π.χ. με μπέικον δεν διέθετε το κατάστημα. Αστακός ή τίποτε, όπως λέμε "Καραμανλής ή τανκς".

Κι άμα φάτε πατατάκια, να πλένετε και τα δόντια σας. Αν και μάλλον για το πρόβλημα με το betelnut το έχουν γράψει.

Ανεβήκαμε και στο βουνό πριν νυχτώσει, καλούτσικη θέα της πρωτεύουσας.

Είπαμε, αυτό με τις ανεξίτηλες κόκκινες ροχάλες είναι μεγάλο θέμα.

Παραδώσαμε και το αμάξι. Η ρεντεκαρού ήταν γύρω στο 1.40, με φούστα μπατίκ, σαγιονάρα μιτσούκο και μασούσε betelnut. Μικρονησία σε αγαπώ.

Θεούληδες.

Και μεις αγαπάμε το νησί μας, αλλά δεν το κάναμε κούρεμα.

Οι ντόπιοι όλοι εξαιρετικοί.


Ήρθε η ώρα και για το τρίτο και τελευταίο νησί, ονόματι Κοσράε.


Του οποίου η γλώσσα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Ως συνήθως δεν είχα κράτηση, οπότε "κόλλησα" σε έναν Αμερικανό καθηγητή γλωσσολογίας που ζει στην Ιαπωνία και είχε κράτηση σε ένα εξνοδοχείο και πήρα το δωρεάν τράνσφερ. Δεν έχει και πολλές επιλογές καταλυμάτων στο Κοσράε, η συμπαθέστατη Ιταλίδα ιδιοκτήτρια μου έκανε και καλή τιμή, έβρεχε και καταρρακτωδώς, ε το πήρα. Δεν το μετάνιωσα, παράδεισος πραγματικός.
Έξοδος προς το εστιατόριο.

Μόλις καταλάγιασε η βροχή, πήγα μια βολτίτσα μέχρι την πρωτεύουσα Τοφόλ. Καταπράσινο το νησί, όμορφες εικόνες, συζητήσεις με τους εξαιρετικούς ντόπιους που σε παίρνουν ωτοστόπ με τη μία. Ο Γιαν είχε δίκιο που επέμενε να έχω μαζί μου ένα ρόπαλο, όλοι οι ντόπιοι το ίδιο κάνουν, λόγω των αγελών από άγρια σκυλιά τα οποία είναι εξαιρετικά επικίνδυνα.

Παιδάκια τραγουδάνε στην παραλία.

Και το βράδυ, ενώ δειπνούσα κοτοπουλάκι με σάλτσα μάνγκο και καρύδας, γνώρισα τους άλλως "θαμώνες" του ξενοδοχείου. Μια Αμερικανίδα βιολόγο από την Καλιφόρνια που βρισκόταν εκεί για να επιθεωρήσει τα πρωτογενή δάση, έναν υδροβιολόγο με βάση τη Γκουάμ που είχε έρθει για να προχωρήσει στη μελέτη του για τροπικούς βατράχους κι έμαθα ότι και ο Αμερικανός γλωσσολόγος βασικά έκανε στοπόβερ ανάμεσα στη Χαβάη, όπου διατηρεί εξοχικό, και την Ιαπωνία όπου εργάζεται τα τελευταία 30 χρόνια. Γενικά σε αυτές τις κουφές χώρες ή συναντάς κανέναν...γιαν και Μπέρτελ που συμπληρώνει τις χώρες που του λείπουν ή κανέναν επαγγελματία με περίεργη δουλειά. Εξαιρετικά ενδιαφέροντες άνθρωποι όλοι τους, παραξενεύτηκαν λίγο με το ...round the world tour μου και μάλλον σοκαρίστηκαν και με το χαμηλό μπάτζετ με το οποίο τα κατάφερνα. Εμένα δε μου φάνηκε και τόσο χαμηλό, αλλά τέλος πάντων.

Για το άλλο πρωί ο γλωσσολόγος είχε κανονίσει να πάει βόλτα με τον τελευταίο παραδοσιακό storyteller του νησιού να δει τις μανγκρόβιες σε κανό. Ε, πήγα κι εγώ. Τώρα, μαγκρόβιες έχω φάει με το κουτάλι στην Κούβα και δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ή είδα κάτι καινούριο, παρότι οι εικόνες ήταν αρκετά όμορφες.


Στο καπάκι είχε κανονίσει να πάει στα αρχαία. Yπάρχουν δύο βασικά σημεία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος στο νησί: η αρχαία πόλη της Lelu και τα πιο δύσβατα -και λιγότερο εντυπωσιακά- στο Utwe. Εμείς πήγαμε καταρχήν στα δεύτερα, γνωρίζοντας ότι και μόνο για το τρεκ άξιζε τον κόπο. Ο άνθρωπος που μας περίμενε ήταν ο γιος του τελευταίου story teller. Οπότε εύλογα αναρωτήθηκα "και γιατί δεν συνέχισε το storytelling?". Τον ρώτησα αν αντιπαθεί τόσο τις ιστορίες κι έσκασε στα γέλια.

Πυκνή η βλάστηση, καρα-άξιζε το τρεκ, παρά την αφόρητη ιδρωτίλα λόγω υγρασίας.

Διασχίσαμε έξι φορές το ίδιο ποτάμι, πολλά τα βατραχάκια.

Μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε στην εγκαταλελιμένη πόλη, που μάλλον θρησκευτικό χαρακτήρα είχε. Τα τείχη της καλύπτονται από πυκνή βλάστηση πια. Ήταν τόπος λατρείας μέχρι που ανέλαβαν αυτοί οι ειρηνικοί ιεραπόστολοι που έφτασαν στον Ειρηνικό...

Στο γυρισμό μας έπιασε και βροχή, αλλά κόψαμε αυτοσχέδιες ομπρέλες.

Μετά από μια γεμάτη μέρα, περάσαμε το βράδυ με ιστορίες στην πανέμορφη προβλήτα του ξενοδοχείου. Κανονίσαμε μαζί με τη βιολόγο και το γλωσσολόγο να πάμε -μιας που ήταν Κυριακή- στο πιο απομονωμένο κομμάτι του νησιού, ώστε να παρακολουθήσουμε τους ντόπιους να ψέλνουν.

Η πρόσβαση έγινε με βάρκα με μηχανή από ένα λιμανάκι με καθαρότατα νερά.

Η μικροσκοπική κοινότητα είχε από παραδοσιακές καλύβες μέχρι ψιλομοντέρνα σπιτάκια, πάντα μέσα στη φύση.

Σιγά τα λάχανα, μάπα το καρπούζι. Ή κάτι τέτοιο θέλει να πει ο ποιητής.


Στη Μικρονησία παίρνουν στα πολύ σοβαρά το Χριστιανισμό. Τις Κυραικές δε δουλεύει κανείς και οι εκκλησίες είναι γεμάτες. Μετά από ένα σύντομο διάγγελμα (στα Kosrae ήταν, τα οποία ηχητικώς τουλάχιστον είναι πολύ ενδιαφέροντα), άρχισαν να ψέλνουν. Ειδικά οι γυναίκες, με απίστευτα υψηλούς τόνους, ήταν καταπληκτικές, άξιζε τον κόπο η εμπειρία. Φανταστικές φωνές.

Οι παραλιούλες δεν ήταν άσχημες και ο γλωσσολόγος λύσσαξε να βουτήξει, αλλά οι ντόπιοι που ρωτήσαμε μας είπαν πως είναι αμαρτία να κολυμπάει κανείς Κυριακή, οπότε έμεινε με την όρεξη.

Κάναμε βολτίτσα στο χωριό όπου γνωρίσαμε έναν Αμερικανό που έκανε τη θητεία του εκεί στα Peace Corps, είχε μάθει και την τοπική γλώσσα, ενδιαφέρον παλικάρι. Φάγαμε και τοπικό φαγητό, εξαιρετικά περίεργες γεύσεις, ανήλικη η μαγείρισσα.

... ο πατερας πάλι έπαιζε ψιλοχαλαρά με την κόρη του σε μια αιώρα. Ψαράς είναι, αλλά τις Κυριακές δε δουλεύει. "Θα θυμώσει ο Θεός και δεν κάνει. Τόσα κάνει για μας Αυτός".


Η αρχαία πόλη της Lelu είναι σαφώς εντυπωσιακότερη από τη Menka που επισκέφθηκα την προηγούμενη. Τεράστια τείχη, τάφρος, ταφικά μνημεία και σε μια κατάσταση που νιώθεις Ιντιάνα Τζόουν όταν πηδάς από κτίσμα σε κτίσμα ή βάζεις ξύλα για να περάσεις πάνω από το ποτάμι. Ψυχή δεν υπήρχε μέσα φυσικά, ούτε καν κάποιος φύλακας ή εισπράκτορας.

Ακόμη και οι επεξηγηματικές ταμπέλες δεν ήταν ευανάγνωστες.

Η βόλτα στην πρωτεύουσα όμορφη, αν και μου την έπεσαν αρκετές φορές σκυλιά. Συνήθως έκανα ό,τι μου συνιστούσαν οι ντόπιοι, δηλαδή να κάνω ότι σηκώνω μια πέτρα και έφευγαν. ΣΕ κάποια φάση όμως ήρθε μια αγέλη που δεν καταλάβαινε τίποτε και αποσύρθηκε μόνο όταν έριξα μία γερή στο κεφάλι του alpha male με το ρόπαλο που κουβαλούσα για καλό και κακό.

Τι να πει κανείς για τους ντόπιους, πάντα ευγενείς , χαμογελαστοί, με πήρε ένας κύριος στη σακαράκα του και σταμάτησε σε μια αγορά για να αγοράσει φρούτα και να μου τα προσφέρει όλα. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ άνθρωποι. Σαν την Αίγυπτο ένα πράγμα...NOT.


Ωραίο πράγμα να ξυπνάς για πρωινό και να πηγαίνεις για την ομελέτα σου μέσα από τη φύση, με τους ντόπιους να σε καλημερίζουν χαμογελαστά και μ' ένα praise the lord.

Τελευταία μέρα στο νησί... ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Πήγα στο μουσείο, ένα δωμάτιο όλο κι όλο, αλλά η ουσία της παρουσίασης ήταν ενδιαφέρουσα. Όπως και τα σκίτσα των πρώτων Ευρωπαίων επισκεπτών.

Από κατακτητές άλλο τίποτε το νησία. Πέραν αυτών, οι ντόπιοι έχουν και ρώσικο, πολυνησιακό και κινέζικο αίμα.

Τελικά ειδοποιηθήκαμε από τη United ότι λόγω του τυφώνα στο Βανουάτου η πτήση μας ακυρώθηκε. Άρα μας έμενε άλλη μια μέρα στο Κοσράε. Αποφάσισα να ακολουθήσω το γλωσσολόγο για μπάνιο σε μια παραλία όπου έπεφτες από μια πλατφόρμα και μετά πήγαμε για καγιάκ με ένα ντόπιο που ψάρευε με ένα περίεργο κοντάρι. Έπιασα κουβέντα με έναν ντόπιο που πολέμησε στο Ιράκ κι επέστρεψε με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα "αλλά τουλάχιστον έτσι τα παιδιά μου θα πάνε πανεπιστήμιο στην Αμερική". Βαρύ το τίμημα, είχε σοβαρά θέματα με τον ύπνο, χρόνιες ημικρανίες και μόνιμη κατάθλιψη. Ο αριθμός των Μικρονήσιων που πηγαίνουν στον αμερικάνικο στρατό είναι εντυπωσιακά υψηλός.

Η έξτρα διαμονή και το γεύμα μου πληρώθηκαν από την ταξιδιωτική μου ασφάλεια, ενώ το τράνσφερ μας το έκανε δώρο η Ιταλίδα, που έδωσε σε μένα και τη βιολόγο κι από ένα αποχαιρετιστήριο λουλουδιασμένο στεφάνι. Το οποίο μύριζε απίστευτα.

Το check in στο αεροδρόμιο γίνεται υπαιθρίως, ανάμεσα σε παιδάκια που κοιτούν απορημένα τους δύο μοναδικούς επιβάτες.

Η μαραθώνια πτήση περιλαμβάνει και στάση στα Marshall Islands απ' ό,τι καταλάβατε.

Αριθμός επιβατών:2
Αριθμός υπαλλήλων στο αεροδρόμιο για να τσεκάρουν αποσκευές: 4
Αριθμός μηχανημάτων για έλεγχο χειραποσκευών: 0


 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει
Εννοείται!!!!!!!!! Περίμενα πώς και πώς. Αλλά μην είσαι περιληπτικός σαν τη Δυτική Αφρική. Αναλυτικές αναφορές. Ειδικά από τους προορισμούς που για τους περισσότερους από μας θα μείνουν όνειρα θερινής νυχτός
 

apodrasi

Member
Μηνύματα
543
Likes
969
Επόμενο Ταξίδι
Βαλτική
Ονειρεμένο Ταξίδι
Κίνα-Ινδία-Περού
Βρε καλώς τον. Πάντα τέτοια.
Ξεκίνα!
(Σου άρεσε το Σίδνεϋ? Ιερουσαλήμ χάσιμο?? Πολλές φωτογραφίες από Μικρονησία, παρακαλώ)
 

fotast

Member
Μηνύματα
9.327
Likes
14.173
Εννοείται να τα πείς(και αναλυτικά).

Αλλά να τελειώσει(με την άνεση σου) κάποτε.

Γιατί αυτό είναι υπερπαραγωγή μόνον από τον τίτλο.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.607
Likes
50.231
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
Σιγά μη γράψω τίποτε... Έτσι τον έβαλα τον τίτλο να μαζέψω κανά like μπας και φτάσω τον hydronetta.

Περιληπτικά θα είναι, με ολίγες φωτό (από Σουδάν τουλάχιστον είναι καλές γιατί τις έβγαζε άλλος). Και της Δυτικής Αφρικής για περιληπτικά ξεκίνησε και βγήκε καμιά πενηνταριά σελίδες, αν πάω για αναλυτικά θα γίνει σαν την Καραϊβική που ακόμη να την τελειώσω.

Κάθε χώρα και κεφάλαιο με μια περίληψη, κανα-δυο τιπς για τα πιο εξεζητημένα (για το Λονδίνο τι τιπς να δώσω ο άνθρωπος, που έφτασα να το γνωρίσω στα τριανταφεύγα μου) και ολίγες φωτό συν μια αξιολόγηση για την κάθε χώρα, φυσικά υποκειμενική.

Νομίζω θα γράψω απόψε το σκεπτικό του itinerary, τους στόχους του ταξιδιού και τις αρχικές προσδοκίες, ώστε να γίνει και μια σύγκριση με το αποτέλεσμα: τι απογοήτευσε, τι ενθουσίασε, ποια ήταν η έκπληξη και τι θα πρότεινα.

Αν έχετε καμιά άλλη ιδέα, είμαι όλος αυτιά. Αλλά πιο αναλυτικά δε γίνεται, λόγω χρόνου και μείωσης ενδιαφέροντος με την πάροδο του χρόνου. Όλες οι προτάσεις δεκτές.
 

interted

Member
Μηνύματα
1.355
Likes
8.197
Επόμενο Ταξίδι
?
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Δεκτή η λιτότητα αλλά δώσε λίγο σε αρχαιολογία-κουλτούρα και κόψε από διαδικασίες για βίζες και τέτοια - που μπορούνε να πάνε σε άλλα thread αν χρειαστεί κανείς -προσωπική άποψη.
 

karfitsa

Member
Μηνύματα
4.542
Likes
8.031
Ξεκινα εσυ και αμα τα πεις καλα,το γουρουνακι θα φαει τη σκονη σου....:D
υγ.μην το κανεις αναλυτικα,προκειμενου να το τελειωσεις καποια στιγμη και αν ενα μελος εχει μια απορια,τοτε ρωταει.
 

Yorgos

Member
Μηνύματα
9.607
Likes
50.231
Επόμενο Ταξίδι
Umhlanga
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού τότε, τώρα, πάντα
Βρε καλώς τον. Πάντα τέτοια.
Ξεκίνα!
(Σου άρεσε το Σίδνεϋ? Ιερουσαλήμ χάσιμο?? Πολλές φωτογραφίες από Μικρονησία, παρακαλώ)
Σίδνεϋ δεν πήγα, αλλά πήγα στη Μελβούρνη αντ' αυτού. Μικρονησία δυστυχώς δεν έχω καλές φωτό αλλά θα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ιερουσαλήμ μου άρεσε πολύ, αλλά γενικώς είχε τόσα να δεις το Ισραήλ, ειδικά από αρχαία ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα.
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει
H αλήθεια είναι ότι ο καθένας εστιάζει και σε διαφορετικά μέρη. Προσωπικά θα ηθελα να διάβασω αρκετά από Σουδάν και όλα του Ειρηνικού. Γράφε εσύ και θα έχεις όσα like ποθεί η καρδούλα σου!
 

fotast

Member
Μηνύματα
9.327
Likes
14.173
Απλά πράγματα εσύ θα γράφεις και εμείς θα βάζουμε like.

Τώρα αν προσαρμόζεις την ιστορία ανάλογα(π.χ τελειώνει ένα μέρος και το κοινό/εμείς ζητάει περισσότερα στοιχεία-φωτογραφίες ή πιο αναλυτική περιγραφή) και ανταποκρίνεσαι άμεσα ε τότε δεν θα προλαβαίνεις να μετράς like.:p
 

katkats

Moderator
Μηνύματα
9.542
Likes
12.340
Επόμενο Ταξίδι
?
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ν. Αμερική
Ε καλά να μην εκφραστούμε δηλαδή? Και εγώ περιμένω και θα είμαι πολύ αυστηρή με τα like μου :D
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Ενεργά Μέλη

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.073
Μηνύματα
879.669
Μέλη
38.806
Νεότερο μέλος
xeniagousia

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom