Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.219
- Likes
- 55.390
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αίγυπτος
- Photos Αίγυπτος
- Σουδάν
- Photos Σουδάν
- Ιορδανία
- Photos Ιορδανία
- Ισραήλ κ Παλαιστίνη
- Photos Ισραήλ
- Top 5 Ισραήλ-Παλαιστίνης
- Σεούλ
- Photos Σεούλ
- Γκουάμ
- Photos Γκουάμ
- Παλάου
- Photos Παλάου
- Μικρονησία
- Photos Μικρονησία
- Top 5 Μικρονησίας
- Χαβάη
- Photos Χαβάη
- Αυστραλία
- Photos Αυστραλία
- Top 5 Αυστραλίας
- Βιρμανία
- Photos Βιρμανία
- Top 5 Βιρμανίας
- Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Photos Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Top 5 Hong Kong
- Λονδίνο κ περίχωρα
- Photos Λονδίνο
- Επίλογος & Αποτίμηση
- TOP-20 ταξιδιού, συνολικά.
Αν είχατε καμιά απορία τι ατάλυμα βρίσκει κανείς με 2,5 ευρώ, ιδού. Στρώματα και σεντόνια δεν υπάρχουν και το πάτωμα είναι άμμος.
Μετά από αρκετό ψάξιμο, καταλήξαμε σε αυτό.
Οι συγγενείς του spiderman στο ταβάνι μας.
Πόρτα ασφαλείας και για ανάψεις τον ανεμιστήρα έπρεπε να ενώσεις δυο καλώδια.
Αυτό είχε και στρώματα, δε θυμάμαι γιατί το απορρίψαμε. Α ναι, μύριζε σκατίλα.

Μετά από μερικές ώρες λεωφορείου κι αφού μας άφησε κάπου απ' όπου δεν ήταν ευκολο να βρούμε σύνδεση για Καρίμα, είπαμε να πάρουμε ταξί, μπας και φτάσουμε στα αρχαία στην ώρα μας. Μπα, χάλασε στη μέση του πουθενά.
Πάω στη διασταύρωση να φωνάξω βοήθεια...
Πού είναι αυτή η διασταύρωση που λέγαμε;
Κάποιοι έσπρωχναν κάτω από τον ήλιο της Σαχάρα, όσο κάποιοι αναίσθητοι έβγαζαν φωτογραφίες.
-Και δε μου λες Μουμπάρακ, πώς το βλέπεις θα φύγουμε;
-Σύντομα.
-Πόσο σύντομα;
-Ο Αλλάχ ξέρει.
-Καλά, πες του Αλλάχ να σε πληρώσει αν δεν προλάβω τα αρχαία.
-Βλασφημία! Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, όλα τα μπορεί.
-Με τα μηχανικά δεν τον βλέπω και πολύ ξεφτέρι...

Έχω αρχίσει και εκνευρίζομαι με το φίλο του Μουμπάρακ που θα ερχόταν "σε δέκα λεπτά", πέρασαν δυόμιση ώρες κι ακόμη τίποτε. Είχα και τον άλλον να με βγάζει φωτογραφίες.

Mε τα πολλά φτάσαμε και στα προάστεια της Καρίμα, βρήκαμε και το Kurru όπου οι ανασκαφές στους τάφους συνεχίζονται, αλλά παρότι μας έστειλαν στο σπίτι του κλειδοκράτορα, αυτός δεν εβρέθη. Οπότε έμεινα να κάνω συνεννόηση-καρούμπαλο με τους εργαζόμενους στις ανασκαφές, μπας και μας ανοίξουν να δούμε τους τάφους.
Δε συνεννοηθήκαμε τελικώς, οπότε τους είδαμε απέξω.
Τη Νaqqa δεν την προλάβαμε χάρη στις βλάβες τους Μουμπάρακ, οπότε μας έμενε τουλάχιστον το Jebel Barkal που έχει και εξωτερικά αρχαία, και τάφο με ιερογλυφικά και πυραμιδούλες.
Οι πρώτες πυραμίδες που αντικρύσαμε.
Περπάτημα μες στην άμμο κάτω από τον ήλιο για να φτάσουμε...
Αλλά άξιζε τον κόπο μωρέ.
Ιρεογλυφικά στο εσωτερικό του τάφου, όμορφα πράγματα.
Ε, μετά από βλάβες, ταλαιπωρίες, καβγάδες, σπρώξιμο, καθυστερήσεις, ήλιο και περπάτημα, δικαιούμαστε γεύμα στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης.
Μάστορας ο ψήστης και χαμογελαστός.
Τη μεθεπόμενη πάντως είναι που πήγαμε στα πραγματικά εντυπωσιακά αρχαία...
Boρείως του Χαρτούμ υπάρχουν τρία κύρια συγκροτήματα αρχαίων, που με τζιπ, απίθανες άδειες, πολλή τύχη και ξύπνημα νωρίς, μπορεί κανείς να τα δει όλα σε μια μέρα, αν έχετε οδηγό ξεφτέρι και ξέρει πού πάει. Μόνοι σας θα είστε, εσεις και οι αρχαιολόγοι. Το πρώτο είναι ένας πολύ όμορφος ναός.
Κλασική η σκηνή του αποκεφαλισμού των αντιπάων (π.χ. στο Άμπου Σίμπελ είναι πανταχού παρούσα), αλλά η μοναξιά του τοπίου και ο βαθός συντήρησης μεγενθύνουν το δέος.
Γερμανίδα αρχαιολόγος σκιτσάρει τα ανάγλυφα. Και αυτή αλλά και οι υπόλοιποι Γερμανοί αρχαιολόγοι που γνωρίσαμε μένουν εκεί, 250χλμ από το Χαρτούμ, μέσα στην έρημο, σε συνθήκες πολύ δύσκολες, για αρκετές εβδομάδες το χρόνο, εργαζόμενοι με ό,τι υλικά βρουν.
Ο δεύτερος αρχαιολογικός χώρος είναι μια ολόκληρη πόλη, με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, από τους κίονες μέχρι τις ράμπες για να ανεβοκατεβαίνουν οι ελέφαντες.
Στο μεταξύ άλλοι πάνε με τζιπ κι άλλοι με ό,τι διαθέτουν.
Δε φαίνεται η έκταση από εδώ, αλλά πραγματικά μεγάλος χώρος, θέλει χρόνο.
Κι αυτός είναι ο εσιπράκτωρ. Δεν ξέρω από πού ξεπετάχτηκε, μάλλον θα μένει μαζί με τους αρχαιολόγους στις γειτονικές σκηνές, αλλά ήρθε με τη χιλιοταλαιπωρημένη τσαντούλα του και εισιτήρια με απόδειξη χειρόγραφη με καρμπονάκι, θεούλης.
Μετά από μια Αίγυπτο όπου μείναμε για να βγάλουμε μια σουδανική βίζα που μας τα έκαναν τσουρέκια, ταλαιπωρίες, τρώγλες, καθυστερήσεις, άμμο, σπασμένες μηχανές, ανεκδιήγητα φέρι μποτ, βλάβες, έφτασε η ποθητή ώρα. Επιτέλους φτάσαμε στις πυραμίδες του Μερόε. Καλώς ήρθατε; Καλώς σας βρήκαμε!
Δεν αντέχανε και πολύ τα πόδια μου, είπαμε να πάρουμε καμήλα από τους τέσσερις μοναχικούς μαλημιέρηδες που περίμεναν μήπως, αν, ίσως, ποιος ξέρει, σήμερα εμφανιστεί κανένας τουρίστας (απ΄ό,τι μας είπαν 2-3 φορές την εβδομάδα κάποιος εμφανίζεται, συνήθως expats από του Σουδάν που δουλεύουν για διεθνείς οργανισμούς). Τι γέλιο έκανα με αυτούς τους καμηλιέρηδες δε λέγεται, να' ναι καλά οι άνθρωποι και με στερεοτυπικά ονόματα από καρτούν: Μουχάμεντ, Αμντούλ, Ομάρ και Αμπντουλάχ.
Το πρώτο γκρουπ από πυραμίδες, μαζί με τις δυο αναστηλωμένες.
Άλλο σύμπλεγμα παρακάτω.
Η κλίση και η ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους σημαίνουν πως μπορείςνα σκαρφαλώσεις ή και να κάνεις ασκήσεις για να ισιώσει η πλάτη σου.
Πάμε και παρακάτω...
Πώς λέμε "μια πόλη, μια ομάδα"; Ε, "μια έρημος, ένα δέντρο, ένας γάιδαρος".
Σουδάν με κούρασες, αλλά άξιζες τον κόπο. Στο επανιδείν.
