Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.666
- Likes
- 50.513
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Αίγυπτος
- Photos Αίγυπτος
- Σουδάν
- Photos Σουδάν
- Ιορδανία
- Photos Ιορδανία
- Ισραήλ κ Παλαιστίνη
- Photos Ισραήλ
- Top 5 Ισραήλ-Παλαιστίνης
- Σεούλ
- Photos Σεούλ
- Γκουάμ
- Photos Γκουάμ
- Παλάου
- Photos Παλάου
- Μικρονησία
- Photos Μικρονησία
- Top 5 Μικρονησίας
- Χαβάη
- Photos Χαβάη
- Αυστραλία
- Photos Αυστραλία
- Top 5 Αυστραλίας
- Βιρμανία
- Photos Βιρμανία
- Top 5 Βιρμανίας
- Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Photos Χονγκ Κονγκ & Μακάο
- Top 5 Hong Kong
- Λονδίνο κ περίχωρα
- Photos Λονδίνο
- Επίλογος & Αποτίμηση
- TOP-20 ταξιδιού, συνολικά.
Είσοδος στο Ισραήλ, περιμένοντας να πάνε τα στοιχεία της "συνέντευξης" στα κεντρικά. Η υπάλληλος ήταν επαγγελματίας, αλλά όχι τρομερά φιλική κι η γάτα της ομοίως.
Το πρώτο βράδυ μείναμε σε μια κυρία που βρήκε ο Τζιοβάνι στο δρόμο και του πρότεινε να μείνουμε σπίτι της. Παρότι ορθόδοξη Εβραία, είχε και κάποια πόστερ με χιουμοριστική διάθεση απέναντι στους προφήτες, όπως αυτό με το Μωυσή.
Και κάποια όχι και τόσο χιουμοριστικά.
Άποψη του σπιτιού όπου μείναμε: εργατικές κατοικίες, απέξω άθλιες, μέσα όμως πολύ άνετα σπίτια, ένα μοτίβο που επαναλήφθηκε πολλές φορές στη χώρα.
Ε, αφού αναγκαστήκαμε να περάσουμε τη νύχτα στο Εϊλάτ, είπαμε να πάμε να δούμε τουλάχιστον το ενυδρείο, που ήταν πολύ ενδιαφέρον (και πανάκριβο), το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι υποθαλάσσιο,δηλαδή έχει χτιστεί γύρω από το φυσικό reef, στη φωτό το κομμάτι που εξέχει πάνω από τη θάλασσα.
Σάββατο πρωί όλα τα εστιατόρια κλειστά, αδύνατον να βρεις έστω και καφέ. Βρήκαμε όμως...ντολμαδάκια και κράκερ σε ένα σούπερ μάρκετ βενζινάδικου.
Λύσσαξα να πάμε να δούμε τα αρχαία των Ναβαταίνω στο Mamshit, παρότι διαβάσαμε ότι το λεωφορείο θα μας άφηνε "λίγο μακριά". Όχι και τόσο λίγο...
Βρεθήκαμε σε ένα σταυροδρόμι, όπου η διαφωτιστική ταμπέλα δυστυχώς είχε πέσει.
Καλούτσικα ήταν τα αρχαία.
Με ωραία μωσαϊκά.
Και πολλά χριστιανικά αποτυπώματα.
Fωτιά και λάβρα οι τιμές. Για να χρησιμοπιήσουμε ένα κοινό μέτρο σύκρισης, ένα μενού στα McDonald's είχε 11 ευρώ...
Έχει και πράσινα κομμάτια η χώρα, αλλά βασικά έχει πολλή ξεραϊλα.
Η άλλη κυρία που μας φιλεξένησε σε ένα χωριό όπου βρεθήκαμε κατά λαθός και όπου το μοναδικό ξενοδοχείο ήταν φουλ από απίστευτα ντυμένους Εβραίους που ήταν εκεί για παραδοσιακό γάμο (ξαναλέω... απίστευτες εμφανίσεις!), μας πήγε να δούμε το τοπικό μνημείο-γλυπτό: καλά το καταλάβατε κι αυτό είχε να κάνει με τον πόλεμο των 6 ημερών κι ένα πιλότο-ήρωα. Βασικά είναι δύσκολο να μη σου υπενθυμίζεται συνεχώς πως η χώρα τελεί υπό απειλή. Ρωτήσαμε π.χ. μια άλλη οικοδέσποινα αν έχει πάει στην Πέτρα, λίγες ώρες μακριά της και μας απάντησε "πώς να πάμε εκεί; είμαστε Ιρσαηλινοί, θα μας σκοτώσουν οι Ιορδανοί, δεν έχω πάει ποτέ". Έμενε στα σύνορα κι έβλεπε την Άκαμπα της Ιορδανίας από το παράθυρό της κάθε μέρα...
Νέος στο σταθμό λεωφοφρείων. Ξαφνικά έβγαλε αυτό το ζωνάρι, το έδεσε στο χ΄ρι του κι άρχισε να κάνει κάτι σαν αυτομαστίγωμα. Σε όλους φάνηκε πολύ φυσικό...
Μακέτα του αρχαιολογικού χώρου της Μασάντα. Πρόκειται για οχυρό/παλάτι Ρωμαϊκής εποχής, επί Ηρώδη, με φοβερή θέα, το οποίο κατέλαβαν Εβραίοι επαναστάτες, περικυκλώθηκαν σε πολιορκία επί μήνες από τους Ρωμαίους και εν τέλει αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν. Πραγματικά εξαιρετικό multimedia μουσείο κι ο αρχαιολογικός χώρος όπου πας με τελεφερίκ άψοφος, δυστυχώς οι φωτογραφίες μου είνια μάπα, αλλά οι ενδιαφερόμενοι θα βρουν πολλά στο γούγλη. Εμένα με εντυπωσίασε .
Πανάκριβα ακόμη και τα κρατικά youth hostel, αλλά τουλάχιστον με πολύ καλό σέρβις, εξαιρετικό ίντερνετ και γενικώς καλές υπηρεσίες.
Εθνικό πάρκο Ein Gedi, δεν τρελάθηκα κιόλας,μια απλή όαση στην έρημο.
Είχαν κι εκλογές, ο Μπίμπι Νετανιάχου παντού.
Για να πάω στη Ναζαρέτ, υποχρεωτικά έπρεπε να περάσω από Ιερουσαλήμ, διότι το λεωφρείο δεν μπορεί να περάσει από τον παλαιστινιακό τομέα. Ακόμη κι από το παράθυρο του λεωφορείου, η Ιερουσαλήμ είναι μια μάλλον εξωτική πόλη.
Ο ναός στη Ναζαρέτ είναι πολύ περίεργος... ένας αρχαίος ναός, μέσα σε έναν λιγότερο παλιό, που είναι μέσα σε έναν υπερμοντέρνο.
Έχει και τα στενάκια της η Ναζαρέτ, not bad.
Πανταχού παρών ο Γιασέρ.
Η έκθεση ζωγραφικής είχε βέβαια πολύ πολιτικό ενδιαφέρον, από ένα καλλιτέχνη με ειδκότητα στα γαϊδουράκια.
Εξαιρετικό φαγητό στη Ναζαρέτ, το καλύτερο που είχα στη χώρα.
Αυτό με τους καλούς χριστιανούς που σφάζουν, με ξεπερνάει.
Προαύλιο του μοναστηριού στο οποίο διανυκτέρευσα.
Μακέτα του αρχαιολογικού χώρου στο Beit Shean. Αυτό το έργο είναι μακέτο;
H γαλήνη της επίσκεψης στον αρχαιολογικό χώρο διακόπτεται από τις συνεχείς πτήσεις πολεμικών αεροπλάνων. Οι μόνοι επισκέπτες ήταν ένα γκρουπ μικρών Ισραηλιτών. Για τα αρχαία δεν είχαν ιδέα, αλλά τους τύπους των αεροπλάνων τους ήξεραν απέξω κι ανακατωτά. Θλιβερό, αλλά όχι και αποκλειστικό του Ισραήλ.
Φαντάροι παντού, ειδικά στα λεωφορεία ήταν πλειοψηφία. Τουλάχιστον πληρώνουν συμβολικό εισιτήριο, διότι οι μισθοί τους είναι αστείοι και η θητεία είναι 3 χρόνια για τους άνδρες και 2 για τις γυναίκες. Πολύ φιλικοί και με ενδιαφέρον να μάθουν τι πιστεύουμε για τη χώρα τους και την κατάσταση.
Πολύ πρακτικό το τραμ στην Ιερουσαλήμ, όπου μοιράζεσαι το βαγόνι με μουφτήδες, ραβίνους, κοτσιδάκηδες, χριστιανούς προσκηνυτές, οπαδούς της Χαποέλ Ιερουσαλήμ, χίπηδες και λοιπούς παρατρεχάμενους.
Στη Ραμάλα έχουν ένα θέμα με το clopyright.
Θέα της Ραμάλα από το hostel.
Δε θα μπορούσε να λείπει ο Αραφάτ.
Πλανώδιος με αφίσα Τσάβες. Για το Μαδούρο ούτε λόγος βέβαια.
Πάρα πολύ γκραφίτι στη Ραμάλα.
Τα KFC πάντως ήταν αυθεντικά κι όχι μαϊμού. Γενικώς η Ραμάλα είναι μια πόλη με πάρα πολλή ζωή, γεμάτη εμπορικά κέντρα, ακριβά αυτοκίνητα και μια οικονομία που κινείται. Διαβόητη για τη διαφθορά της, η Παλαιστινιακή Αρχή διαχέει χρήμα γενικώς, πολλές οι πολυτελείς κατοικίες.
Στον ΄ταφο του Αραφάτ, λίγο πριν τη σύλληψη.
Επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, δε νομίζω να είμαι ο μόνος που βρήκε το όνομα της μάρκας του ασανσέρ ολίγον ειρωνικό.
To μουσείο του Ισραήλ έχει εξαιρετικά εκθέματα κια παρουσίαση, π.χ. εδώ μέσα βρίσκονται τα αρχαιότερα χειρόγραφα στην εβραϊκή γλώσσα, με το σχήμα του δοχείου να έχει πολλούς συμβολισμούς.
Τεράστια μακέτα του πώς ήταν η Ιερουσαλήμ την εποχή του Σολομώντα.
Και μοντέρνα τέχνη διαθέτουμε.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του είναι η παρουσίαση, μέσω και φωτογραφιών, της εβραϊκής κουλτούρας, από τη γέννηση και την περιτομή μέχρι την ταφή.
Πολύ γουστάρω αρχαία βιβλία.
Υπάρχουν ολόκληρα αντίγραφα συναγωγών ανά τον κόσμο, από την Ινδία μέχρι το Μπουένος Άιρες και το Τόκυο.
Πρώτη όψη του Τείχους των Δακρύων από μακριά και κοντά.
Η ανθρωπογεωγραφία είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα.
Θέα του χρυσού τρούλου στο Όρος του Ναού.
Τα Ιεροσόλυμα είναι μια πόλη με αιώνες ιστορίας και το θυμίζουν σε πολλές γωνιές.
Ιεροσόλυμα το βράδυ μετά τη βροχή.
Από τρελό κι από μπλουζάκι μαθαίνεις την αλήθεια.
Στη Βηθλέεμ πλήθη ευσεβών κάνουν ουρά για να αγγίξουν το σημείο της γέννησης του Ιησού. Στην προσπάθειά τους παίζουν ευσεβείς σφαλιάρες και ανταλάσσουν ευλαβικά σπρωξίματα, κωμικό το θέαμα. Οι πιο σφίχτερμεν ακουμπούν το αστέρι που υποδηλώνει το σημείο της γέννησης.
Μετά το Τείχος των Δακρύων, το Τείχος της Ντροπής.
Χωρίς σχόλια.
Η Χεβρώνα σχεδόν πάντα κάνει πρωτοσέλιδα για τους λάθος λόγους, αλλά είναι όμορφη πόλη.
Συρματοπλέγματα χωρίζουν τους Παλαιστίνιυς από τους εποίκους, που ζουν από πάνω. Κατά τους Παλαιστίνιους οι Εβραίοι τους πετάνε κάτουρα και bleach στο κεφάλι τους κάθε μέρα. Τουλάχιστον ύποπτο ότι ήξεραν και το "urine" και το "bleach" όλοι όσοι ήρθαν αυθόρμητα να μας πουν τον καημό τους, με άπταιστα Αγγλικά.
Τραγικής εμπνέυσεως checkpoint, ακόμη κι από αισθητικής άποψης. Στο Άουσβιτς είμαστε;
Κωμικοτραγικές καταστάσεις στο ιερό τζαμί/συναγωγή στη Χεβρώνα. Είναι χωρισμένο στα δύο, από αλλού μπάινουν οι Μουσουλμάνοι, αλλού οι Εβραίοι, οι Χριστιναοί και στις δύο πλευρές αλλά πρέπει να κάνουν τον κύκλο του ναού διότι οι δυο πλευρές χωρίζονται από τοίχο για να μη βλέπονται οι δυο κοινότητες, που έτσι κι αλλιώς θα ιδωθούν αφού στους τάφους των Πατριαρχών υπάρχει παράθυρο, άρα και οπτική επαφή. Παράνοια.
Η Χεβρώνα έχει την ιδιαιτερότητα ότι υπάρχουν έποικοι στο κέντρο της πόλης. Άρα επεισόδια, στρατός, ακτιβιστές, παρατηρητές και γενικώς μόνο νορμάλ πόλη δε λέγεται, ακόμη και για τα δεδομένα της χώρας.
Σπίτι Παλαιστινίων όπου φάγαμε, είδαμε βίνετο με τα επεισόδια της χτεσινής ημέρας με...υπότιτλους στα Αγγλικά και ακούσαμε πραγματικά απίστευτα πράγματα. Ορισμένα δύσκολα να τα πιστέψει κανείς, όπως π.χ. ότι οι Παλαιστίνιοι πάντα αφήνουν κάποιον μέσα στο σπίτι τους, διαφορετικά μπουκάρει ο στρατός, τους το κατασχέτει και το δίνει σε εποίκους.
Μετά τα επεισόδια πλάκωσαν και οι πολιτικοί, ένθεν και ένθεν για να μαζέψουν καμιά ψήφ... ε για να συμπαρασταθούν ήθελα να πω, έχουμε κι εκλογές.
Χωρίς σχόλια.
Μάνα, πάω στο χασάπη δυο λεπτά να φέρω κανά κεφάλι καμήλας να φάμε για μεσημεριανό.
Πάμε και στους εποίκους. Οι οποίοι επίσης έχουν περιορισμούς, όπως το ότι δεν τους επιτρέπεται να περνάνε από συγκεκριμένους δρόμους, με αποτέλεσμα να κάνουμε κάτι τραγικά detours, αφού την επομένη είχαμε πινακίδες εποίκου, στις τρεις νεότατες εποικιστικές κοινότητες που επισκεφθήκαμε.
Ο άνθρωπος που μας έκανε το τουρ είναι ο πρώην υπεύθυνος του Ηρωδείου. Στο οποίο πήγαμε αλλά δεν το επισκεφθήκαμε (να προστεθεί στα απωθημένα!), αν και είχαμε θέα στο "κάτω" Ηρώδειο.
Ε τότε γιατί πήγαμε στο Ηρώδειο; Για να ξεκινήσουμε το τουρ από το σημείο δολοφονίας του προκατόχου του ξεναγού μας, ο οποίος είδε τον συνάδελφό του να δολοφονείται ως μέρος τη τελετής μύησης στην PLO (ή έτσι μας είπε, δεν ήμουν εκεί) και τους δολοφόνους να το σκάνε για την Ιορδανία μέχρι να παραγραφεί το έγκλημα, και μετά από χρόνια να διορίζονται υπεύθυνοι ασφαλείας της ίδιας κοινότητας.
Μπάλες κατά ενδεχόμενων πολιορκητών που ήταν έτοιμες προς χρησιμοποίηση στο Ηρώδειο.
Παιδικός σταθμός σε εποικιστική κοινότητα. Ορθόδοξα και μη εβραιάκια παίζουν μαζί. Για μουσουλμάνους ούτε λόγος.
Πέσαμε σε πιτζάμα πάρτι στο δημοτικό. Άπειρα τα παιδάκια, ρώτησα πόσα παιδιά κάνει κατά μέσο όρο μια οικογένεια εποίκων. Απάντηση : 6-7...
Ο ξεναγός μας ο Μπρους στο λυώμενό του. Είναι από την Καλιφόρνια κι έχει απίστευτη προσωπική ιστορία: εργαζόταν στο κατασκοπευτικό κομμάτι της CIA κατά τον πόλεμο των 6 ημερών, τον είχαν βάλει να κούει τις συνομιλίες των Ισραηλινών, ακούγοντας έναν Ισραηλίτη φαντάρο να μιλάει με τη μητέρα του χωρίς να ξέρει ότι σε λίγες ώρες ξεκινάει η επίθεση, ο Μπρους συνειδητοποίησε ότι "υπηρετούσε στη λάθος πλευρά". Πήγε στο Ισραήλ, έγινε έποικος, αφήνοντας μια άνετη ζωή στην Καλιφόρνια για να μ΄νει σε ένα λυώμενο στα κατσάβραχα, ουσιαστικά σε εμπόλεμη ζώνη. Το κίνητρο; "Οι γραφές λένε ότι πρέπει να επιστρέψουμεστη γη των προγόνων μας". Σε αντίθεση με αυτά που περίμενα και οι 3 κοινότητες που επισκεφθήκαμε ήταν πολύ φτωχικές. Σαφώς πιο πλούσιες από αυτές των Παλαιστινίων, αλλά ουδεμία σχέση με άλλες που έχουν βίλες. Οι έποικοι είχαν τρία κοινά, ασχέτως με το αν ήταν Ιταλοί, Αιθίοπες, Ρώσοι ή Νοτιαφρικάνοι (απ' όλους γνωρίσαμε):
1. Απόλυτη πίστη ότι εκπληρώνουν μια προφητεία
2. Θυμός για το Τείχος της Ντροπής, αφού τους άφησε από την πλευρά των "εχθρών"
3. Πλήρωσαν τα μαλλιά τους για να αποκτήσουν το οικόπεδο και την οικοδομική άδεια, παρότι γνώριζαν ότι ενδεχομένως να τους ξηλώσουν από κει, όπως έχει γίνει με διάφουρς οικισμούς που παραβαίνουν τη συμφωνία στον ΟΗΕ. Στην ερώτηση αν νιώθουν παράνομοι η απάντηση ήταν η ίδια πάνω κάτω: κριτής μας ο Θεός, όχι τα δικαστήρια κι ο ΟΗΕ.
Επιστροφή στα Ιεροσόλυμα για να κάνουμε τη Via Dolorosa (δρόμος των Παθών; δεν ξέρω πώς λέγεται στα Ελληνικά , ισπανικό οδηγό είχα) με τους Φραντσισκανούς που μια φορά την εβδομάδα κάνουν αναπαράσταση των Παθών.
Να πω ότι με κατέλαβε καμιά κατάνυξη, ψέμματα θα είναι. Ο μαύρος ιερέας κρατούσε το μεγάφωνο για να ακούγεται η λειτουργία των περιφερόμενων ιερέων, όχι εκπληκτικά κατανυκτικό.
Ωραία πόλη πάντως, με πολλούς τόνους ιστορίας, θρησκευτικής και μη.
Eξαιρετική παρουσίαση της ιστορίας της πόλης στο μουσείο που στεγάζεται στον Πύργο του Δαβίδ.
Τελικά αυτές τις πόρτες δεν τις έχουν μόνο για τους Παλαιστινιους.
Το ξενοδοχείο μας στην Ιερσουλαήμ εξαιρετικό και με πολύ καλό εστιατόριο στο roof garden, δίπλα στην Πύλη της Δαμασκού και σε πολύ καλή τιμή.
Απαγορεύσεις θρησκευτικής φύσεως και παραταγμένες ασπίδες των ΜΑΤ στην είσοδο του Όρους του Ναού. Δεν έχει τελειωμό αυτό το πράγμα, no hope.
Δεν τρελάθηκα κιόλας με το Όρος του Ναού. Έχει γίνει άνω κάτω ο πλανήτης για ένα λόφο όπου οι Μουσουλμάνεοι θεωρούν ότι αποτέλεσε το εφαλτήριο του Μωάμεθ για τα ουράνια, οι Εβραίοι ότι εκεί ήταν ο Ναός του Σολομώντα αλλά δεν ξέρουν πού ακριβώς οπότε δεν τους επιτρέπεται να πάνε για να μην πατήσουν κατά λαθος το Ιερό (!!) και οι Χριστιανοί δε θυμάμαι τι ζόρι τραβάνε, αλλά κι αυτοί μπλεγμένα τα' χουν με όλη την υπόλοιπη πόλη.
Η οικονομία του Ισραήλ πάει καλά και φαίνεται: έργα υποδομών παντού, ορισμένα μεγαλεπήβολα. Ο διευθυντής ενός μουσείου που μας πήρε ωτοστόπ γκρίνιαζε ότι ο μισθός του είναι 3.500$ "δηλαδή τίποτε". Ο τύπος δούλευε μόνο ΠΣΚ επειδή ήταν βεδουίνος. Ρώτησα τι σχέση έχει αυτό με το πότε δουλεύει και μου είπε ότι Παρασκευή δε δουλεύουν οι Μουσουλμάνοι, Σάββατο οι Εβραίοι, Κυριακές οι Χριστιανοί, οπότε προσέλαβαν ένα βεδουίνο για να κάνει το διευθυντή τα ΠΣΚ... Religulous.
Τελ Αβίβ.
Πολύ λιγότερο θρησκόληπτο ως πόλη και πιο hip: μαγαζί με χυμούς όπου ο ιδιοκτήτης σερβιτόρος τατουαζάς ήταν ντυμένος 30s και είχε αντίκες πικάπ που έπαιζαν τζαζ εποχής ανάμεσα στους χυμούς..
Υποτίθεται ότι το βασικό αρχιτεκτονικό αξιοθέατο του Τελ Αβίβ είναι τα οικοδομήματα στιλ Bauhaus. Αστυνομία (αρχιτεκτονικού) γούστου δεν υπάρχει;
Φτιάχνεται νέα παραλιακή οδός με όλα τα κομφόρ, που φυσικά ανεβάζει την αξία των ακινήτων κατά μήκος της θάλασσας. Κυριολεκτικά θα βγαίνεις από την πολυκατοικία σου και θα βρίσκεσαι στην άμμο.
Η γειτονιά της Τζάφα είναι γραφική.
Φάγαμε εξαιρετικά στο εστιατόριο του εικονιζόμενου κάπελα, φτυστός ο Αχιλλέας Μπέος ήταν. Η διακόσμηση ΄πάντως είχε να κάνει με πιλότους αεροπλάνα, μετάλλια πολέμου κλπ, που δεν πολυδένουν με το λιβυκό μενού. Δε ρώτησα γιατί δεν ήθελα να ακούσω εν ώρα δείπνου για τον Αλλάχ, το Ταλμούδ, τους εποίκους, τους χριστιανοταλιμπάν, το Θεό-μεσίτη real estate, τους αυτοανατιναζόμενους για να πάνε στον Παράδεισο με τις 32 παρθένους, τις ανωμαλίες της Παλαιάς Διαθήκης και τον περιούσιο λαό και την ιντιφάντα.
Αν ήξερα να βγάζω φωτογραφίες αυτή θα ήταν πολύ ωραία.
Jaffa.
To Akko, μια παράλια πόλη παραδοσιακή, με μπόλικη ιστορία, ενδιαφέροντα μουσεία και επιτέλους σχεδόν αρμονική συνύπαρξη όλων. Δείγμα υγείας ότι οι Άραβες μου έβριζαν τη Χαμάς και οι Εβραίοι το Νετενιάχου. Μάλλον στα παράλια είναι ολίγον λιγότερο θρησκευτοταλιμπάν οι άνθρωποι, βλέπεις θάλασσα κι ανοίγει το μυαλό σου, ενώ στην έρημο αγριεύει ο κόσμος, το ρίχνει στο θρησκευτικό μέσα στην απεραντοσύνη της ερήμου και τα αποτελέσματα είναι ένα μπαχαλο. Καλή η θεωρία, αλλά η Γάζα είναι στα παράλια, οπότε δεν.
Μουσείο για τη φυλάκιση και απόδραση Ισραηλιτών επαναστατών κατά της βρετανικής κατοχής, έγινε και ταινία. Ωραίο ήταν, αλλά ψυχοπλακωτικό.
Εξαιρετική παρουσίαση στο Μουσείο του Άκκο, με την ιστορία της πόλης να περνάει κυριολεκτικά από δίπλα σου, από προϊστορικά ζώα μέχρι ιστορικά ζώα (π.χ. Σταυροφόροι).
Οι κήποι της Χάιφα, πρώτη άποψη.
Και από πάνω.
Κι από πιο πάνω. Μάλλον μου άρεσαν πολύ, φοβερή συμμετρία και γαλήνη. Αποτελούν ένα από τα τοτέμ της θρησκείας Μπαχάι, για την οποία δεν είχα ιδέα. Μόνο που έχουν αρχαιοελληνικά κτίρια για γραφεία και τέτοιους κήπους τους συμπάθησα. Η θρησκεία αποδέχεται ως προφήτες το Μωάμεθ, τον Ιησού, το Βράχμα, την Παλαιά Διαθήκη και γενικώς αυτοαποκαλέιται η θρησκεία της αρμονίας. Αυτό είναι μία ανάγνωση. Η άλλη είναι "κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα".
Μου βγήκε η πίστη να βρω το Μουσείο της Διασποράς που στεγάζεται μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο στο Τελ Αβίβ. Μεγάλη μάπα τελικά, έπρεπε να το είχα ψυλλιαστεί αφού είχαν αφιέρωμα στη Winehouse...
Από το παλάτι του Ηρώση στη Μασάντα έχει φοβερή θέα της ερήμου, όπου ακόμη μπορεί κανείς να διακρίνει το πού έστησαν τα στρατόπεδά τους οι Ρωμαίοι για την πολιορκία.
Το πρώτο βράδυ μείναμε σε μια κυρία που βρήκε ο Τζιοβάνι στο δρόμο και του πρότεινε να μείνουμε σπίτι της. Παρότι ορθόδοξη Εβραία, είχε και κάποια πόστερ με χιουμοριστική διάθεση απέναντι στους προφήτες, όπως αυτό με το Μωυσή.
Και κάποια όχι και τόσο χιουμοριστικά.
Άποψη του σπιτιού όπου μείναμε: εργατικές κατοικίες, απέξω άθλιες, μέσα όμως πολύ άνετα σπίτια, ένα μοτίβο που επαναλήφθηκε πολλές φορές στη χώρα.
Ε, αφού αναγκαστήκαμε να περάσουμε τη νύχτα στο Εϊλάτ, είπαμε να πάμε να δούμε τουλάχιστον το ενυδρείο, που ήταν πολύ ενδιαφέρον (και πανάκριβο), το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι υποθαλάσσιο,δηλαδή έχει χτιστεί γύρω από το φυσικό reef, στη φωτό το κομμάτι που εξέχει πάνω από τη θάλασσα.
Σάββατο πρωί όλα τα εστιατόρια κλειστά, αδύνατον να βρεις έστω και καφέ. Βρήκαμε όμως...ντολμαδάκια και κράκερ σε ένα σούπερ μάρκετ βενζινάδικου.
Λύσσαξα να πάμε να δούμε τα αρχαία των Ναβαταίνω στο Mamshit, παρότι διαβάσαμε ότι το λεωφορείο θα μας άφηνε "λίγο μακριά". Όχι και τόσο λίγο...
Βρεθήκαμε σε ένα σταυροδρόμι, όπου η διαφωτιστική ταμπέλα δυστυχώς είχε πέσει.
Καλούτσικα ήταν τα αρχαία.
Με ωραία μωσαϊκά.
Και πολλά χριστιανικά αποτυπώματα.
Fωτιά και λάβρα οι τιμές. Για να χρησιμοπιήσουμε ένα κοινό μέτρο σύκρισης, ένα μενού στα McDonald's είχε 11 ευρώ...
Έχει και πράσινα κομμάτια η χώρα, αλλά βασικά έχει πολλή ξεραϊλα.
Η άλλη κυρία που μας φιλεξένησε σε ένα χωριό όπου βρεθήκαμε κατά λαθός και όπου το μοναδικό ξενοδοχείο ήταν φουλ από απίστευτα ντυμένους Εβραίους που ήταν εκεί για παραδοσιακό γάμο (ξαναλέω... απίστευτες εμφανίσεις!), μας πήγε να δούμε το τοπικό μνημείο-γλυπτό: καλά το καταλάβατε κι αυτό είχε να κάνει με τον πόλεμο των 6 ημερών κι ένα πιλότο-ήρωα. Βασικά είναι δύσκολο να μη σου υπενθυμίζεται συνεχώς πως η χώρα τελεί υπό απειλή. Ρωτήσαμε π.χ. μια άλλη οικοδέσποινα αν έχει πάει στην Πέτρα, λίγες ώρες μακριά της και μας απάντησε "πώς να πάμε εκεί; είμαστε Ιρσαηλινοί, θα μας σκοτώσουν οι Ιορδανοί, δεν έχω πάει ποτέ". Έμενε στα σύνορα κι έβλεπε την Άκαμπα της Ιορδανίας από το παράθυρό της κάθε μέρα...
Νέος στο σταθμό λεωφοφρείων. Ξαφνικά έβγαλε αυτό το ζωνάρι, το έδεσε στο χ΄ρι του κι άρχισε να κάνει κάτι σαν αυτομαστίγωμα. Σε όλους φάνηκε πολύ φυσικό...
Μακέτα του αρχαιολογικού χώρου της Μασάντα. Πρόκειται για οχυρό/παλάτι Ρωμαϊκής εποχής, επί Ηρώδη, με φοβερή θέα, το οποίο κατέλαβαν Εβραίοι επαναστάτες, περικυκλώθηκαν σε πολιορκία επί μήνες από τους Ρωμαίους και εν τέλει αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν. Πραγματικά εξαιρετικό multimedia μουσείο κι ο αρχαιολογικός χώρος όπου πας με τελεφερίκ άψοφος, δυστυχώς οι φωτογραφίες μου είνια μάπα, αλλά οι ενδιαφερόμενοι θα βρουν πολλά στο γούγλη. Εμένα με εντυπωσίασε .
Πανάκριβα ακόμη και τα κρατικά youth hostel, αλλά τουλάχιστον με πολύ καλό σέρβις, εξαιρετικό ίντερνετ και γενικώς καλές υπηρεσίες.
Εθνικό πάρκο Ein Gedi, δεν τρελάθηκα κιόλας,μια απλή όαση στην έρημο.
Είχαν κι εκλογές, ο Μπίμπι Νετανιάχου παντού.
Για να πάω στη Ναζαρέτ, υποχρεωτικά έπρεπε να περάσω από Ιερουσαλήμ, διότι το λεωφρείο δεν μπορεί να περάσει από τον παλαιστινιακό τομέα. Ακόμη κι από το παράθυρο του λεωφορείου, η Ιερουσαλήμ είναι μια μάλλον εξωτική πόλη.
Ο ναός στη Ναζαρέτ είναι πολύ περίεργος... ένας αρχαίος ναός, μέσα σε έναν λιγότερο παλιό, που είναι μέσα σε έναν υπερμοντέρνο.
Έχει και τα στενάκια της η Ναζαρέτ, not bad.
Πανταχού παρών ο Γιασέρ.
Η έκθεση ζωγραφικής είχε βέβαια πολύ πολιτικό ενδιαφέρον, από ένα καλλιτέχνη με ειδκότητα στα γαϊδουράκια.
Εξαιρετικό φαγητό στη Ναζαρέτ, το καλύτερο που είχα στη χώρα.
Αυτό με τους καλούς χριστιανούς που σφάζουν, με ξεπερνάει.
Προαύλιο του μοναστηριού στο οποίο διανυκτέρευσα.
Μακέτα του αρχαιολογικού χώρου στο Beit Shean. Αυτό το έργο είναι μακέτο;
H γαλήνη της επίσκεψης στον αρχαιολογικό χώρο διακόπτεται από τις συνεχείς πτήσεις πολεμικών αεροπλάνων. Οι μόνοι επισκέπτες ήταν ένα γκρουπ μικρών Ισραηλιτών. Για τα αρχαία δεν είχαν ιδέα, αλλά τους τύπους των αεροπλάνων τους ήξεραν απέξω κι ανακατωτά. Θλιβερό, αλλά όχι και αποκλειστικό του Ισραήλ.
Φαντάροι παντού, ειδικά στα λεωφορεία ήταν πλειοψηφία. Τουλάχιστον πληρώνουν συμβολικό εισιτήριο, διότι οι μισθοί τους είναι αστείοι και η θητεία είναι 3 χρόνια για τους άνδρες και 2 για τις γυναίκες. Πολύ φιλικοί και με ενδιαφέρον να μάθουν τι πιστεύουμε για τη χώρα τους και την κατάσταση.
Πολύ πρακτικό το τραμ στην Ιερουσαλήμ, όπου μοιράζεσαι το βαγόνι με μουφτήδες, ραβίνους, κοτσιδάκηδες, χριστιανούς προσκηνυτές, οπαδούς της Χαποέλ Ιερουσαλήμ, χίπηδες και λοιπούς παρατρεχάμενους.
Στη Ραμάλα έχουν ένα θέμα με το clopyright.
Δε θα μπορούσε να λείπει ο Αραφάτ.
Πλανώδιος με αφίσα Τσάβες. Για το Μαδούρο ούτε λόγος βέβαια.
Πάρα πολύ γκραφίτι στη Ραμάλα.
Τα KFC πάντως ήταν αυθεντικά κι όχι μαϊμού. Γενικώς η Ραμάλα είναι μια πόλη με πάρα πολλή ζωή, γεμάτη εμπορικά κέντρα, ακριβά αυτοκίνητα και μια οικονομία που κινείται. Διαβόητη για τη διαφθορά της, η Παλαιστινιακή Αρχή διαχέει χρήμα γενικώς, πολλές οι πολυτελείς κατοικίες.
Στον ΄ταφο του Αραφάτ, λίγο πριν τη σύλληψη.
Επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, δε νομίζω να είμαι ο μόνος που βρήκε το όνομα της μάρκας του ασανσέρ ολίγον ειρωνικό.
To μουσείο του Ισραήλ έχει εξαιρετικά εκθέματα κια παρουσίαση, π.χ. εδώ μέσα βρίσκονται τα αρχαιότερα χειρόγραφα στην εβραϊκή γλώσσα, με το σχήμα του δοχείου να έχει πολλούς συμβολισμούς.
Τεράστια μακέτα του πώς ήταν η Ιερουσαλήμ την εποχή του Σολομώντα.
Πολύ γουστάρω αρχαία βιβλία.
Υπάρχουν ολόκληρα αντίγραφα συναγωγών ανά τον κόσμο, από την Ινδία μέχρι το Μπουένος Άιρες και το Τόκυο.
Πρώτη όψη του Τείχους των Δακρύων από μακριά και κοντά.
Η ανθρωπογεωγραφία είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα.
Θέα του χρυσού τρούλου στο Όρος του Ναού.
Τα Ιεροσόλυμα είναι μια πόλη με αιώνες ιστορίας και το θυμίζουν σε πολλές γωνιές.
Ιεροσόλυμα το βράδυ μετά τη βροχή.
Από τρελό κι από μπλουζάκι μαθαίνεις την αλήθεια.
Στη Βηθλέεμ πλήθη ευσεβών κάνουν ουρά για να αγγίξουν το σημείο της γέννησης του Ιησού. Στην προσπάθειά τους παίζουν ευσεβείς σφαλιάρες και ανταλάσσουν ευλαβικά σπρωξίματα, κωμικό το θέαμα. Οι πιο σφίχτερμεν ακουμπούν το αστέρι που υποδηλώνει το σημείο της γέννησης.
Μετά το Τείχος των Δακρύων, το Τείχος της Ντροπής.
Χωρίς σχόλια.
Η Χεβρώνα σχεδόν πάντα κάνει πρωτοσέλιδα για τους λάθος λόγους, αλλά είναι όμορφη πόλη.
Συρματοπλέγματα χωρίζουν τους Παλαιστίνιυς από τους εποίκους, που ζουν από πάνω. Κατά τους Παλαιστίνιους οι Εβραίοι τους πετάνε κάτουρα και bleach στο κεφάλι τους κάθε μέρα. Τουλάχιστον ύποπτο ότι ήξεραν και το "urine" και το "bleach" όλοι όσοι ήρθαν αυθόρμητα να μας πουν τον καημό τους, με άπταιστα Αγγλικά.
Τραγικής εμπνέυσεως checkpoint, ακόμη κι από αισθητικής άποψης. Στο Άουσβιτς είμαστε;
Κωμικοτραγικές καταστάσεις στο ιερό τζαμί/συναγωγή στη Χεβρώνα. Είναι χωρισμένο στα δύο, από αλλού μπάινουν οι Μουσουλμάνοι, αλλού οι Εβραίοι, οι Χριστιναοί και στις δύο πλευρές αλλά πρέπει να κάνουν τον κύκλο του ναού διότι οι δυο πλευρές χωρίζονται από τοίχο για να μη βλέπονται οι δυο κοινότητες, που έτσι κι αλλιώς θα ιδωθούν αφού στους τάφους των Πατριαρχών υπάρχει παράθυρο, άρα και οπτική επαφή. Παράνοια.
Η Χεβρώνα έχει την ιδιαιτερότητα ότι υπάρχουν έποικοι στο κέντρο της πόλης. Άρα επεισόδια, στρατός, ακτιβιστές, παρατηρητές και γενικώς μόνο νορμάλ πόλη δε λέγεται, ακόμη και για τα δεδομένα της χώρας.
Σπίτι Παλαιστινίων όπου φάγαμε, είδαμε βίνετο με τα επεισόδια της χτεσινής ημέρας με...υπότιτλους στα Αγγλικά και ακούσαμε πραγματικά απίστευτα πράγματα. Ορισμένα δύσκολα να τα πιστέψει κανείς, όπως π.χ. ότι οι Παλαιστίνιοι πάντα αφήνουν κάποιον μέσα στο σπίτι τους, διαφορετικά μπουκάρει ο στρατός, τους το κατασχέτει και το δίνει σε εποίκους.
Μετά τα επεισόδια πλάκωσαν και οι πολιτικοί, ένθεν και ένθεν για να μαζέψουν καμιά ψήφ... ε για να συμπαρασταθούν ήθελα να πω, έχουμε κι εκλογές.
Χωρίς σχόλια.
Μάνα, πάω στο χασάπη δυο λεπτά να φέρω κανά κεφάλι καμήλας να φάμε για μεσημεριανό.
Πάμε και στους εποίκους. Οι οποίοι επίσης έχουν περιορισμούς, όπως το ότι δεν τους επιτρέπεται να περνάνε από συγκεκριμένους δρόμους, με αποτέλεσμα να κάνουμε κάτι τραγικά detours, αφού την επομένη είχαμε πινακίδες εποίκου, στις τρεις νεότατες εποικιστικές κοινότητες που επισκεφθήκαμε.
Ο άνθρωπος που μας έκανε το τουρ είναι ο πρώην υπεύθυνος του Ηρωδείου. Στο οποίο πήγαμε αλλά δεν το επισκεφθήκαμε (να προστεθεί στα απωθημένα!), αν και είχαμε θέα στο "κάτω" Ηρώδειο.
Ε τότε γιατί πήγαμε στο Ηρώδειο; Για να ξεκινήσουμε το τουρ από το σημείο δολοφονίας του προκατόχου του ξεναγού μας, ο οποίος είδε τον συνάδελφό του να δολοφονείται ως μέρος τη τελετής μύησης στην PLO (ή έτσι μας είπε, δεν ήμουν εκεί) και τους δολοφόνους να το σκάνε για την Ιορδανία μέχρι να παραγραφεί το έγκλημα, και μετά από χρόνια να διορίζονται υπεύθυνοι ασφαλείας της ίδιας κοινότητας.
Μπάλες κατά ενδεχόμενων πολιορκητών που ήταν έτοιμες προς χρησιμοποίηση στο Ηρώδειο.
Παιδικός σταθμός σε εποικιστική κοινότητα. Ορθόδοξα και μη εβραιάκια παίζουν μαζί. Για μουσουλμάνους ούτε λόγος.
Πέσαμε σε πιτζάμα πάρτι στο δημοτικό. Άπειρα τα παιδάκια, ρώτησα πόσα παιδιά κάνει κατά μέσο όρο μια οικογένεια εποίκων. Απάντηση : 6-7...
Ο ξεναγός μας ο Μπρους στο λυώμενό του. Είναι από την Καλιφόρνια κι έχει απίστευτη προσωπική ιστορία: εργαζόταν στο κατασκοπευτικό κομμάτι της CIA κατά τον πόλεμο των 6 ημερών, τον είχαν βάλει να κούει τις συνομιλίες των Ισραηλινών, ακούγοντας έναν Ισραηλίτη φαντάρο να μιλάει με τη μητέρα του χωρίς να ξέρει ότι σε λίγες ώρες ξεκινάει η επίθεση, ο Μπρους συνειδητοποίησε ότι "υπηρετούσε στη λάθος πλευρά". Πήγε στο Ισραήλ, έγινε έποικος, αφήνοντας μια άνετη ζωή στην Καλιφόρνια για να μ΄νει σε ένα λυώμενο στα κατσάβραχα, ουσιαστικά σε εμπόλεμη ζώνη. Το κίνητρο; "Οι γραφές λένε ότι πρέπει να επιστρέψουμεστη γη των προγόνων μας". Σε αντίθεση με αυτά που περίμενα και οι 3 κοινότητες που επισκεφθήκαμε ήταν πολύ φτωχικές. Σαφώς πιο πλούσιες από αυτές των Παλαιστινίων, αλλά ουδεμία σχέση με άλλες που έχουν βίλες. Οι έποικοι είχαν τρία κοινά, ασχέτως με το αν ήταν Ιταλοί, Αιθίοπες, Ρώσοι ή Νοτιαφρικάνοι (απ' όλους γνωρίσαμε):
1. Απόλυτη πίστη ότι εκπληρώνουν μια προφητεία
2. Θυμός για το Τείχος της Ντροπής, αφού τους άφησε από την πλευρά των "εχθρών"
3. Πλήρωσαν τα μαλλιά τους για να αποκτήσουν το οικόπεδο και την οικοδομική άδεια, παρότι γνώριζαν ότι ενδεχομένως να τους ξηλώσουν από κει, όπως έχει γίνει με διάφουρς οικισμούς που παραβαίνουν τη συμφωνία στον ΟΗΕ. Στην ερώτηση αν νιώθουν παράνομοι η απάντηση ήταν η ίδια πάνω κάτω: κριτής μας ο Θεός, όχι τα δικαστήρια κι ο ΟΗΕ.
Επιστροφή στα Ιεροσόλυμα για να κάνουμε τη Via Dolorosa (δρόμος των Παθών; δεν ξέρω πώς λέγεται στα Ελληνικά , ισπανικό οδηγό είχα) με τους Φραντσισκανούς που μια φορά την εβδομάδα κάνουν αναπαράσταση των Παθών.
Να πω ότι με κατέλαβε καμιά κατάνυξη, ψέμματα θα είναι. Ο μαύρος ιερέας κρατούσε το μεγάφωνο για να ακούγεται η λειτουργία των περιφερόμενων ιερέων, όχι εκπληκτικά κατανυκτικό.
Ωραία πόλη πάντως, με πολλούς τόνους ιστορίας, θρησκευτικής και μη.
Eξαιρετική παρουσίαση της ιστορίας της πόλης στο μουσείο που στεγάζεται στον Πύργο του Δαβίδ.
Τελικά αυτές τις πόρτες δεν τις έχουν μόνο για τους Παλαιστινιους.
Το ξενοδοχείο μας στην Ιερσουλαήμ εξαιρετικό και με πολύ καλό εστιατόριο στο roof garden, δίπλα στην Πύλη της Δαμασκού και σε πολύ καλή τιμή.
Απαγορεύσεις θρησκευτικής φύσεως και παραταγμένες ασπίδες των ΜΑΤ στην είσοδο του Όρους του Ναού. Δεν έχει τελειωμό αυτό το πράγμα, no hope.
Δεν τρελάθηκα κιόλας με το Όρος του Ναού. Έχει γίνει άνω κάτω ο πλανήτης για ένα λόφο όπου οι Μουσουλμάνεοι θεωρούν ότι αποτέλεσε το εφαλτήριο του Μωάμεθ για τα ουράνια, οι Εβραίοι ότι εκεί ήταν ο Ναός του Σολομώντα αλλά δεν ξέρουν πού ακριβώς οπότε δεν τους επιτρέπεται να πάνε για να μην πατήσουν κατά λαθος το Ιερό (!!) και οι Χριστιανοί δε θυμάμαι τι ζόρι τραβάνε, αλλά κι αυτοί μπλεγμένα τα' χουν με όλη την υπόλοιπη πόλη.
Η οικονομία του Ισραήλ πάει καλά και φαίνεται: έργα υποδομών παντού, ορισμένα μεγαλεπήβολα. Ο διευθυντής ενός μουσείου που μας πήρε ωτοστόπ γκρίνιαζε ότι ο μισθός του είναι 3.500$ "δηλαδή τίποτε". Ο τύπος δούλευε μόνο ΠΣΚ επειδή ήταν βεδουίνος. Ρώτησα τι σχέση έχει αυτό με το πότε δουλεύει και μου είπε ότι Παρασκευή δε δουλεύουν οι Μουσουλμάνοι, Σάββατο οι Εβραίοι, Κυριακές οι Χριστιανοί, οπότε προσέλαβαν ένα βεδουίνο για να κάνει το διευθυντή τα ΠΣΚ... Religulous.
Τελ Αβίβ.
Πολύ λιγότερο θρησκόληπτο ως πόλη και πιο hip: μαγαζί με χυμούς όπου ο ιδιοκτήτης σερβιτόρος τατουαζάς ήταν ντυμένος 30s και είχε αντίκες πικάπ που έπαιζαν τζαζ εποχής ανάμεσα στους χυμούς..
Υποτίθεται ότι το βασικό αρχιτεκτονικό αξιοθέατο του Τελ Αβίβ είναι τα οικοδομήματα στιλ Bauhaus. Αστυνομία (αρχιτεκτονικού) γούστου δεν υπάρχει;
Φτιάχνεται νέα παραλιακή οδός με όλα τα κομφόρ, που φυσικά ανεβάζει την αξία των ακινήτων κατά μήκος της θάλασσας. Κυριολεκτικά θα βγαίνεις από την πολυκατοικία σου και θα βρίσκεσαι στην άμμο.
Η γειτονιά της Τζάφα είναι γραφική.
Φάγαμε εξαιρετικά στο εστιατόριο του εικονιζόμενου κάπελα, φτυστός ο Αχιλλέας Μπέος ήταν. Η διακόσμηση ΄πάντως είχε να κάνει με πιλότους αεροπλάνα, μετάλλια πολέμου κλπ, που δεν πολυδένουν με το λιβυκό μενού. Δε ρώτησα γιατί δεν ήθελα να ακούσω εν ώρα δείπνου για τον Αλλάχ, το Ταλμούδ, τους εποίκους, τους χριστιανοταλιμπάν, το Θεό-μεσίτη real estate, τους αυτοανατιναζόμενους για να πάνε στον Παράδεισο με τις 32 παρθένους, τις ανωμαλίες της Παλαιάς Διαθήκης και τον περιούσιο λαό και την ιντιφάντα.
Αν ήξερα να βγάζω φωτογραφίες αυτή θα ήταν πολύ ωραία.
Jaffa.
To Akko, μια παράλια πόλη παραδοσιακή, με μπόλικη ιστορία, ενδιαφέροντα μουσεία και επιτέλους σχεδόν αρμονική συνύπαρξη όλων. Δείγμα υγείας ότι οι Άραβες μου έβριζαν τη Χαμάς και οι Εβραίοι το Νετενιάχου. Μάλλον στα παράλια είναι ολίγον λιγότερο θρησκευτοταλιμπάν οι άνθρωποι, βλέπεις θάλασσα κι ανοίγει το μυαλό σου, ενώ στην έρημο αγριεύει ο κόσμος, το ρίχνει στο θρησκευτικό μέσα στην απεραντοσύνη της ερήμου και τα αποτελέσματα είναι ένα μπαχαλο. Καλή η θεωρία, αλλά η Γάζα είναι στα παράλια, οπότε δεν.
Μουσείο για τη φυλάκιση και απόδραση Ισραηλιτών επαναστατών κατά της βρετανικής κατοχής, έγινε και ταινία. Ωραίο ήταν, αλλά ψυχοπλακωτικό.
Εξαιρετική παρουσίαση στο Μουσείο του Άκκο, με την ιστορία της πόλης να περνάει κυριολεκτικά από δίπλα σου, από προϊστορικά ζώα μέχρι ιστορικά ζώα (π.χ. Σταυροφόροι).
Οι κήποι της Χάιφα, πρώτη άποψη.
Και από πάνω.
Μου βγήκε η πίστη να βρω το Μουσείο της Διασποράς που στεγάζεται μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο στο Τελ Αβίβ. Μεγάλη μάπα τελικά, έπρεπε να το είχα ψυλλιαστεί αφού είχαν αφιέρωμα στη Winehouse...
Από το παλάτι του Ηρώση στη Μασάντα έχει φοβερή θέα της ερήμου, όπου ακόμη μπορεί κανείς να διακρίνει το πού έστησαν τα στρατόπεδά τους οι Ρωμαίοι για την πολιορκία.
