soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.702
- Likes
- 6.319
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο]Μετά από 31 μέρες παραμονή στην Κεϋλάνη ξεκινήσαμε για Ταϊλάνδη. Ταϊλάνδη, πρώην Σιάμ, με μια όμορφη Βασίλισσα να το κυβερνά, ειρηνική χώρα, χωρίς να απασχολεί τον τύπο με πολέμους ή εμφύλιους. Αυτές ήταν οι γνώσεις μου τότε γι’ αυτή τη χώρα. Στρίψουμε από την νότια άκρη του νησιού και συνεχίζουμε ανατολικά. Οι μέρες είναι ηλιόλουστες και η θάλασσα γαλήνια. Στο στενό μεταξύ Κεϋλάνης και Ινδίας είναι η Γέφυρα του Αδάμ που όμως λέει ο Καββαδίας: [I]«Πέρα απ’ τη γέφυρα του Αδάμ στην Νότια Κίνα-χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια…»[/I
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
Το επόμενο πρωί έμεινα άφωνος από αυτό που αντίκρισα. Ήταν ένα βουνό ύψους γύρω στα εξακόσια μέτρα καταπράσινο από πυκνή βλάστηση και μόνο ένας ασφαλτοστρωμένος παραλιακό δρόμος την εμπόδιζε να φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Μέχρι τότε γνώριζα ότι τα βουνά έχουν βράχια, πέτρες, και άγριους θάμνους…
Κατά μήκος του παραλιακού δρόμου υπήρχαν κτίρια από τα οποία ξεχώριζαν η καθολική εκκλησία, ένα δημόσιο κτίριο βικτωριανής εποχής, μερικά άλλα αποικιακού ρυθμού, και το πιο σημαντικό ένα ρολόι πύργος. Για μια ακόμα φορά η φορτοεκφόρτωση θα γίνει στο αγκυροβόλιο. Αναγκαστικά βέβαια γιατί εδώ το λιμάνι είναι πολύ μικρό, είναι μόνο για ψαράδικα, ή για μικρά σκάφη που κάνουν το δρομολόγιο μεταξύ των νησιών. Ήμασταν το μοναδικό βαπόρι εκεί, αλλά και τις δώδεκα μέρες που μείναμε δεν εμφανίστηκε άλλο. Στην περιοχή του λιμανιού υπήρχαν ελάχιστα μαγαζάκια με τουριστικά είδη, κυρίως όστρακα, και πάρα πολλά αντικείμενα φτιαγμένα από το καβούκι της θαλάσσιας χελώνας. Τέτοιες χελώνες βρίσκονται πάρα πολλές εδώ στις Σεϋχέλλες, μάλιστα πωλούνται και ταριχευμένες. Υπήρχε επίσης ένα μικρό ξενοδοχείο με καφετερία, ένα εστιατόριο, και ένα μπαρ. Οι Σεϋχέλλες βρισκόταν ακόμα υπό αγγλική κυριαρχία, και πριν από αυτούς είχαν περάσει και οι Γάλλοι. Το 1976 απέκτησε την ανεξαρτησία της. Οι κάτοικοι ήταν ντόπιο μαύροι, κρεολοί απόγονοι των Γάλλων, και Άγγλοι από τους οποίους πολλοί ήταν εξόριστοι.
Από το καράβι μας βλέπαμε ένα άσπρο σπίτι να ξεχωρίζει ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση στην πλαγιά του βουνού, και μας είπαν ότι εκεί έμενε ο Μακάριος που τον είχαν εξορίσει το 1956 ο Άγγλοι. Έτυχε να το επισκεφτούμε .Ήταν ένα μικρό παλατάκι. Σε συνδυασμό με το μαγευτικό περιβάλλον αποτελούσε επίγειο παράδεισο. Κάτω στα πόδια μας και σε βάθος τετρακόσια μέτρα, απλωνόταν αμφιθεατρικά όλη Βικτώρια με το κόλπο και το λιμάνι της. Όλο το βουνό ήταν γεμάτο από κανελιές. Το δένδρο που βγαίνει η κανέλα. Το δένδρο αυτό μοιάζει με τη δική μας δάφνη. Γύρω από τον κύριο κορμό της δάφνης φυτρώνουν συχνά και εύκολα πολλές παραφυάδες που κι αυτές κάποια στιγμή γίνονται κορμοί. Στην κανελιά γίνεται το ίδιο. Εκεί όμως δεν αφήνουν τις παραφυάδες να μεγαλώσουν αλλά τις κόβουν τρυφερές όπως είναι, τις ξεφλουδίζουν και αυτή η φλούδα είναι η κανέλα που ξέρουμε.
Οι Σεϋχέλλες που βρίσκονται κοντά στο Ισημερινό και μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, η μόνη επικοινωνία μαζί του ήταν μέσω της Μαδαγασκάρης. Ένα υδροπλάνο ερχότανε εδώ κάθε Παρασκευή απόγευμα, προσγειωνόταν στη θάλασσα και εν συνεχεία μέσω μιας ράμπας ανέβαινε στη στεριά. Αυτό τους έφερνε την αλληλογραφία και σπάνια κάποιον επισκέπτη. Εκείνα τα απογεύματα κάθε Παρασκευής η παραλία αποκτούσε αρκετή κίνηση, από λευκούς κυρίως που περίμεναν με αγωνία κάποιο νέο απ΄ τον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν πράγματι συγκινητικό να τους βλέπεις.
Στο μικρό λιμανάκι τα νερά της θάλασσας τραβιόταν κάθε απόγευμα και φαινόταν ο αμμώδης βυθός σε μεγάλη απόσταση. Μπορούσες να περπατήσεις πάνω του. Ήταν γεμάτος με τρύπες απ’ όπου έβγαιναν μικρά πολύχρωμα καβουράκια που το χαρακτηριστικό τους ήταν ότι είχαν τη μια δαγκάνα πολύ μεγαλύτερη από την άλλη. Παρά τις προσπάθειες μας δεν καταφέραμε να πιάσουμε κάποιο. Έτρεχαν σαν αστραπή.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η ηρεμία, η μικρή κίνηση, οι χαμηλοί τόνοι, που επικρατούσαν στη Βικτώρια. Κάθε βράδυ όμως το μπαρ που έμοιαζε με εγγλέζικη μπυραρία ήταν γεμάτη. Ντόπιοι μαύροι, άσπροι, νέοι, ηλικιωμένοι όλοι μαζευόντουσαν εδώ για μια κρύα μπύρα μέσα στη ζεστή νύχτα των τροπικών, αλλά και για χορό κάτω από τους ήχους των τελευταίων επιτυχιών. Σ’ αυτό το μικρό σημείο του πλανήτη, παρόλο που ήταν ακόμα αποικία, δεν βλέπαμε φυλετικές διακρίσεις. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζανε, εξ άλλου και οι λευκοί φαινόντουσαν ταλαίπωροι και κατατρεγμένοι. Ο τουρισμός δεν είχε ξεκινήσει ακόμα.
Τα λεωφορεία τους ήταν φορτηγά με την καρότσα ξεσκέπαστη πίσω, όπου είχαν στερεώσει πάγκους για τους επιβάτες, οι οποίοι ανέβαιναν πάνω με μια σκάλα. Τέτοιο λεωφορείο έπαιρνα και μετά από είκοσι λεπτά με πήγαινε σε μια μαγευτική πλαζ για μπάνιο. Ποτέ δεν ξεχνώ αυτή τη διαδρομή που ήταν σε άσφαλτο στενό δρόμο, ανάμεσα από φυτείες μπανανιές, κοκκοφοίνικες, και κάθε είδους τροπικής βλάστησης, ένα πράσινο τοίχος δεξιά και αριστερά του δρόμου, και πότε-πότε να παρουσιάζονται κάτι περίεργα είδη πουλιών πολύχρωμα σαν παραδεισένια. Φτάνοντας στη πλαζ έμεινα άφωνος. Μια κατάλευκη άμμος και λεπτή σαν πούντρα, που τέτοια δεν είχα ξαναδεί. Μέχρι την παραλία έφταναν το τροπικά δένδρα και οι μπανανιές ήταν δίπλα σου. Η θάλασσα ζεστή και πεντακάθαρη. Είχε όμως σημαδούρες που έδειχναν μέχρι σε ποιο σημείο μπορείς άφοβα να κάνεις μπάνιο. Από κει και πέρα κολυμπούσαν οι καρχαρίες! Το μήκος της παραλίας ήταν τεράστιο. Λίγο πιο πέρα ήταν ένα καφέ-εστιατόριο, η κίνηση στην πλαζ ήταν μηδαμινή, ομπρέλες δεν υπήρχαν, αλλά έτσι κι αλλιώς η σκιά των φοινίκων ήταν απόλαυση.
Κατά μήκος του παραλιακού δρόμου υπήρχαν κτίρια από τα οποία ξεχώριζαν η καθολική εκκλησία, ένα δημόσιο κτίριο βικτωριανής εποχής, μερικά άλλα αποικιακού ρυθμού, και το πιο σημαντικό ένα ρολόι πύργος. Για μια ακόμα φορά η φορτοεκφόρτωση θα γίνει στο αγκυροβόλιο. Αναγκαστικά βέβαια γιατί εδώ το λιμάνι είναι πολύ μικρό, είναι μόνο για ψαράδικα, ή για μικρά σκάφη που κάνουν το δρομολόγιο μεταξύ των νησιών. Ήμασταν το μοναδικό βαπόρι εκεί, αλλά και τις δώδεκα μέρες που μείναμε δεν εμφανίστηκε άλλο. Στην περιοχή του λιμανιού υπήρχαν ελάχιστα μαγαζάκια με τουριστικά είδη, κυρίως όστρακα, και πάρα πολλά αντικείμενα φτιαγμένα από το καβούκι της θαλάσσιας χελώνας. Τέτοιες χελώνες βρίσκονται πάρα πολλές εδώ στις Σεϋχέλλες, μάλιστα πωλούνται και ταριχευμένες. Υπήρχε επίσης ένα μικρό ξενοδοχείο με καφετερία, ένα εστιατόριο, και ένα μπαρ. Οι Σεϋχέλλες βρισκόταν ακόμα υπό αγγλική κυριαρχία, και πριν από αυτούς είχαν περάσει και οι Γάλλοι. Το 1976 απέκτησε την ανεξαρτησία της. Οι κάτοικοι ήταν ντόπιο μαύροι, κρεολοί απόγονοι των Γάλλων, και Άγγλοι από τους οποίους πολλοί ήταν εξόριστοι.
Από το καράβι μας βλέπαμε ένα άσπρο σπίτι να ξεχωρίζει ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση στην πλαγιά του βουνού, και μας είπαν ότι εκεί έμενε ο Μακάριος που τον είχαν εξορίσει το 1956 ο Άγγλοι. Έτυχε να το επισκεφτούμε .Ήταν ένα μικρό παλατάκι. Σε συνδυασμό με το μαγευτικό περιβάλλον αποτελούσε επίγειο παράδεισο. Κάτω στα πόδια μας και σε βάθος τετρακόσια μέτρα, απλωνόταν αμφιθεατρικά όλη Βικτώρια με το κόλπο και το λιμάνι της. Όλο το βουνό ήταν γεμάτο από κανελιές. Το δένδρο που βγαίνει η κανέλα. Το δένδρο αυτό μοιάζει με τη δική μας δάφνη. Γύρω από τον κύριο κορμό της δάφνης φυτρώνουν συχνά και εύκολα πολλές παραφυάδες που κι αυτές κάποια στιγμή γίνονται κορμοί. Στην κανελιά γίνεται το ίδιο. Εκεί όμως δεν αφήνουν τις παραφυάδες να μεγαλώσουν αλλά τις κόβουν τρυφερές όπως είναι, τις ξεφλουδίζουν και αυτή η φλούδα είναι η κανέλα που ξέρουμε.
Οι Σεϋχέλλες που βρίσκονται κοντά στο Ισημερινό και μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, η μόνη επικοινωνία μαζί του ήταν μέσω της Μαδαγασκάρης. Ένα υδροπλάνο ερχότανε εδώ κάθε Παρασκευή απόγευμα, προσγειωνόταν στη θάλασσα και εν συνεχεία μέσω μιας ράμπας ανέβαινε στη στεριά. Αυτό τους έφερνε την αλληλογραφία και σπάνια κάποιον επισκέπτη. Εκείνα τα απογεύματα κάθε Παρασκευής η παραλία αποκτούσε αρκετή κίνηση, από λευκούς κυρίως που περίμεναν με αγωνία κάποιο νέο απ΄ τον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν πράγματι συγκινητικό να τους βλέπεις.
Στο μικρό λιμανάκι τα νερά της θάλασσας τραβιόταν κάθε απόγευμα και φαινόταν ο αμμώδης βυθός σε μεγάλη απόσταση. Μπορούσες να περπατήσεις πάνω του. Ήταν γεμάτος με τρύπες απ’ όπου έβγαιναν μικρά πολύχρωμα καβουράκια που το χαρακτηριστικό τους ήταν ότι είχαν τη μια δαγκάνα πολύ μεγαλύτερη από την άλλη. Παρά τις προσπάθειες μας δεν καταφέραμε να πιάσουμε κάποιο. Έτρεχαν σαν αστραπή.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η ηρεμία, η μικρή κίνηση, οι χαμηλοί τόνοι, που επικρατούσαν στη Βικτώρια. Κάθε βράδυ όμως το μπαρ που έμοιαζε με εγγλέζικη μπυραρία ήταν γεμάτη. Ντόπιοι μαύροι, άσπροι, νέοι, ηλικιωμένοι όλοι μαζευόντουσαν εδώ για μια κρύα μπύρα μέσα στη ζεστή νύχτα των τροπικών, αλλά και για χορό κάτω από τους ήχους των τελευταίων επιτυχιών. Σ’ αυτό το μικρό σημείο του πλανήτη, παρόλο που ήταν ακόμα αποικία, δεν βλέπαμε φυλετικές διακρίσεις. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζανε, εξ άλλου και οι λευκοί φαινόντουσαν ταλαίπωροι και κατατρεγμένοι. Ο τουρισμός δεν είχε ξεκινήσει ακόμα.
Τα λεωφορεία τους ήταν φορτηγά με την καρότσα ξεσκέπαστη πίσω, όπου είχαν στερεώσει πάγκους για τους επιβάτες, οι οποίοι ανέβαιναν πάνω με μια σκάλα. Τέτοιο λεωφορείο έπαιρνα και μετά από είκοσι λεπτά με πήγαινε σε μια μαγευτική πλαζ για μπάνιο. Ποτέ δεν ξεχνώ αυτή τη διαδρομή που ήταν σε άσφαλτο στενό δρόμο, ανάμεσα από φυτείες μπανανιές, κοκκοφοίνικες, και κάθε είδους τροπικής βλάστησης, ένα πράσινο τοίχος δεξιά και αριστερά του δρόμου, και πότε-πότε να παρουσιάζονται κάτι περίεργα είδη πουλιών πολύχρωμα σαν παραδεισένια. Φτάνοντας στη πλαζ έμεινα άφωνος. Μια κατάλευκη άμμος και λεπτή σαν πούντρα, που τέτοια δεν είχα ξαναδεί. Μέχρι την παραλία έφταναν το τροπικά δένδρα και οι μπανανιές ήταν δίπλα σου. Η θάλασσα ζεστή και πεντακάθαρη. Είχε όμως σημαδούρες που έδειχναν μέχρι σε ποιο σημείο μπορείς άφοβα να κάνεις μπάνιο. Από κει και πέρα κολυμπούσαν οι καρχαρίες! Το μήκος της παραλίας ήταν τεράστιο. Λίγο πιο πέρα ήταν ένα καφέ-εστιατόριο, η κίνηση στην πλαζ ήταν μηδαμινή, ομπρέλες δεν υπήρχαν, αλλά έτσι κι αλλιώς η σκιά των φοινίκων ήταν απόλαυση.
