soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.702
- Likes
- 6.319
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο]Μετά από 31 μέρες παραμονή στην Κεϋλάνη ξεκινήσαμε για Ταϊλάνδη. Ταϊλάνδη, πρώην Σιάμ, με μια όμορφη Βασίλισσα να το κυβερνά, ειρηνική χώρα, χωρίς να απασχολεί τον τύπο με πολέμους ή εμφύλιους. Αυτές ήταν οι γνώσεις μου τότε γι’ αυτή τη χώρα. Στρίψουμε από την νότια άκρη του νησιού και συνεχίζουμε ανατολικά. Οι μέρες είναι ηλιόλουστες και η θάλασσα γαλήνια. Στο στενό μεταξύ Κεϋλάνης και Ινδίας είναι η Γέφυρα του Αδάμ που όμως λέει ο Καββαδίας: [I]«Πέρα απ’ τη γέφυρα του Αδάμ στην Νότια Κίνα-χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια…»[/I
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
Λίγο πιο πάνω είναι η Μοζαμβίκη με το λιμάνι της Μπέιρας και το Λορέντζο Μάρκες. ( αναφέρω λιμάνια τα οποία στα επόμενα χρόνια επισκέφθηκα). Η Μοζαμβίκη ήταν τότε πορτογαλική αποικία, και οι Πορτογάλοι οι πιο σκληροί αποικιοκράτες. Στο Λ. Μάρκες δεν υπήρχε περίπτωση να σε ενοχλήσει μαύρος, όσο απόμερα και σκοτεινά κυκλοφορούσες. Εκεί είχα την ευκαιρία και γνώρισα τον ήχο των ταμ-ταμ στη ζούγκλα. Μισοσκότεινο δάσος, παρέες νεαρών μαύρων σε ξέφρενους χορούς, και τα τύμπανα με τους μεθυστικούς τους ήχους να σε τραβούν σαν μαγνήτης. Απέφευγα να τους πλησιάσω, γιατί νομίζοντας με για Πορτογάλο ίσως να τους χαλούσα την φιέστα. Μας πλησίασε ένα πλήθος από γυναικόπαιδα μιας μικρής κοινότητας που ζούσαν σε καλύβες κάτω από τα δένδρα. Όταν έμαθαν ότι δεν ήμαστε Πορτογάλοι, ξεθάρρεψαν. Δε θα ξεχάσω των μαύρων παιδιών τη φωτεινή αθώα ματιά, και το χαμόγελο τους. Όλη τους η ψυχή αποτυπωνόταν στο πρόσωπο. Έπαιζαν στριφογυρίζοντας γύρω μας. Επίσης τον ξερακιανό και αξιοπρεπή ηλικιωμένο με τα άσπρα μαλλιά και γένια, που παίζοντας το ρόλο του αρχηγού του συνοικισμού, μας καλωσόρισε με μια μικρή ομιλία.
Μόλις περάσαμε από αριστερά μας το νότιο άκρο της Μαδαγασκάρης, βάλαμε πορεία 40ο, και χαράξαμε μια ίσια γραμμή μέχρι το λιμάνι εκφόρτωσης της ζάχαρης. Περάσαμε ξανά το 30ο Ν, και σε λίγες μέρες δίπλα από τον καταπράσινο Μαυρίκιο με το Port Luis. Αφήσαμε όλες τις στεριές πίσω μας και μπήκαμε στον Ινδικό Ωκεανό. Ινδικός. Ο αγαπημένος μου Ωκεανός που ποτέ δε με πρόδωσε.
Μια υδάτινη επιφάνεια που ξεκινά από τις ακτές της Αφρικής να φτάνει μέχρι την Ινδονησία, και να μην υπάρχει πάνω της η παραμικρή ρυτίδα. Εξαιρούνται τα παράλια των Ινδιών, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Αραβική θάλασσα, που τα καλοκαίρια πιάνουν τα μουσώνια των οποίων τα παρακλάδια φτάνουν στην Ελλάδα και τα λέμε μελτέμια. Η ένταση τους σπάνια ξεπερνά τα οκτώ μποφόρ. Ινδικός που βρέχει χώρες παραμυθένιες, φιλήσυχες, και που δεν έχουν απασχολήσει την ανθρωπότητα ούτε με κατακτήσεις ούτε με παγκοσμίους πολέμους. Εκτός μερικές τοπικές θρησκευτικές έριδες.
Το ίδιο κι’ εδώ στο ταξίδι μας η θάλασσα είναι λάδι. Νομίζεις ότι δεν είναι νερό. Ότι μπορείς να περπατήσεις πάνω της. Δελφίνια μας συνοδεύουν, Χελιδονόψαρα πετούνε δίπλα μας διανύοντας έξω από το νερό μια απόσταση μέχρι και 30 μέτρα. Βαπόρια συναντάμε στην πορεία μας. Άλλα μας προσπερνούν, κι άλλα τα προσπερνάμε. Με τα ελληνικά πιάνουμε κουβέντα. Βρίσκουμε συμμαθητές, χωριανούς, συγγενείς. Παίρνουμε πληροφορίες για τα μέρη που θα πάμε, νέα από την Ελλάδα. Με κάποιο που έχει την ίδια ταχύτητα με το δικό σου, ταξιδεύετε μαζί για πολλές μέρες. Ηλιόλουστες ζεστές μέρες, πλησιάζουμε ξανά Ισημερινό. Σ΄ ένα τσιγγέλη του μάγειρα καρφώνουμε ένα κομμάτι κρέας γύρω στο κιλό και μ ένα συρματόσχοινο το ρίχνουμε στη θάλασσα, το σέρνουμε πίσω μας, ελπίζοντας να πετύχουμε κανένα καρχαρία ή σκυλόψαρο. Στο ραδιόφωνο το βράδυ ακούς τραγούδια αφρικάνικα, αραβικά, ινδικά, κινέζικα, διαλέκτους παράξενες, τραγούδια που σε μαγεύουν. Παίρνεις μια πρώτη γεύση από τη κουλτούρα των χωρών που σε περιμένουν.
Τα νέα από την Ελλάδα μας έρχονται μέσω ασυρμάτου καθημερινώς, σε έντυπο που το στέλνει το ΥΕΝ. Πολιτικά, διεθνή, αθλητικά, οικονομικά και οι τιμές του συναλλάγματος. Τις νύχτες μαζευόμαστε παρέες-παρέες στο κατάστρωμα στη δροσιά του νυχτερινού θαλασσινού αέρα, για κουβέντα, καλαμπούρια, πειράγματα, ιστορίες. Είναι όλοι Έλληνες. Άτομα που δεν μεγάλωσαν με το χαζοκούτι στα μάτια τους. Στην χώρα μας δεν είχε έλθει ακόμα, δεν είχαμε χάσει ακόμα τη μιλιά μας… Άτομα που άσχετα με το μορφωτικό τους επίπεδο, είχαν την ικανότητα της συζήτησης, της έξυπνης απάντησης, τη γνώση από την πείρα της ζωής.
Αριστερά μας οι Σευχέλες, πιο δυτικά η Κένυα με την Μομπάσα και το σαφάρι της, η γαλλόφωνη Σομαλία με το Τζιμπουτί και τις πάμφθηνες κολόνιες που τις αγοράζαμε με το κιβώτιο, πιο μέσα η Αιθιοπία με την Ασάμπ και την Άσμαρα, όπου για να βγείς έξω συνοδευόσουν με «πιλότο» για να μην σε ληστέψουν. Εμείς όμως περνάμε κοντά από τις Μαλβίδες και σε λίγες μέρες φτάνουμε στο λιμάνι προορισμού μας. Το οποίο είναι;;;;;;;;;;;;;
Μόλις περάσαμε από αριστερά μας το νότιο άκρο της Μαδαγασκάρης, βάλαμε πορεία 40ο, και χαράξαμε μια ίσια γραμμή μέχρι το λιμάνι εκφόρτωσης της ζάχαρης. Περάσαμε ξανά το 30ο Ν, και σε λίγες μέρες δίπλα από τον καταπράσινο Μαυρίκιο με το Port Luis. Αφήσαμε όλες τις στεριές πίσω μας και μπήκαμε στον Ινδικό Ωκεανό. Ινδικός. Ο αγαπημένος μου Ωκεανός που ποτέ δε με πρόδωσε.
Μια υδάτινη επιφάνεια που ξεκινά από τις ακτές της Αφρικής να φτάνει μέχρι την Ινδονησία, και να μην υπάρχει πάνω της η παραμικρή ρυτίδα. Εξαιρούνται τα παράλια των Ινδιών, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Αραβική θάλασσα, που τα καλοκαίρια πιάνουν τα μουσώνια των οποίων τα παρακλάδια φτάνουν στην Ελλάδα και τα λέμε μελτέμια. Η ένταση τους σπάνια ξεπερνά τα οκτώ μποφόρ. Ινδικός που βρέχει χώρες παραμυθένιες, φιλήσυχες, και που δεν έχουν απασχολήσει την ανθρωπότητα ούτε με κατακτήσεις ούτε με παγκοσμίους πολέμους. Εκτός μερικές τοπικές θρησκευτικές έριδες.
Το ίδιο κι’ εδώ στο ταξίδι μας η θάλασσα είναι λάδι. Νομίζεις ότι δεν είναι νερό. Ότι μπορείς να περπατήσεις πάνω της. Δελφίνια μας συνοδεύουν, Χελιδονόψαρα πετούνε δίπλα μας διανύοντας έξω από το νερό μια απόσταση μέχρι και 30 μέτρα. Βαπόρια συναντάμε στην πορεία μας. Άλλα μας προσπερνούν, κι άλλα τα προσπερνάμε. Με τα ελληνικά πιάνουμε κουβέντα. Βρίσκουμε συμμαθητές, χωριανούς, συγγενείς. Παίρνουμε πληροφορίες για τα μέρη που θα πάμε, νέα από την Ελλάδα. Με κάποιο που έχει την ίδια ταχύτητα με το δικό σου, ταξιδεύετε μαζί για πολλές μέρες. Ηλιόλουστες ζεστές μέρες, πλησιάζουμε ξανά Ισημερινό. Σ΄ ένα τσιγγέλη του μάγειρα καρφώνουμε ένα κομμάτι κρέας γύρω στο κιλό και μ ένα συρματόσχοινο το ρίχνουμε στη θάλασσα, το σέρνουμε πίσω μας, ελπίζοντας να πετύχουμε κανένα καρχαρία ή σκυλόψαρο. Στο ραδιόφωνο το βράδυ ακούς τραγούδια αφρικάνικα, αραβικά, ινδικά, κινέζικα, διαλέκτους παράξενες, τραγούδια που σε μαγεύουν. Παίρνεις μια πρώτη γεύση από τη κουλτούρα των χωρών που σε περιμένουν.
Τα νέα από την Ελλάδα μας έρχονται μέσω ασυρμάτου καθημερινώς, σε έντυπο που το στέλνει το ΥΕΝ. Πολιτικά, διεθνή, αθλητικά, οικονομικά και οι τιμές του συναλλάγματος. Τις νύχτες μαζευόμαστε παρέες-παρέες στο κατάστρωμα στη δροσιά του νυχτερινού θαλασσινού αέρα, για κουβέντα, καλαμπούρια, πειράγματα, ιστορίες. Είναι όλοι Έλληνες. Άτομα που δεν μεγάλωσαν με το χαζοκούτι στα μάτια τους. Στην χώρα μας δεν είχε έλθει ακόμα, δεν είχαμε χάσει ακόμα τη μιλιά μας… Άτομα που άσχετα με το μορφωτικό τους επίπεδο, είχαν την ικανότητα της συζήτησης, της έξυπνης απάντησης, τη γνώση από την πείρα της ζωής.
Αριστερά μας οι Σευχέλες, πιο δυτικά η Κένυα με την Μομπάσα και το σαφάρι της, η γαλλόφωνη Σομαλία με το Τζιμπουτί και τις πάμφθηνες κολόνιες που τις αγοράζαμε με το κιβώτιο, πιο μέσα η Αιθιοπία με την Ασάμπ και την Άσμαρα, όπου για να βγείς έξω συνοδευόσουν με «πιλότο» για να μην σε ληστέψουν. Εμείς όμως περνάμε κοντά από τις Μαλβίδες και σε λίγες μέρες φτάνουμε στο λιμάνι προορισμού μας. Το οποίο είναι;;;;;;;;;;;;;
