soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.702
- Likes
- 6.320
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο]Μετά από 31 μέρες παραμονή στην Κεϋλάνη ξεκινήσαμε για Ταϊλάνδη. Ταϊλάνδη, πρώην Σιάμ, με μια όμορφη Βασίλισσα να το κυβερνά, ειρηνική χώρα, χωρίς να απασχολεί τον τύπο με πολέμους ή εμφύλιους. Αυτές ήταν οι γνώσεις μου τότε γι’ αυτή τη χώρα. Στρίψουμε από την νότια άκρη του νησιού και συνεχίζουμε ανατολικά. Οι μέρες είναι ηλιόλουστες και η θάλασσα γαλήνια. Στο στενό μεταξύ Κεϋλάνης και Ινδίας είναι η Γέφυρα του Αδάμ που όμως λέει ο Καββαδίας: [I]«Πέρα απ’ τη γέφυρα του Αδάμ στην Νότια Κίνα-χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια…»[/I
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
Με τέτοιες σκέψεις και συλλογισμούς… προσπαθούσα να ξεχάσω την κούραση του ταξιδιού και να περάσουν γρήγορα οι μέρες… . Περάσαμε το 30ο πλάτος νότιο, οι πολλές ζέστες είχαν περάσει.
Μα που είναι τέλος πάντων αυτό το φανάρι της Καλής Ελπίδος;
Ώσπου νωρίς κάποιο πρωινό με ξύπνησε το κούνημα του πλοίου. Κοίταξα από το φινιστρίνι και υπολόγισα ότι είχαμε γύρω στα οκτώ μποφόρ. Όσο προχωρούσε η μέρα τόσο και χειροτέρευε. Κατά τις οκτώ το πρωί έγινε εννιάρι. Σύντομα έφθασε τα δέκα μποφόρ. Δηλαδή, Storm. Τα μετρολογικά δελτία όμως το έλεγαν εννιά. Μα που είναι το εννιά; Εδώ γίνεται χαμός. Ξαναπαίρνουμε το δελτίο από τον ασύρματο μπας κι’ έγινε κάποιο λάθος. Πάλι εννιά το έδιναν.
Σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου, υπάρχουν ρεύματα αντίθετα με τη κατεύθυνση των ανέμων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται θεόρατα κύματα. Ανέκαθεν τούτο το πέρασμα ήταν επικίνδυνο για τα παλιά καράβια, αλλά και τώρα ταλαιπωρεί τα σημερινά. Για εξευμενισμό το ονόμασαν Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Δεν μπορούσες ούτε να περπατάς αλλά ούτε και να κάθεσαι. Από κάπου έπρεπε πάντα να κρατιέσαι. Στη γέφυρα ο καπετάνιος, μ’ ένα μουσάκι σε στυλ Λένιν, προσπαθούσε να κρατιέται όρθιος, κάπνιζε συνέχεια, και παρακολουθούσε τη συμπεριφορά του πλοίου. Η βάρδια των 4-8 μετά ένα γρήγορα πρωινό, πήγε πάλι στη γέφυρα. Ύπνος δεν κόλλαγε.. Οι μηχανικοί βρισκόταν σε ετοιμότητα στο μηχανοστάσιο, για να απαντούν αμέσως στις εντολές που ερχόταν από το χειριστήριο της γέφυρας. Κύματα σαν βουνά μας έκρυβαν τον ορίζοντα. Το καράβι πότε βυθιζόταν σε μια τεράστια υδάτινη λεκάνη, και πότε σηκωνόταν ψηλά, με την πλώρη είτε να βρίσκεται στο αέρα είτε να βουτά στη θάλασσα. Βουτούσε η πλώρη μέσα στο υδάτινο βουνό, τα κύματα ορμούσαν «ζωντανά», ξεχύνονταν σ΄ όλο το κατάστρωμα και έβγαιναν από την κουπαστή, ή από την πρύμη . Ένα φινιστρίνι σε μια χαμηλή καμπίνα που χρησίμευε σαν αποθήκη έσπασε. Η ταχύτητα του πλοίου ελαττώθηκε, και προχωρούσαμε με το ρυθμό των κυμάτων για να μην ταλαιπωρείται περισσότερο το πλοίο. Ο πηδαλιούχος με όλες τις αισθήσεις σε συναγερμό, ρύθμιζε τη κίνηση του πηδαλίου ανάλογα τη θέση της πλώρης που το κύμα την πήγαινε δεξιά-αριστερά. Μια απρόσεκτη κίνηση που θα έφερνε το πλοίο σε λάθος θέση μπορούσε να αποβεί μοιραία. Το ίδιο και κάποιο τυχόν πρόβλημα στην μηχανή. Το σταμάτημα των μηχανών είναι άκρως επικίνδυνο. Την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, το ένα χέρι έπρεπε να κρατά το τραπέζι, και τα πόδια ανοιχτά να ισορροπείς μην τυχόν και τσουλήσεις μαζί με την καρέκλα. Σήμερα το μενού ευτυχώς δεν ήταν σούπα ή φασολάδα Διαφορετικά θα έπρεπε να κρατάμε και το πιάτο, να το σηκώνουμε αντίθετα με το κούνημα του πλοίου!
Το καράβι μας με το λιοντάρι στην τσιμινιέρα, παρόλο παλιό σκαρί, αποδεικνύεται γενναίο. Όταν άρχιζε να βραδιάζει η δύναμη των κυμάτων ελαττώθηκε κάπως. Έπεσε στα εννέα μποφόρ. Όταν πιο αργά έγινε «οχτάρι», όλα είχαν περάσει. Για μας το «οχτάρι» σήμαινε μπουνάτσα !!!
Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Ατλαντικό που έγινε σ΄ αυτήν εδώ την άκρη του. Προσωπικά, έκανα απλά υπομονή. Εδώ δε ταίριαζαν σκέψεις όπως: «εάν», «μήπως», «μπορεί». Θα σε έβαζαν από κάτω, θα έχανες… Ήξερα ότι «μπόρα είναι και θα περάσει». Ένα μικρό σημαδάκι στην πορεία μου…. Ο προορισμός μου ήταν άλλος. Έκτοτε όσες φουρτούνες συναντούσα τις συνέκρινα με αυτήν εδώ του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας.
Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, κάτω από ένα λαμπρό ήλιο και μια γαλήνια θάλασσα που έμοιαζε με υποταγμένη ήρεμη κοπέλα, περνούσαμε δίπλα από την άκρη της Αφρικής. Ένα αίσθημα οργής μαζί με αγάπη. Οργής που σε ταλαιπώρησε, αγάπης που σε καλεί ξανά κοντά της. Ψηλά και απότομα βράχια κατέβαιναν κάθετα στην ακτή και το κύμα ξεσπούσε πάνω τους. Στην κορυφή τους, ένα τεράστιος φάρος θύμιζε στους ναυτικούς ποια είναι η «Ελπίδα». Ήταν 13 μέρες μετά την αναχώρηση μας από το Ντακάρ.
Συνεχίσαμε την πορεία ανατολικά δίπλα στις Αφρικάνικες ακτές. Port Elizabeth, East London, Durban, λιμάνια που αργότερα επισκέφθηκα. Στο Durban κατά τη γνώμη μου υπάρχει το καλύτερο ενυδρείο στον κόσμο. Έχουν σε γυάλινη δεξαμενή τεράστιους καρχαρίες. Σταματήσαμε στο Durban για πετρέλαιο και για να ελεγχθούν μερικές ζημιές. Μας βρήκαν εννέα κραχ στην κουβέρτα (κατάστρωμα), στα σημεία που ενώνεται με τα αμπάρια. Ήταν αποτέλεσμα των δυνατών κτυπημάτων του πλοίου τις φορές που κατέβαινε πάνω στη θάλασσα. Μετά από 24ώρη παραμονή αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας…
Μα που είναι τέλος πάντων αυτό το φανάρι της Καλής Ελπίδος;
Ώσπου νωρίς κάποιο πρωινό με ξύπνησε το κούνημα του πλοίου. Κοίταξα από το φινιστρίνι και υπολόγισα ότι είχαμε γύρω στα οκτώ μποφόρ. Όσο προχωρούσε η μέρα τόσο και χειροτέρευε. Κατά τις οκτώ το πρωί έγινε εννιάρι. Σύντομα έφθασε τα δέκα μποφόρ. Δηλαδή, Storm. Τα μετρολογικά δελτία όμως το έλεγαν εννιά. Μα που είναι το εννιά; Εδώ γίνεται χαμός. Ξαναπαίρνουμε το δελτίο από τον ασύρματο μπας κι’ έγινε κάποιο λάθος. Πάλι εννιά το έδιναν.
Σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου, υπάρχουν ρεύματα αντίθετα με τη κατεύθυνση των ανέμων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται θεόρατα κύματα. Ανέκαθεν τούτο το πέρασμα ήταν επικίνδυνο για τα παλιά καράβια, αλλά και τώρα ταλαιπωρεί τα σημερινά. Για εξευμενισμό το ονόμασαν Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Δεν μπορούσες ούτε να περπατάς αλλά ούτε και να κάθεσαι. Από κάπου έπρεπε πάντα να κρατιέσαι. Στη γέφυρα ο καπετάνιος, μ’ ένα μουσάκι σε στυλ Λένιν, προσπαθούσε να κρατιέται όρθιος, κάπνιζε συνέχεια, και παρακολουθούσε τη συμπεριφορά του πλοίου. Η βάρδια των 4-8 μετά ένα γρήγορα πρωινό, πήγε πάλι στη γέφυρα. Ύπνος δεν κόλλαγε.. Οι μηχανικοί βρισκόταν σε ετοιμότητα στο μηχανοστάσιο, για να απαντούν αμέσως στις εντολές που ερχόταν από το χειριστήριο της γέφυρας. Κύματα σαν βουνά μας έκρυβαν τον ορίζοντα. Το καράβι πότε βυθιζόταν σε μια τεράστια υδάτινη λεκάνη, και πότε σηκωνόταν ψηλά, με την πλώρη είτε να βρίσκεται στο αέρα είτε να βουτά στη θάλασσα. Βουτούσε η πλώρη μέσα στο υδάτινο βουνό, τα κύματα ορμούσαν «ζωντανά», ξεχύνονταν σ΄ όλο το κατάστρωμα και έβγαιναν από την κουπαστή, ή από την πρύμη . Ένα φινιστρίνι σε μια χαμηλή καμπίνα που χρησίμευε σαν αποθήκη έσπασε. Η ταχύτητα του πλοίου ελαττώθηκε, και προχωρούσαμε με το ρυθμό των κυμάτων για να μην ταλαιπωρείται περισσότερο το πλοίο. Ο πηδαλιούχος με όλες τις αισθήσεις σε συναγερμό, ρύθμιζε τη κίνηση του πηδαλίου ανάλογα τη θέση της πλώρης που το κύμα την πήγαινε δεξιά-αριστερά. Μια απρόσεκτη κίνηση που θα έφερνε το πλοίο σε λάθος θέση μπορούσε να αποβεί μοιραία. Το ίδιο και κάποιο τυχόν πρόβλημα στην μηχανή. Το σταμάτημα των μηχανών είναι άκρως επικίνδυνο. Την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, το ένα χέρι έπρεπε να κρατά το τραπέζι, και τα πόδια ανοιχτά να ισορροπείς μην τυχόν και τσουλήσεις μαζί με την καρέκλα. Σήμερα το μενού ευτυχώς δεν ήταν σούπα ή φασολάδα Διαφορετικά θα έπρεπε να κρατάμε και το πιάτο, να το σηκώνουμε αντίθετα με το κούνημα του πλοίου!
Το καράβι μας με το λιοντάρι στην τσιμινιέρα, παρόλο παλιό σκαρί, αποδεικνύεται γενναίο. Όταν άρχιζε να βραδιάζει η δύναμη των κυμάτων ελαττώθηκε κάπως. Έπεσε στα εννέα μποφόρ. Όταν πιο αργά έγινε «οχτάρι», όλα είχαν περάσει. Για μας το «οχτάρι» σήμαινε μπουνάτσα !!!
Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Ατλαντικό που έγινε σ΄ αυτήν εδώ την άκρη του. Προσωπικά, έκανα απλά υπομονή. Εδώ δε ταίριαζαν σκέψεις όπως: «εάν», «μήπως», «μπορεί». Θα σε έβαζαν από κάτω, θα έχανες… Ήξερα ότι «μπόρα είναι και θα περάσει». Ένα μικρό σημαδάκι στην πορεία μου…. Ο προορισμός μου ήταν άλλος. Έκτοτε όσες φουρτούνες συναντούσα τις συνέκρινα με αυτήν εδώ του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας.
Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, κάτω από ένα λαμπρό ήλιο και μια γαλήνια θάλασσα που έμοιαζε με υποταγμένη ήρεμη κοπέλα, περνούσαμε δίπλα από την άκρη της Αφρικής. Ένα αίσθημα οργής μαζί με αγάπη. Οργής που σε ταλαιπώρησε, αγάπης που σε καλεί ξανά κοντά της. Ψηλά και απότομα βράχια κατέβαιναν κάθετα στην ακτή και το κύμα ξεσπούσε πάνω τους. Στην κορυφή τους, ένα τεράστιος φάρος θύμιζε στους ναυτικούς ποια είναι η «Ελπίδα». Ήταν 13 μέρες μετά την αναχώρηση μας από το Ντακάρ.
Συνεχίσαμε την πορεία ανατολικά δίπλα στις Αφρικάνικες ακτές. Port Elizabeth, East London, Durban, λιμάνια που αργότερα επισκέφθηκα. Στο Durban κατά τη γνώμη μου υπάρχει το καλύτερο ενυδρείο στον κόσμο. Έχουν σε γυάλινη δεξαμενή τεράστιους καρχαρίες. Σταματήσαμε στο Durban για πετρέλαιο και για να ελεγχθούν μερικές ζημιές. Μας βρήκαν εννέα κραχ στην κουβέρτα (κατάστρωμα), στα σημεία που ενώνεται με τα αμπάρια. Ήταν αποτέλεσμα των δυνατών κτυπημάτων του πλοίου τις φορές που κατέβαινε πάνω στη θάλασσα. Μετά από 24ώρη παραμονή αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας…
