Señor_Nada
Member
- Μηνύματα
- 1.541
- Likes
- 8.518
- Ταξίδι-Όνειρο
- Άβυσσος
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Avignon και Orange
- Marseille
- Arles και Montpellier
- Nîmes
- Perpignan και Carcassonne
- Pérouges και Albi
- Toulouse
- Lyon και Annecy
- Αλσατία: Strasbourg
- Obernai, Sélestat και Colmar
- Centre-Val de Loire: Orléans και Blois
- Centre-Val de Loire: Tours και Rennes
- Νορμανδία: Mont Saint-Michel, Honfleur και Étretat
- Νορμανδία: Rouen και Caen
- Hauts-de-France: Noyelles-sur-mer, Saint-Valery-sur-Somme και Berck ή Berck-sur-Mer
- Hauts-de-France: Amiens, Arras, Cambrai
- Lille
- Nord+Pas-de-Calais: Montreuil-sur-Mer, Bergues, Saint-Omer
- Nord+Pas-de-Calais: Dunkerque, Boulogne-sur-Mer, Calais
- Chartres, Le Mans
- Angers, Nantes
- Nancy, Metz
- Vienne, Dijon
- Provins, Dinan
- Saint-Malo, Dol-de-Bretagne,
- Bordeaux, Bayonne
- Κάστρα Chambord και Chenonceau και Amboise
- Paris (μέρος 1ο)
Αν θέλετε να πάτε κάπου στη Γαλλία για να μάθετε Γαλλικά η περιοχή με τη πιο "σωστή" προφορά λένε ότι είναι η Loire και πιο συγκεκριμένα η πόλη Tours. Εκεί λέει μιλάνε τη γλώσσα χωρίς τοπικιστικές προσμίξεις. Η πιο εύκολη προφορά για να καταλάβεις (τουλάχιστον εγώ) είναι στο νότο Provence, Occitanie, Aquitaine. Τα μιλάνε πιο καθαρά και λίγο πιο αργά. Η πιο δύσκολη για εμένα είναι η περιοχή Nord, κόβουν ακόμα περισσότερο τις λέξεις και είναι σαν να μασάνε τα λόγια τους γενικά. Σε αυτό το σημείο να σπάσω το μύθο που λέει ότι οι Γάλλοι προφέρουν το ρο γο. Εσφαλμένη εντύπωση που κακώς διαιωνίζεται. Έχουν την προφορά γο όταν η λέξη έχει δύο l το ρο το προφέρουν όντως ρο αλλά σαν να κάνουν γαργάρα ταυτόχρονα. Μου είναι αδύνατον να το προφέρω σωστά και ακόμα και Γάλλοι μου έχουν πει ότι τους δυσκολεύει να το πουν όπως πρέπει.
Όπως ίσως καταλάβατε και αυτό το ποστ θα είναι για την αγαπημένη Loire. Θα είναι όμως λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα καθώς εκτός από μια πόλη για την οποία θα γράψω, θα συμπεριλάβω και δύο από τα σπουδαιότερα μνημεία της Γαλλίας που βρίσκονται εκτός πόλεων. Κολλάνε όμως στο συγκεκριμένο ποστ που μπορείτε να του δώσετε τον τίτλο η Αναγέννηση στη Γαλλία.
Στα τέλη του 15ου αιώνα είχαμε τους Ιταλικούς πολέμους, εκεί η Γαλλική ελίτ ανακάλυψε την αναγεννησιακή ομορφιά της Ιταλίας και ιδιαίτερα τα παλάτια τους. Έτσι ο Charles VIII, o Louis XII και ο François I αποφάσισαν ότι τέλος με τα άχαρα κάστρα λες και ζούμε στο μεσαίωνα, ήρθε η ώρα για αλλαγή. Έτσι έκαναν μεταγραφές αεροδρομίου από την Ιταλία, πήραν Ιταλούς αρχιτέκτονες, διακοσμητές και καλλιτέχνες. Η ιδέα πλέον ήταν ότι δεν φτιάχνουμε ένα κάστρο μόνο για να μας προστατεύει θέλουμε να έχει και τους κήπους του, τα νερά του και να είναι ελκυστικό στο μάτι.
Chambord
Λιγότερο από 20 χλμ από την πανέμορφη Blois βρίσκεται το κάστρο Chambord. Υπάρχει και λεωφορείο (shuttle bus ή navette θα γράφει) που φεύγει από τον σταθμό των τρένων και σταματά μπροστά από το ταμείο των εισιτηρίων. Ένα πολύ μεγάλο και πολύ όμορφο κάστρο που συνδυάζει στρογγυλούς πύργους που θυμίζουν τα γοτθικά κάστρα με όμορφες λεπτομέρειες και μια αρμονία στις διαστάσεις που ακόμα κι εγώ που δεν ενθουσιάζομαι με κάστρα χάζεψα.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1519 παραγγελιά του François I που το ήθελε σαν εξοχικό και όχι σαν μόνιμη κατοικία. Επιλέχθηκε να βρίσκεται κοντά σε δάσος ώστε να μπορεί εύκολα να πραγματοποιεί το αγαπημένο του χόμπι που ήταν το κυνήγι. Το κάστρο πήρε την τελική του μορφή όταν στα πράγματα ήταν ο mr εθνικά μπούτια της Γαλλίας Louis XIV:
Παρόλο που λεηλατήθηκε κατά την διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης δεν καταστράφηκε και μετά από μερικά πάρε δώσε πέρασε στα χέρια του κράτους. Το αποτέλεσμα που βλέπουμε σήμερα είναι πολύ εντυπωσιακό. Από το 2021 έχουν ξεκινήσει κάποιες εργασίες συντήρησης στα καμπαναριά που θα κρατήσουν μέχρι την άνοιξη του 2023. Είναι αυτό που λένε ότι αν δεν έχεις δει ένα μνημείο καλυμμένο με σιδεριές είναι σαν να μην το είδες.
Ακόμα κι έτσι το βρήκα πολύ όμορφο.
Είναι πολύ μεγάλο, θέλει ώρες για να το γυρίσεις. Το πολύ θετικό είναι ότι σε κάθε δωμάτιο υπάρχει γραμμένη περιγραφή του τι βλέπεις και στα Αγγλικά.
Η υπέροχη σκάλα του.
Κακόγουστος θρόνος ή μιλάει το αντιβασιλικό μου ένστικτο;
Ο François I όπως έγραψα αγαπούσε το κυνήγι, θα δείτε πολλά δωμάτια αφιερωμένα σε αυτό. Ο Charles de Gaulle είχε επαναφέρει το έθιμο του κυνηγιού με τον πρόεδρο να πηγαίνει για κυνήγι. Ο Mitterrand ήταν ο πρώτος πρόεδρος που δεν συμμετείχε αλλά παρόλα αυτά δεν το κατάργησε. Αυτός που το κατάργησε ήταν ο Chirac αν και πάλι συνεχίστηκε υπό άλλη οργάνωση. Αυτό το έθιμο καταργήθηκε οριστικά είτε το πιστεύετε είτε όχι μόλις το 2010 από τον Sarkozy. Πλέον στο δάσος δίπλα στο κάστρο διοργανώνονται ακόμα και τουρ με ξεναγό για να δεις ελάφια. Ισχύει μόνο με κράτηση και νομίζω είναι 50ε το άτομο ή κάτι τέτοιο.
Μήπως τελικά οι ταγκιές είναι ιστορικό στοιχείο και όχι απλά βανδαλισμός δημόσιου χώρου;
Ανεβαίνοντας στο μπαλκόνι έχεις θέα στον κήπο και στο δάσος.
Σε έναν από τους πύργους έχουν βάλει και μια έκθεση με την ιστορία του κάστρου στον 2ο ΠΠ. Οι Ναζί τότε μάζευαν για να καταστρέψουν πολλά έργα τέχνης κυρίως από Εβραίους καλλιτέχνες. Οι Γάλλοι στο φόβο τους μην καταστραφούν σπουδαία έργα τέχνης στέλνουν στο κάστρο χιλιάδες έργα τέχνης μεταξύ αυτών και τη Μόνα Λίζα. Οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν μόλις 200 μέτρα μακριά από το κάστρο. Παρεμπιπτόντως πολλά μουσεία είχαν εκμεταλλευτεί το φόβο των Εβραίων μην καταστραφούν τα έργα που είχαν στην κατοχή τους και τα έστειλαν σε μουσεία για να τα προφυλάξουν. Φημολογείται ότι υπάρχουν χιλιάδες έργα τέχνης που δεν επέστρεψαν ποτέ στους ιδιοκτήτες τους αφού τα μουσεία είναι της λογικής ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Αξίζει να αναφέρω ότι εκτός των χώρων για φαγητό, καφέ κλπ που βρίσκονται λίγο έξω από το κάστρο, υπάρχει και φαγάδικο εντός του κάστρου που τρως σάντουιτς, κάτι να πιεις, ένα γλυκό και μια μικρή σακούλα πατατάκια με 12ε. Για Γαλλία σε τόσο τουριστικό μέρος τους φιλάς και τα χέρια όταν στα δίνουν.
Έξω από το κάστρο υπάρχει κι ένα μεσαιωνικό σόου με πουλιά, άλογα και όλο το θέατρο που φαντάζεστε. Αν ποτέ σε πληρώνουν για να πας ίσως πάω κι εγώ.
Αν βρεθείτε στη Blois εννοείται πως το Chambord δεν χάνεται.
Chenonceau
Και αν το Chambord είναι ένα επιβλητικό όμορφο κάστρο, δεν είναι ούτε το ομορφότερο, ούτε το γραφικότερο. Αυτός ο τίτλος ανήκει στο Chenonceau. Γνωστό και ως το κάστρο των γυναικών επειδή έχει συνδεθεί με ιστορικές Γαλλίδες. Απέχει λίγο παραπάνω από 30 χλμ από την αρκετά ενδιαφέρουσα Tours και μάλιστα συνδέεται μαζί της με τοπικό τρένο περίπου 20 λεπτά. Η στάση είναι πολύ κοντά στο εκδοτήριο. Είναι το δεύτερο σε επισκεψιμότητα κάστρο της Γαλλίας μετά τις Βερσαλλίες. Σε αυτό θέλει οπωσδήποτε κράτηση γιατί είναι πολύ μικρό και έχει περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων. Πρέπει να κλείσεις για συγκεκριμένη ημέρα και ώρα.
Μπορεί να μην είναι ούτε το 1/5 του Chambord αλλά είναι πανέμορφο. Με έμπνευση από την ομορφότερη πόλη του πλανήτη (μην με ρωτήσετε ποια είναι) το κάστρο είναι χτισμένο μέσα στο ποτάμι σαν γέφυρα. Είναι από αυτά τα μνημεία που βλέπεις και λες τι έμπνευση είχαν και τι φανταστική εκτέλεση έκαναν.
Υπάρχουν και τουρ με βάρκα στο ποτάμι που περνάει και από τις καμάρες αλλά δεν λειτουργούν όλο το χρόνο. Επίσης υπάρχουν και τουρ με αερόστατα πάνω απ'τη Loire που πρέπει να είναι πολύ καλή εμπειρία να βλέπεις τα εκατοντάδες κάστρα από ψηλά. Δυστυχώς έχω υψοφοβία.
Η γέφυρα προς την είσοδο.
Δεν φτάνει που είναι τόσο όμορφο εξωτερικά είναι πολύ όμορφα και τα δωμάτια του. Έχουν διατηρηθεί τα πάντα, ακόμα και οι λεπτομέρειες στα ταβάνια. Ειδικά η κρεβατοκάμαρα της Louise of Lorraine ήταν άλλο πράγμα. Ήταν πολύ σκοτεινή και δεν έχω φώτο. Η πρώτη φορά που ζηλεύω βασιλικό υπνοδωμάτιο! Τα τζάκια είχαν ψεύτικες φλόγες. Απ'ότι διάβασα σε μια λεζάντα φοβούνται μετά το ατύχημα στη Notre-Dame μην τους συμβεί τίποτα παρόμοιο.
Πως γλίτωσε αυτό το κάστρο από τη Γαλλική επανάσταση; Χαίρομαι που ρωτήσατε. Γι'αυτό μάλλον θα πρέπει να ευχαριστούμε την Louise Dupin, ένθερμη οπαδός του διαφωτισμού προσέλαβε το Rousseau για να γράψουν μαζί την εγκυκλοπαίδεια του δεύτερου φύλου που θα αποδείκνυαν την ισότητα των φύλων. Δεν ξέρω πως θα αισθανόταν αν μάθαινε ότι οι Γαλλίδες ψήφισαν πρώτη φορά το 1945, μόλις 100 χρονάκια μετά τους άντρες. Η Louise Dupin κατάφερε να πείσει τους εξαγριωμένους επαναστάτες ότι το κάστρο δεν σχετίζεται με κάποιον βασιλιά κι έτσι σήμερα μπορούμε να το θαυμάσουμε.
Είναι και αυτό σημαντικό ιστορικά για τη Γαλλία αφού λειτούργησε σαν νοσοκομείο στη διάρκεια του πρώτου ΠΠ, υπάρχει και τμήμα με ντοκουμέντα της εποχής. Μία από τις αίθουσες που λειτουργούσε σαν θάλαμος των ασθενών ήταν αυτή.
Όπως έγραψα το κάστρο είναι μικρό δεν έχει πολλά δωμάτια, να περιμένετε συνωστισμό σε σημεία, όμως η ευρύτερη περιοχή έχει κι άλλα πράγματα να δείτε. Πέρα από κήπους, έχει μια φάρμα με οικόσιτα ζώα διατηρημένη σε στυλ 16ου αιώνα, το ιστορικό κελάρι στο οποίο μπορείτε να δοκιμάσετε το τοπικό κρασί. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο για μένα ήταν η αποθήκη της βασίλισσας που είχε φτιαχτεί από την Catherine de Medici και στο οποίο βλέπεις που φύλαγαν τα διάφορα βότανα της εποχής. Έναν βοτανολόγο της βασίλισσας μπορεί να τον έχετε ακουστά. Λεγόταν Michel de Nostredame ή όπως τον φώναζαν οι φίλοι του στην Ελλάδα Νοστράδαμος.
Και σε αυτό τον χώρο υπάρχει φαγάδικο σε περίπτωση που πεινάσετε. Αν δεν κινηθείτε νωρίς να περιμένετε ουρά. Τα έχω γράψει πολλάκις, δεν υπάρχει χώρος που να πουλάει φαγητό και να μην τον γεμίζουν οι Γάλλοι. Το φαγάδικο έχει χάμπουργκερ, fish and chips και τέτοια. Αλμυρό, γλυκό και κάτι να πιεις γύρω στα 20ε. Τους δίνεις κι ένα κουτί σοκολατάκια δώρο σε τέτοια τιμή σε αυτό το μέρος.
Στην είσοδο σου δίνουν κι ένα βιβλιαράκι δωρεάν που εξηγεί τι βλέπεις σε κάθε δωμάτιο. Προφανώς αν βρεθείτε στην Tours αυτό το κάστρο δεν χάνεται.
Amboise
Όλα τα παραπάνω ήταν απλά εισαγωγή για να γράψω για την καταπληκτική περίπτωση πόλης που ονομάζεται Amboise. Όπως έγραψα στην αρχή η Γαλλία από τα τέλη του 15ου αιώνα άρχισε να κάνει μεταγραφές αεροδρομίου από την Ιταλία. Το 1516 ο François I αποφασίζει να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα και φέρνει στην Amboise τον πρώτο σκόρερ του Καμπιονάτο Leonardo "Leo" di ser Piero da Vinci ή όπως τον φώναζαν οι Γάλλοι Léonard de Vinci, ντάξει δεν τον είπαν και Πικάζο!
Ο da Vinci φέρνει μαζί του και 3 πίνακες που δούλευε εκείνη την περίοδο ένας εκ των οποίων η Μόνα Λίζα. Ποιος θα το φανταζόταν τότε πόσο σημαντικό θα ήταν αυτό το έργο για το Λούβρο και τη Γαλλία ολόκληρη. Ο da Vinci πέθανε 3 χρόνια μετά στην Amboise όπου βρίσκεται ο τάφος του καθώς και η τελευταία του κατοικία.
Στην Amboise υπάρχουν τρία κάστρα και η πλάκα είναι ότι αξίζουν όλα επίσκεψη. Θυμίζει επαρχία με την καλή έννοια της γραφικότητας και της ησυχίας, ενώ οι δρόμοι είναι πολύ στενοί, σε σημεία δεν χωράνε δύο αμάξια και τα πεζοδρόμια γίνονται από στενά έως ανύπαρκτα. Είναι μία από τις πόλεις που περνάει ο ποταμός Loire κι έχει μάλιστα μια νησίδα που ενώνεται με την υπόλοιπη πόλη με γέφυρες. Προφανώς όχι επιπέδου Παρισιού.
Πηγαίνοντας προς το κέντρο της πόλης το πρώτο πράγμα που σου τραβάει το βλέμμα είναι το βασιλικό κάστρο. Όπου βλέπεις να συνυπάρχουν δύο στυλ και το γοτθικό και αυτό της αναγέννησης.
Η είσοδος στο κάστρο.
Από τους μεγάλους πύργους και τα τείχη σε πιο λεπτοδουλειά.
Από το κάστρο έχεις και θέα στην πόλη. Υπάρχει και εδώ η τριχρωμία στα σπίτια, φυσικά δεν είναι Blois.
Σε αυτό το κάστρο βρίσκεται και ο διάσημος πίνακας ο θάνατος του Leonardo da Vinci με τον François I να του κρατάει το χέρι μέχρι την τελευταία του πνοή. Ο da Vinci είχε ζητήσει να τον θάψουν σε μια εκκλησία που βρισκόταν εντός του κάστρου. Η εκκλησία αργότερα γκρεμίστηκε και στην θέση της έχουν βάλει την προτομή του.
Ο τάφος του που μπορούμε σήμερα να δούμε έχει μεταφερθεί σε παρακείμενο ξωκλήσι πάλι εντός του κάστρου, στο οποίο γίνονται εργασίες συντήρησης απ'το 2021 μέχρι το 2023 και δεν είναι επισκέψιμο. Την γνώριζα αυτή την πληροφορία πριν βρεθώ στην πόλη διαφορετικά η αντίδραση μου θα ήταν σαν αυτή του οπαδού του Άρη όταν είδε τον παίχτη της ομάδας του να χάνει για πολλοστή φορά πέναλτι. Μην γελάσετε, αυτή είναι η κατάσταση.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι αυτό το κάστρο χρησιμοποιήθηκε και σαν φυλακή για τους Αλγερινούς αντιστασιακούς τα χρόνια της εισβολής των Γάλλων στην Αλγερία. Έχουν φτιάξει κι ένα μνημείο για αυτούς που σκότωσαν. Για τα εγκλήματα των Γάλλων στην Αλγερία θα γράψω όταν με το καλό έρθει η σειρά του Παρισιού.
Ο da Vinci δεν έμενε σε αυτό το κάστρο, είχε άλλο δικό του, το οποίο είναι επίσης επισκέψιμο και έχει τσουχτερή είσοδο (18ε, Chambord και Chenonceau είναι φθηνότερα!). Είναι όμως η τελευταία κατοικία αυτής της μεγάλης προσωπικότητας. Βλέπεις το ατελιέ του, τον χώρο που μελετούσε. Για μένα δεν χάνεται.
Το μέρος τον αποθεώνει και κατά τη γνώμη μου έχει και υπερβολές που δεν χρειάζονταν. Φυσικός είμαι και είμαι λίγο σπασίκλας με αυτά. Έχουν φτιάξει ένα τμήμα με κατασκευές από τα διάφορα σχέδια του. Με τρίγκαρε άσχημα αυτό το κομμάτι. Τον αποκαλούσαν εφευρέτη σε πράγματα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτιαχτούν από τα σχέδια του χωρίς τις σημερινές γνώσεις της μηχανικής. Σαν να φτιάξει κάποιος μηχανή του χρόνου και να αποκαλούμε εφευρέτη τον σεναριογράφο του back to the future. Αυτό που είναι καταπληκτικό είναι μια αίθουσα στην οποία αναλύει του πίνακες και σου δείχνει πως από τα επιμέρους σχέδια έφτιαχνε τον τελικό πίνακα. Καταλαβαίνεις γιατί έπαιρνε χρόνια για κάποια έργα.
Υπάρχουν όχι ένα αλλά δύο ίσως και τρία εστιατόρια εντός του χώρου...
Η πόλη δεν είναι μόνο κάστρα. Έχει και ομορφιά από μόνη της.
Ρολόι του 15ου αιώνα που τώρα βρίσκονται δημόσιες τουαλέτες.
Αυτά τα ωραία γραφικά Γαλλικά επαρχιώτικα.
Στην πόλη ζούσαν κυριολεκτικά τρωγλοδύτες. Έχτιζαν μέσα στα βράχια.
Τις κατοικίες τις βλέπεις και σήμερα. Πραγματικά αξίζει να κάνεις βόλτες και να ψάχνεις τέτοιες κατοικίες. Υπάρχει μέχρι και τετράστερο ξενοδοχείο σε αυτό το στυλ. Εδώ μια ταπεινή κατοικία.
Δεν τελειώσαμε όμως με τα κάστρα της πόλης. Το τρίτο και τελευταίο είναι αυτό από το οποίο ξεκίνησαν ουσιαστικά όλα. Ο Charles VII έφερε μαζί του 22 Ιταλούς καλλιτέχνες. Εδώ έχουμε την πρώτη εμφάνιση κήπων στο Αναγεννησιακό στυλ μπροστά από το κάστρο Gaillard.
Υπήρχαν και χώροι του κάστρου στο τρωγλοδυτικό στυλ.
Μικρό κάστρο το γυρνάς γρήγορα. Και ναι υπάρχει εστιατόριο και εδώ! Αλίμονο! Θεωρητικά προλαβαίνεις και τα τρία κάστρα σε μια μέρα με την ανάλογη κούραση φυσικά.
H Amboise ήταν και αυτή κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, συστηνόταν με το όνομα Ambacia. Λίγα πράγματα παραμένουν σήμερα να δεις, ακόμα και αυτά τα λίγα οι Γάλλοι τα φυλάνε κι έχουν αναλυτικές περιγραφές. Είναι αξιοθαύμαστο πόσο προσέχουν τα πολιτιστικά στοιχεία. Κομμάτι των τότε τειχών.
Η πόλη φημίζεται και για τις κάβες της. Αν δείτε κάπου να γράφει dégustation σημαίνει ότι μπορείτε να δοκιμάσετε δωρεάν. Είμαι άσχετος με κρασιά γι'αυτό δεν θα επεκταθώ. Κατά τη γνώμη μου η πόλη δεν χάνεται αν βρεθείτε στη Loire.
Να ξαναγράψω ακόμα μια φορά ότι Loire-Bretagne-Mont St Michel = ταξιδάρα.
Όπως ίσως καταλάβατε και αυτό το ποστ θα είναι για την αγαπημένη Loire. Θα είναι όμως λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα καθώς εκτός από μια πόλη για την οποία θα γράψω, θα συμπεριλάβω και δύο από τα σπουδαιότερα μνημεία της Γαλλίας που βρίσκονται εκτός πόλεων. Κολλάνε όμως στο συγκεκριμένο ποστ που μπορείτε να του δώσετε τον τίτλο η Αναγέννηση στη Γαλλία.
Στα τέλη του 15ου αιώνα είχαμε τους Ιταλικούς πολέμους, εκεί η Γαλλική ελίτ ανακάλυψε την αναγεννησιακή ομορφιά της Ιταλίας και ιδιαίτερα τα παλάτια τους. Έτσι ο Charles VIII, o Louis XII και ο François I αποφάσισαν ότι τέλος με τα άχαρα κάστρα λες και ζούμε στο μεσαίωνα, ήρθε η ώρα για αλλαγή. Έτσι έκαναν μεταγραφές αεροδρομίου από την Ιταλία, πήραν Ιταλούς αρχιτέκτονες, διακοσμητές και καλλιτέχνες. Η ιδέα πλέον ήταν ότι δεν φτιάχνουμε ένα κάστρο μόνο για να μας προστατεύει θέλουμε να έχει και τους κήπους του, τα νερά του και να είναι ελκυστικό στο μάτι.
Chambord
Λιγότερο από 20 χλμ από την πανέμορφη Blois βρίσκεται το κάστρο Chambord. Υπάρχει και λεωφορείο (shuttle bus ή navette θα γράφει) που φεύγει από τον σταθμό των τρένων και σταματά μπροστά από το ταμείο των εισιτηρίων. Ένα πολύ μεγάλο και πολύ όμορφο κάστρο που συνδυάζει στρογγυλούς πύργους που θυμίζουν τα γοτθικά κάστρα με όμορφες λεπτομέρειες και μια αρμονία στις διαστάσεις που ακόμα κι εγώ που δεν ενθουσιάζομαι με κάστρα χάζεψα.
Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1519 παραγγελιά του François I που το ήθελε σαν εξοχικό και όχι σαν μόνιμη κατοικία. Επιλέχθηκε να βρίσκεται κοντά σε δάσος ώστε να μπορεί εύκολα να πραγματοποιεί το αγαπημένο του χόμπι που ήταν το κυνήγι. Το κάστρο πήρε την τελική του μορφή όταν στα πράγματα ήταν ο mr εθνικά μπούτια της Γαλλίας Louis XIV:
Παρόλο που λεηλατήθηκε κατά την διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης δεν καταστράφηκε και μετά από μερικά πάρε δώσε πέρασε στα χέρια του κράτους. Το αποτέλεσμα που βλέπουμε σήμερα είναι πολύ εντυπωσιακό. Από το 2021 έχουν ξεκινήσει κάποιες εργασίες συντήρησης στα καμπαναριά που θα κρατήσουν μέχρι την άνοιξη του 2023. Είναι αυτό που λένε ότι αν δεν έχεις δει ένα μνημείο καλυμμένο με σιδεριές είναι σαν να μην το είδες.
Ακόμα κι έτσι το βρήκα πολύ όμορφο.
Είναι πολύ μεγάλο, θέλει ώρες για να το γυρίσεις. Το πολύ θετικό είναι ότι σε κάθε δωμάτιο υπάρχει γραμμένη περιγραφή του τι βλέπεις και στα Αγγλικά.
Η υπέροχη σκάλα του.
Κακόγουστος θρόνος ή μιλάει το αντιβασιλικό μου ένστικτο;
Ο François I όπως έγραψα αγαπούσε το κυνήγι, θα δείτε πολλά δωμάτια αφιερωμένα σε αυτό. Ο Charles de Gaulle είχε επαναφέρει το έθιμο του κυνηγιού με τον πρόεδρο να πηγαίνει για κυνήγι. Ο Mitterrand ήταν ο πρώτος πρόεδρος που δεν συμμετείχε αλλά παρόλα αυτά δεν το κατάργησε. Αυτός που το κατάργησε ήταν ο Chirac αν και πάλι συνεχίστηκε υπό άλλη οργάνωση. Αυτό το έθιμο καταργήθηκε οριστικά είτε το πιστεύετε είτε όχι μόλις το 2010 από τον Sarkozy. Πλέον στο δάσος δίπλα στο κάστρο διοργανώνονται ακόμα και τουρ με ξεναγό για να δεις ελάφια. Ισχύει μόνο με κράτηση και νομίζω είναι 50ε το άτομο ή κάτι τέτοιο.
Μήπως τελικά οι ταγκιές είναι ιστορικό στοιχείο και όχι απλά βανδαλισμός δημόσιου χώρου;
Ανεβαίνοντας στο μπαλκόνι έχεις θέα στον κήπο και στο δάσος.
Σε έναν από τους πύργους έχουν βάλει και μια έκθεση με την ιστορία του κάστρου στον 2ο ΠΠ. Οι Ναζί τότε μάζευαν για να καταστρέψουν πολλά έργα τέχνης κυρίως από Εβραίους καλλιτέχνες. Οι Γάλλοι στο φόβο τους μην καταστραφούν σπουδαία έργα τέχνης στέλνουν στο κάστρο χιλιάδες έργα τέχνης μεταξύ αυτών και τη Μόνα Λίζα. Οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν μόλις 200 μέτρα μακριά από το κάστρο. Παρεμπιπτόντως πολλά μουσεία είχαν εκμεταλλευτεί το φόβο των Εβραίων μην καταστραφούν τα έργα που είχαν στην κατοχή τους και τα έστειλαν σε μουσεία για να τα προφυλάξουν. Φημολογείται ότι υπάρχουν χιλιάδες έργα τέχνης που δεν επέστρεψαν ποτέ στους ιδιοκτήτες τους αφού τα μουσεία είναι της λογικής ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.
Αξίζει να αναφέρω ότι εκτός των χώρων για φαγητό, καφέ κλπ που βρίσκονται λίγο έξω από το κάστρο, υπάρχει και φαγάδικο εντός του κάστρου που τρως σάντουιτς, κάτι να πιεις, ένα γλυκό και μια μικρή σακούλα πατατάκια με 12ε. Για Γαλλία σε τόσο τουριστικό μέρος τους φιλάς και τα χέρια όταν στα δίνουν.
Έξω από το κάστρο υπάρχει κι ένα μεσαιωνικό σόου με πουλιά, άλογα και όλο το θέατρο που φαντάζεστε. Αν ποτέ σε πληρώνουν για να πας ίσως πάω κι εγώ.
Αν βρεθείτε στη Blois εννοείται πως το Chambord δεν χάνεται.
Chenonceau
Και αν το Chambord είναι ένα επιβλητικό όμορφο κάστρο, δεν είναι ούτε το ομορφότερο, ούτε το γραφικότερο. Αυτός ο τίτλος ανήκει στο Chenonceau. Γνωστό και ως το κάστρο των γυναικών επειδή έχει συνδεθεί με ιστορικές Γαλλίδες. Απέχει λίγο παραπάνω από 30 χλμ από την αρκετά ενδιαφέρουσα Tours και μάλιστα συνδέεται μαζί της με τοπικό τρένο περίπου 20 λεπτά. Η στάση είναι πολύ κοντά στο εκδοτήριο. Είναι το δεύτερο σε επισκεψιμότητα κάστρο της Γαλλίας μετά τις Βερσαλλίες. Σε αυτό θέλει οπωσδήποτε κράτηση γιατί είναι πολύ μικρό και έχει περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων. Πρέπει να κλείσεις για συγκεκριμένη ημέρα και ώρα.
Μπορεί να μην είναι ούτε το 1/5 του Chambord αλλά είναι πανέμορφο. Με έμπνευση από την ομορφότερη πόλη του πλανήτη (μην με ρωτήσετε ποια είναι) το κάστρο είναι χτισμένο μέσα στο ποτάμι σαν γέφυρα. Είναι από αυτά τα μνημεία που βλέπεις και λες τι έμπνευση είχαν και τι φανταστική εκτέλεση έκαναν.
Υπάρχουν και τουρ με βάρκα στο ποτάμι που περνάει και από τις καμάρες αλλά δεν λειτουργούν όλο το χρόνο. Επίσης υπάρχουν και τουρ με αερόστατα πάνω απ'τη Loire που πρέπει να είναι πολύ καλή εμπειρία να βλέπεις τα εκατοντάδες κάστρα από ψηλά. Δυστυχώς έχω υψοφοβία.
Η γέφυρα προς την είσοδο.
Δεν φτάνει που είναι τόσο όμορφο εξωτερικά είναι πολύ όμορφα και τα δωμάτια του. Έχουν διατηρηθεί τα πάντα, ακόμα και οι λεπτομέρειες στα ταβάνια. Ειδικά η κρεβατοκάμαρα της Louise of Lorraine ήταν άλλο πράγμα. Ήταν πολύ σκοτεινή και δεν έχω φώτο. Η πρώτη φορά που ζηλεύω βασιλικό υπνοδωμάτιο! Τα τζάκια είχαν ψεύτικες φλόγες. Απ'ότι διάβασα σε μια λεζάντα φοβούνται μετά το ατύχημα στη Notre-Dame μην τους συμβεί τίποτα παρόμοιο.
Πως γλίτωσε αυτό το κάστρο από τη Γαλλική επανάσταση; Χαίρομαι που ρωτήσατε. Γι'αυτό μάλλον θα πρέπει να ευχαριστούμε την Louise Dupin, ένθερμη οπαδός του διαφωτισμού προσέλαβε το Rousseau για να γράψουν μαζί την εγκυκλοπαίδεια του δεύτερου φύλου που θα αποδείκνυαν την ισότητα των φύλων. Δεν ξέρω πως θα αισθανόταν αν μάθαινε ότι οι Γαλλίδες ψήφισαν πρώτη φορά το 1945, μόλις 100 χρονάκια μετά τους άντρες. Η Louise Dupin κατάφερε να πείσει τους εξαγριωμένους επαναστάτες ότι το κάστρο δεν σχετίζεται με κάποιον βασιλιά κι έτσι σήμερα μπορούμε να το θαυμάσουμε.
Είναι και αυτό σημαντικό ιστορικά για τη Γαλλία αφού λειτούργησε σαν νοσοκομείο στη διάρκεια του πρώτου ΠΠ, υπάρχει και τμήμα με ντοκουμέντα της εποχής. Μία από τις αίθουσες που λειτουργούσε σαν θάλαμος των ασθενών ήταν αυτή.
Όπως έγραψα το κάστρο είναι μικρό δεν έχει πολλά δωμάτια, να περιμένετε συνωστισμό σε σημεία, όμως η ευρύτερη περιοχή έχει κι άλλα πράγματα να δείτε. Πέρα από κήπους, έχει μια φάρμα με οικόσιτα ζώα διατηρημένη σε στυλ 16ου αιώνα, το ιστορικό κελάρι στο οποίο μπορείτε να δοκιμάσετε το τοπικό κρασί. Το πιο ενδιαφέρον δωμάτιο για μένα ήταν η αποθήκη της βασίλισσας που είχε φτιαχτεί από την Catherine de Medici και στο οποίο βλέπεις που φύλαγαν τα διάφορα βότανα της εποχής. Έναν βοτανολόγο της βασίλισσας μπορεί να τον έχετε ακουστά. Λεγόταν Michel de Nostredame ή όπως τον φώναζαν οι φίλοι του στην Ελλάδα Νοστράδαμος.
Και σε αυτό τον χώρο υπάρχει φαγάδικο σε περίπτωση που πεινάσετε. Αν δεν κινηθείτε νωρίς να περιμένετε ουρά. Τα έχω γράψει πολλάκις, δεν υπάρχει χώρος που να πουλάει φαγητό και να μην τον γεμίζουν οι Γάλλοι. Το φαγάδικο έχει χάμπουργκερ, fish and chips και τέτοια. Αλμυρό, γλυκό και κάτι να πιεις γύρω στα 20ε. Τους δίνεις κι ένα κουτί σοκολατάκια δώρο σε τέτοια τιμή σε αυτό το μέρος.
Στην είσοδο σου δίνουν κι ένα βιβλιαράκι δωρεάν που εξηγεί τι βλέπεις σε κάθε δωμάτιο. Προφανώς αν βρεθείτε στην Tours αυτό το κάστρο δεν χάνεται.
Amboise
Όλα τα παραπάνω ήταν απλά εισαγωγή για να γράψω για την καταπληκτική περίπτωση πόλης που ονομάζεται Amboise. Όπως έγραψα στην αρχή η Γαλλία από τα τέλη του 15ου αιώνα άρχισε να κάνει μεταγραφές αεροδρομίου από την Ιταλία. Το 1516 ο François I αποφασίζει να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα και φέρνει στην Amboise τον πρώτο σκόρερ του Καμπιονάτο Leonardo "Leo" di ser Piero da Vinci ή όπως τον φώναζαν οι Γάλλοι Léonard de Vinci, ντάξει δεν τον είπαν και Πικάζο!
Ο da Vinci φέρνει μαζί του και 3 πίνακες που δούλευε εκείνη την περίοδο ένας εκ των οποίων η Μόνα Λίζα. Ποιος θα το φανταζόταν τότε πόσο σημαντικό θα ήταν αυτό το έργο για το Λούβρο και τη Γαλλία ολόκληρη. Ο da Vinci πέθανε 3 χρόνια μετά στην Amboise όπου βρίσκεται ο τάφος του καθώς και η τελευταία του κατοικία.
Στην Amboise υπάρχουν τρία κάστρα και η πλάκα είναι ότι αξίζουν όλα επίσκεψη. Θυμίζει επαρχία με την καλή έννοια της γραφικότητας και της ησυχίας, ενώ οι δρόμοι είναι πολύ στενοί, σε σημεία δεν χωράνε δύο αμάξια και τα πεζοδρόμια γίνονται από στενά έως ανύπαρκτα. Είναι μία από τις πόλεις που περνάει ο ποταμός Loire κι έχει μάλιστα μια νησίδα που ενώνεται με την υπόλοιπη πόλη με γέφυρες. Προφανώς όχι επιπέδου Παρισιού.
Πηγαίνοντας προς το κέντρο της πόλης το πρώτο πράγμα που σου τραβάει το βλέμμα είναι το βασιλικό κάστρο. Όπου βλέπεις να συνυπάρχουν δύο στυλ και το γοτθικό και αυτό της αναγέννησης.
Η είσοδος στο κάστρο.
Από τους μεγάλους πύργους και τα τείχη σε πιο λεπτοδουλειά.
Από το κάστρο έχεις και θέα στην πόλη. Υπάρχει και εδώ η τριχρωμία στα σπίτια, φυσικά δεν είναι Blois.
Σε αυτό το κάστρο βρίσκεται και ο διάσημος πίνακας ο θάνατος του Leonardo da Vinci με τον François I να του κρατάει το χέρι μέχρι την τελευταία του πνοή. Ο da Vinci είχε ζητήσει να τον θάψουν σε μια εκκλησία που βρισκόταν εντός του κάστρου. Η εκκλησία αργότερα γκρεμίστηκε και στην θέση της έχουν βάλει την προτομή του.
Ο τάφος του που μπορούμε σήμερα να δούμε έχει μεταφερθεί σε παρακείμενο ξωκλήσι πάλι εντός του κάστρου, στο οποίο γίνονται εργασίες συντήρησης απ'το 2021 μέχρι το 2023 και δεν είναι επισκέψιμο. Την γνώριζα αυτή την πληροφορία πριν βρεθώ στην πόλη διαφορετικά η αντίδραση μου θα ήταν σαν αυτή του οπαδού του Άρη όταν είδε τον παίχτη της ομάδας του να χάνει για πολλοστή φορά πέναλτι. Μην γελάσετε, αυτή είναι η κατάσταση.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι αυτό το κάστρο χρησιμοποιήθηκε και σαν φυλακή για τους Αλγερινούς αντιστασιακούς τα χρόνια της εισβολής των Γάλλων στην Αλγερία. Έχουν φτιάξει κι ένα μνημείο για αυτούς που σκότωσαν. Για τα εγκλήματα των Γάλλων στην Αλγερία θα γράψω όταν με το καλό έρθει η σειρά του Παρισιού.
Ο da Vinci δεν έμενε σε αυτό το κάστρο, είχε άλλο δικό του, το οποίο είναι επίσης επισκέψιμο και έχει τσουχτερή είσοδο (18ε, Chambord και Chenonceau είναι φθηνότερα!). Είναι όμως η τελευταία κατοικία αυτής της μεγάλης προσωπικότητας. Βλέπεις το ατελιέ του, τον χώρο που μελετούσε. Για μένα δεν χάνεται.
Το μέρος τον αποθεώνει και κατά τη γνώμη μου έχει και υπερβολές που δεν χρειάζονταν. Φυσικός είμαι και είμαι λίγο σπασίκλας με αυτά. Έχουν φτιάξει ένα τμήμα με κατασκευές από τα διάφορα σχέδια του. Με τρίγκαρε άσχημα αυτό το κομμάτι. Τον αποκαλούσαν εφευρέτη σε πράγματα που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτιαχτούν από τα σχέδια του χωρίς τις σημερινές γνώσεις της μηχανικής. Σαν να φτιάξει κάποιος μηχανή του χρόνου και να αποκαλούμε εφευρέτη τον σεναριογράφο του back to the future. Αυτό που είναι καταπληκτικό είναι μια αίθουσα στην οποία αναλύει του πίνακες και σου δείχνει πως από τα επιμέρους σχέδια έφτιαχνε τον τελικό πίνακα. Καταλαβαίνεις γιατί έπαιρνε χρόνια για κάποια έργα.
Υπάρχουν όχι ένα αλλά δύο ίσως και τρία εστιατόρια εντός του χώρου...
Η πόλη δεν είναι μόνο κάστρα. Έχει και ομορφιά από μόνη της.
Ρολόι του 15ου αιώνα που τώρα βρίσκονται δημόσιες τουαλέτες.
Αυτά τα ωραία γραφικά Γαλλικά επαρχιώτικα.
Στην πόλη ζούσαν κυριολεκτικά τρωγλοδύτες. Έχτιζαν μέσα στα βράχια.
Τις κατοικίες τις βλέπεις και σήμερα. Πραγματικά αξίζει να κάνεις βόλτες και να ψάχνεις τέτοιες κατοικίες. Υπάρχει μέχρι και τετράστερο ξενοδοχείο σε αυτό το στυλ. Εδώ μια ταπεινή κατοικία.
Δεν τελειώσαμε όμως με τα κάστρα της πόλης. Το τρίτο και τελευταίο είναι αυτό από το οποίο ξεκίνησαν ουσιαστικά όλα. Ο Charles VII έφερε μαζί του 22 Ιταλούς καλλιτέχνες. Εδώ έχουμε την πρώτη εμφάνιση κήπων στο Αναγεννησιακό στυλ μπροστά από το κάστρο Gaillard.
Υπήρχαν και χώροι του κάστρου στο τρωγλοδυτικό στυλ.
Μικρό κάστρο το γυρνάς γρήγορα. Και ναι υπάρχει εστιατόριο και εδώ! Αλίμονο! Θεωρητικά προλαβαίνεις και τα τρία κάστρα σε μια μέρα με την ανάλογη κούραση φυσικά.
H Amboise ήταν και αυτή κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, συστηνόταν με το όνομα Ambacia. Λίγα πράγματα παραμένουν σήμερα να δεις, ακόμα και αυτά τα λίγα οι Γάλλοι τα φυλάνε κι έχουν αναλυτικές περιγραφές. Είναι αξιοθαύμαστο πόσο προσέχουν τα πολιτιστικά στοιχεία. Κομμάτι των τότε τειχών.
Η πόλη φημίζεται και για τις κάβες της. Αν δείτε κάπου να γράφει dégustation σημαίνει ότι μπορείτε να δοκιμάσετε δωρεάν. Είμαι άσχετος με κρασιά γι'αυτό δεν θα επεκταθώ. Κατά τη γνώμη μου η πόλη δεν χάνεται αν βρεθείτε στη Loire.
Να ξαναγράψω ακόμα μια φορά ότι Loire-Bretagne-Mont St Michel = ταξιδάρα.
