zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Η ώρα έχει περάσει ευχάριστα στην πρώτη και μοναδική στην ουσία καλοκαιρινή (σαν διακοπές) μέρα μας στην Ταϋλάνδη και αφού έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε με παντζάρια μετά τις τόσες ώρες έκθεσή μας στον ήλιο οδεύουμε προς το δωμάτιο μας. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μαμά μου! Πως κοκκίνησα έτσι?? Γρήγορα μπάνιο και να πασαλειφτώ με κρέμες. Όλο λαλακίες κάνω. Hello κοπελιά, τον καρκίνο του δέρματος τον έχεις ακουστά?
Πρέπει να πάμε στον Χρήστο να του πληρώσουμε τις εκδρομές μας. Είναι και καθαρά Δευτέρα σήμερα και τις προάλλες που ήμαστε εκεί, συζητούσαμε για ουζοκαταστάσεις και αντίστοιχους μεζέδες. Μάλιστα η Κλαίρη είχε ζητήσει από τον Γιάννη ταραμοσαλάτα! Παίρνω τηλέφωνο τον Χρήστο και μου λέει ότι το εστιατόριο είναι κλειστό σήμερα γιατί ο Γιάννης πήρε ρεπό. Ευτυχώς λέω μέσα μου, την γλιτώσαμε. Δεν νομίζω να απέφευγα τα σουβλάκια και την χωριάτικη σήμερα. Να βρεθούμε του λέω ωστόσο να σου πληρώσουμε τις εκδρομές. Ραντεβού στις 20.00 στο πρακτορείο. Ετοιμαζόμαστε με άνεση χρόνου. Πολυτέλεια πια για μας.
Παίρνουμε ακόμα ένα songtheaw. Σαν τα περισσότερα λεφτά μας να τα έχουμε χαλάσει στις συμπαθητικές αυτές καρότσες! Φτάνουμε στο πρακτορείο και σε λίγα λεπτά καταφθάνει κι ο Χρήστος με την Harley Davidson τύπου μηχανή του. Μπαίνουμε μέσα και πληρώνουμε στην υπάλληλο τις εκδρομές. Η Όι που είναι? ρωτάμε και μας λέει πως θα έρθει σε λίγο. Ανοίγει το κλειστό εστιατόριο και σερβίρει μια μπίρα στην Κλαίρη και στον εαυτό του, μέχρι να βρούμε τι στο καλό θα πιω εγώ πάλι. Κοκτέηλς δεν παίζουν ε? Μπααα, μα τι λέω το ζώον. Ούζο? Τον ρωτάω. «Τις προάλλες μου είχες πει ότι έχεις ούζο». «Εγώ το είπα, που είναι δεν ξέρω». Ψάχνει ο δόλιος να το βρει, έχει ανοίξει τα πάντα και τζίφος. Λείπει ο Γιάννης και η Όι και δεν ξέρει τι του γίνεται! Τον πειράζω. «Ρακί Μαράκι. Κρύο, κρύο και δροσιστικό» μου λέει αποκαμωμένος. Ρακί? Ρακί, τι να κάνω. Κι ας έχω να φάω από το πρωί κι ας φοβάμαι μην με πειράξει. Ας πιω όμως τι να πάθω, δεν οδηγάω άλλωστε. Άσε που έχω και πολύ όρεξη. Από κει που δεν πολυμίλαγα τις προάλλες, άλλον άνθρωπο βλέπει μπροστά του τώρα ο Χρήστος. Κατεβάζω δύο στο μπαμ και με κοιτάει καλά καλά.
Του λέμε τα νέα μας για το πώς περάσαμε στις εκδρομές και το πόσο τελικά οι λίγες μέρες μας κάνουν να τρέχουμε σαν τα τσιτάχ. Μόνο που εμείς δεν έχουμε την ευελιξία τους. Σε λίγο έρχεται κι η Όι. Τι καλή που είναι! Φαίνονται αγαπημένο ζευγάρι. Τους βλέπουμε να βγάζουν φαγώσιμα από την κατάψυξη και σχεδόν τους μαλώνουμε. «Για καθίστε καλά, σιγά μην μας ταϊσετε κιόλας. Πάμε κάπου έξω να φάμε παρέα». Τους λέμε για το «La salsa restaurant», βρίσκεται κοντά στην Μαέναμ κι εκτός ότι λειτουργεί ως εστιατόριο, κάθε Δευτέρα έχουν salsa happening εκεί όπου και χορεύουν! Το είχε ψάξει η αδερφή μου πριν φύγουμε για το ταξίδι γιατί μου είχε υποσχεθεί πως θα με πάει σε ένα τουλάχιστον salsa στέκι. Salsa στην Ταϋλάνδη? Ναι αμέ, γιατί όχι? Στην μεγάλη μου τσάντα έχω χωρέσει τα παπούτσια χορού. Τα παπούτσια αυτά δεν τα χω από ψώνιο μαζί. Οι σαγιονάρες δεν κρατούν το πόδι σου σταθερό οπότε και δεν χορεύεις καλά ενώ εύκολα μπορείς να σπάσεις τα δαχτυλάκια σου. Λόγω έλλειψης σταθερότητας αυτά. Εγώ τουλάχιστον ως αρχάρια, οι χορευτές χορεύουν και με τσαρούχια! Ο Χρήστος γνωρίζει το μαγαζί όπως και τους ιδιοκτήτες του. Έχει πάει αρκετές φορές αλλά μας λέει πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Λάτιν μουσική παίζει όντως, αλλά δεν έχει δει ποτέ χορούς και τέτοια. Μα αφού το γράφει στο ίντερνετ. Άντε πάμε να δούμε λέει παραξενεμένος, θα γελάσουμε αν μη τι άλλο!!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ανεβαίνω στην μηχανή του Χρήστου κι η Κλαίρη στο αυτόματο μηχανάκι της Όι. Ούτε και θυμάμαι πόσες ρακιές έχω πιει και σαν να ξεχειλίζω από ευφορία. Είμαι τόσο happy που ούτε τα ενθουσιώδη μηνύματα από Κούβα δεν μπορούν να με ρίξουν πια. Μα οδεύω προς σαλσανισμό! Με ντόπια Ταϋλανδέζικη παρέα και με μια απαλή μέθη από την ρακή να με πλυμμυρίζει. Τι άλλο να θέλω πια να μου κάτσει? Αμ δε που θα μου κάτσει. Φτάνουμε στο «La salsa restaurant» και είναι κλειστό. Απογοήτευση.. Πάλι καλά που το διαφημίζουν ενεργά στο ίντερνετ. Και τώρα? «Τώρα πηγαίνετε μας όπου θέλετε, εσείς ξέρετε καλύτερα» τους λέμε. Το ζευγάρι συνεννοείται μεταξύ του, βάζουν μπρος τις μηχανές και ξαναφεύγουμε. Για που δεν ξέρω, θα δούμε σε λίγο. Μ’ αρέσει αυτό. Ο αέρας πάνω στην μηχανή με δροσίζει ευχάριστα. Κι αυτό μ’ αρέσει.
Φτάνουμε στην επιλογή τους. Λέγεται Hot Pan και βρίσκεται στην Μαεναμ, προς Nathon, λίγο πριν την απογευματινή λαϊκή αγορά της Μαεναμ (300 μέτρα περίπου μετά το ξενοδοχείο Santiburi). Έχει μπάρμπεκιου μπουφέ. Τα μαγαζιά τέτοιου τύπου λέγονται Moo ka ta κι αρέσουν πολύ στους Ταϋλανδούς. Αυτό που με κάνει και ενθουσιάζομαι είναι πως πέρα από τις σαλάτες που τρώγονται έτσι κι αλλιώς ωμές, τα υλικά του μπουφέ είναι κι αυτά…. άψητα! Διαλέγεις ότι θες και το ψήνεις μόνος σου στο μίνι μπάρμπεκιου που βρίσκεται στο κάθε τραπέζι! Πάμε με την Όι να διαλέξουμε φαγητά από τον μεγάλο μπουφέ. Η Κλαίρη δεν ασχολείται κι ο Χρήστος κλασσικός Ελληνάρας αφήνει την Όι να αναλάβει δράση. Έχει και κρεατικά και ψαρικά. Ψάχνω για χταπόδι αλλά δεν βρίσκω. Δεν υπάρχουν στην Ταϋλάνδη μου λέει η Όι. Διαλέγω άλλα μαλάκια όπως καλαμάρια, γαρίδες και καβούρια συν δυο πιάτα με ήδη τηγανισμένες πατάτες. Φυσικά και για την Κλαίρη! Η Όι γεμίζει ένα πιάτο με γαρίδες και λαχανικά και κάτι άλλα πραγματάκια τα οποία είμαι αρκετά ακουσμένη για να ασχοληθώ με το τι είναι. Άσε που μπορεί και να την έχω ρωτήσει ήδη και να μην θυμάμαι. Δεν πειράζει, της έχω εμπιστοσύνη.
Το τραπέζι είναι γεμάτο με σάλτσες πικάντικες, άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο. Η Όι αναλαμβάνει το ψήσιμο και ο Χρήστος με την Κλαίρη τσακίζουν τις τηγανιτές πατάτες. Μοιάζουν αυτοί οι δύο στο φαγητό, δεν δοκιμάζουν διάφορα. Η παρέα εφοδιάζεται με μπίρες και πίνω μέχρι κι εγώ! Μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που θα φάω σήμερα. Τα υλικά ψήνονται πάνω πάνω στο μικρό μπάρμπεκιου και τα υγρά όλων αυτών που ψήνεις καταλήγουν στην κυκλική γούβα που υπάρχει στο κάτω μέρος. Ο Χρήστος λέει πως αυτό είναι το καλύτερο. Προκύπτει καταπληκτική σούπα. Προς το παρόν, περιμένουμε να ψήσει η Όι τους μικρομεζέδες. Για αυτό είναι ωραίο να κυκλοφορείς με ντόπιους. Σε πάνε στα καλύτερα. Και δεν εννοώ τα ακριβότερα. Σε πάνε εκεί που ίσως μόνος σου να μην πήγαινες. Πρέπει να είμαστε οι μοναδικές τουρίστριες στο μαγαζί. Όλοι οι υπόλοιποι είναι ντόπιοι. Σούπερ! Ευτυχώς που το salsa restaurant ήταν κλειστό.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Το περιβάλλον του μαγαζιού θυμίζει το ninja μόνο που είναι πιο μεγάλο. Χύμα, με πλαστικές καρέκλες και τραπέζια. Και λίγο βρώμικα. Οι τουαλέτες δεν είναι ότι πιο καθαρό μπορείς να αντικρίσεις αλλά παντού οι τουαλέτες έτσι είναι εδώ, είσαι τυχερός αν έχει και χαρτί. Εξαιρούνται φυσικά τα ξενοδοχεία. Συνήθεια είναι όλα όμως. Όσο περνάνε οι μέρες την συνηθίζουμε αυτήν την έλλειψη καθαριότητας, αυτήν την χύμα κατάσταση γενικώς. Η ώρα περνάει ανάλαφρα κι ευχάριστα. Ο Χρήστος περιγράφει πριβέ εκδρομές που θα μπορούσε να μας κανονίσει αν δεν βρισκόμασταν εδώ για τόσο λίγες μέρες. Μιλάει για διπλανά νησιά και διανυκτερεύσεις με σκηνές στην παραλία. Η Κλαίρη ψήνεται να αλλάξουμε τα εισιτήρια προς Μπακόνγκ και να καθίσουμε Κο Σαμούι τις υπόλοιπες μέρες που απομένουν, κάνοντας την διήμερη, tempting αν μη τι άλλο, εκδρομή που μας αναλύει τόση ώρα ο Χρήστος. Δεν θέλω όμως να δώσω κι άλλα χρήματα για την ακύρωση των εισιτηρίων και θέλω να δω και την Μπακόνγκ. Έστω για δυο μέρες. «Μα την Μπακόνγκ μπορούμε να την δούμε σε στοπ οβερ σε κάποιο άλλο μελλοντικό ταξίδι μας» λέει. Αμάν αυτή η κοπέλα. Μην πάει κάπου και δεν αλλάξει τα εισιτήρια. Όπου και να πάει τα αλλάζει, είτε για να κάτσει παραπάνω, είτε για να αλλάξει προορισμό. Εδώ πάντως δεν θα τα καταφέρει, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα ούτε εγώ τόσο αυθόρμητη όσο εκείνη. Δεν έχει άλλο μακρινό ταξίδι στο άμεσο μέλλον προς Ασία Κλαιράκι. Το επόμενο εκτός Ευρώπης θα είναι σε άλλη ήπειρο. Πιο σκούρα ακόμη. Μπορεί να καταλήξω χωρίς ένα ευρώ αλλά το επόμενο μεγάλο εκεί θα είναι.
Αρχίζουμε πάλι το φιλοσοφίζινγκ και η Όι μιλάει για την Ταϋλάνδη, τα δυο παιδιά της και τις συνήθειες του λαού της. Λέει ενδιαφέροντα πράγματα από τα οποία δεν συγκρατώ τα πάντα μιας και η ρακή έχει κάνει καλά την δουλειά της. Μας λένε για τον τρόπο που γνωριστήκανε και πως φροντίζουν την σχέση τους στην καθημερινότητα τους. Η συζήτηση καταλήγει και πάλι στα συναισθηματικά και πως ταλαιπωρούμε και ταλαιπωρούμαστε με την αιώνια αυτή μάχη των δυο φύλων. Δυνατά συναισθήματα κυριαρχούν στις καρδιές και στην κουβέντα μας η οποία όσο πάει γίνεται και πιο προσωπική, με την Όι να δίνει συμβουλές ως μια πιο ώριμη και κατασταλαγμένη γυναίκα. Ώριμη ώριμη αλλά μια σταλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας στο πρόσωπό της. Ένα πρόσωπο τόσο γαλήνιο που καταφέρνει να σε ηρεμεί. Θα ήθελα πολύ να μεταφέρω την συζήτηση αλλά είναι αρκετά spicy και θα μοιάζει με reality. Ακόμα πιο reality? Ναι ακόμα πιο πολύ. Το πόσο ευχαριστιέμαι να συζητάω με ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας και κουλτούρας δεν μπορώ να το περιγράψω. Οι στιγμές αυτές είναι ασύγκριτα οι πιο σημαντικές μου σε κάθε ταξίδι. Το φαγητό είναι νοστιμότατο και φτάνει η ώρα να γευτούμε την σούπα. Δεν υπάρχει.. Είναι ότι πιο ωραίο έχω φάει στην Ταϋλάνδη. Αρμυρή και πικάντικη, με όλα τα ζουμιά και τα καρυκεύματα μέσα, διεγείρει προκλητικά τον ουρανίσκο μου. Δεν ορκίζομαι για την καθαρότητα της μιας και το μπάρμπεκιου δεν ξέρω κατά πόσο πλένεται, αλλά από γεύση σκίζει. Μμμμμμ σλουρπ τι πράγμα είναι τούτο!
Η ώρα περνά, είναι πια μετά τα μεσάνυχτα και τα παιδιά προθυμοποιούνται να μας πάνε στο ξενοδοχείο μας. Όχι δεν είναι ανάγκη. Επιμένουμε να πάρουμε ταξί. Σιγά μην κουβαλιούνται ως εκεί, δεν είναι και δίπλα. Για songtheaw ούτε λόγος, δε κυκλοφορεί εδώ τέτοια ώρα. Παίρνουν τηλέφωνο την Poo. Καληνυχτούμε με αγκαλιές και φιλιά τους ωραίους ανθρώπους που είχαμε συντροφιά μας σήμερα και για άλλη μια φορά η γλυκιά Poo, φροντίζει να μας μεταφέρει σπίτι. Ποιο σπίτι? Το Κλαιράκι έχει ορεξούλες. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να πάω να ξεραθώ στον ύπνο αλλά αυτή εδώ είναι μέσα στην καλή χαρά. Πάμε για ποτό μου λέει. Μωρέ πάμε, που να πάμε όμως. «Πάμε στο reggae bar!» δηλώνει με περίσσιο ενθουσιασμό. Το μαγαζί αυτό βρίσκεται στην Τσαβένγκ, μπροστά στην λίμνη, στην άλλη μεριά από το ξενοδοχείο μας. Πάμε πάμε λέω κι εγώ χαμογελώντας. Δεν θέλω να δει ότι δυσανασχετώ. Επιτέλους την βλέπω να χαμογελάει με όλη της την ψυχή σήμερα, δεν θέλω να της την χαλάσω.
Φτάνουμε στο reggae bar. Ο χώρος είναι μεγάλος και μια ομάδα σχιστομάτιδων νεαρών βρίσκονται πάνω στην σκηνή παίζοντας live μουσική. Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει από ροκάκια τύπου REM μέχρι και Shakira. Και reggae βεβαίως βεβαίως, να μην τιμήσουν το όνομα του μαγαζιού? Έχει αρκετό κόσμο, δεν έχει γεμίσει ακόμα όμως και έτσι βρίσκουμε ένα ψηλό τραπέζι με δυο σκαμπό να κάτσουμε. Εμένα νοιάζει να κάτσω βασικά, δεν με κρατούν τα πόδια μου. Η Κλαίρη πάλι είναι άνετη, δεν κάθεται καν στο σκαμπό. Παραγγέλνουμε mojitos και σκέφτομαι πως καλά το πάω σήμερα. Από ρακί στην μπίρα κι από την μπίρα στα κοκτέηλς. Ότι να ναι. Τα mojitos μαζί με ένα πακέτο τσιγάρα κάνουν 650 μπατ. Παρατηρούμε τον κόσμο που το διασκεδάζει χορεύοντας στον μεγάλο χώρο μπροστά μας. Έχει από όλες τις ηλικίες, από κάθε φυλή, άντρες και γυναίκες. Και φυσικά κορίτσια διαθέσιμα για παρέα στους μοναχικούς (?) άντρες. Οι εικόνα των πόρνων έχει γίνει συνήθεια στα μάτια μας πια, κυκλοφορούν όπου κι αν πάμε με απόλυτη φυσικότητα. Το παράξενο θα είναι να μην υπάρχει καμία γύρω σου.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Οι φωνές των τραγουδιστών παραδόξως ακούγονται και ειδικά μια κοπελίτσα τραγουδάει αρκετά καλά. Από όλα τα βραδινά μαγαζιά που έχω δει στην Τσαβένγκ, αυτό εδώ είναι το πιο συμπαθητικό. Κάλλιστα μπορείς να έρθεις για ένα ποτό καθώς παίζει μουσική για όλα τα γούστα. Σε άλλη φάση θα το διασκέδαζα, τώρα όμως που έχει φύγει η επήρεια από την ρακή, την έχει αντικαταστήσει ένας ελαφρύς πονοκέφαλος και σκέφτομαι πως αύριο πρέπει να ξυπνήσουμε παααααάρα πολύ νωρίς για την τελευταία μας εκδρομή. Πρέπει να είμαστε έτοιμες στις 6.30…. Έλεος! Προσπαθώ όσο μπορώ να μην μεταφέρω την χλιαρή μου διάθεση στην αδερφή μου, η οποία σφύζει από ζωντάνια. Μα που την βρίσκει την όρεξη? Για αυτό την κάνουν πιο μικρή από μένα, παρόλο που δεν είναι. Αφού εκεί που οι άλλοι σταματούν, η Κλαίρη συνεχίζει ακάθεκτη. Κλαίρη walker. Τέτοια είναι. Παραγγέλνει άλλα 2 Mojitos. Τέτοια κάνει.
Δίπλα μας κάθονται 3 νεαροί, δυο σκουρόχρωμοι που μοιάζουν με Αφρικανούς κι ένας ανοιχτόχρωμος. Έχουν παραγγείλει ένα μπουκάλι ουίσκι και επιμένουν να μας κεράσουν. Ουίσκι? Ούτε κατά διάνοια. Αλλά ούτε και θέλουμε κέρασμα, μπορούμε να πληρώσουμε μόνες μας τα ποτά μας. Με τα πολλά μας πιάνουν την κουβέντα. Ο ένας ο αφρικανός δηλαδή, γιατί οι άλλοι δεν μιλάνε αγγλικά. Ο άλλος αφρικανός μοιάζει με ψηλό καλοκάγαθο γίγαντα, έχει φουντωτά άφρο μαλλιά, φοράει γυαλάκια, είναι ντροπαλός και μιλάει μόνο τα βασικά (hi, bye, thanks δηλαδή). Φοβερή μορφή! Ο τρίτος και τελευταίος είναι ο γοητευτικός της παρέας και μπορεί να πει λίγο παραπάνω από αυτά. Τελικά έρχονται από το Παρίσι κι η Κλαίρη ακόμα πιο ενθουσιασμένη προσπαθεί να εξασκήσει τα σκουριασμένα γαλλικά της. Έκανε και ένα χρόνο στις καλόγριες τρομάρα της. Ποιος η Κλαίρη, η δεν μπορώ τους περιορισμούς.
Όσο μιλάνε για το Παρίσι και την όμορφη χώρα που εγώ ακόμα δεν έχω αξιωθεί να επισκεφτώ, με πλησιάζει ο ωραίος της παρέας. Μου δείχνει μια φωτογραφία στο κινητό του με μια ξανθιά κοπέλα. «Αυτή» μου λέει «είναι το girlfriend μου. Είμαστε ένα χρόνο μαζί. Δεν είναι πολύ όμορφη?» Αμέ του λέω, κούκλα είναι. Και όντως είναι. Μωρέ μπράβο σκέφτομαι. Να κι ένας άντρας που είναι τόσο μακριά από την πατρίδα του, βρίσκεται τώρα στην χώρα του σεξ και σκέφτεται μόνο το κορίτσι του. Όχι μόνο την σκέφτεται, την επιδεικνύει κιόλας.. Στην αρχή αυτά. Γιατί αμέσως μετά, αποδεικνύεται το πιο περίεργο καμάκι που μου έχουν κάνει ποτέ. «Στην Γαλλία όμως. Εδώ δεν έχω κοπέλα.» Τότε με κοπλιμεντάρει. «excusez moi αλλά έπρεπε να στο πω. Αν θες μπορείς να είσαι εσύ το girlfriend μου εδώ». Α να σαι καλά του λέω αλλά έχω κι εγώ boyfriend. Η πιο ασφαλής απάντηση. «Αλήθεια?» μου λέει «είναι εδώ?» «όχι δεν είναι εδώ, με περιμένει στην Ελλάδα» περίπου «Ε και τότε τι πειράζει?» Η φασολάδα πειράζει σκέφτομαι αλλά μαζεύομαι και λέω «Τι εδώ τι στην Ελλάδα, boyfriend μου είναι και πάλι» Με κοιτά παραξενεμένος, σαν να του χω πει πως είμαι γάιδαρος και πετάω. Δηλαδή πραγματικά πιάνει τέτοιο καμάκι? Να στην πέφτει ο άλλος και να σου δείχνει συγχρόνως την κοπέλα του σε φωτογραφία? ....!!! Όλα αυτά την ίδια ώρα που ο άλλος προτείνει ξερά στην αδερφή μου να φύγουμε από το μαγαζί και να πάμε στα δωμάτια τους. Ρε! Δεν πάνε καλά! Τόσο εύκολα γίνεται? Και δεν μιλάω για τις πόρνες που πια μου είναι οικείες, μιλάω για παρέες γυναικών που έχουν έρθει εδώ για διακοπές. Μου έρχονται εικόνες από τουρίστριες στα νησιά μας και την διάθεση ξεσαλώματος που έχουν. Οκ, αυτό δεν με ξενίζει. Τόσο χύμα όμως προτάσεις με ξενίζουν και πολύ. Ζω αλλού? Η μεγαλύτερη πλάκα είναι πως τα παιδιά είναι πάρα πολύ ευγενικά και καθόλου πιεστικά. Αντί δηλαδή να μας πούνε να πάμε για κάνα καφέ, με τρανταχτή ευγένεια μας λένε «voulez vous coucher avec moi?» Είμαι σίγουρη πως αν μας μιλούσαν στα ελληνικά θα χρησιμοποιούσαν πληθυντικό! Τόσο ευγένεια. Φοβεροί!! Βλέπουν ότι δεν τα καταφέρνουν και άμεσα –άμεσα όμως!- εξαφανίζονται στην πίστα, λέγοντας μας πως επιστρέφουν σε λίγο. Τους βλέπουμε να χορεύουν ξέγνοιαστα και να προσπαθούν να ψήσουν άλλα κορίτσια. Είναι έτοιμα για τσουρούφλισμα! Διασκεδάζω και με τους μεν και με τους δε. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνομαι πως οι άντρες εδώ μόλις βλέπουν ότι δεν θα απαυτώσουν, στο καπάκι αναζητάνε την τύχη τους αλλού. Δεν επιμένουν. Που χρόνος, έχουν τόσες κοπέλες να ψαχτούν.
Είναι ώρα όμως να πω στην μικρή, ωχ συγνώμη, στην μεγάλη μου αδερφή πως πρέπει πια να επιστρέψουμε. Αύριο ξυπνάμε πιο νωρίς από όλες τις μέρες. Τι αύριο δηλαδή, σε λίγες ώρες. Songtheaw και ξενοδοχείο. Πασαλείβομαι με κρέμες μιας και εξακολουθώ να μοιάζω με τηγανισμένη και πέφτω με την μία μπρούμυτα στο κρεβάτι. Ωχού πως θα νυστάζω πάλι!! Η Κλαίρη έχει το κουράγιο να ανοίξει το λάπτοπ της. Απίστευτη είναι! Το πρωί να την δω…
Πρέπει να πάμε στον Χρήστο να του πληρώσουμε τις εκδρομές μας. Είναι και καθαρά Δευτέρα σήμερα και τις προάλλες που ήμαστε εκεί, συζητούσαμε για ουζοκαταστάσεις και αντίστοιχους μεζέδες. Μάλιστα η Κλαίρη είχε ζητήσει από τον Γιάννη ταραμοσαλάτα! Παίρνω τηλέφωνο τον Χρήστο και μου λέει ότι το εστιατόριο είναι κλειστό σήμερα γιατί ο Γιάννης πήρε ρεπό. Ευτυχώς λέω μέσα μου, την γλιτώσαμε. Δεν νομίζω να απέφευγα τα σουβλάκια και την χωριάτικη σήμερα. Να βρεθούμε του λέω ωστόσο να σου πληρώσουμε τις εκδρομές. Ραντεβού στις 20.00 στο πρακτορείο. Ετοιμαζόμαστε με άνεση χρόνου. Πολυτέλεια πια για μας.
Παίρνουμε ακόμα ένα songtheaw. Σαν τα περισσότερα λεφτά μας να τα έχουμε χαλάσει στις συμπαθητικές αυτές καρότσες! Φτάνουμε στο πρακτορείο και σε λίγα λεπτά καταφθάνει κι ο Χρήστος με την Harley Davidson τύπου μηχανή του. Μπαίνουμε μέσα και πληρώνουμε στην υπάλληλο τις εκδρομές. Η Όι που είναι? ρωτάμε και μας λέει πως θα έρθει σε λίγο. Ανοίγει το κλειστό εστιατόριο και σερβίρει μια μπίρα στην Κλαίρη και στον εαυτό του, μέχρι να βρούμε τι στο καλό θα πιω εγώ πάλι. Κοκτέηλς δεν παίζουν ε? Μπααα, μα τι λέω το ζώον. Ούζο? Τον ρωτάω. «Τις προάλλες μου είχες πει ότι έχεις ούζο». «Εγώ το είπα, που είναι δεν ξέρω». Ψάχνει ο δόλιος να το βρει, έχει ανοίξει τα πάντα και τζίφος. Λείπει ο Γιάννης και η Όι και δεν ξέρει τι του γίνεται! Τον πειράζω. «Ρακί Μαράκι. Κρύο, κρύο και δροσιστικό» μου λέει αποκαμωμένος. Ρακί? Ρακί, τι να κάνω. Κι ας έχω να φάω από το πρωί κι ας φοβάμαι μην με πειράξει. Ας πιω όμως τι να πάθω, δεν οδηγάω άλλωστε. Άσε που έχω και πολύ όρεξη. Από κει που δεν πολυμίλαγα τις προάλλες, άλλον άνθρωπο βλέπει μπροστά του τώρα ο Χρήστος. Κατεβάζω δύο στο μπαμ και με κοιτάει καλά καλά.
Του λέμε τα νέα μας για το πώς περάσαμε στις εκδρομές και το πόσο τελικά οι λίγες μέρες μας κάνουν να τρέχουμε σαν τα τσιτάχ. Μόνο που εμείς δεν έχουμε την ευελιξία τους. Σε λίγο έρχεται κι η Όι. Τι καλή που είναι! Φαίνονται αγαπημένο ζευγάρι. Τους βλέπουμε να βγάζουν φαγώσιμα από την κατάψυξη και σχεδόν τους μαλώνουμε. «Για καθίστε καλά, σιγά μην μας ταϊσετε κιόλας. Πάμε κάπου έξω να φάμε παρέα». Τους λέμε για το «La salsa restaurant», βρίσκεται κοντά στην Μαέναμ κι εκτός ότι λειτουργεί ως εστιατόριο, κάθε Δευτέρα έχουν salsa happening εκεί όπου και χορεύουν! Το είχε ψάξει η αδερφή μου πριν φύγουμε για το ταξίδι γιατί μου είχε υποσχεθεί πως θα με πάει σε ένα τουλάχιστον salsa στέκι. Salsa στην Ταϋλάνδη? Ναι αμέ, γιατί όχι? Στην μεγάλη μου τσάντα έχω χωρέσει τα παπούτσια χορού. Τα παπούτσια αυτά δεν τα χω από ψώνιο μαζί. Οι σαγιονάρες δεν κρατούν το πόδι σου σταθερό οπότε και δεν χορεύεις καλά ενώ εύκολα μπορείς να σπάσεις τα δαχτυλάκια σου. Λόγω έλλειψης σταθερότητας αυτά. Εγώ τουλάχιστον ως αρχάρια, οι χορευτές χορεύουν και με τσαρούχια! Ο Χρήστος γνωρίζει το μαγαζί όπως και τους ιδιοκτήτες του. Έχει πάει αρκετές φορές αλλά μας λέει πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Λάτιν μουσική παίζει όντως, αλλά δεν έχει δει ποτέ χορούς και τέτοια. Μα αφού το γράφει στο ίντερνετ. Άντε πάμε να δούμε λέει παραξενεμένος, θα γελάσουμε αν μη τι άλλο!!
Ανεβαίνω στην μηχανή του Χρήστου κι η Κλαίρη στο αυτόματο μηχανάκι της Όι. Ούτε και θυμάμαι πόσες ρακιές έχω πιει και σαν να ξεχειλίζω από ευφορία. Είμαι τόσο happy που ούτε τα ενθουσιώδη μηνύματα από Κούβα δεν μπορούν να με ρίξουν πια. Μα οδεύω προς σαλσανισμό! Με ντόπια Ταϋλανδέζικη παρέα και με μια απαλή μέθη από την ρακή να με πλυμμυρίζει. Τι άλλο να θέλω πια να μου κάτσει? Αμ δε που θα μου κάτσει. Φτάνουμε στο «La salsa restaurant» και είναι κλειστό. Απογοήτευση.. Πάλι καλά που το διαφημίζουν ενεργά στο ίντερνετ. Και τώρα? «Τώρα πηγαίνετε μας όπου θέλετε, εσείς ξέρετε καλύτερα» τους λέμε. Το ζευγάρι συνεννοείται μεταξύ του, βάζουν μπρος τις μηχανές και ξαναφεύγουμε. Για που δεν ξέρω, θα δούμε σε λίγο. Μ’ αρέσει αυτό. Ο αέρας πάνω στην μηχανή με δροσίζει ευχάριστα. Κι αυτό μ’ αρέσει.
Φτάνουμε στην επιλογή τους. Λέγεται Hot Pan και βρίσκεται στην Μαεναμ, προς Nathon, λίγο πριν την απογευματινή λαϊκή αγορά της Μαεναμ (300 μέτρα περίπου μετά το ξενοδοχείο Santiburi). Έχει μπάρμπεκιου μπουφέ. Τα μαγαζιά τέτοιου τύπου λέγονται Moo ka ta κι αρέσουν πολύ στους Ταϋλανδούς. Αυτό που με κάνει και ενθουσιάζομαι είναι πως πέρα από τις σαλάτες που τρώγονται έτσι κι αλλιώς ωμές, τα υλικά του μπουφέ είναι κι αυτά…. άψητα! Διαλέγεις ότι θες και το ψήνεις μόνος σου στο μίνι μπάρμπεκιου που βρίσκεται στο κάθε τραπέζι! Πάμε με την Όι να διαλέξουμε φαγητά από τον μεγάλο μπουφέ. Η Κλαίρη δεν ασχολείται κι ο Χρήστος κλασσικός Ελληνάρας αφήνει την Όι να αναλάβει δράση. Έχει και κρεατικά και ψαρικά. Ψάχνω για χταπόδι αλλά δεν βρίσκω. Δεν υπάρχουν στην Ταϋλάνδη μου λέει η Όι. Διαλέγω άλλα μαλάκια όπως καλαμάρια, γαρίδες και καβούρια συν δυο πιάτα με ήδη τηγανισμένες πατάτες. Φυσικά και για την Κλαίρη! Η Όι γεμίζει ένα πιάτο με γαρίδες και λαχανικά και κάτι άλλα πραγματάκια τα οποία είμαι αρκετά ακουσμένη για να ασχοληθώ με το τι είναι. Άσε που μπορεί και να την έχω ρωτήσει ήδη και να μην θυμάμαι. Δεν πειράζει, της έχω εμπιστοσύνη.
Το τραπέζι είναι γεμάτο με σάλτσες πικάντικες, άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο. Η Όι αναλαμβάνει το ψήσιμο και ο Χρήστος με την Κλαίρη τσακίζουν τις τηγανιτές πατάτες. Μοιάζουν αυτοί οι δύο στο φαγητό, δεν δοκιμάζουν διάφορα. Η παρέα εφοδιάζεται με μπίρες και πίνω μέχρι κι εγώ! Μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που θα φάω σήμερα. Τα υλικά ψήνονται πάνω πάνω στο μικρό μπάρμπεκιου και τα υγρά όλων αυτών που ψήνεις καταλήγουν στην κυκλική γούβα που υπάρχει στο κάτω μέρος. Ο Χρήστος λέει πως αυτό είναι το καλύτερο. Προκύπτει καταπληκτική σούπα. Προς το παρόν, περιμένουμε να ψήσει η Όι τους μικρομεζέδες. Για αυτό είναι ωραίο να κυκλοφορείς με ντόπιους. Σε πάνε στα καλύτερα. Και δεν εννοώ τα ακριβότερα. Σε πάνε εκεί που ίσως μόνος σου να μην πήγαινες. Πρέπει να είμαστε οι μοναδικές τουρίστριες στο μαγαζί. Όλοι οι υπόλοιποι είναι ντόπιοι. Σούπερ! Ευτυχώς που το salsa restaurant ήταν κλειστό.
Το περιβάλλον του μαγαζιού θυμίζει το ninja μόνο που είναι πιο μεγάλο. Χύμα, με πλαστικές καρέκλες και τραπέζια. Και λίγο βρώμικα. Οι τουαλέτες δεν είναι ότι πιο καθαρό μπορείς να αντικρίσεις αλλά παντού οι τουαλέτες έτσι είναι εδώ, είσαι τυχερός αν έχει και χαρτί. Εξαιρούνται φυσικά τα ξενοδοχεία. Συνήθεια είναι όλα όμως. Όσο περνάνε οι μέρες την συνηθίζουμε αυτήν την έλλειψη καθαριότητας, αυτήν την χύμα κατάσταση γενικώς. Η ώρα περνάει ανάλαφρα κι ευχάριστα. Ο Χρήστος περιγράφει πριβέ εκδρομές που θα μπορούσε να μας κανονίσει αν δεν βρισκόμασταν εδώ για τόσο λίγες μέρες. Μιλάει για διπλανά νησιά και διανυκτερεύσεις με σκηνές στην παραλία. Η Κλαίρη ψήνεται να αλλάξουμε τα εισιτήρια προς Μπακόνγκ και να καθίσουμε Κο Σαμούι τις υπόλοιπες μέρες που απομένουν, κάνοντας την διήμερη, tempting αν μη τι άλλο, εκδρομή που μας αναλύει τόση ώρα ο Χρήστος. Δεν θέλω όμως να δώσω κι άλλα χρήματα για την ακύρωση των εισιτηρίων και θέλω να δω και την Μπακόνγκ. Έστω για δυο μέρες. «Μα την Μπακόνγκ μπορούμε να την δούμε σε στοπ οβερ σε κάποιο άλλο μελλοντικό ταξίδι μας» λέει. Αμάν αυτή η κοπέλα. Μην πάει κάπου και δεν αλλάξει τα εισιτήρια. Όπου και να πάει τα αλλάζει, είτε για να κάτσει παραπάνω, είτε για να αλλάξει προορισμό. Εδώ πάντως δεν θα τα καταφέρει, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα ούτε εγώ τόσο αυθόρμητη όσο εκείνη. Δεν έχει άλλο μακρινό ταξίδι στο άμεσο μέλλον προς Ασία Κλαιράκι. Το επόμενο εκτός Ευρώπης θα είναι σε άλλη ήπειρο. Πιο σκούρα ακόμη. Μπορεί να καταλήξω χωρίς ένα ευρώ αλλά το επόμενο μεγάλο εκεί θα είναι.
Αρχίζουμε πάλι το φιλοσοφίζινγκ και η Όι μιλάει για την Ταϋλάνδη, τα δυο παιδιά της και τις συνήθειες του λαού της. Λέει ενδιαφέροντα πράγματα από τα οποία δεν συγκρατώ τα πάντα μιας και η ρακή έχει κάνει καλά την δουλειά της. Μας λένε για τον τρόπο που γνωριστήκανε και πως φροντίζουν την σχέση τους στην καθημερινότητα τους. Η συζήτηση καταλήγει και πάλι στα συναισθηματικά και πως ταλαιπωρούμε και ταλαιπωρούμαστε με την αιώνια αυτή μάχη των δυο φύλων. Δυνατά συναισθήματα κυριαρχούν στις καρδιές και στην κουβέντα μας η οποία όσο πάει γίνεται και πιο προσωπική, με την Όι να δίνει συμβουλές ως μια πιο ώριμη και κατασταλαγμένη γυναίκα. Ώριμη ώριμη αλλά μια σταλιά και χωρίς ίχνος ρυτίδας στο πρόσωπό της. Ένα πρόσωπο τόσο γαλήνιο που καταφέρνει να σε ηρεμεί. Θα ήθελα πολύ να μεταφέρω την συζήτηση αλλά είναι αρκετά spicy και θα μοιάζει με reality. Ακόμα πιο reality? Ναι ακόμα πιο πολύ. Το πόσο ευχαριστιέμαι να συζητάω με ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας και κουλτούρας δεν μπορώ να το περιγράψω. Οι στιγμές αυτές είναι ασύγκριτα οι πιο σημαντικές μου σε κάθε ταξίδι. Το φαγητό είναι νοστιμότατο και φτάνει η ώρα να γευτούμε την σούπα. Δεν υπάρχει.. Είναι ότι πιο ωραίο έχω φάει στην Ταϋλάνδη. Αρμυρή και πικάντικη, με όλα τα ζουμιά και τα καρυκεύματα μέσα, διεγείρει προκλητικά τον ουρανίσκο μου. Δεν ορκίζομαι για την καθαρότητα της μιας και το μπάρμπεκιου δεν ξέρω κατά πόσο πλένεται, αλλά από γεύση σκίζει. Μμμμμμ σλουρπ τι πράγμα είναι τούτο!
Η ώρα περνά, είναι πια μετά τα μεσάνυχτα και τα παιδιά προθυμοποιούνται να μας πάνε στο ξενοδοχείο μας. Όχι δεν είναι ανάγκη. Επιμένουμε να πάρουμε ταξί. Σιγά μην κουβαλιούνται ως εκεί, δεν είναι και δίπλα. Για songtheaw ούτε λόγος, δε κυκλοφορεί εδώ τέτοια ώρα. Παίρνουν τηλέφωνο την Poo. Καληνυχτούμε με αγκαλιές και φιλιά τους ωραίους ανθρώπους που είχαμε συντροφιά μας σήμερα και για άλλη μια φορά η γλυκιά Poo, φροντίζει να μας μεταφέρει σπίτι. Ποιο σπίτι? Το Κλαιράκι έχει ορεξούλες. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να πάω να ξεραθώ στον ύπνο αλλά αυτή εδώ είναι μέσα στην καλή χαρά. Πάμε για ποτό μου λέει. Μωρέ πάμε, που να πάμε όμως. «Πάμε στο reggae bar!» δηλώνει με περίσσιο ενθουσιασμό. Το μαγαζί αυτό βρίσκεται στην Τσαβένγκ, μπροστά στην λίμνη, στην άλλη μεριά από το ξενοδοχείο μας. Πάμε πάμε λέω κι εγώ χαμογελώντας. Δεν θέλω να δει ότι δυσανασχετώ. Επιτέλους την βλέπω να χαμογελάει με όλη της την ψυχή σήμερα, δεν θέλω να της την χαλάσω.
Φτάνουμε στο reggae bar. Ο χώρος είναι μεγάλος και μια ομάδα σχιστομάτιδων νεαρών βρίσκονται πάνω στην σκηνή παίζοντας live μουσική. Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει από ροκάκια τύπου REM μέχρι και Shakira. Και reggae βεβαίως βεβαίως, να μην τιμήσουν το όνομα του μαγαζιού? Έχει αρκετό κόσμο, δεν έχει γεμίσει ακόμα όμως και έτσι βρίσκουμε ένα ψηλό τραπέζι με δυο σκαμπό να κάτσουμε. Εμένα νοιάζει να κάτσω βασικά, δεν με κρατούν τα πόδια μου. Η Κλαίρη πάλι είναι άνετη, δεν κάθεται καν στο σκαμπό. Παραγγέλνουμε mojitos και σκέφτομαι πως καλά το πάω σήμερα. Από ρακί στην μπίρα κι από την μπίρα στα κοκτέηλς. Ότι να ναι. Τα mojitos μαζί με ένα πακέτο τσιγάρα κάνουν 650 μπατ. Παρατηρούμε τον κόσμο που το διασκεδάζει χορεύοντας στον μεγάλο χώρο μπροστά μας. Έχει από όλες τις ηλικίες, από κάθε φυλή, άντρες και γυναίκες. Και φυσικά κορίτσια διαθέσιμα για παρέα στους μοναχικούς (?) άντρες. Οι εικόνα των πόρνων έχει γίνει συνήθεια στα μάτια μας πια, κυκλοφορούν όπου κι αν πάμε με απόλυτη φυσικότητα. Το παράξενο θα είναι να μην υπάρχει καμία γύρω σου.
Οι φωνές των τραγουδιστών παραδόξως ακούγονται και ειδικά μια κοπελίτσα τραγουδάει αρκετά καλά. Από όλα τα βραδινά μαγαζιά που έχω δει στην Τσαβένγκ, αυτό εδώ είναι το πιο συμπαθητικό. Κάλλιστα μπορείς να έρθεις για ένα ποτό καθώς παίζει μουσική για όλα τα γούστα. Σε άλλη φάση θα το διασκέδαζα, τώρα όμως που έχει φύγει η επήρεια από την ρακή, την έχει αντικαταστήσει ένας ελαφρύς πονοκέφαλος και σκέφτομαι πως αύριο πρέπει να ξυπνήσουμε παααααάρα πολύ νωρίς για την τελευταία μας εκδρομή. Πρέπει να είμαστε έτοιμες στις 6.30…. Έλεος! Προσπαθώ όσο μπορώ να μην μεταφέρω την χλιαρή μου διάθεση στην αδερφή μου, η οποία σφύζει από ζωντάνια. Μα που την βρίσκει την όρεξη? Για αυτό την κάνουν πιο μικρή από μένα, παρόλο που δεν είναι. Αφού εκεί που οι άλλοι σταματούν, η Κλαίρη συνεχίζει ακάθεκτη. Κλαίρη walker. Τέτοια είναι. Παραγγέλνει άλλα 2 Mojitos. Τέτοια κάνει.
Δίπλα μας κάθονται 3 νεαροί, δυο σκουρόχρωμοι που μοιάζουν με Αφρικανούς κι ένας ανοιχτόχρωμος. Έχουν παραγγείλει ένα μπουκάλι ουίσκι και επιμένουν να μας κεράσουν. Ουίσκι? Ούτε κατά διάνοια. Αλλά ούτε και θέλουμε κέρασμα, μπορούμε να πληρώσουμε μόνες μας τα ποτά μας. Με τα πολλά μας πιάνουν την κουβέντα. Ο ένας ο αφρικανός δηλαδή, γιατί οι άλλοι δεν μιλάνε αγγλικά. Ο άλλος αφρικανός μοιάζει με ψηλό καλοκάγαθο γίγαντα, έχει φουντωτά άφρο μαλλιά, φοράει γυαλάκια, είναι ντροπαλός και μιλάει μόνο τα βασικά (hi, bye, thanks δηλαδή). Φοβερή μορφή! Ο τρίτος και τελευταίος είναι ο γοητευτικός της παρέας και μπορεί να πει λίγο παραπάνω από αυτά. Τελικά έρχονται από το Παρίσι κι η Κλαίρη ακόμα πιο ενθουσιασμένη προσπαθεί να εξασκήσει τα σκουριασμένα γαλλικά της. Έκανε και ένα χρόνο στις καλόγριες τρομάρα της. Ποιος η Κλαίρη, η δεν μπορώ τους περιορισμούς.
Όσο μιλάνε για το Παρίσι και την όμορφη χώρα που εγώ ακόμα δεν έχω αξιωθεί να επισκεφτώ, με πλησιάζει ο ωραίος της παρέας. Μου δείχνει μια φωτογραφία στο κινητό του με μια ξανθιά κοπέλα. «Αυτή» μου λέει «είναι το girlfriend μου. Είμαστε ένα χρόνο μαζί. Δεν είναι πολύ όμορφη?» Αμέ του λέω, κούκλα είναι. Και όντως είναι. Μωρέ μπράβο σκέφτομαι. Να κι ένας άντρας που είναι τόσο μακριά από την πατρίδα του, βρίσκεται τώρα στην χώρα του σεξ και σκέφτεται μόνο το κορίτσι του. Όχι μόνο την σκέφτεται, την επιδεικνύει κιόλας.. Στην αρχή αυτά. Γιατί αμέσως μετά, αποδεικνύεται το πιο περίεργο καμάκι που μου έχουν κάνει ποτέ. «Στην Γαλλία όμως. Εδώ δεν έχω κοπέλα.» Τότε με κοπλιμεντάρει. «excusez moi αλλά έπρεπε να στο πω. Αν θες μπορείς να είσαι εσύ το girlfriend μου εδώ». Α να σαι καλά του λέω αλλά έχω κι εγώ boyfriend. Η πιο ασφαλής απάντηση. «Αλήθεια?» μου λέει «είναι εδώ?» «όχι δεν είναι εδώ, με περιμένει στην Ελλάδα» περίπου «Ε και τότε τι πειράζει?» Η φασολάδα πειράζει σκέφτομαι αλλά μαζεύομαι και λέω «Τι εδώ τι στην Ελλάδα, boyfriend μου είναι και πάλι» Με κοιτά παραξενεμένος, σαν να του χω πει πως είμαι γάιδαρος και πετάω. Δηλαδή πραγματικά πιάνει τέτοιο καμάκι? Να στην πέφτει ο άλλος και να σου δείχνει συγχρόνως την κοπέλα του σε φωτογραφία? ....!!! Όλα αυτά την ίδια ώρα που ο άλλος προτείνει ξερά στην αδερφή μου να φύγουμε από το μαγαζί και να πάμε στα δωμάτια τους. Ρε! Δεν πάνε καλά! Τόσο εύκολα γίνεται? Και δεν μιλάω για τις πόρνες που πια μου είναι οικείες, μιλάω για παρέες γυναικών που έχουν έρθει εδώ για διακοπές. Μου έρχονται εικόνες από τουρίστριες στα νησιά μας και την διάθεση ξεσαλώματος που έχουν. Οκ, αυτό δεν με ξενίζει. Τόσο χύμα όμως προτάσεις με ξενίζουν και πολύ. Ζω αλλού? Η μεγαλύτερη πλάκα είναι πως τα παιδιά είναι πάρα πολύ ευγενικά και καθόλου πιεστικά. Αντί δηλαδή να μας πούνε να πάμε για κάνα καφέ, με τρανταχτή ευγένεια μας λένε «voulez vous coucher avec moi?» Είμαι σίγουρη πως αν μας μιλούσαν στα ελληνικά θα χρησιμοποιούσαν πληθυντικό! Τόσο ευγένεια. Φοβεροί!! Βλέπουν ότι δεν τα καταφέρνουν και άμεσα –άμεσα όμως!- εξαφανίζονται στην πίστα, λέγοντας μας πως επιστρέφουν σε λίγο. Τους βλέπουμε να χορεύουν ξέγνοιαστα και να προσπαθούν να ψήσουν άλλα κορίτσια. Είναι έτοιμα για τσουρούφλισμα! Διασκεδάζω και με τους μεν και με τους δε. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνομαι πως οι άντρες εδώ μόλις βλέπουν ότι δεν θα απαυτώσουν, στο καπάκι αναζητάνε την τύχη τους αλλού. Δεν επιμένουν. Που χρόνος, έχουν τόσες κοπέλες να ψαχτούν.
Είναι ώρα όμως να πω στην μικρή, ωχ συγνώμη, στην μεγάλη μου αδερφή πως πρέπει πια να επιστρέψουμε. Αύριο ξυπνάμε πιο νωρίς από όλες τις μέρες. Τι αύριο δηλαδή, σε λίγες ώρες. Songtheaw και ξενοδοχείο. Πασαλείβομαι με κρέμες μιας και εξακολουθώ να μοιάζω με τηγανισμένη και πέφτω με την μία μπρούμυτα στο κρεβάτι. Ωχού πως θα νυστάζω πάλι!! Η Κλαίρη έχει το κουράγιο να ανοίξει το λάπτοπ της. Απίστευτη είναι! Το πρωί να την δω…
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
