zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Τα ταξίδια είναι ο τρόπος να γνωρίσουμε τον κόσμο κι ο κόσμος ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Λίγο από το feeling του κάθε ταξιδιού να είχαμε στην καθημερινότητα μας, το ταξίδι της ζωή μας θα αποκτούσε περισσότερα feelings. Για όλα αυτά που κάνουμε.
Περισσότερο νόημα. Ξεχνιόμαστε και δεν ΝΙΩΘΟΥΜΕ και για αυτό ζούμε λιγότερο. Και δεν εννοώ σε διάρκεια. Κάπου διάβασα πως στα ταξίδια είσαι διαφορετικός γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο τον εαυτό σου, ένα εαυτό σκέτο, χωρίς να επηρεάζεται ούτε από το παρελθόν του, ούτε από το μέλλον του. Σωστό! It’s just you! Ζεις την στιγμή. Δεν έχεις δουλειά να σε τρώει το άγχος. Ούτε την ρουτίνα που σε κάνει και ξεχνάς τα ωραία που έχεις. Φεύγει ο συντηρητισμός, τα κόμπλεξ, οι downies, –στον βαθμό που τα έχει ο καθένας μας- είσαι πιο free από πολλές απόψεις. Κυρίως όμως από άγχος. Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα κι αναποδιές. Αν εσύ κι οι άνθρωποι που αγαπάς ζείτε με υγεία, είστε τυχεροί. Υγεία εννοώ να μην έχεις κάτι ανίατο, κατά τα άλλα οι περιπέτειες είναι μέσα στο παιχνίδι. Αν είμαστε τόσο τυχεροί και έχουμε τέτοιο αγαθό, όλα τα υπόλοιπα είναι περαστικά. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτήν την νοοτροπία. Πρέπει να πάψουμε να τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Πρέπει να διαθέτουμε χρόνο και να δείχνουμε σε αυτούς που αξίζει πως τους αγαπάμε. Πρέπει τα ταξίδια μας να λειτουργούν σαν κάτι που απλά γουστάρουμε πολύ κι όχι μόνο σαν τρόπος διαφυγής. Τα λέω για να τα ακούω. Πρέπει βασικά κάθε φορά που γυρνάω από ένα ταξίδι, να κρατώ όλες αυτές τις σκέψεις και να τις εφαρμόζω. Όσο ζω το προσπαθώ και όσο μεγαλώνω νομίζω πως τα καταφέρνω καλύτερα.
Ζητώ συγνώμη για την πολύ μεγάλη ιστορία μου, ξέρω πως πολλούς σας κούρασε.. Εδώ κουράστηκα εγώ! Αυτό το ταξίδι όμως ήταν πολύ ιδιαίτερο για μένα και όχι μόνο γιατί ήταν το πρώτο μακρινό μου. Όχι γιατί ένα-δυο χρόνια πριν δεν πίστευα ΚΑΝ πως θα μπορούσα να φτάσω σε ένα τόσο μακρινό μέρος. Αγνοούσα πως είναι κάτι τόσο εύκολο κι ας φαίνεται περίεργο σε πολλούς, ειδικά στους πολυταξιδευμένους. Ούτε γιατί η Κλαίρη απολύθηκε μια μέρα πριν φύγουμε κι αυτό σίγουρα μας επηρέασε. Όλα αυτά έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά αυτό το ταξίδι με σημάδεψε κυρίως, γιατί έλαβε χώρα σε μια περίοδο της ζωής μου πολύ περίεργη από πολλές απόψεις και έντονα φορτισμένη συναισθηματικά. Όχι μόνο αισθηματικά, γενικά, υπάρχουν κι άλλα να μας ταλανίζουν στην ζωή.
Το να γράφεις είναι ψυχοθεραπευτικό όπως έχω ξαναπεί και την ιστορία την ξεκίνησα με υπεραναλύσεις που πολύ τις χαιρόμουνα αρχικά γιατί έτσι το ταξίδι παρέμενε μέσα μου ζωντανό, μην σας πω πιο ζωντανό από ότι ήταν κιόλας. Στην πορεία της συγγραφής της, άρχισα να βαριέμαι να γράφω με τόσες πολλές λεπτομέρειες (κούρασα και κουράστηκα όπως προείπα), αλλά θεώρησα πως θα ήταν «ανέντιμο» να αλλάξω το ύφος της. Πιο πολύ προς εμένα αλλά και σε όσους άντεξαν τις μπουρδολογίες μου. Για αυτό και άργησα να την ολοκληρώσω. «Πάσχισα» να την τελειώσω έτσι όπως την άρχισα, ως ταξίδι ημερολόγιο (ή και ημερολόγιο-ταξίδι) και όχι να την ξεπετάξω. Ειδικά για την Μπανγκόκ παιδεύτηκα. Για να δώσω σωστές πληροφορίες, διάβασα όσο δεν έχω ξαναδιαβάσει ποτέ μου για καμιά άλλη χώρα και όσο άσχετη ξεκίνησα για την Ταϋλάνδη, τόσο καλά πληροφορημένη νιώθω πως είμαι πια. Σχετικό πάντα αυτό, εμένα με ενδιαφέρει η εξέλιξη των γνώσεων μου, όχι η παντογνωσία.
Οι ιστορίες που γράφουμε δεν είναι μόνο καλό για τους άλλους που διαβάζουν τα tips μας, κρίνουν με τα γούστα τους και επιλέγουν τι θα κάνουν. Είναι καλό και για μας τους ίδιους ώστε να μην ξεχνάμε πότε τα πράγματα που κάναμε, αλλά προπάντων ζήσαμε. Πληροφορίες μπορώ να δώσω σωστές μόνο για το Ντουμπάι και την Ταϋλάνδη κι αυτό γιατί ασχολήθηκα και έγραψα (προσπάθησα) για αυτά τα μέρη ιστορίες. Για όλα τα υπόλοιπα ταξίδια μου (όχι ότι είναι και πολλά) είμαι άχρηστη καθώς έχω μνήμη χρυσόψαρου και όχι μόνο δεν μπορώ να βοηθήσω κάποιον άλλον, αλλά ούτε καν τον εαυτό μου αν τύχει και επισκεφτώ τα ίδια μέρη.
Γι αυτό πλέον κρατώ πάντα σημειώσεις για όπου κι αν πάω κι αυτό το οφείλω στο φόρουμ που με έμαθε να το κάνω. Όπως οφείλω και τις αλλαγές απόψεων μου όσο αφορά τα ταξίδια και τον τρόπο που μπορούν να γίνουν. Το οφείλω επίσης και περισσότερο ίσως, σε όλους τους συμφορουμίτες που πέρα ότι ταξιδεύω μαζί τους νοερά σε μέρη που μάλλον δεν θα πάω ποτέ, με έμαθαν να ταξιδεύω καλύτερα και μου άνοιξαν γενικά τους ταξιδιωτικούς μου ορίζοντες. Δεν το λέω για να διασκεδάσω εντυπώσεις, το εννοώ ειλικρινά και τους ευχαριστώ πολύ. Το ταξίδι στην Ταϋλάνδη ήταν πολύ λιγότερο ωραίο από ότι θα μπορούσε να είναι. Αν διάβαζα περισσότερο, αν ξεκοκάλιζα ιστορίες, αν ζητούσα εκτενέστερες πληροφορίες από τους σωστούς ανθρώπους, θα είχα αποφύγει πολλές κακοτοπιές και ο σχεδιασμός του ολιγοήμερου ομολογουμένως ταξιδιού για ένα μέρος σαν την Ταϋλάνδη, θα γινόταν τελείως διαφορετικά και με καλύτερα αποτελέσματα.
Το πιστεύω όσο δεν πάει, το travelstories, ειδικά για τους λιγότερους ταξιδευμένους ή άπειρους στην οργάνωση -καλή ώρα όπως εγώ- είναι πραγματικά ένας ανεξάντλητος θησαυρός.
Όσο αφορά τον τελικό μου απολογισμό για την Ταϋλάνδη θεωρώ πως δεν είμαι η κατάλληλη για να κρίνω. Θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι ένα ωραιότατο παράδειγμα προς αποφυγή. Όπως έχω πει πολλές φορές το ταξίδι σχεδιάστηκε λάθος, η αϋπνία και το τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα μας έκανε πολλές φορές να μην ευχαριστιόμαστε την στιγμή κι αυτό είναι ότι χειρότερο στην ζωή γενικά, όχι μόνο στα ταξίδια. Οι επιλογές μας μαζί με την απόλυση και κάποια συναισθηματικά σύννεφα, σίγουρα επηρέασαν τον μη ενθουσιασμό μου.
Παρόλα αυτά όμως θεωρώ πως με το κάθε μέρος υπάρχει μια κάποια χημεία κι εγώ με την Ασία δεν νομίζω πως έχουμε αυτό που λέμε «έρωτα». Ποτέ δεν μαγεύτηκα, ούτε με έλκυαν ιδιαίτερα οι ασιάτικες ιστορίες ή ακόμα και ως πιτσιρίκα που ήμουν τα παραμύθια από εκεί. Αντίθετα, πάντα ενθουσιαζόμουνα σαν τρελή με οτιδήποτε αφορά άλλη ήπειρο όπως πχ την Αφρική. Ποτέ μου δεν συμπάθησα τον ασιάτικο λαό όσο συμπαθώ τον αφρικάνικο ή τον λατινοαμερικάνικο. Μιλάμε πάντα για εκτός Ευρώπης. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν μιλάω καθόλου υποτιμητικά για την Ασία που μόνο σεβασμό τρέφω απέναντί της, παρά μόνο για αυτό το κλικ που υπάρχει σε όλους μας για κάποια μέρη και κάποιους ανθρώπους.
Μπορώ και είμαι σε θέση να αναγνωρίσω τον ατέλειωτο πλούτο του πολιτισμού της Ασίας όπως και το αστείρευτο θέλω πολλών ταξιδευτών να την ανακαλύπτουν συνεχώς. Η ίδια γέμισα με ένα σωρό διαφορετικές εικόνες και συνολικά το χάρηκα. Αν όμως με την Ταϋλάνδη τα βρήκα «σκούρα» στο να εναρμονιστώ με τον ρυθμό της που είναι πιστεύω σαν χώρα ο πιο ανώδυνος τρόπος να εισχωρήσεις στην Ασία, τότε μάλλον δεν είμαι έτοιμη να αντικρύσω άλλες εικόνες, πιο σκληρές. Το μέγεθος της πορνείας με πείραξε πολύ και νομίζω πως φάνηκε με την συχνή αναφορά της. Όχι βέβαια πως τα αρνητικά μιας χώρας είναι και λόγος να μην την ταξιδέψεις. Τουναντίον.
Αν γύρναγα τον χρόνο, σίγουρα θα απέφευγα όλα τα τουριστικά νησιά τύπου Κο Σαμούι, Πουκέτ κτλ και θα κοίταζα να ανακαλύψω πιο αγνές περιοχές της. Το Κο Τάο θα ήταν οπωσδήποτε ένας από τους προορισμούς μου μιας και το συγκεκριμένο νησί παρέμεινε απωθημένο μου. Όμως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και ότι και να λέμε, αν δεν πήγαινα να δω η ίδια δεν θα μπορούσα να έχω ιδία άποψη όπως έχω τώρα. Συμπερασματικά, θα έλεγα πως είναι σίγουρα μια χώρα που προσφέρει πολλές ομορφιές και ειδικά αν το ψάξεις θα ανακαλύψεις πολλές περισσότερες. Τώρα που έχει περάσει καιρός και τα βλέπω από απόσταση, θεωρώ πως την αδίκησα σε πολλές φάσεις και θα επιστρέψω (εύχομαι) κάποια στιγμή πιο ώριμη (πρακτικά και από καρδιάς) ώστε να την γνωρίσω καλύτερα. Όχι όμως πρωτού καλύψω κάποια άλλα, μεγαλύτερα για εμένα ταξιδιωτικά όνειρα.
Μπορεί και να επιχειρήσω ξανά να γράψω για κάποιο μελλοντικό ταξίδι μου, χωρίς όμως τόσες πολλές λεπτομέρειες, δεν χρειάζεται. Ούτε να πλατιάζω ούτε να «εκτίθομαι» συναισθηματικά, αν κι αυτό πιστεύω πως γίνεται έτσι κι αλλιώς όταν είσαι ενεργό μέλος. Δεν ορκίζομαι κιόλας, έτσι το σκέφτομαι τώρα.
Όμως για την συγκεκριμένη ιστορία δεν μετανιώνω καθόλου που την έγραψα όπως την έγραψα, γιατί αποτελεί κομμάτι μου. Είναι η ιστορία η δικιά μου. Που μπορεί να διαδραματίζεται στην Ταϋλάνδη αλλά έχει μέσα και την Κούβα της και τον χορό της και τα ψυχολογικά της και τα συναισθηματικά της και τους προβληματισμούς της και τα όλα της. Γιατί είναι το ταξίδι ΜΟΥ. Αυτό που έζησα όχι μόνο σαν τουρίστας, αλλά σαν άνθρωπος. Αυτά που ένιωσα, οι άνθρωποι που γνώρισα, αυτά μετράνε περισσότερο για μένα σε ένα ταξίδι. Το μόνο που σίγουρα θα άλλαζα είναι πως θα ξεχώριζα κάπως (με άλλη γραμματοσειρά ίσως) τις προσωπικές αναφορές μου με τις ουσιώδεις πληροφορίες. Είναι κρίμα τόσες πολλές που έχω γράψει να χάνονται όταν σε κάποιον μπορεί να του φανούν χρήσιμες, αλλά (πολύ λογικά) βαριέται να διαβάσει όλα αυτά τα κατεβατά.
Να ξεκαθαρίσω μόνο πως κι αυτό το σεντονάκι το γράφω γιατί το νιώθω κι όχι γιατί θεωρώ πως πρέπει να δικαιολογηθώ σε κάποιον ή για κάτι. Ίσως απλά για να αιτιολογήσω κάποια πράγματα. Γιατί όσο προσωπικά ξεκίνησα, έτσι θέλω και να τελειώσω. Και γιατί πολύ απλά όπως έχετε μάλλον καταλάβει, όταν γράφω είμαι πολυλογού. Ειλικρινά σας ευχαριστώ όλους όσους με διαβάσατε και ενίοτε σας άρεσαν κι αυτά που έγραφα. Ευχαριστώ και για τις παρατηρήσεις, τις έλαβα σοβαρά υπ’ όψιν. Κάτι ακόμα και τελειώνω. Αλήθεια!
Η ιστορία δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξαιρετικά αφιερωμένη.
Κλαίρη…
Σε ευχαριστώ που είσαι τόσο καλή συνοδοιπόρος και σύντροφος στα ταξίδια μας. Σ’ ευχαριστώ που παρόλο που απολύθηκες μια μέρα πριν ταξιδέψουμε και η ζωή σου ήρθε πάνω κάτω, εσύ δεν ξέχασες σε όλο το ταξίδι να φοράς το χαμόγελο σου. Κυρίως σε ευχαριστώ που είσαι όλα αυτά και στην ζωή μας. Που με ξέρεις τόσο καλά, όσο λίγο λιγότερο από ότι ξέρεις τον εαυτό σου. Που είσαι δίπλα μου σε όλα τα άσχημα αλλά και σ’ όλα τα ωραία. Που στα προβλήματα μας είμαστε μια γροθιά και πιστεύω από καρδιάς πως τα έχουμε πάει αρκετά καλά... Που σε κάθε χαρά μου ξέρω πως χαίρεσαι όσο κι εγώ. Που και άδικο όταν έχω, προσπερνάς τα λάθη μου και τις φορές που σ’ έχω στεναχωρήσει άθελα μου. Που δεν σε ενθαρρύνω όσο θα ήθελες κάποιες φορές να κάνεις πράγματα που επιθυμείς και είμαι ο αντίλογος, αλλά να ξέρεις (το ξέρεις) πως είναι από αγάπη και ανησυχία.
Love u so much!!
Περισσότερο νόημα. Ξεχνιόμαστε και δεν ΝΙΩΘΟΥΜΕ και για αυτό ζούμε λιγότερο. Και δεν εννοώ σε διάρκεια. Κάπου διάβασα πως στα ταξίδια είσαι διαφορετικός γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο τον εαυτό σου, ένα εαυτό σκέτο, χωρίς να επηρεάζεται ούτε από το παρελθόν του, ούτε από το μέλλον του. Σωστό! It’s just you! Ζεις την στιγμή. Δεν έχεις δουλειά να σε τρώει το άγχος. Ούτε την ρουτίνα που σε κάνει και ξεχνάς τα ωραία που έχεις. Φεύγει ο συντηρητισμός, τα κόμπλεξ, οι downies, –στον βαθμό που τα έχει ο καθένας μας- είσαι πιο free από πολλές απόψεις. Κυρίως όμως από άγχος. Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα κι αναποδιές. Αν εσύ κι οι άνθρωποι που αγαπάς ζείτε με υγεία, είστε τυχεροί. Υγεία εννοώ να μην έχεις κάτι ανίατο, κατά τα άλλα οι περιπέτειες είναι μέσα στο παιχνίδι. Αν είμαστε τόσο τυχεροί και έχουμε τέτοιο αγαθό, όλα τα υπόλοιπα είναι περαστικά. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτήν την νοοτροπία. Πρέπει να πάψουμε να τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Πρέπει να διαθέτουμε χρόνο και να δείχνουμε σε αυτούς που αξίζει πως τους αγαπάμε. Πρέπει τα ταξίδια μας να λειτουργούν σαν κάτι που απλά γουστάρουμε πολύ κι όχι μόνο σαν τρόπος διαφυγής. Τα λέω για να τα ακούω. Πρέπει βασικά κάθε φορά που γυρνάω από ένα ταξίδι, να κρατώ όλες αυτές τις σκέψεις και να τις εφαρμόζω. Όσο ζω το προσπαθώ και όσο μεγαλώνω νομίζω πως τα καταφέρνω καλύτερα.
Ζητώ συγνώμη για την πολύ μεγάλη ιστορία μου, ξέρω πως πολλούς σας κούρασε.. Εδώ κουράστηκα εγώ! Αυτό το ταξίδι όμως ήταν πολύ ιδιαίτερο για μένα και όχι μόνο γιατί ήταν το πρώτο μακρινό μου. Όχι γιατί ένα-δυο χρόνια πριν δεν πίστευα ΚΑΝ πως θα μπορούσα να φτάσω σε ένα τόσο μακρινό μέρος. Αγνοούσα πως είναι κάτι τόσο εύκολο κι ας φαίνεται περίεργο σε πολλούς, ειδικά στους πολυταξιδευμένους. Ούτε γιατί η Κλαίρη απολύθηκε μια μέρα πριν φύγουμε κι αυτό σίγουρα μας επηρέασε. Όλα αυτά έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά αυτό το ταξίδι με σημάδεψε κυρίως, γιατί έλαβε χώρα σε μια περίοδο της ζωής μου πολύ περίεργη από πολλές απόψεις και έντονα φορτισμένη συναισθηματικά. Όχι μόνο αισθηματικά, γενικά, υπάρχουν κι άλλα να μας ταλανίζουν στην ζωή.
Το να γράφεις είναι ψυχοθεραπευτικό όπως έχω ξαναπεί και την ιστορία την ξεκίνησα με υπεραναλύσεις που πολύ τις χαιρόμουνα αρχικά γιατί έτσι το ταξίδι παρέμενε μέσα μου ζωντανό, μην σας πω πιο ζωντανό από ότι ήταν κιόλας. Στην πορεία της συγγραφής της, άρχισα να βαριέμαι να γράφω με τόσες πολλές λεπτομέρειες (κούρασα και κουράστηκα όπως προείπα), αλλά θεώρησα πως θα ήταν «ανέντιμο» να αλλάξω το ύφος της. Πιο πολύ προς εμένα αλλά και σε όσους άντεξαν τις μπουρδολογίες μου. Για αυτό και άργησα να την ολοκληρώσω. «Πάσχισα» να την τελειώσω έτσι όπως την άρχισα, ως ταξίδι ημερολόγιο (ή και ημερολόγιο-ταξίδι) και όχι να την ξεπετάξω. Ειδικά για την Μπανγκόκ παιδεύτηκα. Για να δώσω σωστές πληροφορίες, διάβασα όσο δεν έχω ξαναδιαβάσει ποτέ μου για καμιά άλλη χώρα και όσο άσχετη ξεκίνησα για την Ταϋλάνδη, τόσο καλά πληροφορημένη νιώθω πως είμαι πια. Σχετικό πάντα αυτό, εμένα με ενδιαφέρει η εξέλιξη των γνώσεων μου, όχι η παντογνωσία.
Οι ιστορίες που γράφουμε δεν είναι μόνο καλό για τους άλλους που διαβάζουν τα tips μας, κρίνουν με τα γούστα τους και επιλέγουν τι θα κάνουν. Είναι καλό και για μας τους ίδιους ώστε να μην ξεχνάμε πότε τα πράγματα που κάναμε, αλλά προπάντων ζήσαμε. Πληροφορίες μπορώ να δώσω σωστές μόνο για το Ντουμπάι και την Ταϋλάνδη κι αυτό γιατί ασχολήθηκα και έγραψα (προσπάθησα) για αυτά τα μέρη ιστορίες. Για όλα τα υπόλοιπα ταξίδια μου (όχι ότι είναι και πολλά) είμαι άχρηστη καθώς έχω μνήμη χρυσόψαρου και όχι μόνο δεν μπορώ να βοηθήσω κάποιον άλλον, αλλά ούτε καν τον εαυτό μου αν τύχει και επισκεφτώ τα ίδια μέρη.
Γι αυτό πλέον κρατώ πάντα σημειώσεις για όπου κι αν πάω κι αυτό το οφείλω στο φόρουμ που με έμαθε να το κάνω. Όπως οφείλω και τις αλλαγές απόψεων μου όσο αφορά τα ταξίδια και τον τρόπο που μπορούν να γίνουν. Το οφείλω επίσης και περισσότερο ίσως, σε όλους τους συμφορουμίτες που πέρα ότι ταξιδεύω μαζί τους νοερά σε μέρη που μάλλον δεν θα πάω ποτέ, με έμαθαν να ταξιδεύω καλύτερα και μου άνοιξαν γενικά τους ταξιδιωτικούς μου ορίζοντες. Δεν το λέω για να διασκεδάσω εντυπώσεις, το εννοώ ειλικρινά και τους ευχαριστώ πολύ. Το ταξίδι στην Ταϋλάνδη ήταν πολύ λιγότερο ωραίο από ότι θα μπορούσε να είναι. Αν διάβαζα περισσότερο, αν ξεκοκάλιζα ιστορίες, αν ζητούσα εκτενέστερες πληροφορίες από τους σωστούς ανθρώπους, θα είχα αποφύγει πολλές κακοτοπιές και ο σχεδιασμός του ολιγοήμερου ομολογουμένως ταξιδιού για ένα μέρος σαν την Ταϋλάνδη, θα γινόταν τελείως διαφορετικά και με καλύτερα αποτελέσματα.
Το πιστεύω όσο δεν πάει, το travelstories, ειδικά για τους λιγότερους ταξιδευμένους ή άπειρους στην οργάνωση -καλή ώρα όπως εγώ- είναι πραγματικά ένας ανεξάντλητος θησαυρός.
Όσο αφορά τον τελικό μου απολογισμό για την Ταϋλάνδη θεωρώ πως δεν είμαι η κατάλληλη για να κρίνω. Θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι ένα ωραιότατο παράδειγμα προς αποφυγή. Όπως έχω πει πολλές φορές το ταξίδι σχεδιάστηκε λάθος, η αϋπνία και το τρέξιμο να τα προλάβουμε όλα μας έκανε πολλές φορές να μην ευχαριστιόμαστε την στιγμή κι αυτό είναι ότι χειρότερο στην ζωή γενικά, όχι μόνο στα ταξίδια. Οι επιλογές μας μαζί με την απόλυση και κάποια συναισθηματικά σύννεφα, σίγουρα επηρέασαν τον μη ενθουσιασμό μου.
Παρόλα αυτά όμως θεωρώ πως με το κάθε μέρος υπάρχει μια κάποια χημεία κι εγώ με την Ασία δεν νομίζω πως έχουμε αυτό που λέμε «έρωτα». Ποτέ δεν μαγεύτηκα, ούτε με έλκυαν ιδιαίτερα οι ασιάτικες ιστορίες ή ακόμα και ως πιτσιρίκα που ήμουν τα παραμύθια από εκεί. Αντίθετα, πάντα ενθουσιαζόμουνα σαν τρελή με οτιδήποτε αφορά άλλη ήπειρο όπως πχ την Αφρική. Ποτέ μου δεν συμπάθησα τον ασιάτικο λαό όσο συμπαθώ τον αφρικάνικο ή τον λατινοαμερικάνικο. Μιλάμε πάντα για εκτός Ευρώπης. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν μιλάω καθόλου υποτιμητικά για την Ασία που μόνο σεβασμό τρέφω απέναντί της, παρά μόνο για αυτό το κλικ που υπάρχει σε όλους μας για κάποια μέρη και κάποιους ανθρώπους.
Μπορώ και είμαι σε θέση να αναγνωρίσω τον ατέλειωτο πλούτο του πολιτισμού της Ασίας όπως και το αστείρευτο θέλω πολλών ταξιδευτών να την ανακαλύπτουν συνεχώς. Η ίδια γέμισα με ένα σωρό διαφορετικές εικόνες και συνολικά το χάρηκα. Αν όμως με την Ταϋλάνδη τα βρήκα «σκούρα» στο να εναρμονιστώ με τον ρυθμό της που είναι πιστεύω σαν χώρα ο πιο ανώδυνος τρόπος να εισχωρήσεις στην Ασία, τότε μάλλον δεν είμαι έτοιμη να αντικρύσω άλλες εικόνες, πιο σκληρές. Το μέγεθος της πορνείας με πείραξε πολύ και νομίζω πως φάνηκε με την συχνή αναφορά της. Όχι βέβαια πως τα αρνητικά μιας χώρας είναι και λόγος να μην την ταξιδέψεις. Τουναντίον.
Αν γύρναγα τον χρόνο, σίγουρα θα απέφευγα όλα τα τουριστικά νησιά τύπου Κο Σαμούι, Πουκέτ κτλ και θα κοίταζα να ανακαλύψω πιο αγνές περιοχές της. Το Κο Τάο θα ήταν οπωσδήποτε ένας από τους προορισμούς μου μιας και το συγκεκριμένο νησί παρέμεινε απωθημένο μου. Όμως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και ότι και να λέμε, αν δεν πήγαινα να δω η ίδια δεν θα μπορούσα να έχω ιδία άποψη όπως έχω τώρα. Συμπερασματικά, θα έλεγα πως είναι σίγουρα μια χώρα που προσφέρει πολλές ομορφιές και ειδικά αν το ψάξεις θα ανακαλύψεις πολλές περισσότερες. Τώρα που έχει περάσει καιρός και τα βλέπω από απόσταση, θεωρώ πως την αδίκησα σε πολλές φάσεις και θα επιστρέψω (εύχομαι) κάποια στιγμή πιο ώριμη (πρακτικά και από καρδιάς) ώστε να την γνωρίσω καλύτερα. Όχι όμως πρωτού καλύψω κάποια άλλα, μεγαλύτερα για εμένα ταξιδιωτικά όνειρα.
Μπορεί και να επιχειρήσω ξανά να γράψω για κάποιο μελλοντικό ταξίδι μου, χωρίς όμως τόσες πολλές λεπτομέρειες, δεν χρειάζεται. Ούτε να πλατιάζω ούτε να «εκτίθομαι» συναισθηματικά, αν κι αυτό πιστεύω πως γίνεται έτσι κι αλλιώς όταν είσαι ενεργό μέλος. Δεν ορκίζομαι κιόλας, έτσι το σκέφτομαι τώρα.
Όμως για την συγκεκριμένη ιστορία δεν μετανιώνω καθόλου που την έγραψα όπως την έγραψα, γιατί αποτελεί κομμάτι μου. Είναι η ιστορία η δικιά μου. Που μπορεί να διαδραματίζεται στην Ταϋλάνδη αλλά έχει μέσα και την Κούβα της και τον χορό της και τα ψυχολογικά της και τα συναισθηματικά της και τους προβληματισμούς της και τα όλα της. Γιατί είναι το ταξίδι ΜΟΥ. Αυτό που έζησα όχι μόνο σαν τουρίστας, αλλά σαν άνθρωπος. Αυτά που ένιωσα, οι άνθρωποι που γνώρισα, αυτά μετράνε περισσότερο για μένα σε ένα ταξίδι. Το μόνο που σίγουρα θα άλλαζα είναι πως θα ξεχώριζα κάπως (με άλλη γραμματοσειρά ίσως) τις προσωπικές αναφορές μου με τις ουσιώδεις πληροφορίες. Είναι κρίμα τόσες πολλές που έχω γράψει να χάνονται όταν σε κάποιον μπορεί να του φανούν χρήσιμες, αλλά (πολύ λογικά) βαριέται να διαβάσει όλα αυτά τα κατεβατά.
Να ξεκαθαρίσω μόνο πως κι αυτό το σεντονάκι το γράφω γιατί το νιώθω κι όχι γιατί θεωρώ πως πρέπει να δικαιολογηθώ σε κάποιον ή για κάτι. Ίσως απλά για να αιτιολογήσω κάποια πράγματα. Γιατί όσο προσωπικά ξεκίνησα, έτσι θέλω και να τελειώσω. Και γιατί πολύ απλά όπως έχετε μάλλον καταλάβει, όταν γράφω είμαι πολυλογού. Ειλικρινά σας ευχαριστώ όλους όσους με διαβάσατε και ενίοτε σας άρεσαν κι αυτά που έγραφα. Ευχαριστώ και για τις παρατηρήσεις, τις έλαβα σοβαρά υπ’ όψιν. Κάτι ακόμα και τελειώνω. Αλήθεια!
Η ιστορία δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξαιρετικά αφιερωμένη.
Κλαίρη…
Σε ευχαριστώ που είσαι τόσο καλή συνοδοιπόρος και σύντροφος στα ταξίδια μας. Σ’ ευχαριστώ που παρόλο που απολύθηκες μια μέρα πριν ταξιδέψουμε και η ζωή σου ήρθε πάνω κάτω, εσύ δεν ξέχασες σε όλο το ταξίδι να φοράς το χαμόγελο σου. Κυρίως σε ευχαριστώ που είσαι όλα αυτά και στην ζωή μας. Που με ξέρεις τόσο καλά, όσο λίγο λιγότερο από ότι ξέρεις τον εαυτό σου. Που είσαι δίπλα μου σε όλα τα άσχημα αλλά και σ’ όλα τα ωραία. Που στα προβλήματα μας είμαστε μια γροθιά και πιστεύω από καρδιάς πως τα έχουμε πάει αρκετά καλά... Που σε κάθε χαρά μου ξέρω πως χαίρεσαι όσο κι εγώ. Που και άδικο όταν έχω, προσπερνάς τα λάθη μου και τις φορές που σ’ έχω στεναχωρήσει άθελα μου. Που δεν σε ενθαρρύνω όσο θα ήθελες κάποιες φορές να κάνεις πράγματα που επιθυμείς και είμαι ο αντίλογος, αλλά να ξέρεις (το ξέρεις) πως είναι από αγάπη και ανησυχία.
Love u so much!!
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
