zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Έχουμε βάλει ξυπνητήρι, όχι γιατί υπάρχει κάποιο πρόγραμμα σήμερα, αλλά αν μας αφήσεις μπορεί και να ξυπνήσουμε μεσημέρι -αν όχι απόγευμα- και δεν λέει. Πρέπει στις 12 να αφήσουμε και το δωμάτιο. Κατεβαίνουμε να πάρουμε πρωινό. Σήμερα το ρίχνω έξω, κατεβάζω τον άμπακα αλλά τρώω και μπόλικο ρύζι πάλι, έτσι, καλού κακού ρε παιδί μου! Με τέτοιο φούσκωμα που (λογικά) αποκτώ, μετά βίας σηκώνομαι όταν τελειώνω, αλλά πρέπει, έχω να πάω στο δωμάτιο και να ετοιμάσω τα πράγματα μου.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Φρεσκαρισμένες και μπανιαρισμένες ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στην μεγαλούπολη από την άποψη του ορόφου μας.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αφήνουμε τα μπαγκάζια μας στον ειδικό χώρο φύλαξης του ξενοδοχείου. Έχουμε πολλές ώρες μπροστά μας μέχρι την πτήση πίσω στην μαμά πατρίδα. Φτάνουμε στο BTS, θέλουμε να πάρουμε μια ιδέα από το υπερσύγχρονο όπως λένε μετρό τους και με αυτόν τον τρόπο να φτάσουμε στις αποβάθρες του Chao Phraya. Να κάνουμε την βόλτα μας στον Βασιλιά των ποταμών και να κατέβουμε στην China Town της Μπανγκόκ. Μπαίνοντας στο sky train, δεν μπορώ να μην χαζέψω από ψηλά την τρομερή, "πολύχρωμη" κίνηση.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ως ξανθιές, η μια φυσική κι η άλλη υποσυνείδητη (πλατινέ όμως όχι αστεία), βγάζουμε εισιτήρια μικρότερης διαδρομής από ένα αυτόματο μηχάνημα. Πασχίζουμε να εξηγήσουμε σε κάποιους υπεύθυνους εκεί το λάθος μας και όλοι μας λένε πως δεν πειράζει, θα πληρώσουμε την διαφορά φεύγοντας. Μα πως θα γίνει αυτό μετά? Κι αν κάνουν έλεγχο στην διαδρομή? Ρεζίλι στα καλά καθούμενα? Να δώσουμε απλά το σωστό αντίτιμο θέλουμε, τι δεν καταλαβαίνουν?? Μουρμούρα στην μουρμούρα χωρίς να βρίσκουμε άκρη οπότε ας μπούμε στο μετρό και βλέπουμε. Τα βαγόνια είναι ασφυκτικά γεμάτα, μυρωδιές ιδρώτα κι αμφιβόλου υγειινής αναβλύζουν από παντού, αλλά πέρα από αυτό έχει το ενδιαφέρον του να είμαστε εδώ όπως και σε κάθε μετρό του κόσμου. Είναι το αγαπημένο μου μέρος για people watching.
Το μυστήριο με τα λάθος εισιτήρια λύνεται όταν πλησιάζουμε την έξοδο. Πώς σε κάποια μετρό του εξωτερικού έχει μπάρες οι οποίες ανοίγουν αυτόματα μόλις χτυπήσεις το εισιτήριο σου κι έτσι μπορείς να πας προς τα βαγόνια? Ε, το ίδιο γίνεται εδώ και στην έξοδο, αφού βγεις από τα βαγόνια. Μόνο που αν τυχόν το εισιτήριο δεν είναι σωστό ακούγεται ένας ήχος (όπως στα τηλεπαιχνίδια όταν κάτι είναι λάθος) κι ένας χαμογελαστός σεκιούριτι σε παραπέμπει στους γκισέδες που βρίσκονται ακριβώς δίπλα κι εκεί πληρώνεις την όποια διαφορά. Απλό, ωραίο και σωστό σύστημα? Ούτε ελεγκτές ούτε τίποτα. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μπεις στο μετρό τους χωρίς να πληρώσεις. Μάλλον να μπεις μπορείς, να βγεις δεν μπορείς!
Οδεύουμε προς τον ποταμό όπου βρίσκονται τα διάφορα πλοιάρια και τα οποία σε πάνε όπου θες. Είναι εντυπωσιακό, λειτουργούν ως πλωτή συγκοινωνία! Πριν φτάσεις στα κανονικά εκδοτήρια υπάρχουν και κάποια άλλα που σου πουλάνε βαρκάδες και πολλών τύπων εκδρομές. Είναι πιεστικοί. Ρωτάμε έναν και αφού μας αναλύει διάφορες εκδρομές, του εξηγούμε πως εμείς μόνο μια στάση θέλουμε να κάνουμε, στην ChinaTown. Μας λέει ωραία, κι εκεί μπορεί να μας πάει. Μόνο που το ποσό που μας ζητάει είναι υπερβολικό, οπότε τον ευχαριστούμε και κινάμε για να ρωτήσουμε κι αλλού. Εκτός ότι συνεχίζει να μας πιέζει όσο φεύγουμε, μας αγριοκοιτάζει έντονα ο μπαγάσας και κάτι λέει μέσα από το στόμα του, μάλλον καμιά ταϋλανδέζικη βρισιά. Βρε ουστ! Η τιμή τελικά που βρίσκουμε για την απλή μεταφορά είναι αρκετά λιγότερη κι από την μισή τιμή ακόμα που μας είπε αυτός! Προσοχή στους εξυπνάκηδες! Περιμένουμε να έρθει το πλωτό μας λεωφορείο παρέα με έναν σωρό κόσμο, κυρίως ντόπιο.
Ανεβαίνουμε στο στενόμακρο πλοιάριο και χαιρόμαστε την βαρκάδα στα…..λασπωμένα και βρώμικα νερά του ποταμού! Τα πλωτά μέσα που τον διασχίζουν είναι πολλά κι αυτά που ξεχωρίζω είναι τα αγαπημένα μου long tails. Χαζεύουμε την μουντή μητρόπολη με τους πολλούς ουρανοξύστες που καταφέρνει όμως παράδοξα να είναι γεμάτη χρώματα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Μπανγκόκ..
Η πρωτεύουσα των εκατομμυρίων κατοίκων. Η πόλη των αγγέλων.. Μια πόλη φασαριόζικη που εξελίσσεται συνέχεια. Οι εικόνες είναι ανεξάντλητες και οι πληροφορίες που την αφορούν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εγκυκλοπαίδεια των έντονων αντιθέσεων.. Η πόλη της χλίδας και της φτώχειας, των παλατιών και της παράγκας, της θρησκείας και της πορνείας. Της αφόρητης κίνησης και της πλωτής μεταφοράς, των τουκ τουκ και του υπερσύγχρονου μετρό, των μεγάλων εμπορικών κέντρων και των υπαίθριων πάγκων. των Ταϋλανδών και των Δυτικών, των βουδιστών και των μουσουλμάνων, των Κινέζων και των Ινδών. Του χαμόγελου και της κούρασης, του μοντέρνου και του παραδοσιακού, του εντυπωσιασμού αλλά και του σοκαρίσματος…. Αμαρτωλή, αλλά και αθώα συγχρόνως. Σίγουρα όχι η πόλη που σε αφήνει αδιάφορο. Πολλοί λένε πως ή την λατρεύεις ή την μισείς. Με την πρώτη ματιά την αντιπάθησα. Σιγά σιγά αρχίζω να πιστεύω πως την αδίκησα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Μια γλυκιά Ταϋλανδή κάνει την ξεναγό και με ένα μικρόφωνο λέει διάφορα πράγματα για όσα βλέπουμε γύρω μας. Παράλληλα κάνουμε διάφορες στάσεις όπου άλλοι επιβάτες κατεβαίνουν στον προορισμό τους κι άλλοι ανεβαίνουν για να καταλήξουν αλλού.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Φτάνουμε στην Ratchawong Pier, κατεβαίνουμε κι εμείς και αρχίζουμε πάλι τον ποδαρόδρομο. Ωραίο αυτό το view της Μπανγκόκ από το ποτάμι, αξίζει τον κόπο. Της Κλαίρης πολύ της άρεσε! Είναι πολύ ευδιάθετη σήμερα και φτου να μην την ματιάξω. Έχει πάρει παραμάσχαλα τον χάρτη κι εγώ το παίζω κυρία όση ώρα ψάχνει να βρει προς τα πού θα πάμε. Δεν έχω που δεν έχω διαβάσει τίποτα, η χείριστη έλλειψη προσανατολισμού μου έχει βαρέσει κόκκινο εδώ στην Μπανγκόκ, όπου οι δρόμοι είναι από μόνοι τους ένα χάος. Το μόνο που κάνω όσο ψάχνει και ψάχνει είναι να χαζεύω τις εικόνες καθημερινότητας των ντόπιων. Δυο βρώμικα αλλά χαρούμενα πιτσιρίκια παίζουν ξυπόλητα, ένας παππούς περπατά προσεχτικά στηριζόμενος στην μαγκούρα του, τουκτουκτζίδες αναμένουν πελατεία και λίγοι περιπλανώμενοι τουρίστες σαν κι εμάς, κοιτάνε τους δικούς τους χάρτες.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Βρισκόμαστε στην οδό Yaowarat. Καταλαβαίνεις πως έχεις φτάσει όταν βλέπεις μια τεράστια χαρακτηριστική κινέζικη πύλη . Από πολύ νωρίς τα φθηνομάγαζα κάνουν την εμφάνιση τους. Η χαρά του κινέζικου! Και του παζαρεύειν επίσης για ακόμα μια φορά. Η κυκλοφοριακή κίνηση είναι κι εδώ χαώδης, ενώ έντονες μυρωδιές από πλανόδιους που ψήνουν τους διάφορους μεζέδες τους όπως και αρκετά κινέζικα εστιατόρια και στις δυο πλευρές του δρόμου, μου σπάνε πάλι την μύτη και κακώς. Έχω φάει τόσο πολύ που δεν θα ‘πρεπε καθόλου να θέλω να φάω τώρα! Η αγορά είναι μεγάλη και μπορείς να βρεις κυριολεκτικά τα πάντα. Ρούχα, υφάσματα, κιμονό, είδη ραψίματος, αξεσουάρ, φο μπιζού, τσάντες, παιχνίδια, είδη οικιακής χρήσης, ηλεκτρικές συσκευές, μουσικά όργανα, αντίκες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς! Ακόμα, υπάρχουν σε πληθώρα και πιο ιδιαίτερα προϊόντα όπως κινέζικα τσάγια, βότανα, ρύζια και μπαχαρικά σε απίστευτη ποικιλία αλλά και περίεργα, σκουρόχρωμα πολλών ειδών κρέατα! Δεν θα έλεγα πως τα λιγουρεύομαι αυτά, είναι κάπως αηδιαστικά!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Σε κάποιο σημείο είναι μαζεμένα πολλά κοσμηματοπωλεία χρυσού, ρίχνουμε μια ματιά αλλά παραείναι υπερβολικά για το δικό μας γούστο. Πέρα από τον μεγάλο κεντρικό δρόμο, υπάρχουν άπειροι μικρότεροι κι αμέτρητα στενάκια που σε περιμένουν να τα εξερευνήσεις. Κόκκινες μπάλες σήμα κατατεθέν της Κίνας και άλλα ανάλογα παραδοσιακά διακοσμητικά στολίζουν τους δρόμους, έτσι ώστε αναμφίβολα νιώθεις πως βρίσκεσαι σε κινέζικη γειτονιά.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Η κινέζικη κοινότητα η οποία αποτελούταν από Κινέζους έμπορους, υπάρχει από πριν καν γίνει η Μπανγκόκ πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης. Μάλιστα η κοινότητα βρισκόταν αρχικά, εκεί που είναι τώρα το Μεγάλο Παλάτι. Όταν ο βασιλιάς Rama I αποφάσισε πως η Μπανγκόκ θα γίνει η νέα πρωτεύουσα της χώρας, ζήτησε από τους Κινέζους να μετοικήσουν και τότε αυτοί εγκαταστάθηκαν στην ανατολική πλευρά της νέας πόλης, κατά μήκος του ποταμού. Η Chinatown αν και πόλος έλξης πολλών ταξιδευτών συνεχίζει να μοιάζει εντελώς χύμα κι αντιτουριστική. Παλιότερα αποτελούσε κακόφημη συνοικία, γνωστή για τα πολλά ναρκωτικά, την πορνεία και τα ενεχυροδανειστήρια που υπήρχαν χάριν της μεγάλη ανάπτυξης του τζόγου στην περιοχή. Το διαφορετικό με τα εκεί μπουρδέλα, είναι πως κρεμούσανε πράσινα φανάρια αντί για κόκκινα κι έτσι δημιουργήθηκε η Greenlight district. Όλα αυτά αν και παράνομα, ισχύουν ακόμα και σήμερα, μόνο που δεν είναι τραγική η κατάσταση ούτε τόσο αντιληπτά από τον μέσο τουρίστα. Εκτός από την τραγική πορνεία βέβαια που έτσι κι αλλιώς όπως ουκ ολίγες φορές έχουμε πει, σε ολόκληρη την Ταϋλάνδη συνεχίζει να θερίζει, και ζωές γυναικών να σαπίζει. Η κοινότητα φροντίζει να διατηρούν τις δικές τους πολιτιστικές και θρησκευτικές παραδόσεις όπως για παράδειγμα κάθε χρόνο που κατά την διάρκεια της κινέζικης πρωτοχρονιάς, ο κεντρικός δρόμος Yaowarat είναι κλειστός στην κυκλοφορία και τα πολλά αυτοκίνητα αντικαθιστούνται με χορούς από παραδοσιακούς δράκους, εκθέσεις φαγητών και διάφορα άλλα γιορτινής φύσεως happenings, ενώ πάντα ένα μέλος την βασιλικής οικογένειας παρευρίσκεται εκεί τιμητικά.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αφού έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα περιπλανώμενες στον κεντρικό δρόμο αλλά και σε ένα σωρό στενάκια, ένας πρόθυμος δημοτικός υπάλληλος μας πληροφορεί πως πλέον μπαίνουμε στην ινδική αγορά και πιο κάτω ακόμα θα βρούμε αυτή των λουλουδιών. Δεν τον ρωτήσαμε εμείς κάτι, απλά μας είδε να κοιτάμε τον χάρτη και σκέφτηκε να μας ενημερώσει. Απλή, αγνή ευγένεια! Καμιά μας δεν νιώθει διαθέσιμη να γνωρίσει ΑΛΛΗ μία υπαίθρια αγορά, οπότε τελειώνουμε προς το παρόν την περιπλάνηση μας. Έχει κι εδώ διάφορους ναούς προς εξερεύνηση, αλλά για μένα η επίσκεψη στην περιοχή αξίζει όπως και να 'χει για την γενικότερη αύρα που αποπνέει. Έτσι κι αλλιώς χορτάσαμε βούδες και κακό, δεν περιλαμβάνονται στα σημερινά μας σχέδια. Θα προτιμούσα δηλαδή να επιστρέψω στους ίδιους ναούς που πήγα χτες και να αφιερώσω αρκετή ώρα στην εκ βάθος εξερεύνηση τους (κι όχι επιφανειακή όπως κάναμε αφού είχαμε μόνο λίγες ώρες) παρά να γεμίσω την κάρτα της φωτογραφικής μου μηχανής με δεκάδες ναούς τους οποίους δεν θα μπορώ να ξεχωρίσω μετά ποιος και ποιος είναι. Όχι ότι τώρα μπορώ άνετα, ακόμα και για τους λίγους που έχω πάει, αλλά σσσσς… μην μας ακούσει κανείς….
Εκεί που είμαστε έτοιμες να φύγουμε χτυπάει το τηλέφωνο της Κλαίρης. Το σηκώνει κι ένας ανήσυχος πατέρας ξεκινά βιαστικά τις ερωτήσεις. Ισχυρός σεισμός των 8,9 ρίχτερ έχει μόλις κλονίσει την Ιαπωνία και θέλει να μάθει αν με κάποιο τρόπο μας έχει επηρεάσει. Τον καθησυχάζουμε λέγοντας του πως δεν μπορεί να υπάρχει πρόβλημα ρε μπαμπάκα μας, μιας και γεωγραφικά, καμία σχέση η μία χώρα με την άλλη!! Το ξέρει, έχει έρθει στα νιάτα του στην Ταϋλάνδη (χμ, τι ιστορίες θα μπορούσε άραγε να μας πει?) αλλά δεν ξέρω πως έχει μπερδευτεί έτσι! Και καλά αυτός είναι γονιός και μπορώ να καταλάβω πως τα ‘χασε προς στιγμήν από την αγωνία και δεν σκέφτηκε την απόσταση. Αυτήν την πολύ μικρή λεπτομέρεια μωρέ! Όλοι οι άλλοι φίλοι όμως που όσο περνάει η ώρα, είτε παίρνουν τηλέφωνα είτε στέλνουν μηνύματα για να δουν αν είμαστε καλά? Προτιμώ να εστιάσω στο ενδιαφέρον τους για μας, παρά να τους κράξω για το οτιδήποτε. Από μαργαριτάρια η ίδια άλλο τίποτα, δεν με παίρνει, ΚΑΘΟΛΟΥ όμως. Εντωμεταξύ, δεν έχουμε ακούσει τίποτα για τον σεισμό, στον κόσμο μας εμείς. Θα δούμε αργότερα αν κι εφόσον πετύχουμε τηλεόραση για το τι έχει γίνει, γιατί σαν πολύ τραγικά να μας τα λέει ο father.
Ένα τουκ τουκ μας μεταφέρει στην Pratunam, την αγορά που ήμαστε χτες για να κάνουμε άλλη μια βόλτα και να αγοράσουμε κάτι τελευταία δωράκια όπως και κάτι για μας. Έτσι όπως το πάμε, σε λίγο θα γυρίσουμε με ένα σωρό πράγματα για τους άλλους και για μας δεν θα χουμε πάρει τίποτα. Ένας ωραιότατος χοντρούλης Βούδας και ένας ξαπλωμένος για την Κλαίρη, θα κοσμούν τις συλλογές μας όταν με το καλό γυρίσουμε. Σταματάμε σε ένα-δυο φαρμακεία να ρωτήσουμε για κρέμες ματιών-προσώπου μιας και μας είχαν πει πως είναι αρκετά οικονομικά αυτά τα είδη στην Ταϋλάνδη. Στο mall που πήγαμε χτες δεν είδα κάποια σημαντική οικονομική διαφορά κι εδώ τα βλέπω πολυκαιρισμένα στα ράφια οπότε λέω να μην το διακινδυνέψω! Το περπάτημα με τις ώρες, μαζί με την πολύ ζέστη-υγρασία μας έχουν κουράσει και είναι ώρα πια να γυρίσουμε πίσω. Έχει πάει απόγευμα, σε λίγο θα βραδιάσει. Αφήνουμε τα καινούρια μας αποκτήματα στις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο και πάμε για μια τελευταία μπίρα στην Sukhumvit. Ρουφάμε για τελευταία φορά τις ίδιες κι απαράλλαχτες, καθημερινές εικόνες. Τουρίστες, ντόπιοι, πόρνες, μικροπωλητές, όλοι μαζί αποτελούν ένα μέσα στην ζωντάνια ανθρώπινο κομβόι. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο γιατί στις 20.30 θα έρθει να μας πάρει το βανάκι που θα μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο. 23.30 ώρα Ταϋλάνδης πετάμε προς Ελλαδιστάν.
Το βαν έρχεται στην ώρα του και παρέα με τον μη αγγλομαθή οδηγό, είναι ο συνοδός μας, ένας νεαρός τσαχπίνης Ταϋλανδός, ιδιαίτερα επικοινωνιακός κι από την φύση του χαβαλετζής. Η πολύ κίνηση μας προσφέρει αρκετό χρόνο μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο κι έτσι συζητάμε για διάφορα περί Ταϋλάνδης, τι είδαμε και πως περάσαμε, τι μας έκανε εντύπωση αλλά και τι δεν προλάβαμε. Μέχρι που αρχίζουμε να ρωτάμε για τον μεγάλο σεισμό της Ιαπωνίας και η συζήτηση πια μονοπωλείται. Κατσουφιάζει και μας εξομολογείται το προσωπικό του δράμα. Η γυναίκα του και το παιδί τους βρίσκονται στην Ιαπωνία και μάλιστα στην περιοχή που χτύπησε ο εγκέλαδος.
Οι λεπτομέρειες που μας λέει για τον σεισμό, είναι συγκλονιστικές. Δεν έχει γίνει κάτι απλό, η χώρα είναι σε έκτακτη ανάγκη, εκατοντάδες έχουν ήδη βρεθεί σκοτωμένοι, ενώ άλλοι τόσοι αγνοούνται. Δεν έχει κανένα νέο για την οικογένεια του, προσπαθεί ολημερίς να έρθει σε τηλεφωνική επαφή μαζί τους αλλά μάταια, δεν μπορεί να βρει κανέναν. Το μόνο που μπορεί να κάνει τώρα είναι να ελπίζει πως θα βρεθούν ζωντανοί και θα επικοινωνήσουν μαζί του. Συγκινημένος μας περιγράφει τον γιο του και στιγμές ανεμελιάς που έχει μοιραστεί μαζί του. Το πιο ανατριχιαστικό για την συγκεκριμένη οικογένεια είναι πως στην Ιαπωνία μετακόμισε για να είναι πιο ασφαλής. Η γυναίκα είναι Γιαπωνέζα κι όταν παντρεύτηκε με τον συνοδό μας ήρθε να ζήσει μαζί του στην Ταϋλάνδη. Όταν πέρυσι έγιναν τα διάφορα επεισόδια στην Μπανγκόκ, ο σύζυγος ως ανήσυχος οικογενειάρχης αποφάσισε να στείλει την φαμίλια στα πεθερικά του, θέλοντας έτσι να βρίσκονται σε ασφαλές σημείο. Το σχέδιο έλεγε πως θα πάει κι αυτός να τους βρει όταν μπορέσει οικονομικά. Πόσο τραγικό είναι αυτό και πόσο κάρμα? Αφού μας τα λέει όλα αυτά και μαυρίζουμε παρέα, σε λίγο γίνεται πάλι ο χαμογελαστός, «κάνω καλά την δουλειά μου» συνοδός και αστειεύεται με τον οδηγό που δεν μπορεί να μιλήσει αγγλικά. Δεν ξέρω αν το φέρσιμο του είναι απλά άκρως επαγγελματικό ή αν είναι ο κλασσικός ζαμανφού, ψύχραιμος τύπος γιατί εγώ στην θέση του θα καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα κι αυτουνού την αγωνία την βλέπω πολύ συγκρατημένη.. Ας μην κρίνω όμως γιατί δεν ξέρω κι όπως και να χει ο άνθρωπος ζει μια τραγωδία.
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο κι αφού ευχόμαστε ολόψυχα καλή τύχη στον νεαρό με την οικογένεια του, κάνουμε το τελευταίο μας τσιγάρο πριν το πολύωρο ταξίδι. Ξεχαρμανιάζουμε και μπαίνουμε μέσα στο γεμάτο κόσμο αεροδρόμιο. Έχουμε ένα άγχος από το πρωί για το βάρος των αποσκευών μας γιατί έχουμε αγοράσει αρκετά πράγματα και ήδη ο τεράστιος σάκος μου ήταν στο όριο όταν φεύγαμε από Ελλάδα. Με ένα πολύ μικρό αντίτιμο υπάρχει μια ζυγαριά στην οποία ζυγίζεις την αποσκευή σου και ξεμπερδεύεις. Εμένα τελικά είναι λίγο παραπάνω από το όριο οπότε βάζω κάποια πράγματα μου στης αδερφής μου που ως εκ θαύματος έχει αρκετό περιθώριο. Προχωράμε προς το τσεκ ιν όπου γίνεται ΠΑΝΙΚΟΣ!
Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ σε αεροδρόμιο να αντιμετωπίζω τόσο μεγάλη ουρά! Βασικά δεν το λες και ουρά, σαν να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον. Το αεροδρόμιο της Μπανγκόκ μοιάζει με τον πληθυσμό της. Too crowded! Η Κλαίρη έχει ήδη αρχίσει να γκρινιάζει πως θέλει να καπνίσει πάλι κι εγώ της γκρινιάζω με την σειρά μου που δεν αντέχει καθόλου χωρίς τσιγάρο. Και τι θα κάνω την ρωτάω όσο προχωράει η ουρά, θα σέρνω δυο μπαγκαζάρες μόνη μου? Με κοιτάει όπως πάντα, όταν με θεωρεί υπερβολική. Αποδοκιμαστικά λες και είμαι καμιά παράξενη γεροντοκόρη. Άντε ρε, αρρωστάκι.. της βγάζω γλώσσα νοερά. Παρατηρώ μια πανέμορφη, προκλητική μέσα στο skinny jean της Ταϋλανδή που περιμένει στην ουρά με τον καραφλό, δεκαετίες μεγαλύτερο σύζυγο της και το παιδί τους. Να πως ξεφεύγουν κάποιες από την μεγαλύτερη μάστιγα της χώρας. Χρυσό κλουβί αλλά… ποιος θα μπορούσε να την κατηγορήσει? Περνάει αρκετή ώρα μέχρι να κάνουμε τελικά τσεκ ιν και πετυχαίνουμε μια πολύ ευγενική υπάλληλο. Μας λέει πως δεν έχει πολύ κόσμο η πτήση μας οπότε θα κλείσει μια τριάδα θέσεων μόνο για μας. Αααα σούπερ σκεφτόμαστε, σχεδόν ενθουσιαζόμαστε!
Βγάζουμε τις τελευταίες φωτογραφίες του ταξιδιού δίπλα σε ένα όμορφο κομψοτέχνημα που θυμίζει έντονα Ασία.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Η ώρα με τα πολλά περνάει και σύντομα βρισκόμαστε στις θέσεις μας μέσα στο αεροπλάνο, χαρούμενες που δεν θα τις μοιραστούμε με κάποιον ξένο. Σε λίγο καταλαβαίνουμε πως τσάμπα ενθουσιαστήκαμε και μάλλον είμαστε οι μόνες άσχετες γιατί όλοι έχουν φροντίσει να πιάσουν μια τριάδα θέσεων για πάρτη τους και όταν το αντιλαμβανόμαστε εμείς είναι πια αργά, δεν υπάρχουν άλλες θέσεις άδειες! Είμαστε οι μόνες που καθόμαστε παρέα, όλοι οι υπόλοιποι λιγοστοί επιβάτες είναι διασκορπισμένοι στο μεγάλο αεροπλάνο και κάθονται μόνοι τους! Την ασχετοσύνη μου μέσα! ρίχνω το μπινελίκι μου αλλά μετά γελάω. Μου αρέσει που νομίσαμε νωρίτερα πως η κοπέλα στο τσεκ ιν μας έκανε και χάρη! Σε καλό μας!
Ώρα για το βραδινό μας. Νοστιμότατο κοτόπουλο συνοδευόμενο από κόκκινο κρασάκι. Η αδερφή μου πιάνει κουβέντα με έναν κύριο από τις πίσω θέσεις, ο οποίος ταξιδεύει προς Ελλάδα με ανταπόκριση από Αυστραλία. Επιστρέφει στην πατρίδα μετά από χρόνια μετανάστευσης. Την πιο ακατάλληλη ώρα γυρνάει ο δόλιος σκέφτομαι, τώρα του ήρθε? Μέσα στην κρίση? Η Κλαίρη ρωτάει ένα σωρό πράγματα λες και πρόκειται να μεταναστεύσει στην μακρινή χώρα, αύριο κιόλας! Έχει ήδη τάσεις φυγής, βασικά πάντα τις είχε, να δεις τώρα που απολύθηκε θα μας την κάνει το αδερφάκι μου. Για πού δεν ξέρω. Αυστραλία, Καναδά, Κύπρο, Ισπανία, κάπου αλλού? 10 μέρες απολυμένη και ήδη έχει κάνει σχετικές νύξεις. Η Ισπανία κυριαρχεί ως ιδέα αφού την λατρεύει περισσότερο κι από μένα. Λες και τα πράγματα πάνε καλύτερα εκεί! Τέλος πάντων, σκάω γιατί με λέει απαισιόδοξη. (Ποιόν, εμένα!) Ας τα πω με την φίλη μου καλύτερα που μου έλειψε κιόλας κι ας μιλάνε οι άλλοι όσο θέλουν για μεταναστεύσεις. Πόσο μου έλειψε η μίνι entertainment οθόνη! Μου ‘χε κρατήσει τόσο καλή παρέα στο ταξίδι όταν ερχόμασταν! Ααααχ… Πώς πέρασαν οι μέρες…
Για να δω, τι ταινία να διαλέξω για αργότερα? Προς το παρόν βάζω μουσικούλα, Buena vista social club φυσικά.. Ανοίγω το εντελώς γυναικείο βιβλίο τις Κλαίρης (ώρα που ναι) που το θηρίο πρόλαβε και διάβασε ενώ εγώ με το δικό μου δεν κατάφερα ούτε σελίδα. Η ίδια, αφού έχει κάνει όλες τις πιθανές ερωτήσεις για την ζωή της στην Αυστραλία, κοζάρει ξαφνικά μια άδεια δυάδα θέσεων και δηλώνει περίτρανα: «Λοιπόν πάω εγώ προς το παρόν εκεί, αλλά μετά θα αλλάξουμε, θα έρθω να κοιμηθώ, να απλώσω την κορμάρα μου». Όλα αυτά από την όχι και πρώτο μπόι κουκλίτσα κατά τα άλλα λατινοασιάτισσα αδερφή μου. Δεν έχει περάσει πολύ ώρα που διαβάζω και παραδόξως κλείνουν τα ματάκια μου. Βρε μπας να κοιμηθώ μιας και μου ‘ρθε και να συνεχίσω μετά το διάβασμα? Ναι, ναι αυτό θα κάνω. Βάζω άλλη μουσική τώρα, χαλαρωτική, του ύπνου. Μουσική της φύσης όπου πουλάκια κελαηδάνε, βατράχια κοάζουν, νεράκια τρέχουν και αυτό ήταν. Σε ένα λεπτό σβήνω. Τα όνειρα μου είναι μπερδεμένα, αλλά όνειρα είναι αυτά.
Ένας ελέφαντας εμφανίζεται στην γειτονιά μου, καβάλα με μένα πάνω, πάμε παρέα σε ένα σάλσα πάρτι στην Αθήνα το οποίο περιμένω με μεγάλη προσμονή να γίνει εδώ και καιρό, ενώ με κάποιον μαγικό τρόπο αυτό τελικά διαδραματίζεται στις γειτονιές της Αβάνας! Εκεί με περιμένει μια γνώριμη ζεστή αγκαλιά, καταλαβαίνω πως το ταξίδι τώρα ξεκινάει και βρίσκομαι να χορεύω σαν παρλιακό με τον ιδρώτα να στάζει πατόκορφα, ενώ η Κλαίρη με παρατηρεί, πίνοντας ευτυχισμένη το μοχίτο της και φορώντας ένα χαβανέζικο κολιέ.
Όνειρα, χωρίς αυτά, αδύνατον να ζήσω…
Ξυπνάω με χαμόγελο. Όσο φρικιαστικό είναι να ξυπνάς από εφιάλτη, άλλο τόσο αναζωογονητικό κι ελπιδοφόρο είναι να βλέπεις όμορφα όνειρα. Κι ας μην στέκουν! Πως πέρασε η ώρα! Σε μια-μιάμιση ωρίτσα φτάνουμε! Ούτε βιβλίο, ούτε ταινία, ούτε τίποτα, δεν έκανα τελικά. Μα πως σάπισα έτσι! Ευτυχές να κοιμάσαι στο αεροπλάνο τελικά. Να κι η Κλαίρη, έρχεται και κάθεται δίπλα μου. «Γιατί δεν με ξύπνησες να αλλάξουμε θέσεις?» την ρωτάω. «Ε τι να σε ξυπνήσω μωρέ κακόμοιρο, αφού κοιμόσουν τον ύπνο του δικαίου» μου απαντάει όχι και τόσο χαρούμενη, σαν να είναι λίγο πιασμένη! Καθόμαστε μαζί πλέον και τρώμε το πρωινό μας, μια ωραιότατη ομελέτα, φρέσκο ψωμάκι με μαρμελάδα και χυμό. Αρχίζω να διαβάζω το βιβλίο για να περάσει η ώρα. Προσγειωνόμαστε και γρήγορα παίρνουμε τις αποσκευές μας. Ο μπαμπάς λείπει στο χωριό και κάποιος ακατανόμαστος στο ταξίδι όνειρο μου, οπότε δεν θα έρθουν να μας μαζέψουν ως συνήθως.
Πηγαίνουμε στο μετρό και γνωρίζουμε μια κοπέλα, συνταξιδιώτισσα στην πτήση μας. Επέστρεφε από Μπανγκόκ όπου είχε πάει να βρει τον έρωτα της που δουλεύει εκεί τον τελευταίο καιρό. «Πως το αντέχεις να είστε τόσο μακριά?» την ρωτάω. «Αν αγαπάς, όλα τ’ αντέχεις» λέει. Από πού αγοράζεται αυτή η πίστη? αναρωτιέμαι και για να μην προβληματίζομαι συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο. Ένας άντρας κάνει την ζωή 4 γυναικών δύσκολη. Ορίστε, σκέφτομαι, υπάρχουν και χειρότερα. Πωπω κρύο κάνει, έχω ανατριχιάσει. Που είναι η ζέστη κι η υγρασία? Το μετρό μας πάει στην πιο κοντινή στάση στο σπίτι μας κι από κει παίρνουμε ταξάκι και ξημερώματα πια, ώρα Ελλάδος, βρισκόμαστε στην ασφάλεια του σπιτιού μας. Home, sweet home. Η μαμά μου μας υποδέχεται με λατρεία και θέρμη, όπως μόνο μια μάνα ξέρει και μπορεί. Είναι χαρούμενη που μας βλέπει αν και έχει μια σκιά θλίψης στα μάτια της. Καταλαβαίνω γιατί, όταν από πίσω της βλέπω την τηλεόραση να δείχνει σκηνές πανωλεθρίας. Ο σεισμός της Ιαπωνίας! Ωρε τι έχει γίνει πάλι στον κόσμο...
Την αγκαλιάζω σφιχτά. «Είδες μανούλα που γυρίσαμε σώες κι ασφαλείς? Όλα καλά πήγανε, γι’ αυτό σου λέω, να το ξέρεις. Κόντρα στα εμπόδια, αυτός είναι ο τρόπος. Μόνο αυτός».
Φρεσκαρισμένες και μπανιαρισμένες ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στην μεγαλούπολη από την άποψη του ορόφου μας.
Αφήνουμε τα μπαγκάζια μας στον ειδικό χώρο φύλαξης του ξενοδοχείου. Έχουμε πολλές ώρες μπροστά μας μέχρι την πτήση πίσω στην μαμά πατρίδα. Φτάνουμε στο BTS, θέλουμε να πάρουμε μια ιδέα από το υπερσύγχρονο όπως λένε μετρό τους και με αυτόν τον τρόπο να φτάσουμε στις αποβάθρες του Chao Phraya. Να κάνουμε την βόλτα μας στον Βασιλιά των ποταμών και να κατέβουμε στην China Town της Μπανγκόκ. Μπαίνοντας στο sky train, δεν μπορώ να μην χαζέψω από ψηλά την τρομερή, "πολύχρωμη" κίνηση.
Ως ξανθιές, η μια φυσική κι η άλλη υποσυνείδητη (πλατινέ όμως όχι αστεία), βγάζουμε εισιτήρια μικρότερης διαδρομής από ένα αυτόματο μηχάνημα. Πασχίζουμε να εξηγήσουμε σε κάποιους υπεύθυνους εκεί το λάθος μας και όλοι μας λένε πως δεν πειράζει, θα πληρώσουμε την διαφορά φεύγοντας. Μα πως θα γίνει αυτό μετά? Κι αν κάνουν έλεγχο στην διαδρομή? Ρεζίλι στα καλά καθούμενα? Να δώσουμε απλά το σωστό αντίτιμο θέλουμε, τι δεν καταλαβαίνουν?? Μουρμούρα στην μουρμούρα χωρίς να βρίσκουμε άκρη οπότε ας μπούμε στο μετρό και βλέπουμε. Τα βαγόνια είναι ασφυκτικά γεμάτα, μυρωδιές ιδρώτα κι αμφιβόλου υγειινής αναβλύζουν από παντού, αλλά πέρα από αυτό έχει το ενδιαφέρον του να είμαστε εδώ όπως και σε κάθε μετρό του κόσμου. Είναι το αγαπημένο μου μέρος για people watching.
Το μυστήριο με τα λάθος εισιτήρια λύνεται όταν πλησιάζουμε την έξοδο. Πώς σε κάποια μετρό του εξωτερικού έχει μπάρες οι οποίες ανοίγουν αυτόματα μόλις χτυπήσεις το εισιτήριο σου κι έτσι μπορείς να πας προς τα βαγόνια? Ε, το ίδιο γίνεται εδώ και στην έξοδο, αφού βγεις από τα βαγόνια. Μόνο που αν τυχόν το εισιτήριο δεν είναι σωστό ακούγεται ένας ήχος (όπως στα τηλεπαιχνίδια όταν κάτι είναι λάθος) κι ένας χαμογελαστός σεκιούριτι σε παραπέμπει στους γκισέδες που βρίσκονται ακριβώς δίπλα κι εκεί πληρώνεις την όποια διαφορά. Απλό, ωραίο και σωστό σύστημα? Ούτε ελεγκτές ούτε τίποτα. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μπεις στο μετρό τους χωρίς να πληρώσεις. Μάλλον να μπεις μπορείς, να βγεις δεν μπορείς!
Οδεύουμε προς τον ποταμό όπου βρίσκονται τα διάφορα πλοιάρια και τα οποία σε πάνε όπου θες. Είναι εντυπωσιακό, λειτουργούν ως πλωτή συγκοινωνία! Πριν φτάσεις στα κανονικά εκδοτήρια υπάρχουν και κάποια άλλα που σου πουλάνε βαρκάδες και πολλών τύπων εκδρομές. Είναι πιεστικοί. Ρωτάμε έναν και αφού μας αναλύει διάφορες εκδρομές, του εξηγούμε πως εμείς μόνο μια στάση θέλουμε να κάνουμε, στην ChinaTown. Μας λέει ωραία, κι εκεί μπορεί να μας πάει. Μόνο που το ποσό που μας ζητάει είναι υπερβολικό, οπότε τον ευχαριστούμε και κινάμε για να ρωτήσουμε κι αλλού. Εκτός ότι συνεχίζει να μας πιέζει όσο φεύγουμε, μας αγριοκοιτάζει έντονα ο μπαγάσας και κάτι λέει μέσα από το στόμα του, μάλλον καμιά ταϋλανδέζικη βρισιά. Βρε ουστ! Η τιμή τελικά που βρίσκουμε για την απλή μεταφορά είναι αρκετά λιγότερη κι από την μισή τιμή ακόμα που μας είπε αυτός! Προσοχή στους εξυπνάκηδες! Περιμένουμε να έρθει το πλωτό μας λεωφορείο παρέα με έναν σωρό κόσμο, κυρίως ντόπιο.
Ανεβαίνουμε στο στενόμακρο πλοιάριο και χαιρόμαστε την βαρκάδα στα…..λασπωμένα και βρώμικα νερά του ποταμού! Τα πλωτά μέσα που τον διασχίζουν είναι πολλά κι αυτά που ξεχωρίζω είναι τα αγαπημένα μου long tails. Χαζεύουμε την μουντή μητρόπολη με τους πολλούς ουρανοξύστες που καταφέρνει όμως παράδοξα να είναι γεμάτη χρώματα.
Μπανγκόκ..
Η πρωτεύουσα των εκατομμυρίων κατοίκων. Η πόλη των αγγέλων.. Μια πόλη φασαριόζικη που εξελίσσεται συνέχεια. Οι εικόνες είναι ανεξάντλητες και οι πληροφορίες που την αφορούν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εγκυκλοπαίδεια των έντονων αντιθέσεων.. Η πόλη της χλίδας και της φτώχειας, των παλατιών και της παράγκας, της θρησκείας και της πορνείας. Της αφόρητης κίνησης και της πλωτής μεταφοράς, των τουκ τουκ και του υπερσύγχρονου μετρό, των μεγάλων εμπορικών κέντρων και των υπαίθριων πάγκων. των Ταϋλανδών και των Δυτικών, των βουδιστών και των μουσουλμάνων, των Κινέζων και των Ινδών. Του χαμόγελου και της κούρασης, του μοντέρνου και του παραδοσιακού, του εντυπωσιασμού αλλά και του σοκαρίσματος…. Αμαρτωλή, αλλά και αθώα συγχρόνως. Σίγουρα όχι η πόλη που σε αφήνει αδιάφορο. Πολλοί λένε πως ή την λατρεύεις ή την μισείς. Με την πρώτη ματιά την αντιπάθησα. Σιγά σιγά αρχίζω να πιστεύω πως την αδίκησα.
Μια γλυκιά Ταϋλανδή κάνει την ξεναγό και με ένα μικρόφωνο λέει διάφορα πράγματα για όσα βλέπουμε γύρω μας. Παράλληλα κάνουμε διάφορες στάσεις όπου άλλοι επιβάτες κατεβαίνουν στον προορισμό τους κι άλλοι ανεβαίνουν για να καταλήξουν αλλού.
Φτάνουμε στην Ratchawong Pier, κατεβαίνουμε κι εμείς και αρχίζουμε πάλι τον ποδαρόδρομο. Ωραίο αυτό το view της Μπανγκόκ από το ποτάμι, αξίζει τον κόπο. Της Κλαίρης πολύ της άρεσε! Είναι πολύ ευδιάθετη σήμερα και φτου να μην την ματιάξω. Έχει πάρει παραμάσχαλα τον χάρτη κι εγώ το παίζω κυρία όση ώρα ψάχνει να βρει προς τα πού θα πάμε. Δεν έχω που δεν έχω διαβάσει τίποτα, η χείριστη έλλειψη προσανατολισμού μου έχει βαρέσει κόκκινο εδώ στην Μπανγκόκ, όπου οι δρόμοι είναι από μόνοι τους ένα χάος. Το μόνο που κάνω όσο ψάχνει και ψάχνει είναι να χαζεύω τις εικόνες καθημερινότητας των ντόπιων. Δυο βρώμικα αλλά χαρούμενα πιτσιρίκια παίζουν ξυπόλητα, ένας παππούς περπατά προσεχτικά στηριζόμενος στην μαγκούρα του, τουκτουκτζίδες αναμένουν πελατεία και λίγοι περιπλανώμενοι τουρίστες σαν κι εμάς, κοιτάνε τους δικούς τους χάρτες.
Βρισκόμαστε στην οδό Yaowarat. Καταλαβαίνεις πως έχεις φτάσει όταν βλέπεις μια τεράστια χαρακτηριστική κινέζικη πύλη . Από πολύ νωρίς τα φθηνομάγαζα κάνουν την εμφάνιση τους. Η χαρά του κινέζικου! Και του παζαρεύειν επίσης για ακόμα μια φορά. Η κυκλοφοριακή κίνηση είναι κι εδώ χαώδης, ενώ έντονες μυρωδιές από πλανόδιους που ψήνουν τους διάφορους μεζέδες τους όπως και αρκετά κινέζικα εστιατόρια και στις δυο πλευρές του δρόμου, μου σπάνε πάλι την μύτη και κακώς. Έχω φάει τόσο πολύ που δεν θα ‘πρεπε καθόλου να θέλω να φάω τώρα! Η αγορά είναι μεγάλη και μπορείς να βρεις κυριολεκτικά τα πάντα. Ρούχα, υφάσματα, κιμονό, είδη ραψίματος, αξεσουάρ, φο μπιζού, τσάντες, παιχνίδια, είδη οικιακής χρήσης, ηλεκτρικές συσκευές, μουσικά όργανα, αντίκες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς! Ακόμα, υπάρχουν σε πληθώρα και πιο ιδιαίτερα προϊόντα όπως κινέζικα τσάγια, βότανα, ρύζια και μπαχαρικά σε απίστευτη ποικιλία αλλά και περίεργα, σκουρόχρωμα πολλών ειδών κρέατα! Δεν θα έλεγα πως τα λιγουρεύομαι αυτά, είναι κάπως αηδιαστικά!
Σε κάποιο σημείο είναι μαζεμένα πολλά κοσμηματοπωλεία χρυσού, ρίχνουμε μια ματιά αλλά παραείναι υπερβολικά για το δικό μας γούστο. Πέρα από τον μεγάλο κεντρικό δρόμο, υπάρχουν άπειροι μικρότεροι κι αμέτρητα στενάκια που σε περιμένουν να τα εξερευνήσεις. Κόκκινες μπάλες σήμα κατατεθέν της Κίνας και άλλα ανάλογα παραδοσιακά διακοσμητικά στολίζουν τους δρόμους, έτσι ώστε αναμφίβολα νιώθεις πως βρίσκεσαι σε κινέζικη γειτονιά.
Η κινέζικη κοινότητα η οποία αποτελούταν από Κινέζους έμπορους, υπάρχει από πριν καν γίνει η Μπανγκόκ πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης. Μάλιστα η κοινότητα βρισκόταν αρχικά, εκεί που είναι τώρα το Μεγάλο Παλάτι. Όταν ο βασιλιάς Rama I αποφάσισε πως η Μπανγκόκ θα γίνει η νέα πρωτεύουσα της χώρας, ζήτησε από τους Κινέζους να μετοικήσουν και τότε αυτοί εγκαταστάθηκαν στην ανατολική πλευρά της νέας πόλης, κατά μήκος του ποταμού. Η Chinatown αν και πόλος έλξης πολλών ταξιδευτών συνεχίζει να μοιάζει εντελώς χύμα κι αντιτουριστική. Παλιότερα αποτελούσε κακόφημη συνοικία, γνωστή για τα πολλά ναρκωτικά, την πορνεία και τα ενεχυροδανειστήρια που υπήρχαν χάριν της μεγάλη ανάπτυξης του τζόγου στην περιοχή. Το διαφορετικό με τα εκεί μπουρδέλα, είναι πως κρεμούσανε πράσινα φανάρια αντί για κόκκινα κι έτσι δημιουργήθηκε η Greenlight district. Όλα αυτά αν και παράνομα, ισχύουν ακόμα και σήμερα, μόνο που δεν είναι τραγική η κατάσταση ούτε τόσο αντιληπτά από τον μέσο τουρίστα. Εκτός από την τραγική πορνεία βέβαια που έτσι κι αλλιώς όπως ουκ ολίγες φορές έχουμε πει, σε ολόκληρη την Ταϋλάνδη συνεχίζει να θερίζει, και ζωές γυναικών να σαπίζει. Η κοινότητα φροντίζει να διατηρούν τις δικές τους πολιτιστικές και θρησκευτικές παραδόσεις όπως για παράδειγμα κάθε χρόνο που κατά την διάρκεια της κινέζικης πρωτοχρονιάς, ο κεντρικός δρόμος Yaowarat είναι κλειστός στην κυκλοφορία και τα πολλά αυτοκίνητα αντικαθιστούνται με χορούς από παραδοσιακούς δράκους, εκθέσεις φαγητών και διάφορα άλλα γιορτινής φύσεως happenings, ενώ πάντα ένα μέλος την βασιλικής οικογένειας παρευρίσκεται εκεί τιμητικά.
Αφού έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα περιπλανώμενες στον κεντρικό δρόμο αλλά και σε ένα σωρό στενάκια, ένας πρόθυμος δημοτικός υπάλληλος μας πληροφορεί πως πλέον μπαίνουμε στην ινδική αγορά και πιο κάτω ακόμα θα βρούμε αυτή των λουλουδιών. Δεν τον ρωτήσαμε εμείς κάτι, απλά μας είδε να κοιτάμε τον χάρτη και σκέφτηκε να μας ενημερώσει. Απλή, αγνή ευγένεια! Καμιά μας δεν νιώθει διαθέσιμη να γνωρίσει ΑΛΛΗ μία υπαίθρια αγορά, οπότε τελειώνουμε προς το παρόν την περιπλάνηση μας. Έχει κι εδώ διάφορους ναούς προς εξερεύνηση, αλλά για μένα η επίσκεψη στην περιοχή αξίζει όπως και να 'χει για την γενικότερη αύρα που αποπνέει. Έτσι κι αλλιώς χορτάσαμε βούδες και κακό, δεν περιλαμβάνονται στα σημερινά μας σχέδια. Θα προτιμούσα δηλαδή να επιστρέψω στους ίδιους ναούς που πήγα χτες και να αφιερώσω αρκετή ώρα στην εκ βάθος εξερεύνηση τους (κι όχι επιφανειακή όπως κάναμε αφού είχαμε μόνο λίγες ώρες) παρά να γεμίσω την κάρτα της φωτογραφικής μου μηχανής με δεκάδες ναούς τους οποίους δεν θα μπορώ να ξεχωρίσω μετά ποιος και ποιος είναι. Όχι ότι τώρα μπορώ άνετα, ακόμα και για τους λίγους που έχω πάει, αλλά σσσσς… μην μας ακούσει κανείς….
Εκεί που είμαστε έτοιμες να φύγουμε χτυπάει το τηλέφωνο της Κλαίρης. Το σηκώνει κι ένας ανήσυχος πατέρας ξεκινά βιαστικά τις ερωτήσεις. Ισχυρός σεισμός των 8,9 ρίχτερ έχει μόλις κλονίσει την Ιαπωνία και θέλει να μάθει αν με κάποιο τρόπο μας έχει επηρεάσει. Τον καθησυχάζουμε λέγοντας του πως δεν μπορεί να υπάρχει πρόβλημα ρε μπαμπάκα μας, μιας και γεωγραφικά, καμία σχέση η μία χώρα με την άλλη!! Το ξέρει, έχει έρθει στα νιάτα του στην Ταϋλάνδη (χμ, τι ιστορίες θα μπορούσε άραγε να μας πει?) αλλά δεν ξέρω πως έχει μπερδευτεί έτσι! Και καλά αυτός είναι γονιός και μπορώ να καταλάβω πως τα ‘χασε προς στιγμήν από την αγωνία και δεν σκέφτηκε την απόσταση. Αυτήν την πολύ μικρή λεπτομέρεια μωρέ! Όλοι οι άλλοι φίλοι όμως που όσο περνάει η ώρα, είτε παίρνουν τηλέφωνα είτε στέλνουν μηνύματα για να δουν αν είμαστε καλά? Προτιμώ να εστιάσω στο ενδιαφέρον τους για μας, παρά να τους κράξω για το οτιδήποτε. Από μαργαριτάρια η ίδια άλλο τίποτα, δεν με παίρνει, ΚΑΘΟΛΟΥ όμως. Εντωμεταξύ, δεν έχουμε ακούσει τίποτα για τον σεισμό, στον κόσμο μας εμείς. Θα δούμε αργότερα αν κι εφόσον πετύχουμε τηλεόραση για το τι έχει γίνει, γιατί σαν πολύ τραγικά να μας τα λέει ο father.
Ένα τουκ τουκ μας μεταφέρει στην Pratunam, την αγορά που ήμαστε χτες για να κάνουμε άλλη μια βόλτα και να αγοράσουμε κάτι τελευταία δωράκια όπως και κάτι για μας. Έτσι όπως το πάμε, σε λίγο θα γυρίσουμε με ένα σωρό πράγματα για τους άλλους και για μας δεν θα χουμε πάρει τίποτα. Ένας ωραιότατος χοντρούλης Βούδας και ένας ξαπλωμένος για την Κλαίρη, θα κοσμούν τις συλλογές μας όταν με το καλό γυρίσουμε. Σταματάμε σε ένα-δυο φαρμακεία να ρωτήσουμε για κρέμες ματιών-προσώπου μιας και μας είχαν πει πως είναι αρκετά οικονομικά αυτά τα είδη στην Ταϋλάνδη. Στο mall που πήγαμε χτες δεν είδα κάποια σημαντική οικονομική διαφορά κι εδώ τα βλέπω πολυκαιρισμένα στα ράφια οπότε λέω να μην το διακινδυνέψω! Το περπάτημα με τις ώρες, μαζί με την πολύ ζέστη-υγρασία μας έχουν κουράσει και είναι ώρα πια να γυρίσουμε πίσω. Έχει πάει απόγευμα, σε λίγο θα βραδιάσει. Αφήνουμε τα καινούρια μας αποκτήματα στις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο και πάμε για μια τελευταία μπίρα στην Sukhumvit. Ρουφάμε για τελευταία φορά τις ίδιες κι απαράλλαχτες, καθημερινές εικόνες. Τουρίστες, ντόπιοι, πόρνες, μικροπωλητές, όλοι μαζί αποτελούν ένα μέσα στην ζωντάνια ανθρώπινο κομβόι. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο γιατί στις 20.30 θα έρθει να μας πάρει το βανάκι που θα μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο. 23.30 ώρα Ταϋλάνδης πετάμε προς Ελλαδιστάν.
Το βαν έρχεται στην ώρα του και παρέα με τον μη αγγλομαθή οδηγό, είναι ο συνοδός μας, ένας νεαρός τσαχπίνης Ταϋλανδός, ιδιαίτερα επικοινωνιακός κι από την φύση του χαβαλετζής. Η πολύ κίνηση μας προσφέρει αρκετό χρόνο μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο κι έτσι συζητάμε για διάφορα περί Ταϋλάνδης, τι είδαμε και πως περάσαμε, τι μας έκανε εντύπωση αλλά και τι δεν προλάβαμε. Μέχρι που αρχίζουμε να ρωτάμε για τον μεγάλο σεισμό της Ιαπωνίας και η συζήτηση πια μονοπωλείται. Κατσουφιάζει και μας εξομολογείται το προσωπικό του δράμα. Η γυναίκα του και το παιδί τους βρίσκονται στην Ιαπωνία και μάλιστα στην περιοχή που χτύπησε ο εγκέλαδος.
Οι λεπτομέρειες που μας λέει για τον σεισμό, είναι συγκλονιστικές. Δεν έχει γίνει κάτι απλό, η χώρα είναι σε έκτακτη ανάγκη, εκατοντάδες έχουν ήδη βρεθεί σκοτωμένοι, ενώ άλλοι τόσοι αγνοούνται. Δεν έχει κανένα νέο για την οικογένεια του, προσπαθεί ολημερίς να έρθει σε τηλεφωνική επαφή μαζί τους αλλά μάταια, δεν μπορεί να βρει κανέναν. Το μόνο που μπορεί να κάνει τώρα είναι να ελπίζει πως θα βρεθούν ζωντανοί και θα επικοινωνήσουν μαζί του. Συγκινημένος μας περιγράφει τον γιο του και στιγμές ανεμελιάς που έχει μοιραστεί μαζί του. Το πιο ανατριχιαστικό για την συγκεκριμένη οικογένεια είναι πως στην Ιαπωνία μετακόμισε για να είναι πιο ασφαλής. Η γυναίκα είναι Γιαπωνέζα κι όταν παντρεύτηκε με τον συνοδό μας ήρθε να ζήσει μαζί του στην Ταϋλάνδη. Όταν πέρυσι έγιναν τα διάφορα επεισόδια στην Μπανγκόκ, ο σύζυγος ως ανήσυχος οικογενειάρχης αποφάσισε να στείλει την φαμίλια στα πεθερικά του, θέλοντας έτσι να βρίσκονται σε ασφαλές σημείο. Το σχέδιο έλεγε πως θα πάει κι αυτός να τους βρει όταν μπορέσει οικονομικά. Πόσο τραγικό είναι αυτό και πόσο κάρμα? Αφού μας τα λέει όλα αυτά και μαυρίζουμε παρέα, σε λίγο γίνεται πάλι ο χαμογελαστός, «κάνω καλά την δουλειά μου» συνοδός και αστειεύεται με τον οδηγό που δεν μπορεί να μιλήσει αγγλικά. Δεν ξέρω αν το φέρσιμο του είναι απλά άκρως επαγγελματικό ή αν είναι ο κλασσικός ζαμανφού, ψύχραιμος τύπος γιατί εγώ στην θέση του θα καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα κι αυτουνού την αγωνία την βλέπω πολύ συγκρατημένη.. Ας μην κρίνω όμως γιατί δεν ξέρω κι όπως και να χει ο άνθρωπος ζει μια τραγωδία.
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο κι αφού ευχόμαστε ολόψυχα καλή τύχη στον νεαρό με την οικογένεια του, κάνουμε το τελευταίο μας τσιγάρο πριν το πολύωρο ταξίδι. Ξεχαρμανιάζουμε και μπαίνουμε μέσα στο γεμάτο κόσμο αεροδρόμιο. Έχουμε ένα άγχος από το πρωί για το βάρος των αποσκευών μας γιατί έχουμε αγοράσει αρκετά πράγματα και ήδη ο τεράστιος σάκος μου ήταν στο όριο όταν φεύγαμε από Ελλάδα. Με ένα πολύ μικρό αντίτιμο υπάρχει μια ζυγαριά στην οποία ζυγίζεις την αποσκευή σου και ξεμπερδεύεις. Εμένα τελικά είναι λίγο παραπάνω από το όριο οπότε βάζω κάποια πράγματα μου στης αδερφής μου που ως εκ θαύματος έχει αρκετό περιθώριο. Προχωράμε προς το τσεκ ιν όπου γίνεται ΠΑΝΙΚΟΣ!
Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ σε αεροδρόμιο να αντιμετωπίζω τόσο μεγάλη ουρά! Βασικά δεν το λες και ουρά, σαν να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον. Το αεροδρόμιο της Μπανγκόκ μοιάζει με τον πληθυσμό της. Too crowded! Η Κλαίρη έχει ήδη αρχίσει να γκρινιάζει πως θέλει να καπνίσει πάλι κι εγώ της γκρινιάζω με την σειρά μου που δεν αντέχει καθόλου χωρίς τσιγάρο. Και τι θα κάνω την ρωτάω όσο προχωράει η ουρά, θα σέρνω δυο μπαγκαζάρες μόνη μου? Με κοιτάει όπως πάντα, όταν με θεωρεί υπερβολική. Αποδοκιμαστικά λες και είμαι καμιά παράξενη γεροντοκόρη. Άντε ρε, αρρωστάκι.. της βγάζω γλώσσα νοερά. Παρατηρώ μια πανέμορφη, προκλητική μέσα στο skinny jean της Ταϋλανδή που περιμένει στην ουρά με τον καραφλό, δεκαετίες μεγαλύτερο σύζυγο της και το παιδί τους. Να πως ξεφεύγουν κάποιες από την μεγαλύτερη μάστιγα της χώρας. Χρυσό κλουβί αλλά… ποιος θα μπορούσε να την κατηγορήσει? Περνάει αρκετή ώρα μέχρι να κάνουμε τελικά τσεκ ιν και πετυχαίνουμε μια πολύ ευγενική υπάλληλο. Μας λέει πως δεν έχει πολύ κόσμο η πτήση μας οπότε θα κλείσει μια τριάδα θέσεων μόνο για μας. Αααα σούπερ σκεφτόμαστε, σχεδόν ενθουσιαζόμαστε!
Βγάζουμε τις τελευταίες φωτογραφίες του ταξιδιού δίπλα σε ένα όμορφο κομψοτέχνημα που θυμίζει έντονα Ασία.
Η ώρα με τα πολλά περνάει και σύντομα βρισκόμαστε στις θέσεις μας μέσα στο αεροπλάνο, χαρούμενες που δεν θα τις μοιραστούμε με κάποιον ξένο. Σε λίγο καταλαβαίνουμε πως τσάμπα ενθουσιαστήκαμε και μάλλον είμαστε οι μόνες άσχετες γιατί όλοι έχουν φροντίσει να πιάσουν μια τριάδα θέσεων για πάρτη τους και όταν το αντιλαμβανόμαστε εμείς είναι πια αργά, δεν υπάρχουν άλλες θέσεις άδειες! Είμαστε οι μόνες που καθόμαστε παρέα, όλοι οι υπόλοιποι λιγοστοί επιβάτες είναι διασκορπισμένοι στο μεγάλο αεροπλάνο και κάθονται μόνοι τους! Την ασχετοσύνη μου μέσα! ρίχνω το μπινελίκι μου αλλά μετά γελάω. Μου αρέσει που νομίσαμε νωρίτερα πως η κοπέλα στο τσεκ ιν μας έκανε και χάρη! Σε καλό μας!
Ώρα για το βραδινό μας. Νοστιμότατο κοτόπουλο συνοδευόμενο από κόκκινο κρασάκι. Η αδερφή μου πιάνει κουβέντα με έναν κύριο από τις πίσω θέσεις, ο οποίος ταξιδεύει προς Ελλάδα με ανταπόκριση από Αυστραλία. Επιστρέφει στην πατρίδα μετά από χρόνια μετανάστευσης. Την πιο ακατάλληλη ώρα γυρνάει ο δόλιος σκέφτομαι, τώρα του ήρθε? Μέσα στην κρίση? Η Κλαίρη ρωτάει ένα σωρό πράγματα λες και πρόκειται να μεταναστεύσει στην μακρινή χώρα, αύριο κιόλας! Έχει ήδη τάσεις φυγής, βασικά πάντα τις είχε, να δεις τώρα που απολύθηκε θα μας την κάνει το αδερφάκι μου. Για πού δεν ξέρω. Αυστραλία, Καναδά, Κύπρο, Ισπανία, κάπου αλλού? 10 μέρες απολυμένη και ήδη έχει κάνει σχετικές νύξεις. Η Ισπανία κυριαρχεί ως ιδέα αφού την λατρεύει περισσότερο κι από μένα. Λες και τα πράγματα πάνε καλύτερα εκεί! Τέλος πάντων, σκάω γιατί με λέει απαισιόδοξη. (Ποιόν, εμένα!) Ας τα πω με την φίλη μου καλύτερα που μου έλειψε κιόλας κι ας μιλάνε οι άλλοι όσο θέλουν για μεταναστεύσεις. Πόσο μου έλειψε η μίνι entertainment οθόνη! Μου ‘χε κρατήσει τόσο καλή παρέα στο ταξίδι όταν ερχόμασταν! Ααααχ… Πώς πέρασαν οι μέρες…
Για να δω, τι ταινία να διαλέξω για αργότερα? Προς το παρόν βάζω μουσικούλα, Buena vista social club φυσικά.. Ανοίγω το εντελώς γυναικείο βιβλίο τις Κλαίρης (ώρα που ναι) που το θηρίο πρόλαβε και διάβασε ενώ εγώ με το δικό μου δεν κατάφερα ούτε σελίδα. Η ίδια, αφού έχει κάνει όλες τις πιθανές ερωτήσεις για την ζωή της στην Αυστραλία, κοζάρει ξαφνικά μια άδεια δυάδα θέσεων και δηλώνει περίτρανα: «Λοιπόν πάω εγώ προς το παρόν εκεί, αλλά μετά θα αλλάξουμε, θα έρθω να κοιμηθώ, να απλώσω την κορμάρα μου». Όλα αυτά από την όχι και πρώτο μπόι κουκλίτσα κατά τα άλλα λατινοασιάτισσα αδερφή μου. Δεν έχει περάσει πολύ ώρα που διαβάζω και παραδόξως κλείνουν τα ματάκια μου. Βρε μπας να κοιμηθώ μιας και μου ‘ρθε και να συνεχίσω μετά το διάβασμα? Ναι, ναι αυτό θα κάνω. Βάζω άλλη μουσική τώρα, χαλαρωτική, του ύπνου. Μουσική της φύσης όπου πουλάκια κελαηδάνε, βατράχια κοάζουν, νεράκια τρέχουν και αυτό ήταν. Σε ένα λεπτό σβήνω. Τα όνειρα μου είναι μπερδεμένα, αλλά όνειρα είναι αυτά.
Ένας ελέφαντας εμφανίζεται στην γειτονιά μου, καβάλα με μένα πάνω, πάμε παρέα σε ένα σάλσα πάρτι στην Αθήνα το οποίο περιμένω με μεγάλη προσμονή να γίνει εδώ και καιρό, ενώ με κάποιον μαγικό τρόπο αυτό τελικά διαδραματίζεται στις γειτονιές της Αβάνας! Εκεί με περιμένει μια γνώριμη ζεστή αγκαλιά, καταλαβαίνω πως το ταξίδι τώρα ξεκινάει και βρίσκομαι να χορεύω σαν παρλιακό με τον ιδρώτα να στάζει πατόκορφα, ενώ η Κλαίρη με παρατηρεί, πίνοντας ευτυχισμένη το μοχίτο της και φορώντας ένα χαβανέζικο κολιέ.
Όνειρα, χωρίς αυτά, αδύνατον να ζήσω…
Ξυπνάω με χαμόγελο. Όσο φρικιαστικό είναι να ξυπνάς από εφιάλτη, άλλο τόσο αναζωογονητικό κι ελπιδοφόρο είναι να βλέπεις όμορφα όνειρα. Κι ας μην στέκουν! Πως πέρασε η ώρα! Σε μια-μιάμιση ωρίτσα φτάνουμε! Ούτε βιβλίο, ούτε ταινία, ούτε τίποτα, δεν έκανα τελικά. Μα πως σάπισα έτσι! Ευτυχές να κοιμάσαι στο αεροπλάνο τελικά. Να κι η Κλαίρη, έρχεται και κάθεται δίπλα μου. «Γιατί δεν με ξύπνησες να αλλάξουμε θέσεις?» την ρωτάω. «Ε τι να σε ξυπνήσω μωρέ κακόμοιρο, αφού κοιμόσουν τον ύπνο του δικαίου» μου απαντάει όχι και τόσο χαρούμενη, σαν να είναι λίγο πιασμένη! Καθόμαστε μαζί πλέον και τρώμε το πρωινό μας, μια ωραιότατη ομελέτα, φρέσκο ψωμάκι με μαρμελάδα και χυμό. Αρχίζω να διαβάζω το βιβλίο για να περάσει η ώρα. Προσγειωνόμαστε και γρήγορα παίρνουμε τις αποσκευές μας. Ο μπαμπάς λείπει στο χωριό και κάποιος ακατανόμαστος στο ταξίδι όνειρο μου, οπότε δεν θα έρθουν να μας μαζέψουν ως συνήθως.
Πηγαίνουμε στο μετρό και γνωρίζουμε μια κοπέλα, συνταξιδιώτισσα στην πτήση μας. Επέστρεφε από Μπανγκόκ όπου είχε πάει να βρει τον έρωτα της που δουλεύει εκεί τον τελευταίο καιρό. «Πως το αντέχεις να είστε τόσο μακριά?» την ρωτάω. «Αν αγαπάς, όλα τ’ αντέχεις» λέει. Από πού αγοράζεται αυτή η πίστη? αναρωτιέμαι και για να μην προβληματίζομαι συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο. Ένας άντρας κάνει την ζωή 4 γυναικών δύσκολη. Ορίστε, σκέφτομαι, υπάρχουν και χειρότερα. Πωπω κρύο κάνει, έχω ανατριχιάσει. Που είναι η ζέστη κι η υγρασία? Το μετρό μας πάει στην πιο κοντινή στάση στο σπίτι μας κι από κει παίρνουμε ταξάκι και ξημερώματα πια, ώρα Ελλάδος, βρισκόμαστε στην ασφάλεια του σπιτιού μας. Home, sweet home. Η μαμά μου μας υποδέχεται με λατρεία και θέρμη, όπως μόνο μια μάνα ξέρει και μπορεί. Είναι χαρούμενη που μας βλέπει αν και έχει μια σκιά θλίψης στα μάτια της. Καταλαβαίνω γιατί, όταν από πίσω της βλέπω την τηλεόραση να δείχνει σκηνές πανωλεθρίας. Ο σεισμός της Ιαπωνίας! Ωρε τι έχει γίνει πάλι στον κόσμο...
Την αγκαλιάζω σφιχτά. «Είδες μανούλα που γυρίσαμε σώες κι ασφαλείς? Όλα καλά πήγανε, γι’ αυτό σου λέω, να το ξέρεις. Κόντρα στα εμπόδια, αυτός είναι ο τρόπος. Μόνο αυτός».
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
