zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Το Koh Tao όπου και είναι ο επόμενος προορισμός μας, απέχει μόλις 15 λεπτά από το παραμυθένιο Koh Nang Yuan. Το καταμαράν θα το ξαναπάρουμε στην επιστροφή. Προς το παρόν, είμαστε πάνω σε ένα καραβάκι ανοιχτό και τα περισσότερα τραπέζια και καθίσματα είναι βρεγμένα. Πλησιάζουμε το Koh Tao και μοιάζει κι αυτό ονειρικό.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Θυμάμαι έναν παιδί που γνώρισα λίγες μέρες πριν φύγω για Ταϋλάνδη και μου είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για αυτό το νησί. Με έκανε να ενθουσιαστώ και να τρομάξω συνάμα. Μου μιλούσε για την μοναδικότητα του και για την ωραία φύση που έχει, αλλά και για το πώς έτρεξε να πέσει στην θάλασσα με την παρέα του, όταν πήραν χαμπάρι ότι θα μοιράζονταν τα νερά με…. καρχαρίες! Πάει, είναι τρελός σκεφτόμουν τότε. «Πας καλά?» τον ρωτούσα με στόμα ανοιχτό και μου έλεγε πως αυτοί οι συγκεκριμένοι καρχαρίες είναι ακίνδυνοι, δεν πειράζουν ανθρώπους. Βρε δεν πα να είναι ότι θέλουν, εγώ δεν θέλω να τους γνωρίσω!
Όταν λοιπόν επισκεφτήκαμε τον Χρήστο για να μάθουμε για τις εκδρομές που υπάρχουν, συνειδητοποίησα πως το παιδί δεν ήταν τόσο τρελό και παράτολμο όσο μου φαινόταν. Οι καρχαρίες αυτοί είναι όντως ακίνδυνοι, θεωρείται φυσιολογικότατο να κολυμπήσεις παρέα τους και μάλιστα τους χρησιμοποιούν ως «κράχτες» για το νησί. Είσαι πια το λιγότερο τυχερός αν καταφέρεις και δεις κάποιον κολυμπώντας, αφού αποτελούν πλέον είδος υπό εξαφάνιση. Εμένα πάλι, να μου λείπει τέτοια τύχη. Είπαμε να ανέβουμε σε κανέναν ελέφαντα, να χαϊδέψουμε καμιά τίγρη, αλλά ως εκεί. Όσο ακίνδυνο και να θεωρείται ένα κήτος, δεν παύει να είναι αυτό ακριβώς, ένα κήτος με πελώρια σαγόνια! Χάθηκε να δούμε κανένα δελφινάκι? Νομίζω πως θα ήμουνα πιο άνετη, τα λατρεύω! Πέρα από τις περιγραφές του καινούριου μου φίλου, απέκτησα μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτό το νησί όταν διάβασα ένα ταξιδιωτικό οδηγό το πρωί, όσο περιμέναμε να βρούμε άκρη με τα vouchers της εκδρομής. Περιμένω να φτάσουμε στο Koh Tao με αγωνιώδες ενθουσιασμό. Είναι καταπράσινο και μικρά γραφικά σπιτάκια είναι χτισμένα πάνω σε βράχους.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Απογοητεύομαι όμως για τα καλά όταν βλέπω το καράβι να αράζει μέσα στην θάλασσα και καταλαβαίνω πως από όοοοολο το νησί, μόνο κάποια νερά του θα γνωρίσουμε (!) κι ότι ξέρω για αυτό, θα παραμείνει μόνο σε αυτά που έχω διαβάσει και μου έχουν πει. Δεν θα πατήσουμε καν στεριά. Ας είναι, έτσι όπως το κάναμε με τις εκδρομές σκέφτομαι, καλά να πάθουμε κι αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, να κάτσω να το απολαύσω. Έτσι δεν λένε? Έτσι δεν πρέπει?
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Τουλάχιστον μας κάνει την χάρη ο ήλιος και μας συντροφεύει επιτέλους. Μια ώρα θα κάτσουμε όλο κι όλο. Όλοι ετοιμάζονται για να πέσουν στην θάλασσα με τις μάσκες τους και μου προκαλεί εντύπωση όταν όλοι ανεξαιρέτως φοράνε σωσίβια. Ας βάλω κι εγώ. Μου προκαλεί περισσότερη εντύπωση που δεν σιχαίνομαι να βάλω το βρώμικο σωσίβιο κατάσαρκα μιας και φοράω μόνο το μαγιό μου.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Συνεννοούμαστε με την Κλαίρη να βουτήξουμε μία μία, έτσι ώστε η άλλη να φυλάει τα πράγματα μας. Αν και την προηγούμενη φορά που έκανα σνόρκελινγκ δεν τόλμησα να χρησιμοποιήσω αναπνευστήρα, φοβούμενη τυχόν μικρόβια, τώρα δεν γίνεται αλλιώς. Ο βυθός προσφέρεται λέει για ωραίες εικόνες και εγώ δεν είμαι η δεινή κολυμβήτρια που κρατάει και πολύ την αναπνοή της, ειδικά πάνω σε κίνηση. Οπότε ο αναπνευστήρας μου είναι απαραίτητος και γι αυτό, αλλά και για να βγάλω πιο άνετα φωτογραφίες. Βασικό βέβαια ρόλο παίζει κι αυτό που έλεγα τις προάλλες, ότι όσο περνάνε οι μέρες γίνεσαι πιο χαλαρός με την καθαριότητα, σταματάς να σιχαίνεσαι τόσο, ενώ κάποια πράγματα σε πειράζουν πολύ λιγότερο από ότι στην αρχή που δεν έχεις συνηθίσει. Αν είσαι υποχόνδριος μάλλον θα δυσκολευτείς να προσαρμοστείς.
Βουτάω πρώτη για να κολυμπήσω κι αναζητώ τις ωραίες αυτές εικόνες που μου υποσχέθηκαν. Δεν πάω μαζικά με το γκρουπ αν και κάποια στιγμή μου περνάει από το μυαλό η τύχη όποιου δει καρχαρία. Λες να είμαι τόσο τυχερογκαντέμω? Και να είμαι και μόνη μου? Ας πάω με παρέα τουλάχιστον! Κι αυτό να μην μου ορμήξει την ανακοπή την έχω σιγουράκι. Τα νερά είναι σαφώς πιο καθαρά από όλες τις άλλες θάλασσες που έχω βουτήξει στην Ταϋλάνδη αλλά και πάλι δεν ενθουσιάζομαι. Και όχι δεν είμαι γκρινιάρα, απλά ειλικρινής. Κρυστάλλινα δεν τα λες. Να χει να κάνει πάλι με την μέχρι πριν μία ώρα καταρρακτώδες βροχή? Μπορεί.. Ωστόσο δεν είναι θολά και βολτάροντας βλέπω κάποια κοπάδια ψαριών, τα οποία δεν καταφέρνω να αποθανατίσω όσο θέλω με την φωτογραφική μηχανή της αδερφής μου, η οποία βρίσκεται στα χέρια μου τώρα κι ασφαλισμένη στην αδιάβροχη θήκη της.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Έχω δέσει το λουράκι της στο χέρι μου μιας και παραείμαι ατζαμής άνθρωπος και φοβάμαι μην μου φύγει. Απολαμβάνω το μπάνιο μετά από τόσες μέρες! Για ένα μισάωρο βέβαια όλο αυτό, τώρα πρέπει να ανέβω και να πάρει σειρά η αδερφή μου. Φοράει την μάσκα της και είναι σκέτη γλύκα το πιτσιποπάκι μου! Η ώρα περνά γρήγορα και αρχίζουν να φωνάζουν τον κόσμο για να ανέβει στο μικρό καραβάκι. Αποχαιρετώ με θλίψη, το νησί που δεν γνώρισα. Υπάρχει χημεία ανάμεσα μας, ούτε κι εγώ ξέρω γιατί. Γεια σου ομορφιά.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Επιστρέφουμε στο Koh Nang Yuan για να πάρουμε και πάλι το καταμαράν. Δεν βρίσκουμε θέσεις για να κάτσουμε παρέα και καθόμαστε με άσχετους, αρκετά μακριά η μία από την άλλη. Αυτό μέχρι την πρώτη στάση στο Koh Phangan όπου και η θέση δίπλα μου ελευθερώνεται. Σε ένα τραπεζάκι, είναι απλωμένες οι υποβρύχιες φωτογραφίες που έβγαλε ο Αυστραλός, όσο το γκρουπ έκανε σνόρκελινγκ στα νερά του Koh Tao. Εγώ δεν τον συνάντησα καν, η αδερφή μου όμως ναι. Ψάχνουμε να βρούμε την φωτογραφία της αλλά δεν είναι και εύκολο να την ξεχωρίσεις. Όλοι φοράνε μάσκες με αναπνευστήρες οπότε κανείς δεν αναγνωρίζει αμέσως τον εαυτό του. Είναι ανούσιο να αγοράσει μια φωτογραφία στην οποία δεν φαίνεται ότι είναι η ίδια. Και πάλι δεν χρησιμοποιούμε τα κουπόνια μας για δωρεάν soft drinks γιατί και πάλι μας παίρνει ο ύπνος. Κούτσου κούτσου τον κλέβουμε τον υπνάκο όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία. Δεν μπορώ να προσπεράσω όμως πως μετά από ένα εννιάωρο ταξίδι και ένα σχετικό jet lag, δεν έχει κοιμηθεί καμιά μας πάνω από πέντε ώρες συνεχόμενες. Οι μπαταρίες μας δεν φορτίζουν όπως πρέπει παρόλα αυτά, καταφέρνουμε και λειτουργούμε. Σαν τα κινητά ένα πράμα. Το σωστό είναι να τα φορτίσεις εξ ολοκλήρου, αν δεν προλαβαίνεις και το φορτίσεις τόσο ώστε να μπορεί να βγάλει την μέρα σου κάτι θα καταφέρεις, ωστόσο σύντομα θα χρειάζεται και πάλι φόρτιση. Για να μην πω πως αν το κάνεις επαναλαμβανόμενα με τον καιρό χαλάει η μπαταρία και αγχωθώ για το πως μου φέρομαι.
Φτάνουμε στην αποβάθρα Lomprayah και βλέπουμε ένα στημένο πάγκο με φωτογραφίες, τυπωμένες σε παραδοσιακά ας τα πούμε πιατάκια. Είναι αυτές που έβγαζε εκείνος ο Ταϋλανδός, τον κόσμο που έμπαινε στο καταμαράν πουρνό πουρνό. Είμαι λίγο τρομαχτική, έτσι άυπνη και κατάκοπη που μοιάζω… Για κάποιο λόγο δεν βρίσκουμε τον οδηγό που μας παρέλαβε το πρωί. Εγώ συνεχίζω να υπολειτουργώ κι η Κλαίρη αναλαμβάνει ξανά δράση. Ρωτάει κόσμο για να βρει την άκρη κι αντί να κάνω κι εγώ το ίδιο, την ακολουθώ σαν πρόβατο. Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Μου την λέει κι έχει δίκαιο. Σκέφτομαι πως όπου να ναι θα με βρίσει, ευτυχώς δεν το κάνει (ακόμα), μάλλον λυπάται την ταλαιπωρημένη μου όψη. Αφού κοντεύουμε να μείνουμε χωρίς μεταφορικό όχημα προς επιστροφή, ένας υπεύθυνος βρίσκει τελικά το βανάκι που έχει ως προορισμό την περιοχή της Τσαβένγκ, κοντά στο ξενοδοχείο μας. Στην ουσία δεν χωράμε και διαπληκτίζομαι στραβωμένη με τον οδηγό γιατί τον είχαμε ρωτήσει (οκ η Κλαίρη τον ρώτησε) στην αρχή αν πρέπει να μπούμε στο δικό του βανάκι και μας έλεγε όχι ο στραβομούτσουνος. Τώρα δεν έχει θέσεις και αναγκαστικά κάθομαι πάνω σε μια βαλίτσα, σαν το επτάχρονο παιδάκι που το βολεύουν παντού. Ας είναι, να πάμε σπίτι μας τουλάχιστον. Σπίτι... Λέμε τώρα. Έχω κολλήσει στο γεγονός πως δεν είδα καθόλου το Koh Tao ενώ το περίμενα πως και πως. Αφού δεν το είδαμε από κοντά, ας θυμηθώ κάποια ενδιαφέροντα πραγματάκια που άλλα άκουσα και άλλα διάβασα.
Λέγεται αλλιώς το νησί των χελωνών κι αυτό γιατί μια φορά κι έναν καιρό, ήταν γεμάτο με θαλάσσιες χελώνες. Τώρα έχουν εκλείψει. Αρχικά ήταν ακατοίκητο και μόνο κάποιοι ψαράδες ερχόμενοι από κοντινά νησιά, έβρισκαν καταφύγιο εκεί σε περίπτωση καταιγίδας. Το 1899 ο βασιλιάς Rama V επισκέφτηκε το νησί και άφησε ως απόδειξη το μονόγραμμα του σε έναν τεράστιο βράχο στην παραλία Sairee. Το σημείο αυτό λατρεύεται μέχρι και σήμερα κι αντιμετωπίζεται με μεγάλο σεβασμό όπως αυτός ο λαός εφαρμόζει απεριόριστα με το οτιδήποτε έχει να κάνει με την βασιλική οικογένεια. Από το 1933 χρησιμοποιήθηκε ως πολιτική φυλακή, μέχρι και το 1947, όταν ο τότε σημαντικός πολιτικός άντρας Khun A Pawong ζήτησε χάρη για τους κρατούμενους και τα κατάφερε να δοθεί σε όλους. Την ίδια χρονιά ο δίδυμος αδερφός του έφτασε στο Koh Ταο από το γειτονικό Koh Phangan, μετά από ένα δωδεκάωρο κι επικίνδυνο για εκείνη την εποχή ταξίδι, με ένα παραδοσιακό ιστιοφόρο. Παρόλο που το νησί ήταν ακόμα υπό βασιλική κατοχή, δεν εμπόδισε όσους ταξίδεψαν ως εκεί να αποκτήσουν ένα καλό κομμάτι γης και να μετοικήσουν μαζί με τις οικογένειες τους. Ξεκίνησαν μια απλοϊκή και συγχρόνως σκληρή ζωή, ζώντας από την συγκομιδή καρυδών, την καλλιέργεια λαχανικών αλλά και την αλιεία. Ο πληθυσμός του νησιού άρχισε να αυξάνεται σταθερά και η τουριστική του δράση ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 όταν backpackers από το Koh Phangan έκαναν τα πρώτα ταξιδιωτικά ντου στον άγνωστο τότε παράδεισο.
Σήμερα πια αποτελεί σπουδαίο τουριστικό προορισμό και ένα από τα μεγαλύτερα καταδυτικά κέντρα της Ταϋλάνδης. Είναι γεμάτο με κοραλλιογενείς υφάλους. Οι ντόπιοι, με τον χαλαρό τρόπο ζωής τους και την οικολογική τους δράση, καταφέρνουν να κρατήσουν την φυσική ομορφιά της περιοχής, παρότι οι τοπικές επιχειρήσεις έχουν επεκταθεί κατά πολύ, χάριν της ικανοποίησης των όλο και περισσότερων επισκεπτών. Σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια κάνουν λόγο για την φειδωλή χρήση του νερού που πρέπει να γίνεται, ενώ προτρέπουν τον κόσμο να βοηθήσει στην προστασία των καρχαριών τους οι οποιοι αποτελούν πλέον όπως είπαμε, είδος υπό εξαφάνιση. Σε προτρέπουν να ρουφιανέψεις τυχόν ψάρεμα τους, μέχρι και να μποϊκοτάρεις τα εστιατόρια που περιλαμβάνουν τα άγρια κήτη στο μενού τους. Για να ανακαλύψεις το νησί μπορείς να νοικιάσεις μηχανάκι, ενώ υπάρχουν long tails να σε πηγαίνουν όπου τους πεις έναντι μικρού κόστους, είτε για μερικές ώρες, είτε για ολόκληρη την μέρα. Προσοχή στα χρηματικά νταραβερίσματα ΚΑΙ εδώ όπως και σε όλη την Ταϋλάνδη. Πρέπει να παζαρέψεις και να συμφωνήσεις την τιμή από την αρχή.
Διάβασα πως ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις το νησί είναι περπατώντας το και μου φαίνεται λογικό. Απαιτούμενη προϋπόθεση μια καλή φυσική κατάσταση και οπωσδήποτε αρκετό ΧΡΟΝΟ αν θες να το γνωρίσεις καλά. Το νησί στηρίζει την φιλοζωία (μέχρι και ιατρείο ζώων υπάρχει) ενώ έχει διάφορα να διαλέξεις ως δραστηριότητες. Ξεκινώντας φυσικά από την κατάδυση και συνεχίζοντας με περιηγήσεις στην ζούγκλα, αναρριχήσεις σε απότομους βράχους, μπάνια σε απόμερα κολπάκια, μαθήματα ταϋλανδέζικης κουζίνας, μαθήματα γιόγκα και μασάζ φυσικά ως ωραία ξεκούραση μετά από μια έντονη μέρα. Και μιας και λέω για μασάζ αναρωτιέμαι. Είμαι τόσες μέρες εδώ, είναι τόοοοοσο φτηνό κι όμως, μόνο μια μέρα έχω χαρίσει αυτήν την χαλάρωση στον εαυτό μου. Μ΄αρέσει που αρχικά υποστήριζα πως θα μασαζάρομαι κάθε μέρα. Ούτε ένα δεύτερο μασαζάκι δεν έχω προλάβει να μου κάνουν, αν είναι δυνατόν!
Χωρίς τελικά να το έχω επισκεφτεί στην ουσία, ο σημερινός μίνι απολογισμός της εκδρομής ξεκινάει με μία τουλάχιστον διαμονή στο Koh Tao. Όλα αυτά που διάβασα αλλά και η κλεφτή ματιά που του έριξα από μακριά, μαζί με την κλεφτή βουτιά μισής ώρας που κάναμε στην θάλασσα του, με κάνουν να πιστεύω πως θα περνούσα υπέροχα. Πώς ακριβώς θα περνούσα την μέρα μου εκεί δεν ξέρω μιας και δεν πάτησα καθόλου στην στεριά του. Σίγουρα όμως δεν θα έκανα κατάδυση, όχι όμως γιατί δεν προσφέρεται το μέρος. Δεν έχω κάνει ποτέ ούτε και έχω και καϊλα για να κάνω, αν και φαντάζομαι πως το έχει το ενδιαφέρον του. Οπότε μάλλον θα το περπατούσα όσο προλάβαινα, για να το γνωρίσω όσο περισσότερο μπορούσα. Άλλη μία μέρα θα διανυκτέρευα στο ιδιωτικό νησί Koh Nang Yuan γιατί το όμορφο είναι πολύ μικρή λέξη για να το περιγράψει και η γαλήνη που το συνόδευε ήταν μοναδική. Εκεί θα εκτόνωνα μόνο τα άγχη μου, αράζοντας στην παραλία, βουτώντας στην θάλασσα, κάνοντας σνόρκελινγκ και φυσικά περπατώντας το κι αυτό. Ο μίνι απολογισμός που κάνω πάντα, είναι αντικειμενικός κι έχει να κάνει με το τι θα προλάβαινα να κάνω τις μέρες που είμαι όντως εδώ. Μάλλον δεν θα διανυκτέρευα ποτέ στο Σαμούι, ίσως την τελευταία μέρα μόνο.. Αν είχα την επιλογή, θα καθόμουν μια βδομάδα (τουλάχιστον) στο κάθε ένα μέρος που με εντυπωσίασε. Όχι μόνο δεν θα έχω ποτέ τόσο καιρό διαθέσιμο για να ταξιδέψω αλλά και ο τρόπος που κάνω τελικά αυτό το ταξίδι στην Ταϋλάνδη είναι ελλειπής και με αφήνει με μια πικρόγλυκη γεύση. Τα περισσότερα από αυτά που έχω κάνει θα μπορούσαν να γίνουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο αλλά λίγο η απειρία μας σε μακρινά ταξίδια, λίγο οι περιορισμένες μέρες, λίγο ότι δεν τολμά καμιά μας να οδηγήσει με το τιμόνι στην αντίθετη και πιο πολύ όσο αφορά εμένα που δεν διάβασα καθόλου πριν έρθω, δεν είχα άποψη για τίποτα παρά μόνο κατόπιν εορτής, αφήνοντας την Κλαίρη μόνη της να κάνει επιλογές και να βγάζει το φίδι από την τρύπα, έκανε το ταξίδι μας πολύ λιγότερο ωραίο από ότι θα μπορούσε να είναι. Είχα και τα δικά μου τότε, πέρα από μη ύπαρξη ελεύθερου χρόνου. Προς γνώση και συμμόρφωση λοιπόν και καλά να είμαστε. Μπορεί να μην το απολαμβάνω όπως θα ήθελα, αλλά είχα την τύχη να δω κάποια πράγματα και κάποια μέρη, που όταν ήμουν μικρότερη δεν πίστευα ποτέ πως θα έχω την τύχη να δω και στις μέρες που διανύουμε όλο αυτό θεωρείται μεγάλη πολυτέλεια. Όσο κι αν το καίμε το μέρος τρέχοντας το έτσι, εγώ νιώθω και πάλι ευλογημένη.
Θυμάμαι έναν παιδί που γνώρισα λίγες μέρες πριν φύγω για Ταϋλάνδη και μου είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για αυτό το νησί. Με έκανε να ενθουσιαστώ και να τρομάξω συνάμα. Μου μιλούσε για την μοναδικότητα του και για την ωραία φύση που έχει, αλλά και για το πώς έτρεξε να πέσει στην θάλασσα με την παρέα του, όταν πήραν χαμπάρι ότι θα μοιράζονταν τα νερά με…. καρχαρίες! Πάει, είναι τρελός σκεφτόμουν τότε. «Πας καλά?» τον ρωτούσα με στόμα ανοιχτό και μου έλεγε πως αυτοί οι συγκεκριμένοι καρχαρίες είναι ακίνδυνοι, δεν πειράζουν ανθρώπους. Βρε δεν πα να είναι ότι θέλουν, εγώ δεν θέλω να τους γνωρίσω!
Όταν λοιπόν επισκεφτήκαμε τον Χρήστο για να μάθουμε για τις εκδρομές που υπάρχουν, συνειδητοποίησα πως το παιδί δεν ήταν τόσο τρελό και παράτολμο όσο μου φαινόταν. Οι καρχαρίες αυτοί είναι όντως ακίνδυνοι, θεωρείται φυσιολογικότατο να κολυμπήσεις παρέα τους και μάλιστα τους χρησιμοποιούν ως «κράχτες» για το νησί. Είσαι πια το λιγότερο τυχερός αν καταφέρεις και δεις κάποιον κολυμπώντας, αφού αποτελούν πλέον είδος υπό εξαφάνιση. Εμένα πάλι, να μου λείπει τέτοια τύχη. Είπαμε να ανέβουμε σε κανέναν ελέφαντα, να χαϊδέψουμε καμιά τίγρη, αλλά ως εκεί. Όσο ακίνδυνο και να θεωρείται ένα κήτος, δεν παύει να είναι αυτό ακριβώς, ένα κήτος με πελώρια σαγόνια! Χάθηκε να δούμε κανένα δελφινάκι? Νομίζω πως θα ήμουνα πιο άνετη, τα λατρεύω! Πέρα από τις περιγραφές του καινούριου μου φίλου, απέκτησα μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτό το νησί όταν διάβασα ένα ταξιδιωτικό οδηγό το πρωί, όσο περιμέναμε να βρούμε άκρη με τα vouchers της εκδρομής. Περιμένω να φτάσουμε στο Koh Tao με αγωνιώδες ενθουσιασμό. Είναι καταπράσινο και μικρά γραφικά σπιτάκια είναι χτισμένα πάνω σε βράχους.
Απογοητεύομαι όμως για τα καλά όταν βλέπω το καράβι να αράζει μέσα στην θάλασσα και καταλαβαίνω πως από όοοοολο το νησί, μόνο κάποια νερά του θα γνωρίσουμε (!) κι ότι ξέρω για αυτό, θα παραμείνει μόνο σε αυτά που έχω διαβάσει και μου έχουν πει. Δεν θα πατήσουμε καν στεριά. Ας είναι, έτσι όπως το κάναμε με τις εκδρομές σκέφτομαι, καλά να πάθουμε κι αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, να κάτσω να το απολαύσω. Έτσι δεν λένε? Έτσι δεν πρέπει?
Τουλάχιστον μας κάνει την χάρη ο ήλιος και μας συντροφεύει επιτέλους. Μια ώρα θα κάτσουμε όλο κι όλο. Όλοι ετοιμάζονται για να πέσουν στην θάλασσα με τις μάσκες τους και μου προκαλεί εντύπωση όταν όλοι ανεξαιρέτως φοράνε σωσίβια. Ας βάλω κι εγώ. Μου προκαλεί περισσότερη εντύπωση που δεν σιχαίνομαι να βάλω το βρώμικο σωσίβιο κατάσαρκα μιας και φοράω μόνο το μαγιό μου.
Συνεννοούμαστε με την Κλαίρη να βουτήξουμε μία μία, έτσι ώστε η άλλη να φυλάει τα πράγματα μας. Αν και την προηγούμενη φορά που έκανα σνόρκελινγκ δεν τόλμησα να χρησιμοποιήσω αναπνευστήρα, φοβούμενη τυχόν μικρόβια, τώρα δεν γίνεται αλλιώς. Ο βυθός προσφέρεται λέει για ωραίες εικόνες και εγώ δεν είμαι η δεινή κολυμβήτρια που κρατάει και πολύ την αναπνοή της, ειδικά πάνω σε κίνηση. Οπότε ο αναπνευστήρας μου είναι απαραίτητος και γι αυτό, αλλά και για να βγάλω πιο άνετα φωτογραφίες. Βασικό βέβαια ρόλο παίζει κι αυτό που έλεγα τις προάλλες, ότι όσο περνάνε οι μέρες γίνεσαι πιο χαλαρός με την καθαριότητα, σταματάς να σιχαίνεσαι τόσο, ενώ κάποια πράγματα σε πειράζουν πολύ λιγότερο από ότι στην αρχή που δεν έχεις συνηθίσει. Αν είσαι υποχόνδριος μάλλον θα δυσκολευτείς να προσαρμοστείς.
Βουτάω πρώτη για να κολυμπήσω κι αναζητώ τις ωραίες αυτές εικόνες που μου υποσχέθηκαν. Δεν πάω μαζικά με το γκρουπ αν και κάποια στιγμή μου περνάει από το μυαλό η τύχη όποιου δει καρχαρία. Λες να είμαι τόσο τυχερογκαντέμω? Και να είμαι και μόνη μου? Ας πάω με παρέα τουλάχιστον! Κι αυτό να μην μου ορμήξει την ανακοπή την έχω σιγουράκι. Τα νερά είναι σαφώς πιο καθαρά από όλες τις άλλες θάλασσες που έχω βουτήξει στην Ταϋλάνδη αλλά και πάλι δεν ενθουσιάζομαι. Και όχι δεν είμαι γκρινιάρα, απλά ειλικρινής. Κρυστάλλινα δεν τα λες. Να χει να κάνει πάλι με την μέχρι πριν μία ώρα καταρρακτώδες βροχή? Μπορεί.. Ωστόσο δεν είναι θολά και βολτάροντας βλέπω κάποια κοπάδια ψαριών, τα οποία δεν καταφέρνω να αποθανατίσω όσο θέλω με την φωτογραφική μηχανή της αδερφής μου, η οποία βρίσκεται στα χέρια μου τώρα κι ασφαλισμένη στην αδιάβροχη θήκη της.
Έχω δέσει το λουράκι της στο χέρι μου μιας και παραείμαι ατζαμής άνθρωπος και φοβάμαι μην μου φύγει. Απολαμβάνω το μπάνιο μετά από τόσες μέρες! Για ένα μισάωρο βέβαια όλο αυτό, τώρα πρέπει να ανέβω και να πάρει σειρά η αδερφή μου. Φοράει την μάσκα της και είναι σκέτη γλύκα το πιτσιποπάκι μου! Η ώρα περνά γρήγορα και αρχίζουν να φωνάζουν τον κόσμο για να ανέβει στο μικρό καραβάκι. Αποχαιρετώ με θλίψη, το νησί που δεν γνώρισα. Υπάρχει χημεία ανάμεσα μας, ούτε κι εγώ ξέρω γιατί. Γεια σου ομορφιά.
Επιστρέφουμε στο Koh Nang Yuan για να πάρουμε και πάλι το καταμαράν. Δεν βρίσκουμε θέσεις για να κάτσουμε παρέα και καθόμαστε με άσχετους, αρκετά μακριά η μία από την άλλη. Αυτό μέχρι την πρώτη στάση στο Koh Phangan όπου και η θέση δίπλα μου ελευθερώνεται. Σε ένα τραπεζάκι, είναι απλωμένες οι υποβρύχιες φωτογραφίες που έβγαλε ο Αυστραλός, όσο το γκρουπ έκανε σνόρκελινγκ στα νερά του Koh Tao. Εγώ δεν τον συνάντησα καν, η αδερφή μου όμως ναι. Ψάχνουμε να βρούμε την φωτογραφία της αλλά δεν είναι και εύκολο να την ξεχωρίσεις. Όλοι φοράνε μάσκες με αναπνευστήρες οπότε κανείς δεν αναγνωρίζει αμέσως τον εαυτό του. Είναι ανούσιο να αγοράσει μια φωτογραφία στην οποία δεν φαίνεται ότι είναι η ίδια. Και πάλι δεν χρησιμοποιούμε τα κουπόνια μας για δωρεάν soft drinks γιατί και πάλι μας παίρνει ο ύπνος. Κούτσου κούτσου τον κλέβουμε τον υπνάκο όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία. Δεν μπορώ να προσπεράσω όμως πως μετά από ένα εννιάωρο ταξίδι και ένα σχετικό jet lag, δεν έχει κοιμηθεί καμιά μας πάνω από πέντε ώρες συνεχόμενες. Οι μπαταρίες μας δεν φορτίζουν όπως πρέπει παρόλα αυτά, καταφέρνουμε και λειτουργούμε. Σαν τα κινητά ένα πράμα. Το σωστό είναι να τα φορτίσεις εξ ολοκλήρου, αν δεν προλαβαίνεις και το φορτίσεις τόσο ώστε να μπορεί να βγάλει την μέρα σου κάτι θα καταφέρεις, ωστόσο σύντομα θα χρειάζεται και πάλι φόρτιση. Για να μην πω πως αν το κάνεις επαναλαμβανόμενα με τον καιρό χαλάει η μπαταρία και αγχωθώ για το πως μου φέρομαι.
Φτάνουμε στην αποβάθρα Lomprayah και βλέπουμε ένα στημένο πάγκο με φωτογραφίες, τυπωμένες σε παραδοσιακά ας τα πούμε πιατάκια. Είναι αυτές που έβγαζε εκείνος ο Ταϋλανδός, τον κόσμο που έμπαινε στο καταμαράν πουρνό πουρνό. Είμαι λίγο τρομαχτική, έτσι άυπνη και κατάκοπη που μοιάζω… Για κάποιο λόγο δεν βρίσκουμε τον οδηγό που μας παρέλαβε το πρωί. Εγώ συνεχίζω να υπολειτουργώ κι η Κλαίρη αναλαμβάνει ξανά δράση. Ρωτάει κόσμο για να βρει την άκρη κι αντί να κάνω κι εγώ το ίδιο, την ακολουθώ σαν πρόβατο. Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Μου την λέει κι έχει δίκαιο. Σκέφτομαι πως όπου να ναι θα με βρίσει, ευτυχώς δεν το κάνει (ακόμα), μάλλον λυπάται την ταλαιπωρημένη μου όψη. Αφού κοντεύουμε να μείνουμε χωρίς μεταφορικό όχημα προς επιστροφή, ένας υπεύθυνος βρίσκει τελικά το βανάκι που έχει ως προορισμό την περιοχή της Τσαβένγκ, κοντά στο ξενοδοχείο μας. Στην ουσία δεν χωράμε και διαπληκτίζομαι στραβωμένη με τον οδηγό γιατί τον είχαμε ρωτήσει (οκ η Κλαίρη τον ρώτησε) στην αρχή αν πρέπει να μπούμε στο δικό του βανάκι και μας έλεγε όχι ο στραβομούτσουνος. Τώρα δεν έχει θέσεις και αναγκαστικά κάθομαι πάνω σε μια βαλίτσα, σαν το επτάχρονο παιδάκι που το βολεύουν παντού. Ας είναι, να πάμε σπίτι μας τουλάχιστον. Σπίτι... Λέμε τώρα. Έχω κολλήσει στο γεγονός πως δεν είδα καθόλου το Koh Tao ενώ το περίμενα πως και πως. Αφού δεν το είδαμε από κοντά, ας θυμηθώ κάποια ενδιαφέροντα πραγματάκια που άλλα άκουσα και άλλα διάβασα.
Λέγεται αλλιώς το νησί των χελωνών κι αυτό γιατί μια φορά κι έναν καιρό, ήταν γεμάτο με θαλάσσιες χελώνες. Τώρα έχουν εκλείψει. Αρχικά ήταν ακατοίκητο και μόνο κάποιοι ψαράδες ερχόμενοι από κοντινά νησιά, έβρισκαν καταφύγιο εκεί σε περίπτωση καταιγίδας. Το 1899 ο βασιλιάς Rama V επισκέφτηκε το νησί και άφησε ως απόδειξη το μονόγραμμα του σε έναν τεράστιο βράχο στην παραλία Sairee. Το σημείο αυτό λατρεύεται μέχρι και σήμερα κι αντιμετωπίζεται με μεγάλο σεβασμό όπως αυτός ο λαός εφαρμόζει απεριόριστα με το οτιδήποτε έχει να κάνει με την βασιλική οικογένεια. Από το 1933 χρησιμοποιήθηκε ως πολιτική φυλακή, μέχρι και το 1947, όταν ο τότε σημαντικός πολιτικός άντρας Khun A Pawong ζήτησε χάρη για τους κρατούμενους και τα κατάφερε να δοθεί σε όλους. Την ίδια χρονιά ο δίδυμος αδερφός του έφτασε στο Koh Ταο από το γειτονικό Koh Phangan, μετά από ένα δωδεκάωρο κι επικίνδυνο για εκείνη την εποχή ταξίδι, με ένα παραδοσιακό ιστιοφόρο. Παρόλο που το νησί ήταν ακόμα υπό βασιλική κατοχή, δεν εμπόδισε όσους ταξίδεψαν ως εκεί να αποκτήσουν ένα καλό κομμάτι γης και να μετοικήσουν μαζί με τις οικογένειες τους. Ξεκίνησαν μια απλοϊκή και συγχρόνως σκληρή ζωή, ζώντας από την συγκομιδή καρυδών, την καλλιέργεια λαχανικών αλλά και την αλιεία. Ο πληθυσμός του νησιού άρχισε να αυξάνεται σταθερά και η τουριστική του δράση ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 όταν backpackers από το Koh Phangan έκαναν τα πρώτα ταξιδιωτικά ντου στον άγνωστο τότε παράδεισο.
Σήμερα πια αποτελεί σπουδαίο τουριστικό προορισμό και ένα από τα μεγαλύτερα καταδυτικά κέντρα της Ταϋλάνδης. Είναι γεμάτο με κοραλλιογενείς υφάλους. Οι ντόπιοι, με τον χαλαρό τρόπο ζωής τους και την οικολογική τους δράση, καταφέρνουν να κρατήσουν την φυσική ομορφιά της περιοχής, παρότι οι τοπικές επιχειρήσεις έχουν επεκταθεί κατά πολύ, χάριν της ικανοποίησης των όλο και περισσότερων επισκεπτών. Σε όλα τα τουριστικά φυλλάδια κάνουν λόγο για την φειδωλή χρήση του νερού που πρέπει να γίνεται, ενώ προτρέπουν τον κόσμο να βοηθήσει στην προστασία των καρχαριών τους οι οποιοι αποτελούν πλέον όπως είπαμε, είδος υπό εξαφάνιση. Σε προτρέπουν να ρουφιανέψεις τυχόν ψάρεμα τους, μέχρι και να μποϊκοτάρεις τα εστιατόρια που περιλαμβάνουν τα άγρια κήτη στο μενού τους. Για να ανακαλύψεις το νησί μπορείς να νοικιάσεις μηχανάκι, ενώ υπάρχουν long tails να σε πηγαίνουν όπου τους πεις έναντι μικρού κόστους, είτε για μερικές ώρες, είτε για ολόκληρη την μέρα. Προσοχή στα χρηματικά νταραβερίσματα ΚΑΙ εδώ όπως και σε όλη την Ταϋλάνδη. Πρέπει να παζαρέψεις και να συμφωνήσεις την τιμή από την αρχή.
Διάβασα πως ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις το νησί είναι περπατώντας το και μου φαίνεται λογικό. Απαιτούμενη προϋπόθεση μια καλή φυσική κατάσταση και οπωσδήποτε αρκετό ΧΡΟΝΟ αν θες να το γνωρίσεις καλά. Το νησί στηρίζει την φιλοζωία (μέχρι και ιατρείο ζώων υπάρχει) ενώ έχει διάφορα να διαλέξεις ως δραστηριότητες. Ξεκινώντας φυσικά από την κατάδυση και συνεχίζοντας με περιηγήσεις στην ζούγκλα, αναρριχήσεις σε απότομους βράχους, μπάνια σε απόμερα κολπάκια, μαθήματα ταϋλανδέζικης κουζίνας, μαθήματα γιόγκα και μασάζ φυσικά ως ωραία ξεκούραση μετά από μια έντονη μέρα. Και μιας και λέω για μασάζ αναρωτιέμαι. Είμαι τόσες μέρες εδώ, είναι τόοοοοσο φτηνό κι όμως, μόνο μια μέρα έχω χαρίσει αυτήν την χαλάρωση στον εαυτό μου. Μ΄αρέσει που αρχικά υποστήριζα πως θα μασαζάρομαι κάθε μέρα. Ούτε ένα δεύτερο μασαζάκι δεν έχω προλάβει να μου κάνουν, αν είναι δυνατόν!
Χωρίς τελικά να το έχω επισκεφτεί στην ουσία, ο σημερινός μίνι απολογισμός της εκδρομής ξεκινάει με μία τουλάχιστον διαμονή στο Koh Tao. Όλα αυτά που διάβασα αλλά και η κλεφτή ματιά που του έριξα από μακριά, μαζί με την κλεφτή βουτιά μισής ώρας που κάναμε στην θάλασσα του, με κάνουν να πιστεύω πως θα περνούσα υπέροχα. Πώς ακριβώς θα περνούσα την μέρα μου εκεί δεν ξέρω μιας και δεν πάτησα καθόλου στην στεριά του. Σίγουρα όμως δεν θα έκανα κατάδυση, όχι όμως γιατί δεν προσφέρεται το μέρος. Δεν έχω κάνει ποτέ ούτε και έχω και καϊλα για να κάνω, αν και φαντάζομαι πως το έχει το ενδιαφέρον του. Οπότε μάλλον θα το περπατούσα όσο προλάβαινα, για να το γνωρίσω όσο περισσότερο μπορούσα. Άλλη μία μέρα θα διανυκτέρευα στο ιδιωτικό νησί Koh Nang Yuan γιατί το όμορφο είναι πολύ μικρή λέξη για να το περιγράψει και η γαλήνη που το συνόδευε ήταν μοναδική. Εκεί θα εκτόνωνα μόνο τα άγχη μου, αράζοντας στην παραλία, βουτώντας στην θάλασσα, κάνοντας σνόρκελινγκ και φυσικά περπατώντας το κι αυτό. Ο μίνι απολογισμός που κάνω πάντα, είναι αντικειμενικός κι έχει να κάνει με το τι θα προλάβαινα να κάνω τις μέρες που είμαι όντως εδώ. Μάλλον δεν θα διανυκτέρευα ποτέ στο Σαμούι, ίσως την τελευταία μέρα μόνο.. Αν είχα την επιλογή, θα καθόμουν μια βδομάδα (τουλάχιστον) στο κάθε ένα μέρος που με εντυπωσίασε. Όχι μόνο δεν θα έχω ποτέ τόσο καιρό διαθέσιμο για να ταξιδέψω αλλά και ο τρόπος που κάνω τελικά αυτό το ταξίδι στην Ταϋλάνδη είναι ελλειπής και με αφήνει με μια πικρόγλυκη γεύση. Τα περισσότερα από αυτά που έχω κάνει θα μπορούσαν να γίνουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο αλλά λίγο η απειρία μας σε μακρινά ταξίδια, λίγο οι περιορισμένες μέρες, λίγο ότι δεν τολμά καμιά μας να οδηγήσει με το τιμόνι στην αντίθετη και πιο πολύ όσο αφορά εμένα που δεν διάβασα καθόλου πριν έρθω, δεν είχα άποψη για τίποτα παρά μόνο κατόπιν εορτής, αφήνοντας την Κλαίρη μόνη της να κάνει επιλογές και να βγάζει το φίδι από την τρύπα, έκανε το ταξίδι μας πολύ λιγότερο ωραίο από ότι θα μπορούσε να είναι. Είχα και τα δικά μου τότε, πέρα από μη ύπαρξη ελεύθερου χρόνου. Προς γνώση και συμμόρφωση λοιπόν και καλά να είμαστε. Μπορεί να μην το απολαμβάνω όπως θα ήθελα, αλλά είχα την τύχη να δω κάποια πράγματα και κάποια μέρη, που όταν ήμουν μικρότερη δεν πίστευα ποτέ πως θα έχω την τύχη να δω και στις μέρες που διανύουμε όλο αυτό θεωρείται μεγάλη πολυτέλεια. Όσο κι αν το καίμε το μέρος τρέχοντας το έτσι, εγώ νιώθω και πάλι ευλογημένη.
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
