zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Μπαίνω στην σπηλιά για να προφυλαχτώ από την ισχυρή καταιγίδα. Έχω μείνει όρθια, να στέκομαι αμήχανη. Και τώρα? Τι κάνουμε Μαράκι τώρα?
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Παρατηρώ τους υπόλοιπους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ. Είναι δυο ζευγάρια και η παρέα των Ρώσων που είχα γνωρίσει νωρίτερα στο καράβι. Αποτελείται από ένα ζευγάρι και άλλους δύο άντρες. Αποφασίζω να κουμαντάρω το άγχος μου και να χορτάσουν τα μάτια μου για όσο μείνω εδώ, την άγρια ομορφιά της σπηλιάς.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αν πανικοβληθώ δεν έχω να κερδίσω κάτι. Θα περιμένω να καταλαγιάσει η δυνατή βροχή και θα πάρω τον δρόμο της επιστροφής όταν θα ξεκινήσει και η τετραμελή παρέα. Φαίνονται αθλητικοί τύποι, ειδικά ο ένας παρότι απρόσιτος, μοιάζει να έχει περάσει ώρες στα γυμναστήρια και υποθέτω πως αν χρειαστώ βοήθεια κατεβαίνοντας, τι διάολο, δεν θα μου την δώσουν? Αρκεί να είμαι σε κατάσταση να τους προλαβαίνω... Σκέφτομαι την αδερφούλα μου που ξέρω πως από την στιγμή που ξέσπασε η καταιγίδα θα ζει τον δικό της πανικό. Επιχειρώ να της τηλεφωνήσω, αλλά δεν έχει καθόλου σήμα, ούτε για να της στείλω ένα καθησυχαστικό μήνυμα. Πωπω θα έχει τρελλαθεί από την αγωνία! Ευτυχώς, ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν ήρθε μαζί. Θα την είχα τεράστιο άγχος, δεν είναι κι ο ορισμός του αθλητικού τύπου. Όχι πως είμαι εγώ αλλά λέμε τώρα. Και να μην σκεφτώ τι είχα να ακούσω από τα όμορφα της χείλη που με άκουσε και ήρθε. Ναι ναι, ευτυχώς, ματα ξανά μανά ευτυχώς..
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Κάθομαι σε έναν βράχο και απολαμβάνω τον άγριο ήχο της καταιγίδας. Με κάποιον παράδοξο τρόπο καταφέρνει και με ηρεμεί. Ζητάω στον έναν Ρώσο που μοιάζει πιο φιλικός να με βγάλει φωτογραφία. Κρίμα να έχω κάνει τόσο δρόμο και να μην έχω μια από εδώ με μένα μέσα. Όχι μόνο δεν αρνείται, αλλά μάλιστα την βλέπει φωτογράφος και δεν τσιγγουνεύεται να με βγάλει ένα σωρό, υπό την καθοδήγηση του κιόλας. “Πήγαινε σε αυτόν τον βράχο, ανέβα εκεί, κάτσε να σε βγάλω κι από εδώ που μοιάζει ωραία κτλ.” Η βροχή καλά κρατεί και όλοι περιμένουν να κοπάσει. Πιάνω κουβέντα στην ρώσικη παρέα και συστηνόμαστε. Συγκρατώ μόνο τα ονόματα της κοπέλας, Ναταλί και του φιλικού Ιβάν. Πλάκα έχει. Εγώ κλασσική Ελληνίδα Μαρία κι αυτός κλασσικός Ρώσος Ιβάν. Ivan the great? του λέω και χασκογελάει. Τους ρωτάω αν έχουν πρόβλημα να πάρουμε παρέα τον δρόμο της επιστροφής, δείχνοντας συγχρόνως το θλιβερό θέαμα των περίφημων σαγιονάρων μου. "Φοβάμαι μήπως γλιστρίσω και ίσως χρειαστώ ένα χέρι βοηθείας". "Ναι εννοείται" μου λένε και είναι πολύ φιλικοί μαζί μου εκτός από τον πολύ μάτσο Ρώσο, ο οποίος μοιάζει λίγο αποστασιοποιημένος κι έχει εξαφανιστεί με τον σύζυγο (τελικά) της Ναταλί. Έχουν πάει σε κάτι άλλα ανοδικά μονοπάτια, πάνω από την σπηλιά. Αααα κι εγώ θέλω! Αλλά που να πάω έτσι? Γιατί δεν πήρα μαζί μου αθλητικά παπούτσια!? Γιατί να είμαι τόσο ηλίθια ώρες ώρες? Αλλά που να φανταστώ πως από την μια στιγμή στην άλλη θα βρεθώ να σκαρφαλώνω στην ζούγκλα? Και υπό βροχερούς ρυθμούς μάλιστα?? Τους περιμένουμε για να ξεκινήσουμε την κατάβαση. Η γεμάτη χαμόγελα Ναταλί είναι απίστευτα κοινωνική και φιλόξενη, της αρέσουν πολύ τέτοιου τύπου περιπέτειες και συμμετέχει σε αντίστοιχες κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία. Στην πατρίδα της ασχολείται ερασιτεχνικά με την αναρρίχηση. Επίσης κάνει τον μεταφραστή στον Ιβάν καθώς τα αγγλικά του περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Ο Ιβάν βλέποντας ότι η βροχή αν και έχει ηρεμήσει κάπως, δεν λέει να σταματήσει και οι φίλοι του αργούν να κατέβουν από την περιπλάνηση τους στην φύση, μου προτείνει να ξεκινήσουμε εμείς σιγά σιγά και την παρέα του θα την βρει αργότερα στην παραλία. Τι καλός! Πάμε ναι, του λέω, έχω και μια αγχωμένη αδερφή από κάτω να με περιμένει!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ο Ιβάν είναι κύριος. Ξεκινά να κατέβει πρώτος και κάθε φορά που κάποιο σημείο είναι δύσκολο, μου προτείνει το χέρι για βοήθεια. Όχι συνέχεια όμως, μην προσβληθώ ότι δεν τα καταφέρνω μόνη μου. Όσο κατεβαίνω, με το ένα χέρι πιάνω το σχοινί και με το άλλο κρατιέμαι από τα λασπωμένα βράχια. Κρατιέμαι από όπου βρω βασικά. Δεν γίνεται να κατέβω αλλιώς. Έχω γίνει ένα με τις λάσπες από πάνω μέχρι κάτω. Και μούσκεμα. Το τροπικό δάσος με τα ψηλά δέντρα του μας προστατεύει, αλλά λίγο. Όσο κατεβαίνω προσεύχομαι μέσα μου να είναι καλά η φωτογραφική μου μηχανή και να μην έχει πάθει κάτι με τόσο νερό που έχει φάει. Ναι μεν είναι φυλαγμένη μέσα στην τσάντα μου, αλλά η τσάντα μου είναι κι αυτή βρεγμένη και δεν έχω άλλο τρόπο να την προστατεύσω. Μα είναι γκαντέμικη το χω πει κι αν το χω πει! Οι σαγιονάρες μου γλιστράνε απίστευτα και είμαι πολύ πολύ προσεκτική. Πραγματικά, αν δεν είχα τον Ιβάν μαζί μου θα είχα πανικοβληθεί. Τώρα όμως νιώθω πιο ασφαλής και μπορώ να το διασκεδάσω. Αφού κάνουμε την περισσότερη κατάβαση, φτάνουμε επιτέλους σε ίσιωμα. Τα δύσκολα έχουν περάσει. Μα κιόλας? Πάμε άλλη μία? χαβαλεδιάζω στον Ρώσο. Διακρίνουμε ένα μικρό κιόσκι, φτιαγμένο στην άκρη ενός γκρεμού, να δίνει την ευκαιρία στους ταξιδιώτες για άλλη μία όμορφη θέα. Πάμε ως εκεί για να την δούμε και ο Ιβάν μου ζητάει την φωτογραφική μου μηχανή για να με βγάλει και πάλι φωτογραφίες. Εκτός από σωτήρας μου, την έχει δει και προσωπικός μου φωτογράφος. Εντωμεταξύ ο ήλιος έχει αρχίσει να κάνει δειλά δειλά βήματα προς θεαματική επανεμφάνιση.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Τινάζει μια βρεγμένη τούφα που πέφτει ανέμελα στο πρόσωπο μου και με κοιτάει τρυφερά. Εγώ τον κοιτάζω με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό. Έπρεπε να έρθω στην άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσω τον ιππότη που πάντα έψαχνα. Μπορεί να μην έχει άσπρο άλογο αλλά είναι γλυκός, τρυφερός και προστατευτικός. Και τόσο όμορφος... Μου εξομολογείται τον έρωτα του και πως όταν ζήτησα την βοήθεια του, ήταν για αυτόν η ευκαιρία που έψαχνε.. Από την πρώτη στιγμή που με είδε... Η χημεία μεταξύ μας είναι μοναδική και για πρώτη φορά στην ζωή μου καταλαβαίνω τι εστί κεραυνοβόλος έρωτας. Αγναντεύουμε παρέα την θάλασσα και βρεγμένοι όπως είμαστε με παίρνει αγκαλιά στα στιβαρά του μπράτσα. Τότε σκύβει να με φιλήσει και ο κόσμος γύρω μου χάνεται. Ποια σπηλιά, ποια Ταϋλάνδη, ποια Κούβα, ποια Κλαίρη. Όλες μου οι αισθήσεις μαρτυρούν πως γεννήθηκα για να ζήσω αυτό το φιλί. Πιανόμαστε χέρι χέρι και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Έτσι πάντα θέλω να είμαστε μου λέει. Του χαμογελώ κι ένα δάκρυ συγκίνησης κυλά αρμυρό στο μάγουλο μου…
Παρατηρώ τους υπόλοιπους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ. Είναι δυο ζευγάρια και η παρέα των Ρώσων που είχα γνωρίσει νωρίτερα στο καράβι. Αποτελείται από ένα ζευγάρι και άλλους δύο άντρες. Αποφασίζω να κουμαντάρω το άγχος μου και να χορτάσουν τα μάτια μου για όσο μείνω εδώ, την άγρια ομορφιά της σπηλιάς.
Αν πανικοβληθώ δεν έχω να κερδίσω κάτι. Θα περιμένω να καταλαγιάσει η δυνατή βροχή και θα πάρω τον δρόμο της επιστροφής όταν θα ξεκινήσει και η τετραμελή παρέα. Φαίνονται αθλητικοί τύποι, ειδικά ο ένας παρότι απρόσιτος, μοιάζει να έχει περάσει ώρες στα γυμναστήρια και υποθέτω πως αν χρειαστώ βοήθεια κατεβαίνοντας, τι διάολο, δεν θα μου την δώσουν? Αρκεί να είμαι σε κατάσταση να τους προλαβαίνω... Σκέφτομαι την αδερφούλα μου που ξέρω πως από την στιγμή που ξέσπασε η καταιγίδα θα ζει τον δικό της πανικό. Επιχειρώ να της τηλεφωνήσω, αλλά δεν έχει καθόλου σήμα, ούτε για να της στείλω ένα καθησυχαστικό μήνυμα. Πωπω θα έχει τρελλαθεί από την αγωνία! Ευτυχώς, ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν ήρθε μαζί. Θα την είχα τεράστιο άγχος, δεν είναι κι ο ορισμός του αθλητικού τύπου. Όχι πως είμαι εγώ αλλά λέμε τώρα. Και να μην σκεφτώ τι είχα να ακούσω από τα όμορφα της χείλη που με άκουσε και ήρθε. Ναι ναι, ευτυχώς, ματα ξανά μανά ευτυχώς..
Κάθομαι σε έναν βράχο και απολαμβάνω τον άγριο ήχο της καταιγίδας. Με κάποιον παράδοξο τρόπο καταφέρνει και με ηρεμεί. Ζητάω στον έναν Ρώσο που μοιάζει πιο φιλικός να με βγάλει φωτογραφία. Κρίμα να έχω κάνει τόσο δρόμο και να μην έχω μια από εδώ με μένα μέσα. Όχι μόνο δεν αρνείται, αλλά μάλιστα την βλέπει φωτογράφος και δεν τσιγγουνεύεται να με βγάλει ένα σωρό, υπό την καθοδήγηση του κιόλας. “Πήγαινε σε αυτόν τον βράχο, ανέβα εκεί, κάτσε να σε βγάλω κι από εδώ που μοιάζει ωραία κτλ.” Η βροχή καλά κρατεί και όλοι περιμένουν να κοπάσει. Πιάνω κουβέντα στην ρώσικη παρέα και συστηνόμαστε. Συγκρατώ μόνο τα ονόματα της κοπέλας, Ναταλί και του φιλικού Ιβάν. Πλάκα έχει. Εγώ κλασσική Ελληνίδα Μαρία κι αυτός κλασσικός Ρώσος Ιβάν. Ivan the great? του λέω και χασκογελάει. Τους ρωτάω αν έχουν πρόβλημα να πάρουμε παρέα τον δρόμο της επιστροφής, δείχνοντας συγχρόνως το θλιβερό θέαμα των περίφημων σαγιονάρων μου. "Φοβάμαι μήπως γλιστρίσω και ίσως χρειαστώ ένα χέρι βοηθείας". "Ναι εννοείται" μου λένε και είναι πολύ φιλικοί μαζί μου εκτός από τον πολύ μάτσο Ρώσο, ο οποίος μοιάζει λίγο αποστασιοποιημένος κι έχει εξαφανιστεί με τον σύζυγο (τελικά) της Ναταλί. Έχουν πάει σε κάτι άλλα ανοδικά μονοπάτια, πάνω από την σπηλιά. Αααα κι εγώ θέλω! Αλλά που να πάω έτσι? Γιατί δεν πήρα μαζί μου αθλητικά παπούτσια!? Γιατί να είμαι τόσο ηλίθια ώρες ώρες? Αλλά που να φανταστώ πως από την μια στιγμή στην άλλη θα βρεθώ να σκαρφαλώνω στην ζούγκλα? Και υπό βροχερούς ρυθμούς μάλιστα?? Τους περιμένουμε για να ξεκινήσουμε την κατάβαση. Η γεμάτη χαμόγελα Ναταλί είναι απίστευτα κοινωνική και φιλόξενη, της αρέσουν πολύ τέτοιου τύπου περιπέτειες και συμμετέχει σε αντίστοιχες κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία. Στην πατρίδα της ασχολείται ερασιτεχνικά με την αναρρίχηση. Επίσης κάνει τον μεταφραστή στον Ιβάν καθώς τα αγγλικά του περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Ο Ιβάν βλέποντας ότι η βροχή αν και έχει ηρεμήσει κάπως, δεν λέει να σταματήσει και οι φίλοι του αργούν να κατέβουν από την περιπλάνηση τους στην φύση, μου προτείνει να ξεκινήσουμε εμείς σιγά σιγά και την παρέα του θα την βρει αργότερα στην παραλία. Τι καλός! Πάμε ναι, του λέω, έχω και μια αγχωμένη αδερφή από κάτω να με περιμένει!
Ο Ιβάν είναι κύριος. Ξεκινά να κατέβει πρώτος και κάθε φορά που κάποιο σημείο είναι δύσκολο, μου προτείνει το χέρι για βοήθεια. Όχι συνέχεια όμως, μην προσβληθώ ότι δεν τα καταφέρνω μόνη μου. Όσο κατεβαίνω, με το ένα χέρι πιάνω το σχοινί και με το άλλο κρατιέμαι από τα λασπωμένα βράχια. Κρατιέμαι από όπου βρω βασικά. Δεν γίνεται να κατέβω αλλιώς. Έχω γίνει ένα με τις λάσπες από πάνω μέχρι κάτω. Και μούσκεμα. Το τροπικό δάσος με τα ψηλά δέντρα του μας προστατεύει, αλλά λίγο. Όσο κατεβαίνω προσεύχομαι μέσα μου να είναι καλά η φωτογραφική μου μηχανή και να μην έχει πάθει κάτι με τόσο νερό που έχει φάει. Ναι μεν είναι φυλαγμένη μέσα στην τσάντα μου, αλλά η τσάντα μου είναι κι αυτή βρεγμένη και δεν έχω άλλο τρόπο να την προστατεύσω. Μα είναι γκαντέμικη το χω πει κι αν το χω πει! Οι σαγιονάρες μου γλιστράνε απίστευτα και είμαι πολύ πολύ προσεκτική. Πραγματικά, αν δεν είχα τον Ιβάν μαζί μου θα είχα πανικοβληθεί. Τώρα όμως νιώθω πιο ασφαλής και μπορώ να το διασκεδάσω. Αφού κάνουμε την περισσότερη κατάβαση, φτάνουμε επιτέλους σε ίσιωμα. Τα δύσκολα έχουν περάσει. Μα κιόλας? Πάμε άλλη μία? χαβαλεδιάζω στον Ρώσο. Διακρίνουμε ένα μικρό κιόσκι, φτιαγμένο στην άκρη ενός γκρεμού, να δίνει την ευκαιρία στους ταξιδιώτες για άλλη μία όμορφη θέα. Πάμε ως εκεί για να την δούμε και ο Ιβάν μου ζητάει την φωτογραφική μου μηχανή για να με βγάλει και πάλι φωτογραφίες. Εκτός από σωτήρας μου, την έχει δει και προσωπικός μου φωτογράφος. Εντωμεταξύ ο ήλιος έχει αρχίσει να κάνει δειλά δειλά βήματα προς θεαματική επανεμφάνιση.
Τινάζει μια βρεγμένη τούφα που πέφτει ανέμελα στο πρόσωπο μου και με κοιτάει τρυφερά. Εγώ τον κοιτάζω με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό. Έπρεπε να έρθω στην άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσω τον ιππότη που πάντα έψαχνα. Μπορεί να μην έχει άσπρο άλογο αλλά είναι γλυκός, τρυφερός και προστατευτικός. Και τόσο όμορφος... Μου εξομολογείται τον έρωτα του και πως όταν ζήτησα την βοήθεια του, ήταν για αυτόν η ευκαιρία που έψαχνε.. Από την πρώτη στιγμή που με είδε... Η χημεία μεταξύ μας είναι μοναδική και για πρώτη φορά στην ζωή μου καταλαβαίνω τι εστί κεραυνοβόλος έρωτας. Αγναντεύουμε παρέα την θάλασσα και βρεγμένοι όπως είμαστε με παίρνει αγκαλιά στα στιβαρά του μπράτσα. Τότε σκύβει να με φιλήσει και ο κόσμος γύρω μου χάνεται. Ποια σπηλιά, ποια Ταϋλάνδη, ποια Κούβα, ποια Κλαίρη. Όλες μου οι αισθήσεις μαρτυρούν πως γεννήθηκα για να ζήσω αυτό το φιλί. Πιανόμαστε χέρι χέρι και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Έτσι πάντα θέλω να είμαστε μου λέει. Του χαμογελώ κι ένα δάκρυ συγκίνησης κυλά αρμυρό στο μάγουλο μου…
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
