zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας κι ετοιμαζόμαστε γρήγορα για την βραδινή μας έξοδο. Ούτε έφηβες να ήμαστε τέτοια τσίτα. Πρώτη μας στάση το Swing bar. Βρίσκεται στην Λαμάι, στο ξενοδοχείο Rich resort. Εκεί θα συναντήσουμε ένα φίλο συνάδελφο της αδερφής μου -πρώην συνάδελφο βασικά- όπου ήρθε μόλις σήμερα στην Ταϋλάνδη για το γαμήλιο ταξίδι του. Το μαγαζί το είχε βρει η Κλαίρη στο ίντερνετ και της άρεσε που αντί για σκαμπό στο μπαρ, είχε μεγάλες κούνιες!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Παίρνουμε ένα songtheaw, το οποίο οδηγεί ένας κάπως μεγάλης ηλικίας Ταϋλανδός και δεν μου φαίνεται σίγουρος ότι ξέρει που θέλουμε να μας πάει, ούτε γνωρίζει αγγλικά πέρα από τα βασικά. Φτάνοντας στην Λαμάι, σταματάει για να ρωτήσει έναν πιο νέο Ταϋλανδό ο οποίος εκτελεί χρέη μονοθέσιου ταξί-μηχανάκι. Ο εν λόγω νεαρός πλησιάζει την καρότσα. Ο οδηγός τον ρωτάει που είναι το μπαρ που ψάχνουμε κι από τις χειρονομίες του καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει ιδέα. Μιλάνε για λίγα λεπτά στην γλώσσα τους ενώ σε λίγο απευθύνεται σε μας και λέει με σπαστά αγγλικά πως μπορούμε να κατέβουμε εδώ και πως το swing bar βρίσκεται στην επόμενη γωνία. Είμαστε σίγουρες πως λέει ψέματα και του το λέμε απ’ ευθείας αυστηρά. Χαμογελάει ντροπιασμένα και λέει κάτι στον οδηγό ανασηκώνοντας τους ώμους. Προφανώς πως δεν χάψαμε το παραμύθι και πως δεν έχει άλλον τρόπο να τον βοηθήσει. Είναι η πρώτη φορά τόσες μέρες στην Ταϋλάνδη που κάποιος επιχειρεί να μας κοροϊδέψει, όλοι μέχρι τώρα μας έχουν φερθεί τίμια. Παρακάτω ρωτάει κάποιον άλλον, ευτυχώς γνωρίζει που να μας στείλει και επιτέλους σε λίγο βρισκόμαστε στον προορισμό μας.
Το νιόπαντρο ζευγάρι έχει φτάσει ήδη και μας περιμένει καθισμένο όχι στις συμπαθητικές κούνιες που είχε λιμπιστεί η αδερφή μου αλλά σε ένα ακριανό τραπέζι. Η Κλαίρη απογοητεύεται λιγάκι αλλά το τραπέζι έχει ωραιότατη θέα στην θάλασσα και είναι πιο βολικό για να κάτσει μια τετραμελή παρέα.
Φυσάει πολύ απόψε και ειδικά τώρα που είμαστε μια ανάσα από την παραλία, το δυνατό αεράκι μας δροσίζει ευχάριστα. Αφού μου συστήνει τον συνάδελφό της κι αυτός με την σειρά του την μόλις λίγων εικοσιτετραώρων γυναίκα του, δίνουμε στην χαμογελαστή Ταϋλανδή γκαρσόνα την παραγγελία μας. Η Κλαίρη κλασσικά παραγγέλνει μπίρα κι εγώ ένα ακόμα κοκτέηλ από φρέσκο μάνγκο. Το γιατί διάλεξαν την Ταϋλάνδη για γαμήλιο ταξίδι και δη το Κο Σαμούι, αποτελεί πραγματική έκπληξη για μένα. Βρήκαν καλή προσφορά λένε αλλά δεν θέλω να τους στεναχωρήσω τώρα, κάνοντας αντιπροτάσεις. Ούτε και είμαι και ειδική. Κυρίως όμως γιατί δεν προλαβαίνω μιας και την συζήτηση μονοπωλεί η εταιρεία που μοιράζονταν την εργασιακή τους σχέση τόσα χρόνια η Κλαίρη με τον πρώην συνάδελφό της.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ο ίδιος ανήκει στο τμήμα της αδερφής μου το οποίο αυτήν την στιγμή που εμείς πίνουμε χαλαρά τα ποτάκια μας σε αυτό το μακρινό κι εξωτικό μέρος, αυτό αποδεκατίζεται κι από τα 70 περίπου άτομα που έχει, θα απομείνουν μόνο τα 17. Όσο αφορά το συγκεκριμένο τμήμα αυτά, γιατί κατά τα άλλα οι απολύσεις σε όλη την εταιρεία θα φτάσουν τις 200! Παραδόξως, ο ίδιος έχει γλιτώσει ξώφαλτσα την απόλυση αν και ψυχολογικά δεν είναι κι αυτός στα καλύτερα του. Τον βοηθάει η χαρά του γάμου του και το γεγονός πως δεν έχει ειδοποιηθεί ακόμα για πιθανή απόλυση. Αλλά και να μην απολυθεί κάποιος που προέρχεται από ένα τέτοιο «σκοτωμένο» τμήμα θα έπρεπε να είναι πολύ αναίσθητος για να μην επηρεαστεί. Αν προσθέσουμε και το δίλημμα που ξεδιπλώνεται μπροστά του για το αν πρέπει να ζητήσει από μόνος του το δελεαστικό πακέτο απόλυσης που προσφέρει η μεγαλοεταιρεία, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Κανείς δεν εγγυάται πως αυτοί που θα μείνουν δεν θα απολυθούν αργότερα χωρίς όμως το φουσκωμένο οικονομικό δέλεαρ που υπάρχει την δεδομένη στιγμή και που σου δίνουν την επιλογή να το επιλέξεις ακόμα κι αν δεν είσαι στην λίστα των μελλοντικών απολυμένων. Μεγάλο το δίλημμα κι ακόμα μεγαλύτερο φαντάζομαι όταν μόλις έχεις ανοίξει ένα σπιτικό και τα χρέη σου κοντεύουν να σε πνίξουν έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σώφρον να αναζητήσεις να μείνεις χωρίς δουλειά έστω κι αν τα πράγματα στην δουλειά σου είναι αβέβαια και σου πετάνε στην μούρη ως δόλωμα ένα σωρό χρήματα. Την ίδια άποψη έχει και ο ίδιος και τον βλέπω να κάθεται στα αυγά του, περιμένοντας υπομονετικά να δει την έκβαση της απόφασής του. Η κάθε μας επιλογή στην ζωή έχει το ρίσκο της. Το μέλλον θα δείξει για την δικιά του αλλά και της αδερφής μου.
Αφού μιλάμε αρκετά για το φλέγον ζήτημα, η κουβέντα μας συνεχίζεται πιο ανάλαφρα και για άλλη μια φορά καταλαβαίνω πόσο μικρός τελικά είναι ο κόσμος. Η νιόπαντρη κοπέλα που βρίσκεται απέναντι μου δουλεύει σε μια εταιρεία προγραμματιστών, η οποία απασχολεί κι αυτή μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Από την εταιρεία αυτήν γνωρίζω μία και μοναδική κοπέλα με την οποία γνωριστήκαμε στον δήμο όταν από πλάκα ξεκίνησα να κάνω μαθήματα χορού. Όταν κατάλαβα πως στον δήμο δεν πρόκειται ποτέ να μάθω πραγματικά να χορεύω αναζήτησα μια κανονική σχολή χορού. Πλέον κάνω εντατικά αυτό που αποτελεί για μένα βαθύς κι αξεπέραστος έρωτας. Η φίλη μου λοιπόν αυτή, που εξακολουθεί να πηγαίνει στον δήμο (καθότι παντρεμένη με μπεμπάκι και που ελεύθερος χρόνος) λίγες μέρες πριν βρισκόταν στον γάμο του ζευγαριού που κάθεται τώρα παρέα μου! ΤΟ άσχετο! Ανταλλάσω επιτόπου μηνύματα μαζί της εξιστορώντας της την περίεργη αυτή τυχαία συνεύρεση κι όταν με παίρνει τηλέφωνο σκάμε στα γέλια χαρούμενες που ακούμε η μία την άλλη μετά από τόσο καιρό. Ο δυνατός έρωτας που περιγράφω λίγες αράδες πριν με έχει κάνει να μην έχω χρόνο για πολύ κόσμο που θα ήθελα.
Είναι ώρα να χωρίσουμε οι δυο παρέες και να πάρει η καθεμιά τον δρόμο της. Εμείς προς αναζήτηση φαγητού και το ζευγάρι προς κάτι πιο χαλαρό. Δεν βλέπω να έχουν καμιά ιδιαίτερα ρομαντική διάθεση παρά μόνο έντονη λαχτάρα για ολόσωμο μασάζ. Από ταϋλανδέζικα επιδέξια και φθηνότατα χεράκια. Σαν να τα λαχταρώ κι εγώ ξαφνικά, μόνο που το στομάχι μου έχει αντίθετη και πιο δυνατή επιθυμία.
Κάνουμε βόλτα στους δρόμους της Λαμάι κι ενώ μέχρι στιγμής θεωρούσα την Τσαβένγκ πιο τουριστική και πιο χύμα γενικώς, όσο περπατάμε, τόσο περισσότερα κωλόμπαρα εμφανίζονται ξαφνικά γύρω μας κι όλο πιο πολλές –όμορφες κατά τα άλλα- πόρνες στήνονται προκλητικά και προσκαλούν στα άδεια μπαρ τους περαστικούς. Μέχρι και εμάς! Εμάς τι να μας κάνουν? σκέφτομαι, κράχτες αποτελούν οι ίδιες. Από την άλλη, έστω κι ένα ποτό να πιούμε θα ενισχύσουμε τον ταμείο τους. Όλο αυτό που γίνεται γύρω μου είναι πολύ σουρεάλ και παρασυμβαίνει φυσιολογικά. Στα πολλά μπαρ που παρατηρώ διασχίζοντας την πόλη, οι πόρνες είναι πολλές και οι πελάτες λίγοι. Σε κάθε πελάτη αντιστοιχούν τουλάχιστον 2-3 νεαρές Ταϋλανδές. Μοιάζουν με καθημερινούς θαμώνες. Οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας. Οι πιο νέοι μάλλον συχνάζουν αλλού. Με λάγνα μάτια γδύνουν τις έτσι κι αλλιώς αλαφροντυμένες κοπέλες, ενώ συγχρόνως χουφτώνουν με τα ζαριασμένα χέρια τους τα νεανικά κορμιά τους. Δεν μου αρέσει καθόλου η εικόνα που βλέπω, είναι πολύ λυπηρή. Δεν είμαι η προσωποποίηση του συντηρητικού ανθρώπου και με θεωρώ αρκετά σκληρόπετση. Ωστόσο όλη αυτή η χύμα πορνεία εξακολουθεί να είναι ένα σοκ για μένα το οποίο καταπίνω χαμογελώντας. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Περνάμε μπροστά από ένα εστιατόριο το οποίο λέγεται barrio latino και σε μια πινακίδα έξω αναφέρει πως παίζει λάτιν ζωντανή μουσική μέχρι τις 22.00. Πως και μας ξέφυγε κάτι τέτοιο? Η ώρα είναι περασμένες 22.00 δυστυχώς, αν και προς το παρόν ένας μακρυμάλλης τύπος συνεχίζει να παίζει κιθάρα κι ένας άλλος αλέγκρο δίπλα του τραγουδάει για τους λιγοστούς πελάτες που έχει το μαγαζί. Χωρίς πολλά πολλά μπαίνουμε μέσα, έστω κι αν η επιλογή μας ξέρουμε πως είναι καθαρά τουριστική. Τουριστική από την άποψη ότι δεν πάμε κάπου που να περικυκλώνεται από ντόπιους και το φαγητό μόνο ταϋλανδέζικο δεν είναι. Ε και? Γουστάρουμε να ακούσουμε λάτιν και να φάμε τάκος. That’ s it! Μήπως να πάω σε κανένα κωλόμπαρο μόνο και μόνο για να νιώσω καλύτερα τον παλμό της πόλης?
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Το εστιατόριο είναι λιτό και συμπαθητικό, λίγο πιο κυριλέ από αυτά που έχουμε καθίσει μέχρι τώρα, χωρίς όμως και πάλι να είναι ακριβό.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ζητάμε διάφορα τάκος από την σοβαρή Ταϋλανδή σερβιτόρα και σε λίγο ο συμπαθέστατος σεφ βρίσκεται στο τραπέζι μας να μας εξηγεί τις διάφορες γεύσεις και να μας κάνει διάφορες προτάσεις. Του λέμε κάτι σαν «κάνε τα δικά σου» και απλά φέρτα, πεινάμε! Η Κλαίρη είναι χαρούμενη που θα φάει σχετικά γνώριμες γεύσεις κι εγώ γιατί ακούω την αγαπημένη μου μουσική. Όσο περιμένουμε το φαγητό μας, πίνει άλλη μια μπίρα κι εγώ ένα ποτήρι δροσερό κόκκινο κρασί το οποίο περιέργως είναι αρκετά εύγεστο. Το μικρό σχήμα σε λίγο σταματά να παίζει ζωντανή μουσική και ένα cd με γνωστά και ωραία τραγούδια salsa, το αντικαθιστά. Συζητάμε για το έντονο φαινόμενο της πορνείας. Δεν είναι η πρώτη φορά που το αναλύουμε. Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην Ταϋλάνδη δεν σταμάτησε ποτέ να μας κάνει εντύπωση. Γνωρίζεις για την μάστιγα που υπάρχει αλλά αν δεν πας να το δεις από κοντά δεν καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ μεγάλο είναι το πρόβλημα. Που να πάμε και στην Μπανγκόκ. Αναρωτιέμαι ΤΙ στο καλό θα δούμε χειρότερο!
Σε λίγο έρχονται δυο πιατέλες με διάφορα τάκος και λιχουδιές, προτιμήσεις του σεφ.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Τις φέρνει ο ίδιος με το εγκάρδιο, ζεστό του χαμόγελο και μας εύχεται καλή όρεξη. Τον ρωτάμε αν είναι από την Ισπανία και μας λέει πως είναι Γάλλος. Είμαστε 2 Ελληνίδες που καθόμαστε σε ένα ισπανικό εστιατόριο, σε ένα νησί της Ταϋλάνδης, όπου σεφ του είναι ένας Γάλλος. Πολύ την βρίσκω με αυτό το multiethnic! Οι πιατέλες περιλαμβάνουν διάφορα τάκος με τυριά και αλλαντικά, μερικά από αυτά είναι αρκετά πικάντικα, πιπεριές, τσίλι, ελιές, τυρομπουκιές, πικάντικους κεφτέδες λαχανικών, καλαμαράκια και κάποια τάκος με κάτι σάλτσες περίεργες κυρίως καυτερές, που κάνουν την Κλαίρη να επιδίδεται σε αστείες γκριμάτσες κι εμένα να γελάω ευδιάθετα. Οι ελιές είναι πεντανόστιμες (ναι οι ελιές) και γενικότερα όλα τρώγονται πολύ ευχάριστα. Ο σεφ ξαναέρχεται για να ρωτήσει αν όλα είναι όπως τα θέλαμε κι εμείς τον ευχαριστούμε παραγγέλνοντας άλλη μια γύρα ποτών. Το στόμα μας έχει ανάψει ήδη από τις πικάντικες γεύσεις και πρέπει κάπως να ξεδιψάμε όσο τρώμε.
Απέναντι από το τραπέζι μας είναι ένα μπαρ όπου και κάθονται 2 άντρες Ευρωπαίοι. Ο ένας είναι γύρω στα 65 κι ο άλλος κάπως μικρότερος. Κοινώς, έχουν την διπλάσια ηλικία από μας. Όπως τρώμε μας πλησιάζει ο μεγαλύτερος. Ευγενέστατα ρωτάει αν μπορεί να μας διακόψει. Όταν ευγενικά τον ρωτάμε και εμείς τι θα ήθελε μας λέει πως μας άκουσε να μιλάμε ελληνικά και ήθελε να μάθει αν είμαστε Ελληνίδες. Όταν αποκρινόμαστε θετικά σκάει τριπλά χαμόγελα και αρχίζει να μας λέει για το πόσο αγαπά την Ελλάδα, να πετάει μπόλικες ελληνικές λέξεις και να ονοματίζει ένα ένα, όλα τα μέρη που έχει επισκεφτεί στην χώρα μας. Εκτός από την άχαρη πρωτεύουσα έχει πάει σχεδόν σε όλα μας τα νησιά! Πραγματικά, έχει πάει σε περισσότερα νησιά από ότι έχω πάει εγώ- και δεν έχω πάει και σε λίγα. Συζητάμε για κανένα δεκάλεπτο με εμάς καθιστές κι αυτός όρθιος να έχει αφήσει τόση ώρα τον φίλο του μόνο, όταν μας προτείνει να κάτσουμε όλοι μαζί παρέα και προς Θεού μην τον παρεξηγήσουμε, είναι φιλική η πρόσκληση. Είναι πολύ κύριος αλλά ποτέ δεν ξέρεις πόσο κόσμιες μπορεί να είναι οι προθέσεις ενός άντρα (έχει και την ηλικία του πατέρα μας) και όσο ευγενικά γίνεται του λέμε πως έχουμε ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση και πως θα θέλαμε να την συνεχίσουμε if he doesn’ t mind. Αθόρυβα και χωρίς να δείχνει ίχνος ενόχλησης επιστρέφει στην θέση του λέγοντας μας όσο απομακρύνεται πόσο χάρηκε που μας γνώρισε και να δώσουμε φιλιά στην αγαπημένη του Ελλάδα. Μετά από λίγο απομένει μόνος του καθώς ο φίλος του φεύγει και δίπλα του κάθονται μια παρέα νεαρών αντρών τουριστών. Πιάνει και σε αυτούς την κουβέντα και τα νεαρά παιδιά δείχνουν να χαίρονται την παρέα του μεγαλύτερου άντρα. Κάνουν αστεία και γελάνε ολόψυχα. Είναι πολύ κοινωνικός και φαίνεται πως αρέσκεται στο να γνωρίζει καινούριους ανθρώπους. Παρόλο που στην ουσία δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να κάτσουμε όλοι μαζί παρέα, ίσα ίσα που μου αρέσει να γνωρίζω κόσμο πάσης φύσεως και ηλικίας, δυο κοπέλες μόνες είναι δύσκολο να καθίσουν με άγνωστους άντρες. Γιατί είναι δύσκολο το επίπεδο να κρατηθεί καθαρά φιλικό. Άντρες είναι. Σε λίγο φεύγει και μας καληνυχτά χαμογελώντας.
Είναι το τελευταίο μας βράδυ στο Κο Σαμούι αλλά δεν έχουμε αντοχές για άλλη συνέχεια. Η μέρα ήταν μεγάλη και κουραστική κι εμείς την διανύσαμε ξενυχτισμένες και κατάκοπες. Πληρώνουμε τον λογαριασμό (περίπου 800 μπατ) και βγαίνοντας από το εστιατόριο βλέπουμε ένα ξύλινο διακοσμητικό του μαγαζιού όπου δείχνει με βελάκια πόσο μακριά είναι κάποιες επιλεγμένες πόλεις. Ως λάτιν μαγαζί και ως φόρο τιμής, κάποιες από τις περιοχές αυτές (στην μία πλευρά) αποτελούν η Μαδρίτη, η Βαρκελώνη και η Αβάνα. Στέκομαι δίπλα στην επιγραφή της Αβάνας και τείνω το χέρι μου σαν να κάνω ωτοστόπ. Μακάρι να ήταν τόσο απλό.
Η φωτογραφία αυτή είναι αφιερωμένη. Η απόσταση είναι μόλις 16371 km. Κι όμως.. Όσο εντύπωση μου προκαλεί το πόσο μικρός είναι ο κόσμος, άλλο τόσο αποτελεί για μένα μυστήριο και κάτι άλλο. Πως δυο καρδιές μπορούν να νιώθουν μακριά κι ας βρίσκονται στον ίδιο χώρο, μα πόσο κοντά μπορούν να αισθανθούν ξαφνικά κι ας βρίσκονται διασκορπισμένες σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές ηπείρους. Μυστήρια η ανθρώπινη φύση κι ακόμα περισσότερο η καρδιά. Όσες αναλύσεις και να κάνουμε ανά καιρούς και να νιώθουμε ώρες ώρες φιλόσοφοι και ξερόλες, έρχονται στιγμές που καταλαβαίνεις πως τελικά? Δεν ξέρεις τίποτα…. Ή τίποτα από όλα αυτά που νομίζεις ότι ξέρεις δεν τα βλέπεις με την σωστή τους διάσταση.. Μυστήρια πράγματα…
Παίρνουμε ένα songtheaw, το οποίο οδηγεί ένας κάπως μεγάλης ηλικίας Ταϋλανδός και δεν μου φαίνεται σίγουρος ότι ξέρει που θέλουμε να μας πάει, ούτε γνωρίζει αγγλικά πέρα από τα βασικά. Φτάνοντας στην Λαμάι, σταματάει για να ρωτήσει έναν πιο νέο Ταϋλανδό ο οποίος εκτελεί χρέη μονοθέσιου ταξί-μηχανάκι. Ο εν λόγω νεαρός πλησιάζει την καρότσα. Ο οδηγός τον ρωτάει που είναι το μπαρ που ψάχνουμε κι από τις χειρονομίες του καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει ιδέα. Μιλάνε για λίγα λεπτά στην γλώσσα τους ενώ σε λίγο απευθύνεται σε μας και λέει με σπαστά αγγλικά πως μπορούμε να κατέβουμε εδώ και πως το swing bar βρίσκεται στην επόμενη γωνία. Είμαστε σίγουρες πως λέει ψέματα και του το λέμε απ’ ευθείας αυστηρά. Χαμογελάει ντροπιασμένα και λέει κάτι στον οδηγό ανασηκώνοντας τους ώμους. Προφανώς πως δεν χάψαμε το παραμύθι και πως δεν έχει άλλον τρόπο να τον βοηθήσει. Είναι η πρώτη φορά τόσες μέρες στην Ταϋλάνδη που κάποιος επιχειρεί να μας κοροϊδέψει, όλοι μέχρι τώρα μας έχουν φερθεί τίμια. Παρακάτω ρωτάει κάποιον άλλον, ευτυχώς γνωρίζει που να μας στείλει και επιτέλους σε λίγο βρισκόμαστε στον προορισμό μας.
Το νιόπαντρο ζευγάρι έχει φτάσει ήδη και μας περιμένει καθισμένο όχι στις συμπαθητικές κούνιες που είχε λιμπιστεί η αδερφή μου αλλά σε ένα ακριανό τραπέζι. Η Κλαίρη απογοητεύεται λιγάκι αλλά το τραπέζι έχει ωραιότατη θέα στην θάλασσα και είναι πιο βολικό για να κάτσει μια τετραμελή παρέα.
Φυσάει πολύ απόψε και ειδικά τώρα που είμαστε μια ανάσα από την παραλία, το δυνατό αεράκι μας δροσίζει ευχάριστα. Αφού μου συστήνει τον συνάδελφό της κι αυτός με την σειρά του την μόλις λίγων εικοσιτετραώρων γυναίκα του, δίνουμε στην χαμογελαστή Ταϋλανδή γκαρσόνα την παραγγελία μας. Η Κλαίρη κλασσικά παραγγέλνει μπίρα κι εγώ ένα ακόμα κοκτέηλ από φρέσκο μάνγκο. Το γιατί διάλεξαν την Ταϋλάνδη για γαμήλιο ταξίδι και δη το Κο Σαμούι, αποτελεί πραγματική έκπληξη για μένα. Βρήκαν καλή προσφορά λένε αλλά δεν θέλω να τους στεναχωρήσω τώρα, κάνοντας αντιπροτάσεις. Ούτε και είμαι και ειδική. Κυρίως όμως γιατί δεν προλαβαίνω μιας και την συζήτηση μονοπωλεί η εταιρεία που μοιράζονταν την εργασιακή τους σχέση τόσα χρόνια η Κλαίρη με τον πρώην συνάδελφό της.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ο ίδιος ανήκει στο τμήμα της αδερφής μου το οποίο αυτήν την στιγμή που εμείς πίνουμε χαλαρά τα ποτάκια μας σε αυτό το μακρινό κι εξωτικό μέρος, αυτό αποδεκατίζεται κι από τα 70 περίπου άτομα που έχει, θα απομείνουν μόνο τα 17. Όσο αφορά το συγκεκριμένο τμήμα αυτά, γιατί κατά τα άλλα οι απολύσεις σε όλη την εταιρεία θα φτάσουν τις 200! Παραδόξως, ο ίδιος έχει γλιτώσει ξώφαλτσα την απόλυση αν και ψυχολογικά δεν είναι κι αυτός στα καλύτερα του. Τον βοηθάει η χαρά του γάμου του και το γεγονός πως δεν έχει ειδοποιηθεί ακόμα για πιθανή απόλυση. Αλλά και να μην απολυθεί κάποιος που προέρχεται από ένα τέτοιο «σκοτωμένο» τμήμα θα έπρεπε να είναι πολύ αναίσθητος για να μην επηρεαστεί. Αν προσθέσουμε και το δίλημμα που ξεδιπλώνεται μπροστά του για το αν πρέπει να ζητήσει από μόνος του το δελεαστικό πακέτο απόλυσης που προσφέρει η μεγαλοεταιρεία, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Κανείς δεν εγγυάται πως αυτοί που θα μείνουν δεν θα απολυθούν αργότερα χωρίς όμως το φουσκωμένο οικονομικό δέλεαρ που υπάρχει την δεδομένη στιγμή και που σου δίνουν την επιλογή να το επιλέξεις ακόμα κι αν δεν είσαι στην λίστα των μελλοντικών απολυμένων. Μεγάλο το δίλημμα κι ακόμα μεγαλύτερο φαντάζομαι όταν μόλις έχεις ανοίξει ένα σπιτικό και τα χρέη σου κοντεύουν να σε πνίξουν έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σώφρον να αναζητήσεις να μείνεις χωρίς δουλειά έστω κι αν τα πράγματα στην δουλειά σου είναι αβέβαια και σου πετάνε στην μούρη ως δόλωμα ένα σωρό χρήματα. Την ίδια άποψη έχει και ο ίδιος και τον βλέπω να κάθεται στα αυγά του, περιμένοντας υπομονετικά να δει την έκβαση της απόφασής του. Η κάθε μας επιλογή στην ζωή έχει το ρίσκο της. Το μέλλον θα δείξει για την δικιά του αλλά και της αδερφής μου.
Αφού μιλάμε αρκετά για το φλέγον ζήτημα, η κουβέντα μας συνεχίζεται πιο ανάλαφρα και για άλλη μια φορά καταλαβαίνω πόσο μικρός τελικά είναι ο κόσμος. Η νιόπαντρη κοπέλα που βρίσκεται απέναντι μου δουλεύει σε μια εταιρεία προγραμματιστών, η οποία απασχολεί κι αυτή μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Από την εταιρεία αυτήν γνωρίζω μία και μοναδική κοπέλα με την οποία γνωριστήκαμε στον δήμο όταν από πλάκα ξεκίνησα να κάνω μαθήματα χορού. Όταν κατάλαβα πως στον δήμο δεν πρόκειται ποτέ να μάθω πραγματικά να χορεύω αναζήτησα μια κανονική σχολή χορού. Πλέον κάνω εντατικά αυτό που αποτελεί για μένα βαθύς κι αξεπέραστος έρωτας. Η φίλη μου λοιπόν αυτή, που εξακολουθεί να πηγαίνει στον δήμο (καθότι παντρεμένη με μπεμπάκι και που ελεύθερος χρόνος) λίγες μέρες πριν βρισκόταν στον γάμο του ζευγαριού που κάθεται τώρα παρέα μου! ΤΟ άσχετο! Ανταλλάσω επιτόπου μηνύματα μαζί της εξιστορώντας της την περίεργη αυτή τυχαία συνεύρεση κι όταν με παίρνει τηλέφωνο σκάμε στα γέλια χαρούμενες που ακούμε η μία την άλλη μετά από τόσο καιρό. Ο δυνατός έρωτας που περιγράφω λίγες αράδες πριν με έχει κάνει να μην έχω χρόνο για πολύ κόσμο που θα ήθελα.
Είναι ώρα να χωρίσουμε οι δυο παρέες και να πάρει η καθεμιά τον δρόμο της. Εμείς προς αναζήτηση φαγητού και το ζευγάρι προς κάτι πιο χαλαρό. Δεν βλέπω να έχουν καμιά ιδιαίτερα ρομαντική διάθεση παρά μόνο έντονη λαχτάρα για ολόσωμο μασάζ. Από ταϋλανδέζικα επιδέξια και φθηνότατα χεράκια. Σαν να τα λαχταρώ κι εγώ ξαφνικά, μόνο που το στομάχι μου έχει αντίθετη και πιο δυνατή επιθυμία.
Κάνουμε βόλτα στους δρόμους της Λαμάι κι ενώ μέχρι στιγμής θεωρούσα την Τσαβένγκ πιο τουριστική και πιο χύμα γενικώς, όσο περπατάμε, τόσο περισσότερα κωλόμπαρα εμφανίζονται ξαφνικά γύρω μας κι όλο πιο πολλές –όμορφες κατά τα άλλα- πόρνες στήνονται προκλητικά και προσκαλούν στα άδεια μπαρ τους περαστικούς. Μέχρι και εμάς! Εμάς τι να μας κάνουν? σκέφτομαι, κράχτες αποτελούν οι ίδιες. Από την άλλη, έστω κι ένα ποτό να πιούμε θα ενισχύσουμε τον ταμείο τους. Όλο αυτό που γίνεται γύρω μου είναι πολύ σουρεάλ και παρασυμβαίνει φυσιολογικά. Στα πολλά μπαρ που παρατηρώ διασχίζοντας την πόλη, οι πόρνες είναι πολλές και οι πελάτες λίγοι. Σε κάθε πελάτη αντιστοιχούν τουλάχιστον 2-3 νεαρές Ταϋλανδές. Μοιάζουν με καθημερινούς θαμώνες. Οι περισσότεροι είναι μεγάλης ηλικίας. Οι πιο νέοι μάλλον συχνάζουν αλλού. Με λάγνα μάτια γδύνουν τις έτσι κι αλλιώς αλαφροντυμένες κοπέλες, ενώ συγχρόνως χουφτώνουν με τα ζαριασμένα χέρια τους τα νεανικά κορμιά τους. Δεν μου αρέσει καθόλου η εικόνα που βλέπω, είναι πολύ λυπηρή. Δεν είμαι η προσωποποίηση του συντηρητικού ανθρώπου και με θεωρώ αρκετά σκληρόπετση. Ωστόσο όλη αυτή η χύμα πορνεία εξακολουθεί να είναι ένα σοκ για μένα το οποίο καταπίνω χαμογελώντας. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Περνάμε μπροστά από ένα εστιατόριο το οποίο λέγεται barrio latino και σε μια πινακίδα έξω αναφέρει πως παίζει λάτιν ζωντανή μουσική μέχρι τις 22.00. Πως και μας ξέφυγε κάτι τέτοιο? Η ώρα είναι περασμένες 22.00 δυστυχώς, αν και προς το παρόν ένας μακρυμάλλης τύπος συνεχίζει να παίζει κιθάρα κι ένας άλλος αλέγκρο δίπλα του τραγουδάει για τους λιγοστούς πελάτες που έχει το μαγαζί. Χωρίς πολλά πολλά μπαίνουμε μέσα, έστω κι αν η επιλογή μας ξέρουμε πως είναι καθαρά τουριστική. Τουριστική από την άποψη ότι δεν πάμε κάπου που να περικυκλώνεται από ντόπιους και το φαγητό μόνο ταϋλανδέζικο δεν είναι. Ε και? Γουστάρουμε να ακούσουμε λάτιν και να φάμε τάκος. That’ s it! Μήπως να πάω σε κανένα κωλόμπαρο μόνο και μόνο για να νιώσω καλύτερα τον παλμό της πόλης?
Το εστιατόριο είναι λιτό και συμπαθητικό, λίγο πιο κυριλέ από αυτά που έχουμε καθίσει μέχρι τώρα, χωρίς όμως και πάλι να είναι ακριβό.
Ζητάμε διάφορα τάκος από την σοβαρή Ταϋλανδή σερβιτόρα και σε λίγο ο συμπαθέστατος σεφ βρίσκεται στο τραπέζι μας να μας εξηγεί τις διάφορες γεύσεις και να μας κάνει διάφορες προτάσεις. Του λέμε κάτι σαν «κάνε τα δικά σου» και απλά φέρτα, πεινάμε! Η Κλαίρη είναι χαρούμενη που θα φάει σχετικά γνώριμες γεύσεις κι εγώ γιατί ακούω την αγαπημένη μου μουσική. Όσο περιμένουμε το φαγητό μας, πίνει άλλη μια μπίρα κι εγώ ένα ποτήρι δροσερό κόκκινο κρασί το οποίο περιέργως είναι αρκετά εύγεστο. Το μικρό σχήμα σε λίγο σταματά να παίζει ζωντανή μουσική και ένα cd με γνωστά και ωραία τραγούδια salsa, το αντικαθιστά. Συζητάμε για το έντονο φαινόμενο της πορνείας. Δεν είναι η πρώτη φορά που το αναλύουμε. Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην Ταϋλάνδη δεν σταμάτησε ποτέ να μας κάνει εντύπωση. Γνωρίζεις για την μάστιγα που υπάρχει αλλά αν δεν πας να το δεις από κοντά δεν καταλαβαίνεις ΠΟΣΟ μεγάλο είναι το πρόβλημα. Που να πάμε και στην Μπανγκόκ. Αναρωτιέμαι ΤΙ στο καλό θα δούμε χειρότερο!
Σε λίγο έρχονται δυο πιατέλες με διάφορα τάκος και λιχουδιές, προτιμήσεις του σεφ.
Τις φέρνει ο ίδιος με το εγκάρδιο, ζεστό του χαμόγελο και μας εύχεται καλή όρεξη. Τον ρωτάμε αν είναι από την Ισπανία και μας λέει πως είναι Γάλλος. Είμαστε 2 Ελληνίδες που καθόμαστε σε ένα ισπανικό εστιατόριο, σε ένα νησί της Ταϋλάνδης, όπου σεφ του είναι ένας Γάλλος. Πολύ την βρίσκω με αυτό το multiethnic! Οι πιατέλες περιλαμβάνουν διάφορα τάκος με τυριά και αλλαντικά, μερικά από αυτά είναι αρκετά πικάντικα, πιπεριές, τσίλι, ελιές, τυρομπουκιές, πικάντικους κεφτέδες λαχανικών, καλαμαράκια και κάποια τάκος με κάτι σάλτσες περίεργες κυρίως καυτερές, που κάνουν την Κλαίρη να επιδίδεται σε αστείες γκριμάτσες κι εμένα να γελάω ευδιάθετα. Οι ελιές είναι πεντανόστιμες (ναι οι ελιές) και γενικότερα όλα τρώγονται πολύ ευχάριστα. Ο σεφ ξαναέρχεται για να ρωτήσει αν όλα είναι όπως τα θέλαμε κι εμείς τον ευχαριστούμε παραγγέλνοντας άλλη μια γύρα ποτών. Το στόμα μας έχει ανάψει ήδη από τις πικάντικες γεύσεις και πρέπει κάπως να ξεδιψάμε όσο τρώμε.
Απέναντι από το τραπέζι μας είναι ένα μπαρ όπου και κάθονται 2 άντρες Ευρωπαίοι. Ο ένας είναι γύρω στα 65 κι ο άλλος κάπως μικρότερος. Κοινώς, έχουν την διπλάσια ηλικία από μας. Όπως τρώμε μας πλησιάζει ο μεγαλύτερος. Ευγενέστατα ρωτάει αν μπορεί να μας διακόψει. Όταν ευγενικά τον ρωτάμε και εμείς τι θα ήθελε μας λέει πως μας άκουσε να μιλάμε ελληνικά και ήθελε να μάθει αν είμαστε Ελληνίδες. Όταν αποκρινόμαστε θετικά σκάει τριπλά χαμόγελα και αρχίζει να μας λέει για το πόσο αγαπά την Ελλάδα, να πετάει μπόλικες ελληνικές λέξεις και να ονοματίζει ένα ένα, όλα τα μέρη που έχει επισκεφτεί στην χώρα μας. Εκτός από την άχαρη πρωτεύουσα έχει πάει σχεδόν σε όλα μας τα νησιά! Πραγματικά, έχει πάει σε περισσότερα νησιά από ότι έχω πάει εγώ- και δεν έχω πάει και σε λίγα. Συζητάμε για κανένα δεκάλεπτο με εμάς καθιστές κι αυτός όρθιος να έχει αφήσει τόση ώρα τον φίλο του μόνο, όταν μας προτείνει να κάτσουμε όλοι μαζί παρέα και προς Θεού μην τον παρεξηγήσουμε, είναι φιλική η πρόσκληση. Είναι πολύ κύριος αλλά ποτέ δεν ξέρεις πόσο κόσμιες μπορεί να είναι οι προθέσεις ενός άντρα (έχει και την ηλικία του πατέρα μας) και όσο ευγενικά γίνεται του λέμε πως έχουμε ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση και πως θα θέλαμε να την συνεχίσουμε if he doesn’ t mind. Αθόρυβα και χωρίς να δείχνει ίχνος ενόχλησης επιστρέφει στην θέση του λέγοντας μας όσο απομακρύνεται πόσο χάρηκε που μας γνώρισε και να δώσουμε φιλιά στην αγαπημένη του Ελλάδα. Μετά από λίγο απομένει μόνος του καθώς ο φίλος του φεύγει και δίπλα του κάθονται μια παρέα νεαρών αντρών τουριστών. Πιάνει και σε αυτούς την κουβέντα και τα νεαρά παιδιά δείχνουν να χαίρονται την παρέα του μεγαλύτερου άντρα. Κάνουν αστεία και γελάνε ολόψυχα. Είναι πολύ κοινωνικός και φαίνεται πως αρέσκεται στο να γνωρίζει καινούριους ανθρώπους. Παρόλο που στην ουσία δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να κάτσουμε όλοι μαζί παρέα, ίσα ίσα που μου αρέσει να γνωρίζω κόσμο πάσης φύσεως και ηλικίας, δυο κοπέλες μόνες είναι δύσκολο να καθίσουν με άγνωστους άντρες. Γιατί είναι δύσκολο το επίπεδο να κρατηθεί καθαρά φιλικό. Άντρες είναι. Σε λίγο φεύγει και μας καληνυχτά χαμογελώντας.
Είναι το τελευταίο μας βράδυ στο Κο Σαμούι αλλά δεν έχουμε αντοχές για άλλη συνέχεια. Η μέρα ήταν μεγάλη και κουραστική κι εμείς την διανύσαμε ξενυχτισμένες και κατάκοπες. Πληρώνουμε τον λογαριασμό (περίπου 800 μπατ) και βγαίνοντας από το εστιατόριο βλέπουμε ένα ξύλινο διακοσμητικό του μαγαζιού όπου δείχνει με βελάκια πόσο μακριά είναι κάποιες επιλεγμένες πόλεις. Ως λάτιν μαγαζί και ως φόρο τιμής, κάποιες από τις περιοχές αυτές (στην μία πλευρά) αποτελούν η Μαδρίτη, η Βαρκελώνη και η Αβάνα. Στέκομαι δίπλα στην επιγραφή της Αβάνας και τείνω το χέρι μου σαν να κάνω ωτοστόπ. Μακάρι να ήταν τόσο απλό.
Η φωτογραφία αυτή είναι αφιερωμένη. Η απόσταση είναι μόλις 16371 km. Κι όμως.. Όσο εντύπωση μου προκαλεί το πόσο μικρός είναι ο κόσμος, άλλο τόσο αποτελεί για μένα μυστήριο και κάτι άλλο. Πως δυο καρδιές μπορούν να νιώθουν μακριά κι ας βρίσκονται στον ίδιο χώρο, μα πόσο κοντά μπορούν να αισθανθούν ξαφνικά κι ας βρίσκονται διασκορπισμένες σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές ηπείρους. Μυστήρια η ανθρώπινη φύση κι ακόμα περισσότερο η καρδιά. Όσες αναλύσεις και να κάνουμε ανά καιρούς και να νιώθουμε ώρες ώρες φιλόσοφοι και ξερόλες, έρχονται στιγμές που καταλαβαίνεις πως τελικά? Δεν ξέρεις τίποτα…. Ή τίποτα από όλα αυτά που νομίζεις ότι ξέρεις δεν τα βλέπεις με την σωστή τους διάσταση.. Μυστήρια πράγματα…
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
