zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Είναι 5.00 τα ξημερώματα όταν ακούγεται ο βάρβαρος ήχος από το πρώτο ξυπνητήρι. Ωχ γαμώτο! Δεν το πιστεύω ότι σε μια ώρα πρέπει να σηκωθώ! Προς το παρόν μου φαίνεται αδύνατο και ξανακοιμάμαι. Στις 6.15 το τελευταίο ξυπνητήρι, μας κουδουνίζει εκνευριστικά ότι πρέπει να σηκωθούμε. Η νύστα είναι απερίγραπτη και οι κινήσεις μας μηχανικές. Καταφέρνουμε όπως όπως να ετοιμαστούμε στην ώρα μας χωρίς να προλάβουμε να πάρουμε και πάλι σήμερα πρωϊνό. Άραγε σερβίρουν από τόσο νωρίς? Στις 7.00 νταν («Εγγλέζοι» οι Ταϋλανδοί) έρχεται το minibus που θα μας μεταφέρει στην αποβάθρα της Nathon. Εκεί, θα πάρουμε το καραβάκι για την σημερινή μας εκδρομή στo Νational Μarine Park. Ο οδηγός μας ζητάει τα voucher της εκδρομής αλλά εμείς δεν τα έχουμε, αφού την κλείσαμε τηλεφωνικά χτες το βράδυ. Του εξηγούμε και μας λέει ok, let’ s go, ωστόσο τον βλέπω προβληματισμένο και με αγχώνει λίγο. Έχει γούστο να μην μπορούμε να κάνουμε την εκδρομή χωρίς τα voucher κι ειλικρινά το μόνο που με νοιάζει αυτή την στιγμή, είναι να μην έχω ξυπνήσει τόσο νωρίς άσκοπα. Θα «τα πάρω». Δεν προλαβαίνω να αγχωθώ για πολύ γιατί με παίρνει ο ύπνος μέχρι να φτάσουμε στην αποβάθρα.
Φτάνουμε, ξυπνάω με το ζόρι για άλλη μια φορά και περιμένουμε να πάρουμε τα κόκκινα (πάλι) αυτοκολλητάκια που θα δείχνουν ότι ανήκουμε στην εκδρομή. Οι υπάλληλοι εκεί μας ζητάνε τα voucher κι αφού τους εξηγούμε γιατί δεν τα έχουμε, μας αφήνουν να περάσουμε χωρίς να μας ταλαιπωρήσουν πολύ. Πάλι καλά. Το πλοίο είναι ανοιχτό κι υπάρχει ένα φτωχό πρωϊνό που αποτελείται από γαλλικό καφέ, μπανάνες νάνους και σκέτα μικρά κρουασάν. Σερβιριζόμαστε μόνες μας κατευθείαν. Η Κλαίρη χρειάζεται επειγόντως καφέ για να ανοίξει το μάτι της (το δικό μου βλέπει πεντακάθαρα σήμερα και δεν πονάει) κι εγώ πρέπει οπωσδήποτε να φάω, γιατί αν δεν φάω κάτι το πρωί, δεν μπορώ να λειτουργήσω. Πάμε να ανάψουμε τσιγάρο και μόλις μας παίρνει χαμπάρι ο σημερινός μας αρχηγός, φωνάζει δυνατά πως το τσιγάρο δεν επιτρέπεται εδώ και πως αν θέλουμε να καπνίσουμε πρέπει να ανέβουμε στο πάνω –και μοναδικό άλλο- κατάστρωμα. Μοιάζει να φωνάζει αλλά έτσι είναι η φωνή του, δυνατή, έτσι είναι ο τρόπος που μιλάει και τον βολεύει για να ακούγεται σε όλο το μικρό καράβι. Αλλά μέχρι να τον συνηθίσεις, αγριεύεσαι λίγο. Έχει πονηρά μάτια, φαίνεται μούργος και είναι επιβλητικός ως παρουσία. Ωχου, τι μας κάνει, πρέπει να σηκωθούμε πάλι. Αποφασίζουμε να πάμε να κάτσουμε πάνω μια και καλή, παρόλο που είναι χωρίς σκέπαστρο κι έχει τίγκα ήλιο, προσκοπώντας να μαυρίσουμε λιγάκι. Είμαστε 2 μέρες τώρα στην Ταϋλάνδη και λίγο χρώμα δεν έχουμε πάρει. Και καλά η Κλαίρη που είναι από την φύση της μελαχρινή. Εγώ που έχω τα χρώματα Αγγλίδας, πόσο ξενέρωτη μπορεί να μοιάζω? Αν κι εδώ στην Ταϋλάνδη, όσο αφορά το χρώμα του δέρματος κερδίζω πόντους. Μπορεί όλοι οι τουρίστες να αδημονούν να μαυρίσουν και να θεωρείται για μας πιο ελκυστικό το μαυρισμένο σώμα, εδώ όμως όσο πιο λευκός είναι κάποιος τόσο πιο αριστοκρατικός φαίνεται. Κι όσο πιο μελαχρινός τόσο πιο από κατώτερα κοινωνικά στρώματα θεωρείται. Ο λευκός είναι καλοζωισμένος, ενώ ο μελαχρινός δουλεύει πολλές ώρες μέσα στον ήλιο, εξού και το χρώμα του. Εν ολίγοις όλα αυτά. Άκου να δεις λογική!
Ανεβαίνουμε λοιπόν πάνω και τα λιγοστά στρώματα που είναι αραδιασμένα δίπλα δίπλα στο μικρό κατάστρωμα, είναι μια ευχάριστη έκπληξη για ξάπλα κι ευτυχώς είναι ακόμα άδεια! Απλώνουμε τις πετσέτες μας σε δύο ακριανά στρώματα για να έχουμε το απέραντο μπλε ως θέα και κατεβαίνω να πάρω άλλες δυο μπανάνες γιατί πεινάω ακόμα. Είναι πολύ μικρές, που να χορτάσω! Ανεβαίνοντας, βλέπω να έχουν καταληφθεί όλα πια τα στρώματα. Δίπλα από το δικό μου έχει καθίσει μια παρέα 5-6 Κινέζων εφήβων και τα βλέμματα τους είναι στραμμένα στην θάλασσα, δηλαδή αν ξαπλώσω όπως είχα σκοπό για ηλιοθεραπεία, εκτός από την θάλασσα θα έχουν και μένα θέα μαζί! Σε 5 λεπτά έχω μαζέψει τα συμπράγκαλα μου κι έχω «μετακομίσει» στο στρώμα της αδερφής μου. Είναι μεγάλο και φτάνει να ξαπλώσουμε κι οι δυο μαζί. Έχω μείνει ήδη μόνο με το μαγιό μου και δεν νιώθω άνετα με τόσα εφηβικά μάτια σε απόσταση αναπνοής. Ούτε είναι ωραίο να κάθονται τόσα άτομα σε ένα στρώμα κι εμείς να έχουμε πιάσει δύο ολόκληρα για πάρτη μας. Κάνουμε small talk με μια παρέα Ρώσων που κάθεται δίπλα μας. Είναι τόσο κοντά τα στρώματα που είναι λες και είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα. Πασαλειβόμαστε με τα ευωδιαστά αντηλιακά μας και ένα ευχάριστο άρωμα καρύδας έχει απλωθεί στην ατμόσφαιρα. Αφού καπνίσω επιτέλους το πρώτο μου τσιγαράκι για σήμερα, φλερτάρω και πάλι με τον Μορφέα. Πολύ τον γουστάρω αυτόν τον τύπο τελευταία, αλλά μου κάνει τον δύσκολο και δεν μου πολυκάθεται. Εγώ φταίω, δεν χειρίζομαι την σχέση μας σωστά. Προς το παρόν τον παίρνω αγκαλιά. για να τον καλοπιάσω.
Η αδερφή μου είναι λίγο πεσμένη σήμερα. Και άργησε θα έλεγα. Εκνευρίζεται εύκολα, χαμογελάει σπάνια (κάτι πιο σπάνιο για αυτήν) και γενικά περνάει μια από τις μέρες που όλα μας φταίνε. Επηρεάζει και την δικιά μου διάθεση η οποία έτσι κι αλλιώς δεν είναι στα καλύτερα της. Της λέω πως έχει νεύρα και πρέπει να χαλαρώσει, πιο πολύ για να την προβληματίσω και να αλλάξει ρότα. Όχι για μένα (μόνο), για την ίδια, δεν εξυπηρετεί κάπου η μουντή διάθεση στην εκδρομή μας τώρα. Ας το πάθει το βράδυ, να πάμε να τα πιούμε και να ξεσπάσει. Δεν το παραδέχεται αλλά σιγά σιγά γίνεται πιο δεκτική. Περνάει η ώρα και κατεβαίνουμε κάτω για να μας ανακοινώσει η βροντερή φωνή το πρόγραμμα της ημέρας. Το παγκοσμίως δημοφιλές πάρκο αποτελείται από 42 νησάκια πλαισιωμένα από τροπικά δάση, λαχταριστές αμμουδερές παραλίες και κοραλλιογενείς υφάλους. Τα ονόματα των νησιών είναι πολλές φορές εμπνευσμένα από το σχήμα τους και πολλά έχουν πλούσια άγρια πανίδα, από μαϊμούδες μέχρι και δελφίνια. Υπάρχουν άπειρες ερημικές παραλίες που σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις και να τις μετατρέψεις στον προσωπικό σου παράδεισο. Σε άλλους απευθύνομαι, πιο ξύπνιους, που θα έρθουν και θα βρουν τον τρόπο να μην μετακινιούνται με μπουλούκια ανθρώπων όμως εμείς. Είναι ανοιχτό για το κοινό όλο τον χρόνο εκτός από τους μήνες Νοέμβριο-Δεκέμβριο, όπου και η χώρα διανύει την εποχή των ισχυρών βροχών. Ο καιρός έχει αρχίσει να μοιάζει με την διάθεση μας. Μουντός, με τον ήλιο που άπλωνε απλόχερα πριν τις ηλιαχτίδες του να μας παίζει τώρα το κρυφτό. Του πε κανείς ότι έχουμε όρεξη για τέτοια παιχνίδια?
Ο αρχηγός μας στέλνει να βάλουμε σωσίβια και σε λίγο είμαστε έτοιμες να ανέβουμε στο κανό και να σεργιανίσουμε την θάλασσα. Μας έχουν δώσει κάτι υπέροχους πρακτικούς αδιάβροχους σάκους, όπου βάζουμε μέσα τα υπάρχοντα μας χωρίς να φοβόμαστε ότι θα βραχούν. Έχω βάλει ήδη την φωτογραφική μηχανή της Κλαίρης στην επίσης αδιάβροχη ειδική θήκη που μου έχει δώσει ο αγαπημένος μου ξάδερφος κι ενώ χειρίζομαι τα κουπιά του κανό, βγάζω συγχρόνως φωτογραφίες. Η δικιά μου μηχανή είναι ασφαλισμένη στον αδιάβροχο σάκο. Δεν ήθελα να βάλω την δικιά μου στην αδιάβροχη θήκη (η οποία βέβαια είναι ήδη δοκιμασμένη και δεν μπάζει νερά) γιατί εκτός ότι είναι πιο ακριβή, έχει και γκαντέμικες τάσεις. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Είμαστε ένα ανθρώπινο κοπάδι που μετακινείται με κανό.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ο φωνακλάς αρχηγός βρίσκεται στο τέλος ώστε να έχει τον έλεγχο και να προσφέρει βοήθεια αν χρειαστεί. Η ηλιοκαμένη ξανθιά υπαρχηγός ηγείται μπροστά και μας δείχνει την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε. Είναι ένα τσέχικο αυθεντικό αγοροκόριτσο (χωρίς να είναι κορίτσι πια ηλικιακά) με αγγλικό χιούμορ. Τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στην Ταϋλάνδη και μοιάζει λες και έχει γεννηθεί στα καράβια, τόσο άνετη με την θάλασσα είναι. Έχει την φάση του το kayaking συν ότι η θέα είναι καταπληκτική εδώ μέσα στα ανοιχτά.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Οι περισσότεροι τα πάνε πολύ καλά εκτός από ένα ζευγάρι κινέζων που δεν μπορεί να κοντρολάρει το κανό με τίποτα και αν τύχει να περάσουμε μέσα από βράχια και βρεθούμε από πίσω τους πρέπει να περιμένουμε πολύ ώρα μέχρι το ζευγάρι να βρει την άκρη. Βλέπω κάποια στιγμή τον Κινέζο που κάθεται στο πίσω μέρος του κανό, να έχει βάλει τα χέρια στο κεφάλι του αραχτός και να έχει αφήσει την Κινεζούλα να τραβάει κουπί μόνη της! Τι άντρας! Σε λίγο φτάνουμε στο πρώτο νησί για σήμερα, το Mae Koh. Αφήνουμε τα κανό σε μια ωραιότατη παραλία και χωρίς να χάσουμε χρόνο ανεβαίνουμε αρκετά τσίγκινα σκαλιά πλαισιωμένα από πυκνή βλάστηση για να φτάσουμε στο ψηλότερο μέρος του νησιού.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε την πανοραμική άποψη της λίμνης Talay Nai η αλλιώς της σμαραγδένιας λίμνης. Είναι τόσο όμορφη η θέα! Η λίμνη έχει θαλασσινό νερό και βάθος 7 μέτρων, ενώ θεωρείται πως επικοινωνεί με τον ωκεανό μέσω ενός υποβρύχιου τούνελ. Είναι διάσημη λίμνη, καθώς αυτή ενέπνευσε τον συγγραφέα Alex Garland να γράψει το μυθιστόρημα «the beach» το οποίο έγινε η γνωστή επιτυχημένη ταινία με τον Leonardo DiCaprio. Οι παραδεισένιες παραλίες που έγιναν ωστόσο τα γυρίσματα είναι στα νησιά Phi Phi και δυστυχώς δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε σε αυτό το ταξίδι. Τι να πρωτοπρολάβουμε πια!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Προτείνω στην αδερφή μου να κατέβουμε και κάποια άλλα (αρκετά πάλι) σκαλάκια και να δούμε ένα μέρος της λίμνης από κοντά. Δεν την βλέπω και ιδιαίτερα ενθουσιασμένη αλλά δεν θέλει να δείχνει απρόθυμη η καλή μου οπότε σε λίγο βρισκόμαστε κάτω. Η θέα είναι κι από δω υπέροχη ενώ υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν πως απαγορεύεται το κολύμπι. Η εικόνα των πολλών αχινών κάνει την ιδέα αυτή έτσι κι αλλιώς αποτρεπτική.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τα απότομα και μικρά σκαλοπάτια. Γρήγορα λαχανιάζουμε (άτιμο τσιγάρο) κι ενώ η Κλάιρη κάνει κάνα δυο στάσεις για να πάρει μια ανάσα, εγώ το παίρνω μονοκόμματα για να τελειώνω μια ώρα αρχύτερα. Έχει ένα βλέμμα «και σου λεγα πως είμαι κουρασμένη για τέτοια ανάβαση» ενώ στην ουσία δεν το είπε ποτέ και της χαμογελάω μπας και αποσπάσω μια πιο θετική ανταπόκριση. Τώρα όμως της λέω για να φτάσουμε στην παραλία, κοίτα, μόνο κατάβαση έχουμε, μπαμ μπαμ θα φτάσουμε, δεν θα κουραστούμε καθόλου. Μουρμουράει κάτι μέσα από το στόμα της το οποίο φυσικά και δεν καταλαβαίνω κι αρχίζουμε να κατεβαίνουμε προς την παραλία όπου αράξαμε τα κανό. Θα ήθελα πολύ να έχω το ταλέντο να κάνω τον άλλον να γελάει όταν δεν είναι καλά, να μπορώ να του αλλάξω την διάθεση. Να μπορώ να είμαι πιο ξεσηκωτική. Αλλά δεν το χω. Το μόνο που μπορώ είναι να είμαι εκεί και να «τα ακούω» . Άλλες φορές για πράγματα που όντως φταίω κι άλλες φορές γιατί απλά με παίρνει η μπάλα. Κάτι δεν είναι κι αυτό? Φτάνουμε στην παραλία και μοιραζόμαστε έναν φρέσκο χυμό μάνγκο ο οποίος είναι άκρως δροσιστικός. Επιστροφή στο πλοίο χωρίς τα κανό αυτήν την φορά αλλά με long tails και χωρίς να προλάβουμε να κάνουμε έστω μια βουτιά.
Φτάνουμε, ξυπνάω με το ζόρι για άλλη μια φορά και περιμένουμε να πάρουμε τα κόκκινα (πάλι) αυτοκολλητάκια που θα δείχνουν ότι ανήκουμε στην εκδρομή. Οι υπάλληλοι εκεί μας ζητάνε τα voucher κι αφού τους εξηγούμε γιατί δεν τα έχουμε, μας αφήνουν να περάσουμε χωρίς να μας ταλαιπωρήσουν πολύ. Πάλι καλά. Το πλοίο είναι ανοιχτό κι υπάρχει ένα φτωχό πρωϊνό που αποτελείται από γαλλικό καφέ, μπανάνες νάνους και σκέτα μικρά κρουασάν. Σερβιριζόμαστε μόνες μας κατευθείαν. Η Κλαίρη χρειάζεται επειγόντως καφέ για να ανοίξει το μάτι της (το δικό μου βλέπει πεντακάθαρα σήμερα και δεν πονάει) κι εγώ πρέπει οπωσδήποτε να φάω, γιατί αν δεν φάω κάτι το πρωί, δεν μπορώ να λειτουργήσω. Πάμε να ανάψουμε τσιγάρο και μόλις μας παίρνει χαμπάρι ο σημερινός μας αρχηγός, φωνάζει δυνατά πως το τσιγάρο δεν επιτρέπεται εδώ και πως αν θέλουμε να καπνίσουμε πρέπει να ανέβουμε στο πάνω –και μοναδικό άλλο- κατάστρωμα. Μοιάζει να φωνάζει αλλά έτσι είναι η φωνή του, δυνατή, έτσι είναι ο τρόπος που μιλάει και τον βολεύει για να ακούγεται σε όλο το μικρό καράβι. Αλλά μέχρι να τον συνηθίσεις, αγριεύεσαι λίγο. Έχει πονηρά μάτια, φαίνεται μούργος και είναι επιβλητικός ως παρουσία. Ωχου, τι μας κάνει, πρέπει να σηκωθούμε πάλι. Αποφασίζουμε να πάμε να κάτσουμε πάνω μια και καλή, παρόλο που είναι χωρίς σκέπαστρο κι έχει τίγκα ήλιο, προσκοπώντας να μαυρίσουμε λιγάκι. Είμαστε 2 μέρες τώρα στην Ταϋλάνδη και λίγο χρώμα δεν έχουμε πάρει. Και καλά η Κλαίρη που είναι από την φύση της μελαχρινή. Εγώ που έχω τα χρώματα Αγγλίδας, πόσο ξενέρωτη μπορεί να μοιάζω? Αν κι εδώ στην Ταϋλάνδη, όσο αφορά το χρώμα του δέρματος κερδίζω πόντους. Μπορεί όλοι οι τουρίστες να αδημονούν να μαυρίσουν και να θεωρείται για μας πιο ελκυστικό το μαυρισμένο σώμα, εδώ όμως όσο πιο λευκός είναι κάποιος τόσο πιο αριστοκρατικός φαίνεται. Κι όσο πιο μελαχρινός τόσο πιο από κατώτερα κοινωνικά στρώματα θεωρείται. Ο λευκός είναι καλοζωισμένος, ενώ ο μελαχρινός δουλεύει πολλές ώρες μέσα στον ήλιο, εξού και το χρώμα του. Εν ολίγοις όλα αυτά. Άκου να δεις λογική!
Ανεβαίνουμε λοιπόν πάνω και τα λιγοστά στρώματα που είναι αραδιασμένα δίπλα δίπλα στο μικρό κατάστρωμα, είναι μια ευχάριστη έκπληξη για ξάπλα κι ευτυχώς είναι ακόμα άδεια! Απλώνουμε τις πετσέτες μας σε δύο ακριανά στρώματα για να έχουμε το απέραντο μπλε ως θέα και κατεβαίνω να πάρω άλλες δυο μπανάνες γιατί πεινάω ακόμα. Είναι πολύ μικρές, που να χορτάσω! Ανεβαίνοντας, βλέπω να έχουν καταληφθεί όλα πια τα στρώματα. Δίπλα από το δικό μου έχει καθίσει μια παρέα 5-6 Κινέζων εφήβων και τα βλέμματα τους είναι στραμμένα στην θάλασσα, δηλαδή αν ξαπλώσω όπως είχα σκοπό για ηλιοθεραπεία, εκτός από την θάλασσα θα έχουν και μένα θέα μαζί! Σε 5 λεπτά έχω μαζέψει τα συμπράγκαλα μου κι έχω «μετακομίσει» στο στρώμα της αδερφής μου. Είναι μεγάλο και φτάνει να ξαπλώσουμε κι οι δυο μαζί. Έχω μείνει ήδη μόνο με το μαγιό μου και δεν νιώθω άνετα με τόσα εφηβικά μάτια σε απόσταση αναπνοής. Ούτε είναι ωραίο να κάθονται τόσα άτομα σε ένα στρώμα κι εμείς να έχουμε πιάσει δύο ολόκληρα για πάρτη μας. Κάνουμε small talk με μια παρέα Ρώσων που κάθεται δίπλα μας. Είναι τόσο κοντά τα στρώματα που είναι λες και είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα. Πασαλειβόμαστε με τα ευωδιαστά αντηλιακά μας και ένα ευχάριστο άρωμα καρύδας έχει απλωθεί στην ατμόσφαιρα. Αφού καπνίσω επιτέλους το πρώτο μου τσιγαράκι για σήμερα, φλερτάρω και πάλι με τον Μορφέα. Πολύ τον γουστάρω αυτόν τον τύπο τελευταία, αλλά μου κάνει τον δύσκολο και δεν μου πολυκάθεται. Εγώ φταίω, δεν χειρίζομαι την σχέση μας σωστά. Προς το παρόν τον παίρνω αγκαλιά. για να τον καλοπιάσω.
Η αδερφή μου είναι λίγο πεσμένη σήμερα. Και άργησε θα έλεγα. Εκνευρίζεται εύκολα, χαμογελάει σπάνια (κάτι πιο σπάνιο για αυτήν) και γενικά περνάει μια από τις μέρες που όλα μας φταίνε. Επηρεάζει και την δικιά μου διάθεση η οποία έτσι κι αλλιώς δεν είναι στα καλύτερα της. Της λέω πως έχει νεύρα και πρέπει να χαλαρώσει, πιο πολύ για να την προβληματίσω και να αλλάξει ρότα. Όχι για μένα (μόνο), για την ίδια, δεν εξυπηρετεί κάπου η μουντή διάθεση στην εκδρομή μας τώρα. Ας το πάθει το βράδυ, να πάμε να τα πιούμε και να ξεσπάσει. Δεν το παραδέχεται αλλά σιγά σιγά γίνεται πιο δεκτική. Περνάει η ώρα και κατεβαίνουμε κάτω για να μας ανακοινώσει η βροντερή φωνή το πρόγραμμα της ημέρας. Το παγκοσμίως δημοφιλές πάρκο αποτελείται από 42 νησάκια πλαισιωμένα από τροπικά δάση, λαχταριστές αμμουδερές παραλίες και κοραλλιογενείς υφάλους. Τα ονόματα των νησιών είναι πολλές φορές εμπνευσμένα από το σχήμα τους και πολλά έχουν πλούσια άγρια πανίδα, από μαϊμούδες μέχρι και δελφίνια. Υπάρχουν άπειρες ερημικές παραλίες που σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις και να τις μετατρέψεις στον προσωπικό σου παράδεισο. Σε άλλους απευθύνομαι, πιο ξύπνιους, που θα έρθουν και θα βρουν τον τρόπο να μην μετακινιούνται με μπουλούκια ανθρώπων όμως εμείς. Είναι ανοιχτό για το κοινό όλο τον χρόνο εκτός από τους μήνες Νοέμβριο-Δεκέμβριο, όπου και η χώρα διανύει την εποχή των ισχυρών βροχών. Ο καιρός έχει αρχίσει να μοιάζει με την διάθεση μας. Μουντός, με τον ήλιο που άπλωνε απλόχερα πριν τις ηλιαχτίδες του να μας παίζει τώρα το κρυφτό. Του πε κανείς ότι έχουμε όρεξη για τέτοια παιχνίδια?
Ο αρχηγός μας στέλνει να βάλουμε σωσίβια και σε λίγο είμαστε έτοιμες να ανέβουμε στο κανό και να σεργιανίσουμε την θάλασσα. Μας έχουν δώσει κάτι υπέροχους πρακτικούς αδιάβροχους σάκους, όπου βάζουμε μέσα τα υπάρχοντα μας χωρίς να φοβόμαστε ότι θα βραχούν. Έχω βάλει ήδη την φωτογραφική μηχανή της Κλαίρης στην επίσης αδιάβροχη ειδική θήκη που μου έχει δώσει ο αγαπημένος μου ξάδερφος κι ενώ χειρίζομαι τα κουπιά του κανό, βγάζω συγχρόνως φωτογραφίες. Η δικιά μου μηχανή είναι ασφαλισμένη στον αδιάβροχο σάκο. Δεν ήθελα να βάλω την δικιά μου στην αδιάβροχη θήκη (η οποία βέβαια είναι ήδη δοκιμασμένη και δεν μπάζει νερά) γιατί εκτός ότι είναι πιο ακριβή, έχει και γκαντέμικες τάσεις. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Είμαστε ένα ανθρώπινο κοπάδι που μετακινείται με κανό.
Ο φωνακλάς αρχηγός βρίσκεται στο τέλος ώστε να έχει τον έλεγχο και να προσφέρει βοήθεια αν χρειαστεί. Η ηλιοκαμένη ξανθιά υπαρχηγός ηγείται μπροστά και μας δείχνει την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε. Είναι ένα τσέχικο αυθεντικό αγοροκόριτσο (χωρίς να είναι κορίτσι πια ηλικιακά) με αγγλικό χιούμορ. Τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στην Ταϋλάνδη και μοιάζει λες και έχει γεννηθεί στα καράβια, τόσο άνετη με την θάλασσα είναι. Έχει την φάση του το kayaking συν ότι η θέα είναι καταπληκτική εδώ μέσα στα ανοιχτά.
Οι περισσότεροι τα πάνε πολύ καλά εκτός από ένα ζευγάρι κινέζων που δεν μπορεί να κοντρολάρει το κανό με τίποτα και αν τύχει να περάσουμε μέσα από βράχια και βρεθούμε από πίσω τους πρέπει να περιμένουμε πολύ ώρα μέχρι το ζευγάρι να βρει την άκρη. Βλέπω κάποια στιγμή τον Κινέζο που κάθεται στο πίσω μέρος του κανό, να έχει βάλει τα χέρια στο κεφάλι του αραχτός και να έχει αφήσει την Κινεζούλα να τραβάει κουπί μόνη της! Τι άντρας! Σε λίγο φτάνουμε στο πρώτο νησί για σήμερα, το Mae Koh. Αφήνουμε τα κανό σε μια ωραιότατη παραλία και χωρίς να χάσουμε χρόνο ανεβαίνουμε αρκετά τσίγκινα σκαλιά πλαισιωμένα από πυκνή βλάστηση για να φτάσουμε στο ψηλότερο μέρος του νησιού.
Μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε την πανοραμική άποψη της λίμνης Talay Nai η αλλιώς της σμαραγδένιας λίμνης. Είναι τόσο όμορφη η θέα! Η λίμνη έχει θαλασσινό νερό και βάθος 7 μέτρων, ενώ θεωρείται πως επικοινωνεί με τον ωκεανό μέσω ενός υποβρύχιου τούνελ. Είναι διάσημη λίμνη, καθώς αυτή ενέπνευσε τον συγγραφέα Alex Garland να γράψει το μυθιστόρημα «the beach» το οποίο έγινε η γνωστή επιτυχημένη ταινία με τον Leonardo DiCaprio. Οι παραδεισένιες παραλίες που έγιναν ωστόσο τα γυρίσματα είναι στα νησιά Phi Phi και δυστυχώς δεν θα έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε σε αυτό το ταξίδι. Τι να πρωτοπρολάβουμε πια!
Προτείνω στην αδερφή μου να κατέβουμε και κάποια άλλα (αρκετά πάλι) σκαλάκια και να δούμε ένα μέρος της λίμνης από κοντά. Δεν την βλέπω και ιδιαίτερα ενθουσιασμένη αλλά δεν θέλει να δείχνει απρόθυμη η καλή μου οπότε σε λίγο βρισκόμαστε κάτω. Η θέα είναι κι από δω υπέροχη ενώ υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν πως απαγορεύεται το κολύμπι. Η εικόνα των πολλών αχινών κάνει την ιδέα αυτή έτσι κι αλλιώς αποτρεπτική.
Βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τα απότομα και μικρά σκαλοπάτια. Γρήγορα λαχανιάζουμε (άτιμο τσιγάρο) κι ενώ η Κλάιρη κάνει κάνα δυο στάσεις για να πάρει μια ανάσα, εγώ το παίρνω μονοκόμματα για να τελειώνω μια ώρα αρχύτερα. Έχει ένα βλέμμα «και σου λεγα πως είμαι κουρασμένη για τέτοια ανάβαση» ενώ στην ουσία δεν το είπε ποτέ και της χαμογελάω μπας και αποσπάσω μια πιο θετική ανταπόκριση. Τώρα όμως της λέω για να φτάσουμε στην παραλία, κοίτα, μόνο κατάβαση έχουμε, μπαμ μπαμ θα φτάσουμε, δεν θα κουραστούμε καθόλου. Μουρμουράει κάτι μέσα από το στόμα της το οποίο φυσικά και δεν καταλαβαίνω κι αρχίζουμε να κατεβαίνουμε προς την παραλία όπου αράξαμε τα κανό. Θα ήθελα πολύ να έχω το ταλέντο να κάνω τον άλλον να γελάει όταν δεν είναι καλά, να μπορώ να του αλλάξω την διάθεση. Να μπορώ να είμαι πιο ξεσηκωτική. Αλλά δεν το χω. Το μόνο που μπορώ είναι να είμαι εκεί και να «τα ακούω» . Άλλες φορές για πράγματα που όντως φταίω κι άλλες φορές γιατί απλά με παίρνει η μπάλα. Κάτι δεν είναι κι αυτό? Φτάνουμε στην παραλία και μοιραζόμαστε έναν φρέσκο χυμό μάνγκο ο οποίος είναι άκρως δροσιστικός. Επιστροφή στο πλοίο χωρίς τα κανό αυτήν την φορά αλλά με long tails και χωρίς να προλάβουμε να κάνουμε έστω μια βουτιά.
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
