zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Χτυπάνε τα ξυπνητήρια απανωτά και ειλικρινά τα μισώ. Τα μισώ, τα μισώ, τα μισώ. Είναι απαλό το κρεβάτι αφήστε με να κοιμηθώ! Στα όνειρα μου βλέπω ένα κόσμο χωρίς ξυπνητήρια, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ! Έτσι νιώθω, σαν στρουμφογκρινιάρης. Κοιτάζω με “αντιπάθεια” την αδερφή μου που δυσκολεύεται πιο πολύ κι από μένα να σηκωθεί. Μου θελες ποτάκια χτες το βράδυ, μουρμουρίζω, όχι γιατί με νοιάζει αν με ακούσει, απλά δεν βγαίνει η φωνή μου. Έχουμε κοιμηθεί ούτε τρεις ώρες. Οι κινήσεις μας είναι εντελώς μηχανικές και στις 6.30 είμαστε έτοιμες. Έτοιμες εννοώ ντυμένες, γιατί και ψυχολογικά αλλά και σωματικά, είμαστε ακριβώς το αντίθετο. Το βανάκι έχει έρθει στην ώρα του για να μας παραλάβει. Και πάλι οι Ταϋλανδοί είναι συνεπείς σαν Άγγλοι. Μπαίνουμε μέσα και μας παίρνει ο ύπνος, ίσα που προλαβαίνουμε να πούμε goodmorning.
Φτάνουμε στην αποβάθρα Lomprayah. Αν και είναι σχεδόν ξημερώματα, κάνει ήδη απίστευτη ζέστη, ενώ η υγρασία μας τιμά για τα καλά. Σε ένα στέγαστρο βρίσκεται ο χώρος αναμονής, όπου σερβίρεται ένα υποτυπώδες πρωινό. Μόνο κρουασάν, τσάι και καφέ έχει. Τι σόι πρωινό είναι αυτό! Πολύ λιτοδίαιτο μας έχει βγει κάθε πρωί! Περιμένουμε στην ουρά ελέγχου των συμμετεχόντων και για ακόμα μια φορά δεν έχουμε vouchers. Μόνο που τώρα υπάρχει πρόβλημα, δεν γίνεται χωρίς αυτά. Το πρακτορείο είναι κλειστό –λογικό, ώρα που είναι- ευτυχώς όμως λέμε έχουμε το κινητό του Χρήστου. Τι ευτυχώς, εμείς το έχουμε, όμως αυτός δεν απαντά. Μας στέλνουν δίπλα στα γραφεία για να δουν τι θα μας κάνουν. Αναλαμβάνει η αδερφή μου και μπαίνει μέσα γιατί εγώ, σαν να μην επικοινωνώ. Για όλο αυτό το ταξίδι έχει αναλάβει τα πάντα η ίδια και σκέφτομαι πως η υπομονή της για την αχρηστία μου στην συνδιοργάνωση του, πηγάζει από καθαρή αγάπη. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κάθομαι σε μια γωνιά μαζεμένη και πρέπει να έχω πολύ κακόμοιρη εικόνα. Περνάει αρκετή ώρα και σκέφτομαι πως τσάμπα ξυπνήσαμε τόσο νωρίς, το πλοίο δεν ξεκινάει ακόμα για την εκδρομή. Αν ερχόμασταν με δικό μας μεταφορικό μέσο ή ταξί, θα είχαμε κερδίσει τουλάχιστον μία ώρα ύπνου, για να μην πω δύο.
Βγαίνει η αδερφή μου έξω και μου λέει πως δεν μπορούν να βρουν τον Χρήστο ακόμα και να πάω εγώ να περιμένω μέσα. Θέλει να ξεχαρμανιάσει. Εμένα πάλι το στομάχι μου από τον λίγο ύπνο και τους χτεσινούς συνδυασμούς αλκοόλ είναι χάλια και μόνο να καπνίσω δεν μπορώ. Κάθομαι στο γραφείο του ευγενικού υπαλλήλου, ο οποίος πνίγεται στην δουλειά (όπως και όλοι εκεί μέσα) αλλά παράλληλα τηλεφωνεί πολλάκις στον Χρήστο που εξακολουθεί να μην το σηκώνει. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και τους βλέπω να κυκλοφορούν ξυπόλητοι. Τότε θυμάμαι πως μπαίνοντας στο γραφείο είδα πολλά παπούτσια απ’ έξω. Ωχ, βλακεία, δεν σκέφτηκα να τα βγάλω. Είναι ασέβεια να μπαίνεις σε εσωτερικό χώρο με τα παπούτσια σου. Αλλά που να στροφάρω έτσι ζόμπι όπως είμαι. Ευελπιστώ να περάσω απαρατήρητη. Με τα πολλά, επιτέλους βρίσκουμε ανταπόκριση στο κινητό του Χρήστου. Είναι η Όι και μετά από συνεννόηση με τον υπάλληλο καταφέρνουμε να πάρουμε τα κίτρινα φωσφοριζέ κορδόνια-βραχιολάκια ως τα πολυπόθητα εισιτήρια μας. Μαζί με δυο μάσκες και δυο αναπνευστήρες που θα μας χρησιμεύσουν αργότερα για σνόρκελινγκ. Σκέφτομαι ακόμα τσαντισμένα πως έχουμε παραξυπνήσει νωρίς και τρώω δύο κρουασάν μπας και ηρεμήσω. Το πράσινο τσάι που επιλέγω παραείναι ζεστό για να το ευχαριστηθώ και μετά από δυο γουλιές το παρατάω. Και εγώ και η αδερφή μου, είμαστε η ταλαιπώρια προσωποποιημένες.
Πλησιάζοντας το καταμαράν, ένας Ταϋλανδός βγάζει φωτογραφίες τον κόσμο σε ανύποπτο χρόνο. Μμμμ, μεγάλη επιτυχία θα είναι η δικιά μας.. Μες στην δροσάδα ένα πράμα. Μπαίνουμε μέσα και χυνόμαστε στα αεροπορικά καθίσματα. Έχουμε την επιλογή ενός δωρεάν νερού ή αναψυκτικού αλλά κάτω από την δροσιά του air condition –μαντέψτε- ξανακοιμόμαστε. Έχουμε δυο ώρες περίπου μέχρι να φτάσουμε. Χάνουμε την ευκαιρία να δούμε έστω κι από μακριά το Κο Πανγκάν, όπου και γίνεται η πρώτη στάση για να κατέβουν κάποιοι τουρίστες. Ενώ ξυπνάω προς στιγμήν, δεν έχω το κουράγιο να σηκωθώ.
Φτάνουμε στον προορισμό μας. Είναι το ιδιωτικό παραδεισένιο νησί Koh Nang Yuan. Στην ουσία δεν είναι ένα, αλλά τρία νησάκια ενωμένα με μια λεπτή λωρίδα λευκής άμμου. Αντικρίζουμε μεγάλες βάρκες γεμάτες με εξοπλισμό κατάδυσης.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Μια ξύλινη περιγραφή μας καλοσωρίζει στο νησί κι αρχίζουμε να περπατάμε σε μια επίσης ξύλινη γεφυρούλα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Προχωράμε ανάμεσα από μεγάλους ωραίους φυσικά διαμορφωμένους βράχους και όλα αυτά που βλέπουν τα νυσταγμένα ματάκια μου είναι ότι πιο ωραίο έχουν δει στην Ταϋλάνδη. Χαλάλι η τόση νύστα!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Όλο το μέρος είναι γραφικά όμορφο και περιποιημένο, τόσο αψεγάδιαστο που σου ‘ρχεται να το κρατήσεις μυστικό! Σε ξύλινες επιγραφές αναφέρει ότι απαγορεύεται αυστηρά στον οποιοδήποτε να μεταφέρει το οτιδήποτε πλαστικό. Κάθε λίγο έχει μια γούβα με νερό όπου βουτάς τα πόδια σου καθαρίζοντας τα, έτσι ώστε να μην μεταφέρεις άμμους και βρωμιές στον όποιο χώρο εκτός παραλίας. Έχουν κάνει φοβερή δουλειά και φαίνεται να φέρονται με απόλυτο σεβασμό στην φυσική ομορφιά του νησιού και στο περιβάλλον. Ότι έχουν φτιάξει, δένει αρμονικά μαζί του. Σου ζητάνε να το σεβαστείς, αλλά πρέπει να είσαι πολύ ζώο για να μην το κάνεις από μόνος σου.
Περνάμε μπροστά από το εστιατόριο και από όμορφα μικρά μπανγκαλόους όπου ξύλινες ταμπέλες επισημαίνουν ότι είναι ιδιωτικός χώρος. Το ξύλο και η πέτρα κυριαρχεί. Καταλήγουμε σε ένα γραφικό μπαράκι. Εκεί οι αρχηγοί μας πληροφορούν για τις δραστηριότητες της σημερινής εκδρομής και μας συστήνουν τον φωτογράφο που έχουν μαζί τους. Είναι ένας ξανθός γαλανομάτης Αυστραλός ο οποίος εξηγεί πως θα βγάζει φωτογραφίες με την υποβρύχια κάμερα του, τις οποίες μπορούμε να αγοράσουμε μετά. Όλα αυτά με αρκετή δόση χιούμορ, το οποίο ασφαλώς και έχει, αλλά δεν ξεκαρδίζεσαι και με τα δέκα αστεία που λέει ανά πρόταση. Μας λέει πως τα νερά είναι φανταστικά εδώ και προσφέρονται για υπέροχο σνόρκελινγκ. Μας ζητάει να σεβαστούμε τον βυθό σε περίπτωση κατάδυσης και να μην πειράξουμε κοράλλια ή κοχύλια. Δεν είναι σουβενίρ αυτά, ανήκουν στον ωκεανό. Σωστά τα λέει.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Δίπλα από το μπαρ, βρίσκονται αραχτοί και λάιτ τρεις Ταϋλανδοί υπεύθυνοι καταδύσεων, έχοντας μπροστά τους μπουκάλες οξυγόνου και στολές κατάδυσης. Οι ίδιοι τις φοράνε ήδη. Ο ένας νεαρός το παίζει μούρη και είναι όντως φάτσα. Δεν είναι όμορφος αλλά έχει κάτι. Πρέπει να είναι από τους ωραίους Ταϋλανδούς. Αδύνατος αλλά γυμνασμένος, με μαλλί σε κοτσιδούλα και με μπόλικο αέρα αυτοπεποίθησης τραβάει τα βλέμματα των πιτσιρίκων σαν μαγνήτης. Αν και άσχετη, έχω την εντύπωση πως οι φανς θα ευχαριστηθούν την κατάδυση εδώ.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Πάμε προς την παραλία, η οποία είναι χωρισμένη από τον υπόλοιπο χώρο με κάτι σαν φράκτη και μπορείς να μπεις μόνο από μια είσοδο. Άλλη μια γούβα με νερό σε κάνει να ξεπλύνεις τα πόδια σου όπως φεύγεις για να προστατεύσει τον εκτός παραλίας χώρο.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Η θάλασσα περιβάλλεται από παχιά λευκή άμμο και υπάρχουν μίνι ξαπλώστρες με ομπρέλες. Είναι λίγες οπότε πρέπει να βιαστείς αν θέλεις να τις προλάβεις. Καθόμαστε σε κάποιες έναντι λίγων μπατ.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Η περιοχή γύρω από την παραλία είναι γεμάτη πράσινο και μικρά γραφικά μπανγκαλόους είναι αραιά διασκορπισμένα στις άκρες.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αντιλαμβάνομαι πόσο φτωχή είναι η φωτογραφική μου μηχανή και πόσο δεν μπορεί να αποτυπώσει τις ομορφιές που βλέπω γύρω μου. Βλέπουμε μια γάτα να παίζει στην άμμο και θυμάμαι την κατάρα του νησιού που αφορά τους σκύλους. Δεν επιτρέπονται σκυλιά εδώ λένε γιατί κανένα δεν την βγάζει καθαρή, όλα πεθαίνουν!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ο καιρός για ακόμα μια φορά δεν μας κάνει το χατίρι και είναι μουντός. Λες και δεν μας συμπαθεί ένα πράγμα. Είπαμε να βρέξει αλλά όχι και ΚΑΘΕ φορά που πάμε για μπάνιο. Μάρτης μήνας είναι, η ιδανική εποχή για Ταϋλάνδη. Που να ερχόμασταν στην περίοδο των βροχών. Πάνω που μένουμε με τα μαγιώ μας και ίσα που πλησιάζουμε την θάλασσα, αρχίζει να ψιχαλίζει. Άντε πάλι. Same old story. Story of my Thailand.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Μαζεύουμε τα πράγματα μας, ξαναντυνόμαστε και επιστρέφουμε στο ψάθινο μπαράκι. Παραγγέλνω ένα γιαουρτοποτό με φρέσκο ανανά κι η Κλαίρη ένα νερουλό καφέ με μόκα. Και το ψιχαλητό γίνεται καρέκλες. Σε λίγο σταματά, πάει μπουρίνι ήτανε λέμε, ωστόσο ο ουρανός εξακολουθεί να είναι κατσούφης. Δεν με πειράζει που δεν κάνω μπάνιο, η ομορφιά γύρω μου γαληνεύει την ψυχή μου. Μα έχει τόση ηρεμία… Όπως και στο Koh Wua Talap, μοιάζουμε ως οι μοναδικοί επισκέπτες του νησιού. Πηγαίνω στην τουαλέτα περνώντας από ένα γραφικό μονοπάτι και διαπιστώνω πως χαρτί έχει μόνο στους νιπτήρες έξω. Άντε να σε πιάσει κόψιμο! Θέλω να πλύνω τα χέρια μου και σαπούνι ουδέν. Ωραία. Επιστρέφω στο μπαράκι και ζητάω από τον συμπαθητικό νεαρό λίγο σαπούνι. Βρε τι στα αγγλικά προσπαθώ να του εξηγήσω, τι προσπαθώ να του δείξω, σε τι παντομίμα επιδίδομαι, αυτός, αν και πρόθυμος, δεν καταλαβαίνει. Με τίποτα! Σκύβω τόσο πολύ που σχεδόν είμαι έτοιμη να βουτήξω μέσα στο μπαρ και πιάνω ένα μπολ με σαπουνάδα όπου μέσα πλένουν τα ποτήρια. Έλα, σαν να κατάλαβε. Μου δίνει απορρυπαντικό για τα πιάτα και μετά από κάνα τέταρτο προσπάθειας καταφέρνω επιτέλους να πλύνω τα χέρια μου. Μα θα πάμε να φάμε σε λίγο, βρώμικα να είναι?
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Πηγαίνουμε στον χώρο φαγητού, ήρθε η ώρα για μάσα. Υπάρχουν πολλά ξύλινα τραπέζια και κάποια από αυτά βρίσκονται στις άκρες, σε ανοιχτό χώρο, χαρίζοντας υπέροχη θέα. Δεν προλαβαίνουμε όμως και καθόμαστε κάτω από το σκέπαστρο. Τα τραπέζια είναι αρκετά μεγάλα για να κάθονται μόνο δύο, έτσι μοιραζόμαστε το τραπέζι μας με ένα ζευγάρι κινέζων. Ο μπουφές αποτελείται από μπόλικες σαλάτες, κάτι σαν πατατάκια με γεύση γαρίδας, κάτι πικάντικο -μάλλον κοτόπουλο- που δεν μου βγαίνει να δοκιμάσω με τέτοιο στομάχι, μπουρέκια τηγανιτά γεμιστά με μανιτάρια, ρύζι ofcourse, ψητά λαχανικά και ως επιδόρπιο έχει όπως πάντα καρπούζι και ανανά αλλά και κέικ μπανάνα. Φτιάχνω ένα γεμάτο πιάτο με φαγητό συν ακόμα ένα με φρούτα και κέικ και πεινασμένη αρχίζω να τα αδειάζω με την σειρά. Το ρύζι και τα ψητά λαχανικά έχουν γίνει τα αγαπημένα μου εδέσματα όλες αυτές τις μέρες. Ο κινέζος δίπλα μου έχοντας σαβουριάσει ήδη το δεύτερο (τεράστιο) πιάτο, τώρα επιτίθεται και στο πιάτο της συντρόφου του που ίσα που τσιμπά το φαγητό της. Ένα ακόμα σχεδόν ξεχειλισμένο πιάτο με φρούτα και κέικ περιμένει την επόμενη του επίθεση. Ω ρε πείνα! Δίπλα από τον μπουφέ είναι απλωμένες οι λίγες φωτογραφίες που πρόλαβε να βγάλει ο Αυστραλός πριν ο κόσμος αρχίσει να τρέχει για να προφυλαχτεί από την βροχή. Εμείς δεν τον συναντήσαμε καν στην παραλία αλλά έχει βγάλει πολύ ωραίες φωτογραφίες, είναι από τις λίγες φορές που μπορεί και να αγόραζα.
Ξαφνικά αρχίζει να ξαναβρέχει και ακόμα πιο ξαφνικά αρχίζει να γίνεται κατακλυσμός! Οι ακριανές θέσεις έχουν πάψει πλέον να είναι πλεονεκτικές και οι δόλιες παρέες όπως όπως μαζεύουν τα φαγητά τους και ψάχνουν να βρουν που θα καθίσουν. Δεν έχει πολλές θέσεις, οπότε στριμωχνόμαστε για να μπορέσουμε να χωρέσουμε όλοι. Η δυνατή ροή της μπόρας καταφέρνει να βρέξει ακόμα κι εμάς που καθόμαστε πιο μέσα. Μια μεσήλικη παρέα 6-7 ατόμων που αναγκάστηκε να σηκωθεί, αναγκάζεται να ξανασηκωθεί όταν η υποτυπώδης ψάθινη στέγη, σπάει από την δυνατή βροχή και ένα νέο κύμα νερών μουσκεύει και πάλι τα φαγητά τους. Βλέπω έναν κακομοίρη κυριούλη να στέκεται όρθιος δίπλα από το τραπέζι μας να σουρώνει το φαγητό του (!) από την βροχή και να προσπαθεί να φάει επιτέλους.
Εμείς πάλι, το διασκεδάζουμε. Είναι τόσο ωραία που παρά την καταιγίδα, τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει την τόση ομορφιά. Θα προτιμούσα βέβαια να είχε άλλον καιρό και να κατάφερνα να βουτήξω και στην θάλασσα αλλά τι να κάνουμε, έχω αρχίσει να γίνομαι ολιγαρκής σ’ αυτό το ταξίδι. Ή μήπως όχι? Ότι και να κάνεις πάντως δεν μπορείς να τα βάλεις με την φύση, οπότε καλύτερα να πας με τα νερά της. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αν και μέχρι σήμερα δεν θα πρότεινα την Ταϋλάνδη για honeymoon, αυτό το μέρος είναι ότι πιο ειδυλλιακό και ρομαντικό έχω δει. Αν είσαι από τους τυχερούς και εξακολουθείς να είσαι στα μέλια με τον σύντροφο της ζωής σου, το να είστε αγκαλιά και να χαζεύετε μαζί το ηλιοβασίλεμα είναι από τα απλά πράγματα που μοιάζουν με δώρα ζωής. Αν πάλι είστε πολλά χρόνια μαζί και ναι μεν αγαπιέστε αλλά ο ρομαντισμός έχει κρυφτεί για τα καλά πια στα συρτάρια της νοσταλγίας, ε λίγη βαρεμάρα μπορεί και να την αποκτήσεις μετά από λίγες μέρες. Όταν χορτάσει το μάτι σου από την άσπιλη ομορφιά κι οι καταδύσεις δεν είναι το φόρτε σου, δεν έχει κάτι άλλο να κάνεις. Εκτός κι αν είσαι συγγραφέας, τότε είναι ότι πρέπει για να ηρεμήσει το κεφάλι σου και να απελευθερωθούν οι σκέψεις σου. Ή ζωγράφος και ψάχνεις να βρεις έμπνευση για να ζωγραφίσεις τον παράδεισο. Για την θάλασσα δεν ξέρω να πω, ο καιρός δεν με άφησε να έχω γνώμη. Τώρα που φεύγουμε αποφασίζει να ηρεμήσει και να βγάλει τον ήλιο από την κρυψώνα του.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Η κούραση καλά κρατεί, όμως μπαίνουμε στο καραβάκι ήρεμες και χαμογελαστές. Έτοιμες για την συνέχεια της εκδρομής.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Φτάνουμε στην αποβάθρα Lomprayah. Αν και είναι σχεδόν ξημερώματα, κάνει ήδη απίστευτη ζέστη, ενώ η υγρασία μας τιμά για τα καλά. Σε ένα στέγαστρο βρίσκεται ο χώρος αναμονής, όπου σερβίρεται ένα υποτυπώδες πρωινό. Μόνο κρουασάν, τσάι και καφέ έχει. Τι σόι πρωινό είναι αυτό! Πολύ λιτοδίαιτο μας έχει βγει κάθε πρωί! Περιμένουμε στην ουρά ελέγχου των συμμετεχόντων και για ακόμα μια φορά δεν έχουμε vouchers. Μόνο που τώρα υπάρχει πρόβλημα, δεν γίνεται χωρίς αυτά. Το πρακτορείο είναι κλειστό –λογικό, ώρα που είναι- ευτυχώς όμως λέμε έχουμε το κινητό του Χρήστου. Τι ευτυχώς, εμείς το έχουμε, όμως αυτός δεν απαντά. Μας στέλνουν δίπλα στα γραφεία για να δουν τι θα μας κάνουν. Αναλαμβάνει η αδερφή μου και μπαίνει μέσα γιατί εγώ, σαν να μην επικοινωνώ. Για όλο αυτό το ταξίδι έχει αναλάβει τα πάντα η ίδια και σκέφτομαι πως η υπομονή της για την αχρηστία μου στην συνδιοργάνωση του, πηγάζει από καθαρή αγάπη. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κάθομαι σε μια γωνιά μαζεμένη και πρέπει να έχω πολύ κακόμοιρη εικόνα. Περνάει αρκετή ώρα και σκέφτομαι πως τσάμπα ξυπνήσαμε τόσο νωρίς, το πλοίο δεν ξεκινάει ακόμα για την εκδρομή. Αν ερχόμασταν με δικό μας μεταφορικό μέσο ή ταξί, θα είχαμε κερδίσει τουλάχιστον μία ώρα ύπνου, για να μην πω δύο.
Βγαίνει η αδερφή μου έξω και μου λέει πως δεν μπορούν να βρουν τον Χρήστο ακόμα και να πάω εγώ να περιμένω μέσα. Θέλει να ξεχαρμανιάσει. Εμένα πάλι το στομάχι μου από τον λίγο ύπνο και τους χτεσινούς συνδυασμούς αλκοόλ είναι χάλια και μόνο να καπνίσω δεν μπορώ. Κάθομαι στο γραφείο του ευγενικού υπαλλήλου, ο οποίος πνίγεται στην δουλειά (όπως και όλοι εκεί μέσα) αλλά παράλληλα τηλεφωνεί πολλάκις στον Χρήστο που εξακολουθεί να μην το σηκώνει. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και τους βλέπω να κυκλοφορούν ξυπόλητοι. Τότε θυμάμαι πως μπαίνοντας στο γραφείο είδα πολλά παπούτσια απ’ έξω. Ωχ, βλακεία, δεν σκέφτηκα να τα βγάλω. Είναι ασέβεια να μπαίνεις σε εσωτερικό χώρο με τα παπούτσια σου. Αλλά που να στροφάρω έτσι ζόμπι όπως είμαι. Ευελπιστώ να περάσω απαρατήρητη. Με τα πολλά, επιτέλους βρίσκουμε ανταπόκριση στο κινητό του Χρήστου. Είναι η Όι και μετά από συνεννόηση με τον υπάλληλο καταφέρνουμε να πάρουμε τα κίτρινα φωσφοριζέ κορδόνια-βραχιολάκια ως τα πολυπόθητα εισιτήρια μας. Μαζί με δυο μάσκες και δυο αναπνευστήρες που θα μας χρησιμεύσουν αργότερα για σνόρκελινγκ. Σκέφτομαι ακόμα τσαντισμένα πως έχουμε παραξυπνήσει νωρίς και τρώω δύο κρουασάν μπας και ηρεμήσω. Το πράσινο τσάι που επιλέγω παραείναι ζεστό για να το ευχαριστηθώ και μετά από δυο γουλιές το παρατάω. Και εγώ και η αδερφή μου, είμαστε η ταλαιπώρια προσωποποιημένες.
Πλησιάζοντας το καταμαράν, ένας Ταϋλανδός βγάζει φωτογραφίες τον κόσμο σε ανύποπτο χρόνο. Μμμμ, μεγάλη επιτυχία θα είναι η δικιά μας.. Μες στην δροσάδα ένα πράμα. Μπαίνουμε μέσα και χυνόμαστε στα αεροπορικά καθίσματα. Έχουμε την επιλογή ενός δωρεάν νερού ή αναψυκτικού αλλά κάτω από την δροσιά του air condition –μαντέψτε- ξανακοιμόμαστε. Έχουμε δυο ώρες περίπου μέχρι να φτάσουμε. Χάνουμε την ευκαιρία να δούμε έστω κι από μακριά το Κο Πανγκάν, όπου και γίνεται η πρώτη στάση για να κατέβουν κάποιοι τουρίστες. Ενώ ξυπνάω προς στιγμήν, δεν έχω το κουράγιο να σηκωθώ.
Φτάνουμε στον προορισμό μας. Είναι το ιδιωτικό παραδεισένιο νησί Koh Nang Yuan. Στην ουσία δεν είναι ένα, αλλά τρία νησάκια ενωμένα με μια λεπτή λωρίδα λευκής άμμου. Αντικρίζουμε μεγάλες βάρκες γεμάτες με εξοπλισμό κατάδυσης.
Μια ξύλινη περιγραφή μας καλοσωρίζει στο νησί κι αρχίζουμε να περπατάμε σε μια επίσης ξύλινη γεφυρούλα.
Προχωράμε ανάμεσα από μεγάλους ωραίους φυσικά διαμορφωμένους βράχους και όλα αυτά που βλέπουν τα νυσταγμένα ματάκια μου είναι ότι πιο ωραίο έχουν δει στην Ταϋλάνδη. Χαλάλι η τόση νύστα!
Όλο το μέρος είναι γραφικά όμορφο και περιποιημένο, τόσο αψεγάδιαστο που σου ‘ρχεται να το κρατήσεις μυστικό! Σε ξύλινες επιγραφές αναφέρει ότι απαγορεύεται αυστηρά στον οποιοδήποτε να μεταφέρει το οτιδήποτε πλαστικό. Κάθε λίγο έχει μια γούβα με νερό όπου βουτάς τα πόδια σου καθαρίζοντας τα, έτσι ώστε να μην μεταφέρεις άμμους και βρωμιές στον όποιο χώρο εκτός παραλίας. Έχουν κάνει φοβερή δουλειά και φαίνεται να φέρονται με απόλυτο σεβασμό στην φυσική ομορφιά του νησιού και στο περιβάλλον. Ότι έχουν φτιάξει, δένει αρμονικά μαζί του. Σου ζητάνε να το σεβαστείς, αλλά πρέπει να είσαι πολύ ζώο για να μην το κάνεις από μόνος σου.
Περνάμε μπροστά από το εστιατόριο και από όμορφα μικρά μπανγκαλόους όπου ξύλινες ταμπέλες επισημαίνουν ότι είναι ιδιωτικός χώρος. Το ξύλο και η πέτρα κυριαρχεί. Καταλήγουμε σε ένα γραφικό μπαράκι. Εκεί οι αρχηγοί μας πληροφορούν για τις δραστηριότητες της σημερινής εκδρομής και μας συστήνουν τον φωτογράφο που έχουν μαζί τους. Είναι ένας ξανθός γαλανομάτης Αυστραλός ο οποίος εξηγεί πως θα βγάζει φωτογραφίες με την υποβρύχια κάμερα του, τις οποίες μπορούμε να αγοράσουμε μετά. Όλα αυτά με αρκετή δόση χιούμορ, το οποίο ασφαλώς και έχει, αλλά δεν ξεκαρδίζεσαι και με τα δέκα αστεία που λέει ανά πρόταση. Μας λέει πως τα νερά είναι φανταστικά εδώ και προσφέρονται για υπέροχο σνόρκελινγκ. Μας ζητάει να σεβαστούμε τον βυθό σε περίπτωση κατάδυσης και να μην πειράξουμε κοράλλια ή κοχύλια. Δεν είναι σουβενίρ αυτά, ανήκουν στον ωκεανό. Σωστά τα λέει.
Δίπλα από το μπαρ, βρίσκονται αραχτοί και λάιτ τρεις Ταϋλανδοί υπεύθυνοι καταδύσεων, έχοντας μπροστά τους μπουκάλες οξυγόνου και στολές κατάδυσης. Οι ίδιοι τις φοράνε ήδη. Ο ένας νεαρός το παίζει μούρη και είναι όντως φάτσα. Δεν είναι όμορφος αλλά έχει κάτι. Πρέπει να είναι από τους ωραίους Ταϋλανδούς. Αδύνατος αλλά γυμνασμένος, με μαλλί σε κοτσιδούλα και με μπόλικο αέρα αυτοπεποίθησης τραβάει τα βλέμματα των πιτσιρίκων σαν μαγνήτης. Αν και άσχετη, έχω την εντύπωση πως οι φανς θα ευχαριστηθούν την κατάδυση εδώ.
Πάμε προς την παραλία, η οποία είναι χωρισμένη από τον υπόλοιπο χώρο με κάτι σαν φράκτη και μπορείς να μπεις μόνο από μια είσοδο. Άλλη μια γούβα με νερό σε κάνει να ξεπλύνεις τα πόδια σου όπως φεύγεις για να προστατεύσει τον εκτός παραλίας χώρο.
Η θάλασσα περιβάλλεται από παχιά λευκή άμμο και υπάρχουν μίνι ξαπλώστρες με ομπρέλες. Είναι λίγες οπότε πρέπει να βιαστείς αν θέλεις να τις προλάβεις. Καθόμαστε σε κάποιες έναντι λίγων μπατ.
Η περιοχή γύρω από την παραλία είναι γεμάτη πράσινο και μικρά γραφικά μπανγκαλόους είναι αραιά διασκορπισμένα στις άκρες.
Αντιλαμβάνομαι πόσο φτωχή είναι η φωτογραφική μου μηχανή και πόσο δεν μπορεί να αποτυπώσει τις ομορφιές που βλέπω γύρω μου. Βλέπουμε μια γάτα να παίζει στην άμμο και θυμάμαι την κατάρα του νησιού που αφορά τους σκύλους. Δεν επιτρέπονται σκυλιά εδώ λένε γιατί κανένα δεν την βγάζει καθαρή, όλα πεθαίνουν!
Ο καιρός για ακόμα μια φορά δεν μας κάνει το χατίρι και είναι μουντός. Λες και δεν μας συμπαθεί ένα πράγμα. Είπαμε να βρέξει αλλά όχι και ΚΑΘΕ φορά που πάμε για μπάνιο. Μάρτης μήνας είναι, η ιδανική εποχή για Ταϋλάνδη. Που να ερχόμασταν στην περίοδο των βροχών. Πάνω που μένουμε με τα μαγιώ μας και ίσα που πλησιάζουμε την θάλασσα, αρχίζει να ψιχαλίζει. Άντε πάλι. Same old story. Story of my Thailand.
Μαζεύουμε τα πράγματα μας, ξαναντυνόμαστε και επιστρέφουμε στο ψάθινο μπαράκι. Παραγγέλνω ένα γιαουρτοποτό με φρέσκο ανανά κι η Κλαίρη ένα νερουλό καφέ με μόκα. Και το ψιχαλητό γίνεται καρέκλες. Σε λίγο σταματά, πάει μπουρίνι ήτανε λέμε, ωστόσο ο ουρανός εξακολουθεί να είναι κατσούφης. Δεν με πειράζει που δεν κάνω μπάνιο, η ομορφιά γύρω μου γαληνεύει την ψυχή μου. Μα έχει τόση ηρεμία… Όπως και στο Koh Wua Talap, μοιάζουμε ως οι μοναδικοί επισκέπτες του νησιού. Πηγαίνω στην τουαλέτα περνώντας από ένα γραφικό μονοπάτι και διαπιστώνω πως χαρτί έχει μόνο στους νιπτήρες έξω. Άντε να σε πιάσει κόψιμο! Θέλω να πλύνω τα χέρια μου και σαπούνι ουδέν. Ωραία. Επιστρέφω στο μπαράκι και ζητάω από τον συμπαθητικό νεαρό λίγο σαπούνι. Βρε τι στα αγγλικά προσπαθώ να του εξηγήσω, τι προσπαθώ να του δείξω, σε τι παντομίμα επιδίδομαι, αυτός, αν και πρόθυμος, δεν καταλαβαίνει. Με τίποτα! Σκύβω τόσο πολύ που σχεδόν είμαι έτοιμη να βουτήξω μέσα στο μπαρ και πιάνω ένα μπολ με σαπουνάδα όπου μέσα πλένουν τα ποτήρια. Έλα, σαν να κατάλαβε. Μου δίνει απορρυπαντικό για τα πιάτα και μετά από κάνα τέταρτο προσπάθειας καταφέρνω επιτέλους να πλύνω τα χέρια μου. Μα θα πάμε να φάμε σε λίγο, βρώμικα να είναι?
Πηγαίνουμε στον χώρο φαγητού, ήρθε η ώρα για μάσα. Υπάρχουν πολλά ξύλινα τραπέζια και κάποια από αυτά βρίσκονται στις άκρες, σε ανοιχτό χώρο, χαρίζοντας υπέροχη θέα. Δεν προλαβαίνουμε όμως και καθόμαστε κάτω από το σκέπαστρο. Τα τραπέζια είναι αρκετά μεγάλα για να κάθονται μόνο δύο, έτσι μοιραζόμαστε το τραπέζι μας με ένα ζευγάρι κινέζων. Ο μπουφές αποτελείται από μπόλικες σαλάτες, κάτι σαν πατατάκια με γεύση γαρίδας, κάτι πικάντικο -μάλλον κοτόπουλο- που δεν μου βγαίνει να δοκιμάσω με τέτοιο στομάχι, μπουρέκια τηγανιτά γεμιστά με μανιτάρια, ρύζι ofcourse, ψητά λαχανικά και ως επιδόρπιο έχει όπως πάντα καρπούζι και ανανά αλλά και κέικ μπανάνα. Φτιάχνω ένα γεμάτο πιάτο με φαγητό συν ακόμα ένα με φρούτα και κέικ και πεινασμένη αρχίζω να τα αδειάζω με την σειρά. Το ρύζι και τα ψητά λαχανικά έχουν γίνει τα αγαπημένα μου εδέσματα όλες αυτές τις μέρες. Ο κινέζος δίπλα μου έχοντας σαβουριάσει ήδη το δεύτερο (τεράστιο) πιάτο, τώρα επιτίθεται και στο πιάτο της συντρόφου του που ίσα που τσιμπά το φαγητό της. Ένα ακόμα σχεδόν ξεχειλισμένο πιάτο με φρούτα και κέικ περιμένει την επόμενη του επίθεση. Ω ρε πείνα! Δίπλα από τον μπουφέ είναι απλωμένες οι λίγες φωτογραφίες που πρόλαβε να βγάλει ο Αυστραλός πριν ο κόσμος αρχίσει να τρέχει για να προφυλαχτεί από την βροχή. Εμείς δεν τον συναντήσαμε καν στην παραλία αλλά έχει βγάλει πολύ ωραίες φωτογραφίες, είναι από τις λίγες φορές που μπορεί και να αγόραζα.
Ξαφνικά αρχίζει να ξαναβρέχει και ακόμα πιο ξαφνικά αρχίζει να γίνεται κατακλυσμός! Οι ακριανές θέσεις έχουν πάψει πλέον να είναι πλεονεκτικές και οι δόλιες παρέες όπως όπως μαζεύουν τα φαγητά τους και ψάχνουν να βρουν που θα καθίσουν. Δεν έχει πολλές θέσεις, οπότε στριμωχνόμαστε για να μπορέσουμε να χωρέσουμε όλοι. Η δυνατή ροή της μπόρας καταφέρνει να βρέξει ακόμα κι εμάς που καθόμαστε πιο μέσα. Μια μεσήλικη παρέα 6-7 ατόμων που αναγκάστηκε να σηκωθεί, αναγκάζεται να ξανασηκωθεί όταν η υποτυπώδης ψάθινη στέγη, σπάει από την δυνατή βροχή και ένα νέο κύμα νερών μουσκεύει και πάλι τα φαγητά τους. Βλέπω έναν κακομοίρη κυριούλη να στέκεται όρθιος δίπλα από το τραπέζι μας να σουρώνει το φαγητό του (!) από την βροχή και να προσπαθεί να φάει επιτέλους.
Εμείς πάλι, το διασκεδάζουμε. Είναι τόσο ωραία που παρά την καταιγίδα, τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει την τόση ομορφιά. Θα προτιμούσα βέβαια να είχε άλλον καιρό και να κατάφερνα να βουτήξω και στην θάλασσα αλλά τι να κάνουμε, έχω αρχίσει να γίνομαι ολιγαρκής σ’ αυτό το ταξίδι. Ή μήπως όχι? Ότι και να κάνεις πάντως δεν μπορείς να τα βάλεις με την φύση, οπότε καλύτερα να πας με τα νερά της. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά!
Αν και μέχρι σήμερα δεν θα πρότεινα την Ταϋλάνδη για honeymoon, αυτό το μέρος είναι ότι πιο ειδυλλιακό και ρομαντικό έχω δει. Αν είσαι από τους τυχερούς και εξακολουθείς να είσαι στα μέλια με τον σύντροφο της ζωής σου, το να είστε αγκαλιά και να χαζεύετε μαζί το ηλιοβασίλεμα είναι από τα απλά πράγματα που μοιάζουν με δώρα ζωής. Αν πάλι είστε πολλά χρόνια μαζί και ναι μεν αγαπιέστε αλλά ο ρομαντισμός έχει κρυφτεί για τα καλά πια στα συρτάρια της νοσταλγίας, ε λίγη βαρεμάρα μπορεί και να την αποκτήσεις μετά από λίγες μέρες. Όταν χορτάσει το μάτι σου από την άσπιλη ομορφιά κι οι καταδύσεις δεν είναι το φόρτε σου, δεν έχει κάτι άλλο να κάνεις. Εκτός κι αν είσαι συγγραφέας, τότε είναι ότι πρέπει για να ηρεμήσει το κεφάλι σου και να απελευθερωθούν οι σκέψεις σου. Ή ζωγράφος και ψάχνεις να βρεις έμπνευση για να ζωγραφίσεις τον παράδεισο. Για την θάλασσα δεν ξέρω να πω, ο καιρός δεν με άφησε να έχω γνώμη. Τώρα που φεύγουμε αποφασίζει να ηρεμήσει και να βγάλει τον ήλιο από την κρυψώνα του.
Η κούραση καλά κρατεί, όμως μπαίνουμε στο καραβάκι ήρεμες και χαμογελαστές. Έτοιμες για την συνέχεια της εκδρομής.
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
