zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Σηκωνόμαστε σχετικά αργά χωρίς να προλάβουμε να πάρουμε και πάλι πρωινό. Τι πρωτότυπο! Προτιμήσαμε όμως να κερδίσουμε λίγο ύπνο παραπάνω. Μια φορά καταφέραμε πρωινό στο ξενοδοχείο τόσες μέρες κι ας το είχαμε προπληρώσει. Μικρό το κακό, μόνο 10 ευρώ κόστισε στην καθεμιά μας παραπάνω. Ετοιμάζουμε τα πράγματα μας προς αναχώρηση με χαλαρούς ρυθμούς. Βλέπω την Κλαίρη να βάζει στην βαλίτσα της το λάπτοπ της και την κοιτάζω με ορθάνοιχτα έκπληκτα μάτια. Και ορθάνοιχτο στόμα να συμπληρώσω μέχρι που αρχίζει να ανοιγοκλείνει για να της μιλήσω. «Πας καλά?» της λέω. «Γιατί?» Ρωτάει κι αυτή έκπληκτη. Απορεί κιόλας! «Το χω ξανακάνει» Τι ακούω Θεέ μου! «Έλα μωρέ, βαριέμαι να το κουβαλάω». «Ρε βγάλτο από κει μέσα, τι πάει να πει βαριέμαι? Δεν σε πάει που δεν σε πάει τελευταία, θες να γίνει καμιά στραβή και να το κλαις?» Καλά λέει, σαν μαλωμένο κουτάβι. Απορώ, απορώ που θέλει να αφήσει το μικρό της πολύτιμο λάπτοπ να ταξιδέψει μαζί με τις αποσκευές. Μετά θυμάμαι κάποιες από τις άπειρες ξανθιές στιγμές μου και σταματώ επιτόπου την κριτική. Αποχαιρετούμε το μικρό μας δωμάτιο και πλησιάζουμε την ρεσεψιόν. Πληρώνουμε κάτι τοπικά τηλεφωνήματα που είχαμε κάνει στο πρακτορείο του Χρήστου και μας επιστρέφουν τα 1000 μπατ που είχαμε δώσει στην αρχή ως εγγύηση. Αφήνουμε τις βαλίτσες μας εκεί και είμαστε έτοιμες για μια τελευταία βόλτα στο Κο Σαμούι.
Παίρνουμε (ακόμα) ένα songthaew και σε λίγο βρισκόμαστε στον Μεγάλο Βούδα, στον ναό Wat Plai, τον οποίο επισκεφτήκαμε στην πρώτη μας εκδρομή. Ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι η συμπαθητική οικονομική αγορά που βρίσκεται ακριβώς από κάτω και θέλαμε να ψωνίσουμε τότε αλλά δεν προλαβαίναμε να το κάνουμε με την ησυχία μας. Πέρα από τα ψώνια φυσικά, εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία να χαζέψουμε και πάλι τον τεράστιο Βούδα, όπως και τα διάφορα θρησκευτικά πολύχρωμα περιτεχνήματα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ένα μικρό παγωτατζίδικο πουλάει… παγωτό (τι άλλο) και άλλοι πλανόδιοι ένα σωρό λιχουδιές. Όμορφα, λευκά αεράτα ρούχα μου φωνάζουν “buy me, bye ME!”,
ενώ κάτι μποέμ παντελόνες τραβούν το βλέμμα της αδερφής μου. Σε ένα μαγαζί βρίσκουμε μια μπλούζα με την γνωστή φυσιογνωμία του φοβερού Τσε. Τώρα εγώ φταίω? Με κυνηγάει από παντού, όχι, παραδεχτείτε το! Είναι όμως δυνατόν να έρθεις στην Ταϋλάνδη και να αγοράσεις μπλούζα με τον Τσε επάνω? Ούτε εγώ δεν θα το έκανα αυτό! Η μπλούζα με την φοβερή επαναστατική φιγούρα, δίπλα στην εικόνα του Ταϋλανδού βασιλιά, είναι οξύμωρη αλλά ενδιαφέρον.
Αγοράζουμε διάφορα φθηνότατα πραγματάκια, ενώ εκτελούμε συγχρόνως το απαραίτητο παζάρι. Η Κλαίρη έχει αφήσει εμένα να παζαρέψω γιατί (όπως και στο Ντουμπάι) αν το έκανε η ίδια μπορεί και να ψωνίζαμε πιο ακριβά τελικά. Αφού όταν ζητάει χαμηλότερη τιμή δεν πείθει ούτε τον εαυτό της, πώς να πείσει τον πωλητή? Δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια αλλά μου φτιάχνει την διάθεση όταν παζαρεύει! Σκάμε στα γέλια κι οι δυο μας! Φεύγοντας, 500 μέτρα πιο κάτω, στην μία από τις δύο πύλες που οδηγούν στον Μεγάλο Βούδα και πάνω στον περιφερειακό δρόμο, βρίσκεται ένα τουριστικό αλλά όμορφο μπαράκι. Έχει και γαμώ τις θέες ενώ μια σημαία της Βραζιλίας στολίζει το εσωτερικό του. Το άσχετο!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Δεν έχουμε πολύ ώρα στην διάθεση μας οπότε με ένα songthaew (πάλι πάλι) γυρίζουμε στην Τσαβένγκ, κοντά στο ξενοδοχείο μας. Εκεί κάνουμε την τελευταία βόλτα στην τοπική υπαίθρια αγορά
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
και ενώ έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από το χοτέλ επιστρέφουμε μέσω της παραλίας. Από εκείνη την πλευρά της παραλίας της Τσαβένγκ δεν είχαμε ξαναπάει και μας κάνει εντύπωση που όσο προχωράμε βλέπουμε κάτι πιο κυριλέ ξενοδοχεία να έχουν κάποιο χώρο της παραλίας πριβέ, μόνο για τους πελάτες τους! Μωρ τι μας λες? Πατάω πάνω στην χωρισμένη με σκοινιά παραλία επίτηδες. Έπειτα βλέπουμε κρεβάτια με σκιερή τέντα πάνω στην άμμο και χαμογελαστές (όπως πάντα) Ταϋλανδές προσφέρουν υπηρεσίες μασάζ.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Κάποιοι το ευχαριστιούνται ήδη και πολύ τους ζηλεύω. Mία μασέρ που έχει αναλάβει έναν άντρα, του δίνει και καταλαβαίνει κι αυτός βγάζει κάτι άναρθρους ήχους που κάνουν τις υπόλοιπες κοπέλες να γελάνε! Φαίνεται να πονάει λίγο αλλά μοιάζει να το απολαμβάνει!
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Εξακολουθώ να έχω κάνει μόνο μια φορά μασάζ εδώ στο Κο Σαμούι και σκέφτομαι μέσα μου πως αυτό πρέπει ΟΠΩΣ και ΔΗΠΟΤΕ να αλλάξει στην Μπανγκόκ. Όχι πως θα έχουμε plenty of time κι εκεί, αλλά κρίμα είναι να μην ξεκουράσω το σώμα μου με τόσο λίγα χρήματα!
Φτάνουμε στο μπαρ του ξενοδοχείου μας και λέμε να αράξουμε εδώ μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε. Παραγγέλνουμε φυσικούς χυμούς, καρπούζι για την Κλαίρη και μάνγκο για μένα (πολύ το φοράω αυτό το φρούτο τελευταία), ενώ μοιραζόμαστε ένα κλαμπ σάντουιτς για να μας ξεγελάσει την πείνα. Φυσάει αρκετά και σήμερα και μην έχοντας κάτι άλλο να κάνω, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Πάντα την βρίσκω με το people watching (ειδικά στο εξωτερικό) και την παρατήρηση διαφόρων ανθρώπινων συμπεριφορών ασχέτου ηλικίας, φύλου και κοινωνικής τάξης. Οι περισσότεροι τουρίστες που βλέπω είναι Ισραηλινοί και κυρίως απαρτίζονται από αντρικές παρέες. Θυμάμαι τις προάλλες που πίναμε με τους Ρώσους ποτό στο beach bar του ξενοδοχείου, μια παρέα νεαρών αντρών να παίζει με ένα μικρό κοριτσάκι. Έχοντας επηρεαστεί από τις υποθέσεις παιδεραστίας που πρόσφατα είχα συζητήσει με τον Χρήστο και την Κλαίρη, δεν ήξερα αν έπρεπε να χαμογελάσω (είναι πάντα ωραία η εικόνα μιας τρυφερής συμπεριφοράς ενός άντρα προς ένα παιδί) ή να αγχωθώ που έβλεπα αυτήν την σκηνή. Την ίδια βραδιά, ένα άλλο κοριτσάκι, τσιγγάνικα όμορφο, πουλούσε κάτι φτηνά άσπρα κολιέ με αληθινά λουλουδάκια πάνω. Με τα νάζια και τα σκέρτσα της ήταν λίγο δύσκολο στον οποιοδήποτε να αντισταθεί στην αγορά της μικρής πραμάτειάς της. Γι αυτό και ο Ιβάν είχε αγοράσει τότε, σε όλες της κυρίες της παρέας.
Βαριέμαι που περιμένω έτσι άπραγη μέχρι να φύγουμε. Συγχρόνως σκέφτομαι πως κάναμε βλακεία που συνδυάσαμε ΚΑΙ την Μπανγκόκ στο τόσο ολιγοήμερο ταξίδι μιας και μαζί με την μία ημέρα άφιξης συν την μία ημέρα αναχώρησης, χάνουμε άλλη μια μέρα στην ουσία με την μεταφορά μας στην πρωτεύουσα. Άλλη μια βλακεία δηλαδή προστίθεται στην οργάνωσή μας. Όλα είναι λάθος οργανωμένα, όλα. Θυμάμαι πως δεν έχω πάρει αναμνηστικό από το Κο Σαμούι και πετάγομαι έντρομη πάνω για να πάω πάλι στην αγορά μόνη μου. Πρέπει κάτι να βρω για να συμπληρώσω την συλλογή που έχω με διάφορα πραγματάκια ανά τον κόσμο. Μαζί με ένα όμορφο φθηνό καδράκι, αγοράζω και κάτι ωραιότατες σαγιονάρες παραλίας στην εξευτελιστική τιμή των..… 100 μπατ! Στον δρόμο παρατηρώ μια γριούλα φορτωμένη με διάφορα αγαθά, τα οποία πουλά για την διαβίωση της. Μέσα στην ζέστη να κουβαλά τόσο βάρος, κάνει το φορτίο της (με και χωρίς εισαγωγικά) ακόμα πιο βαρύ.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Γυρίζω να βρω την αδερφή μου και μαζί πηγαίνουμε στην ρεσεψιόν. Σε λίγο έρχεται η γνωστή καλή μας ταξιτζού Που, η οποία as always αναλαμβάνει να μας πάει ασφαλείς στον προορισμό μας. Ο πάντα κοντά μας Χρήστος κανόνισε να έρθει να μας πάρει για να μας πάει στο αεροδρόμιο. Στον δρόμο ρουφάμε τις τελευταίες εικόνες του νησιού. Πιάνουμε για άλλη μια φορά την κουβέντα και μας μιλάει για το πόσες πολλές ώρες εργάζεται και πως το ταξί το δουλεύει εναλλάξ με τον πατέρα της. Η τύχη της ως γυναίκα είναι καλή, αν σκεφτούμε με τι απασχολείται η πλειοψηφία των γυναικών στην Ταϋλάνδη. Μην τα ξαναλέμε. Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου έχει κολλημένη μια φωτογραφία του βασιλιά. Δεν μου φαίνεται περίεργο καθώς δεν είναι η μόνη που το κάνει αυτό, ούτε η πρώτη φορά που το βλέπω. Τα περισσότερα οχήματα αλλά και μαγαζιά, κοσμούνται με φυλαχτά, φωτογραφίες και διάφορα είδη λατρείας προς τον βασιλιά. Και με κάθε είδους Βούδα φυσικά.
Φτάνουμε στο κουκλίστικο αεροδρόμιο του Κο Σαμούι, που όμοια του ομορφιά δεν έχω ξαναδεί. Η γλυκιά Που μας αγκαλιάζει με αυθεντικό πλατύ χαμόγελο, δίνοντας μας ευχές για ένα καλό ταξίδι. Καπνίζουμε 1-2 τσιγάρα πριν τραβήξουμε για το τσεκ ιν. Να ξαναπω πως αν και ο χώρος αναμονής είναι ανοιχτός, εν τούτοις το τσιγάρο εκεί απαγορεύεται. Αυτός δεν είναι χώρος αναμονής. Αυτό το αεροδρόμιο είναι σκέτο εξοχικό. Χυνόμαστε σε κάτι άνετες ξαπλώστρες, έχοντας θέα πράσινους κήπους, ενώ μπροστά τους βρίσκονται οι διάδρομοι προσγείωσης. Εκπληκτικό.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ήρθε η ώρα της πτήσης μας. Το χαριτωμένο λεωφορειάκι που μοιάζει με παγωτατζίδικο (όπως λέει και μια παραλιομάνιακ τραβελστορίτισσα) έχει έρθει για να μας παραλάβει.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ενώ είναι άδειο και μέχρι να ξεκινήσει, η Κλαίρη ρωτάει τον οδηγό αν μπορεί να μπει στην θέση του και να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία. Κάτι έχει πάθει σήμερα κι όλο έχει τέτοιου τύπου φωτογραφικές εμπνεύσεις. Την μία φωτογραφήθηκε ως πλανόδια που πουλάει παγωτό, την άλλη σε μια καρότσα παραγωγής φρέσκων χυμών και τώρα εδώ στο λεωφορειάκι. «Ρε..» της λέω, «εδώ βρήκες να ψάξεις για δουλειά?» Και κακακακακα λυνόμαστε στα γέλια παρασύροντας τον οδηγό και τους λοιπούς Ταϋλανδούς, οι οποίοι γελάνε κι αυτοί ολόκαρδα παρέα μας. Κι ας μην έχουν ιδέα για το τι λέμε. Μα πόσο μεταδοτική μπορεί να είναι η διάθεση! Η μηχανή είναι ανοιχτή και το μόνο που κάνει ο οδηγός είναι την σβήσει, παρόλο που τα κλειδιά τα αφήνει πάνω. Κακώς. Κι αν η Κλαίρη ήταν καμιά τρελή (που είναι αλλά όχι τόσο) και γούσταρε ξαφνικά να βολτάρει στους διαδρόμους προσγείωσης?
Μπαίνουμε στο μικρό αεροπλάνο. Η πτήση διαρκεί μια ώρα περίπου αλλά φροντίζουν να μας σερβίρουν ένα κρουασάν με τυρί κι ένα μπισκότο που δεν πολυκαταλαβαίνω τι γεύση έχει. Τα τρώω και τα δυο λαίμαργα ενώ σκέφτομαι στενάχωρα πως σαν να έχω πάρει κάνα δυο κιλά (μην σου πω και τρία) κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Λίγο αυτά τα αντιπαθητικά κιλά, λίγο η κούραση, λίγο μια αναπάντεχη νοσταλγία που με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες κι όσο περνάνε γίνεται και μεγαλύτερη, έχει αρχίσει σταδιακά η όρεξη μου παρόλη την ζέστη να πέφτει υπό το μηδέν. Αχάριστη, μου φωνάζω μέσα μου, ενώ τρώω την τελευταία μπουκιά του κρουασάν μου. Για να δω, η Κλαίρη το έφαγε το δικό της ή έχει να φάω κι άλλο λίγο? Lol..
Παίρνουμε (ακόμα) ένα songthaew και σε λίγο βρισκόμαστε στον Μεγάλο Βούδα, στον ναό Wat Plai, τον οποίο επισκεφτήκαμε στην πρώτη μας εκδρομή. Ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ είναι η συμπαθητική οικονομική αγορά που βρίσκεται ακριβώς από κάτω και θέλαμε να ψωνίσουμε τότε αλλά δεν προλαβαίναμε να το κάνουμε με την ησυχία μας. Πέρα από τα ψώνια φυσικά, εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία να χαζέψουμε και πάλι τον τεράστιο Βούδα, όπως και τα διάφορα θρησκευτικά πολύχρωμα περιτεχνήματα.
Ένα μικρό παγωτατζίδικο πουλάει… παγωτό (τι άλλο) και άλλοι πλανόδιοι ένα σωρό λιχουδιές. Όμορφα, λευκά αεράτα ρούχα μου φωνάζουν “buy me, bye ME!”,
ενώ κάτι μποέμ παντελόνες τραβούν το βλέμμα της αδερφής μου. Σε ένα μαγαζί βρίσκουμε μια μπλούζα με την γνωστή φυσιογνωμία του φοβερού Τσε. Τώρα εγώ φταίω? Με κυνηγάει από παντού, όχι, παραδεχτείτε το! Είναι όμως δυνατόν να έρθεις στην Ταϋλάνδη και να αγοράσεις μπλούζα με τον Τσε επάνω? Ούτε εγώ δεν θα το έκανα αυτό! Η μπλούζα με την φοβερή επαναστατική φιγούρα, δίπλα στην εικόνα του Ταϋλανδού βασιλιά, είναι οξύμωρη αλλά ενδιαφέρον.
Αγοράζουμε διάφορα φθηνότατα πραγματάκια, ενώ εκτελούμε συγχρόνως το απαραίτητο παζάρι. Η Κλαίρη έχει αφήσει εμένα να παζαρέψω γιατί (όπως και στο Ντουμπάι) αν το έκανε η ίδια μπορεί και να ψωνίζαμε πιο ακριβά τελικά. Αφού όταν ζητάει χαμηλότερη τιμή δεν πείθει ούτε τον εαυτό της, πώς να πείσει τον πωλητή? Δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια αλλά μου φτιάχνει την διάθεση όταν παζαρεύει! Σκάμε στα γέλια κι οι δυο μας! Φεύγοντας, 500 μέτρα πιο κάτω, στην μία από τις δύο πύλες που οδηγούν στον Μεγάλο Βούδα και πάνω στον περιφερειακό δρόμο, βρίσκεται ένα τουριστικό αλλά όμορφο μπαράκι. Έχει και γαμώ τις θέες ενώ μια σημαία της Βραζιλίας στολίζει το εσωτερικό του. Το άσχετο!
Δεν έχουμε πολύ ώρα στην διάθεση μας οπότε με ένα songthaew (πάλι πάλι) γυρίζουμε στην Τσαβένγκ, κοντά στο ξενοδοχείο μας. Εκεί κάνουμε την τελευταία βόλτα στην τοπική υπαίθρια αγορά
και ενώ έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από το χοτέλ επιστρέφουμε μέσω της παραλίας. Από εκείνη την πλευρά της παραλίας της Τσαβένγκ δεν είχαμε ξαναπάει και μας κάνει εντύπωση που όσο προχωράμε βλέπουμε κάτι πιο κυριλέ ξενοδοχεία να έχουν κάποιο χώρο της παραλίας πριβέ, μόνο για τους πελάτες τους! Μωρ τι μας λες? Πατάω πάνω στην χωρισμένη με σκοινιά παραλία επίτηδες. Έπειτα βλέπουμε κρεβάτια με σκιερή τέντα πάνω στην άμμο και χαμογελαστές (όπως πάντα) Ταϋλανδές προσφέρουν υπηρεσίες μασάζ.
Κάποιοι το ευχαριστιούνται ήδη και πολύ τους ζηλεύω. Mία μασέρ που έχει αναλάβει έναν άντρα, του δίνει και καταλαβαίνει κι αυτός βγάζει κάτι άναρθρους ήχους που κάνουν τις υπόλοιπες κοπέλες να γελάνε! Φαίνεται να πονάει λίγο αλλά μοιάζει να το απολαμβάνει!
Εξακολουθώ να έχω κάνει μόνο μια φορά μασάζ εδώ στο Κο Σαμούι και σκέφτομαι μέσα μου πως αυτό πρέπει ΟΠΩΣ και ΔΗΠΟΤΕ να αλλάξει στην Μπανγκόκ. Όχι πως θα έχουμε plenty of time κι εκεί, αλλά κρίμα είναι να μην ξεκουράσω το σώμα μου με τόσο λίγα χρήματα!
Φτάνουμε στο μπαρ του ξενοδοχείου μας και λέμε να αράξουμε εδώ μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε. Παραγγέλνουμε φυσικούς χυμούς, καρπούζι για την Κλαίρη και μάνγκο για μένα (πολύ το φοράω αυτό το φρούτο τελευταία), ενώ μοιραζόμαστε ένα κλαμπ σάντουιτς για να μας ξεγελάσει την πείνα. Φυσάει αρκετά και σήμερα και μην έχοντας κάτι άλλο να κάνω, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Πάντα την βρίσκω με το people watching (ειδικά στο εξωτερικό) και την παρατήρηση διαφόρων ανθρώπινων συμπεριφορών ασχέτου ηλικίας, φύλου και κοινωνικής τάξης. Οι περισσότεροι τουρίστες που βλέπω είναι Ισραηλινοί και κυρίως απαρτίζονται από αντρικές παρέες. Θυμάμαι τις προάλλες που πίναμε με τους Ρώσους ποτό στο beach bar του ξενοδοχείου, μια παρέα νεαρών αντρών να παίζει με ένα μικρό κοριτσάκι. Έχοντας επηρεαστεί από τις υποθέσεις παιδεραστίας που πρόσφατα είχα συζητήσει με τον Χρήστο και την Κλαίρη, δεν ήξερα αν έπρεπε να χαμογελάσω (είναι πάντα ωραία η εικόνα μιας τρυφερής συμπεριφοράς ενός άντρα προς ένα παιδί) ή να αγχωθώ που έβλεπα αυτήν την σκηνή. Την ίδια βραδιά, ένα άλλο κοριτσάκι, τσιγγάνικα όμορφο, πουλούσε κάτι φτηνά άσπρα κολιέ με αληθινά λουλουδάκια πάνω. Με τα νάζια και τα σκέρτσα της ήταν λίγο δύσκολο στον οποιοδήποτε να αντισταθεί στην αγορά της μικρής πραμάτειάς της. Γι αυτό και ο Ιβάν είχε αγοράσει τότε, σε όλες της κυρίες της παρέας.
Βαριέμαι που περιμένω έτσι άπραγη μέχρι να φύγουμε. Συγχρόνως σκέφτομαι πως κάναμε βλακεία που συνδυάσαμε ΚΑΙ την Μπανγκόκ στο τόσο ολιγοήμερο ταξίδι μιας και μαζί με την μία ημέρα άφιξης συν την μία ημέρα αναχώρησης, χάνουμε άλλη μια μέρα στην ουσία με την μεταφορά μας στην πρωτεύουσα. Άλλη μια βλακεία δηλαδή προστίθεται στην οργάνωσή μας. Όλα είναι λάθος οργανωμένα, όλα. Θυμάμαι πως δεν έχω πάρει αναμνηστικό από το Κο Σαμούι και πετάγομαι έντρομη πάνω για να πάω πάλι στην αγορά μόνη μου. Πρέπει κάτι να βρω για να συμπληρώσω την συλλογή που έχω με διάφορα πραγματάκια ανά τον κόσμο. Μαζί με ένα όμορφο φθηνό καδράκι, αγοράζω και κάτι ωραιότατες σαγιονάρες παραλίας στην εξευτελιστική τιμή των..… 100 μπατ! Στον δρόμο παρατηρώ μια γριούλα φορτωμένη με διάφορα αγαθά, τα οποία πουλά για την διαβίωση της. Μέσα στην ζέστη να κουβαλά τόσο βάρος, κάνει το φορτίο της (με και χωρίς εισαγωγικά) ακόμα πιο βαρύ.
Γυρίζω να βρω την αδερφή μου και μαζί πηγαίνουμε στην ρεσεψιόν. Σε λίγο έρχεται η γνωστή καλή μας ταξιτζού Που, η οποία as always αναλαμβάνει να μας πάει ασφαλείς στον προορισμό μας. Ο πάντα κοντά μας Χρήστος κανόνισε να έρθει να μας πάρει για να μας πάει στο αεροδρόμιο. Στον δρόμο ρουφάμε τις τελευταίες εικόνες του νησιού. Πιάνουμε για άλλη μια φορά την κουβέντα και μας μιλάει για το πόσες πολλές ώρες εργάζεται και πως το ταξί το δουλεύει εναλλάξ με τον πατέρα της. Η τύχη της ως γυναίκα είναι καλή, αν σκεφτούμε με τι απασχολείται η πλειοψηφία των γυναικών στην Ταϋλάνδη. Μην τα ξαναλέμε. Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου έχει κολλημένη μια φωτογραφία του βασιλιά. Δεν μου φαίνεται περίεργο καθώς δεν είναι η μόνη που το κάνει αυτό, ούτε η πρώτη φορά που το βλέπω. Τα περισσότερα οχήματα αλλά και μαγαζιά, κοσμούνται με φυλαχτά, φωτογραφίες και διάφορα είδη λατρείας προς τον βασιλιά. Και με κάθε είδους Βούδα φυσικά.
Φτάνουμε στο κουκλίστικο αεροδρόμιο του Κο Σαμούι, που όμοια του ομορφιά δεν έχω ξαναδεί. Η γλυκιά Που μας αγκαλιάζει με αυθεντικό πλατύ χαμόγελο, δίνοντας μας ευχές για ένα καλό ταξίδι. Καπνίζουμε 1-2 τσιγάρα πριν τραβήξουμε για το τσεκ ιν. Να ξαναπω πως αν και ο χώρος αναμονής είναι ανοιχτός, εν τούτοις το τσιγάρο εκεί απαγορεύεται. Αυτός δεν είναι χώρος αναμονής. Αυτό το αεροδρόμιο είναι σκέτο εξοχικό. Χυνόμαστε σε κάτι άνετες ξαπλώστρες, έχοντας θέα πράσινους κήπους, ενώ μπροστά τους βρίσκονται οι διάδρομοι προσγείωσης. Εκπληκτικό.
Ήρθε η ώρα της πτήσης μας. Το χαριτωμένο λεωφορειάκι που μοιάζει με παγωτατζίδικο (όπως λέει και μια παραλιομάνιακ τραβελστορίτισσα) έχει έρθει για να μας παραλάβει.
Ενώ είναι άδειο και μέχρι να ξεκινήσει, η Κλαίρη ρωτάει τον οδηγό αν μπορεί να μπει στην θέση του και να βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία. Κάτι έχει πάθει σήμερα κι όλο έχει τέτοιου τύπου φωτογραφικές εμπνεύσεις. Την μία φωτογραφήθηκε ως πλανόδια που πουλάει παγωτό, την άλλη σε μια καρότσα παραγωγής φρέσκων χυμών και τώρα εδώ στο λεωφορειάκι. «Ρε..» της λέω, «εδώ βρήκες να ψάξεις για δουλειά?» Και κακακακακα λυνόμαστε στα γέλια παρασύροντας τον οδηγό και τους λοιπούς Ταϋλανδούς, οι οποίοι γελάνε κι αυτοί ολόκαρδα παρέα μας. Κι ας μην έχουν ιδέα για το τι λέμε. Μα πόσο μεταδοτική μπορεί να είναι η διάθεση! Η μηχανή είναι ανοιχτή και το μόνο που κάνει ο οδηγός είναι την σβήσει, παρόλο που τα κλειδιά τα αφήνει πάνω. Κακώς. Κι αν η Κλαίρη ήταν καμιά τρελή (που είναι αλλά όχι τόσο) και γούσταρε ξαφνικά να βολτάρει στους διαδρόμους προσγείωσης?
Μπαίνουμε στο μικρό αεροπλάνο. Η πτήση διαρκεί μια ώρα περίπου αλλά φροντίζουν να μας σερβίρουν ένα κρουασάν με τυρί κι ένα μπισκότο που δεν πολυκαταλαβαίνω τι γεύση έχει. Τα τρώω και τα δυο λαίμαργα ενώ σκέφτομαι στενάχωρα πως σαν να έχω πάρει κάνα δυο κιλά (μην σου πω και τρία) κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Λίγο αυτά τα αντιπαθητικά κιλά, λίγο η κούραση, λίγο μια αναπάντεχη νοσταλγία που με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες κι όσο περνάνε γίνεται και μεγαλύτερη, έχει αρχίσει σταδιακά η όρεξη μου παρόλη την ζέστη να πέφτει υπό το μηδέν. Αχάριστη, μου φωνάζω μέσα μου, ενώ τρώω την τελευταία μπουκιά του κρουασάν μου. Για να δω, η Κλαίρη το έφαγε το δικό της ή έχει να φάω κι άλλο λίγο? Lol..
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
