zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Ήρθε η ώρα που δεν θέλω. Πρέπει να φύγουμε. Μα δεν θέλω να φύγουμε! Κάνω μια μεγάλη νοερή αγκαλιά το νησί και του ψιθυρίζω «στο επανιδείν» . Ανεβαίνουμε στα long tails που μας περιμένουν στην ακτή και φτάνουμε στο μικρό καράβι.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτή η εικόνα έχει σμικρυνθεί. Πατήστε εδώ για να δείτε τη μεγάλη εικόνα.
Ανεβαίνουμε γρήγορα στο πάνω κατάστρωμα για να προλάβουμε να πιάσουμε στρώμα. Το γωνιακό που είχαμε το πρωί, το προλαβαίνουν οι Ρώσοι, εμείς πιάνουμε το από κάτω. Δεν πειράζει ακριανό είναι κι αυτό, έχει κι από δω θέα. Ξαπλώνω και απολαμβάνω ηλιοθεραπεία από έναν ήλιο που δεν καίει ιδιαίτερα καθώς είναι απόγευμα και το γλυκό αεράκι δίπλα στην θάλασσα με κάνει σχεδόν να δροσίζομαι. Κλείνω τα μάτια κι ο νους μου γεμίζει με τις σημερινές εικόνες. Νιώθω τόσο χορτάτη. Μια Κούβα και δυο ταξιδευτές της, μπαίνουν σαν κλέφτες στις σκέψεις μου. Άραγε τι να κάνουν τώρα? Θέλω να μοιραστώ μαζί του την περιπέτεια μου με την σπηλιά. Κάπως έτσι με παίρνει ο ύπνος. Στο τσεπάκι τον έχω αυτές τις μέρες.
Η ώρα περνάει και νιώθω το χέρι της Κλαίρης να με σκουντάει ελαφρά. «Μαράκι ξύπνα, φτάνουμε σε λίγο. Σήκω, να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία». «Τώρα, τώρα, πέντε λεπτά ακόμα (τι κλασσικό μου!)» μουγκρίζω. Μετά από λίγο με ξανασκουντάει. Ρε τι έπαθα η γυναίκα. «Τώρα, τώρα» ξαναμουγκρίζω. Μετά από λίγο ξανά. «Θα σηκωθείς μωρέ να βγάλουμε καμιά φώτο?» Πετάγομαι πάνω μες στην τσίτα. «Ώχου ρε Κλαίρη. Καλά δεν μπορείς να περιμένεις λίγο? Αφού κοιμάμαι δεν βλέπεις? Ορίστε, σηκώθηκα, που θες να βγάλουμε?» «Μαράκι, ξαναπέσε κοιμήσου και χέσε μας. Σε λίγα λεπτά φτάνουμε. Μια φωτογραφία σου είπα να με βγάλεις. Σιγά τα ωά! Και μετά λες πως εγώ έχω νεύρα!». Αντιλαμβάνομαι πως της έχω μιλήσει απότομα. Δεν το χω όταν ξυπνάω. «Ωραία, άντε κάτσε να σε βγάλω». Κοίτα το όμως που έχει πεισμώσει τώρα. «Δεν πειράζει άστο, δεν θέλω τώρα». «Καλέ έλα να σε βγάλω». «Δεν θέλω τώρα σου λέω». «Ρε, μην τσαντίζεσαι, ξεκόλλα. Αφού ξέρεις, ποτέ δεν ξυπνάω στάζοντας μέλι, ηρέμησε, δεν σου πα και τίποτα». «Ρε Μαράκι, ήρεμη είμαι, όλα οκ απλά τώρα μου έφυγε η όρεξη για φωτογραφίες, τέλος». Σκάσε μου λέω μέσα μου και μην μιλάς. Το μόνο που δεν θέλω είναι να τσακωθούμε. Την έχουμε γλιτώσει όλη μέρα, δεν θα τα χαλάσουμε στο τέλος της εκδρομής.
Επιστροφή στο δωμάτιο για μια σπιθαμή ξεκούρασης. Κανά μισάωρο μην κακομάθουμε κιόλας. Το πολύ πολύ καλό που μας συμβαίνει τώρα είναι που ξέρουμε πως αύριο έχουμε «ρεπό» από εκδρομές και ναι, ω ναι, θα κοιμηθούμε! Είμαι πολύ συγκινημένη! Μόνο που με νιώθω ήδη πιασμένη από την ανάβαση στην σπηλιά κι αναρωτιέμαι με απογοήτευση πόσο γυμναστική αποτελεί τελικά ο χορός. Πάει, γέρασα τελικά.
Ώρα για τον μίνι απολογισμό της σημερινής εκδρομής. Θα πήγαινα μόνο στο νησί της κοιμισμένης αγελάδας. Όχι πως το Mae Koh ή η φημισμένη λίμνη Talay Nai δεν άξιζαν, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το Wua Talap. Δεν ξέρω αν πραγματοποιείται διανυκτέρευση αλλά αν ναι, σίγουρα θα κοιμόμουν εκεί έστω για μια νύχτα. Ασυζητητί αυτό. Την μία μέρα θα επισκεπτόμουν την σπηλιά και την άλλη το viewpoint. Θα καθόμουν ωωωωωώρες στο καθένα από αυτά και θα χαιρόμουν στο έπακρο την επαφή με την φύση. Αυτό θα γινόταν ΜΕ αθλητικά παπούτσια και ΧΩΡΙΣ βροχή. Αν πάλι τύχαινε να βρέξει, θα χα τον χρόνο να κατέβω όταν ο ουρανός αποφάσιζε να ηρεμήσει. Επίσης θα προσπαθούσα οι αναβάσεις να γίνουν ΜΕ παρέα. Κι επειδή κατά 99% ταξιδεύω με την Κλαίρη και πολύ πιθανό είναι να μην ακολουθούσε, θα φρόντιζα να κάνω παρέες πριν ανέβω. Εύκολα κάνεις φίλους σε τέτοιες καταστάσεις. Αν πάλι δεν έβρισκα θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς. Τις υπόλοιπες ώρες μου θα τις περνούσα πλατσουρίζοντας, βγάζοντας φωτογραφίες, κάνοντας ηλιοθεραπεία κι απολαμβάνοντας απλά τον επίγειο παράδεισο. Θα έπινα φρέσκους χυμούς μάνγκο και καρύδας το πρωί, θα έτρωγα τροπικά φρούτα και το βράδυ θα επιδιδόμουν σε κοκτεηλογευσία στο γραφικό μπαράκι. Ούτε και ξέρω πόσα θα δοκίμαζα! Θα επιδίωκα να γνωρίσω όποιον ντόπιο έβρισκα εκεί και να του πιάσω την κουβέντα. Θα ξάπλωνα στην λευκή άμμο απολαμβάνοντας τον έναστρο ουρανό και θα χανόμουν στις σκέψεις μου. Θα ήταν αισιόδοξες γιατί θα ένιωθα ελεύθερη. Όνειρα… Χωρίς αυτά, αδύνατον να ζήσω.
Ανεβαίνουμε γρήγορα στο πάνω κατάστρωμα για να προλάβουμε να πιάσουμε στρώμα. Το γωνιακό που είχαμε το πρωί, το προλαβαίνουν οι Ρώσοι, εμείς πιάνουμε το από κάτω. Δεν πειράζει ακριανό είναι κι αυτό, έχει κι από δω θέα. Ξαπλώνω και απολαμβάνω ηλιοθεραπεία από έναν ήλιο που δεν καίει ιδιαίτερα καθώς είναι απόγευμα και το γλυκό αεράκι δίπλα στην θάλασσα με κάνει σχεδόν να δροσίζομαι. Κλείνω τα μάτια κι ο νους μου γεμίζει με τις σημερινές εικόνες. Νιώθω τόσο χορτάτη. Μια Κούβα και δυο ταξιδευτές της, μπαίνουν σαν κλέφτες στις σκέψεις μου. Άραγε τι να κάνουν τώρα? Θέλω να μοιραστώ μαζί του την περιπέτεια μου με την σπηλιά. Κάπως έτσι με παίρνει ο ύπνος. Στο τσεπάκι τον έχω αυτές τις μέρες.
Η ώρα περνάει και νιώθω το χέρι της Κλαίρης να με σκουντάει ελαφρά. «Μαράκι ξύπνα, φτάνουμε σε λίγο. Σήκω, να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία». «Τώρα, τώρα, πέντε λεπτά ακόμα (τι κλασσικό μου!)» μουγκρίζω. Μετά από λίγο με ξανασκουντάει. Ρε τι έπαθα η γυναίκα. «Τώρα, τώρα» ξαναμουγκρίζω. Μετά από λίγο ξανά. «Θα σηκωθείς μωρέ να βγάλουμε καμιά φώτο?» Πετάγομαι πάνω μες στην τσίτα. «Ώχου ρε Κλαίρη. Καλά δεν μπορείς να περιμένεις λίγο? Αφού κοιμάμαι δεν βλέπεις? Ορίστε, σηκώθηκα, που θες να βγάλουμε?» «Μαράκι, ξαναπέσε κοιμήσου και χέσε μας. Σε λίγα λεπτά φτάνουμε. Μια φωτογραφία σου είπα να με βγάλεις. Σιγά τα ωά! Και μετά λες πως εγώ έχω νεύρα!». Αντιλαμβάνομαι πως της έχω μιλήσει απότομα. Δεν το χω όταν ξυπνάω. «Ωραία, άντε κάτσε να σε βγάλω». Κοίτα το όμως που έχει πεισμώσει τώρα. «Δεν πειράζει άστο, δεν θέλω τώρα». «Καλέ έλα να σε βγάλω». «Δεν θέλω τώρα σου λέω». «Ρε, μην τσαντίζεσαι, ξεκόλλα. Αφού ξέρεις, ποτέ δεν ξυπνάω στάζοντας μέλι, ηρέμησε, δεν σου πα και τίποτα». «Ρε Μαράκι, ήρεμη είμαι, όλα οκ απλά τώρα μου έφυγε η όρεξη για φωτογραφίες, τέλος». Σκάσε μου λέω μέσα μου και μην μιλάς. Το μόνο που δεν θέλω είναι να τσακωθούμε. Την έχουμε γλιτώσει όλη μέρα, δεν θα τα χαλάσουμε στο τέλος της εκδρομής.
Επιστροφή στο δωμάτιο για μια σπιθαμή ξεκούρασης. Κανά μισάωρο μην κακομάθουμε κιόλας. Το πολύ πολύ καλό που μας συμβαίνει τώρα είναι που ξέρουμε πως αύριο έχουμε «ρεπό» από εκδρομές και ναι, ω ναι, θα κοιμηθούμε! Είμαι πολύ συγκινημένη! Μόνο που με νιώθω ήδη πιασμένη από την ανάβαση στην σπηλιά κι αναρωτιέμαι με απογοήτευση πόσο γυμναστική αποτελεί τελικά ο χορός. Πάει, γέρασα τελικά.
Ώρα για τον μίνι απολογισμό της σημερινής εκδρομής. Θα πήγαινα μόνο στο νησί της κοιμισμένης αγελάδας. Όχι πως το Mae Koh ή η φημισμένη λίμνη Talay Nai δεν άξιζαν, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το Wua Talap. Δεν ξέρω αν πραγματοποιείται διανυκτέρευση αλλά αν ναι, σίγουρα θα κοιμόμουν εκεί έστω για μια νύχτα. Ασυζητητί αυτό. Την μία μέρα θα επισκεπτόμουν την σπηλιά και την άλλη το viewpoint. Θα καθόμουν ωωωωωώρες στο καθένα από αυτά και θα χαιρόμουν στο έπακρο την επαφή με την φύση. Αυτό θα γινόταν ΜΕ αθλητικά παπούτσια και ΧΩΡΙΣ βροχή. Αν πάλι τύχαινε να βρέξει, θα χα τον χρόνο να κατέβω όταν ο ουρανός αποφάσιζε να ηρεμήσει. Επίσης θα προσπαθούσα οι αναβάσεις να γίνουν ΜΕ παρέα. Κι επειδή κατά 99% ταξιδεύω με την Κλαίρη και πολύ πιθανό είναι να μην ακολουθούσε, θα φρόντιζα να κάνω παρέες πριν ανέβω. Εύκολα κάνεις φίλους σε τέτοιες καταστάσεις. Αν πάλι δεν έβρισκα θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς. Τις υπόλοιπες ώρες μου θα τις περνούσα πλατσουρίζοντας, βγάζοντας φωτογραφίες, κάνοντας ηλιοθεραπεία κι απολαμβάνοντας απλά τον επίγειο παράδεισο. Θα έπινα φρέσκους χυμούς μάνγκο και καρύδας το πρωί, θα έτρωγα τροπικά φρούτα και το βράδυ θα επιδιδόμουν σε κοκτεηλογευσία στο γραφικό μπαράκι. Ούτε και ξέρω πόσα θα δοκίμαζα! Θα επιδίωκα να γνωρίσω όποιον ντόπιο έβρισκα εκεί και να του πιάσω την κουβέντα. Θα ξάπλωνα στην λευκή άμμο απολαμβάνοντας τον έναστρο ουρανό και θα χανόμουν στις σκέψεις μου. Θα ήταν αισιόδοξες γιατί θα ένιωθα ελεύθερη. Όνειρα… Χωρίς αυτά, αδύνατον να ζήσω.
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
