zmaria
Member
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας. Going to the airport.
- 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η χαρά της πολύωρης πτήσης, τα παιδικά συναισθήματα, η δυνατή Κλαίρη.
- 11ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το full moon party, το φθηνό μασάζ & η χαμογελαστή βιοπαλαίστρια μασέρ.
- 12ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα νευράκια, το Νational Μarine Park, το kayaking, το Mae Koh & η Talay Nai.
- 13ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Wua Talap, η Bua Boke cave, οι περιπετειώδεις τάσεις & η καταιγίδα.
- 14ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο αποκλεισμός, οι Ρώσοι, οι περίφημες σαγιονάρες & ολίγον από Άρλεκιν.
- 15ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η αγωνία της αδερφής, ο αρχηγός-Ποσειδώνας & η ηρεμία μετά την μπόρα.
- 16ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τα long tails, ο παραλίγο τσακωμός & ο μίνι απολογισμός της εκδρομής.
- 17ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το παζάρι στην Chaweng, η multiethnic παρέα & ο Ιβάν το κελεπούρι.
- 18ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ H συγκίνηση της απόλυσης, η ανεμελιά στην παραλία, η Κούβα μου.
- 19ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ρακή, το Moo Ka Ta, η Όι, το reggae bar κι οι ευγενείς Γάλλοι.
- 20ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το βάρβαρο ξύπνημα, ο παράδεισος Koh Nang Yuan, ο κλαψιάρης ουρανός.
- 21ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ To Koh Tao, οι καρχαρίες, το snorkeling. Σχετικές αναλύσεις και «αν».
- 22ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι απολυμένοι, το swing bar, η Lamai, τα μπουρδέλα & τα τάπας στο Barrio Latino.
- 23ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Οι τελευταίες τσάρκες στο νησί, ο Τσε & ο βασιλιάς, η Που η ταξιτζού.
- 24ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η άφιξη στην Μπανγκόκ, ο πανικός περί βαλίτσας & η ηλίθια Ελληνίδα υπάλληλος.
- 25ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Τουκ τουκ, Patpong, sex shows. Ο γλοιώδης πορνόγερος & ο πιτσιρικάς break dancer.
- 26ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το Μεγάλο Παλάτι, οι αμέτρητοι Βούδες, τα basic αξιοθέατα, η Siam & η Pratunam.
- 27ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το street food, η άθλια πορνεία, το salsa spot La Rueda, ο χορός-το βάλσαμο μου.
- 28ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Το μετρό, ο Chao Phraya, η China Town, ο σεισμός της Japan & ο γυρισμός.
- 29ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ Σκέψεις, συναισθήματα και γενικός απολογισμός.
Προσγειωνόμαστε και σε λίγο βρισκόμαστε στον χώρο παραλαβής των αποσκευών. Βγαίνει η δικιά μου από τις πρώτες και ανέμελες περιμένουμε της Κλαίρης. Σιγά σιγά όλοι οι συνεπιβάτες παραλαμβάνουν τις βαλίτσες τους κι εξαφανίζονται. Εμείς πάλι αστειευόμαστε πως το μόνο που μας έλειπε είναι να χάσουμε την βαλίτσα της. Ειλικρινά, γελάμε λες και κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί. Γιατί? Δεν ξέρω. Έλα όμως που όταν απομένουμε μόνες μας στον χώρο και μια πινακίδα γράφει πως δεν υπάρχουν άλλες αποσκευές προς παραλαβή, όλα σταματάνε να είναι αστεία.
Βλέπω έναν ελαφρύ πανικό στα αμυγδαλωτά μάτια της αδερφής μου και κατευθυνόμαστε στον γκισέ εξυπηρέτησης πελατών όπου βρίσκονται ένας άντρας και μια γυναίκα. Τους εξηγούμε πως δεν βρίσκουμε την μία βαλίτσα μας κι ο άντρας κάπου τηλεφωνεί. Δεν την βρίσκουν λέει. Ευγενικά αλλά εντελώς ατάραχα, η κοπέλα μας δίνει να συμπληρώσουμε μια φόρμα που αφορά την απώλεια της βαλίτσας. Να συμπληρώσουμε τη διεύθυνση διαμονής και το τηλέφωνο που μπορούνε να επικοινωνήσουν μαζί μας για να μας ειδοποιήσουν αν τελικά βρούνε κάτι. Τι μας λες? σκέφτομαι. Ενώ συζητάμε εξαιρετικά ήσυχα στην αρχή, αρχίζω να μιλάω πιο έντονα στους υπαλλήλους και να τους λέω πως δεν πρόκειται να φύγουμε από εδώ αν δεν βρεθεί η άκρη. Μόνο 2 μέρες θα βρισκόμαστε στην Μπανγκόκ, τι πάει να πει θα μας ειδοποιήσουν αν βρεθεί κάτι? «Μ’ αρέσει που ήθελες να βάλεις και το λάπτοπ σου μέσα στην βαλίτσα ξυπνοπούλι» «Ρε Μαρία… λες και το ξερες» «Ναι πες μας ότι σε μάτιασα κιόλας. Κι από αύριο να με λες Μαρία Ησαϊα». Με τόσες προφητικές τάσεις...
Μετά από επιμονή μας, αρχίζουν να κάνουν κι άλλα τηλεφωνήματα και σε λίγο τους ειδοποιούν πως βρέθηκε. Ευτυχώς! Θα την μάζευα από τα πατώματα την άλλη έτσι κι έχανε ΚΑΙ την βαλίτσα της! Σπάζομαι που αν δεν είχαμε επιμείνει τόσο θα είχαμε φύγει χωρίς αυτήν, ενώ βρέθηκε τελικά μέσα σε λίγη σχετικά ώρα και ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν απομακρυνόμασταν από το αεροδρόμιο. Όσο σιχαίνομαι τις μανούρες με τους κάθε είδους υπαλλήλους γιατί ξέρω πολύ καλά τι τραβάνε με τον κάθε παράξενο (η ίδια τρώω ανάλογα αγγούρια καθημερινά), επιβεβαιώνομαι πως αν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και δεν κάνεις "φασαρία" ΔΕΝ πρόκειται να εξυπηρετηθείς όπως πρέπει. Ανθρώπινη (επαγγελματική στην προκειμένη) φύση να το πω? Όχι πως δεν θα μπορούσε να χαθεί, αλλά έτσι όπως έγινε τώρα.. Βγαίνουμε έξω από το αεροδρόμιο γελαστές που δεν χάσαμε την βαλίτσα και μαζί της δεν θα χάσουμε ακόμα περισσότερο την όρεξη μας. Μας υποδέχεται μια γλυκύτατη Ταϋλανδή. Μας συνοδεύει στο βαν που θα μας μεταφέρει στο χοτέλ μας. Χαίρομαι που βλέπω το πρόσωπο της αδερφής μου ανακουφισμένο αλλά ούτε η χαρά μου κρατάει για πολύ, ούτε η ηρεμία της Κλαίρης. Η αδερφή μου προσέχει στα χαρτιά που της δίνω από την κράτηση του ξενοδοχείου μας το όνομα Majestic Grande. Δεν είναι αυτό που έχει επιλέξει για την διαμονή μας! Της γυρίζουν τα μάτια για άλλη μια φορά, μέσα σε λίγη ώρα. Ρε δεν μας πάει η Ταϋλάνδη με τίποτα . Με τίποτα όμως!
Το στόρι έχει ως εξής. Τα πάντα όσο αφορά την οργάνωση όπως έχουμε πει πολλές φορές τα είχε αναλάβει η Κλαίρη. Εγώ δεν ήξερα ούτε τις ακριβείς ώρες που πετάγαμε, αλλά ούτε πως λένε τα ξενοδοχεία που θα μέναμε. Ούτε καν σε ποια περιοχή βρίσκονται. Τόσο αλλού και μην βαράτε. Όταν λοιπόν έγινε αυτό το αλαλούμ με την ξαφνική απόλυση της δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα άλλο πέρα από το να βρίσκεται στις απεργίες και να ψάχνει να βρει την άκρη. Δεν την έβλεπα καθόλου για λίγες μέρες μέχρι που πήγαμε μαζί στην εταιρεία βραδιάτικα, απολύθηκε με το καλό (α καλό ε) και την επόμενη μέρα ταξιδέψαμε. Μου είπε απλά να επικοινωνήσω με το πρακτορείο και να ζητήσω να μου στείλουν τις επιβεβαιώσεις των κρατήσεων μας, τόσο των εισιτηρίων όσο και του ξενοδοχείου. Το ξενοδοχείο στο Κο Σαμούι το κλείσαμε μόνες μας (άσχετα αν το πρακτορείο μας πίεσε πολύ για το αντίθετο), αλλά για να ισχύσει η (πολύ καλή) οικονομική προσφορά των αεροπορικών και μετά από επιμονή της Κλαίρης έπρεπε να κλείσουμε τουλάχιστον το ξενοδοχείο στην Μπανγκόκ από αυτούς. Μικρό το κακό σκέφτηκε τότε η αδερφή μου. Διάλεξε αυτό που ήθελε ώστε να είναι όσο πιο κεντρικό γίνεται κι όταν έλαβα τις επιβεβαιώσεις στο mail μου, μου ζήτησε μόνο να τσεκάρω ότι η ημερομηνία και η ώρα στα αεροπορικά εισιτήρια είναι σωστά. Για το ξενοδοχείο δεν κοιτάξαμε τίποτα παραπάνω, παρά μόνο εγώ ότι οι ημερομηνίες είναι σωστές κι αυτές. Έλα όμως που η υπάλληλος του πρακτορείου ενώ είχε συνομιλήσει ένα σωρό φορές με την Κλαίρη, η οποία Κλαίρη είχε δηλώσει επαρκώς ότι λόγω των λίγων ημερών ήθελε να βρει ένα όσο πιο κεντρικό ξενοδοχείο, αποφάσισε μόνη της ότι ήθελε να μας στείλει στο Majestic Grande! Στα περίχωρα δηλαδή και όχι στο Narai που είχαμε επιλέξει και είναι κεντρικό!
Booking.com: Majestic Grande Hotel, Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη - 100 Σχόλια πελατών. Κάντε κράτηση σε ξενοδοχείο τώρα!
Booking.com: Narai Hotel, Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη - 390 Σχόλια πελατών. Κάντε κράτηση σε ξενοδοχείο τώρα!
Εξηγούμε στην κοπέλα που έχει έρθει να μας παραλάβει ότι δεν είναι αυτό το ξενοδοχείο που πρέπει να μας πάει κι επικοινωνεί με το δικό της πρακτορείο μην τυχόν το λάθος είναι από αυτούς. Φυσικά και το λάθος προέρχεται από Ελλάδα. Της ζητάμε να μας περιμένει λίγο μέχρι να επικοινωνήσουμε με το δικό μας. Μας λέει πως το Majestic Grande είναι μια χαρά ξενοδοχείο, αποκλείεται να μην μας αρέσει. Όταν της λέμε πως καμία αντίρρηση αλλά θα μείνουμε για δυο μέρες μόνο στην Μπανγκόκ και πως για αυτό το λόγο θέλουμε να είμαστε πολύ κοντά στο skytrain και γενικότερα να κινούμαστε με τα πόδια, δείχνει να μας καταλαβαίνει και περιμένει μέχρι να βρούμε την άκρη. Όσο αφορά την ώρα, ίσα ίσα που προλαβαίνουμε το ελληνικό πρακτορείο πριν κλείσει. Εγώ έχω καρτοκινητό μιας και δεν τα πάω καλά με τα τηλέφωνα γενικώς, οπότε η κάρτα δεν μου φτάνει για πολύωρο τηλεφώνημα στην Ελλάδα ενώ το κινητό της Κλαίρης έχει κλείσει από μπαταρία. Πρέπει να αλλάξουμε τις κάρτες μας. Το καπάκι από το κινητό μου δεν ανοίγει με τίποτα. Τώρα βρήκε κι αυτό! Όλα στραβά! Με τα πολλά, σχεδόν το σπάμε και ανοίγει.
Μετά από διάφορες αναμονές βρίσκουμε την ηλίθια στο τηλέφωνο. Αυτή που έκανε του κεφαλιού της. Συνομιλεί με την αδερφή μου και προσπαθεί να την πείσει πως ενημέρωσε εμένα τηλεφωνικά για αυτήν την αλλαγή (ψέματα φυσικά, εγώ δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί της), πως δεν καταλαβαίνει γιατί ενοχλούμαστε τόσο, μιλάμε για ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων και πως πρώτη φορά της κάνουν φασαρία πελάτες ενώ τους έχει δωθεί upgrade στα δωμάτια τους. Ψέματα κι αυτό. Ποιο upgrade? 4 αστέρων το ένα, 4 και το άλλο. Οκ, έχει λίγο καλύτερες κριτικές στο booking, αλλά και τι να λέει. Έχει τέτοιο αγενές σχεδόν υφάκι μέχρι που αρχίζει η Κλαίρη να της μιλάει πιο έντονα και να ζητά να μιλήσει με τον υπεύθυνο της. Τότε ξαφνικά και όλως τυχαίως (δεν νομίζω) μοιάζει πιο εξυπηρετική και ζητάει λίγη ώρα για να δει τι μπορεί να κάνει. Ζητάμε κι εμείς λίγο ακόμα αναμονή από την Ταϋλανδή κι αυτή αποδεικνύεται φοβερή επαγγελματίας, δείχνοντας συνεχώς ευγένεια και υπομονή μετά συνοδεία χαμόγελου. Ο οδηγός όμως αν και ήρεμος στην αρχή, έχει αρχίσει να εκνευρίζεται. Πρέπει να παραδώσει το βαν ο δόλιος τι να κάνει! Βλέπετε δεν είναι που περιμένουν τόση ώρα μόνο για να βρούμε την άκρη με το πρακτορείο μας. Περιμένανε ήδη πιο πολύ ώρα όσο εμείς ψάχναμε την βαλίτσα της Κλαίρης..! Μας ξαναπαίρνει η υπάλληλος από Ελλάδα για να μας πει πως δεν υπάρχει δωμάτιο στο Narai να εξυπηρετηθούμε σήμερα και έτσι συνεχίζεται ο τσακωμός από το τηλέφωνο. Παραιτούμαστε μιας και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο και μπαίνουμε στο βαν για να πάμε στο Majestic Grande.
Όχι μόνο τα χει κάνει σκατά με το ξενοδοχείο μας, αλλά από ότι καταλαβαίνουμε ούτε την δωρεάν ξενάγηση στην Μπανγκόκ έχει κανονίσει, η οποία πήγαινε δώρο με τα αεροπορικά. Πόσο μη επαγγελματίας μπορεί να είναι? Πόσο! Υπάρχει περίπτωση να ξανακανονίσω ποτέ κάτι με το συγκεκριμένο πρακτορείο? Της λέμε πως ότι νέο υπάρχει να μας στείλει μήνυμα στο κινητό ή στο προσωπικό μου mail. Δεν έχει νόημα να χαλάσουμε και μια περιουσία στο τηλέφωνο, αν και μάλλον το έχουμε κάνει ήδη. Όντας τσαντισμένη έχω σκοπό να γράψω ένα μακρύ σεντόνι παραπόνων για την συγκεκριμένη κοπέλα και να το στείλω βουρ στον προϊστάμενο της. Ήδη συντάσσω στο μυαλό μου το mail. Αφού φτάνουμε στο ξενοδοχείο (το οποίο ομολογουμένως είναι παραπάνω από μια χαρά), δίνουμε πάλι μια εγγύηση των 1000 μπατ, άσχετα αν η διαμονή μας είναι προπληρωμένη. Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο μας και μπαίνουμε κατευθείαν στο ίντερνετ (ευτυχώς έχει WI-FI) για να δούμε τι άλλη ενημέρωση υπάρχει.
Ανοίγω ένα απολογητικό mail το οποίο είναι γραμμένο στα greeklish (άλλο κι αυτό), να μας ζητάει χίλια συγνώμη για την όλη παρανόηση, πως σε λίγο θα μας στείλει την επιβεβαίωση για την ξενάγηση (χμ τώρα το θυμήθηκε κι αυτό) και πως αύριο έχει την δυνατότητα να μας πάει στο ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει αρχικά. Ναι, είμαστε για να χάνουμε κι άλλη ώρα με το να μεταφερόμαστε σε άλλο ξενοδοχείο. Λες και θα μείνουμε πολλές μέρες εδώ! Άσε που την ώρα που θα πρέπει να κάνουμε check out από το MajesticGrande θα βρισκόμαστε στην ξενάγηση. Της απαντώ με ένα πολύ ευγενικό αλλά κραχτερό mail και παίρνω ως απάντηση ένα ακόμα ευγενέστατο και τυπικό (αν και στα greeklish πάλι) κατεβατό. Από την ώρα που την φοβερίσαμε πως θα μιλήσουμε με τον υπεύθυνο της, οι κινήσεις της αν και κατόπιν εορτής είναι άκρως επαγγελματικές και πιστεύω πως το κάνει για να έχει την θέση της καλυμμένη σε περίπτωση που όντως σκοπεύουμε να την εκθέσουμε. Να δείξει δηλαδή πως έκανε ότι μπορούσε. Πραγματικά τώρα, δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω.
Παρόλο που σκόπευα όντως να την εκθέσω, δεν μου πάει η καρδιά να κάνω κάτι τέτοιο. Κι αν ήταν τυχαίο κι ενώ έχει ανάγκη την δουλειά της, της προκαλέσω σοβαρό πρόβλημα? Έχω δίπλα μου και μια απολυμένη μην ξεχνιόμαστε. Κάνει λάθη αυτός που δουλεύει έχω μάθει κι είναι σωστό. Μου την έσπασε περισσότερο που αντί να δικαιολογηθεί στα σοβαρά και να ζητήσει συγνώμη έλεγε ψέματα. Και όχι μόνο ψέματα, ούτε καν πιστευτά. Ας είναι. Προς το παρόν την αφήνω να πιστεύει πως θα έχει μπελάδες. Μπας κι αρχίσει να προσέχει περισσότερο. Οι λαλακίες επιστρέφονται και οι καλές πράξεις επίσης. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί για κάποιον λόγο να είναι για καλύτερα να μείνουμε εδώ. «Ε αδερφούλα, έτσι δεν πρέπει να την δούμε?» «Ε ναι» μου λέει και το εκλαιράκι μου. Φταίμε κι εμείς βέβαια. Αλλά με το χάος που επικρατούσε τότε με την ξαφνική απόλυση, πάλι καλά που τσεκάραμε και τα αεροπορικά! Πάλι καλά που το ζώον τα χε κλείσει σωστά! Το σημερινό λοιπόν μάθημά μας είναι πως διπλό και τριπλό τσεκάρουμε το οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτά που κανονίζει το πρακτορείο για μας. Όπως δηλαδή κάνουμε με το οτιδήποτε κανονίζουμε μόνοι μας.
Πάει στην βαλίτσα της και το λουκέτο είναι σπασμένο, ενώ το φερμουάρ είναι λίγο ανοιχτό. Ωραίες είμαστε και πάλι. Ούτε αυτό το τσεκάραμε στο αεροδρόμιο όταν τελικά την βρήκανε και μας την φέρανε. Τώρα, να χε σπάσει τυχαία (ένα κλασσικό μικρό λουκετάκι ήταν, όχι κάτι σπουδαίο), να το χαν σπάσει επίτηδες και για αυτόν τον λόγο χάθηκε για λίγο η βαλίτσα…? Who knows? Τσεκάρει ετεροχρονισμένα ότι δεν λείπει κάτι και κουρασμένα λέει: «Άντε πάμε να κάνουμε μπάνιο και να πάρουμε μια ιδέα από Μπανγκόκ by night». Φτάνουν τα στραβά για σήμερα.
Βλέπω έναν ελαφρύ πανικό στα αμυγδαλωτά μάτια της αδερφής μου και κατευθυνόμαστε στον γκισέ εξυπηρέτησης πελατών όπου βρίσκονται ένας άντρας και μια γυναίκα. Τους εξηγούμε πως δεν βρίσκουμε την μία βαλίτσα μας κι ο άντρας κάπου τηλεφωνεί. Δεν την βρίσκουν λέει. Ευγενικά αλλά εντελώς ατάραχα, η κοπέλα μας δίνει να συμπληρώσουμε μια φόρμα που αφορά την απώλεια της βαλίτσας. Να συμπληρώσουμε τη διεύθυνση διαμονής και το τηλέφωνο που μπορούνε να επικοινωνήσουν μαζί μας για να μας ειδοποιήσουν αν τελικά βρούνε κάτι. Τι μας λες? σκέφτομαι. Ενώ συζητάμε εξαιρετικά ήσυχα στην αρχή, αρχίζω να μιλάω πιο έντονα στους υπαλλήλους και να τους λέω πως δεν πρόκειται να φύγουμε από εδώ αν δεν βρεθεί η άκρη. Μόνο 2 μέρες θα βρισκόμαστε στην Μπανγκόκ, τι πάει να πει θα μας ειδοποιήσουν αν βρεθεί κάτι? «Μ’ αρέσει που ήθελες να βάλεις και το λάπτοπ σου μέσα στην βαλίτσα ξυπνοπούλι» «Ρε Μαρία… λες και το ξερες» «Ναι πες μας ότι σε μάτιασα κιόλας. Κι από αύριο να με λες Μαρία Ησαϊα». Με τόσες προφητικές τάσεις...
Μετά από επιμονή μας, αρχίζουν να κάνουν κι άλλα τηλεφωνήματα και σε λίγο τους ειδοποιούν πως βρέθηκε. Ευτυχώς! Θα την μάζευα από τα πατώματα την άλλη έτσι κι έχανε ΚΑΙ την βαλίτσα της! Σπάζομαι που αν δεν είχαμε επιμείνει τόσο θα είχαμε φύγει χωρίς αυτήν, ενώ βρέθηκε τελικά μέσα σε λίγη σχετικά ώρα και ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν απομακρυνόμασταν από το αεροδρόμιο. Όσο σιχαίνομαι τις μανούρες με τους κάθε είδους υπαλλήλους γιατί ξέρω πολύ καλά τι τραβάνε με τον κάθε παράξενο (η ίδια τρώω ανάλογα αγγούρια καθημερινά), επιβεβαιώνομαι πως αν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα και δεν κάνεις "φασαρία" ΔΕΝ πρόκειται να εξυπηρετηθείς όπως πρέπει. Ανθρώπινη (επαγγελματική στην προκειμένη) φύση να το πω? Όχι πως δεν θα μπορούσε να χαθεί, αλλά έτσι όπως έγινε τώρα.. Βγαίνουμε έξω από το αεροδρόμιο γελαστές που δεν χάσαμε την βαλίτσα και μαζί της δεν θα χάσουμε ακόμα περισσότερο την όρεξη μας. Μας υποδέχεται μια γλυκύτατη Ταϋλανδή. Μας συνοδεύει στο βαν που θα μας μεταφέρει στο χοτέλ μας. Χαίρομαι που βλέπω το πρόσωπο της αδερφής μου ανακουφισμένο αλλά ούτε η χαρά μου κρατάει για πολύ, ούτε η ηρεμία της Κλαίρης. Η αδερφή μου προσέχει στα χαρτιά που της δίνω από την κράτηση του ξενοδοχείου μας το όνομα Majestic Grande. Δεν είναι αυτό που έχει επιλέξει για την διαμονή μας! Της γυρίζουν τα μάτια για άλλη μια φορά, μέσα σε λίγη ώρα. Ρε δεν μας πάει η Ταϋλάνδη με τίποτα . Με τίποτα όμως!
Το στόρι έχει ως εξής. Τα πάντα όσο αφορά την οργάνωση όπως έχουμε πει πολλές φορές τα είχε αναλάβει η Κλαίρη. Εγώ δεν ήξερα ούτε τις ακριβείς ώρες που πετάγαμε, αλλά ούτε πως λένε τα ξενοδοχεία που θα μέναμε. Ούτε καν σε ποια περιοχή βρίσκονται. Τόσο αλλού και μην βαράτε. Όταν λοιπόν έγινε αυτό το αλαλούμ με την ξαφνική απόλυση της δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα άλλο πέρα από το να βρίσκεται στις απεργίες και να ψάχνει να βρει την άκρη. Δεν την έβλεπα καθόλου για λίγες μέρες μέχρι που πήγαμε μαζί στην εταιρεία βραδιάτικα, απολύθηκε με το καλό (α καλό ε) και την επόμενη μέρα ταξιδέψαμε. Μου είπε απλά να επικοινωνήσω με το πρακτορείο και να ζητήσω να μου στείλουν τις επιβεβαιώσεις των κρατήσεων μας, τόσο των εισιτηρίων όσο και του ξενοδοχείου. Το ξενοδοχείο στο Κο Σαμούι το κλείσαμε μόνες μας (άσχετα αν το πρακτορείο μας πίεσε πολύ για το αντίθετο), αλλά για να ισχύσει η (πολύ καλή) οικονομική προσφορά των αεροπορικών και μετά από επιμονή της Κλαίρης έπρεπε να κλείσουμε τουλάχιστον το ξενοδοχείο στην Μπανγκόκ από αυτούς. Μικρό το κακό σκέφτηκε τότε η αδερφή μου. Διάλεξε αυτό που ήθελε ώστε να είναι όσο πιο κεντρικό γίνεται κι όταν έλαβα τις επιβεβαιώσεις στο mail μου, μου ζήτησε μόνο να τσεκάρω ότι η ημερομηνία και η ώρα στα αεροπορικά εισιτήρια είναι σωστά. Για το ξενοδοχείο δεν κοιτάξαμε τίποτα παραπάνω, παρά μόνο εγώ ότι οι ημερομηνίες είναι σωστές κι αυτές. Έλα όμως που η υπάλληλος του πρακτορείου ενώ είχε συνομιλήσει ένα σωρό φορές με την Κλαίρη, η οποία Κλαίρη είχε δηλώσει επαρκώς ότι λόγω των λίγων ημερών ήθελε να βρει ένα όσο πιο κεντρικό ξενοδοχείο, αποφάσισε μόνη της ότι ήθελε να μας στείλει στο Majestic Grande! Στα περίχωρα δηλαδή και όχι στο Narai που είχαμε επιλέξει και είναι κεντρικό!
Booking.com: Majestic Grande Hotel, Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη - 100 Σχόλια πελατών. Κάντε κράτηση σε ξενοδοχείο τώρα!
Booking.com: Narai Hotel, Μπανγκόκ, Ταϊλάνδη - 390 Σχόλια πελατών. Κάντε κράτηση σε ξενοδοχείο τώρα!
Εξηγούμε στην κοπέλα που έχει έρθει να μας παραλάβει ότι δεν είναι αυτό το ξενοδοχείο που πρέπει να μας πάει κι επικοινωνεί με το δικό της πρακτορείο μην τυχόν το λάθος είναι από αυτούς. Φυσικά και το λάθος προέρχεται από Ελλάδα. Της ζητάμε να μας περιμένει λίγο μέχρι να επικοινωνήσουμε με το δικό μας. Μας λέει πως το Majestic Grande είναι μια χαρά ξενοδοχείο, αποκλείεται να μην μας αρέσει. Όταν της λέμε πως καμία αντίρρηση αλλά θα μείνουμε για δυο μέρες μόνο στην Μπανγκόκ και πως για αυτό το λόγο θέλουμε να είμαστε πολύ κοντά στο skytrain και γενικότερα να κινούμαστε με τα πόδια, δείχνει να μας καταλαβαίνει και περιμένει μέχρι να βρούμε την άκρη. Όσο αφορά την ώρα, ίσα ίσα που προλαβαίνουμε το ελληνικό πρακτορείο πριν κλείσει. Εγώ έχω καρτοκινητό μιας και δεν τα πάω καλά με τα τηλέφωνα γενικώς, οπότε η κάρτα δεν μου φτάνει για πολύωρο τηλεφώνημα στην Ελλάδα ενώ το κινητό της Κλαίρης έχει κλείσει από μπαταρία. Πρέπει να αλλάξουμε τις κάρτες μας. Το καπάκι από το κινητό μου δεν ανοίγει με τίποτα. Τώρα βρήκε κι αυτό! Όλα στραβά! Με τα πολλά, σχεδόν το σπάμε και ανοίγει.
Μετά από διάφορες αναμονές βρίσκουμε την ηλίθια στο τηλέφωνο. Αυτή που έκανε του κεφαλιού της. Συνομιλεί με την αδερφή μου και προσπαθεί να την πείσει πως ενημέρωσε εμένα τηλεφωνικά για αυτήν την αλλαγή (ψέματα φυσικά, εγώ δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί της), πως δεν καταλαβαίνει γιατί ενοχλούμαστε τόσο, μιλάμε για ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων και πως πρώτη φορά της κάνουν φασαρία πελάτες ενώ τους έχει δωθεί upgrade στα δωμάτια τους. Ψέματα κι αυτό. Ποιο upgrade? 4 αστέρων το ένα, 4 και το άλλο. Οκ, έχει λίγο καλύτερες κριτικές στο booking, αλλά και τι να λέει. Έχει τέτοιο αγενές σχεδόν υφάκι μέχρι που αρχίζει η Κλαίρη να της μιλάει πιο έντονα και να ζητά να μιλήσει με τον υπεύθυνο της. Τότε ξαφνικά και όλως τυχαίως (δεν νομίζω) μοιάζει πιο εξυπηρετική και ζητάει λίγη ώρα για να δει τι μπορεί να κάνει. Ζητάμε κι εμείς λίγο ακόμα αναμονή από την Ταϋλανδή κι αυτή αποδεικνύεται φοβερή επαγγελματίας, δείχνοντας συνεχώς ευγένεια και υπομονή μετά συνοδεία χαμόγελου. Ο οδηγός όμως αν και ήρεμος στην αρχή, έχει αρχίσει να εκνευρίζεται. Πρέπει να παραδώσει το βαν ο δόλιος τι να κάνει! Βλέπετε δεν είναι που περιμένουν τόση ώρα μόνο για να βρούμε την άκρη με το πρακτορείο μας. Περιμένανε ήδη πιο πολύ ώρα όσο εμείς ψάχναμε την βαλίτσα της Κλαίρης..! Μας ξαναπαίρνει η υπάλληλος από Ελλάδα για να μας πει πως δεν υπάρχει δωμάτιο στο Narai να εξυπηρετηθούμε σήμερα και έτσι συνεχίζεται ο τσακωμός από το τηλέφωνο. Παραιτούμαστε μιας και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο και μπαίνουμε στο βαν για να πάμε στο Majestic Grande.
Όχι μόνο τα χει κάνει σκατά με το ξενοδοχείο μας, αλλά από ότι καταλαβαίνουμε ούτε την δωρεάν ξενάγηση στην Μπανγκόκ έχει κανονίσει, η οποία πήγαινε δώρο με τα αεροπορικά. Πόσο μη επαγγελματίας μπορεί να είναι? Πόσο! Υπάρχει περίπτωση να ξανακανονίσω ποτέ κάτι με το συγκεκριμένο πρακτορείο? Της λέμε πως ότι νέο υπάρχει να μας στείλει μήνυμα στο κινητό ή στο προσωπικό μου mail. Δεν έχει νόημα να χαλάσουμε και μια περιουσία στο τηλέφωνο, αν και μάλλον το έχουμε κάνει ήδη. Όντας τσαντισμένη έχω σκοπό να γράψω ένα μακρύ σεντόνι παραπόνων για την συγκεκριμένη κοπέλα και να το στείλω βουρ στον προϊστάμενο της. Ήδη συντάσσω στο μυαλό μου το mail. Αφού φτάνουμε στο ξενοδοχείο (το οποίο ομολογουμένως είναι παραπάνω από μια χαρά), δίνουμε πάλι μια εγγύηση των 1000 μπατ, άσχετα αν η διαμονή μας είναι προπληρωμένη. Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο μας και μπαίνουμε κατευθείαν στο ίντερνετ (ευτυχώς έχει WI-FI) για να δούμε τι άλλη ενημέρωση υπάρχει.
Ανοίγω ένα απολογητικό mail το οποίο είναι γραμμένο στα greeklish (άλλο κι αυτό), να μας ζητάει χίλια συγνώμη για την όλη παρανόηση, πως σε λίγο θα μας στείλει την επιβεβαίωση για την ξενάγηση (χμ τώρα το θυμήθηκε κι αυτό) και πως αύριο έχει την δυνατότητα να μας πάει στο ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει αρχικά. Ναι, είμαστε για να χάνουμε κι άλλη ώρα με το να μεταφερόμαστε σε άλλο ξενοδοχείο. Λες και θα μείνουμε πολλές μέρες εδώ! Άσε που την ώρα που θα πρέπει να κάνουμε check out από το MajesticGrande θα βρισκόμαστε στην ξενάγηση. Της απαντώ με ένα πολύ ευγενικό αλλά κραχτερό mail και παίρνω ως απάντηση ένα ακόμα ευγενέστατο και τυπικό (αν και στα greeklish πάλι) κατεβατό. Από την ώρα που την φοβερίσαμε πως θα μιλήσουμε με τον υπεύθυνο της, οι κινήσεις της αν και κατόπιν εορτής είναι άκρως επαγγελματικές και πιστεύω πως το κάνει για να έχει την θέση της καλυμμένη σε περίπτωση που όντως σκοπεύουμε να την εκθέσουμε. Να δείξει δηλαδή πως έκανε ότι μπορούσε. Πραγματικά τώρα, δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω.
Παρόλο που σκόπευα όντως να την εκθέσω, δεν μου πάει η καρδιά να κάνω κάτι τέτοιο. Κι αν ήταν τυχαίο κι ενώ έχει ανάγκη την δουλειά της, της προκαλέσω σοβαρό πρόβλημα? Έχω δίπλα μου και μια απολυμένη μην ξεχνιόμαστε. Κάνει λάθη αυτός που δουλεύει έχω μάθει κι είναι σωστό. Μου την έσπασε περισσότερο που αντί να δικαιολογηθεί στα σοβαρά και να ζητήσει συγνώμη έλεγε ψέματα. Και όχι μόνο ψέματα, ούτε καν πιστευτά. Ας είναι. Προς το παρόν την αφήνω να πιστεύει πως θα έχει μπελάδες. Μπας κι αρχίσει να προσέχει περισσότερο. Οι λαλακίες επιστρέφονται και οι καλές πράξεις επίσης. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί για κάποιον λόγο να είναι για καλύτερα να μείνουμε εδώ. «Ε αδερφούλα, έτσι δεν πρέπει να την δούμε?» «Ε ναι» μου λέει και το εκλαιράκι μου. Φταίμε κι εμείς βέβαια. Αλλά με το χάος που επικρατούσε τότε με την ξαφνική απόλυση, πάλι καλά που τσεκάραμε και τα αεροπορικά! Πάλι καλά που το ζώον τα χε κλείσει σωστά! Το σημερινό λοιπόν μάθημά μας είναι πως διπλό και τριπλό τσεκάρουμε το οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτά που κανονίζει το πρακτορείο για μας. Όπως δηλαδή κάνουμε με το οτιδήποτε κανονίζουμε μόνοι μας.
Πάει στην βαλίτσα της και το λουκέτο είναι σπασμένο, ενώ το φερμουάρ είναι λίγο ανοιχτό. Ωραίες είμαστε και πάλι. Ούτε αυτό το τσεκάραμε στο αεροδρόμιο όταν τελικά την βρήκανε και μας την φέρανε. Τώρα, να χε σπάσει τυχαία (ένα κλασσικό μικρό λουκετάκι ήταν, όχι κάτι σπουδαίο), να το χαν σπάσει επίτηδες και για αυτόν τον λόγο χάθηκε για λίγο η βαλίτσα…? Who knows? Τσεκάρει ετεροχρονισμένα ότι δεν λείπει κάτι και κουρασμένα λέει: «Άντε πάμε να κάνουμε μπάνιο και να πάρουμε μια ιδέα από Μπανγκόκ by night». Φτάνουν τα στραβά για σήμερα.
Attachments
Last edited by a moderator:
καθως και εγω μια απολυμενη ειμαι...απο μια δουλεια που αγαπησα τοσο αλλα τελικα δεν αντεξε...
