travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πακιστάν, το ταξίδι ξεκινά. Πρώτη μέρα.
- Στην υπέροχη Λαχόρη. Πρώτη μέρα.
- Παρασκευή. Λαχόρη, Φρούριο Rohtas και ξανά Ισλαμαμπάντ.
- Ινδός ποταμός, φράγματα, βουνά και φαράγγια. Αρχίζει το «άλλο» Πακιστάν.
- Karakorum Highway προς το Γκιλγκίτ.
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 1
- Βουνά, παγετώνες, ποτάμια στη Χούνζα. Μέρος 2
- Παγετώνας Χούπερ.
- Τα κάστρα στο Καριμαμπάντ.
- Στο δρόμο για το Skardu.
- Khaplu
- Shigar.
- Βίντεο
- Επιστροφή στο Τσιλάς.
- Ινδός ποταμός, checkpoints και βουνά.
- Από το Besham στο Swat
- Swat
- Από το φανατικό Swat στο φιλελεύθερο Chitral.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 1.
- Στις κοιλάδες των Καλάς. 2.
- Στο Πεσαβάρ.
- Γνωριμία με το Πεσαβάρ.
- Αρχαιότητες Takht i Bahi και επιστροφή στο Ισλαμαμπάντ.
- Taxila και city tour στο Ισλαμαμπάντ
- Επίλογος
Στο δρόμο για το Skardu.
Είχαμε ετοιμάσει βαλίτσες και μετά από το πρωινό που πήραμε στο γνωστό μας ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα για τη διαδρομή της σημερινής ημέρας. Θεωρητικά εάν είχαμε χρόνο δεν θα κάναμε μόνο τη μετακίνηση αλλά θα κάναμε και στάσεις για κάποια άλλα πράγματα που πιθανώς θα θέλαμε. Ο στόχος μας ήταν να φτάσουμε στην πόλη Σκαρντού, Skardu. Βρίσκεται ανατολικά στο βόρειο Πακιστάν και πλησιάζει τα σύνορα του Πακιστάν με την Κίνα. Συγκεκριμένα τα σύνορα είναι με το Θιβέτ. Αυτός είναι και ο λόγος που όχι μόνο στο Σκαρντού αλλά και σε άλλες περιοχές τριγύρω βλέπεις πράγματα που δείχνουν επιρροή από την Κίνα. Αυτά είναι, ας πούμε, κάποια κτίρια καθώς και πολλές επιγραφές που είναι στα κινέζικα.
Φύγαμε από το Καριμαμπάντ λίγο μετά τις 8 και μετά από πολλές στάσεις φτάσαμε στο Σκαρντού περίπου στις 5:30 το απόγευμα. Η απόσταση είναι περίπου 285 χιλιόμετρα και το Google το δίνει σε πεντέμισι ώρες. Εμείς τα χιλιόμετρα τα κάναμε σωστά αλλά στις ώρες βάλαμε επιπλέον τέσσερις. Φυσικά το ότι κάναμε τόσες ώρες, οφειλόταν στις πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Μόνο μία στάση κάναμε για να φάει ο οδηγός και ο ξεναγός και η οποία στάση δεν μας άρεσε γιατί δεν είχε πολλά πράγματα να κάνουμε. Ευτυχώς δεν ήταν πάνω από μισή ώρα. Η διαδρομή σε μερικά σημεία ήταν καταπληκτική αλλά σε κάποια άλλα ήταν και λίγο πληκτική. Αφού βέβαια είχαμε μάθει στις υπέροχες διαδρομές, οι ωραίες δεν μας άρεσαν καθόλου.
Κάπου κάναμε μια στάση για να δούμε ένα μνημείο που είχαν κατασκευάσει οι Κινέζοι για τους εργαζόμενους που έχασαν τη ζωή τους στην κατασκευή του ΚΚΗ:
Εκεί είδαμε και αυτά τα παιδιά:
Στην επόμενη φωτογραφία οι άσπρες γραμμές που είναι σχεδόν οριζόντιες είναι κάτι σαν μάρμαρο. θα δείτε παρακάτω τι έκαναν εκεί οι Πακιστανοί.
Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται πάλι τα μάρμαρα που έλεγα πριν. Μέσα σε αυτά υπάρχουν πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι. Οι ντόπιοι λοιπόν κάνουν τις τρύπες που φαίνονται για να βγάλουν όλα αυτά και να τα πουλήσουν. Το θέμα είναι πως σκαρφάλωναν μέχρι εκεί!
Τα σημεία που βγάζαμε τις περισσότερες φωτογραφίες ήταν εκείνα τα οποία είχαν χωριά μέσα στο πράσινο, εκεί που βέβαια αυτό υπήρχε. Όμως είχε και ωραία βράχια καθώς και τα ποτάμια που έτρεχαν είχαν ωραίες εικόνες. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής δίπλα μας είχαμε πάλι τον Ινδό ποταμό. Αυτό σημαίνει ότι από τη μία του μεριά ήταν τα Ιμαλάια και από την άλλη τα όρη Καρακορούμ.
Baltistan είναι τοπ όνομα της περιοχής. Gilgit-Baltistan είναι το πλήρες όνομα των περιοχών που κυρίως επισκεφτήκαμε. Καλύπτει μια έκταση σαν τη μισή Ελλάδα και φυσικά βρίσκεται στο Βόρειο Πακιστάν.
Όταν φτάσαμε στο Σκαρντού ο ξεναγός μάς πήγε σε ένα σημείο που ήταν στον κεντρικό δρόμο επάνω και μας έδειξε από πού θα πηγαίναμε σε ένα φρούριο που υπάρχει και είναι από τα μέρη που πρέπει να επισκεφθείς στο Σκαρντού. Όμως μας είπε ότι είτε θα ήταν κλειστό είτε και ανοιχτό να ήταν δεν είχε κάτι ενδιαφέρον μέσα για να δούμε. Όμως άξιζε να ανέβουμε μέχρι εκεί για να δούμε τη θέα. Αυτός με τον οδηγό πήγαν σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά και μας περίμεναν. Αυτό ήταν καλό, γιατί μπορούσαμε να επιστρέψουμε ανά πάσα στιγμή και θα τους βρίσκαμε εκεί, αν και εμείς τους είπαμε ότι θα γίνει η επιστροφή μας μετά από μιάμιση περίπου ώρα. Ανεβήκαμε σχεδόν μέχρι επάνω στο φρούριο αλλά όχι και μέχρι την είσοδο γιατί και κουραστικό ήταν και από εκεί που είχαμε ανέβει είχαμε όμορφη θέα. Από τη μία μεριά φαινόταν η πόλη, η οποία όμως έτσι όπως ήταν έμοιαζε σαν να ήταν ένα μεγάλο χωριό και από την άλλη φαινόταν ο Ινδός ποταμός με διάφορες διαμορφώσεις.
Ανέβαιναν και πολλοί ντόπιοι εκεί πάνω:
Και λέω για το Σκαρντού ότι έμοιαζε με χωριό γιατί ήταν πνιγμένο στο πράσινο και επίσης δεν είχε μεγάλα κτίρια. Βέβαια όταν είσαι μέσα στην πόλη αυτό το πολύ πράσινο δεν φαίνεται γιατί αν κυκλοφορήσεις στο κεντρικό δρόμο έχει συνέχεια κτίρια. Φυσικά δεν βλέπεις ούτε ένα δέντρο σχεδόν. Η περισσότερη ομορφιά ήταν από τη μεριά του ποταμού. Δεν ήταν απλά ένα ποτάμι το οποίο έρρεε, αλλά είχε δημιουργήσει μία λίμνη αλλά και άλλα σημεία στα οποία υπήρχαν δέντρα μέσα στο νερό. Στη διαδρομή που κάναμε τη μέρα αυτή, και γενικότερα σε όλο το ταξίδι, τα ποτάμια που βλέπαμε συνήθως είχαν πολύ μεγάλη ορμή. Αυτό βέβαια οφείλεται και στο ότι είτε η κοίτη τους είναι μικρή, είτε στο ότι έχουν πολύ νερό και ταυτόχρονα υπάρχει μεγάλη κλήση του εδάφους. Απολαύσαμε τη θεά από εκεί ψηλά, αλλά το ίδιο έκαναν και πολύ άνθρωποι οι οποίοι ανέβαιναν ακόμα πιο ψηλά από εμάς στο φρούριο. Δεν ξέρω τι θα έκαναν εκεί αλλά φαίνεται ότι ανέβαιναν κυρίως για να περάσουν την ώρα τους ευχάριστα και να δουν τη θέα. Αυτό το καταλάβαινες γιατί πολλοί από αυτούς κάθονταν σε κάποια παγκάκια που υπήρχαν, ενώ κάποιοι άλλοι συνέχιζαν το δρόμο τους προς τα επάνω.
Όταν τελειώσαμε την βόλτα μας εκεί, πήγαμε να κάνουμε βόλτα και στην αγορά, στον κεντρικό δρόμο. Όμως εκεί τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ευχάριστα, αφού υπήρχε μεγάλη βρώμα και επίσης μερικά ζώα τα οποία έτρωγαν διάφορα πεταμένα πράγματα. Μόνο ένα τζαμί είχε κάποιο ενδιαφέρον. Αυτό το επισκεφθήκαμε μόνο απ’ έξω γιατί δεν είχαμε διάθεση να βγάζουνε παπούτσια. Μετά βρήκαμε οδηγό και ξεναγό και μας πήγαν στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται 5 με 6 km από το κέντρο της πόλης.
Αυτό το ξενοδοχείο είναι αρκετά καινούργιο και φαίνεται πολυτελές. Το δωμάτιό μας ήταν λίγο μικρό. Είχαμε καλομάθει στα μεγάλα δωμάτια ως τώρα και έτσι νιώθαμε λίγο στριμωγμένοι. Φυσικά έχουμε κοιμηθεί και σε μικρότερα, σε άλλα ταξίδια, αλλά θεωρητικά τούτο το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό. Βρίσκεται όπως είπα έξω από την πόλη και είχε μικρές κατασκευές που είχαν κάμποσα δωμάτια η κάθε μία, σαν να ήταν μονοκατοικίες. Συγκεκριμένα είχαν δύο ορόφους και στον κάτω όροφο που μέναμε και εμείς είχε ένα μεγάλο καθιστικό με τηλεόραση και τρία δωμάτια δίκλινα. Με μία εσωτερική σκάλα ανέβαινες επάνω που είχε και εκεί τα ίδια ή κάποια παρόμοια δωμάτια. Όμως το ωραίο είναι ότι έξω από το κτήριο είχε ένα τραπέζι για να κάτσεις και έβλεπε σε ένα κήπο. Ο κήπος ήταν απομονωμένος από τα υπόλοιπα σπίτια και έβλεπες μόνο όσους περνούσαν από το δρόμο που βρισκόταν μετά την αυλή των δωματίων. Τέτοια σπιτάκια είχε αρκετά αλλά είχε και άλλες κατασκευές που δεν ξέρω τι ήταν γιατί δεν τις είδα περισσότερο.
Αφού κάναμε ένα μπάνιο πήγαμε για φαγητό. Είχαμε παραγγείλει μόλις φτάσαμε να μας φτιάξει στην κατσαρόλα, όπως κάνουν στο Πακιστάν, μοσχάρι. Έτσι φάγαμε αυτό το μοσχάρι μαζί με λίγο ρύζι και τηγανιτές πατάτες. Εγώ με την Ντίνα πληρώσαμε για το φαγητό μας περίπου 9€. Προσπάθησα να πληρώσω με κάρτα αλλά δεν μπορούσα γιατί είχε πρόβλημα λέει το διαδίκτυο. Μάλλον αν καθυστερεί να γίνει η σύνδεση τότε απορρίπτεται η συναλλαγή. Έτσι πληρώσαμε με μετρητά και τα δύο ζευγάρια μαζί 5500 ρουπίες μαζί με το φιλοδώρημα. Στο τραπέζι μαζί μας κάθισαν και έφαγαν ο ξεναγός μας ο Asif και ο οδηγός μας ο Χαλίντ. Ο οδηγός δεν ξέρει καθόλου αγγλικά και γι’ αυτό μόλις έφαγε σηκώθηκε και έφυγε, ενώ ο ξεναγός έμεινε για να κουβεντιάσουμε μερικά πράγματα γενικού ενδιαφέροντος και όχι για το ταξίδι.
Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η σημερινή διαδρομή:
Είχαμε ετοιμάσει βαλίτσες και μετά από το πρωινό που πήραμε στο γνωστό μας ξενοδοχείο, φορτώσαμε τα πράγματα για τη διαδρομή της σημερινής ημέρας. Θεωρητικά εάν είχαμε χρόνο δεν θα κάναμε μόνο τη μετακίνηση αλλά θα κάναμε και στάσεις για κάποια άλλα πράγματα που πιθανώς θα θέλαμε. Ο στόχος μας ήταν να φτάσουμε στην πόλη Σκαρντού, Skardu. Βρίσκεται ανατολικά στο βόρειο Πακιστάν και πλησιάζει τα σύνορα του Πακιστάν με την Κίνα. Συγκεκριμένα τα σύνορα είναι με το Θιβέτ. Αυτός είναι και ο λόγος που όχι μόνο στο Σκαρντού αλλά και σε άλλες περιοχές τριγύρω βλέπεις πράγματα που δείχνουν επιρροή από την Κίνα. Αυτά είναι, ας πούμε, κάποια κτίρια καθώς και πολλές επιγραφές που είναι στα κινέζικα.
Φύγαμε από το Καριμαμπάντ λίγο μετά τις 8 και μετά από πολλές στάσεις φτάσαμε στο Σκαρντού περίπου στις 5:30 το απόγευμα. Η απόσταση είναι περίπου 285 χιλιόμετρα και το Google το δίνει σε πεντέμισι ώρες. Εμείς τα χιλιόμετρα τα κάναμε σωστά αλλά στις ώρες βάλαμε επιπλέον τέσσερις. Φυσικά το ότι κάναμε τόσες ώρες, οφειλόταν στις πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Μόνο μία στάση κάναμε για να φάει ο οδηγός και ο ξεναγός και η οποία στάση δεν μας άρεσε γιατί δεν είχε πολλά πράγματα να κάνουμε. Ευτυχώς δεν ήταν πάνω από μισή ώρα. Η διαδρομή σε μερικά σημεία ήταν καταπληκτική αλλά σε κάποια άλλα ήταν και λίγο πληκτική. Αφού βέβαια είχαμε μάθει στις υπέροχες διαδρομές, οι ωραίες δεν μας άρεσαν καθόλου.
Κάπου κάναμε μια στάση για να δούμε ένα μνημείο που είχαν κατασκευάσει οι Κινέζοι για τους εργαζόμενους που έχασαν τη ζωή τους στην κατασκευή του ΚΚΗ:
Εκεί είδαμε και αυτά τα παιδιά:
Στην επόμενη φωτογραφία οι άσπρες γραμμές που είναι σχεδόν οριζόντιες είναι κάτι σαν μάρμαρο. θα δείτε παρακάτω τι έκαναν εκεί οι Πακιστανοί.
Στις επόμενες φωτογραφίες φαίνονται πάλι τα μάρμαρα που έλεγα πριν. Μέσα σε αυτά υπάρχουν πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι. Οι ντόπιοι λοιπόν κάνουν τις τρύπες που φαίνονται για να βγάλουν όλα αυτά και να τα πουλήσουν. Το θέμα είναι πως σκαρφάλωναν μέχρι εκεί!
Τα σημεία που βγάζαμε τις περισσότερες φωτογραφίες ήταν εκείνα τα οποία είχαν χωριά μέσα στο πράσινο, εκεί που βέβαια αυτό υπήρχε. Όμως είχε και ωραία βράχια καθώς και τα ποτάμια που έτρεχαν είχαν ωραίες εικόνες. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής δίπλα μας είχαμε πάλι τον Ινδό ποταμό. Αυτό σημαίνει ότι από τη μία του μεριά ήταν τα Ιμαλάια και από την άλλη τα όρη Καρακορούμ.
Baltistan είναι τοπ όνομα της περιοχής. Gilgit-Baltistan είναι το πλήρες όνομα των περιοχών που κυρίως επισκεφτήκαμε. Καλύπτει μια έκταση σαν τη μισή Ελλάδα και φυσικά βρίσκεται στο Βόρειο Πακιστάν.
Όταν φτάσαμε στο Σκαρντού ο ξεναγός μάς πήγε σε ένα σημείο που ήταν στον κεντρικό δρόμο επάνω και μας έδειξε από πού θα πηγαίναμε σε ένα φρούριο που υπάρχει και είναι από τα μέρη που πρέπει να επισκεφθείς στο Σκαρντού. Όμως μας είπε ότι είτε θα ήταν κλειστό είτε και ανοιχτό να ήταν δεν είχε κάτι ενδιαφέρον μέσα για να δούμε. Όμως άξιζε να ανέβουμε μέχρι εκεί για να δούμε τη θέα. Αυτός με τον οδηγό πήγαν σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά και μας περίμεναν. Αυτό ήταν καλό, γιατί μπορούσαμε να επιστρέψουμε ανά πάσα στιγμή και θα τους βρίσκαμε εκεί, αν και εμείς τους είπαμε ότι θα γίνει η επιστροφή μας μετά από μιάμιση περίπου ώρα. Ανεβήκαμε σχεδόν μέχρι επάνω στο φρούριο αλλά όχι και μέχρι την είσοδο γιατί και κουραστικό ήταν και από εκεί που είχαμε ανέβει είχαμε όμορφη θέα. Από τη μία μεριά φαινόταν η πόλη, η οποία όμως έτσι όπως ήταν έμοιαζε σαν να ήταν ένα μεγάλο χωριό και από την άλλη φαινόταν ο Ινδός ποταμός με διάφορες διαμορφώσεις.
Ανέβαιναν και πολλοί ντόπιοι εκεί πάνω:
Και λέω για το Σκαρντού ότι έμοιαζε με χωριό γιατί ήταν πνιγμένο στο πράσινο και επίσης δεν είχε μεγάλα κτίρια. Βέβαια όταν είσαι μέσα στην πόλη αυτό το πολύ πράσινο δεν φαίνεται γιατί αν κυκλοφορήσεις στο κεντρικό δρόμο έχει συνέχεια κτίρια. Φυσικά δεν βλέπεις ούτε ένα δέντρο σχεδόν. Η περισσότερη ομορφιά ήταν από τη μεριά του ποταμού. Δεν ήταν απλά ένα ποτάμι το οποίο έρρεε, αλλά είχε δημιουργήσει μία λίμνη αλλά και άλλα σημεία στα οποία υπήρχαν δέντρα μέσα στο νερό. Στη διαδρομή που κάναμε τη μέρα αυτή, και γενικότερα σε όλο το ταξίδι, τα ποτάμια που βλέπαμε συνήθως είχαν πολύ μεγάλη ορμή. Αυτό βέβαια οφείλεται και στο ότι είτε η κοίτη τους είναι μικρή, είτε στο ότι έχουν πολύ νερό και ταυτόχρονα υπάρχει μεγάλη κλήση του εδάφους. Απολαύσαμε τη θεά από εκεί ψηλά, αλλά το ίδιο έκαναν και πολύ άνθρωποι οι οποίοι ανέβαιναν ακόμα πιο ψηλά από εμάς στο φρούριο. Δεν ξέρω τι θα έκαναν εκεί αλλά φαίνεται ότι ανέβαιναν κυρίως για να περάσουν την ώρα τους ευχάριστα και να δουν τη θέα. Αυτό το καταλάβαινες γιατί πολλοί από αυτούς κάθονταν σε κάποια παγκάκια που υπήρχαν, ενώ κάποιοι άλλοι συνέχιζαν το δρόμο τους προς τα επάνω.
Όταν τελειώσαμε την βόλτα μας εκεί, πήγαμε να κάνουμε βόλτα και στην αγορά, στον κεντρικό δρόμο. Όμως εκεί τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ευχάριστα, αφού υπήρχε μεγάλη βρώμα και επίσης μερικά ζώα τα οποία έτρωγαν διάφορα πεταμένα πράγματα. Μόνο ένα τζαμί είχε κάποιο ενδιαφέρον. Αυτό το επισκεφθήκαμε μόνο απ’ έξω γιατί δεν είχαμε διάθεση να βγάζουνε παπούτσια. Μετά βρήκαμε οδηγό και ξεναγό και μας πήγαν στο ξενοδοχείο μας το οποίο βρίσκεται 5 με 6 km από το κέντρο της πόλης.
Αυτό το ξενοδοχείο είναι αρκετά καινούργιο και φαίνεται πολυτελές. Το δωμάτιό μας ήταν λίγο μικρό. Είχαμε καλομάθει στα μεγάλα δωμάτια ως τώρα και έτσι νιώθαμε λίγο στριμωγμένοι. Φυσικά έχουμε κοιμηθεί και σε μικρότερα, σε άλλα ταξίδια, αλλά θεωρητικά τούτο το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό. Βρίσκεται όπως είπα έξω από την πόλη και είχε μικρές κατασκευές που είχαν κάμποσα δωμάτια η κάθε μία, σαν να ήταν μονοκατοικίες. Συγκεκριμένα είχαν δύο ορόφους και στον κάτω όροφο που μέναμε και εμείς είχε ένα μεγάλο καθιστικό με τηλεόραση και τρία δωμάτια δίκλινα. Με μία εσωτερική σκάλα ανέβαινες επάνω που είχε και εκεί τα ίδια ή κάποια παρόμοια δωμάτια. Όμως το ωραίο είναι ότι έξω από το κτήριο είχε ένα τραπέζι για να κάτσεις και έβλεπε σε ένα κήπο. Ο κήπος ήταν απομονωμένος από τα υπόλοιπα σπίτια και έβλεπες μόνο όσους περνούσαν από το δρόμο που βρισκόταν μετά την αυλή των δωματίων. Τέτοια σπιτάκια είχε αρκετά αλλά είχε και άλλες κατασκευές που δεν ξέρω τι ήταν γιατί δεν τις είδα περισσότερο.
Αφού κάναμε ένα μπάνιο πήγαμε για φαγητό. Είχαμε παραγγείλει μόλις φτάσαμε να μας φτιάξει στην κατσαρόλα, όπως κάνουν στο Πακιστάν, μοσχάρι. Έτσι φάγαμε αυτό το μοσχάρι μαζί με λίγο ρύζι και τηγανιτές πατάτες. Εγώ με την Ντίνα πληρώσαμε για το φαγητό μας περίπου 9€. Προσπάθησα να πληρώσω με κάρτα αλλά δεν μπορούσα γιατί είχε πρόβλημα λέει το διαδίκτυο. Μάλλον αν καθυστερεί να γίνει η σύνδεση τότε απορρίπτεται η συναλλαγή. Έτσι πληρώσαμε με μετρητά και τα δύο ζευγάρια μαζί 5500 ρουπίες μαζί με το φιλοδώρημα. Στο τραπέζι μαζί μας κάθισαν και έφαγαν ο ξεναγός μας ο Asif και ο οδηγός μας ο Χαλίντ. Ο οδηγός δεν ξέρει καθόλου αγγλικά και γι’ αυτό μόλις έφαγε σηκώθηκε και έφυγε, ενώ ο ξεναγός έμεινε για να κουβεντιάσουμε μερικά πράγματα γενικού ενδιαφέροντος και όχι για το ταξίδι.
Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η σημερινή διαδρομή:
Περιμένουμε τη συνέχεια!
